Dit is een gastblog van Jan Willem
Ik grijp altijd terug naar één en hetzelfde incident en dat gaat als volgt: Mijn inmiddels overleden vader was alcoholist en slikte Prozac. Een keer beukte hij me met volle vuist op mijn mond, terwijl ik jarenlang bezig was om professioneel fluitist te worden. Van jongs af aan betaalde mijn vader de dure dwarsfluitlessen, waarvoor hij zich ‘met alle liefde uit de naad moest werken’. Hij bespeelde immers zelf ook ‘vol liefde’ de dwarsfluit.
Het woord ‘liefde’ werd met boze blik herhaald. ‘Maar wat was het toch jammer dat hij er zo weinig ‘liefde’ voor terugkreeg.’
M’n moeder zat als een koninginnetje, met een esoterisch boek, op de bank. De klap op mijn mond werd door haar afgedaan met: ‘Jan Willem, er zijn meer mensen die zich storen aan jou. Heb je het ook niet een heel klein beetje aan jezelf te danken?’ Einde verhaal.
Met deze gebeurtenis toon ik overduidelijk aan dat mijn ouders verborgen narcisten waren, toch?!
Niets is minder waar. Dit voorval – wat het topje van de ijsberg is – linkt voor mijn eigen gevoel in alle facetten aan verborgen narcisme, voor veel mensen is het ‘slechts’ een onsamenhangend verhaaltje over mishandeling. Het heet ook niet voor niets VERBORGEN narcisme. Het slachtoffer kan het niet uitleggen en de buitenwereld heeft het niet door. Zo geraffineerd is het.
De echte mishandeling vond heimelijk onder het ‘wateroppervlak’ plaats, en duurde tientallen jaren. Een mishandeling waarin alle betrokkenen een bepaalde rol kregen toebedeeld; puur ten furore van een dominant mannetje met een rode neus en eindeloos veel ‘goedbedoelde’ babbeltjes over verantwoordelijkheid, vlijt en ‘liefde’, iets waar het mij ten enenmale aan ontbrak.
Terug naar ‘het voorval’ en de ‘betekenisloosheid’ ervan. Als een neutrale buitenstaander mijn anekdote over alcohol misbruik, dwarsfluitlessen en een klap op de mond hooguit afdoet met: ‘ieder huisje heeft zijn kruisje’, en mijn eigen vader zijn vergrijp verklaart met: ‘dat had ik niet mogen doen’ – en me erna met geen vinger meer aanraakt, welk verhaal valt er dan nog te vertellen?!
Nadat mijn ouders me voor eeuwig hadden afgedankt, bleef ik achter met de kleine littekens van een betekenisloos incident en de grote littekens van, waarvan eigenlijk? Geen identiteit, vastgelopen met werk, schuld, schaamte, woede, onmacht, pleasen (met iedereen een band willen aangaan), angst, te veel eten, te veel triggers, afgeleid worden door bepaalde geluiden, over-emotionaliteit, het gevoel hebben dat de hele wereld met je bezig is… Deze symptomen zag ik enkel als tekortkomingen omdat ik niet goed genoeg naar mijn ouders had geluisterd. Zij hadden immers ‘het beste met me voor’ maar ‘hun handen van me afgetrokken’ om nog ‘min of meer gelukkig te kunnen leven’. Alsof zij het slachtoffer waren, van mij.
En hoewel ik mijn symptomen altijd best wel goed kan omschrijven, was er geen enkele hulpinstantie die de woorden narcisme of complextrauma in de mond nam. Ik kreeg medicatie voorgeschreven omdat ik bij een hypnotherapeut in een psychose was geraakt en dat was het dan. Waren dit de gouden jaren van ‘no-contact’?
Toen kwam het boek van Iris Koops uit, waarin ik las:‘’Gaslighting is een extreme vorm van emotioneel misbruik, die door de narcist gebruikt wordt om het onschuldige slachtoffer te manipuleren. De effecten van gaslighting zijn zo verraderlijk dat ze het slachtoffer alle vertrouwen doen verliezen in zijn eigen werkelijkheid en oordelingsvermogen.’’ In theorie herkende ik me wel in deze omschrijving maar hoe leest een slachtoffer van gaslighting het boek van Iris Koops? Ge-gaslight! Hoe vertelt een getraumatiseerd persoon zijn verhaal, als ie er nog middenin zit? Als een getraumatiseerd persoon! Dat wil zeggen: over-emotioneel, zich verdedigend, gefrustreerd en in de war. Terwijl de daders al jaren uit beeld zijn. Eerst moest ik met mijn symptomen aan de gang.
Via Iris heb ik goede hulp gekregen en heel langzaam gaat het beter. Ik heb bv. geen behoefte meer om ‘mijn verhaaltje’ met iedereen maar te delen. Ik ben niemand een verklaring schuldig. Maar aan de mensen die in dezelfde omstandigheden zijn opgegroeid, vertel ik het nu wel. Misschien is er herkenning?
Wow wat herkenbaar…. Ik ben ook in een psychose geraakt door narcistisch misbruikt. Het is nog heel erg onbekend.. maar een van mijn psychologen en sociaal verpleegkundige in de kliniek hadden het door. Duurde het niet te zeggen dat mijn ex een narcist was maar wel zeiden ze. Er is niks met jou, je heb rust nodig en je ex is gewoon een eikel. Mijn psychose is mijn redding.. hij wilde erna niks meer met mij te maken hebben en vroeg de echtscheiding aan.
