Dit is een gastblog van Aurora
Ik kijk mijn slaapkamer nog eens rond. Mijn meisjeskamer ziet er leeg uit. De meubels staan er nog, maar veel van mijn spullen zijn ingepakt.
Met de deurklink in mijn hand staar ik naar de kale wanden en de lege kasten. Dan trek ik de deur zachtjes achter me dicht. Ik loop de trap af naar beneden. In de woonkamer is het stil. Er is verder niemand in huis. Mijn ouders, broers en zusje zijn op visite bij mijn opa en oma. Zoals iedere zondag.
Vandaag is het geen gewone zondag. Vandaag is de dag dat ik uit huis ga. Mijn moeder vindt dat een slecht plan. Dat heeft ze me de afgelopen weken op alle mogelijke manieren laten weten.
“Jij hebt altijd al alleen maar jouw eigen zin gedaan.”
“Jij denkt altijd alleen maar aan jezelf.”
“Na alles wat ik voor je gedaan heb.”
“Je bent altijd al zo stug en eigenwijs geweest.”
“Ik begrijp niet waar ik zo’n dochter aan verdiend heb.”
Ze reageerde op mijn aanstaande vertrek alsof ik een misdrijf bega.
Ik wil op mezelf gaan wonen in de verpleegstersflat, op 10 minuten loopafstand van mijn ouderlijk huis. Ik ben bijna 21.
Twee maanden geleden werd duidelijk dat er een flatje vrij zou komen. Een appartementje met een woonkamertje van 5 bij 6, een keukentje, een slaapkamer en een eigen douche. Helemaal van mij alleen!
Zodra mijn moeder van mijn plannen hoorde, stormde ze woedend en hysterisch huilend het huis uit. De keukendeur sloeg ze snoeihard achter zich dicht. Daar schrok ik niet echt van. Ik had dit gedrag al zo vaak van haar gezien. Aan drama en theater geen gebrek bij ons thuis.
Toen ze tien minuten later weer binnen kwam waren haar woorden: “Waar heb ik dit aan verdiend? Waarom doe je me dit aan? Waarom? Waarom in Godsnaam?” Ondertussen wierp ze met een dramatisch gebaar verschillende malen haar handen ten hemel.
“Waarom? Nou. Gewoon omdat ik 21 ben. Omdat ik graag op eigen benen wil staan. Daarom!”
Dat wilde ik zeggen, maar dat was ondenkbaar.
Op het tegenspreken van mijn moeder stond zoiets als de doodstraf bij ons in huis. Je werd niet dood gemaakt, maar wel doodgezwegen.
Nadat je eerst uitgekafferd was.
En totdat je tot de gewenste (verplichte) inkeer was gekomen.
De beste alternatieve optie was om je met een hangend hoofd zo klein mogelijk te maken. Zo stil mogelijk te zijn. En dan te hopen dat deze bui snel weer over ging.
Mijn hangende hoofd en stilzwijgen resulteren echte meestal weer in een nieuwe scheldkanonnade met veel geschreeuw: “Zeg dan wat!!! En kijk me aan als ik tegen je praat!! Het interesseert je niks hoe ik me voel! Helemaal niks! Ik kan net zo goed dood zijn! Dat zou je wel willen he! Dat ik dood was! Dan was je voor altijd van me af!!”
Ik weet nog goed hoe ik me erg ik schaamde wanneer ik diep van binnen weggestopt voelde dat ik het misschien inderdaad niet zo erg zou vinden als ze dood ging. Niet omdat ik haar dood wenste. Helemaal niet. Maar omdat ik zo graag weg wilde van haar geschreeuw. Van haar eeuwige getrek om aandacht. Van de manier waarop ze altijd weer bevestiging eiste van haar slachtofferschap in elke situatie.
Maar ik dat vond ik zo’n afschuwelijk lelijke gedachte van mezelf dat ik deze zo ver mogelijk weg stopte en er zachtere, vergoelijkende gedachten voor in de plaats zette, zoals; “Ze bedoelt het goed” en “Soms kan ze ook heel lief zijn.” Ik wilde geen mens zijn dat lelijke dingen dacht. Ik wilde een mens zijn dat begrip kan tonen en ruimte kan maken voor mensen die het moeilijk hebben. Zo’n mens wilde ik zijn.
