Dit is een gastblog van Triene-Mie.
“Waarom ging je niet gewoon weg?” is de meest gestelde vraag die je als slachtoffer van partnergeweld te horen krijgt, net als: “Waarom ben je gebleven als het zo erg was? Ik begrijp het niet. Ik zou …”
Ook ik maakte partnergeweld mee, voor ik na 20 jaar eindelijk de moed vond om met één kleine koffer in de hand de voordeur voor de laatste keer achter me dicht te trekken. En daar had ik alle moed voor nodig die ik nog kon vinden.
De meeste mensen gaan ervan uit dat je als volwassen persoon de vrije keuze hebt om bij een gewelddadige partner weg te gaan én dat je na je vertrek veilig bent. Toch is dat niet zo. En al helemaal niet als er sprake is van intieme terreur / dwingende controle.
Ten eerste heb je geen echte keuze om zomaar te vertrekken. Als slachtoffer ken of vrees je de gevolgen van je verzet, iets wat je voor jezelf en je kinderen wil vermijden. Mijn man gebruikte gedurende 20 jaar nauwelijks fysiek geweld, maar de dreiging hing wel altijd in de lucht.
Ten tweede zijn de meeste slachtoffers doodsbang van hun gewelddadige partner. Je trekt dus je klacht in, je blijft of je keert zelfs terug, omdat je denkt veiliger te zijn bij je partner dan ver weg. En soms is dat ook zo. Tenminste op korte termijn.
Ook ik bleef veel te lang. Mijn man isoleerde me en verlegde mijn grenzen steeds verder zonder dat ik het merkte, hij ontnam me op sluwe wijze al mijn zelfzekerheid, switchte voortdurend tussen liefdevol en bruut gedrag, liet me gedurende jaren geen enkele nacht doorslapen en boezemde me constant angst in. Uiteindelijk was ik te bang en te uitgeput geworden om nog hulp te zoeken, laat staan om te vertrekken.
87% van de slachtoffers van partnergeweld doet nooit aangifte. Van de 13% die wel aangifte doet, doet dit pas na 35 incidenten. Net zoals alle slachtoffers had ook ik heel wat redenen om te blijven:
- Ik besefte niet dat het geweld was.
- Ik ontkende met alle macht dat onze relatie een catastrofe was.
- Ik had al zo veel geïnvesteerd in de relatie dat ik de investering niet wou loslaten.
- De hoop en het geloof dat hij zou veranderen was lange tijd onwrikbaar.
- Ik legde een deel van de schuld bij mezelf.
- Ik wou hem niet in de problemen brengen.
- Mijn schaamte dat de relatie was mislukt was te groot.
- Ik had geen zelfvertrouwen meer.
- Ik leed zonder dat ik het wist aan het Stockholmsyndroom en dacht dat ik zonder hem niets was.
- Door zijn voortdurende geswitch tussen liefdevol en bruut gedrag was ik totaal in de war.
- Ik vertrouwde mijn eigen inzichten niet meer.
- Ik was zo uitgeput dat ik de kracht niet had er met iemand een gesprek over te beginnen, laat staan om te vertrekken.
- Ik dacht dat niemand me zou geloven.
- Ik was geïsoleerd geraakt en had geen idee waar ik hulp kon vinden.
- Ik hield ondanks alles nog van hem.
- Hij dramde voortdurend door en ik vreesde dat hij me nooit zou laten gaan.
- De kerkgemeenschap waar ik toen deel van uitmaakte, zou er met alle middelen tegenin gaan.
- Hij verlegde mijn grenzen steeds verder tot ik niet meer wist waar mijn eindgrens lag.
- Hij herinnerde me regelmatig aan onze goede tijden samen.
- Hij zei me bijna alle dagen dat hij van me hield.
- Hij legde regelmatig liefdesbrieven op mijn hoofdkussen en kocht bloemen voor me.
- Ik wou absoluut kinderen en wachtte hiervoor op een rustiger moment in onze relatie.
- Inzien dat hij een sluw monster was, vond ik te pijnlijk en dus kneep ik mijn ogen stijf dicht.