Ja, dat is wel herkenbaar, dat het verborgen is voor de wereld en eigenlijk zelfs voor jezelf, want leg het maar eens uit? Je hebt een fysiek voorbeeld van geweldmisbruik, maar de meeste wonden zijn veroorzaakt door hele andere zaken. Ik zei altijd: Het is net alsof ik steeds tegen een onzichtbare wand aanloop, die niemand ziet, maar die wel pijn doet. Ja, de narcisten in ons leven weten altijd alles zo te draaien dat ze altijd zelf enorm lijdend voorwerp zijn. Het is bizar hoeveel mensen daar in trappen en met welk gemak. Ook ik kon niet in het begin niet vertellen wat er speelde, ik had heel wat klachten maar niemand kon me echt goed in een hokje plaatsen. Standaard uitspraken als: Je moet leren accepteren, je moet je hart meer openen, je moet beter je grenzen aangeven, je moet dit, dat zus en zo. Ik heb de hele circus nog afgelopen ook of op zijn minst onderzocht, daarom weet ik zo zeker dat het niets helpt tegen narcistisch misbruik. Ik ben gelukkig niet in een psychose gewandeld, maar ik kan het me wel heel goed voorstellen, want je wereldbeeld wordt niet alleen door narcisten ontkent, maar door een heel team aan hulpverleners, kennissen, familie, vrienden, buurtgenoten iedereen. De dwaas zei: Het gras is blauw en iedereen geloofde hem. Ik wens je veel geluk op je pad Jan-Willem.
Hoi Lilian,
Ik moest lachen om: ‘Ik heb het hele circus nog afgelopen ook’. Ik moest denken aan alle wierook staafjes, oefeningen met stoelen, ballen, ‘de zon door je kruin’ of Tibetaanse pillen slikken (leken op konijnenkeutels) waarvan de laatste een gouden was, in het begin van mijn zoektocht. Ook uitspraken als ‘je hebt het laten gebeuren’ of ‘ik kan hier geen geld meer voor vragen, ga maar terug naar je huisarts en vraag maar om een pilletje’ zijn mij niet vreemd. Wat een beunhazen heb je er toch tussen! Pas na tien jaar (na die psychose) moest ik zelf mijn diagnose stellen om uiteindelijk wel de juiste hulp te vinden.
Dank voor je response Lilian. Super duidelijk omschreven! Groet, Jan Willem
Ik had mijn eigen diagnose ook moeten stellen toen was ik nog jong, ik zei tegen mijn therapeut dat ik dacht dat ik ptss had. Maar ze keek me meewarig aan, in die tijd was dat nog niet bekend en ook onmogelijk. Haar antwoord was dat het niet kon zijn want dat kon je alleen hebben als het beroepsgerelateerd was. Je broek zakt hier toch van af? Daarmee was voor haar de kous af. Nu, 30 jaar later heb ik alsnog een diagnose ptss, met complex trauma, omdat het nu volgens het boekje wel kan! Het had me zoveel uitgemaakt als deze therapeute gewoon serieus met mij het gesprek hierover was aangegaan, ipv gewoon afwijzen en zeggen dat het niet mogelijk is. Ze deed hiermee de deur dicht die ik openzette, en daarna zelf ook maar weer op slot deed. Gelukkig voor jou heb je nu iets gevonden wat je wel helpt!
Hallo Janneke,
De psychose kwam bij mij door onkundige therapie (hypnotherapeut) wat dissociatie opwekte. Daarnaast ging ik als een soort ‘magische puzzelaar’ op zoek naar antwoorden. Ik dacht bv. dat de hypnotherapeut door mijn ouders gestuurd was. Uiteindelijk sliep ik niet meer en leek het alsof er een veer knapte, in mijn hoofd.
Gelukkig werd bij jou de oorzaak herkend! Op de afdeling psychiatrie van het UMC zagen ze het niet. Ik werd na twee weken opname – met Risperdal – naar huis gestuurd.
Het eerste boek van Iris Koops was toen net uit en daardoor heb ik min of meer mijn eigen diagnose moeten stellen: (complex)trauma door narcistische ouders. Toen kwam er wel goede hulp. Dus terugkijkend was ook voor mij de psychose een soort redding, al was ik er nog lang niet.
als reactie op magische puzzelaar en hypnotherapeut
ik heb mij jarenlang afgevraagd waarom ik bij een magnetiseur terecht gekomen ben. ben daar een 1 jaar en half blijven naartoe gaan: ik was zo afhankelijk en kon er niet meer mee stoppen en was een compleet wrak, wonden gelikt als een eenzame wolf op desolate plaats. Een magnetiseur en de hele hokus pokus van new age achtige dingen(ik ben nog steeds spiritueel maar dan door kaf van het koren te scheiden) gedaan, het gaat hier om onder invloed komen van, je willoos maken . ‘Doe gewoon wat we jou vragen’ zei mijn moeder
ik ben zo verschrikkelijk boos geweest op mijzelf dat ik mijn heil ging zoeken keer op keer bij ‘charlatans’ (nogmaals spiritualiteit op zich is goed hé) want vele keren kwam ik thuis van zo een gelegenheid ziek. Tot ik nu stilaan begin te begrijpen dat ik oplossing/genezing zocht in de sfeer waarin het ontstaan is. Ik hoop dat je het een beetje begrijpt wat ik tracht duidelijk te maken.
