Dit is een gastblog van Mariz.
Ik ging in therapie tijdens mijn relatie en al gauw kreeg ik te horen dat ik te afhankelijk was, geen duidelijke grenzen aangaf, ik ‘liet me mishandelen’. Dus ik voelde me nog verantwoordelijker voor de rare problemen en de totaal gestoorde communicatie. Ik dacht, ik ga nog harder aan mezelf werken, want nu snapte ik waarom mijn toenmalige vriend me zo afkeurde. Natuurlijk was ik niet leuk!
Dat ik midden in (verborgen) narcistische mishandeling zat, zag ik niet. Ik had het niet achter hem gezocht, hij zat vast niet lekker in zijn vel.
Na maanden barstte de bom omdat ik ineens zo boos werd om zijn leugens dat ik hem de deur uitzette. Hoera, een overwinning. Ware het niet dat ik na een Hoover actie zo weer in zijn veelbelovende mooie armen lag en het spel weer begon. De finale was dat hij me alsnog dumpte en gewoon uit het niets verdween, zonder een woord. Ik voelde me zo dom! Ik had hoop, ik was blij met de hereniging en Bam. Ik ben van de hemel in een zwarte diepe put gezakt en werd kneiterdepressief, dat duurde maanden. En ik bleef maar naar hem verlangen, nu zie ik dat dit geen liefde maar pure kwelling was. Hoewel ik wist dat het eindig was, bleef ik wachten en hopen op een teken van leven en al mijn levensenergie liep uit me. Ik dissocieerde om de onhanteerbare pijn aan te kunnen.
Toen ben ik gaan lezen en ontdekken. De schellen vielen van mijn ogen. Ik ben zo blij met alle informatie op deze site.
Ik heb ontdekt dat ik niet codependent ben; ik heb heus mijn gevoelige plekken, maar ik was een levendige vrolijke, bewuste vrouw met veel interesses. Ja, ik ben een aardig en attent mens, maar dat geeft niemand het recht me emotioneel en psychisch te mishandelen en zo het levenslicht uit me te slaan. Ook al ben ik soms onzeker, heb ik behoefte aan liefde en warmte. Alsof ik erom vroeg met mijn zogenaamde zwakke grenzen helemaal kapot gemaakt te worden.
Ik ben verlamd, verdoofd en gek gemaakt. Geen enkele daad, woord of iets werkte. Ik werd zo gek dat ik geen enkele emotie nog uitte bij hem, behalve neutraal en dat ik heel goed ertegen kon, zeker nergens over zeuren. Janken, dat deed ik veel, deed ik stiekem. Ik moest tenslotte niet zo afhankelijk en labiel overkomen. Ik was finaal kwijt wie ik was, wat ik dacht en hij zat helemaal in me. Stilte behandeling of doen of ik een vreemde was, dat waren zijn favoriet. Ik wilde weer belangrijk voor hem zijn. Ik was een robot en hij bediende de knoppen. Ik kon het niet stoppen, ik was gewoon onder hypnose.
Toen ik aan een vriendin eindelijk durfde te erkennen; ik ben emotioneel mishandeld, werd ik gecorrigeerd: ‘Je hebt je laten mishandelen’, zei ze met een belerend toontje. De woede die in me opvlamde. Nu besef ik dat het zo kortzichtig is. Nee! ik werd vakkundig ingeweven, vergiftigd en verlamd en zat mega vast in traumabonding. En dat kan iedereen overkomen. Veel mensen in mijn omgeving zitten er in zonder dat ze het beseffen en vinden mijn situatie extreem, ik bleef toch zelf…
Een dikke hoera voor deze site en alle ervaringsdeskundigen die Victim Blaming erkennen. En ook voor mezelf omdat ik steeds meer zie dat ik niet gek, hysterisch en onverantwoordelijk ben.
Het gaat langzaamaan zoveel beter. Ik word weer de oude, met wijsheid erbij. Ik weiger ooit mijn hart te sluiten, geen aardig mens meer te zijn, omdat ik een ervaring heb gehad met een wolf in schaapskleren.