- Rechtvaardigen wat hij deed, was een tweede natuur geworden.
- Ik was apathisch geworden.
- Hij besliste al jaren over alles en het voelde als een totale rebellie om tegen hem in te gaan en mijn koffers te pakken.
- Ik wou niemand belasten met mijn problemen.
- Ik had medelijden met hem.
- Hij en zijn familie zouden door een scheiding door de grootste schande gaan.
- Ik wou zijn moeder geen verdriet doen.
- Hij was financieel volledig afhankelijk van mij.
- Ik wist dat hij leugens over me zou gaan rondstrooien en me overal zou zwartmaken.
- Ik wou mijn droom van een gelukkig leven met mijn man niet uiteen zien spatten.
- Ik had hem op onze huwelijksnacht mijn maagdelijkheid gegeven.
- Op het einde was ik veel te bang geworden om te vertrekken.
Ik schreef samen met Anne Groenen, criminologe en familiaal bemiddelaar, het boek ‘Als liefde overleven wordt – de vele gezichten van partnergeweld’. Het ontving in 2022 de Nederlandse Emilie van Waveren Publieksprijs. Ik ben heel blij dat ik kan bijdragen aan de bewustwording rond partnergeweld. Zie ook mijn website www.partnergeweld-overleven.com
10 reacties op “Waarom ben je gebleven als het zo erg was?”
Mijn vader heeft meer dan 50 jaren in emotionele mishandeling gezeten. Wel gescheiden maar uiteindelijk toch teruggekeerd naar moeder. Ik heb het voor hem opgenomen en ben nu verstoten maar keer ook niet meer terug naar familie nadat ik me bewust was in welke situatie ik ben opgegroeid. Ik begrijp het van mijn vader en neem hem ook niets kwalijk hij heeft zijn leven in angst en stress geleefd en is daardoor overleden nadat hij gezond opgesloten werd met dementerende mensen. Zo triest!!!
Beste Triene-mie,
Altijd die vraag, waarom ging je niet? De keuze was er niet. Achter bijna al je 35 punten kan ik een vinkje zetten. Zo herkenbaar.
Dank je voor het delen. Vind jezelf terug, sta weer in je kracht en leef/leer je leven volgens je eigen regels.
Liefs Evelien
Dit zou ook mijn verhaal kunnen zijn. Inmiddels ben ik ruim een jaar alleen. En het is een ongelofelijk eenzaam bestaan vol met triggers en herbelevingen.
En ja, dan denk je soms wel eens…was ik nog maar bij hem. Dan was ik niet zo eenzaam…
Maar dan ga ik terug naar de plaats waar we ooit woonden en dan herinner ik mezelf eraan hoe ik me daar voelde. wat een geïsoleerd leven ik leidde. En inmiddels kan ik zeggen dat zonder angst en spanning wakker worden, zonder de hele dag door op je hoede te zijn voor… ja dat weet je eigenlijk niet meer, maar je staat 24/7 paraat en in de startblokken voor ze.
En dan lees ik de blogs die ik eerder hier schreef nog eens door en herinner ik me eraan… zo tof was het echt niet. De ontspanning als je alleen bent, gaat zo geleidelijk en de rouw om het verlies van een jarenlange relatie slijt ook heel geleidelijk. En dan besef je niet welke stappen je eigenlijk al gemaakt hebt.
Af en toe even terugkijken, het heeft wel degelijk een functie. Ik leef niet in het verleden want dan kan ik de toekomst niet zien. Maar het is wel verstandig om dat af en toe te doen en te zien welke vooruitgang er inmiddels is. En dan lees ik hier weer een blog en dan denk ik: ja zo was het bij mij ook. Daar kom ik ook uit.
En gelukkig is het gestopt en hoef ik geen medelijden meer met hem te hebben. En begin ik steeds meer te beseffen hoe ongelofelijk sterk we zijn, dat we dit hebben doorstaan. Met deze talenten mag ik door en dat is een enorme rijkdom.