Elke getuigenis maakt zoveel los telkens keer. Bedankt daarvoor! en goede moed.
Beste Lonely Wolf,
Wat ik zou graag zou willen weten: was je boos op jezelf, zodat je ‘jezelf wel een klap voor de kop zou willen geven’ of was het meer ‘slecht voelen over jezelf’? Dus schuld, schaamte en je niks waard voelen en vandaaruit anderen pleasen; een co-dependend rol. Dat laatste deed ik. Ook bij de hypnotherapeut.
Je zegt dat je oplossing/genezing zocht in de sfeer waarin het ontstaan is. Dat is goed gezegd!
Ik ging -of – naar vage therapeuten met wierook stokjes en veel hokus pokus (mijn moeder) – of – naar psycho- hypno- pseudo- achtige dominantere types waar ik helemaal in de ban van raakte (mijn vader).
‘Doe gewoon wat we je vragen’, zei je moeder. Bij mij: ‘doe nou eens 1 keertje wat we je vragen.’ Komt op hetzelfde neer. Je voelt je slecht over jezelf en gaat nog meer je best doen, denk ik.
Veel dank voor je reactie! Jan Willem
Hoe herkenbaar, ik heb ook wat afgestruind om van mijn symptomen, nu zie ik pas dat het symptomen zijn, af te komen. Ik dacht gewoon dat ik een mislukt persoon was en het logisch was almaar in de rare straffen van narcistische mensen terecht te komen. Een overtuiging dat ik het verdiende maakte dat ik voer voor de wolven was. Tsja ook iets met wierook en trommels, waar iedereen fantastische transities doormaakte, daar zat ik vrolijk maar niet heus in hetzelfde schuitje en voelde totaal niet de bevrijding waar ik op hoopte.
Ik moest erdoorheen en ik moest simpelweg diep rouwen, pas toen kwam er weer een beetje ruimte. Maar dat is niet een rechte weg.
Ik kreeg ook steeds te horen dat ik er van genoot, erin bleef hangen of dat ik het had laten gebeuren. Ik implodeerde dan, ik had juist uit alle macht geprobeerd het Niet te laten gebeuren, idd door allerlei strategieen en coping, pleasen en kruipen. Alles om niet pijn gedaan te worden, om geliefd te zijn. Door erg te dissocieren raakte ik af en toe het contact met de werkelijkheid kwijt, dat gaf mijn lijf altijd een optater. Mijn lijf schreeuwde om aandacht maar ik ging er steeds uit.
Maar ik heb nu dankzij de boeken en site een goede therapeut die wel snapt wat dit inhoudt. Nu snap ik dat ik geduldig mag zijn met mezelf.
Dankjewel voor wat je geschreven hebt, alle goeds!
Mariz,
Je schrijft: ‘Ik dacht gewoon dat ik een mislukt persoon was. Nu zie ik pas dat het symptomen zijn’.
SummerMoon schrijft: ‘Ik was mezelf er ook niet bewust van dat ik blijkbaar gedrag van een getraumatiseerde persoon vertoonde.’
Dat komt denk ik op hetzelfde neer. Ze jagen je eerst over de kling en bekritiseren je dan op je tekortkomingen. Als dat je hele jeugd aanhoudt, is het niet gek dat je gaat denken dat je een mislukt persoon bent, toch?!
Heel eerlijk; ik ging me er zelfs een beetje naar gedragen. M’n hele persoonlijkheid werd ingevuld door die lui.
Het is echt heel erg herkenbaar wat je schrijft. Dat gedoe met wierook en trommels. En dan de kritiek (precies wat je ouders deden) als ze zien dat hun aanpak niet helpt! Dat triggert als de pest. Natuurlijk implodeerde je dan; uit schaamte, schuld.
Ik had er een keer eentje bij die ineens nuffig haar wierookstaafjes uitblies en concludeerde: ‘hier kan ik geen geld meer voor vragen. Ga maar naar de huisarts en vraag maar om een pilletje.’ Toen ik zei dat ze me daar niet zomaar medicatie voorschrijven, zei ze: ‘Ach wat! al m’n vriendinnen zitten aan de antidepressiva.’
Dat gevoel van lichamelijk een optater krijgen en daarna dissociëren herken ik dus ook heel erg. Combinatie van een kundige traumatherapeut met boeken, internet (schrijven) lijkt me een heel goede. Succes met alles! Dank voor je reactie. Kan ik veel mee.
Jan Willem
Hallo Jan Willem
ik was heel kwaad op mezelf: dat ik niet beter kon opletten en niet zo gevaarlijk doen door zo iemand op te zoeken; daar te blijven gaan en daar dan ook nog voor te betalen : om mij te laten naar beneden halen, uitschelden(beleefd)ik werd niet beter, maar bleef ergens geloven dat dit door mijn eigen tekortkoming was (dat ik mijn best niet deed om beter te worden)de waarheid is dat ik gewoon niet wist wat goed was voor mij, ik was het zo gewoon dat andere mensen te keer gingen tegen mij: ik werd razend kwaad na zo een sessie, maar dan nog, had ik het geloof dat dit mijn fout was
ik kon mijzelf niet vergeven wat ik mijzelf heb aangedaan door naar die magnetiseur te blijven gaan, ik heb het er nog moeilijk mee: want het leven is verder gegaan zonder mij …., ik heb niet goed voor mijzelf gezorgd en dat is moeilijk te begrijpen …
daarom doe ik nu veel moeite om de (liefdevolle)verbinding met mezelf te herstellen, het vertrouwen in mezelf te herwinnen en dat gaat niet vanzelf
groetjes Lonely Wolf
Hoi Lonely Wolf,
Dank voor de aanvulling. Bergrijp het nu!
