Dit is een gastcolumn van Ella
Wat is het geweest dat mij deed vallen voor deze man, met wie ik inmiddels ruim dertig jaar samen ben? Ik heb daar veel over nagedacht, vooral als ik geconfronteerd werd met uitspraken in de trant van: “Je kiest de partner die het meest op je vader lijkt.” Daar kon ik mij totaal niet in herkennen. Ik herinnerde mij juist de tegenovergestelde kanten van mijn vader die deze man mij liet zien. Ja, daar viel ik voor, juist het tegenovergestelde van mijn vader, de tiran, de dictator, degene die mij de eerste 20 jaren van mijn leven had beheerst, geterroriseerd, gecontroleerd, vernederd, gemanipuleerd, leeggezogen. Ik kon niet meer, ik kon niet meer. En toen kwam hij voorbij, de (jonge) man, in wie ik mijn redding zag, het tegenovergestelde van mijn vader, en op wie ik hopeloos verliefd werd. Het was te mooi om waar te zijn. Hij zei alleen datgene wat ik wilde horen. Totdat.
Er werd door hem eens een opmerking gemaakt over mijn uiterlijk. Ik zou wel eens iets anders aan kunnen trekken. Mijn haar kon anders. Die tas waar ik mee liep zag er niet uit. Ja, daar werd ik onzeker van, dus ik volgde zijn raad op. Ik wilde wel bij hem in de smaak blijven vallen en intussen logen de signalen er niet om dat die andere vrouwen waar hij het maar steeds over had en naar wie hij keek en meer dan dat, zelfs in mijn bijzijn, toch wel veel meer te bieden hadden dan ik.
Maar ik zat al aan hem vast. Het spel van de narcist, het aantrekken en afstoten, het opwaarderen en devalueren, had zijn uitwerking op mij niet gemist. Niet verwonderlijk na mijn jeugd onder het regime dan wel het juk van mijn vader. Ik zag de signalen niet en had bovendien niet de gereedschappen ermee om te gaan. De geestelijke gevangenis waar ik dankzij mijn vader inzat en bleef voortduren. In fase 1 en 2 van mijn inzicht, dacht ik in te zien dat mijn voortdurende gevangenis alleen aan mijn jeugd lag, de hersenspoeling die voortduurde.
Nu zie ik, als het ware in fase 3, tot mijn afgrijzen in dat die geestelijke hel tientallen jaren lang, dat klemzetten, dat labyrint, niet alleen uit mijn ouders voortkwam, maar tevens, en ik benadruk tevens, te maken had met de manipulaties van mijn “partner”.
We zijn nog steeds samen, we hebben kinderen, maar nu zie ik de waarheid. Ook hij is een narcist en nu zie ik in dat ik destijds, ruim dertig jaar geleden, gevallen ben voor de herkenning. Maar dan wel onbewust, want wat ik zag was het masker van de narcist, het masker dat mij met al mijn zintuigen liet waarnemen: ‘Oh, dit is ongelooflijk, deze man valt voor mij, dit is te mooi om waar te zijn”. Ja en dat was het dus ook. De gelijkenissen die ik nu zie tussen mijn vader en hem, de patronen, de uitingen, de manipulaties en het gelieg, het is beangstigend.
Mij wordt wel eens gevraagd, hoe werkt een jeugd onder narcistische/psychopathische ouders door in het verdere leven? In mijn geval dus zo. Ik ben nu ruim 50 jaar. Ik heb drie jaar therapie. Mijn redding. Het inzicht bij mij is in drie klappen gekomen in de tijd. De geest doseert. Eerst omtrent mijn vader, de psychopaat/narcist, met in zijn kielzog, mijn moeder, die zwaar narcistische trekken van hem heeft overgenomen en die op haar kinderen botvierde, want tegen haar man kon ze niet op. Daarna omtrent mijn man, diezelfde vriend van toen, opeens zag ik het in: hij is er ook één. In één klap viel de puzzel in elkaar, het was bijna teveel om te bevatten: het liegen, het bedriegen, de ruzies, de rellen, het vreemdgaan, het geschreeuw en het grote ontkennen, de eeuwige geldzorgen, discussies als moerassen, de manipulaties, de uitputting. De waarheid.
