Dit is een gastcolumn van Reigerschap.
Zie ze lopen, met hun charmante koppen, hun vlotte babbel, hun innemende looks – ze vertrappen mensen, ze vertrappen de menselijkheid. Ze minachten het sociale contract van de wederkerigheid. Ze misbruiken, kwellen, zuigen, zetten op en spelen uit. En ze lichten hun hielen zodra het uit dreigt te komen. Mensen verbijsterd met de puinhopen achterlatend.
Orthodoxe christenen zeggen graag dat de slimste truc van de duivel was, de mensen te laten geloven dat hij niet bestaat. Ik denk vaak dat die uitspraak eigenlijk op narcisten en psychopaten slaat: ze ondermijnen mensen in hun diepste wezen, ondergraven intermenselijke relaties en veroorzaken angstaanjagende spookbeelden. Of is er iets griezeliger dan het gevoel het contact met de realiteit te verliezen…?
De uitspraak is ook heel terecht omdat mensen inderdáád niet weten dat kwaadaardigheid bestaat, onder hen leeft, en dat zij het zeer waarschijnlijk niet zullen herkennen. Ze willen het uiteindelijk ook niet echt weten. Het is een beschermingsmechanisme. De angst zelf ooit zo ernstig gegaslight te worden, dat je het gevoel hebt ieder gevoel voor de realiteit te verliezen, geestelijk omgebracht te worden, is van existentiële proporties. Dat in combinatie met het besef dat je dat in principe door ieder willekeurig mens (want je herkent ze niet) aangedaan zou kunnen worden, is niet te hanteren. En dus ontkennen de mensen het – ze willen het eigenlijk niet weten.
En daarom ook krijgen slachtoffers de schuld in de schoenen geschoven. Het suggereert dat het slachtoffer iets gedaan heeft om het te verdienen, het over zich heeft afgeroepen. En dat zij, de buitenstaanders, nobeler zijn, er niet ingestonken zouden zijn, sterker zouden zijn geweest. Het idee dat het hen net zo goed, of in nog ernstiger vorm (de getuigen zijn immers degenen die het fysiek overleefd hebben!) zou kunnen overkomen, is ondraaglijk.
De wereld wíl dus niet horen van de kwaadaardigheid, van het risico, van de ellende. De wereld wil in haar veilig aanvoelende illusie geloven. Dat gold ook voor mij voordat ik mijn leven in puin geschopt zag worden. En dus heeft het kwaad vrij spel.
Wat wij, de overlevende slachtoffers, wèl kunnen doen, is een luisterend oor bieden aan zij die misbruikt zijn en vertwijfeld zoeken naar houvast. Wij kunnen ze vertellen hoe het zit, wat er gebeurd is, dat het niet aan hen lag, dat ze mishandeld zijn. En ze hoop bieden. Hoop dat je herstellen kunt, hoop dat je groeien kunt, hoop dat je voldoende houvast in jezelf kunt vinden om je leven vrij en met voldoening te kunnen leven.
Mijn herstelproces is hard, confronterend, zwaar. Maar ik groei, en gek genoeg was die groei nooit zo snel en en intens geweest als ik niet zo onderuit geschoffeld was geweest door “mijn” narcist. Alles bij elkaar opgeteld, weet ik daarom niet of ik het terug zou draaien als ik kon. Dat meen ik oprecht, en ondanks alle en verstrekkende verliezen die ik heb geleden. Ik ben er nog niet, maar uiteindelijk zal ik thuiskomen bij mijzelf. Bij mijn vollédige zelf. Onder de streep is het daarom goed zo. Ik strijd niet meer tegen de narcist, maar zij aan zij met mijzelf, vóór mijn Zelf.
Reigerschap
43 reacties op “Ik strijd niet meer tegen de narcist”
Pff erg goed geschreven, en omschreven. Vooral dat mensen het “kwaad” niet willen zien en dat je daardoor juist wordt gezien als de “slechte”, terwijl de narcist juist de dader is. Ik ben nu eindelijk verlost van mijn narcistische moeder die me jarenlang heeft mishandeld en waardoor ik bijna niks meer was, een wandelende schim. In die tijd was de gedachte alleen al dat ik 80 zou moeten worden, vreselijk. Nu geniet ik van m’n leven (na jarenlang op moeten bouwen) en ben gewoon blij dat ik zoveel jaren te leven heb. Alleen is er nu een vrouw op mijn werk die een narcist is en heel naar tegen me heeft gedaan. Confrontatie heeft geleid tot gaslighting, leugens. Zo moeilijk om ermee om te gaan! Het beste is haar zoveel mogelijk te vermijden. Ik wens je ontzettend veel sterkte. En volgens mij komt het wel goed als ik zie hoe goed je alles omschrijft en alles goed doorhebt! Groetjes Karina
Hoi Karina,
Dat depressieve gevoel, de vraag hoe je het ooit zult kunnen opbrengen verder te leven, die herken ik. Het is iets dat onder de link naar het artikel over narcistisch slachtoffer syndroom ook heel helder beschreven wordt. Je bent niet alleen!
Liefs,
Reigerschap
Wat lief,en wat ongelooflijk liefdevol naar jezelf en andere.Dankjewel Reigerschap,ik neem dit mee op mijn pad en de weg naar mezelf.❤Anna
Ben hier nieuw en heb eerlijk gezegd niet allés gelezen van de hele discussie…
Ik hoop alleen hier steun te vinden en ev advies…
Ben een week geleden pas tot het besef gekomen dat ik een narcistische moeder heb…nochtans hebben mensen in mijn omgeving me vaak gezegd dat mijn moeder mij manipuleert…
Ik was 6 toen ze scheidden, werkelijk een vechtscheiding , op mijn 12 de stierf mijn vader, ik dacht dat het toen beter zou gaan, niks van… ben nu 44 en ze is nog steeds zeer actieve narcist…
Dreigen met zelfmoord, ik ben niet lief, iedereen (behalve ik) zorgt zo goed voor haar, huilen en vragen om haar eens goed vast te pakken…
Ik walg van fysiek contact met haar, geef haar hooguit een kus omdat ik niet anders durf… ze manipuleert nu ook mijn dochter…
Ik kan niet met haar breken, daarvoor is mijn schuldgevoel te groot.,,
Graag advies…
Xxx
Oona
Nog even een aanvulling… ik wil hier niet afgekraakt worden, ik doe dit niet uit zelfbeklag… deze site leek me gewoon het veiligst, maar ook hier blijkbaar harde taal af en toe…
Ik kan momenteel echt geen kritiek hebben, niet ok, dat weet ik, maar emmertje zit vol..,
Hoi Oona,
Je zal hier ook niet afgekraakt worden. We besteden veel aandacht aan het goed modereren van deze site. Het is belangrijk dat het een veilige plek is en blijft, want die zijn er niet veel.
Even in reactie op je verhaal: het is confronterend om te beseffen dat het je moeder narcistisch is, maar tegelijk kan je nu gericht jezelf gaan beschermen. Je krijgt duidelijke signalen van binnenin je dat je het fysieke contact (‘knuffelen’) met haar niet wil. Luister daarnaar. Er mag je niks opgedrongen worden. Waarschijnlijk is er al heel lang over jouw grenzen heen gegaan. De grenzen die je voelt gaan over jouw integriteit.