Ik bleef dus maar gaan, naar die hypnotherapeut. Het heeft het wel vier jaar geduurd. Steeds stond er een grotere Jeep voor z’n huis. In die periode wist ik helemaal niks van narcisme en complextrauma. Ik ging een ‘papa band’ met ‘m aan (heel loyaal) en werd natuurlijk aan het lijntje gehouden. Pas achteraf zie ik dit maar ben niet boos op mezelf.
Toch herken ik die boosheid van jou helemaal!
Bij ons op de binnenplaats is de hele dag een gepensioneerde boer op zoek naar contact. Hij brult naar iedereen die ‘m aandacht geeft. Zijn schuurtje zit onder onze woonkamer (een appartementen complex) en 20 keer per dag knalt hij zo hard met zijn schuurdeur, dat de ramen ervan trillen.
In al die jaren hebben we er één keer iets van durven zeggen. Toen is ie onder onze galerij gaan posten, net zolang totdat ‘hij ons ook kon betrappen op overlast’; ik geloof dat ik een keer zachtjes fluite. Hij brulde: ‘Jullie make ok lawaai daarbove’.
Soms staat ie ineens op de parkeerplaats en zegt: ‘Jullie gaan ok noit op vakansie’.
Mijn vrouw denkt dat het een autist is. Dat hij niet anders kan. Iedereen gaat hem een beetje uit de weg.
Maar ik blijf maar aardig doen in de hoop dat het ooit een keer wel lukt, tussen ons.
Een paar dagen later doemt hij buiten ineens weer op: ‘Jij komp ok noit is je huis uit’, is het dan.
Automatisch begin ik deze eikel voor de zoveelste keer te pleasen (mezelf uitleggen ) en heb het over mijn laatste tripje naar Parijs of over de wandelingen die ik maak. Hij wordt er helemaal vrolijk van. Zijn dag is goed!
Maar ik zit vervolgens thuis met de gebakken peren. ‘Hoe kon je weer zo stom zijn. Ben je er weer ingetrapt. Zwakkeling.’ Dit neerhalen van mezelf kan gerust uren duren. En het komt ook steeds weer terug als het weer mis gaat.
Lonely Wolf, is dit wat je bedoelt?
Vriendelijke groet, Jan Willem
herkenbaar, hoor en er valt je niets te verwijten. Je deed wat op dat moment jou goede zelfzorg leek.
Ik lees het overal, dat je als getraumatiseerd en onbegrepen mens bij de verkeerde terecht komt, mensen die misbruik maken van hun Ik zie ik zie wat jij niet ziet positie. Doordat je jezelf al kwijt was, raak je afhankelijk van zo iemand, je wilt je veilig voelen en je wilt een remedie, misschien een wonder.
Ik heb dit ook gedaan, betaalde veel voor een sessie waar ik nog maar beter wat leuks voor mezelf had kunnen kopen bij wijze van spreken. Ik wilde van mijn pijn af.
Nu kom ik meer uit op dat die pijn er is om me iets te vertellen, ik rustig aan er contact mee kan maken en het puur verdriet en angst en woede was, niks negatieve energie die uitgebannen of gerookt of getrommeld of gestraald moet worden.
Ik geef er elke dag wat aandacht aan, er zijn dagen dat ik me zwaar en moedeloos voel en er zijn dagen dan gaat t best oké en soms zelfs geluksmomenten, vaak door eenvoudige dagelijkse dingen zoals een mooie vlinder zien. Dan neem ik mijn pijn maar mee onder mijn arm en ik probeer er niet langer vanaf te komen.
heb veel geleerd ervan, heb ook een blog geschreven hierover op deze site.
verwijt jezelf niets, je hebt juist hulp gezocht en het zegt alles over die magnetiseur dat hij je misbruikt heeft.
alle goeds
Bedankt Jan Willem en Mariz voor jullie reactie
de herkenning door jullie en het begrip voor mijn gevoel/emotie is waardevol voor mij
ik zit nog volop te verwerken, ‘mijn kwartje’ valt niet zo snel, omdat de waarheid overweldigend is en niets is wat het leek te zijn en dat is eng, heel eng
ik ben al opgetogen met elke kleine hindernis die ik kan overwinnen: stap voor stap is mijn nieuwe leuze …
lonely wolf
VERBORGEN narcisme is het juiste woord hiervoor,
Narcisten weten zo goed ,voor de buitenwereld ,te verbergen hoe zij te werk gaan als zij een op een met een slachtoffer bezig zijn. Doodzwijgen, alles verdraaien waardoor een ander geloofd dat het slachtoffer gek is. Nee we zijn niet gek, maar worden dol gemaakt/ gedraaid/ gehersenspoeld.
Het slachtoffer raakt zichzelf geheel kwijt.
Ik heb dit in mijn jeugd ( narcistische moeder) en in mijn huwelijk meegemaakt.
Ik vind het nog steeds lastig om een narcist te herkennen, durf om die reden geen nieuwe relatie aan te gaan.