Mijn moeder vond het veel te vroeg voor mij om uit huis te gaan.
Ze zag het als een aanval op… ja, op wat eigenlijk? Ik weet het niet precies. In ieder geval als een aanval op haar. Zoals ze gesprekken heel vaak als een persoonlijke aanval op haarzelf zag. En aan de aanval die zij erin zag, ontleende zij vervolgens ook het recht om zichzelf te verdedigen alsof ze daadwerkelijk aangevallen werd. Dat ging er vaak fel aan toe.
Ze hielp me niet met verhuizen: “Als jij zo graag op jezelf wilt wonen dan zoek je het ook maar helemaal zelf uit.” Terwijl ik met dozen liep te sjouwen zat zij op de bank en staarde verongelijkt uit het raam. Af en toe keek ze me aan. Woedend en innig gekwetst. Ik herkende daarin de blik van een 6-jarige die haar zin niet krijgt. Een blik die ik al zo vaak had gezien.
Mijn moeder wilde me geen gedag zeggen. Toen ik de deur achter me dichttrok, was er niemand thuis. Ook mijn vader, broer en zusje werden geacht me geen gedag te zeggen. Mijn broer en zusje negeerde dat verbod en gaven me stiekem allebei een stevige knuffel voordat zij met mijn ouders op familiebezoek gingen bij opa en oma. Maar door mijn vader en moeder werd niets gezegd. Er werd alleen vertrokken. De deur sloeg achter hen dicht en daarna was het akelig stil in huis.
Zo ben ik alleen weggegaan uit het huis waar ik ben grootgebracht. Ik voelde verdriet toen ik voor het laatst de voordeur achter me dicht trok. Verdriet om de eenzaamheid die mijn moeder me op dat moment aandeed. Ik voelde me schuldig, omdat ik tegen haar wens in (een wens die eigenlijk meer een eis was) uit huis ging.
Ik voelde me murw van alle lelijke beschuldigingen, haar verwijten en het onophoudelijke geklaag. Toch overheerste een gevoel van opluchting en van opwinding om het nieuwe leven dat ik tegemoet ging. Om alle spannende, nieuwe kansen die op me lagen te wachten.
Weken later probeerde ik met mijn moeder te praten over de manier waarop ik uit huis gegaan was. Over het feit dat ze geen afscheid van me genomen had. Ze reageerde, zoals altijd, met felle verwijten richting mij en veel zelfbeklag omdat ik nu eenmaal niet begrijp hoe moeilijk het voor haar is. Ze deed er nog een schepje bovenop door opnieuw te vertellen dat ik “Altijd al een lastig, eigenwijs en stug kind was.” Ze wenste me later “Net zo’n moeilijke dochter toe.” Ze besloot met: “Maar ondanks het feit dat je zo stug en koud bent, hou ik toch van je, hoe moeilijk dat vaak ook voor mij is.”
Epiloog
Nee mam, misschien weet ik inderdaad niet hoe moeilijk het voor jou was om mij uit huis te zien gaan. Maar ik weet wel dat het nooit een excuus kan zijn voor jouw gemene, ongezonde en slachtoffergedrag.
Daders van emotionele mishandeling erkennen vrijwel nooit schuld. Zij zullen zichzelf altijd als het slachtoffer van elke situatie blijven zien. Jij bent daarin niet anders. Een dader die de lelijkste dingen zegt en doet om vervolgens huilend in de slachtoffer-modus moord en brand te gillen wanneer iemand haar voorzichtig aanspreekt op haar lelijke woorden en gedrag.
Ruim 20 jaar later durfde ik pas echt terug te kijken op mijn vertrek uit het ouderlijk huis. En echt te voelen wat het bij me losmaakte. Het maakt me diep verdrietig.
Om alle lelijke woorden, alle beschuldigingen, alle dreigementen die ik over me heen heb gekregen.
