Dit is een gastcolumn van Maud
Het is inmiddels al weer 4 jaar geleden dat ik voor de zoveelste keer naar de huisarts ging voor mijn chronische pijn. Alle hoeken van het ziekenhuis had ik inmiddels gezien, alle behandelingen en onderzoeken waren zorgvuldig gedaan en de conclusie was: ‘gefeliciteerd mevrouw, we kunnen niets vinden’.
Niets ernstigs dus gelukkig, maar ondertussen bleef de pijn en die belemmerde alles. Ik was verandert in een zielig hoopje, dat de hele dag op de stoel zat en “alles” was die pijn.
De huisarts zag me aan en zei voorzichtig: “graag zou ik zien dat je met iemand gaat praten, want chronische pijn zoals jij hebt, heeft zelden een lichamelijke oorzaak. Sta je daar voor open?”
Mijn hart klopte op dat moment in mijn keel, want ze raakte een hele gevoelige snaar en ze zei het zo lief! Vooral daarom stond ik open voor haar suggestie en ze verwees me in eerste instantie naar de sociaal verpleegkundige in de praktijk. Dat was ook een hele aardige vrouw en die verwees me naar een haptotherapeute. Al snel had die laatste door dat ik alleen maar in mijn hoofd leefde. Mijn lijf negeerde ik zoveel mogelijk en ze doorzag dat de relatie met mijn moeder niet gezond was. Na iedere sessie nam ik de tijd om door het bos te wandelen en na een poosje werden steeds meer dingen duidelijk. De opvoeding die ik had gehad deugde voor geen meter. Mijn ouders die altijd zo hoog van de toren hadden geblazen over zichzelf en over de manier waarop zij voor mij en mijn broer hadden gezorgd. Het was een grote leugen.
Ik kreeg knallende ruzies met mijn moeder door de telefoon en na de zoveelste dreiging van haar dat ze me een poos niet meer wilde zien, hakte ik de knoop door en gaf haar gelijk. We moesten elkaar maar eens een poos niet meer zien. In mijn hoofd werd die poos direct omgezet in; nooit meer!
En er kwam een moment dat ik aan de haptotherapeute begon te vertellen over de vreselijke dingen die mijn moeder altijd tegen mij zei, over het fysieke geweld dat ik te verdragen had gehad van mijn vader. In haar ogen en in haar houding zag ik dat dit inderdaad niet deugde en in een laatste sessie bij haar heb ik gehuild en gehuild. Daarna ben ik naar een oom en tante gereden en heb daar nog uren mijn verhaal mogen doen. Zij bevestigden een heleboel en dat troostte me enorm, maar zowel mijn tante en oom, als de haptotherapeute wilden proberen een gesprek hierover met mijn ouders aan te gaan, zodat we elkaar zouden kunnen vergeven. Dat kon ik niet meer, voor mij was de beerput open getrokken, al het vuil lag op het erf, er was geen weg terug. De put ging niet meer gevuld worden, de deksel zou er niet meer op passen. Dit vroeg om een grote schoonmaak, met groot materieel!
Via het netwerk van het Verdwenen zelf, kwam ik bij een goede therapeut, iemand die het mechanisme van een narcistische mishandeling begrijpt en die mij enorm heeft geholpen. Ik leerde het gedrag van mijn ouders in het juiste perspectief te zien. Mijn ouders hebben beiden een narcistische persoonlijkheid. Mijn vader met uitingen van fysiek en verbaal geweld, mijn moeder vooral verbaal.
Tijdens de therapie kwam ook de herstelwerkgroep in Zwolle op mijn weg en ik leerde daar een aantal prachtige vrouwen kennen, die mijn verhaal herkenden en met wie ik aan een half woord genoeg had, om elkaar te kunnen begrijpen. We huilden samen en we lagen soms dubbel over de tafel van het lachen.
Maar wat me ook opviel is dat een aantal van ons ook fysiek niet in orde lijken te zijn. Ieder van ons heeft kwalen en ziektes die ons dagelijks leven behoorlijk belemmeren.