De derde klap: dat ik dus slechts een rol speel in zijn leven, de rol die door hem aan mij is toebedacht en dat er nooit werkelijk van mij gehouden is. Dat ik me al die jaren zwaar in de maling heb laten nemen. Dat er niks mis is met mijn gevoel en integriteit, hoewel hij mij altijd in mijn gezicht slingerde dat ik gek was, jaloers, onzeker, bezitterig, benauwend, pathetisch, paranoïde, hysterisch en ga zo maar door. Bovendien: tot op de dag van vandaag stelt hij mij verantwoordelijk voor ZIJN gedrag. Dat is in zijn ogen normaal. Maar dat is het niet. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen gedrag.
Terugkomend op de beginfase, waarin ik als een blok voor deze man viel. Ik denk dat het wel degelijk ging om de herkenning, maar dan wel onbewust. Want ik zag en hoorde juist het tegenovergestelde. Zelfs toen hij mij stukje bij beetje zijn ware aard liet zien en het masker liet vallen, ben ik in het door hem speciaal voor mij opgebouwde imago blijven geloven.
In al die jaren bleef iets in mij zeggen: dit klopt niet. Het klopt niet wat hij zegt, doet, schreeuwt. Maar ik luisterde niet naar die stem in mij, want dat had ik immers niet geleerd.
Nu weet ik beter, maar het valt niet mee, de waarheid van mijn leven onder ogen te zien.
Het valt helemaal niet mee.
Ella
21 reacties op “Narcistische jeugd – relatie met een narcist”
Lieve Ella,
Valt niet mee he.
Omarm je zelf en probeer de liefde voor jezelf aan te wakkeren, zodat je groter en sterker wordt. Voor jezelf en alleen voor jezelf. En daarna voor je kinderen. Probeer de liefdevolle zelf te worden. Dat zou ik je zo gunnen.
Wat wil je nu gaan doen, nu je deze waarheid voor jezelf hebt ontdekt?
Ik ben jonger, maar zie herkenning in je verhaal. Bij mij is het mijn moeder, die haar stempel op mijn leven heeft gedrukt, waar ik pas sinds dit jaar (ben inmiddels 43 jaar) mezelf van verlost heb. Met behulp van vrienden, therapie en vooral een hypnotherapeute die me terug heeft gebracht naar mijn innerlijke kind. Die ik mocht omarmen en laten weten, dat ik het allemaal goed had gezien. Dat haar gedrag niet klopte en dat ik goed ben in wie ik ben en was.
Ik heb 3 jaar terug afscheid genomen van mijn ex, omdat ik de cirkel, waar ik in zat voor mijn dochters wilde doorbreken. Ik kan je zeggen, dat het geen makkelijke weg is geweest. We waren al maanden bezig met de scheiding, toen ik tot de ontdekking kwam waar ik in zat al die tijd. het klopte niet, maar narcisme was niet iets waar ik aan dacht. En het duurt ook even, voordat je snapt hoe het werkt. Dan duurt het weer een tijd, voordat je uit je eigen boosheid en angst komt en je echt kan gaan kiezen. En hoeveel sterker ik ook ben en 100% achter mijn keuze sta, ik kan niet wachten tot de dag komt, dat het me geen pijn en verdriet meer kost. Na 3 jaar bemerk ik nog steeds hoe weinig respect hij voor me heeft. Hij klein zijn wereld is, waar hij regeert als slachtoffer. Hoe zeer hij mij nog nodig heeft omdat hij de verantwoordelijkheid voor zijn leven, zijn gedrag, zijn keuzes niet kan dragen. Hoe zwaar ik het nog steeds vind, dat ik geen volwassen ex-partner heb, die me steunt in onze opvoeding naar de kinderen, maar die die verantwoordelijkheid uitsluitend bij mij neerlegt. De leugens, het zwijgen, de opmerkingen, het zich altijd tekort gedaan voelen.
