Bijna 700.000 slachtoffers van psychisch geweld alleen al afgelopen jaar. Vier rapporten lieten de afgelopen tijd zien hoe groot dit probleem is en hoe verstrekkend de gevolgen zijn.
Leidde dit tot actie in Den Haag of tot ophef in de media? Helaas niet. We zien al zeven jaar hoe groot het probleem is, zonder dat instanties dit echt oppakken. Daarom schreven we een artikel waarin we onze verontrusting en verontwaardiging uitspreken.
“Het zou logisch zijn dat dit onderwerp politiek en maatschappelijk hoge prioriteit krijgt. Bijna driekwart miljoen slachtoffers, nauwelijks meldingen, een ineffectieve aanpak, veel menselijk leed en hoge kosten: er is om minder een parlementaire enquête gestart.”
We hopen met dit artikel zoveel mogelijk mensen te bereiken. Maak je je ook zorgen om de aanpak van psychisch geweld? Deel of like dan deze post via Facebook of LinkedIn!
Lees hier ons artikel in de Joop.
8 reacties op “Bijna driekwart miljoen mensen afgelopen jaar psychisch mishandeld”
Goed artikel!!! En ik zie ook meteen weer het mechanisme voorbij komen in een paar reacties op JOOP, dat er meteen weer getwijfeld wordt aan de cijfers. “Grappig” dat deze twijfel enkel gebaseerd is op een gevoel dat men dan heeft, waarmee men zich slimmer waant in dit onderwerp dan onderzoekers. Het blijft me verbazen, hoe groot de weerstand is van onwetenden om kennis tot zich te nemen. Men kan de waarheid gewoon niet handelen, lijkt het. Meteen alles in twijfel trekken, het persé niet willen weten het groot en ernstig het probleem is. Zucht… En ik spreek tot mezelf: “Laat los, laat lossssss…” 😉
Dank Em! En inderdaad, zelfs als je vier onderzoeken uit onverdachte bron toevoegt, wil dat niet zeggen dat mensen dit lezen of aannemen. Fijn trouwens dat onze lezers weer reageren op die reacties op de site van Joop, zo geef je weerwoord en krijgen andere lezers een beter beeld.
Nog gisteren vroeg iemand aan mij waarom ik 30 jaar bij die man ben gebleven en waarom ik zijn naam nooit uitsprak. Dat alleen al maakt het duidelijk dat heel veel mensen geen idee hebben. Zo van, had je niet eerder weg kunnen gaan. Waarvan ik dan denk, zijn deze mensen dan degenen die wel hadden geweten wat te doen, want dan kom je niet met zo’n domme opmerking.
Ja, een meer dan pijnlijke ‘vraag’ om te krijgen Ellebelle. Heel herkenbaar vrees ik voor velen. Omstanders hebben de kennis niet hierover en vaak professionals ook niet. Noch de interesse om werkelijk de feiten te zien en het verdriet en de pijn te voelen die achter elke getuigenis schuilt. Het is een ‘moeilijk’, ‘zwaar’ of ‘complex’ onderwerp, waarmee mensen nauwelijks uit de voeten lijken te kunnen zonder dat ze zich realiseren wat dat met de ander doet.
Bij een partner wordt er gevraagd waarom je zo lang bij hem/haar bent gebleven. Wanneer het je vader of moeder betreft vinden de meeste mensen het dan weer niet kunnen als je daar het contact mee verbreekt. Dit maakt zo duidelijk dat als je het zelf niet ervaren hebt, je ook geen notie hebt van hoe psychische mishandeling werkt. Het zijn geen losse gebeurtenissen maar een aaneenschakeling van zaken die niet deugen.
Hallo Lilian, dat snap ik heel goed. Ook ik heb daar mee geworsteld. Zowel mijn vader als moeder waren niet ‘gemakkelijk’. Daar zijn we als kinderen wel beschadigd uitgekomen. Mijn zus en ik hebben jarenlang afstand van hen genomen. Mijn broer had een ongezonde adoratie naar mijn moeder toe. Mijn moeder speelde ons altijd tegen elkaar uit. Ze zijn inmiddels overleden, maar mijn broer zie ik niet meer. Volgens hem is alles mijn schuld. Als kind is het, denk ik, nog moeilijker om afscheid van je ouders te nemen. Omdat ik in beide situaties heb gezeten, begrijp ik dat heel goed.
Beste mensen van HvZ,
Wat ontzettend goed dat jullie bijdragen op Joop.nl publiceren! Er is in de doorsnee bevolking zo weinig kennis over de dynamiek van huiselijk geweld… ondanks het ongeloof en de ontkenning gaat er misschien toch bij enkelen een lichtje branden. Alle beetjes helpen. Daarom: keep up the good work!!
Liefs,
Reigerschap
Dank Reigerschap, voor je erkenning! We willen slachtoffers graag ondersteunen in de gang ‘van de duisternis naar het licht’ zoals Iris dit treffend benoemt in haar boeken. Dat is en blijft heel hard nodig.