Mijn zoektocht naar een einde aan mijn pijn was ook nog niet over. Ik had gehoopt dat na de therapie de pijn zou verminderen, maar die bleef onveranderd en ik kon en kan nog steeds niet zonder pijnmedicatie.
De reguliere geneeskunst heeft geen antwoord meer op mijn pijn en zo kwam ik terecht bij een bioresonantie therapeute. Zij mat allerlei tekorten in mijn lijf en ze adviseerde me een dieet en supplementen. Dit pakte heel anders uit dan ik had verwacht. Mijn lijf verdroeg zowel het dieet als de supplementen helemaal niet en ik werd geconfronteerd met een uitbraak van netelroos. Daar zat ik dan op de bank, met een enorme jeuk en allemaal rode vlekken en witte bultjes. Wat nu weer? Maar ik wist het eigenlijk wel. Dit had ik als kind al vaker meegemaakt. Toen lag ik mijn bed met rode vlekken op mijn romp en overal enorme jeuk. Het werd afgedaan met, gaat vanzelf wel weer over en er werd vooral zo weinig mogelijk aandacht aan besteed. Ik leerde vanaf toen om vooral dapper alle lichamelijk signalen te negeren en ik werd daar heel goed in, te goed voor mijn eigen welzijn.
En nu heb ik het idee dat mijn lijf het uitschreeuwt: “Hé, ik ben er, ik ben jou, luister en wees aardig voor me.” En ik luister en leer dat ik gevoelig ben voor verschillende voedingsmiddelen. Dat ik een histamine-intolerantie heb, mijn hele leven lang al. Eigenlijk weet ik niet beter of ik heb altijd buikpijn, maar dat is niet normaal! Ik ben met mijn voedingsprobleem bij een dietiste terecht gekomen en die vroeg flink door naar de oorzaak. Een van haar vragen was: “Heb je een veilige jeugd gehad?” “Uuuhhhhh”, zei ik, en we hebben een gesprek gehad van anderhalf uur. Haar holistische aanpak was passend bij hoe ik nu in het leven sta en we zijn samen een zoektocht gestart naar oplossingen voor mijn chronische pijn. Er is nog steeds geen pasklare simpele oplossing, maar door te blijven zoeken naar verbetering heb ik wel het idee dat ik er beter mee om leer gaan. Ik zoek bewust naar rust en regelmaat, naar gezond leven, zowel fysiek als mentaal.
Fysiek heb ik waarschijnlijk nog wel een weg te gaan, maar hierover ben ik optimistisch. Ik durf hulp te vragen en aan te geven wat me wel en wat me niet past. Dat is voor mij al een heel stap vooruit! Van de bioresonantie therapeute heb ik afscheid genomen, die weg past me niet, maar heeft me door de uitbraak van de netelroos wel geleerd om weer te voelen wat ik als kind al voelde. Ik luister naar wat mijn lijf me vertelt, wat mijn intuitie me ingeeft en ga niet langer kritiekloos een pad dat anderen me wijzen.
Mentaal weet ik dat ik niet veel stress moet hebben, geluidsoverlast irriteert me en ‘toch, en daarom” ga ik nog een enorme uitdaging aan. Wij gaan als gezin, eensgezind, verhuizen naar Friesland. Weg uit de Randstad en weg uit de stad waar mijn ouders wonen! We kiezen samen voor een rustiger leven. De komende maanden moeten we wel doorbijten. Ons huis moet verkocht worden en in het nieuwe huis moet nog een en ander gedaan worden. Ik focuste me eerst op allerlei wilde plannen, maar dat werd teveel en ik heb opnieuw stil gezeten en geluisterd naar wat er nou eigenlijk belangrijk is. En het enige dat echt belangrijk is, is dat wij alle drie daar een bed en een zitplaats hebben en dat komt wel in orde. Ik kan nu voelen wat een rijkdom het is dat wij dit kunnen doen, deze stap kunnen nemen!