De andere kant is dit: het werkt zo bevrijdend, als je snapt, waar je in zat en dat jezelf echt de verantwoordelijkheid van je eigen leven draagt. Dat je niet continu hoeft te schakelen, om je moeder, je vader, je zus, je broer, je partner, je baas, je vriend of vriendin, je kind, je collega, of wie voor je N ook is te moeten pleasen. Dat je een stap opzij mag doen. Dat JIJ er toe doet!!!! Elke dag weer opnieuw. Dat je je eigen keuzes mag maken en dat het oke is om ook eens de verkeerde beslissing te nemen, want JIJ leert hier van. Dat is rijkdom. En dan zie je het licht tussen de mist verschijnen. Mist zal er altijd blijven, zolang de N een deel van je leven uitmaakt. Snap dat en omarm dat. Daarmee wordt het licht alsmaar sterker, groter en mooier. (het is de dualiteit ervan).
Weet je wat zo fijn daar aan is: JIJ bepaalt hoe groot de rol is van die N. Niet andersom. Het kost je tijd, moeite, frustratie, verdriet. Ik beloof je, dat je geloof en je vertrouwen in jezelf vanaf vandaag alleen maar gaat groeien!!!!
Ik ben trots op je, dat je dit deelt met ons Ella!
liefs en veel moed gewenst.
Sharon
Lieve Ella en Sharon, dank je om jullie verhaal te delen. Dit vergt veel moed en dapperheid. Dat we die dingen niet zagen, is omdat we zelf zo niet in mekaar zitten, omdat we zelf vrij oprecht zijn, dan ga je er van uit dat anderen dat ook zijn. Dat is een hele mooie eigenschap, vertrouwen, hoop….
Lieve Stine,
Helemaal waar. En daardoor ook mijn grote les.
liefs
Sharon
Dankjewel Ella,
Goed dat je deelt.
Om erkenning en herkenning.
Het feit dat je dat doet zegt dat je een sterke vrouw bent.
Ga met die kracht voort en kies je eigen pad.
Je kracht is de sleutel van je celdeur.
Valt het mee?
Nee,helemaal niet.
Maar deze stap is de eerste.
Heel duidelijk en helder geschreven ,heel herkenbaar. En dan de volgende generatie , onze kinderen, inmiddels volwassen, hebben er heel erg onder geleden. wat ontzettend jammer dat er in die tijd niet meer kennis was over narcistische persoonlijkheid stoornis / psychopathie.
Het is vergif, dat overal in doordringt, en verdriet en woede nalaat in gezinnen en families, onderlinge relaties verstoort en kapot maakt.
Ben nu 74 , ouders zijn overleden , en nog altijd merk ik hoe moeilijk het is om te erkennen dat ik met narcistische ouders te maken had. Het masker van de narcist probeert zich er nog altijd tussen te dringen, en mij een schuld gevoel te geven . Maar ik weet nu inmiddels eindelijk beter. Zij en mijn overleden ex waren Fout.
Mooie post. Mijn grote geluk is geweest dat ik tegen de zin van mijn vader bijna 30 jaar geleden getrouwd ben met een man die in alles zijn tegenpool is. Toen ik twee jaar geleden burn-out geraakte en in therapie ging, viel alles op zijn plaats. Je voelt als kind dat er heel veel niet klopt maar als de anderen van het gezin in het zog van de narcist volgen en het probleem altijd bij jou leggen, is het heel moeilijk je staande te houden en je eigen authentieke weg te gaan. Ik wens je het allerbeste. Echt waar.