Mijn man ( ex) deed zich zo mooi en in de slachtofferrol voor, dat ik vanuit liefde, maar ook om hem te helpen in de huwelijksboot ben gestapt.
Jaren hielp ik hem met alles ( hij:analfabeet en beschadigd), totdat mijn ogen open gingen en ik zijn spelletjes door kreeg en hem hiermee confronteerde.
Toen was het hek van de dam en had ik het gedaan en alles en iedereen keerde zich tegen mij.
Hij was het slachtoffer en ik de dader ( hoe kan het ook anders met een narcistische moeder ( jeugd))
Hij leek net een kameleon, veranderde steeds. Niet mee te leven.
Na 29 jaar huwelijk en veel ellende, ben ik opgestapt.
Nu: ervaringsdeskundige, dank zij de boeken van Iris en hulp van mensen die mij waarderen om wie ik ben.
Zeker de mensen met een beperking bij en voor wie ik mag werken, hebben mij geleerd dat ik er mag zijn.
Ik kan mijn liefde kwijt aan hen ( ipv aan mijn kinderen en kleinkinderen) en krijg veel terug.
Zij zijn mijn gezin geworden.
Liefs!
Merel (73)
Toen ik op de Hezenberg vrijwillig werd opgenomen, zeiden hulpverleners tegen mij: opstappen uit dit huwelijk en ik maar smeken om mij weer op de rails te krijgen omdat mijn jongste toen 17 was. Nog 5 jaar moest ik het volhouden.
Toen zeiden ze tegen mij: niet jij hoort hier te zitten, maar je man. Nu kunnen we jou nog helpen, over 5 jaar zit je opgesloten afdeling psychiatrie.
Met jou is niks mis, hij is degene die jou ziek maakt en hij hoort hier te zijn.
Hopelijk heb je iets aan mijn antwoord.
Veel liefs en een goed weekend!
Merel ( 730
Hoi Merel,
Bedankt voor deze aanvulling. Dus die narcist (de kameleon) heeft je zo dol gemaakt/ gedraaid/ gehersenspoeld zodat je moest worden opgenomen? En dat over een periode van bijna 30 jaar?! (langer gebleven voor de jongste van 17) En hij heeft je na je ontdekking zwart lopen maken, zodat je nu geen contact met kinderen en kleinkinderen meer hebt? Dat is misdadig! Mijn psycholoog zei dat je mishandeling en leed nooit kunt vergelijken maar ik word wel even stil. Geweldig dat jouw wereld er nu heel anders uitziet! Voor mij nu ook. Ik leef gelukkig, met mijn vrouw en mijn zoon van 13. Heb nog wel veel last van triggers (geluid, bepaalde mensen). Fijn weekend jij ook en veel dank voor dit verhaal! Groet, Jan Willem
Ja dat is misdaad, Jan-Willem.
Helaas hebben mijn kinderen het nog steeds niet door, of…kunnen zij niet anders.
Eens heeft hun vader hen gedreigd met: “als je vaker naar je moeder gaat is daar het gat van de deur en gaat de geldkraan dicht”. Geld is macht, een smerig spel wordt er gespeeld naar mijn kinderen toe en zij zijn er gevoelig voor en er slachtoffer van.
Ik ben een gelovige vrouw en ik geloof en hoop dat de situatie eens om zal keren. Het kwaad zal het verliezen van het Licht. Helaas kan ik die jaren, zonder mijn kinderen en kleinkinderen, nooit meer inhalen.
Groetjes!
Merel ( 73)
Bedankt voor het delen van je verhaal! En dat je de moeite nam om dit met ons te delen en je hierdoor een steentje bijdraagt richting een wereld waar dit (ooit) niet meer onder de tafels wordt weggestopt.
Nogmaals (mijn dank is groot).
Beste Hati,
Het was een eerste aanzet met idd het doel om het boven tafel te krijgen. Precies wat jij zegt.
Ik heb het heel graag gedaan!
Groet van Jan Willem
Jaaaa dat met alle liefde….
Ik kan de woorden: “Het geeft niet… wij doen dat met álle liefde en plezier voor jou/jullie…. maar…. (en dan kwam hetgeen ze dan wél van jou verwachtten als betoon van dankbaarheid.
En… je kunt dit niet aan de buitenwereld uitleggen want: Het is toch niet meer dan normaal dat je dankbaarheid toont???
Hoi Nelleke,
Met alle liefde, met alle (mogelijke) soorten van genoegen, je vader is ook maar een simpele ziel, wij hebben de wijsheid ook niet in pacht, je zal me wel weer een klootzak vinden; en dan de ‘MAAR!’ en daarna de ‘JIJ!’.
En de buitenwereld: ‘Ben jij je lieve vrolijke ouders, waarin geen kwaad schuilt, niet dankbaar voor wat ze allemaal voor je beteken?!’ Ga je schamen! Ga je schuldig voelen!
Tranen schieten in mijn ogen, wat een verdriet en pijn moeten doorstaan.
Wens je moed en kracht toe in je verwerking.
Namaste
Dank je Pauline,
Ik hoop niet dat het te heftig was? Weet niet hoe ik het anders kan opschrijven. Het was een eerste probeersel. Toen ik het meemaakte voelde ik vooral angst en frustratie. Ik had het gevoel (als kind) dat ik het gezin bij elkaar moest houden. Hoop dat de tranen ooit nog een keer gaan komen. Lange weg.