Om het feit dat ik al heel jong de verstandige volwassene moest zijn terwijl mijn moeder ongeremd het ontevreden kind was.
Omdat er niemand was die mijn moeder een halt toeriep en voor mij in de bres sprong.
Omdat ik misschien wel geen schijn van kans had om zelf een gezonde relatie op te bouwen met de bouwstenen die ik van thuis uit meegekregen had. Ik kwam dan ook in een heel destructieve relatie terecht met een misbruiker.
Maar zelfs toen wist ik nog niet hoe ernstig mijn jeugd mij gevormd had. Wist ik nog niet dat ik, gedurende mijn jeugd, ernstig getraumatiseerd was geraakt. Nu, nog eens bijna 10 jaar later heb ik mijn trauma’s aangekeken en grotendeels verwerkt. Daar had ik wel hulp bij nodig. Hulp van gespecialiseerde hulpverleners die weten welke sporen narcistisch misbruik nalaat. En die je kunnen helpen met het her-framen van wat gezond en ongezond gedrag is. Zodat je gezondere mensen om je heen kunt verzamelen, in plaats van mensen die je behandelen zoals je thuis gewend was behandeld te worden.
Wil jij ook hulp bij jouw herstel? Dat kan bij HVZ op verschillende manieren. Ik heb zelf heel veel gehad aan de boeken van Iris Koops (Boeken van Iris • Het Verdwenen Zelf). Ze gaan op een begrijpelijke manier de diepte in, zodat je niet blijft zitten met vragen maar écht stappen kunt maken richting je herstel. Dit gun ik alle slachtoffers.
Help, dit is echt wel herkenbaar. Nadat mijn vader stierf, kreeg ik een dodelijke blik van mijn moeder als ik praatte over het op mezelf gaan wonen. Super dapper dat je toch gegaan bent!
Ik had destijds helemaal niet in de gaten hoe mijn moeder me manipuleerde. Bizar dat ik dezelfde verwijten naar m’n hoofd kreeg: je bent egoïstisch, je denkt alleen maar aan jezelf, ik heb het zo moeilijk, ke bent altijd al zo’n lastig kind geweest, je hebt nooit iets voor een ander over. Het weduwschap was/is in haar ogen ook de hoogste vorm van te dragen leed.
Ik heb me m’n hele leven compleet waardeloos gevoeld.
Dag Noni,
Danl voor je reactie. Voor een narcist ben je al snel lastig, zodra je niet bent hoe zij je nodig hebben…
Lieve groet,
Aurora
Het is alsof je over mijn moeder en thuissituatie schrijft. Over mijn vader die stiekem lief voor mij kon zijn als moeder het niet zag, maar niet werkelijk voor me in de bres kon springen. Alsof hij werd geprogrammeerd haar kant te kiezen. Jij schrijft over mijn moeder die tot op heden geen halt toe wordt geroepen. Zodat ik uitroep: dat zo’n gestoorde ongestoord rond kan blijven lopen!
Ze zette me in een nonneninternaat toen ik pril 15 was. Met leugens werd me ingeprent dat ik dit zelf wilde…
Dit werd een definitieve scheuring tussen mij en de rest van de familie. Een familietrauma.
Op mijn 18de wilde ik op kamers. Als welgesteld meisje had ik mijn rijbewijs moeten halen dus laadde ik het busje van het bedrijf vol en zei: “Rij jij of rij ik.”
Als ik toen had geweten hoe kwaadaardig ze is, dan had ik me van niemand iets aangetrokken en op jonge leeftijd definitief gebroken. Die kracht had ik wel, zo kwaad was ik wel, maar dat verschrikkelijke onterechte schuldgevoel… Dat hield me tegen. Levenslang.
Dit is niet goed gekomen en komt ook nooit meer goed. Me hierbij neerleggen geeft rust en ruimte, waarmee ik mijn eigen leven kan inrichten. Want dat wil ik.
Ik heb nog steeds ernstig last van haar, maar inmiddels meer mensen om me heen die mij geloven en een goede huisarts die werkelijk betrokken is.
Dag Susan,
Dank voor het delen. Een huisarts die snapt wat er aan de hand is, is goud waard.