Dus ja, 4 jaar later, gaat het beter met me dan ik ooit had durven hopen. Niet alle dagen zijn rozengeur en maneschijn en dat is ook gezond. Er zijn een heleboel kennissen en vrienden verdwenen, die uiteindelijk mij niet begrepen en/of waarvan ik me realiseerde dat ik hen niet langer om me heen wil hebben. Wat over is gebleven zijn een paar hele lieve vriendinnen, die me begrijpen en met wie ik samen kan lachen en huilen. Die me kennen als geen ander, ondanks dat we elkaar, in enkele gevallen pas kort kennen. Onze verhalen lijken soms zo eng op elkaar, dat het voelt alsof we meer familie van elkaar zijn dan het biologische nest waaruit we voorkomen. En dat we inmiddels ook samen heel hard kunnen lachen om dat vreselijke biologische nest, maakt dat ik verder kan, dat ik uitkijk naar betere tijden en dat die betere tijden steeds talrijker worden.
Mijn creatieve leven staat nog op een zijspoor en daar heb ik best verdriet van. Het lijkt wel een “writers block”, de inspiratie is er nog niet en ik onderneem wel eens wat halfslachtige pogingen, maar daar word ik nog niet vrolijk van. Voorlopig parkeer ik dit even, ik kies eerst voor de verhuizing en ik weet diep van binnen dat het wel weer goed gaat komen. Er is geen steen die ik niet meer durf om te keren. Mijn erf is bijna schoon, de put gaat niet meer gevuld worden met drek.
Dit is 4 jaar later! Ik heb geleerd dat ik mag luisteren naar mijzelf!
Lieve Maud,
Mooi geschreven!
Vele mensen zullen de enorme hoeveelheid lichamelijke klachten herkennen, waaronder ik.
Binnenkort hoop ik te weten of mijn klachten nu door fibromyalgie komen, een histamine interolantie of uitsluitend door mijn complex trauma. Volgens mij kunnen het zoveel stressgerelateerde dingen zijn… Maar als je weet wat je hebt, kun je het makkelijker accepteren, een plekje geven en erop inspelen.
Ik hoop dat iedereen erachter komt hoe ze het beste met de klachten om kunnen gaan of dat ze zelfs verdwijnen!
Jouw verhuizing en vooral de rust die je uiteindelijk zult ervaren daardoor, zal sowieso goed voor je zijn!
Nog even doorzetten dus Maud! 😉
Liefs Merel
Lieve Merel,
Ik ben nu 46, en heb al vanaf mijn zesde jaar vrijwel continue lichamelijke klachten. Omdat mijn narcistische ouders mij, en dus ook mijn klachten, negeerden, heeft dat geresulteerd in een burnout op mijn 25ste. Pas sinds een paar jaar ben ik erachter dat die burnout chronisch is. En sinds kort weet ik dat al mijn klachten (waaronder fybromyalgie en extreme vermoeidheid) allemaal terug te lijden zijn tot stofjes die ik tekortkom als gevolg van de stress in mijn jeugd. Ik ben door allerlei therapieen al veel verder gekomen, en momenteel volg ik een dieet.
Liefs, Marlies
Onze verhaallijnen lopen voor een groot stuk parallel .☺
Lieve Maud
Dankjewel voor het delen.Wat een herkenning. Ook mijn lijf pruttelt aan alle kanten. Heb een aangeboren bindweefsel ziekte waardoor ik jaren in een rolstoel heb gezeten. Sinds ik afgelopen januari, heb ik afstand genomen van mijn ouders. Ben letterlijk voor mijzelf ben gaan staan loop/wandel ik 1 uur achter elkaar. Kun je zien wat een invloed onze ouders op ons lijf hebben.
Verder wens ik je alle goeds toe
Warme groet
Alie
Geweldig dapper en herkenbaar. Misschien kun je voor je writer’s block iets hebben aan Je Leven Schrijven van Julia Cameron.
Liefs..