Groet, Jan Willem
ja hoor, je bent de enige niet. Mijn ouders verboden contact met mn zusje toen ik 19 was, ‘je wilt toch zelf ook niet dat je invloed op haar heeft en ze op jou zou gaan lijken’.
Gerard,
Dank voor je reactie!
Dus ze waren bang dat ook je zusje hun show in de gaten zou krijgen?
Door jou ‘slechte invloed’…
Groet, jw
Herkenbaar.
Momenteel is een grote zorginstelling waar mijn gehandicapte dochter woont, en waar ze door gebrek aan veiligheid, zwaar invalide is geworden, mijn narcistische opponent.
Jouw verhaal met dezelfde kenmerken.
Na ruim 2,5 jaar, zonder hun erkenning van aansprakelijkheid, vindt mijn omgeving dat ik nu maar weer moet gaan leven. (ben 70 plus).
Publiceren of de rest van mijn leven procederen? en failliet raken.
Het valt onder 5 verschillende advocaten specialismen.
en niemand wil zich inzetten voor een zaak die wel 20/30 jaar kan duren.
Wij als slachtoffers van narcisme hebben levenslang.
Sterkte.
Mirjam
Beste Mirjam,
Zo te lezen is de strijd niet te winnen dus je omgeving heeft gelijk, denk ik. Anders wordt het misschien een Don Quichot achtig verhaal: een gevecht tegen windmolens, tot je erbij neervalt.
Wat me vooral raakt is wat je dochter is overkomen. En de situatie waarin ze nu zit. Voel je niet de noodzaak om haar daar weg te halen?
Over event. overeenkomstige kenmerken tussen onze verhalen moet ik nog even nadenken. Misschien heb je gelijk. Ik zie het nu alleen even niet. Dit is ook nog maar mijn eerste blog. Ik ga je verhalen lezen.
Dank voor je reactie. Vriendelijke groet, Jan Willem
Jan Willem,
Dank je wel voor je persoonlijke verhaal en wat moedig om dat op deze manier te delen.
En ja, herkenning is er zeer zeker. Sinds mijn echtscheiding ben ik ook aan knokken voor mezelf.
En dat begon bij mij ook met erkenning. Een maatschappelijk werkster wees me op de website van Het Verdwenen Zelf en vol ongeloof en herkenning las ik hier en vielen er zoveel puzzelstukjes op zijn plek!
Ik heb toen meteen de boeken van Iris besteld en kon niet meer stoppen met lezen. Ik kon niet geloven, dat ik een slachtoffer van emotioneel en psychisch geweld was. Ik kon niet geloven dat zoveel therapeuten, artsen etc. mijn noodsignalen mijn leven lang al hadden gemist. Ik was mezelf er ook niet bewust van dat ik blijkbaar gedrag van een getraumatiseerde persoon vertoonde.
Nu ben ik eindelijk op weg om mezelf weer terug te vinden. Ik leer ongelofelijk veel en het begint mensen op te vallen dat ik verander. Dat ik letterlijk niet meer gebogen en teneergeslagen door het leven ga.
En dat gaat jou ook lukken lieve JanWillem. Hier steunen we elkaar en delen we kennis en ervaringen met elkaar. Hier vinden we (h)erkenning.
Samen staan we sterk.
Take care,
SummerMoon
SummerMoon,
Dank voor je opbeurende response! Het is mijn eerste ervaring hier en ik krijg de meest uiteenlopende reacties. Allemaal zijn ze de moeite waard en leerzaam. Het zet me echt aan het denken. Soms lijkt het alsof er geen overeenkomsten zijn maar als je goed leest zijn ze er altijd. De verhalen zijn natuurlijk allemaal heel persoonlijk.
Je schrijft glashelder: ”Ik was mezelf er ook niet bewust van dat ik blijkbaar gedrag van een getraumatiseerde persoon vertoonde.” Zo’n zin blijft hangen. Dank je wel SummerMoon! Jan Willem
Zeer herkenbaar. Mijn vader heeft me op mijn 19e bewusteloos geslagen tegen mijn oor. Ik had vanwege ernstige oogontsteking een nieuwe bril gevraagd. Volstrekt redelijk. Ook mijn vader was alcoholist en mijn moeder bipolair. Veilig was het al nooit. Voor mij was die klap wel het omslagpunt: nooit meer geld vragen aan mijn vader (en elders bij voorkeur ook niet, tenzij het echt niet anders kon). De schade aan mijn rechteroor is blijvend. Ik speel goed piano (waar altijd doorheen gekletst werd) en mijn absolute gehoor was dus beschadigd. Mijn moeder stond in de keuken. Mijn broer en zus zaten boven. We hebben het hier nooit over kunnen hebben. Mijn ouders zijn inmiddels dood. Door Iris boeken heb ik veel meer inzicht in verborgen narcisme, in gesplitste gezinnen. In een moeder die ook Munchhausen by proxy had. Dat ik niet eerder ben overleden komt door een nieuwe huisarts die het door had bij mij thuis. Ik kreeg op mijn 14e geen medicatie meer. Ik was al immuun voor alles. Hij heeft drie jaar lang met me gepraat elke week. Tot ik weerbaar genoeg was om op mijn 17e het huis uit te gaan. Mijn middelbare school maakte ik af door op een pannenkoeken schip te werken als serveerster. Ik woonde bij een leraar en zijn vrouw. Niemand kwam naar mijn eind examen. En dan toch studie laten betalen deels door vader. En bij oogontsteking hulp verwachten. Die was er niet. Veel later. Ik had dringend hulp nodig na scheiding en zorg alleen voor dochters. Ik was met een nog grotere engerd getrouwd geweest. Doe erg bij mijn vader en moeder in de smaak viel. Toen hij in de gevangenis kwam voor misbruik, en alles op mijn bord belandde: ben ik hulp gaan vragen ook binnen familie systeem. En kreeg geld via mijn moeder om een jaar thuis te kunnen blijven. Ik was al ondernemer. En de vraag was of ik als ik dat niet deed, de jongste het zou redden. Zus kwam dag per week. Vrienden gingen mee naar gevangenis. Vader had Alzheimer. Verder ongelukkig, maar voor hulp wel nodig. Toch Belg er van alles rammelen in mijn familie systeem. Veel therapie later en dis ook de workshops van Iris probeer ik mijn verwachtingen daar veel lager te houden. Mezelf te redden. Met nieuw gecreëerd netwerk van vriendinnen en vrienden. Waar ik 100% van op aan kan. Helpend. Herstel en zelfvertrouwen terug vinden heeft veel tijd genomen. Zachtaardig daarin zijn naar mezelf ook. Ik herken dus veel in je verhaal. En ook hoe moeilijk het is daarna weer te vertrouwen. Hier en nu: zorg ik in kleine zaken heel goed voor mezelf. Dat mag. Mijn dochters gaat het goed. En niet alles past op mijn nek en dat hoeft ook niet.