Groet,
Aurora
tja dat schuld gevoel dat maar nooit weggaat en mensen die je niet geloven en de kant kiezen van de dader in plaats van het slachtoffer is iets waar ik heel verdrietig en boos van kan worden.
Hoi Michel, je hoeft je niet schuldig te voelen. Het is inderdaad heel pijnlijk als mensen je niet geloven, en ze bijna automatisch de kant van de dader kiezen. Meestal zijn de daders nogal extravagant en charmante persoonlijkheden zo vanaf de buitenkant gezien. Mensen hebben niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt, en willen er ook liever niet bij stil staan.
Blijf geloven in jezelf !
Wat veel herkenning, alleen vertrok ik zonder mijn spullen en ben weggegaan.
Ik had al niet zoveel meer, was door mijn moeder bij de vuilnis gezet toe zij ging hertrouwen.
Hoe slecht ik was, heb ik te vaak moeten horen en ook dat alles mijn schuld was.
Helaas stapte ik in een huwelijk met een narcist die zich erg mooi voordeed. Na 29 jaar de scheiding.
Nu 23 jaar alleen en gelukkig.
Ook ik weet nu dat het niet mijn schuld was en dat ik zulk gedrag nooit hoef te pikken.
Dank voor je lange gastblog.
Merel ( 73)
Dag Merel, Dank voor je reactie! Lieve groet, Aurora
Ik werd door mijn narcistische vader letterlijk uit huis getrapt. De reden??? Ik ging naar een andere kerk dan hij en dat mocht niet. Pas later leerde ik dat dit gedrag van hem niet oke was.
Dag Monique, wat afschuwwlijk voor je. Take care. Lieve groet, Aurora.
zoveel herkenning Aurora! was ik ook maar uit huis gegaan maar ik ben vanuit mijn ouderlijk huis de A- verpleging ingegaan. Om te voorkomen dat mijn moeder opnieuw depressief zou worden. Ze verweet me niet zoals jouw moeder maar onderhuids voelde ik precies dat als ik bij haar weg zou gaan ze weer zou instorten. Ik ben in een huwelijk gevlucht om weg te komen. Mijn broer weigerde om voor mij de getuige te zijn want iedereen nam me kwalijk dat ik terwijl het met moeder zo slecht ging, ik ging trouwen. daarentegen voelde ik aan dat als ik het uit zou stellen mijn moeder dan weer zou instorten.
Mijn huwelijk was een slopende ramp maar ik heb er drie prachtige dochters aan over gehouden. Nu probeer ik het patroon te doorbreken. Mijn dochters inmiddels volwassen, zien dat hun moeder het heel goed zelf kan redden.
Dag Willeke, dank voor het delen. Het patroon doorbreken is een klus die een leven lang duurt maar elke stap voortwaarts is alle effort waard. Fijn dat jij de nieuwe generatie gezondere omgangsvormen meegeeft. Lieve groet, Aurora
Beste Aurora,
Dankjewel voor dit eerlijke en oprechte verhaal. Dat veel mensen het zagen gebeuren maar niemand deed hier iets, wat een enorm verdriet! Was ik het dan zelf kwijt geraakt, of onder een dikke laag stof? Nee hoor, toen ik jou verhaal las was het direct terug. Dank voor de pure verwoording, echt een gave wanneer je dit kunt doen en zo een ander tot steun kunt zijn.
Dag Albert, Dank voor je complimenten, dank voor het delen. Lieve groet, Aurora.
Lieve Aurora,
Wat herkenbaar en wat ongelooflijk pijnlijk en verpletterend. Ik herken ook heel sterk de redenatie van overleven door onderwerpen en het normaliseren van vreselijk gedrag. Ik merk dat ik veel moeite heb mezelf en mijn ervaringen serieus te nemen, alsof er een laagje was over heen ligt. Bij een ander kan ik veel beter zien hoe abject het gedrag van je moeder was en hoe hard je als onschuldig kind moest werken om je hoofd boven water te houden. Hoe dat niet jouw schuld was. Je helpt me om te zien wat er gebeurde, via via wellicht, maar ik kom daardoor dichterbij mijn pijn en heling.
