Huiselijk geweld is lang niet altijd fysiek geweld, zoals wij al weten. Sterker nog, meestal is er bij huiselijk geweld sprake van psychisch geweld. Toch is deze bijzonder schadelijke vorm van mishandeling bij veel instanties nog een blinde vlek. Want, in tegenstelling tot fysieke mishandeling is psychisch geweld niet zichtbaar en de pleger is uitermate goed in staat om een doelbewust verkeerde voorstelling van zaken te geven, waardoor hulpverleners geen juiste analyse maken en slachtoffers niet adequaat worden ondersteund. Dit leidt tot machteloosheid en wanhoop bij slachtoffers. We zien dit vaak gebeuren bij ‘vechtscheidingen’.
Onderzoek Pointer
Pointer, het onderzoeksjournalistieke platform van KRO-NCRV, is een groot onderzoek gestart naar hoe instanties omgaan met huiselijk geweld. Eerder leidden andere onderzoeken van hun hand al tot verrassende doorbraken en daadwerkelijke verandering. Wij juichen dit initiatief daarom van harte toe, maar vinden het enorm belangrijk dat de complete scope van huiselijk geweld in beeld wordt gebracht en het onbegrip en de onkunde bij instanties ten aanzien van psychisch geweld een prominente plaats krijgt. Daarom roepen we slachtoffers te maken hebben (gehad) met psychische mishandeling en zich niet gezien en gehoord voelden bij instanties op om mee te doen aan het onderzoek > Anna kan haar kinderen niet beschermen tegen gewelddadige ex-man: ‘Aangifte helpt niet’ | KRO-NCRV
Vechtscheidingen
Instanties benaderen ‘vechtscheidingen’ veel te vaak alsof er sprake is van tweezijdig geweld, iets tussen de ouders. Terwijl er meestal iets heel anders aan de hand is. Wij signaleren al jaren dat slachtoffers (vrouwen en mannen) die zich proberen los te maken uit een destructieve partnerrelatie in verplichte trajecten zoals ‘Ouderschap blijft’ of mediation worden gehertraumatiseerd en niet of nauwelijks aan herstel toekomen. Vaak gaat psychisch geweld na een destructieve relatie door, zonder dat instanties effectief ingrijpen.
Media-aandacht
In de media vragen wij hier geregeld aandacht voor, bijvoorbeeld in het artikel ‘Verkeerde hulp bij complexe scheidingen: ernstige gevolgen, grote kostenpost.’ op de website van BNN Vara . Hierin stellen wij dat uit onderzoek blijkt dat in veel gevallen slechts één van beide ouders het gevecht in een complexe echtscheiding gaande houdt. Die ouder traineert telkens afspraken of spant nodeloos rechtszaken aan. De andere ouder moet dan wel reageren wil deze niet het gezag over of de omgang met de kinderen verliezen. Hulpverleners proberen vervolgens telkens de ‘ruzie’ te sussen met een gezamenlijk zorgtraject. Totdat dezelfde ouder weer afspraken torpedeert of een nieuwe rechtszaak start. Een cyclus die jaren kan aanhouden en de toch al door huiselijk geweld getroffen partner vaak volledig uitput. Ook in dit artikel doen wij een pleidooi om af te stappen van gedwongen gezamenlijke trajecten.
Ervaringsdeskundigen
De afgelopen jaren bereikten ons (tien)duizenden getuigenissen van slachtoffers die zich ongelooflijk machteloos voelen omdat ze niet gehoord worden door hulpverleners. In Fier Magazine sprak Anna zich uit (dit is overigens een andere Anna). ‘Meer dan tien jaar was ik met hem samen, de scheiding heeft bijna zeven jaar geduurd. En al die tijd heeft hij me gekleineerd, bekritiseerd, afgezeken en afgewezen. En me van van alles beschuldigd Bij betrokken instanties noemde hij me een gek en een leugenaar. En altijd moest ik mezelf maar weer verdedigen. Dat, samen met de vele rechtszaken, heeft me uitgeput. Het is vreselijk om jezelf jarenlang te moeten verweren tegen leugens.’
Een andere getuigenis komt van Karel ‘Wat de betrokken hulpverleners zagen was een vechtscheiding. Mijn ex, die publiekelijk zo ‘haar best deed’, schilderde mij subtiel af als een wraakzuchtige idioot die er helemaal niet samen uit wilde komen. Ik probeerde me tegen haar insinuaties te verdedigen wat de situatie enkel verergerde. Er was geen tweezijdige strijd, er was eenzijdig geweld, zowel naar mij als de kinderen. Ik werkte mee met het gezamenlijk traject, omdat er geen alternatief was. Zij pakte enkel haar podium. Op het toneel, met de hulpverleners als publiek, was ze de goedwillende en betrokken ouder. Achter de schermen, als niemand keek, speelde zich iets heel anders af. Al mijn energie ging naar het kalmeren van de kinderen, die na een paar dagen bij haar te zijn geweest angstig en uitgeput terugkwamen. Het was een nachtmerrie.”