Je zoekt steun en zoekt op de juiste plek. Ik wil je om te beginnen van harte aanraden om mijn boeken te bestellen (zie de reacties van lezers op deze site). Je bent opgegroeid onder een narcistische ouder en dat heeft al heel veel impact. En deze ouder probeert je leven nog steeds te bepalen. Het is belangrijk dat je inzicht krijgt in wat er gebeurt en hoe je je kan beschermen. In mijn tweede boek ga ik uitgebreid in op hoe je het contact met je ouder concreet kan berperken. Je hoeft niet te breken, minimaliseren kan ook. En in die stappen dat jij het aan kan. Het allerbelangrijkste is dat jij voor jezelf op de eerste plaats gaat komen, met je dochter. Dat verdienen jullie.
Naast mijn boeken hebben we ook diverse workshops waar je lotgenoten daadwerkelijk kunt ontmoeten (als je wil) en is er een netwerk van therapeuten.
Weet dat je niet alleen bent.
Veel sterkte!
Iris
Hoi Oona,
Welkom hier! En wat moedig dat je je verhaal durf te delen. Als dingen zwart op wit staan, worden ze zo… echt. Kun je het niet meer voor jezelf wegstoppen. Iedereen hier weet hoeveel moed er voor nodig is de waarheid onder ogen te komen.
Ik kan bevestigen dat de boeken van Iris echt heel zinvol zijn. En er zijn therapeuten aan het verdwenen zelf verbonden die goed weten hoe groot de impact van narcistisch misbruik is, die het niet zullen bagatelliseren of je zullen bekritiseren. Dat laatste is namelijk iets waar het vaak misgaat, dan wordt er gedaan alsof je als slachtoffer een soort van verantwoordelijk bent doordat je je grenzen niet hebt aangegeven. Dat is volstrekte onzin, al helemáál als je bent opgevoed door een narcistische ouder.
Ik kan je alleen maar raden, lees alles wat je kunt vinden over narcisme. Dan krijg je langzaam een idee van de impact ervan. En dan zal uiteindelijk ook je schuldgevoel afnemen als je besluit voor jezelf te kiezen boven de lieve vrede. Uiteindelijk ben jij, en niemand anders, de belangrijkste persoon in jouw leven – echt waar! En voel je vooral welkom hier, ik heb hier ook altijd heel veel steun gevonden.
Liefs,
Reigerschap
Wat goed dat je er achter gekomen bent hoe de vork in de steel zit. Je ogen zullen meer en meer geopend worden. Daarmee kunnen ook allerlei emoties loskomen. Misschien boosheid om hoe je moeder jou misbruikt (heeft), verdriet om dat ze zich zo jouw leven heeft toegeëigend, angst om voor je zelf te gaan kiezen, terwijl zij alles zal doen om jou op je plek, nou ja, jou op haar plek te houden. Kan me voorstellen dat het een strijd wordt als jij zegt dat jij haar niet meer wil vasthouden, dan kan ze scenes maken en de martelaar uit gaan hangen (en jou daarmee in de rol van martelaar duwen, wat je natuurlijk niet bent). Je mag gaan luisteren naar je eigen grenzen: je walgt van fysiek contact met haar. Je mag ‘nee’ zeggen en doen!! Ze gaat er echt niet dood van.
Veel sterkte met alles!
Ik herken veel van je verhaal. Ook de vastberadenheid om te herstellen, dat is goed. Na het herstel, komt zo’n diepe voldoening en vreugde los, geen litteken blijft achter, en ontstaat zo’n enorme vrijheid en sterkte, en die groeit maar door.
Je ware wezen kan eindelijk tot bloei komen, als dat geen motivatie is. Eenmaal die weg op verdwijnt langzaam maar gestaag de duisternis. Het oude vervaagt als het niet langer aandacht krijgt. Dan de inhaalslag, een hele toer die voorziet in z’n eigen energie.
Mooi, mooi, mooi beschreven!! ProzaÏsch, zelfde realiteit.
Heel duidelijk geschreven. Wij zijn inderdaad slachtoffers die het overleefd hebben. Jouw tekst maakte mij weer even zwak…. wat gaan wij allemaal een lange weg om ons te verlossen van onze narcist(en).
Wij, slachtoffers, kunnen terug genezen en opnieuw onze eigen lieve zelf vinden.
Zij, de narcisten, blijven zich evolueren en perfectioneren in het slechte en worden hoe langer hoe meer de perfecte duivel.
zo is het echt, helemaal…..
Wij kwamen uit DE HEL en zij gaan er NAAR TOE !
Mooi beschreven… geen woord van gelogen! Bedankt…
Ook ik sluit me hierbij volledig aan Reigerschap!
Mijn ex, een ‘arts’, dook op na 17 jaar niks doen, behalve zijn ex-gezin compleet kapotgemaakt achtergelaten te hebben…! Ineens komen allerlei oude leugens weer van stal en verloor ik, na mijn kinderen, na inmens onmenselijk haast groot verlies van mijn oudste dochtertje, in mijn eentje onder bizarre omstandigheden de andere 2 opvoedend….ook juist hen.
Een van hen is nb seksueel misbruikt op haar 11e, maar ontkent dat nu ineens… Niet ongewoon, volgens een geraadpleegde psychiater!
De psychopaat wint dus weer en er zijn nauwelijks hulpverleners, laat staan de politie, die kennis hebben hoe psychopathie werkelijk werkt!
Jan Storms noemt hen ook wel de “functioneel psychopaten”. Dat kunnen hulpverleners zijn, maar ook bv vrienden of familieleden die het opnemen voor de psychopaat…
Hen waarschuwen heeft geen enkele zin…door hun gebrek aan zelfinzicht/
ZelfBewustzijn, zoals ik zelf ook had tijdens mijn 16 jarig huwelijk, wat steeds vaker op gruwelijk eindigde, zeer gruwelijk! Je ‘verdwijnt’ Zelf inderdaad steeds meer binnen zo’n gruwelijke relatie.
Melding (9x) tegen mijn ex, wegens ernstig huiselijk geweld, werkte niet.
Als arts zijnde geloofde de politie hem! Ook niet nadat hij, we waren al een jaar uit elkaar maar nog niet officieel gescheiden, zijn broer wilde vermoorden met een slagersmes en met een verlengde IBS werd opgenomen.
Een paar ton schuld wilde hij op mij verder afwentelen, omdat deze binnen de officiële huwelijkse staat nog gemaakt waren, zonder mijn medeweten!
Voor 1/4 ben ik opgedraaid en toen de rest van mijn geld compleet opgemaakt aan een droomreis… Dan maar failliet, maar ik gunde hem niets meer.
Jaren onder bijstandsniveau leven waren de gevolgen, bij meer dan fulltime werken in jaarcontracten.
Nu meneer weer is opgedoken, met rijke vrouw nr. zoveel, herhaalt de geschiedenis zich…
Ook ik heb het opgegeven te vechten.
Ik ben stervend aan een ernstige zenuw-spierziekte, een soort vertraagde ALS, a.g.v. intoxicatie met zeer foute medicijnen na een zware misdiagnose.
De tijd die me nog rest slijt ik nu ‘in rust’ in het buitenland. Met fijne mensen die mijn geschiedenis niet kennen. Onvindbaar, onder een andere naam, maar mezelf eindelijk gevonden, met goede gerichte hulpverlening, essentiële meditatie en Qigong.
Het is goed zo, het is meer dan genoeg geweest!
Ik schrijf al een tijdje aan een boek voor mijn kleinkinderen, die ik al 3 1/2 jaar niet meer mag zien, opdat ze ook hún ouders vergeven in de val van een, potentieel dodelijke!, psychopaat getrapt te zijn.