Dankjewel voor het delen.
Dag Kate, Dankjewel voor je mooie woorden. Wat fijn dat het je lukt om in te zien hoe het spel gespeeld wordt en dat dit je helpt om jezelf en je pijn serieus te nemen. Lieve groet, Aurora
Zó herkenbaar dit verhaal. Toen ik t huis verliet (hard gewerkt om naar universiteit te kunnen, dan moest ik wel op kamers), heeft mijn moeder talloze keren gezegd dat ik dat niet kon, dat ik op hangende pootjes thuis zou komen. Ik kreeg geen enkele steun bij mijn inschrijving op de uni, als jij dat wil dan zoek je t ook maar zelf uit. Toen ik mijn moeder jaren later vertelde dat haar woorden mij juist aangemoedigd hadden om door te zetten op de uni zei ze ‘ oh, dan heb ik toch iets goeds gedaan’ . Ze zag t als een compliment … met narcisten valt niet te praten ..
Hoi Aurora,
Ik moet denken aan de film “The Whale” waarin de vader uitroept: “I need to know if I did something right in mij life!” Misschien bedoelde je moeder dat ? Misschien was ze juist heet onzeker en bang om in haar dieper zelf. Of zou het cynisch bedoeld zijn ? Ik weet het niet. Sorry als ik helemaal mis zit hoor, dan spijt me dat zeer. Ik was zo geraakt door deze film en die uitspraak van je moeder gaf mij hetzelfde gevoel.
Hartelijke groet, Johan
Dag Johan,
Ik denk dat je reageert op de reactie van Maria en niet op mijn verhaal.
Ik ken het fragment, ik begrijp waarom je de link legt.
Ik snap ook waarom je probeert te begrijpen waarom de moeder zo reageert. Veel mensen hier hebben een groot deel van hun leven besteed aan het begrip opbrengen voor mensen die toxisch gedrag vertonen.
Echter, het feit dat welicht een reden zit achter toxisch gedrag, maakt het effect ervan nog niet minder verwoestend.
En de bedoeling waarmee acties worden uitgevoerd is slechts ten dele relevant. Een inbreker heeft vast ook een goede (en wellicht emotionele) reden voor zijn daad, maar het zou gek zijn wanneer de drijfveren van de inbreker de aandacht krijgen en de gevolgen van de diefstal voor het slachtoffer daarbij op de achtergrond raken…
Nogmaaks, ik begrijp jouw denkgang. Ik dacht zelf het grootste deel van mijn leven ook zo. Maar heb geleerd dat de dader zelf heel goed is in het geven van verklaringen voor zijn/haar verdrag en dat ik me beter op herstel van de door hem/haar aangerichtte schade kan richten.
Lieve groet,
Aurora
Dag Maria,
Dank voor het delen. Lieve groet, Aurora
Dankjewel Aurora voor jouw reactie! Je beschrijft het zo duidelijk met het voorbeeld van de inbreker. Narcisten weten alles zo subtiel te draaien dat ze altijd het slachtoffer lijken. De flying monkeys daaromheen (in mijn geval vader en broer) horen alleen wat zij zegt; mijn boodschap werd nooit door hen gehoord. Integendeel: herhaaldelijk zeiden ze alledrie ‘je maakt ons kapot’, als ik uit wilde leggen hoe ik me voelde. Mijn moeder belichaamde het klassieke verhaal van de verborgen narciste, en ze werd erger naarmate ze ouder werd.
Kan er een boek over schrijven met als titel: Door mijn schuld, door mijn schuld, door mijn grote schuld …
Beide ouders zijn inmiddels overleden, met mijn broer heb ik voorgoed gebroken … eindelijk rust.
Beste Aurora,
Wat een aangrijpend verhaal en ik herken mezelf hierin. Ik vind je heel wijs en moedig dat je voor jezelf hebt gekozen en niet op het verkeerde pad bent beland, dat je erop tijd bent achtergekomen.
