4 jaar later

Dit is een gastcolumn van Maud

Het is inmiddels al weer 4 jaar geleden dat ik voor de zoveelste keer naar de huisarts ging voor mijn chronische pijn. Alle hoeken van het ziekenhuis had ik inmiddels gezien, alle behandelingen en onderzoeken waren zorgvuldig gedaan en de conclusie was: ‘gefeliciteerd mevrouw, we kunnen niets vinden’.

Niets ernstigs dus gelukkig, maar ondertussen bleef de pijn en die belemmerde alles. Ik was verandert in een zielig hoopje, dat de hele dag op de stoel zat en “alles” was die pijn.
De huisarts zag me aan en zei voorzichtig: “graag zou ik zien dat je met iemand gaat praten, want chronische pijn zoals jij hebt, heeft zelden een lichamelijke oorzaak. Sta je daar voor open?”

Mijn hart klopte op dat moment in mijn keel, want ze raakte een hele gevoelige snaar en ze zei het zo lief! Vooral daarom stond ik open voor haar suggestie en ze verwees me in eerste instantie naar de sociaal verpleegkundige in de praktijk. Dat was ook een hele aardige vrouw en die verwees me naar een haptotherapeute. Al snel had die laatste door dat ik alleen maar in mijn hoofd leefde. Mijn lijf negeerde ik zoveel mogelijk en ze doorzag dat de relatie met mijn moeder niet gezond was. Na iedere sessie nam ik de tijd om door het bos te wandelen en na een poosje werden steeds meer dingen duidelijk. De opvoeding die ik had gehad deugde voor geen meter. Mijn ouders die altijd zo hoog van de toren hadden geblazen over zichzelf en over de manier waarop zij voor mij en mijn broer hadden gezorgd. Het was een grote leugen.
Ik kreeg knallende ruzies met mijn moeder door de telefoon en na de zoveelste dreiging van haar dat ze me een poos niet meer wilde zien, hakte ik de knoop door en gaf haar gelijk. We moesten elkaar maar eens een poos niet meer zien. In mijn hoofd werd die poos direct omgezet in; nooit meer!

En er kwam een moment dat ik aan de haptotherapeute begon te vertellen over de vreselijke dingen die mijn moeder altijd tegen mij zei, over het fysieke geweld dat ik te verdragen had gehad van mijn vader. In haar ogen en in haar houding zag ik dat dit inderdaad niet deugde en in een laatste sessie bij haar heb ik gehuild en gehuild. Daarna ben ik naar een oom en tante gereden en heb daar nog uren mijn verhaal mogen doen. Zij bevestigden een heleboel en dat troostte me enorm, maar zowel mijn tante en oom, als de haptotherapeute wilden proberen een gesprek hierover met mijn ouders aan te gaan, zodat we elkaar zouden kunnen vergeven. Dat kon ik niet meer, voor mij was de beerput open getrokken, al het vuil lag op het erf, er was geen weg terug. De put ging niet meer gevuld worden, de deksel zou er niet meer op passen. Dit vroeg om een grote schoonmaak, met groot materieel!

Via het netwerk van het Verdwenen zelf, kwam ik bij een goede therapeut, iemand die het mechanisme van een narcistische mishandeling begrijpt en die mij enorm heeft geholpen. Ik leerde het gedrag van mijn ouders in het juiste perspectief te zien. Mijn ouders hebben beiden een narcistische persoonlijkheid. Mijn vader met uitingen van fysiek en verbaal geweld, mijn moeder vooral verbaal.

Tijdens de therapie kwam ook de herstelwerkgroep in Zwolle op mijn weg en ik leerde daar een aantal prachtige vrouwen kennen, die mijn verhaal herkenden en met wie ik aan een half woord genoeg had, om elkaar te kunnen begrijpen. We huilden samen en we lagen soms dubbel over de tafel van het lachen.
Maar wat me ook opviel is dat een aantal van ons ook fysiek niet in orde lijken te zijn. Ieder van ons heeft kwalen en ziektes die ons dagelijks leven behoorlijk belemmeren.

Mijn zoektocht naar een einde aan mijn pijn was ook nog niet over. Ik had gehoopt dat na de therapie de pijn zou verminderen, maar die bleef onveranderd en ik kon en kan nog steeds niet zonder pijnmedicatie.