Wat mij iedere keer weer opvalt, is hoe lang vrouwen bij een narcistische partner blijven. Ook ik. Je snapt niet wat er aan de hand is en op een dag, lees je er iets over. Zo herkenbaar en gruwelijk. Want uiteindelijk, hoe je het ook noemt, je hebt met een psychopaat te maken in allerlei verschijningsvormen. Zo gevaarlijk en zo eng. Dit moet veel meer gedeeld worden! Gedeeld en uitgeroeid. Nog kan ik huilen om alle verloren jaren en om iedereen, die hier mee te maken heeft.
Dat snap ik helemaal. Maar we wisten ook lang niet wat het was he. Het boek van Iris heeft me heel veel geleerd. Ook mijn man begrijpt nu veel meer over mijn jeugd en de moeilijke relatie met mijn ouders. Ik ben er ook nog altijd boos over en dat is een teken dat we het nog niet kunnen loslaten he. Als dat ooit kan.
Wat ontroerend, ben het helemaal met je eens Ellbelle,, Het is een grote bak verdriet. Ik denk dat ieder kind tegen zijn ouders wil zeggen Ik houd van jullie. dat gevoel ,en het uiten daarvan wordt volledig geblokkeerd. Je bent niet jij voor de narcist, Je bent wat hij of zij van je maakt, en dat is altijd het zelfde , Je deugd niet .Het is altijd. jou schuld. Zelfs toen de huisarts aan mijn moeder vroeg een beetje rustiger aan te doen met mijn vader, voor mijn gezondheid. twee maal vroeg hij het haar. Buiten gekomen was ze razend op me , door jou schuld kom ik nog in het gekkenhuis terecht schreeuwde ze keihard tegen me op straat. Wat had ik verkeerd gedaan? Ik had nauwelijks iets gezegd. Ze fietste toen heel hard weg.. daar stond ik doodsbang, dat mama in het gekkenhuis zou komen. Het beeld van mijn hard wegfietsende moeder zit nog altijd op mijn netvlies. ik was 15 jaar. nu 74.De emotie is er nu gelukkig wel vanaf, ik heb het een plek kunnen geven, door de kennis die ik opgedaan heb bij Het verdwenen zelf.
Zeer herkenbaar. Hier mijn verhaal: http://heldenreis.nl/2016/07/verraad
Ja, wat moet ik zeggen. Wederom herkenbaar. Ik denk sinds kort, dat mijn vader ook een narcist is geweest, terwijl ik lang heb gedacht dat hij doordat hij had gevochten in de tweede wereldoorlog, een trauma had opgelopen. Ook mijn(onze) jeugd was een verschrikking en toen belandde ik in een nieuwe narcistische situatie. Hoe krijg je het voor elkaar denk ik wel eens.
Gelukkig ben ik na 72 jaar “volledig” hersteld en geniet ik volop van het leven, wat me nog ten deel valt. Ik zou nog uren kunnen schrijven en praten, maar gelukkig heb ik humor. Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven en geloven in jezelf, knokken en je redt het!
Sterkte en succes allemaal en in deze situatie speciaal voor Ella!
Ja, Ella, wat heb je het goed verwoord! Alles wat je schrijft herken ik. Maar wat vooral “resoneert” is het woord: Afgrijzen! Dank voor deze gift. Dit is precies wat ik voel nu ik bezig ben de waarheid van mijn jeugd onder ogen te zien, en die van mijn laatste ex maar had er nog geen woord voor.
Lieve, dappere vrouw,
Iedere keer verrast het me dat iedereen zo goed beschrijft wat ik voel, ervaar en bemerk. Die twijfel is nog erg in mij aanwezig: “ik ben in mijn uppie (gebroken met man (kende hem 30 jaar) en mijn familie. Mijn drie kinderen zien het niet. Als ik het alleen merk, dan ben ik toch gek? Ik kan toch een ziekte hebben dat ik het zelf niet in de gaten heb?” Maar jullie verhalen, het boek, mijn ontwakende gevoel, liegen niet. Dit is de enige werkelijkheid. Ik heb heel mijn 51-jarige leven in een onwerkelijkheid geleefd. Het valt nauwelijks te bevatten.