Het zou mijn verhaal kunnen zijn, ik ben er jaren later achter gekomen dat ik ook narcistische ouders heb. Begrijp nog steeds niet dat ouders zo tegen hun eigen kinderen kunnen doen. Maar inmiddels weet ik dat het niet aan mij heeft gelegen.
Ik wens je het allerbeste.
Groetjes,
Edith
Dag Edith, Dank voor het delen. Ik wens je alle goeds. Lieve groet, Aurora.
Zou graag met lotgenoten in contact willen komen via deze site ?
Bij voorbaat dank.
Beste Edith,
Twee van de bij ons aangesloten netwerkleden bieden lotgenotencontact aan. Kijk op: https://www.bloementuintjes.nl/lotgenotengroep/ voor meer informatie.
Veel sterkte!
Beste Het Verdwenen Zelf,
Heb op Bloementuintjes gekeken en ik vind het nogal prijzig. Is er geen andere optie om lotgenoten te vinden al dan niet face to face of facebook etc ?
Ik hoor het graag. Bij voorbaat dank.
Hartelijke groet,
Edith
Beste Edith,
Op onze facebookpagina https://www.facebook.com/het.verdwenen.zelf weten lotgenoten elkaar ook goed te vinden.
Verder vind je op deze pagina onderaan een lotgenotengroep waar je je aan kan melden:
https://verdwenenzelf.org/links/
Veel succes!
Dankjewel Verdwenen Zelf.
Omdat ik die behoefte destijds ook had heb ik deel genomen aan een gespreksgroep van ‘Mind’
Mind is een organisatie die veel doet voor naasten van iemand met een psychiatrische aandoening.
Waaronder dus lotgenotencontact.
Er wordt onderscheid gemaakt tussen ‘kind van’ (koppers) /‘partner van’/‘(groot)ouder van’ en ‘naasten van’.
Hoewel je te maken krijgt met lotgenoten die in aanraking zijn geweest met een kleurrijk palet aan psychiatrische ziektes is er altijd een overlap.
Ik vond het erg fijn en waardevol.
Op de website -Mind Naasten centraal- kun je de informatie vinden.
Ze zitten verspreid over het hele land.
Dank voor het delen! Lieve groet, Auroa
Het is zo gruwelijk herkenbaar en de pathologie van narcisten wordt wel duidelijk in de comments en deze blog. Als je onafhankelijkheid wilt, toont en wat ook nog is emotioneel gezond is, wordt je keihard naar beneden gehaald. Hoe durf je mij alleen te laten!!!
Blijf het onverteerbaar vinden hoe enorm hetzelfde al deze verhalen met de mijne zijn.
Dag Thom,
Je ziet het heel scherp; 1. hoe durf je en 2. mij alleen te laten.
Ik hoop dat je inmiddels het pad naar een beter leven gevonden hebt. Lieve groet, Aurora
Ook ik was egoïstisch en ondankbaar toen ik op mijn 18e kamers wilde gaan wonen. Ook ik zou het niet aankunnen, alleen wonen, voor mezelf zorgen en koken. Nee, het was beter dat ik dagelijks eerst een uur ging reizen, dan van half 9 tot 5u à half 6 les had, om dan weer een uur terug te reizen.
Toen ik duidelijk had gemaakt dat het echt beter was om op kamers te gaan, moest ik verplicht ieder weekend naar huis en dat deed ik braaf. Mijn kamer thuis werd direct ingepikt door een jonger kind en zo had ik ook geen eigen plek meer daar. Ondertussen zag ik andere studenten die wel vrijheid kregen van hun ouders en nog steeds bij hun ouders hun eigen kamer hadden, met eigen spullen in plaats van op de logeerkamer weggestopt te worden.
Nu ben ik een moeder van een 18-jarige zoon, die in het nieuwe schooljaar gaat studeren en ook op kamers moet gaan wonen. Ik moedig hem aan, ik sta achter hem, ook al weet ik dat hij nu nog niet alles kan (totaal geen interesse in koken, bijvoorbeeld), maar ik heb vertrouwen in hem. Maar ik denk nu wel veel terug aan hoe ik het ouderlijk huis uit ging…. uit vluchtte.