Maud,
Vind dat je dappere keuzes hebt gemaakt. Goed dat je die put niet meer laat vullen. Een hele nieuwe schone lei om zelf in te gaan vullen. Fijn dat je partner achter je staat zodat jullie kunnen verhuizen. Ik wens je een mooie toekomst met rust, lieve mensen om je heen en weer inspiratie om de dingen te doen waar je blij van word.
Ps. Ik heb Pijn revalidatie gedaan. Het heet pijn de baas. Ik heb er zeker iets van opgestoken alleen heb ik het te letterlijk genomen. .Ik ben gewoon gestopt om het te voelen. Dat is niet goed geweest. Je moet het juist voelen om te horen wat het je verteld. Precies zoals jij zegt.
liefs mon
Zelf heb ik ook lichamelijke klachten die nooit ergens teruggeleid konden worden. Maar ik vermoed dat hier over conversiestoornis wordt gesproken. Dat betekent dat je je psychische klachten omzet in lichamelijke klachten. Zelf heb ik deze diagnose nooit gekregen, maar inmiddels ben ik psychisch zoveel verder dat het voor mij niet heel noodzakelijk meer is.
Misschien is leesvoer op http://www.conversiestoornis.nl/ interessant in deze, ook voor diverse meelezers.
Hoi Maud,
wat een herkenning heb ik in je verhaal. Ik ben ook bij een haptotherapeut geweest en heb dezelfde ervaring. Ik kreeg ook veel jeugd herinneringen terug die ik allemaal had verdrongen. Ik heb nu gesprekken met de praktijkondersteuner van m’n huisarts. Omdat ik ook nog een (foute!) diagnose heb gekregen dankzij de leugens van mijn moeder heb ik bij de Ggz nog geen juiste hulp kunnen krijgen: juist daar heb ik te maken met een stigma… Ik zoek ook naar (h)erkenning, want dat is toch wat je wil als kind. Ook mijn vader was fysiek en verbaal gewelddadig en mijn moeder verbaal en emotioneel. Mijn proces is een jaar geleden begonnen. Gelukkig kan ik nu soms met mijn zusje praten. Ze is 16 jaar jonger als ik dus dat was eerder geen optie. Ik kon wel naar haar luisteren als ze bij me kwam vanwege onze moeder en haar bevestigen dat het niet aan haar maar aan onze moeder lag. Onze ouders zijn al wel 21 jaar gescheiden, dus onze vader heeft zoniet meegemaakt. Omgangsregeling is er niet/werd niet nagekomen. Geen idee waar dat probleem ligt. Onze ouders liegen allebei. Dankjewel voor jouw verhaal! En heel veel sterkte met je verwerkingsproces! 😘
O en ik heb ook mijn hele leven al last van lichamelijke klachten: hyperventilatie, bloedarmoede, nek-en rugklachten, extreem vermoeid, gewrichtsklachten. Er is nooit een lichamelijke oorzaak gevonden. Maar stress kan ik niet goed hebben. Ik heb teveel stress gehad in mijn jeugd. Ik heb nu het contact met beide ouders verbroken. Ik ben de negativiteit zat! Ik kreeg steeds te horen dat ik door een verkrachting ben ontstaan van mijn Moeder. Ze is, zegt ze, verkracht door mijn vader. Maar omdat ze overal een drama van maakt weet ik niet wat ik nog moet geloven.
Heel herkenbaar!!! Mooi omschreven. Leuk dat je in het noorden komt wonen. Als je hier lotgenoten zoekt houd ik me aanbevolen! Succes met verhuizen!
Lieve Maud, dankjewel voor je heldere en krachtige verhaal. Alle geluk in Friesland!