Take care,
SummerMoon
Beste mevr:
Jou/ Uw verhaal lijkt mijn verhaal mijn huwelijk duurde 38 jaar ik durfde ook niet weg te gaan en heb het ook niet gedaan / gedurfd mijn man is overleden aan an lever kanker dat was voor mij een hele opluchting nu zoveel jaar later kan ik er bij tijden er nog niet mee overweg, het doet pijn en ik heb er veel verdriet van.
Ik mis alleen nog dat hij naar de buitenwereld toe, de perfecte man was en ik dus wel niet moet sporen om hem te verlaten.
Verder kan ik het meeste aanvinken behalve dat ik financieel afhankelijk was geworden van hem.
En hij het volgens mij prima vond dat ik moe, terneergeslagen, uitgeput, levenloos en gebroken was.
Een soort trouwe hond, gekooid, soms een aai maar vaker een snauw.
Niet wetende dat het elders beter kan zijn.
Ook voor mij een heel herkenbaar verhaal,na 24 jaar was ik sterk genoeg of liever had ik mijn grens bereikt het besef kwam 4 jaar daarvoor na dat ik na huislijkgeweld afscheid had genomen van het leven omdat ik de dood in de ogen keek en een jaar er over heb gedaan om van mijn blessures te genezen. ( geen aangifte gedaan niet naar een arts ,uit schaamte en het voelde als verraad. Ik ging niet naar buiten in mijn toch al geïsoleerde wereld niemand heeft er van geweten. Wel ging ik onze relatie van een afstand bekijken herbeleefde 20 jaar relatie en langzaam drong het tot mij door, ging lezen over narcisme verborgen narcisme en kreeg zo ook inzicht in mijn eigenrol en leven.
ik was niet de codipender niet de Empathie , maar de hooggevoeligheid die mij achteraf heeft gebracht in toxische relaties. Door dat ik mijn partner voelde zijn paniek als ik hem confronteerde met zijn leugens , zijn paniek en angsten om zijn gezichts verlies dat woog voormij zwaarder dan de zorg voor mij zelf.
Ik heb geen laag zelfbeeld, nooit gehad , maar wat ik altijd heb gedaan van jongs af aan , is alles verstandelijk weg te beredeneren .
Ben nu 14 maanden alleen , de knoop door gehakt , mijn ex had een ander dat voelde ik, ik wist het zeker en heb hem weggestuurd en hij is gegaan.
zonder nieuwe toxische voeding was hij niet gegaan, dit was mijn redding.
De scheiding is bijna afgerond en het is moeilijk en leeg vooral.
maar ik ga het redden, niemand krijgt mij klein of verbitterd, ik ben nu 68 jaar en mijn herft jaren gaan mijn jaren worden tot het winter gaat worden. ik ben nu de super nova !
Beste Riky,
Mijn huwelijk duurde 29 jaar.
10 jaar voor de scheiding zei mijn huisarts tegen mij” je moet vandaag nog opstappen, weg wezen hier”.
Ik kon het niet, 5 kinderen en een boerderij achterlaten.
10 jaar na die uitspraak ben ik weggegaan, omdat mijn man voor de 3e keer een ander had. Toen durfde ik het ook niet, maar was voor de 3e keer ( geestelijk en lichamelijk) ziek door hem.
Het was een lange weg, nu 23 jaar verder.
Mijn kinderen heeft hij me afgenomen door zich in te kopen in hun bedrijven met zijn geld en leugens over mij te vertellen. Hier was hij in mijn huwelijk al mee bezig ( alles verdraaien in zijn eigen voordeel) kwam ik na mijn scheiding achter. Daar hij mijn kinderen en kleinkinderen in zijn greep heeft, kan ik het moeilijk laten rusten en heb er verdriet van. Ja ik heb een eigen leven opgebouwd, maar… mijn verjaardag, kerkelijke feestdagen, moederdag, Sinterklaas en Oud en Nieuw zijn nog steeds moeilijke dagen.
Wel heb ik mezelf aangeleerd om mij op die dagen te verwennen, want ik ben en blijf hun moeder en oma.
En…ik heb ontdekt dat ik het goed heb gedaan en dat er met een verborgen narcist niet is te leven.