Maar dat doe ik nu wel, een start, een licht besef, en daarmee ook hoop. Er komt liefde voor in de plaats en rust, een gevoel van bevrijding.
Er is heel veel moed en kracht voor nodig om verder te willen gaan. Het feit dat we hier, op deze site, erover schrijven, bewijst dat we dapper en krachtig zijn. Wij allemaal.
Ik ken mensen die zijn opgenomen, die zelfmoord hebben gepleegd of het overwegen of die zonder medicijnen niet kunnen leven.
Ik durf nu eindelijk te zeggen: “ja, ik ben het slachtoffer van geestelijke en emotionele mishandeling en verwaarlozing maar ik zal het overleven. Ik laat me er, potverdorie, niet onder krijgen.” Maar alleen voor mezelf. Totdat ik zelfverzekerd genoeg ben om het ook aan anderen te laten weten.
Ella, je schrijft “we zijn nog steeds samen”. Kun je dat nog opbrengen dan? Als je niet wil antwoorden dan begrijp ik dat natuurlijk.
Weet dat je op een gegeven moment sterk genoeg bent om de juiste beslissing te nemen.
Wijsheid komt met de jaren.
Alle lezers: heel veel sterkte in het proces.
Hartegroet,
Karen
Lieve Ella,
Je verhaal, zo herkenbaar.
Narcistische vader, ontmoeten van je man (klik door toneelspel) en het wakker worden in fases na zoveel jaren. Bij mij heeft het 25 jaar geduurd, maar ik zie het nu. Het is schrikken, het is hard, je kunt het niet geloven, maar toch is het waar. Als je uit de duisternis bent dan zie je het helder.
De herkenning -door jouw verhaal- gaf mij vandaag wederom kippenvel. Het is vervelend maar ook mooi om te lezen dat zoiets inderdaad bestaat en dat ik niet spoken zie..
Sterkte en wees lief voor jezelf.
Christina
ps: nog even een naschrift
Ella, je bent dus niet alleen. Het bestaat en wat je hebt meegemaakt is echt. Zoals je het beschrijft zo is het exact ook bij mij gegaan anders kan ik in je verhaal niet 100% gelijkenis zien en dat zie/lees ik wel. Dank voor je verhaal, ik had het niet beter kunnen verwoorden.
Je bent niet alleen, XXX
Christina
Zo herkenbaar dit verhaal. En wat een lange weg om te herstellen. Het verdriet…af en toe de onzekerheid die weer om het hoekje komt. Blijven geloven in mij zelf en mijn eigen kunnen. Het proberen te beschermen van mijn kinderen..maar ook die maken hun eigen keuzes. Want de ander vindt zichzelf toch echt het zieligst. Beangstigend te moeten toe zien hoe die verhalen geloofd worden. Maar als ik er meer dan 25 jaar in geloofd heb…Ben er nog niet…maar mijn gevoel voor eigenwaarde is terug. Niemand pakt mij dat ooit weer af. Deze verhalen sterken mij…de grote herkenning. Maar o wat is het zwaar af en toe.
Wat fijn dat jullie jullie vrrhalen delen. Het doet me goed om er over te lezen en langzaamaan te voelen dat ik wel erg veel herken. Ik begin scherper te kijken en te voelen en merk hoeveel angsten ik opgeslagen heb in mijn systeem. Er uitkomen, mijn kwetsbaarheid voelen als ik een grens aan moet geven. Jullie verhalen zijn steunend om door te gaan en steeds meer te gaan zien en doorzien van de valkuilen en destructieve patronen. Allemaal veel sterkte en kracht toegewenst. Er kan niet genoeg aandacht voor zijn. !!!