Ik ben niet naief, heb er een sensor bijgekregen. Ik kom uit een heel heel donker eng bos. Maar ben blij dat ik eruit ben en nu verder naar heling kan. Ik ben uit de trance. En dat is voor mij al heel waardevol!
10 reacties op “Het kan iedereen overkomen”
Goedzo en mensen waar je dan mee gaat praten weten zelf niet hoe het is en vergeef ze voor hun onwetendheid maar weet als geen ander hoe dat je de grond instampt. Hij bedoelde het vast niet zo en idd van je hebt je laten pakken enz enz..Laat niemand je hart meer verzieken en blijf blij in het leven✌️
Beste Mariz,
Het begint meestal met ben; ik was een levendige vrolijke, bewuste vrouw met veel interesses. Totdat zo een beestachtige man je leven binnendringt en jou levendige vrolijke karakter wegpakt.
Waar zij van leven en groeien.
Wees bewust dat mensen ver zouden gaan om een beetje van jou te kunnen hebben.
Hou ze op een afstand.
Zelf wil ik soms niets meer met mensen te maken hebben. Uit het bos komen en het licht weer gaan zien. Het is er nog wel.
Sterkte
Beste dappere Mariz, je verhaal is 1 op 1 de mijne. Ook ik heb de victim blaming reacties van mijn omgeving moeten verduren. Na de online workshop over narcisme bij Het Verdwenen Zelf, wist ik het zeker. Ik was in handen van ….. Inmiddels ben in een jaar verder zonder enig contact met m’n narcistische ex (heb hem geblokt en ben verhuisd) en ik merk dat ik mezelf weer terug vind. Ik geniet weer van t leven en kan mijn hart inmiddels ook weer voorzichtig openstellen. En ik weet dat narcisten juist afkomen op sterke, vrolijke, empathische en zelfstandige mensen. Dat is een groot compliment voor ons! Slachtoffer voel ik me niet meer. En zoals jij ook al schrijft; met meer wijsheid en een enorme levenservaring rijker weer genieten van het leven. Veel succes bij je verdere herstel!
Ik ben geconcentreerd op een narcistische moeder en dat is ook de kern van mijn probleem. Maar hoe meer ik lees [Iris] over narcisme en daardoor weet, komen er narcistische relaties boven en een behoorlijke narcistische pastoraal werker die me op een perfecte manier bewust heeft gemaakt van een narcistische partner, zodat ik er vrijwillig mee kon breken. Maf hoor. Maar ik kwam met een burn out als jonge alleenstaande moeder en daar heeft hij me ook perfect mee geholpen.
Die pastoraal werker zei in het eerste gesprek op een bepaalde toon: “God houdt van jou.”
Ik begon toen te huilen, maar later vond ik dit sentimenteel, want er school iets anders in. Naar dat gevoel had ik moeten luisteren, want hiermee haalde hij veel christelijke jonge vrouwen naar zich toe.
Je blijven aangetrokken voelen tot een narcistische partner terwijl je beter weet is verschrikkelijk. Je hebt die droom nog in je hoofd. Ik was zó ontzettend verliefd. Hij was zo knap als Huge Grant, echt waar. Mijn zus kreeg bijna een hartverzakking toen ze hem voor het eerst zag.
Die pastoraal werker heeft mij op een kwetsbaar moment een schop na gegeven. Ik was zelf ook dom omdat ik inmiddels wist dat hij niet deugde, maar ik zat destijds ontzettend diep in de erfenis problemen met mijn narcistische moeder, dus heb ik hem gevraagd te luisteren. Dat deed hij. Gratis. Hij wilde geen geld hebben. Terwijl hij wist hoe ik over vergeving dacht, begon hij op me in te praten, nee, op me in te hakken over eenzijdige vergeving. Ik was enorm geschokt omdat ik hem zó niet kende.