Lieve Maud, wat een dappere strijd. Heel herkenbaar ook. Nadat ik wegens enorme onverklaarbare rugklachten door mijn huisarts doorverwezen werd naar een EMDR psycholoog en door het verbreken van de relatie met mijn narcistische moeder, ben ik nu op de goede weg. Een aantal moeilijke jeugdherinneringen zijn door de therapie minder aanwezig en door het wegvallen van de stress betreffende het narcisme van mijn moeder doet mijn rug het een stuk beter. Het is voor zgn buitenstaanders moeilijk te begrijpen, dus mensen die naar je willen luisteren en met je willen praten over dit lastige onderwerp zijn enorm dierbaar.
Duurt gewoon minimaal twee jaar om goed te herstellen ! Volg je gevoel en je hart, wanneer je het probeert te snappen duurt het veel langer! Psycopaten zijn gevaarlijk en lelijk van binnen en jij niet ! Ik ben nu een jaar verder, langzaam maar zeker komt mijn heerlijke energie weer terug, mijn lach was een jaar gestolen, mijn ziel kapot en een bonk eelt op mijn hart….het was een aller bruutste wat ik ooit heb meegemaakt! Nu denk ik nog steeds aan haar, maar een stuk minder, het lijkt mij zeer vermoeiend om zo leeg en altijd maar hunkerend naar iets wat eeuwig onbereikbaar zal zijn voor deze zwarte donkere enrgieen ! Schuimbekkend van het ene slachtoffer naar het volgende slachtoffer compleet schizofreen en ze zijn van binnen kapot en eigelijk is hun leven nutteloos! Alles is een leugen ! Maar wat wil je wanneer je een repitielebrein hebt en een hart wat niet klopt!
Ik hoop dat deze mensen van de trap vallen en hun nek breken! Dan is het maar klaar !
Mazzel.
Mijn ex is ook een narcist en heeft tevens ook een traumatische ervaring met een vader van hem die autoritair is. Maar het lijkt alsof narcisme ook erfelijk kan zijn. Of besmettelijk. In feiten familiair kan een narcist alles tegen de slachtoffers op zetten. De ouders van de narcist leeft dan met hem mee en de partner is dan de dader en hun geloven de narcist, omdat de ouders het niet kunnen in zien hoe hun zoon lief echt in elkaar zit. Hij houd je gevangen en je mag niet weg, terwijl hij als je toch weg zal gaan, niet erg, ik vermaak me wel, dat dan vrouwen geweest zijn en hij zich smakelijk vermaakt door vreemd te gaan en zelf de schuld schuift op zijn partner die slachtoffer is van zijn eigen streken. Kinderen kregen hun zin en hij verwent hun geregeld. Niet zo zeuren mama, lachte hij. Ik zorg wel dat je kinderen niets te kort krijgen. Maar wel veel luisteren naar papa, want vader zijn het hoofd van het gezin! Pas op! Ja, dan christelijk doen met het gebod dat vaders de baas zijn en moeders niks te vertellen hebben. Oud gezegd van dat vrouwen thuis horen te blijven om voor kinderen te zorgen. Ik deed dat heel lang maar had me eenzaam gevoeld. Zijn vader de opa die vond het nodig om de deur plat te lopen en alles op te nemen voor zijn zoon die dan klaagt dat ik geen handen uit steekt en hij de luiers moest verschonen van mij. Ik kwam in het ziekenhuis en kreeg een donderpreek over me heen dat ik expres in het ziekenhuis kwam om mijn gezin in de steek te laten. Toch waren er bezoekers die wel voor me waren en dat schoonouders gewoon bemoeizucht zijn. En me ex kwam met bloemen en beloofde beterschap. Later kwam hij in het ziekenhuis om zijn fobie die hij ontwikkelde en dat het door zijn werk kwam. Hij werd vernederd door zijn baas en verdiende zelf geen rooie cent! Ik moest vaker me best doen in huis om op alles in orde te zetten en ik kreeg burn out. Later was ik weg gelopen en onder gedoken om dat ik gewoon er niet meer tegen kon. Toen ik gescheiden was ging opa zich mee bemoeien dat ik straf