In het dagblad Trouw geven Jelmer van Nimwegen, voorzitter a.i. en ikzelf in dit artikel duiding over psychische mishandeling naar aanleiding van het boek dat Israel van Dorsten recent uitbracht. Het verhaal van Israel gaat over verschillende vormen van mishandeling aan het uiterste van het spectrum en is bijna onbevattelijk extreem. In o.a. het psychisch geweld dat vader structureel uitoefende zitten echter kenmerken die voor veel slachtoffers herkenbaar zijn. We vinden het heel belangrijk dat hier meer aandacht voor komt: ‘Ik wil laten zien dat er een herkenbare systematiek zit achter het geweld dat hij gebruikte. Omdat het andere slachtoffers helpt om een rode draad te zien in wat hen is overkomen’.
De eerste stap richting herstel begint bij het herkennen van de strategieën die de pleger inzet. De ene pleger doet dat extremer dan de ander, maar in alle gevallen is de schade voor slachtoffers groot. De methodes kunnen verschillen, het doel is elk slachtoffers ondergeschikt te maken aan het systeem van de pleger. Deze vorm van mishandeling heeft een enorme impact zoals we weten. Jelmer geeft het helder weer: ‘Wie langdurig bloot staat aan psychisch geweld, ontwikkelt gevoelens van waardeloosheid, een vertekend zelfbeeld en extreem aanpassingsgedrag.’ Veel respect dan ook voor de vele slachtoffers die op de brokstukken van hun jeugd een leven weten op te bouwen en met hun herstel aan de slag zijn gegaan. Onze bewondering voor wat Israel realiseert is groot. Hij inspireert velen met zijn boek en de manier waarop hij zijn aangrijpende verhaal naar buiten bracht. Lees het artikel op de website van Trouw:
https://www.trouw.nl/cultuur-media/de-levenslessen-van-ruinerwold-zoon-israel-van-dorsten~b482b135/
NB: De journaliste koos ervoor ook Martin Appelo aan het woord te laten in het artikel. Het Verdwenen Zelf neemt afstand van zijn visie op narcisme. Wij zijn uitsluitend verantwoordelijk voor onze eigen uitspraken en duiding waarmee we een bijdrage hopen te leveren aan bewustwording rond de ernst van psychisch geweld.
6 reacties op “Vandaag in de Trouw: het Verdwenen Zelf n.a.v. boek Israel van Dorsten.”
Het is een heftig verhaal van Israel, enorm positief dat hij het durft te beschrijven in een boek dat toegankelijk is voor velen. Hierdoor ontstaat veel meer kennis over en begrip voor psychische mishandeling en de gevolgen voor de slachtoffers.
Dapper.
Het boek is boeiend. De documentaire ook. Alleen vind ik beiden en met name de documentaire erg vroeg en misschien zelfs te vroeg komen in het proces waar je in verwikkeld raakt als je zo’n verleden hebt doorstaan. Wellicht ook doordat de schijnwerpers zo gericht werden. In de documentaire zie je dat Mar Jan, maar ook Edino zich nog helemaal niet hebben losgemaakt van het idee dat hun vader zuiverheid en puurheid beoogde. Zij geloofden daarin nog altijd dat er ook mooie aspecten waren aan de hel waar ze in zaten. Shin wijkt daarin m.i. af. Die heeft meer last, maar is duidelijk veel verder in het proces. Israël was m.i. te kort weg om überhaupt een start te hebben kunnen maken met het ontwikkelen van een eigen identiteit. In die zin is een deel van de regie van hun nieuwe leven al direct in beslag genomen door andere belanghebbenden, die zsm informatie van ze willen.
Hoe goed bedoeld van betreffende belanghebbenden ook, vraag ik me af hoe goed het voor de (volwassen) kinderen zelf is om zo in de spotlights te (blijven) staan.
Hoi dees,
Bedankt voor je reactie. Graag wijs ik je op dit stuk:
https://professionals.verdwenenzelf.org/dubbel-leed-kinderen-ruinerwold/
hartelijke groet,
Iris
Wat een prachtig, duidelijk en helder betoog in dit artikel.
Chapeau!
Nou is het alleen wel te hopen dat de mensheid psychische mishandeling niet alleen maar gaat (h)erkennen als het zich in deze zeer extreme vorm manifesteert.
Dank je wel Iris. Heb het gelezen en vind het mooi en afgewogen geschreven. Hoewel ik zelf ergens denk dat ook de aandacht zonder de leugens, overdrijving en sensatiezucht, dus ook de documentaire veel in beslag neemt dat misschien ‘beter besteed’ had kunnen worden. Ik weet het niet. Ben zelf volstrekt geen professional. Ik wens deze mensen uiterst gevoelsmatig simpelweg rust en energie voor henzelf en een eigen weg naar een nieuwe basis. Hopelijk in verbinding met alle broers en zussen.
Ik ben superblij met dit artikel. Het schrijnende verhaal van Israël dat DE manier is om lotgenoten bewust te maken van hun eigen gevangenis. Maar ook het interview met Iris die aan de hand van het verhaal van Israël het kan vertalen in wat er allemaal gebeurt. Zo kan ik als slachtoffer van psychisch geweld door mijn moeder mijn situatie duiden. Zo weet ik wat mij gebeurd is en herken ik de schade in mijzelf. En zo weet ik wat mij te doen staat in mijn herstel en verbinding met mijzelf.
Een diepe buiging voor Israël en Iris die hierin hun nek uitsteken.
Ook dank voor de inbreng van Jelmer.
Trots op jullie !
Deroon