Dank je voor het delen, Aurora, het maakt me direct weer duidelijk hoe onze verhalen hetzelfde en ook verschillend zijn.
Dag Sandra, Jij op jouw beurt ook dank voor het delen. Lieve groet, Aurora
Nou ja zeg! Dit is precies mijn verhaal van toen ik uit huis ging! Ook naar een verpleegstersflat op 10 minuten afstand. Ik was wel jonger, 17. Zij eistte van mij dat ik haar nog wekelijks de was liet doen, en gebruikte dat tegelijkertijd dan ook weer tegen mij! Wat herkenbaar allemaal!
Dag Marion, Wat verdrietig dat al onze verhalen zo op elkaar lijken. Het lijkt wel alsof ze allemaal op dezelfde school gezeten hebben (Volgens mij komt deze zin uit het eerste boek van Iris). Lieve groet, Aurora
Ik sta verbaasd met hoe velen wij hier zijn en heb gekeken naar lotgenotengroep bloementuintjes. Ik zal wellicht een jaar moeten wachten om mij aan te sluiten, ‘dank zij’ moeder. Ik vraag me af wie er op volwassen leeftijd nog steeds last heeft van een moeder die je klein wil houden. Ik word volgende maand 66 jaar. Ze ziet me nog steeds als een klein kind.
Tijdstip van de lotgenotengroep is ook wel een beetje laat, te meer omdat ik voor internet de deur uit moet, maar ik zou het er wel voor over hebben.
Dag Susan,
Ja, toxische ouders kunnen je een leven lang als kind blijven zien. Een kind dat hun bemoeienis, aansturing en advies nodig blijft hebben. Het maakt me zo verdrietig dat veel van ons dit meemaken, terwijl er een veel beter leven mogelijk is met een fijne en liefdevolle verbinding tussen ouder en kind. Take care! Lieve groet, Aurora
Misschien herkenning voor lotgenoten hier op deze site, ik vond het heel heftig maar wat een respect voor Allard in de docu “ Puinhoop “ gisteren avond. Zijn moeder had een borderline persoonlijkheidsstoornis. Maar ik zag ook een narcistische moeder in haar. Hopelijk hebben jullie dit gezien of willen jullie dit terugkijken. Ik zag zoveel herkenningspunten van mijn moeder, heel heftig en emotioneel. Ik ben opgelucht dat ik er echt ben achtergekomen dat zij een probleem had en niet ikzelf als kind en volwassene. Sterkte voor iedereen via deze website. Dankjewel, ik haal er kracht uit en erkenning en wat is dat fijn.
Dag Edith, dank voor het delen! Lieve groet, Aurora
Beste Aurora en alle anderen,
Wat zijn we met veel en hoe bizar is dat. Om dit drama te voorkomen, zoals je zo mooi beschrijft, heb ik een vervolgopleiding gezocht die niet te bereizen viel. De studie zelf deed er eigenlijk niet eens zo toe.
Wel moest ik ieder weekend thuiskomen om mijn weekgeld te ontvangen. Lukte dat een keer niet miste ik dus ook echt het geld voor die week.
Toen ik stage ging lopen en weekenddiensten had ging die oude om en kreeg ik het overgemaakt. Ben gelijk een half jaar niet thuis geweest.
Ik denk dat het losmaken van een narcistisch systeem altijd heftig zal zijn met veel afwijzing.
Succes allemaal en tip…. Werk de boeken door van Iris. Maak de opdrachten, doseer het, doorvoel het en ga na iedere keer dat je er aan gewerkt hebt, werden bij mij 54 kantjes a 4 getypt, een stuk wandelen waardoor je weer gereguleerd raakt. Alles wat ik al wist, dacht te weten, vielen nu op zijn plaats in een logisch verhaal. Daarnaast heeft emotioneel lichaamswerk en veel therapie me enorm verder geholpen en heb ik er inmiddels mijn kracht van gemaakt. Je kunt er niets aan doen dat het je overkomt, je staat wel zelf aan het roer om het te verwerken. Het is jouw leven, maak er wat moois van. Je bent niemand verantwoording schuldig.