Afwezige vaders worden vaak geïdealiseerd en als moeder kan je je kinderen niet alles vertellen wat binnen het huwelijk plaatsgevonden heeft aan misbruik, dan tast je de biologische loyaliteit aan…
Zij moeten hun eigen geweten en herinneringen raadplegen, mits ze dat voldoende hebben…
Zo niet, gaat het volgende generaties verder en het komt echt veel meer voor dan men doorheeft. Maar je hebt gelijk…de meesten willen het niet weten…
Verborgen (psychische) moorden of zelfmoorden agv. (functioneel) Psychopathische mishandelingen vinden en vonden plaats.. Ze zijn van alle tijden!
Hulpverleners, maar ook bv Kinderen opvoeden, ook op scholen, met kennis over deze, haast ongrijpbare en met niet zelden potentieel dodelijke gevolgen, is de enige manier de gruwelijk verminkende ellende te voorkomen.
Kennis geeft macht, gaat in deze absoluut op!
Psychopathie komt 40% meer voor onder mensen met enige vorm van macht!
Niet alleen bv bij de politie, ook onder notarissen, andere juristen, artsen, bankdirecteuren, hulpvereners en politici komt het juist méér voor!!!
Sterkte en liefde zonnetje
Hallo Zonnetje, Wat een afschuwelijk verhaal heb jij, Zonnetje!! Ik heb ook veel meegemaakt met N’s, maar meer op psychisch vlak door N. moeder, N. broer en Nex en nu mijn zoon kwijt en geen contact meer met hem door N. vrouw van hem. Door Nex ook P.A.S. van mijn Zoon. Dus ook heftig en zie raakvlakken met jouw verhaal. En ook ontzettend ziek geworden door alles, maar ook ik geef de moed niet op en richt me nu op mezelf en doe alles om ook weer te genezen (R.A.) Wat een sterke vrouw ook ben je! Net als ik …. En veel anderen. Heel duidelijk je verhaal geschreven en net als jij ben ik een boek aan het schrijven. Doet me goed, want nu weet ik tenminste weer over zo’n ongeveer 40 jaar wat er gebeurd is en wat ik heb gedaan. Want dat wordt al jaren lang allemaal ontkend, ook omdat ik er met niemand over kon spreken. gelukkig is er nu veel meer op internet en vooral ook door blogs als deze en de boeken van de onze bekende mensen. Ik wens je het allerbeste toe!
Dank je Angelique.
Het is zoals Reigerschap schrijft…een Openbaring voor jeZelf, eens je de puzzel, van wat psychopathie werkelijk Is, kunt leggen en je eigen deel! daar in onderzoekt om jeZelf werkelijk weer te herKennen en omhelzen.
Ik zou i.t.t. Reigerschap wèl graag zaken anders hebben aangepakt, mits ik eerder geweten had dat het hier een verborgen levensgevaarlijke vorm van psychopathie betrof. Jaren heb ik niet geweten wat het was en voelde me, onterecht achteraf, schuldig ah mislukken van mijn huwelijk.
Ik sleepte nb mijn kinderen nog mee naar 4 hulpverleningsinstanties om de vader zijn vaderschap en -rol nog te gunnen!!! Die drang tot ‘fatsoenlijk’ na-huwelijks gedrag was in 1 klap verdwenen toen duidelijk werd dat hij mijn, toen 11 jarige, (ook) misbruikt had. Zij veranderde ook haar naam. Mijn zoon kon hij nog juridisch tegenhouden en dat deed hij, hoewel hij toen al jaren niet meer omkeek naar ze.
Ik was 16 getrouwd geweest met een verborgen gevaarlijke laffe psychopaat!
Ze springen gewoon weer een ander op de “sterke” rug…en liften, charmant en vaak slachoffer spelend, parasiterend mee en zuigen die nieuwe partner ongemerkt leeg, totdat…en dát kan jaren duren…
“Wat je niet begrijpt kun je niet goed verwerken”, zei een psychiater eens…en hij had gelijk.
Eens ik wist wàt het was, kwam de werkelijke verwerking snel op gang.
Bij mij dankzij o.a. zeer gerichte hulp van Jan Storms. Nú heeft het allemaal een plek…en heb ik er vrede mee! Medelijden met een paar “functionele psychopaten” heb ik echter wel…
Maar…het Leven Is zoals het Is. Ook voor hen die niet beter (willen) weten.
Zonnetje, je hebt een zwaar leven achter de rug.
Ik wens je nu veel lichtheid en vriendschap toe.
BAM! En zo is het (als ik de spierbal-smiley hier kon neerzetten dan deed ik dat 😉 ). Duidelijke taal en heel krachtig geschreven.
Dank je wel, Reigerschap
ik ben er stil van.
Dat glorieuze wij. Wat wij wel kunnen doen.
Ook al wil de wereld niet dat het waar is wat ons is overkomen. Je kan het niet uitleggen. Het is zo bizar, ligt zo ver buiten het normale. Het isoleert je.
We kunnen hier onze waarheid vertellen en gehoord worden. Wat wij onder ogen hebben moeten zien, om er uit te komen en weten dat we geloofd worden.
Deze site helpt mij om het onder ogen te zien.
Ik had me altijd afgevraagd hoe het was dat ik de kracht vond om de conclusie t trekken en te beslissen om te gaan scheiden. Nu denk ik ‘meisje, hij heeft je ook gewoon afgedankt’. Hij liet je de boel, dat is het huwelijk, afhandelen. Hij koos voor zijn vriendje.
Ik heb inderdaad de conclusie getrokken, maar was dat niet de enige conclusie die overbleef?
Ik heb me een dag lang rot gevoeld, waarbij ik rondliep met dat woord ‘afgedankt’ tot ik me realiseerde dat ik dan met zijn ogen naar mijzelf keek. Dat ik daar maar gauw mee moest ophouden !!!
Ik kan ook denken: ik heb me bevrijd. Ik kan nu beslissen trots op mijzelf te zijn.
Ik heb het toen toch maar gedaan.
Gewacht tot hij zover was dat hij hulpverlening wilde accepteren, die voor hem geregeld. Zodanig dat het een opname in een neurosekliniek was en geen psychiatrie en hij na 6 maanden weer op straat stond. Dat bleek nog een zegen te zijn, want van een psychiatrische patiënt mag je niet scheiden. We waren pas negen maanden getrouwd en dan mocht je nog niet scheiden, pas na een jaar. Maar ik mocht wel scheiden, want hij had me niet van zijn homofiele contacten verteld die voor het huwelijk al plaats vonden. De advocaat raadde aan om het einde van dat jaar af te wachten anders moest hij ‘met de billen bloot’, dan moest je dat als reden voor de echtscheiding noemen. Waarom dat zo erg was, weet ik eigenlijk niet.
Daar ben ik in meegegaan, wel heb ik dat als breekijzer gebruikt om in ieder geval een boedelscheiding (veel was het niet, het was een studentenhuwelijk) door te zetten.
Na die zes maanden opname kwam hij nog langs bij me op ‘ons’ adresje, een halve woning. Om te kijken of hij nog een kans bij me had. Hij was boos op de hulpverlening want die had hem alleen maar zijn homofilie willen laten aanvaarden en dat was hij niet.