Ik vind het knap dat je toch gebleven bent. Mijn man wilde een harem beginnen , net als Anton Heiboer en dan schoof ik steeds een stukje verder naar achteren, maar in bed moest het hetzelfde blijven. Daar paste ik voor.
Ja ik mocht blijven als 3e, 4e, 5e wiel aan de wagen. Nee dank je wel!
Velen ( familie en vrienden) uit mijn oude en nieuwe omgeving weten dit niet, denken goed over hem en daardoor ben ik de zwarte piet geworden. ” laat het toch rusten na 23 jaar “, zeggen zij. Ik blijf knokken voor de waarheid en voor mijn ( klein)kinderen.
Veel sterkte en liefs!
Merel ( 73)
Beste Yvonne,
Ook jij schrijft een herkenbaar verhaal voor mij.
Ook ik ben hoog sensitief ( HSPer) , zie en voel wat er in de ander ( ex) speelt.
Confronteerde hem daarmee, werd ontkend.
Ik had ook medelijden met hem, omdat hij uit een verknipte jeugd kwam en ik , zijn familie en hem doorzag , en wilde verbeteren. Dat mislukte, hij deed immers zijn zin , gesteund door sommige van zijn broers. Ik kreeg van alles de schuld en was de boosdoener in hun ogen. Ook de kinderen werden tegen mij opgezet)
Ook ik heb de knoop doorgehakt, na vele verdrietige jaren en eenzaamheid.
Ben mijn gezin kwijt ( ik ben moeder van 5 kinderen en oma van 11 kleinkinderen)
Toch weet ik ten diepste dat ik weg moest gaan, anders lag ik nu al 23 jaar op het kerkhof.
Het blijft zeer doen dat anderen ( familie ( 2 kanten) en vrienden) mij niet willen geloven en aan zijn kant staan.
Gelukkig zijn er een paar die mij wel geloven en al nare dingen met hem hebben meegemaakt.
We hadden een mooi, gezond boerenbedrijf en de 5 kinderen , waardoor ik niet weg kon gaan.
Toen hij voor de 3e keer een ander had, ben ik opgestapt. Nu na 23 jaar is het nog confronterend.
Ik wens je veel sterkte toe, geloof in jezelf!
Liefs!
Merel
lieve Merel.
in mijn ogen ben je een dappere vrouw, je hebt moed getoond om op te stappen, veel verloren ik ook al onze financiën heeft hij ontvreemd achter mijn rug. Het lukt mij gelukkig omdat los te laten en geniet van mijn gevoel van vrijheid.
Ik kan weer huilen van geluks momenten, een heerlijke maaltijd, van mijn dieren, van ontroering bij mooie muziek, ik ben dankbaar dat het nog altijd in mij zit.
lieve Merel, ik wens jou, licht ,liefde en kracht en in het bijzonder in de maand December.
Ik kan/kon blijven omdat ze leuk kunnen zijn in de omgang zolang je niet direct hun prooi bent. Ik kan blijven omdat ik kan voelen hoe hard ze mij (of de ander) nodig hebben. Het is als een klein kind dat kei hard schreeuwt om zijn mama, moederziel alleen in de wereld en het spreekt iets in me aan dat vanuit diepste van je binnenste instinctief bijna reageert. Zoals een moeder op haar jonge zou reageren, of een half dood mens op de straat. Het voelt nooit echt als een vrijwillige keuze.
En als je ondanks alles toch loslaat, zullen ze er alles aan doen om je de grootst mogelijke schuldgevoelens eraan over te houden. En als je daar dan niet trapt dan sturen ze toch gewoon de rest van de wereld op je dak om je toch echt duidelijk te maken hoe gemeen en schuldig je wel niet bent. In mijn geval resulteerde het erin dat ik mensen in het algemeen niet meer vertrouw. Wanneer iemand aardig op me afstapt kan ik eigenlijk niet meer geloven dat het niet is om me te misbruiken en of me direct tegen me te keren zodra er een narcist het podium opkruipt om me ergens van te beschuldigen.