Dag Heidi, Fijn van je te horen. Dank voor je tips. Goed dat je verteld dat je vele pagina’s vol kunt schrijven op weg naar je herstel. En dat het goed is om daarna naar buiten te gaan. Dat geeft anderen een levendig (voor)beeld van hoe werken aan herstel van narscistisch misbruik er uit ziet. Lieve groet, Aurora
Ik heb hetzelfde nu. Ik ben bijna 18 en wil graag het huis uit maar ik weet niet wat ik allemaal moet doen zonder dat mijn moeder hier achter komt tot het laatste moment omdat ik niet bang wil zijn voor de gevolgen die komen als ik haar het vertel. Helaas weet ik niet wat ik moet regelen omdat mijn moeder dit achter zich houdt. Natuurlijk heb je Google maar ik heb geen idee hoe ik al die dingen moet regelen. Iemand die weet wat en hoe ik alles moet regelen als ik dit wil. Dankjewel voor jouw verhaal. Ik heb al veel gelezen maar dit laat mij echt op een bepaalde manier naar de situatie kijken. Heel dapper dat je dit hebt gedaan. Nogmaals, bedankt.
Lieve Sofia,
Hier zijn enkele stappen die je misschien op weg kunnen helpen bij het maken van een plan voor uit huis gaan.
1. Luister naar je gevoel. Bedenk wat je belangrijkste doel is/wat je het liefst wil bereiken. Identificeer je doelen: Wil je een kamer? Wil je alleen gaan wonen of met huisgenoten?
2. Financieel plan. Maak een budget. Hoe kom je aan geld (baan? stdudifinanciering?), wat zijn de uitgaven inclusief huur/gas/water/licht boodschappen, verzekeringen enz. De site van het Nibud kan je hier bij helpen. budget opstellen om haar financiën te beheren.
3. Woonruimte: Doe onderzoek naar verschillende woonsituaties die beschikbaar zijn, zoals studentenwoningen, gedeelde appartementen of kamers in particuliere huizen.
4. Vrienden: Heel belangrijk, want je kunt dit niet alleen! Zoek naar mensen die je hierbij kunnen helpen. Een goede vriendin, een mentor, een hulpverlener, of de vertrouwenspersoon van je school of werk. Zoek iemand die je kan helpen met praktische zaken, emotionele steun of advies.
5. Professionele hulp: Overweeg om een therapeut te raadplegen die gespecialiseerd is in narcistisch misbruik, zodat je kan werken aan het verwerken van jouw ervaringen en strategieën kan ontwikkelen om met de emotionele gevolgen en nieuwe situaties met je moeder om te gaan.
Omdat narscisten grenzeloos zijn en kunnen lezen in dagboeken, telefoons, geschiedenis op je computer is het belangrijk om je research ergens anders te doen, zoekopdrachten op lapstops etc te wissen en geen informatie te laten slingeren waar deze gevonden kan worden. Op dit gebied ben ik geen expert, maar misschien hebben anderen daarin wel tips voor je.
Ik wens je veel succes Sofia. Vertrouw op jezelf en steun jezelf.
Lieve groet, Aurora
Beste Aurora,
Dank voor je verhaal.
Wanneer je het door een ander verteld ziet lijkt het nog aangrijpender dan toen ik het zelf meemaakte. Hoe is het mogelijk dat de verhalen die verteld worden zo naadloos over mijn verhaal passen, tot aan het woordgebruik van de moeder toe?
Sinds het overlijden van mijn vader, die slachtoffer én dader was, is de rem er bij mijn M helemaal af. Ik heb besloten met haar te breken. Haar van whatsapp e.d. verwijderen gaf al een gevoel van opluchting. Ik merk dat ik mijn verhaal niet via internet durf te vertellen, bang dat mijn M erachter komt en ik op een of andere manier weer gestraft zal worden. Nu ben ik toch al heel volwassen (bijna 60) en verbaas me over dit diep gewortelde gevoel. Misschien laat ik deze gevoelens voor het eerst toe nu ik aan het afscheid nemen ben van de slechte invloed op mijn leven?