Gevolg van dit bezoek was: vernedering. Ik schaamde me omdat ik een woning had en hij niet. Ik was er trots op geweest dat ik hulpverlening georganiseerd had en dat was dus mislukt. Ik was blij dat hij weer wegging met zijn twee koffers in de hand.
Nu denkt ik dat ik me boos had mogen voelen, dat hij er niet beter gebruik van had gemaakt. Nu denk ik, dat hij toch een rechtgeaarde narcist is. Nu weet ik dat ik geen poot heb om op te staan om aan te tonen dat ik ging scheiden omdat hij voor homofilie koos. Want wat gebeurde er: hij vond weer een hulpverleenster waarmee hij trouwde en kinderen kreeg. Hoe bizar kan je het maken!
Ik weet nu dat die gevoelens van vernedering bedoeld waren door hem. En dus kan ik ze ontkrachten en afschudden.
Ik kreeg een week geleden nog te horen “ben je er nu nog niet overheen, laat het toch los”. Maar pas nu, met deze site en met de boeken van Iris kan ik plaatsen wat er gebeurd is en ontrafelen wat ik ben gaan geloven als waarheid. Wat geen waarheid is maar bedoelde vernedering.
Ja dit is 45 jaar geleden gebeurd en ja, ik ben nog aan het ontmaskeren wat mij is aangeleerd om over mijzelf te denken door een narcistische opvoeding (je waardeloos voelen en je eigen wil niet leren gebruiken).
Er zijn veel heftiger verhalen, maar al dit sluipende, in het verborgene is eigenlijk ook heel heftig.
Stap voor stap, maar wel uit de trekkende put, al ben ik even vergeten waar dat ook al weer voor stond.
Trusten voor nu en morgen weer een dag. Met zonneschijn.
Fijn dat jullie er allemaal zijn en dat we van wij spreken.
We zijn er.
Hoi Heleen,
Ik had het geluk niet in het huwelijksbootje gestapt te zijn. Ik kon feitelijk mijn boeltje pakken en gaan. Alleen het lijntje vanwege de rechtszaak staat nog, en natuurlijk is hij woest verder geen greep meer op me te krijgen.
Voor jou lag dat destijds wel anders! Niet alleen de juridische situatie is een andere, ook de tijdsgeest. Linksom of rechtsom, er is veel meer bekend over narcisme en psychopathie, ook in de algemene bevolking. Maar meestal wordt er toch gedacht dat het alleen om de Hannibal Lectors en Donald Trumps van deze wereld gaat, en alleen de zichtbare uitwassen van hun gedrag. En inderdaad: er is verhoudingsgewijs weinig bekend over de enorme impact op de slachtoffers…
Overigens, je zinsnede “Ik heb me een dag lang rot gevoeld, waarbij ik rondliep met dat woord ‘afgedankt’ tot ik me realiseerde dat ik dan met zijn ogen naar mijzelf keek. Dat ik daar maar gauw mee moest ophouden !!!” – die treft wat mij betreft precies de kern. Nadat je klein gemaakt bent, afgeleerd hebt gekregen jezelf en je eigen waarneming te vertrouwen, te geloven dat je het kunt en zult redden in de wereld, heeft het tijd nodig jezelf te hervinden. Je los te maken van het “houvast” waarvan de narcist je liet geloven dat hij dat te bieden had.
Nog steeds als ik tegen mensen met narcistische trekken aanloop, die me vertellen hoezeer ik het misheb, hoe onaangepast, sociaal onhandig, en bizar ik me gedraag, brengt het me in verwarring. En moet ik mijzelf echt actief vertellen dat dat allemaal niet klopt. Dat ik, maatschappelijk succesvol, met lang bestaande vriendschappen en een aan mij toevertrouwd kind dat evident gezond opgroeit, niet gek, gestoord, een “probleem” of anderszins een hindernis ben. Het litteken doet natuurlijk ook pijn, zeker als mensen de woorden van mijn ex gebruiken om me te treffen, een PTSS helpt niet. Maar ik kan steeds sneller denken (en daarna voelen): Wat een bullshit. En wat een klotestreek om zulke nare dingen over me te zeggen!
Sommige mensen kun je niet probleemloos uit je adresboek schrappen. Maar ze op afstand houden, en mezelf bij onvermijdelijke ontmoetingen beschermen door aan de oppervlakte te blijven – dat kan wel. En weet je, beter één keer een goedaardig mens te vroeg de deur gewezen, dan weer zo’n paard van Troje binnengehaald. Je ziet het heus goed, je kern vertelt je wat waar is. En daar mag je gewoon in geloven en naar handelen!
Liefs,
Reigerschap
Ik strijd juist wel tegen narcisten. Narcisten in het algemeen. Ik wil dat geestelijke mishandeling, vertrapping gezien gaat worden in de maatschappij. Ik wil dat het strafbaar wordt. Iedereen die zich hier wentelt in zij slachtofferschap zit nog steeds gevangen!
Ik ben ervan overtuigd dat narcisten achter hun masker iets strafbaars verbergen: in mijn geval; afpersing, uitbuiting, slavernij. Ik hoop toch echt mijn narcisten(ik heb er twee die samenwerken en mijn dochter gijzelen) te kunnen berechten. Dus: stop met het lamenteren en doe iets in het openbaar, mensen!
Beste Meija,
Ik heb eerder vergelijkbare berichten van je gezien, maar nu MOET ik echt even reageren. Ja, het is duidelijk dat je strijdt, namelijk tegen de andere lezers van deze website. In een eerder bericht verwees je bij de mensen die hier hun verhaal plaatsten naar ‘zelfbeklag’. En nu ga je nog een stap verder, men zou zich ‘wentelen in zijn slachtofferschap’.
Ik volg deze website al een aantal jaar. Ook ik ben ervaringsdeskundige. Ik haal – net als heel veel andere mensen volgens mij- heel veel steun uit de blogs en reacties. Je hebt de mensen die reageren en heel veel stille lezers. Ik ben zo iemand die niet snel schrijft, maar ik merk nu dat ik zo boos ben dat ik mijn moed bijeen verzameld heb. Mensen vertellen hier over hun proces, over de impact van narcistische mishandeling. Daar is moed voor nodig. Omgaan met de impact, daar is ook moed voor nodig. Het is geen ‘zelfbeklag’, het is niet ‘wentelen in slachtofferschap’.
Wat ik ook niet begrijp is, waarom je deze berichten hier post. Begrijp je dat er een organisatie achter deze website zit? Een team van mensen, een netwerk van therapeuten en psychologen, trainers, die al jaren bezig zijn om narcistische mishandeling bekender te krijgen op verschillende manieren? Er zijn boeken, workshops, lezingen, ook voor professionals. Of weet je het ook hierin allemaal beter en is ook dit allemaal niet goed?
Ik heb de boeken van Iris Koops gelezen en 2 workshops gedaan en ik kan je 1 ding vertellen, het laatste wat je hier leert is je ‘wentelen in slachtofferschap’. Ik heb juist geleerd hoe ik verder kon gaan met mijn leven, hoe ik kon opkomen voor de dingen waar ik recht op had (een ex die financieel alles opeiste) om daarna dit hoofdstuk te sluiten. Hoe ik mijn steentje kon bijdragen om professionals de impact te laten zien, de paar mensen die ik kende.
Reigerschap laat in haar blog juist zien dat haar identiteit niet die van slachtoffer is, dat er veel meer is in het leven.