Standpunt Het Verdwenen Zelf
Grondlegger Iris Koops van stichting Het Verdwenen Zelf besteedt in haar tweede boek uitgebreid aandacht aan dit probleem. Iris: ‘Als er te snel het label ‘vechtscheiding’ op het beëindigen van een relatie wordt geplakt, dan wordt de kans op een goede behandeling of de juiste hulp een stuk kleiner. Er wordt hulp ingeschakeld voor een foutief probleem. De gezonde ouder probeert het kind te beschermen, wat op zich al heel moeilijk is. De enige overgebleven middelen worden deze ouder vaak nog uit handen geslagen. Want elk signaal dat hij geeft, wordt vertaald als een bewijs van ‘de strijd’. Zoals een medewerker van een instantie, die bij een bezorgde moeder dreigde dat als de strijd niet zou stoppen, hij een zorgmelding zou doen. Terwijl vader het kind jaren genegeerd had en er allerlei andere aantoonbare voorbeelden waren van mishandeling, zei deze medewerker: ‘Ik maak me ernstig zorgen om de positie van het kind, zolang haar ouders in ex-partnerstrijd zitten. Dit is zeer schadelijk voor haar persoonlijkheidsontwikkeling.’ Terwijl de beschermende ouder juist de noodklok luidde‘.
Werk aan de winkel
Vanuit het Verdwenen Zelf proberen wij, net als andere partijen, het omvangrijke probleem in beeld te brengen en ook suggesties te doen voor de oplossing. Wij krijgen wel eens reacties dat dit toch geen zin heeft, dat er toch niets gaat veranderen (of dat we het anders zouden moeten doen). We begrijpen de onmacht van getraumatiseerde slachtoffers als geen ander, maar zien de noodzaak van de bewustwording die nodig is en proberen bij te dragen aan een oplossing. Daarom vragen wij aandacht voor dit onderzoek van Pointer. Klik hier om deel te nemen.
Veranderingen gaan langzaam, maar elke stap is er één. En het is belangrijk om het belang van die stappen te zien.
Goed dat hier aandacht voor is en helemaal goed dat ze er bij Pointer meer aandacht aan willen besteden en daar de ervaringen van ervaringsdeskundigen bij gebruiken.
Heel fijn deze ontwikkelingen.
Onzichtbaar Geweld wil ik even aankaarten.
Wat ik vaak lees en ook zie in de film is nog de zichtbare vormen van geweld.
Mijn ervaring is dat geweld heel onzichtbaar kan zijn.
Alleen 1 op 1 werd er bij mij verbaal geweld toegepast, nooit zichtbaar voor onze kinderen of omgeving . En als ze er wel bij waren werd er in mijn oor gefluisterd.
Mijn partner wekte medeleven op door thuis huilen over problemen met de buren, familie en op zijn werk. Nooit waar de kinderen bij waren.
Achter mijn rug om bij de buren, familie en op zijn werk huilen en klagen over mij.
Maar dat laatste wist ik niet en daar kwam ik pas veel later achter.
Ik probeerde, als partner en moeder hem en mijn kinderen zoveel mogelijk te helpen.
Mijn kinderen gingen zich vreemd gedragen, ik raakte uitgeput o.a. door slaapgebrek en omdat ik geen moment rust kreeg. Hij maakte me o.a. vijf keer per nacht wakker om over zijn problemen te praten, zelfs toen ik hoogzwanger was. Hij sliep zelf weer verder, ik niet.
Na alles geprobeerd te hebben wat ik maar kon bedenken heb ik, na dat ik bevallen was, hulpverlening gevraagd. Zoals altijd rekening houdend met zijn levensvisie, bidden, bijbellezen en vasten.
Tot mijn verbazing legden de door mij ingeschakelde hulpverleners alle verantwoordelijkheid bij mij neer.
Mijn vraag was steeds : “ Wat heb ik verkeerd gedaan en hoe zou ik het beter kunnen doen ?” Nooit kreeg ik concreet antwoord.
De reactie van hulpverleners was belachelijk maken, uitlachen, mij betichten dat ik dingen vergat, meerdere persoonlijkheden , manipulatie. Mijn vraag was dan: “Wat ben ik vergeten ? “ Hoongelach was het antwoord.
Pas na vele jaren hulpverlening en veel ellende kwam ik er achter wat er wel gebeurde. De vader van mijn kinderen werd ontslagen op zijn werk en hij had in de juridische stukken laten zetten dat hij door mijn schuld zijn baan ook nog kwijt was geraakt.
Dat gaf mij de gelegenheid om ook bij zijn werkgever een gesprek aan te gaan over mijn bijdrage aan dit ontslag, omdat het niet mijn intentie is mensen van hun baan te beroven. Integendeel. Bij deze werkgever werd wel eerlijk en open met mij gesproken over mijn z.g. aandeel aan zijn ontslag. Er was n.a.v. de signalen een uitgebreide netwerk onderzoek geweest en dat had tot het ontslag geleid. B.v. als ik mijn huilende partner niet naar zijn week wilde en ik hem met veel moeite naar zijn werk had gepraat en allerlei oplossing gerichte suggestie had aangedragen dan kwam hij geregeld te laat op zijn werk, of hij ging tussendoor weg of kwam te vroeg thuis.