Vr groeten, Hetty
Hoi Ella , WoW , jouw verhaal is mijn verhaal . Nee, het valt echt niet mee ! Ik ben nu 7mnd weg bij mijn narcist en ben mezelf nog steeds kwijt . Dwing mezelf om dingen te doen en te wandelen , om gezond te eten ! M’n verstand en gevoel gaan tegen elkaar in , ik moet mezelf bedwingen om hem niet te laten weten dat ik hem mis en terug naar hem wil ! Waarom blijft het zo moeilijk ?! Ik weet dat het niet goed voor me is , toch blijft hij dwalen in m’n hoofd …. Sterkte Ella X joy
Hier boven had ik al een commentaar gegeven, maar kom toch nog terug op het commentaar van Joy. Bij mij heeft het dik 3 jaar geduurd voor ik de ex zo goed als uit mijn hoofd had. Het kwam op een moment, dat ik dacht, maar langer dan dit wil ik het niet. Ik ging allerlei andere bezigheden zoeken om mijn gedachten te verzetten. Ik ben op Facebook gegaan. Daar posten mensen over het algemeen leuke en gezellige dingen. Zelf ook gaan posten. Bovendien, mag ik van mezelf geen blogs meer lezen over narcisme en psychopathie. Iedereen moet zijn eigen pad gaan, maar mijn heeft dat zeker geholpen.
Ik ging met een vriendin naar Porto en kwam tot de ontdekking, dat ik heel goed kon kaart lezen, organiseren en dagen kon invullen. En er ook verschrikkelijk van kon genieten. Dat allemaal zonder de ex. Er zijn dagen, dat er nog maar een glimp van ex door mijn hoofd gaat. Heerlijk.
Wat ik me afvraag: hoe kun je er zo van overtuigd zijn dat je met een narcist te maken hebt? Ik heb te maken met een borderliner (officieel vastgesteld) maar ik herken zoveel narcisme in haar in alles wat ik lees over narcisme! Het lijkt zoveel op elkaar. Ook in de verhalen die ik lees van mensen die met een narcist te maken hebben, herken ik dan juist ook weer wat borderline. Ik weet het niet meer.., overal wordt op internet ook geschreven dat narcisten heel slecht zijn (klopt zeker) maar over borderliners lees je overal dat ze het zo moeilijk hebben en dat je ze juist moet steunen, maar ik vind dat zij net zo kwaadaardig kunnen zijn als narcisten. Ik snap het niet meer
Hallo Sam, het is heel moeilijk om het vast te stellen. Ik zou dat ook maar loslaten. Psychiaters kunnen het soms ook fout hebben. Ze moeten nu eenmaal een etiketje erop plakken. De gevolgen van beide stoornissen voor partners, kinderen en omgeving zijn misschien wel hetzelfde. Ik heb het volgende daarover gevonden (mits ik het hier kan “plakken”)
“Een scheiding activeert het verbindingssysteem van de narcistische / (borderline) ouder en de reactie van de narcistische / (borderline) ouder om het verlies van de echtelijke relatie te mediëren. De activering van het verbindingssysteem reactiveert het “gehechtheidstrauma” dat is ingebed in de interne werkmodellen van de narcistische / (borderline) ouder.
Dit creëert twee gelijktijdig geactiveerde sets van representatieve netwerken in het verbindingssysteem van de narcistische / (borderline) ouder; één set uit het verleden in het patroon van “misbruik ouder” / “slachtoffer kind” / “beschermende ouder,” en een set van de huidige relatie met de gerichte ouder, het huidige kind, en de zelf-representatie van de narcistische / ( borderline) ouder.”
Ik kon niet het document kopiëren en plakken maar wel een deel ervan.
Dit gaat om ouderverstoting. Veel daarvan lees je op de site van Tom Janssen.
Het gaat er dus niet om welk etiketje iemand heeft maar of en hoe jij met deze persoon om moet gaan.