Ik zou zeggen, ga vooral de barricaden op, maak je eigen website, pamflet of wat dan ook, begin een inzamelingsactie, stop je energie daarin en hou op om mensen hier die vanuit hun hart bezig zijn uit te maken voor ‘zielige slachtoffers’.
Ik wens je sterkte met je proces.
Greet
Beste Greet, wij verschillen van mening dat is duidelijk. Ik deed/doe een oproep te zoeken naar wat je nog meer verloren hebt dan je zelfvertrouwen en zelfrespect. Waar ik ook benieuwd naar ben: zijn narcisten altijd over het paard getilde oudste kinderen, die grenzeloos zijn opgevoed. Het zelfvertrouwen is bij mij alleen maar sterker geworden door de narcistische mishandelingen. Hoe hard hij ook schreeuwde, letterlijk, er klopte geen bal van. Helpen doet het af en toe, maar mijn dochter en ik zijn er nog lang niet uit.
Ik neem nu afstand van deze site, want leed met elkaar delen is zinvol, in mijn ogen, dat klopt, als de volgende stap gezet wordt. Dat kunnen mensen samen doen, daar hoopte ik hier op.
Maar dit rond draaien in een kringetje, en ja, dat is nog steeds zelfbeklag, bij mensen die het herkennen en elkaar bemoedigen helpt mij niet.
We ZIJN allemaal slachtoffer, duidelijk genoeg, maar ik wil eruit. Daar vecht ik voor, en dan hoop ik ook voor alle slachtoffers van narcisme te vechten. Heel jammer dat ik daar ook weer alleen voor lijk te staan.
Ik wilde niemand kwetsen, alleen oproepen tot actie, daar valt wat te winnen, en als ik dat niet mag zeggen, dan ben ik weg.
Meija,
Ik denk dat je terecht stelt dat jouw benaderingswijze een andere is dan de mensen op deze website. Wat mij stoort is dat je de benaderingswijze van anderen in zulke neerbuigende termen probeert te framen. Want dat is wat je naar mijn mening doet.
Ik wil je leed echt niet bagatelliseren. Jouw besluit te strijden tegen narcisten, betekent echter wel dat je leven nog steeds om dat thema draait. Je gelijk halen. De ander maatschappelijk af laten gaan. Zegevieren, over die ander. Koste wat het kost, zelfs als dit betekent dat al je eigen leven, je eigen dromen, je eigen bezieling hierdoor afsterft. Zie je zelf niet dat dit precies is wat een gekrenkte narcist doet?
Ik steun de weloverwogen reactie van Greet van harte, en merk dat ik boos ben over jouw minachtende woordkeus. Die heeft ze namelijk absoluut niet verdiend. Mensen proberen elkaar te steunen op dit blog, en wel door hen te leren zichzelf weer tot middelpunt van hun eigen leven te maken. Dat is pittig als je gehersenspoeld bent, als je actief is afgeleerd op jezelf te vertrouwen, vraagt moed en het ter hand nemen is het tegenovergestelde van het lethargische slachtoffer spelen.
Reacties worden op dit blog gemodereerd; blijkbaar “mocht” je gewoon iets zeggen. Met jouw mening hoeven mensen het echter niet eens te zijn. Als je daaruit de conclusie trekt “weer alleen” te staan, kun je twee dingen doen: vechten tegen de windmolens, of je afvragen hoe dat zo komt. Blijkbaar kies je voor het eerste, en hoewel mij dat niet de beste weg lijkt, is de inschatting aan jou, en aan jou alleen.
Succes met je zoektocht!
Reigerschap
Beste Reigerschap, in uw beschrijving van mijn woorden herken ik mij niet. Ik ben klaar met mijn zoektocht. Ik ben niet jong meer en heb mijn hele leven met dit soort persoonlijkheden te maken gehad. Het niet wil zeggen dat ik de diepe ellende zomaar achter me kan laten, maar wel zo snel mogelijk! Wat wij narcisten noemen, zijn mensen die sadistisch genoegen scheppen als wij onze pijn laten zien. Dat moet je dus niet doen. En dat gebeurt hier op deze pagina voornamelijk. De oplossing is volgens mij- als je de kracht hebt- aan de wereld laten zien wie je echt bent. Je bent pas vrij van de narcist als je hem geen aandacht meer geeft. Op deze pagina krijgt hij/zij juist wéér alle aandacht.
De pijn moet ik ook verbijten, ik dwing mezelf daar zo min mogelijk naar te kijken, die hoort niet bij mij, ik wil eindelijk vrij zijn, léven.
Misschien helpt dit iemand.
Meija,
De groep mensen die op deze website reageert is niet statisch. Er zijn ongetwijfeld mensen die blij zijn het hoofdstuk af te kunnen sluiten, en zich op andere dingen richten. Die zullen steeds minder vaak dit platform bezoeken, en zich uiteindelijk helemaal niet meer melden.
Maar er zijn ook mensen die nog vertwijfeld in het duister tasten, op zoek naar antwoorden op hun vragen, wanhopig op zoek naar houvast. Die niet begrijpen waarom ze zo moe zijn, zich zo leeg voelen, zich zo afgestompt voelen, en met zo’n enorme zelfhaat rondlopen.
Zo was ik ten tijde van mijn eerste blog op deze website. En het heeft mij heel, heel veel goed gedaan om de bevestiging van andere mensen te krijgen. Dat zij het herkenden, mijn verhaal geloofden, mij bevestigden in mijn voorzichtige vermoeden dat er iets aan de relatie met mijn ex niet klopte. Deze website was voor mij een anker, een rustpunt in de innerlijke chaos, een plek waar ik troost vond. Waar ik me erkend voelde als slachtoffer. Want precies zoals Iris dat in haar boeken schrijft, en iedere goede therapeut zal benoemen: verweking begint er allereerst mee te onderkennen wat er gebeurd is:
Narcistische mishandeling is een langzame maar niet te miskennen poging tot geestelijke moord.
Het kost mensen een tijdje bij te komen van de beduusdheid die dat besef oplevert. Niets was echt, niets was oprecht. En daarna komen de angsten: kun je je medemens nog vertrouwen? Is er goedheid in de wereld? Kun je jezélf, je zintuigen, je beoordelingsvermogen nog wel vertrouwen? Ik ben beslist niet de enige die het gevoel had toen werkelijk gek, bijna psychotisch te worden. Ook toen vond ik houvast op deze website, omdat er mensen waren die dat herkenden, en me vertelden dat het onderdeel was van het herstel – dat ik dus heus op de goede weg was. Dat ik vertrouwen in mijzelf en mijn vermogen tot herstel mocht hebben. Dat is sterk ben, en de moeite waard – ondanks alle angsten, twijfel en wantrouwen.
En nu, in de fase waarin ik niet los kan laten vanwege het enkele feit dat ik in lopende rechtszaken vastgehouden word, probeer ik uit te vinden wat ik van mijn leven wil, waar ik me goed bij voel, wie ik dichtbij wil hebben, wie ik liever op afstand hou. En vooral: hoe ik ten alle tijde bij mezelf blijf, de zachte signalen in mijn lijf niet meer “uitzet”, mijn Zelf serieus neem, kortom.
Dat is niet zo makkelijk als het oppervlakkig lijkt. Met veranderd gedrag, komt er weerstand in de omgeving op. Dat knokken voor je Zelf tenoverstaande van je interne criticus is al eng. Sociaal is het nog veel moeilijker. Al veel eerder zijn me de normale middelen uit handen genomen, en mijn omgeving heeft zich volkomen gevormd naar mijn niet-bewaken van grenzen. Er gaan dus dingen veranderen als ik mijzelf serieus neem, en dat is, als je nog maar net weer het gevoel hebt vaste grond onder de voeten te hebben, eveneens doodeng.