Nu hoorde ik in het gesprek met zijn werkgever dat hij als verklaring voor zijn gedrag gaf dat ik het thuis allemaal niet aan kon en niet eerder thuis weg kon of naar huis moest voor mij. Ik ben nog steeds ontzettend dankbaar dat deze hulpverlener wel meerder kanten belichtte. Deze hulpverlener heeft mijn leven gered.
Helaas kan ik mijn kinderen niet meer helpen, zij zijn volledig gehersenspoeld door hun (stief) vader en de hulpverleners. Diep triest.
Begrijpen doe ik hulpverleners nog steeds niet, ze zijn zo overtuigt van hun gelijk terwijl openheid van zaken geven toch zo simpel is . Zet alle betrokkenen bij elkaar en laat het spelletjes spelen stoppen.
Ook mijn ex huilde als het hem uitkwam, op feestjes, in de kerk en bij de kinderen.
Alles lag, volgens hem, immers aan mij. Het mooie is wel dat sommige mensen en 1 dochter hem doorkregen. Toch wist hij weer andere manieren te vinden om mij zwart te maken en wel zo subtiel dat hij geloofd werd.
Ook ik sliep ‘s nachts steeds slechter, werd leeggezogen door hem. Ook op seks gebied liet hij me ‘s nachts niet met rust, of ik sliep of niet.
Ook ik kan mijn kinderen niet helpen, ook zij zijn volledig gehersenspoeld door hun vader en lang na de scheiding kwam ik er achter dat het al begonnen was toen wij nog getrouwd waren.
Ook vriendinnen en familie bleef weg.
Wat is het allemaal complex.
Voor mijn kinderen vecht ik door, anders was ik allang gestopt om de andere kant te vertellen.
Afgelopen week werd ik er weer mee geconfronteerd ( 23 jaar na scheiding) , een buurvrouw waar ik jaren naast heb gewoond, feliciteerde mij na mijn verjaardag in het bijzijn van velen.
In de afgelopen jaren soms contact met haar gehad, maar dat eindigde altijd in”
hier laat ik het bij, je moet alles achter je laten en je ex en de kinderen niet zwart maken”
Ik maak hen niet zwart, vertel wat er gaande is, hoe mijn kinderen misbruikt worden. Haar gewezen op de site Verdwenen zelf”. Met als resultaat:
Ze wil mij niet meer ontmoeten, contact verbroken.
Ik word zo moe van steeds tegen muren lopen, toch weet ik dat ik goed bezig ben, maar anderen die niet met narcisme te maken hebben, snappen er niets van. Hij is immers een lieve zorgzame vader die goed voor zijn 5 volwassen kinderen zorgt. ( financieel ja, zwijggeld ja, klem zettend ja, mij eruit gewerkt ja etc)
Dank aan iedereen die narcisme op de kaart zetten.
Liefs!
Merel ( 73)
Allemaal zo pijnlijk. Ik zie mijn familie en dochter ook niet meer. Soms lijkt het een grote nachtmerrie.
Dankjewel voor je reactie. Fijn om geweten dat ik niet de enige ben die hier ingetrapt is.
Als je ziet bij de peiling over PVDA, zijn er nog veel te veel mensen die reageren op ‘wat ze zien en feiten’ met andere woorden, het is hard nodig om te blijven signaleren hoeveel schade ‘verborgen leed’ veroorzaakt.
Voor mij eigenlijk nog steeds na 4 jaar zoveel wantrouwen in mijn gedachten na politie en recht en hulpverleners blijft er een soort teruggetrokken houding in mijn lichaam zit. Ik heb wat gedeeld, al zijn stukjes al weer wat verloren gegaan.
Als nieuwe partner ben ik samen met hem mee het slachtoffer geworden van het aanhoudende geweld van zijn ex vrouw. Wat daarbij enorm lastig is, is het gebrek aan erkenning door de instanties. Met man en macht moet je trachten aan te tonen hoe zij de omgangsregeling heeft ondermijnd en hun kind vergiftigende gedachten influistert. Hun dochter is ondertussen volledig van hen vervreemd. Dit is momenteel de enige tip die ik kan geven: verzamel zoveel mogelijk bewijsmateriaal. Dat is immers het enige wat steek houdt in een rechtbank. Zolang zijn kind onder haar dak woont kan je het geweld niet stoppen: noch t.a.v. ons, noch t.a.v hun dochter. Maar we moeten op de deur blijven kloppen. We moeten ons blijven verzetten en in het belang van volgende generaties deze cirkel doorbreken… ik hou onnoemelijk veel van mijn man, maar dit geweld legt een zware last ons gezin. Ook mijn kind is hier mee het slachtoffer van en dat kan ik niet toelaten…