Ik zie hem weer voor me zoals hij ‘bijna heilig’ met geheven armen op internet stond… Zoals hij ‘bescheiden midden tussen het kerkvolk’ wachtte tot hij waardig naar het podium kon treden… Hoe hij in zijn huis in de kamer zat te telefoneren met een problematisch kerklid….
Ik heb wel voldoening gekregen. Hij is afgezet door de kerk. Ik ben dus niet de enige geweest.
Pas goed op je hart, lieve mensen en ik. 🧡
Beste Mariz. Ja , een luide hoera voor jou. Je hebt het toch maar gefikst! Fantastisch!. En ja, als kennissen/ vrienden zeggen “Waar twee kijven, hebben twee schuld” , dan ben ik meteen gevlogen. Nu heb ik dus geen kennissen/vrienden over, maar ik ben vrij, vrij, vrij. Ik heb een heerlijke hond en een schat van een kat.
Ik blijf een beetje uit de buurt van mensen en dat bevalt mij prima.
Dank voor je brief. Ik wens je een fijne en ongecompliceerde toekomst toe.
P.S. Ikzelf heb ook veel, heel veel steun gevonden bij de brieven en beschrijvingen van lotgenoten.
Annechien.
Ha Annechien,
herkenbaar en zalig, geen drama. Het duurde lang maar ik knapte na zijn vertek ook op. Kon weer lachen om dingen, ik werd niet meer dedempt en geremd. Ik vind alleen zijn heel fijn, inderdaad met de diertjes en een paar lieve mensen. Het positieve is dat ik me veel meer solide voel, omdat ik mezelf heb kunnen opvangen, de veilige plek in mezelf heb. Ik geloof ook dat het ergens goed voor was, ik kan nu rustig naar mijn patronen kijken zonder het stigma dat er iets aan me mankeert. Ik besef nu dat er gewoon mensen met pathologie rondlopen, en dat je daar als weldenkend mens ook in kan tuinen. Je gaat in het begin van een relatie ervan uit dat iemand het goede met je voorheeft. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat het zo een nachtmerrie kon worden, zo fijn als het was eerst.
Nu ben ik gewoon minder goedgelovig, ik voel eerst heel goed of het pluis is, zo nee, dan houd ik simpelweg afstand. Veel rustiger ook.
Knap van je dat je je weg uit het doolhof gevonden hebt! Ik loop ook tegen dit soort oordelen aan maar dan in de trant van ‘Ja maar het is toch je moeder.’. ‘Ja en ik ben haar dochter, maar haar gedrag tegenover mij, mijn gezin en iedereen die ze kent is niet goed. Ik accepteer dat gedrag niet langer.’
Anderen zien het bedekte narcisme niet of zeggen zo is ze nou eenmaal. En zij zorgt ervoor dat anderen mij als Het Probleem en haar als Het Slachtoffer zien. Verdrietig en oneerlijk maar nog altijd beter dan mezelf en mijn gezin nog langer te laten mishandelen door haar. Het is een eenzame weg naar nieuw geluk☀️
Beste Mariz,
Nee het is niet jouw schuld. Traumabonding is iets waarin je bewust gemanipuleerd wordt door een inslechte partner die je voor zichzelf gebruikt. Het zijn hormonen die je volkomen uit het lood slaan, waar de N op speelt. Aan en uit, ik ken t maar al te goed. Ik wou dat ik het toen wist. Het ergste is dat je t gelooft, en dat t gewoon fake is gebleken. Dat de N je bewust kapot maakt, in sommige gevallen. In veel gevallen.
En nog erger is dat t echt iedereen kan overkomen, in liefde, vriendschap, werk of familie. En dat je zelfs als je weet hoe het werkt er toch weer in kunt lopen. Alleen ben je dan na de eerste ´discard’ fase niet meer onwetend, je herkent t sneller. Maar de love bombing blijft moeilijk van echt te onderscheiden. Al twijfel je wel sneller, en ben je op je hoede. Pas als je gedevalueerd wordt wanneer de N zich veilig waant zie je wat er werkelijk speelt. Ze zijn overal, en ze zoeken mensen erop uit. Mensen die iets te geven hebben, anders werken hun trucjes niet. Sterke mensen.