had verdiend en gezondigd had, ik leefde in zonde. De moeder van me ex die kreeg een ongeval waardoor zij ter plekke overleed aan haar hersenletsel. Ineens hoorde ik van een van me zoons zeggen: Opa heeft zich aan het gebod gehouden en mama niet! Nou ja zeg! Ik werd via me zoons onderuit gehaald. Later toen opa overleden was, probeerde me ex zo ver te krijgen dat ik afstand moest nemen van zijn zoons. Hij beschuldigde me van incest. Dat vond ik echt heel erg. Ik heb hulp in geschakeld en die hadden gepraat met hem. Hij toonde ineens spijt omdat zijn zoons boos op hem werden. Hij zei dat hij het zo niet bedoelde en beloofde beterschap. toen kreeg hij een nieuwe vriendin en ik een nieuwe vriend en de rust was gekeerd toen beide kinderen hun eigen woning kregen. Me ex heeft zware medicijnen gehad en hij was eerder een wrak geworden dan de despoot die ik vroeger mee maakte. Dwingen te fietsen terwijl ik vaak genoeg viel. Ik heb nog steeds een trauma om te fietsen en nachtmerries gekregen en ben in behandeling. Ik beet me zelf en voelde me gewoon miskend. Gelukkig is me vriend er om mij te steunen, Het duurde voor dat ik me vertrouwen aan hem durfde te geven.
Vier jaar hebben we schijnbaar nodig om het leven weer wat aan te kunnen. Alles weer wat kunnen relativeren en weer de betrekkelijkheid van alles te zien. Te merken dat je weer lachen kan met je zorgvuldig uitgekozen dierbaren. En merken dat je letterlijk weer wat helicopteren kan, vreselijk knap wanneer je je ontworstelen kan uit een gezin waar veiligheid niet hoog in het vaandel stond. Natuurlijk zullen we in de toekomst ook terugslagen hebben, maar vooruit gaan we. Ik ben trots op je, het creatief bezig zijn komt wel weer zodra jij daar in Friesland weer wat gesetteld bent! Je kan het!
Wat enorm goed dat je schrijft over fysieke klachten! Zelf heb ik mijn lijf opnieuw moeten leren kennen en signalen leren herkennen en erkennen. Erg ingewikkeld omdat ik juist alle lichamelijke klachten negeerde en vermeed. Tot zes jaar geleden. Toen gaf mijn lijf het op, volledig en totaal. Het was het begin van een complete instorting, zowel fysiek als mentaal.
Het was een heftige ontdekkingsreis naar allemaal misstanden in mijn lijf en in mijn hoofd, het voelde alsof ik verkeerd geprogrammeerd was. Het resetten heeft me veel energie gekost, en vooral zoveel opgeleverd! Ik weet nu wie ik echt ben, wat ik echt voel, wie ik wil zijn en wie ik mag zijn! Zo gaaf! Ik neem mijn hart hoofd lijf en ziel serieus en geniet van mezelf! Ik leef weer, in vrijheid! Steeds weer terug naar de basis, ondanks al mijn plannen en wensen. Want die kunnen nog steeds niet. Volledig gezond functioneren lukt me nog niet, mijn lijf geeft regelmatig pijn aan ten gevolge van stress. Ik luister ernaar en handel ernaar. Ik luister naar mijn lijf, mijn hoofd en mijn hart! En ik ben er blij mee! Ze zijn van mij, want ik ben van mijzelf en van niemand anders! Ik leef in vrijheid met mijzelf, rustig en liefdevol.
Enne…..welkom in Friesland! Ook ik hou me aanbevolen voor lotgenoten contact.
Ps…..geen van de bijna twintig hulpverleners waar ik ben geweest zoals huisarts bedrijfsarts psycholoog psychiater therapeuten heeft daadwerkelijk geholpen met goede juiste hulpverlening. Iedereen heeft vanuit zijn eigen vakgebied brandjes geblust. Niemand heeft de juiste verbanden gelegd tussen mijn lichamelijke en psychische klachten. Laat staan de juiste oorzaak kunnen vinden. Dat heb ik zelf moeten doen en ook zelf naar moeten handelen, zoals mijn huwelijk beëindigen. Luister daarom goed naar jezelf, neem jezelf serieus en leer jezelf kennen. Je bent het waard!