Beste Petra,
Als ik je verhaal lees komt het woord moedig gelijk naar boven. En heel eerlijk hoe je dat zo vertelt! Je zegt dat je moeder bipolair was. Dat ga ik zo meteen opzoeken. Krijg het idee dat mijn moeder dat ook was. Die dokter lijkt mij een heldenrol te hebben gespeeld in je leven. Het geklooi (manipuleren) met geld herken ik ook meteen. Jezelf redden, dat is waar het bij mij nu ook om moet gaan. Ik heb nooit iets aan die ouders gehad. Terwijl ik ze dankbaar moest zijn voor alles. Zelf voor het feit dat k er ben. Maar mezelf vergat ik er door. Je hebt het ook over zachtaardig naar jezelf zijn. Ben ik niet. Maar ga ik wel mee aan de gang. Dank je wel Petra! Groet van Jan Willem
Heel erg herkenbaar, ook de symptomen behalve het te veel eten, is bij mij slaapstoornis. Ook ik heb rond mijn 16de een psychose gehad, niet een zware maar wel gedeeltelijk weg. Weggestopte intuïtie en rationaliseren in ‘maar ik woon toch onder hun dak’ ‘ze bedoelen het goed’ en terug valt in valse loyaliteit genaamd codependentie.
Ook ik kreeg medicatie voorgeschoteld eerst, neem maar antidepressiva en daarna een keer een weekje geobserveerd, geen praten, gekeken alleen op autisme… nouja dan maar ‘sociale fobie’ weer weggestuurd.
Ook ik ben zeker van mijn zaak dat ik complex-ptsd heb. Niemand luistert hierna, weer stiltebehandeling (letterlijk) opnieuw overlapping trauma, hypervigilantie en over- gedreven uit ging leggen, met man en macht, een holle klank terug met niet (want je voelt veroordeling opnieuw) en weer verlaten voelen en gestrest en trauma.
Lizet,
Bedoel je met stilte-behandeling het ‘Silent Treatment’ van je ouders? Woon je nog bij ze?
Bij mij duurde die ‘behandelingen’ soms wel een maand. En ik me maar schuldig voelen, natuurlijk.
Heb ook de meest uiteenlopende diagnoses gekregen van de ‘gestudeerde dames en heren’: schizotypische stoornis, manische stoornis, dystieme stoornis, over emotioneel, etc. Daardoor ook verschillende soorten medicatie voorgeschreven gekregen. Maar ik heb nooit iets geslikt (hooguit twee weken toen ik was opgenomen).
Zaken als: waakzaamheid, overdreven uitleggen, niet meer helder kunnen denken; het zijn allemaal symptomen van complextrauma. Ik hoop dat je (misschien via dit forum) goeie hulp vindt. Of inmiddels hebt gevonden. Heel veel sterkte!
Groet, Jan Willem
Hoi Jan Willem,
Ja inderdaad, ik bedoel de “silent treatment” en inderdaad ook maandenlang, vooral toen ik zelfstandig ging wonen werd het langer terwijl ze zelf ‘achter mijn rug om’ praten, gingen domineren over keuzes. Inmiddels heb ik het contact verbroken omdat ik alles geprobeerd heb en er letterlijk ziek van werd, migraines, hormonaal etc. Hulp nog niet gevonden ondanks alles uitgelegd, ook complex-ptss, zelfs daarop dus de stiltebehandeling wat enorm schadelijk is.
Dankjewel.
Ja Jan Willem. Zeker! Helaas.
Mijn moeder heeft mij in 2003 bestolen van een erfenis van mijn vader. Mij met dat geld opgelicht. Tussendoor met de dood bedreigd. [Ik zit in de bijstand].
Heden 2023 probeert ze hetzelfde te doen. Eerst een probleem scheppen en daarna ‘redden’. Opnieuw met een erfenis. Dank zij de boeken van Iris heb ik VEEL kennis en trap ik er niet meer in. Twee keer heb ik besluiten genomen die de familie niet verwachten. Ik heb niet gehapt.