En ook dat is iets waarin ik op deze website bemoediging vind.
Ik vind dus heel veel op dit platform waaraan ik steun ontleen. En ik ben niet bepaald de enige. Omgekeerd hoop ik dat ik met mijn bijdragen anderen kan steunen. Op die manier bestrijd ik niet de kwaadaardige persoon, maar bouw aan het goede. Het leven is veerkrachtig, en wie zich richt op het licht, voelt het leven stromen. Dáár gaat het me om.
Je zegt: “Wat wij narcisten noemen, zijn mensen die sadistisch genoegen scheppen als wij onze pijn laten zien. Dat moet je dus niet doen. En dat gebeurt hier op deze pagina voornamelijk.”
Daar ben ik het heel erg mee oneens.
Ten eerste: Narcisten zijn zich er hooguit vagelijk van bewust dat hun gedrag anderen pijn doet. Ze willen daarin de oorzaak echter niet bij zichzelf zoeken. Volgens de narcist ligt het lijden van het slachtoffer aan de “innerlijke fouten” van het slachtoffer die maken dat zij niet geniet van het de narcist op een voetstuk zetten.
Ten tweede: niemand noemt zichzelf hier open en bloot bij naam, de getuigenissen zijn dermate geanonimiseerd (door de schrijver zelf of door de moderator) dat ze niet herleidbaar zijn. Er is geen narcist die hier genoegen kan komen halen. Of weet jij mijn echte naam, de naam van mijn ex en weet je bovendien dat hij hier mijn relaas leest? Nou dan.
Ten derde: Ja, mensen uiten hun pijn. Maar dat is belangrijk voor hun herstel. De erkenning, de empathische reacties, de bemoedigingen. Het is heel belangrijk dat zij een luisterend oor vinden. Zij, de slachtoffers, doen het dus góéd!
Dat neemt allemaal niet weg, dat als je vindt dat Het Verdwenen Zelf niet past bij de fase in je herstel, je groot gelijk hebt als je je op andere dingen richt. Je kunt strijden tegen je persoonlijke narcist(en) en tegen narcisme in het algemeen, je kunt ook knokken voor een solide Zelf en een netwerk van warme, empathische mensen om je heen. Dit platform richt zich op mensen die kiezen voor die laatste benaderingswijze. Als dat niet jouw ding is, zoek dan vooral gelijkgestemden elders. Niemand verplicht je deze website te bezoeken.
Groeten,
Reigerschap
Reigerschap, voorgaande blog wilde ik al mijn mening geven en nu moet het van mijn hart. De reacties van de persoon waarmee je in discussie bent staan naar mijn mening, (enwel zéér doordacht) bol van de negatieve signalen. Ik zeg dit niet licht, ben er zeker van. Het heeft geen nut zo.
Ik volg het hier al een tijdje.
2 verschillende meningen (of uitdrukkingen).
Ik versta je Meija. Ik blijf ook verder strijden tegen mijn narcisten in mijn leven.
Na mijn lijdensweg met mijn expartner en de fantastische boeken van Iris, kijk ik anders naar de wereld. Ik durf te zeggen dat ik nu een narcist van ver ruik. Ze zullen mij nooit meer klein krijgen. Ik heb al menig tranen gedroogd en meerdere mensen de boeken van Iris aangeraden.
Momenteel is er een moeilijke collega die mij al enkele jaren viseert en publiekelijk kleineert. Ik laat mij dit niet meer doen en kaart zijn gedrag aan bij mijn oversten. Het heeft resultaat.
Dus…. ik doe er iets aan.
Laten we allen zorgen voor elkaar.
Hopelijk wordt mijn betoog juist begrepen.
Groetjes van Bea
Beste reigerschap, Ik doe niet aan spelletjes, en ben trots op wie ik ben, mag zijn en ook mijn naam. Het is nog niet zeker of ik die kan behouden, misschien moet ik binnenkort naar een schuiladres onder een andere naam. U beschrijft de diverse stadia van verwerking. U doet voorkomen alsof ik mensen bewust kleineer of hun pijn niet serieus neem. Dat is het allerlaatste dat ik beoog!
Mocht iemand zich gekwetst voelen, dan bied ik onmiddellijk mijn excuses aan. Ik meen dat mijn manier of fase van verwerking ook nuttig kan zijn en ook recht van spreken heeft. Ik voel me betutteld door u. Dat gevoel dat de narcisten in mijn leven teweeg brachten herken ik direct.
Ik ben het niet met u eens dat narcisten niet door hebben dat ze zoveel leed aanrichten.
Ik meen dat de geestelijke moord niet het doel is van de narcist: zoveel moeite heeft hij niet over voor een ander. De narcist handelt uitsluitend in zijn eigen belang. Een ander geestelijk vermoorden levert hem een beetje tijdelijke eigenwaarde op, maar dat is het masker waarachter hij nog veel meer schade aanricht: ik ben al mijn geld, mijn dochter en mijn familie kwijt.
Het is de heren om mijn geld te doen, dát is het belang: ik moet betalen om mijn dochter te mogen zien, nadat mijn bank- en spaarrekeningen al geplunderd waren. Redelijkheid kennen de N’s nietAls het over geld gaat krijgen de N’s een zwart waas voor de ogen. Ik beschrijf dat om te waarschuwen dat het spel van de narcist een ander doel heeft, het is afleidingsmanoeuvre zo heftig dat je geen adem meer over hebt om je toekomst in de gaten te houden.
Maar Reigerschap, met welk recht bepaalt u wat en waar ik dingen aan de orde mag stellen? Ik voel me door u net zo in een hoek gedreven als door mijn narcisten. Ik was blij met deze site omdat er steeds meer aandacht en herkenning komt voor deze mishandeling. Ik kan ernaar verwijzen. Maar ik wil dat deze mishandelingen stoppen, nu, vandaag! En daarvoor moet er een groter podium gezocht worden. Open en bloot moeten ze, aan de hele wereld getoond. En als dat gevaarlijk is( dat is het nu nog voor mij) dat word je bedreigd en is er sprake van een strafbaar feit. En dat ben ik bezig aan te pakken. Ik wens iedereen sterkte en goed steun.
Meija
Beste Meya, ik begrijp goed wat je bedoelt. Ook ik heb mijn wraakgedachten gehad.
Nog geen week geleden zaten mijn kinderen en kleindochter in vrede rond de eettafel. Dat was met de ex narcist nooit gebeurd. Er was altijd een aanleiding om dit te verpesten. En om deze vrede te behouden, moet ik de ex narcist zo links als mogelijk laten liggen. Die vrede aan tafel, dat mijn kleindochter gevrijwaard blijft van zijn idioterie, maakt dat ik nooit, maar dan ook nooit nog enige aandacht aan deze man ga besteden.
Beste Reigerschap
Je zet de dingen altijd zo duidelijk en geanaliseerd neer. Complimenten daarvoor.
Je verhalen beschrijven de mijne, alleen veel beter neergezet.
Dank daarvoor. Voor jou ook kracht en licht toegewenst.