Lieve Maud,
Bravo voor je besluit om te verhuizen naar Fryslan! Fryslan Boppe en ik hoop van harte, dat je dit over een tijd kunt uitschreeuwen! Gooi het erdan uit over de weidse Fryske weilanden zo hard je kunt en maak van je hart geen moordkuil. Laat je nieuwe start dat groen van die weilanden, de kleur van de hoop zijn; van een nieuw begin!
Ik meen het, ik weet het: Fryslan is Boppe! SUCCES! Wat een geweldig besluit!
Ach Maud, zoveel herkenning, ook in de reacties dezelfde dingen: pijn, altijd maar pijn en onverklaarbare klachten. Altijd, vanaf mijn veertiende, vermoedde ik dat het met mijn vader te maken had. Inmiddels weet ik dat ook mijn moeder er een rol in speelt, als co-narcist.
Fibromyalgie, allergiëen van allerlei aard, overgevoelig voor van alles en nog wat, vooral voor stress en hoge verwachtingen, perfectionistisch en altijd een schuldgevoel. Stigma’s van de buitenwereld die niets snappen van je ingewikkelde gevoeligheden en je een aanstelster vinden, en steeds maar weer overspannen, burnt out, chronisch oververmoeid. Auto-immuunziekten, hou maar op.
Deze klachten herken ik pas echt bij anderen sinds ik op deze site kom. Eindelijk begrip, herkenning, en het besef: laat die mensen los. Gelukkig heb ik ook eindelijk een psychologe die snapt wat dat is, narcisme en de invloed op het leven van het kind van een narcist.
Onlangs was ik bij mijn oude tante, en begreep ik dat het narcisme in eerdere generaties al net zo aanwezig was, bij mijn oma, mijn overgrootmoeder, waarschijnlijk ook bij mijn overgrootvader, haar man.
En tja, dan wordt er gezegd dat we in een narcistisch tijd leven. Ik geloof dat het vroeger alleen maar erger was. Mannen werden niet afgeremd door de feminiene cultuur van nu. Kinderen werden niet beschermd, in de tijd van overleven en je mond houden was het er gewoon niet. Medische zorg was minder dan nu, ik denk dat we nu vooral beter weten wat er aan de hand is.
Ik heb afstand genomen en hoop van harte dat me dat gaat helpen. Ik herken narcistisch gedrag bij mijn collega’s, bij een leidinggevende, en zie hoe ziek ik ervan word.
Maar beter worden, ik geloof dat ik het een beetje begin op te geven. Hoop is er altijd, maar of dat terecht is?
Sterkte Maud, dank voor het delen van je verhaal.
Marjet
Lieve allemaal,
Wat een hartverwarmende reacties, ben er dankbaar voor!
Voel me ook al helemaal welkom in Friesland, dat lotgenotencontact lijkt me ook wel wat. Zodat ik wat gesetteld ben zou ik er op terug willen komen!
Wat fijn om te lezen dat het delen van mijn verhaal wat met je doet en een ieder er op haar/zijn manier troost in vindt en/of hoop en nieuwe energie uit kan putten.
Lieve groet
Maud
Na 30 jaar een narcistische partner verlaten. Dat is 3 jaar geleden. Wat mij inderdaad opvalt, is dat ik veel minder lichamelijke klachten heb. Dat durf ik daar dan niet aan toe te schrijven, omdat ik denk, dat is de goden verzoeken……..maar toch, opzienbarend is het wel.
Laatst naar een workshop geweest, waar veel vrouwen waren, die wel bij hun partner weg zijn gegaan, maar die nog door allerlei omstandigheden aan die partner verbonden zijn, of hem nog toelaten in hun leven. Ik zou wel willen schreeuwen, stop met dat contact, vaak begint de heling daarna.