Mensen met mooie eigenschappen.
Misschien is dat een troost.
Je wordt er wel steeds meer kopschuw van.
Heel veel sterkte. Wees lief coor jezelf. En vergeet de N, die is t niet waard. Ze zijn het kwaad.
Dankje Martina, en ook de andere lieve mensen voor hun reacties. Ik ben gelukkig al zoveel verder dan toen ik totaal geen idee had wat me overkwam. De waarheid helemaal onder ogen zien, de enige weg eruit was erdoorheen en heb handdoeken vol zitten huilen op de badkamervloer. Maar ik had liever een jankdag dan contact met hem zoeken. Ik voelde me dan toch sterk, dat ik mezelf kon opvangen.
Precies wat je zegt, het is hormonaal en door dat te beseffen kon ik cold turkey gaan afkicken, dat hij verdween is in feite een zegen, ik was anders verslaafd gebleven.
Dan deed ik maar wat, vroeg slapen, door de natuur banjeren, knuffelen met met kat en konijn en goddank heb ik ook wel begripvolle vriendinnen en zus waar ik tegen aan mocht blijven praten. Mezelf laten masseren en heel weinig mensen zien, ik kon niets en niemand verdragen, maandenlang. Dat heb je nodig, je wonden likken, ik voelde me veilig zo onder de grond als het ware, wachtend tot t beter ging.
Ineens stond ik weer een liedje te zingen tijdens het koken. Toen ging er weer een lampje branden in mijn gebroken systeem.
Mezelf gaan liefhebben is het krachtigste medicijn, en de waarheid onder ogen zien.
Ik neem het de mensen niet kwalijk die het niet snappen, ik mijd ze en ik loop niet met mijn verhaal te koop. Ze weten niet wat het is, maar soms zitten ze er juist zelf in en wijzen dan liever naar iemand bij wie het erger is. Ik gun het niemand.
Maar mijn hart is juist zachter geworden en ik voel me levendig, sterker en wijzer.
liefs
Wat een herkenning ..
Ik heb 25 jaar in een huwelijk gezeten waar ik en mijn man gevangen zaten door zijn ouders. 3 jaar geleden pas wakker geworden omdat ze onze dochter bewerkte. Toen knapte er iets in mij en heb ik haar het huis uit gezet. Het was heel pittig vernederd te worden en gekleineerd. Ik was een slechte moeder en echtgenote. Ik was niets meer alleen nog een schaduw van mezelf ze heeft me alles afgenomen de beste jaren van mijn leven. Ik ben nu 51 en besef wat ik allemaal kwijt ben geraakt. De zwangerschappen en het genieten van de zorgeloosheid. De kraamtijd. Ik had een betere moeder kunnen zijn voor onze 4 kinderen. Werk. Kansen. Vrijheid zoals vrienden en het sociale leven dat ik niet had. Maar nu zijn we bezig om eruit te klimmen en gelukkig houd ik nog steeds zielsveel van mijn partner. Hij is geen narcist en een huwelijkscrisis was nodig om me wakker te schudden en het besef te krijgen dat we geen eigen leven hebben. Hij gaat nu hulp zoeken en we hebben nog jaren voor ons liggen die we bewust kunnen leven. Het contact met zijn ouders is er niet meer en naar de toekomst staan we er niet meer voor open. Onze kinderen waarvan de jongste nu 10 is zegt nooit meer oma te willen zien ze is gemeen. De andere dochter nu 13 is doodsbang voor haar opa en oma en haar gemanipuleer. Het was hard werken om de kinderen en mijzelf een veilig gevoel te geven maar we zijn op weg naar een vrij en liefdevolle toekomst.