Vreemde is dat er eerst een probleem wordt gemaakt door hen met mijn ‘redding’ erbij en dat ik aangewezen kan worden als ‘de schuldige’ omdat ik de ‘goedheid’ van de familie niet aanneem. Hoe geraffineerd, vernuftig, vals!
Maar ik wil geen boete riskeren en daarmee heb ik een goed argument.
Mijn moeder is de dader, mijn jongste broer haar handlanger, en de anderen slachtoffers.
We zaten als familie in 2022 in de rechtbank waar de rechter mij heeft gezegd dat ik in 2003 mijn verantwoording had moeten nemen. Maar ik vertrouwde mijn moeder! Mijn familie! Nu, in 2023, wordt ik nogmaals uitgenodigd mijn familie te vertrouwen ‘want het is toch familie’. [!!!] Mijn advocaat trapt er voorlopig in, maar ik niet. En ik ben de baas en hij moet doen wat ik wil. Ik heb een bewijs zelfs dat én familie én advocaat mij hebben uitgenodigd de wet te overtreden als uitkeringsgerechtigde! Familie is schuldig. Ik ga de wet niet overtreden! Ik heb flink wat spierballen gekregen inmiddels.
Bij mij zit het ook heel diep. Van kinds af aan ben ik uitgesloten, buitengesloten [moeder deed mij naar een school die zij haatte, ik moest leren beneden mijn niveau] en ik MOCHT die pijn niet voelen.
Door de huidige zaken voel ik eindelijk deze vastgeroeste verboden pijn. Het wil er nog steeds niet echt uit, maar sinds deze laatste gebeurtenis voel ik elke dag [nu bij dit schrijven] de tranen. Ze zullen er op een dag wel uitkomen.
Beste Susan,
Mij is van alles in het vooruitzicht gesteld. Ik zou ‘nooit meer hoeven te werken’.
Allemaal leugens natuurlijk. Las laatst een goeie metafoor: Ze zien je als een lopend buffet (het lekkere eten ben jij) ze vallen aan, vreten zich helemaal vol en vervolgens mag je zelf de rotzooi opruimen.
Het zou om 3 miljoen gaan. Geen idee waar het is gebleven (de ‘golden child’ zal het wel ergens op een rekeningetje in Spanje hebben staan).
Aan pensioenopbouw heb ik niet kunnen doen door al dit gezeik. Tel uit je winst!
Alle verhalen op dit forum over financiële zaken triggeren mij nogal. Sorry hiervoor.
Groet, Jan Willem
Beste Jan Willem,
Respect heb ik voor jou dat je ondanks alles zo hartelijk en dankbaar overkomt.
Ik kan mezelf vinden in je verhaal en de verhalen en reacties van de anderen. Dankjewel 😊 hiervoor !
Liever wil ik niet in detail treden maar ik voel mezelf gesterkt door de website van het Verdwenen Zelf. Ik dacht dat ik de enige was die een narcistische moeder en vader had, dus
niet.
Mijn moeder heeft mij het ergste toegewenst en van mijn vader moet ik het maar allemaal vergeten !!!!! Hierdoor al jaren geen contact meer en wil ik ook NOOIT meer, zo vaak geprobeerd en elke keer gebeurde er weer iets vreselijks tot dat mijn grens was bereikt.
Jaren geworsteld ook net als jij met werk en relaties alles maar doen voor een ander, misbruik van mijn goedheid ( elkaar helpen )gemaakt. Aardig gevonden willen worden. Nu kies ik voor mezelf en lieve partner, ook net als jij elke week nog last van triggers, kan ik niet onder controle houden maar inmiddels na zoveel jaren kan ik genieten en daar heb je recht op van vooral de kleine dingen in het leven !
Jan Willem, kies voor jezelf en geniet van je vrouw en 13 jarige zoon. Narcisten geven nooit fouten toe vind ik.
Ik wens je het allerbeste en vertrouw op je gevoel !
Hartelijke groet,
Edith
Beste Edith,
Het duurde erg lang bij mij tot ik de (opgelegde) loyaliteit naar die ouders een beetje kwijt was. Pas de laatste tijd gaat het echt veel beter. Er is veel meer afstand. Mijn vrouw en zoon helpen daarbij. Niet zozeer actief maar gewoon door het feit dat ze er zijn. Dit is gelukkig een heel ander leven nu.
En eindelijk kan ik een beetje meepraten en is er herkenning, op een site als deze. Dankbaarheid en blijdschap dus!
Onze symptomen komen redelijk overheen. Alleen je zegt dat je het zo vaak geprobeerd hebt, met die ouders. En elke keer ging het mis. Toen ik mijn ouders een heel klein beetje doorkreeg, hebben zij er gelijk de stekker uit getrokken. Er is geen tijd van ‘proberen’ meer geweest. Bij ons deed je er blijkbaar, of aan mee, of je werd meteen gedumpt. Op de geboorte van mijn zoon hebben ze ook niks uit gedaan. Het zijn zeer egoïstische mensen. Ik mocht niet denken en voelen. En ze manipuleerden met geld.
Ik wind me weer op, nu ik erover nadenk. Misschien even stoppen dus.
Super bedankt voor je response en heel veel sterkte!
Hartelijke groet, Jan Willem