Mirjam
Reigerschap, ten eerste dankjewel voor je prachtige tekst. Verder sluit ik mij aan bij Mirjam. Goede analyses van Reigerschap die denk ik alleen geschreven kunnen worden door een ervaringsdeskundige (die de complexe problematiek goed doorgrond en die buitengewoon goed kan verwoorden :-)). Het is niet het slachtoffer maar vrijwel altijd de N die zich de rol van het slachtoffer aan meet. Het werkelijke ‘slachtoffer’ strijdt per definitie vanaf het prille begin tot aan het uiteindeijk herstel.
Diane
Dank je allen voor de reacties, ik hou me nog wat stil hier, heb me al heel schuldig gevoeld hier letterlijk neer te schrijven dat mijn moeder een narcist is… iets slechts zeggen over mijn moeder is jarenlang taboe geweest. De laatste jaren kon ik het al wel tegen vrienden en sommige familie zonder dat er een paniekaanval uitbrak dat ze het zou te weten komen(en wat er dan zou volgen), maar momenteel ervaar ik zo’n angst omdat ik iets doe wat niet mag…Toen heb ik het echter nooit benoemd omdat ik het niet wist.
Ik mocht als kind nooit iets vertellen tegen vriendinnen wat “privé” was, maar de definitie van wat dat inhoudt, heb ik nooit gehad en het was ook heel onvoorspelbaar wat mijn moeder vond dat gezegd kon worden aan derden. Moest ze weten dat ik hier iets schrijf, ontploft de boel.
Ik denk dat ik inderdaad eens een boek ga lezen, alleen is het zo confronterend als dat boek dan thuis op de salontafel ligt… Dan denk ik : waar haal ik de pretentie om zelf een diagnose te stellen bij mijn moeder, misschien zie ik het verkeerd, ben ik gewoon een slecht persoon, misschien ben ik de narcist?
Ik hou me dus wat stil hier, maar lees mee. Wil geen voyeur zijn, maar kan het momenteel nog niet zo goed aan om te schrijven…
Liefs,
Oona
Hallo Oona,
Jouw berichtje raakt mij dan weer. Je schrijft zó warm en liefdevol, zo respectvol en zo empathisch. Het raakt me dat je zo voorzichtig bent, zo voorzichtig schrijft. Het ontroerde mij.
Moeilijk om je ouder(s) een narcist te noemen, ook al weet je diep van binnen dat het zo is. Alles in je zegt ook dat je dat niet wil. Maar ja…. Het klinkt zo hard, afstandelijk en zo meedogenloos, zo wat je zelf niet bent en zo zoals je vooral ook niet wil zijn, waar je jezelf niet mee bezig wil houden. Ja, het is triest en pijnlijk als je langzaamaan tot het besef komt dat je het wel moet geloven.
Ik wil je even een hart onder de riem steken en je kracht toewensen en je bedanken voor je warm berichtje.
Liefs, M.
Dank je, dank je 💕
Lieve Oona,
Dat je je schuldig voelt komt omdat je moeder het schuldig kunnen voelen van jou heeft misbruikt om je naar haar hand te zetten. Dat is vreselijk, omdat je als kind zo niet tot een goed functionerend volwassen mens kunt opgroeien, terwijl het juist de verantwoordelijkheid van ouders is je juist alle steun en inzichten te bieden om zelfstandig (onafhankelijk) te kunnen worden, zeker ook op gevoelsgebied.
Het gaat met deze woorden niet zomaar over, maar hou het steeds voor ogen dat jouw schuldgevoel iets is dat straks niet langer misbruikt gaat worden. Het eerste boek van Iris was voor mij een enorme ogenopener, de puzzelstukjes vielen allemaal op hun plaats. Het tweede boek is een mooi vervolg, maar begin maar gewoon met het eerste, doe het rustig aan, het valt niet mee om er achter te komen hoe vervelend het allemaal was. Als je dan op een gegeven moment meer inzicht krijgt en meer grip op je eigen leven, dan wordt het mooier, elke dag. Ik wens je sterkte, vanuit mijn hart.
Dank je voor de lieve reactie.Ik ben inderdaad nog steeds op mijn 44ste een klein kind, nog steeds verlangend naar dat duwtje, de steun en inzichten te krijgen. Maar dat zou het einde betekenen van haar impact… dus ik zal ermee moeten leren leven dat dat nooit zal gebeuren, zal dat verlangen ergens moeten kunnen parkeren…
Nogmaals dank, ook aan alle anderen voor de steun, het is vreemd hoe mijn eigen omgeving niets merkt en ik hier plots zoveel herkenbaars zie.
Dank je allemaal!
Beste Oona, zo ontzettend herkenbaar wat je schrijft.. mijn moeder heeft ook een narcistische persoonlijkheidsstoornis en ik ben ook bang voor haar. (Mijn hele leven al, en wil absoluut niet in één ruimte met haar zijn). Dat zal voorlopig ook niet gebeuren, want ik heb het contact al twee jaar verbroken. Een paar jaar geleden kwam ik er toevallig achter dat mijn moeder een narcist is. Heb het boek van Iris gekocht, thuis een stuk gelezen en vervolgens een half jaar weggelegd. Ik kon het niet aan.. inzien dat mijn moeder niet van me houdt, en dat ze me echt slecht behandeld heeft.. en dat er geen hoop meer is. Ik ben thuis toen ik nog bij mijn moeder woonde.. ook bijna echt gek geworden, bijna psychotisch net als wat Reigerschap beschreef. Het heeft echt jaren geduurd voordat ik eroverheen ben gekomen. Na 2,5 jaar therapie. Maar het beste wat mij heeft geholpen, is mijn lieve man die me altijd goed behandelt, van me houdt (als iemand van je houdt, dan voelt het ook zo, mijn moeder zei constant dat ze van me hield, maar dat was dus niet zo. Liefde wordt getoond in daden, niet in woorden) en mijn lieve zoon met wie ik een goede band heb en alles voor over heb. Zij twee maken mij echt gelukkig. Ik heb mijn zoon nog nooit geslagen, ook niet uitgescholden of vernederd, want ik weet hoe het is. Ik verzorg hem goed, speel met hem. Natuurlijk, ik wil niet zeggen dat ik een perfecte moeder ben, maar als ik zie dat hij gelukkig is, zelfvertrouwen heeft, mensen vertrouwt, vrienden heeft, goed voor anderen is, dan weet ik dat ik het goed doe.
Je bent echt geen narcist, en geen slecht persoon. Je moeder heeft je dat laten geloven, maar het zijn leugens! Ik mocht ook nooit aan anderen vertellen wat er thuis gebeurde. Altijd maar de schone schijn ophouden tot ik op een gegeven moment echt ging geloven dat zij de lieve moeder was en ik degene was die niet normaal was en niet in orde. En dat alles mijn schuld is. Echt vreselijk. Op deze site hoef je niet bang te zijn dat je moeder erachter komt.. waarschijnlijk kent ze het woord “narcist” niet eens, en je gebruikt waarschijnlijk een anonieme naam. Wat mij goed heeft geholpen, heel goed, is het lezen van het boek ” You’re not crazy, it’s your mother”, van Danu Morrigan. Dit boekt heeft me zoveel inzichten gegeven. Nog steeds heb ik er veel aan. Het is speciaal geschreven voor dochters van narcistische moeders. Natuurlijk heb ik ook veel aan het boek van Iris! Er komen ook veel dezelfde dingen in voor zoals gaslighting, Stockholm syndroom, contact verbreken met de narcist etc. Alleen dan gericht op je moeder die de narcist is. Ik wens je ontzettend veel sterkte toe met alles. Ik weet hoe erg en hoe moeilijk het is! Liefs, Karina
Dag lieve Karina,
Enorm bedankt voor je reactie. Ik ben momenteel nog eventjes van alles aan het bekomen. Ik weet eerlijk gezegd niet of ik er ooit uit geraak… Telkens als ik het gevoel heb juist te denken, is zij weer heel lief en dan voel ik me weer zo slecht en schuldig…
Anderzijds zijn er hier zo veel verhalen met te veel gelijkenissen om het nog te ontkennen, om tegen mezelf te zeggen dat het aan mij ligt.