De reguliere geneeskunst heeft geen antwoord meer op mijn pijn en zo kwam ik terecht bij een bioresonantie therapeute. Zij mat allerlei tekorten in mijn lijf en ze adviseerde me een dieet en supplementen. Dit pakte heel anders uit dan ik had verwacht. Mijn lijf verdroeg zowel het dieet als de supplementen helemaal niet en ik werd geconfronteerd met een uitbraak van netelroos. Daar zat ik dan op de bank, met een enorme jeuk en allemaal rode vlekken en witte bultjes. Wat nu weer? Maar ik wist het eigenlijk wel. Dit had ik als kind al vaker meegemaakt. Toen lag ik mijn bed met rode vlekken op mijn romp en overal enorme jeuk. Het werd afgedaan met, gaat vanzelf wel weer over en er werd vooral zo weinig mogelijk aandacht aan besteed. Ik leerde vanaf toen om vooral dapper alle lichamelijk signalen te negeren en ik werd daar heel goed in, te goed voor mijn eigen welzijn.

En nu heb ik het idee dat mijn lijf het uitschreeuwt: “Hé, ik ben er, ik ben jou, luister en wees aardig voor me.” En ik luister en leer dat ik gevoelig ben voor verschillende voedingsmiddelen. Dat ik een histamine-intolerantie heb, mijn hele leven lang al. Eigenlijk weet ik niet beter of ik heb altijd buikpijn, maar dat is niet normaal! Ik ben met mijn voedingsprobleem bij een dietiste terecht gekomen en die vroeg flink door naar de oorzaak. Een van haar vragen was: “Heb je een veilige jeugd gehad?” “Uuuhhhhh”, zei ik, en we hebben een gesprek gehad van anderhalf uur. Haar holistische aanpak was passend bij hoe ik nu in het leven sta en we zijn samen een zoektocht gestart naar oplossingen voor mijn chronische pijn. Er is nog steeds geen pasklare simpele oplossing, maar door te blijven zoeken naar verbetering heb ik wel het idee dat ik er beter mee om leer gaan. Ik zoek bewust naar rust en regelmaat, naar gezond leven, zowel fysiek als mentaal.

Fysiek heb ik waarschijnlijk nog wel een weg te gaan, maar hierover ben ik optimistisch. Ik durf hulp te vragen en aan te geven wat me wel en wat me niet past. Dat is voor mij al een heel stap vooruit! Van de bioresonantie therapeute heb ik afscheid genomen, die weg past me niet, maar heeft me door de uitbraak van de netelroos wel geleerd om weer te voelen wat ik als kind al voelde. Ik luister naar wat mijn lijf me vertelt, wat mijn intuitie me ingeeft en ga niet langer kritiekloos een pad dat anderen me wijzen.

Mentaal weet ik dat ik niet veel stress moet hebben, geluidsoverlast irriteert me en ’toch, en daarom” ga ik nog een enorme uitdaging aan. Wij gaan als gezin, eensgezind, verhuizen naar Friesland. Weg uit de Randstad en weg uit de stad waar mijn ouders wonen! We kiezen samen voor een rustiger leven. De komende maanden moeten we wel doorbijten. Ons huis moet verkocht worden en in het nieuwe huis moet nog een en ander gedaan worden. Ik focuste me eerst op allerlei wilde plannen, maar dat werd teveel en ik heb opnieuw stil gezeten en geluisterd naar wat er nou eigenlijk belangrijk is. En het enige dat echt belangrijk is, is dat wij alle drie daar een bed en een zitplaats hebben en dat komt wel in orde. Ik kan nu voelen wat een rijkdom het is dat wij dit kunnen doen, deze stap kunnen nemen!

Dus ja, 4 jaar later, gaat het beter met me dan ik ooit had durven hopen. Niet alle dagen zijn rozengeur en maneschijn en dat is ook gezond. Er zijn een heleboel kennissen en vrienden verdwenen, die uiteindelijk mij niet begrepen en/of waarvan ik me realiseerde dat ik hen niet langer om me heen wil hebben. Wat over is gebleven zijn een paar hele lieve vriendinnen, die me begrijpen en met wie ik samen kan lachen en huilen. Die me kennen als geen ander, ondanks dat we elkaar, in enkele gevallen pas kort kennen. Onze verhalen lijken soms zo eng op elkaar, dat het voelt alsof we meer familie van elkaar zijn dan het biologische nest waaruit we voorkomen. En dat we inmiddels ook samen heel hard kunnen lachen om dat vreselijke biologische nest, maakt dat ik verder kan, dat ik uitkijk naar betere tijden en dat die betere tijden steeds talrijker worden.

Mijn creatieve leven staat nog op een zijspoor en daar heb ik best verdriet van. Het lijkt wel een “writers block”, de inspiratie is er nog niet en ik onderneem wel eens wat halfslachtige pogingen, maar daar word ik nog niet vrolijk van. Voorlopig parkeer ik dit even, ik kies eerst voor de verhuizing en ik weet diep van binnen dat het wel weer goed gaat komen. Er is geen steen die ik niet meer durf om te keren. Mijn erf is bijna schoon, de put gaat niet meer gevuld worden met drek.

Dit is 4 jaar later! Ik heb geleerd dat ik mag luisteren naar mijzelf!