Ik begrijp je volkomen, ik put ook energie uit mijn relatie met mijn man en kinderen. Ook ik ben geen perfecte moeder, maar ik let er echt op geen dwaze dingen te zeggen tegen mijn kinderen. Ik zal hier al wel fouten tegen gemaakt hebben, maar heb ze nog nooit, nooit maar dan ook nooit emotioneel gechanteerd. Mijn moeder doet dit nu soms met mijn dochter, die is er het vatbaarst voor. Maar ook mijn dochter gaat niet meer graag naar haar, want ze vindt mijn mama zo zielig en dan is zij ook verdrietig. Zegt genoeg denk ik…
Ze wil ook op gelijke voet staan met mijn kinderen qua aandacht.
Ik ga zeker aan het lezen, denk dat dat het enige is wat ik kan doen, al heb ik het gevoel in mezelf gevangen te zitten.
Nee, mijn moeder zal zichzelf geen narcist vinden, ze is immers perfect en heeft met iedereen het beste voor 😉
Heb ook nog iets gepost onder ander onderwerp, dat zou voor haar wel heel herkenbaar zijn, maar nee, ze zal inderdaad niet zo ver gaan zoeken.
Maar dank je voor je lieve woorden en ondersteuning, doet echt deugd te weten niet alleen te zijn.
Liefs,
Oona
“Wat je niet begrijpt, kun je niet goed verwerken”, zei een psychiater mij eens. Hij had volledig gelijk!
Psychopathie/zwaar narcisme maakt op een, vaak verborgen manier, gruwelijke slachtoffers! Psychische moord kan ook uitlopen op zelfmoord!!!
Het gaat om 2 zaken die er uit springen.
1. De mate waarin dader én slachtoffer, los van elkaar, lijden áán of ónder deze onbehandelbare! (Vaak voor buiten ook onzichtbare) aandoening, is zéér verschillend! Geen mens gelijk!
Oordelen dan ook over hoe slachtoffers individueel omgaan met de opgelopen schade is simpelweg Not Done en is op zich al een vorm van mishandeling!
Het toont een overduidelijk gebrek aan wèrkelijke kennis over deze zeer ernstige geestelijke aandoening én wat dat deed, of nog doet, met de individueel verschillende slachtoffers!
2. Voortvloeiend uit 1. Omdat er geen behandeling (nog) bekend is, die psychopathie/zwaar narcisme kan genezen, zijn er situaties waarin je het het beste maar ‘op een lopen’ moet zetten! Dat is geen lafheid of domheid maar juist weten te kiezen voor wat voor jeZelf het beste is!
Echter zijn er ook situaties dat dat niet kan, omdat men bv (minderjarige) kinderen heeft samen of een werkrelatie. In die situaties heeft men soms geen andere keuze dan te leren ‘omgaan’ met de stoornis van de dader of een andere baan te zoeken.
Bestrijden van iets waar geen kruid tegen gewassen is, is zinloze energieverspilling. Die energie moet je, verplicht aan jeZelf, IN jeZelf investeren!
Dat in de openbare ruimte en bv hulpverlening, rechtsspraak, onderwijs e.d. het debat nog meer gevoe(r)d moet worden, is meer dan duidelijk. Ook dát vergt echter tijd en ‘ingangen’ zoeken.
Deze site biedt één van die ingangen. Kennis bij elkaar verspreiden, steun bieden, troosten, stimuleren etc.
Echter een keihard oordeel vellen of mensen hier op deze site nu wel of niet zijn ‘blijven hangen’ in hun slachtofferschap, draagt absoluut niet bij aan het gevoel van veiligheid wat dit platform juist wil bieden.
Laat elkaar hier (maar sowieso) in de eigen-waarde en zorg dat die opwaarste “beweging” in stand blijft. “Omlaagduwen” met “moeten” of “controlfreaks” ervaren, hebben we nu toch wel genoeg moeten ondervinden… nietwaar?!
Ieder mens heeft het recht zijn of haar eigen tempo te bepalen hoe de schade verwerkt gaat of is geworden.
Dát kunnen respecteren is een juist hét teken van in balans zijn met de wereld om je heen!
Dat niet wensen te respecteren en blijven te (ver)oordelen wat de ander MOET doen, is een vorm van narcisme…ego-centrisme. Men toont zich dan juist immers (nog) niet in staat tot empathie….met die nog zoekende/gekwetste ander…en wil die ander zijn of haar mening blijven opdringen!…
En precies dát laatste….mogen we nooit, maar dan ook NOOIT!, meer laten gebeuren!
Heb het idee dat de omgeving denkt dat het zo te zien is dat je met een narcist van doen hebt gehad omdat er wordt gesuggereerd dat je naief bent en goedgelovig en te idealistisch. Ze doorzien hun val niet en dat zouden anderen dan wel even hebben gezien of hebben geweten alsof het zo gemakkelijk is iemand met die opzet te herkennen, en alsof het maar niets is. Dat je het aan je zelf hebt te danken en dat je zelf in dat gat bent gesprongen, en dat je je zelf hebt laten overrijden en dat je met gezonde mensen om moet gaan alsof je opzettelijk naar zieke mensen zocht met zo”n pathologie. Als je bent beroofd heb je dat aan je zelf te danken en dan voeren ze allerlei beweegredenen aan waar je aan had moeten denken en zo verdwijnt de dader uit beeld. Elk argument kan aangevoerd worden om in die schijnrealiteit in stand te houden want het tast hun realiteitszin aan. Was je niet te chic gekleed en zo laat op straat en zo alleen daar. Kortom alles mag worden aangewend om de gedupeerde de schuld te geven van iets wat men niet wil zien of het overkomt hun niet of dat kan niet. Zij willen die schijnwereld hoog houden van dat het hun niet zal overkomen. het is een soort eigen angst en verplaatsen zich niet in het slachtoffer die dit is overkomen. het lijkt wel alsof anderen vinden dat je alles aan je zelf hebt te danken en dat zij het wel hadden geweten en het klinkt zo gemakkelijk voor hun hun ogen af te wenden en zo wordt het gehertraumatiseerd en het lijkt alsof het je de tweede keer wordt aangedaan door dat te zeggen. Het lijkt wel victimblaming van dat het slachtoffer de schuld gegeven wordt uit eigen onmacht. . Door politie en justitie hulpverlening worden ze ook nog geenabled, en nemen hun direct in bescherming en pakken mensen in die wat onervaren zijn met hun toneelspel en theater. Zij weten hoe zij over moeten komen op mensen. De nette dame of heer of de zielige dame of heer en hebben zich een victimidentity slachtofferidentiteit aangemeten. Ze doen zich quasinet voor maar menen er niets van. Zou een ervaren rechercheur er door heen kunnen prikken?.Soms denk je van wel maar je weet het maar nooit vooral omdat ze zeggen dat sommigen overtuigend kunnen liegen en wel onemotioneel en met een pokerface.