Dit is een gastblog van Heidi.
Vijf jaar lang stond ze daar in een spuuglelijke pot voor haar eigen portret. De as van mijn moeder uitstrooien was onbespreekbaar. ‘Het is mijn vrouw.’ Dat het ook onze moeder was bestond in zijn brein echt niet. Je zou kunnen denken dat we het hier hebben over een liefhebbende man die zijn vrouw mist. Niets is minder waar. Deze vrouw, zijn voeding, waagde het hem te verlaten op het einde van haar leven. Niet letterlijk, was dat maar waar, maar figuurlijk door dementie te krijgen. Hij was des duivels. En dat heeft ze geweten. Na een vreselijke nare en traumatische periode overleed ze. Nu was mijn vader helemaal ten einde raad. Het was duidelijk dat mijn moeder moest worden vervangen, hij kon niet zonder zijn voeding. De gelukkige was ik, als dochter. Gezien ons systeem geen verrassende keuze. Dit maakte het echter onmogelijk nog contact met hem te onderhouden. Het maximale wat ik kon doen was een zorgnetwerk van professionals om hem heen organiseren. Nu, na bijna vijf jaar heeft hij geheel in eigen stijl deze wereld verlaten. De laatste vloek heb ik nog live mogen meemaken. Moest het toch echt met mijn eigen ogen zien. Als ik nog illusies overhad zijn deze nu als sneeuw voor de zon verdwenen. Deze man was echt niet in staat lief te hebben.
Hij was echter ook niet in staat liefde om zich heen te velen. Een dolletje met mijn broer werd met harde hand bestreden en ook de liefde tussen moeder en dochter kon rekenen op jaloerse interventies. Dit heeft voor veel verwijdering gezorgd tussen alle gezinsleden.
Zijn afscheid was in besloten kring. Hierdoor was het afscheid respectvol maar bovenal eerlijk. Het verdriet van de verwijdering werd benoemd en gevoeld. Deze man heeft meer kapot gemaakt dan ons allen lief is. Is er kans op herstel? Misschien was deze eerlijkheid het maximaal haalbare. De erkenning voor wat er ons hele leven gaande was, was al meer dan ik ooit verwacht had. Werd ik meerdere malen in ons systeem voor ‘gek’ verklaard, letterlijk, kreeg ik bij het afscheid alsnog eerherstel. Beter laat dan nooit. Het contact tussen mij en mijn broer is fragiel maar met de beste intenties. We lopen op eieren. We hebben samen veel af te wikkelen. De erfenis, het huis, de dozen foto’s en films van ons oh zo gelukkige gezinsleven. Daar waar ik al vroeg bewust was dat er iets niet klopte, huppelde mijn broer met zijn oogkleppen vrolijk door het leven. Die oogkleppen zijn afgevallen. De pijn die dat hem geeft is hartverscheurend om te zien. Zou niet graag met hem willen ruilen. Wat als je jeugd een grote illusie blijkt te zijn? Voor mijn gevoel ben ik mijn halve leven in therapie geweest, mijn broer daarentegen wilde daar niets van weten. Is dat gat tussen ons nog te overbruggen? Mede omdat hij een kleine 30 jaar geleden besloot om naar de andere kant van de wereld te verhuizen.
Het geeft niet. Ik heb al meer gekregen dan ik ooit had durven dromen. Erkenning. Voor mij voelt het overlijden van mijn vader als een slotakkoord. De rouw om mijn veel te lieve moeder blijkt vijf jaar stilgestaan te hebben. Daar waar ik geen foto van haar in mijn huis kon velen, prijkt nu weer een mooi portret in mijn kamer.
Mijn broer en ik hebben eindelijke de kans haar uit die foeilelijke pot te bevrijden. De vuurspuwende draak die het fort bewaakte is heen gegaan. Ga maar lieve mama, waai maar uit in alle vrijheid.
De as van mijn vader? Die brengen we terug naar de plek waar hij geboren is. We delen zijn genen, zullen hem respectvol uitstrooien op zijn geboortegrond, maar hem weer samen brengen met mijn moeder? Dat nooit!
Laten we hopen dat mijn broer en ik de cirkel kunnen doorbreken want een leven onder een mentaal ziek persoon gun je niemand! Als ons dat lukt hebben we denk ik het maximaal haalbare bereikt.
16 reacties op “Het slotakkoord ”
Oh jeee, wat een trigger voor mij. Zo bekend verhaal,.. Ohhh Heidi heidi,..Mijn ouders zijn al overleden. Wat een herkenning. Toen mijn vader overleed was dit ook voor mij een opluchting. Ik ben ook nergens bij geweest, niet samen regelen begrafenis, nergens niet. Kontakt met 2 verwanten hebben ik niet. Zij ook niet met mij. Het is genoeg geweest,..ik ben op middelbare leeftijd . Ik heb er geen zin meer in, er is genoeg gescholden, verweten, beschuldigd,..Sterkte,…hou goede moed.
Ha Vlinder62,
Ja bizar hoe herkenbaar elkaars situaties vaak zijn. Ik snap dat je er helemaal klaar mee bent. Dat was ik ook. Maar dit rakelt het toch weer op en ik moet zeggen dat ik geluk heb met de erkenning die ik alsnog heb gekregen. Ik realiseer me heel goed dat ik hier ‘geluk’ mee heb gehad. Jij ook sterkte.
Groetjes Heidi
heel erg bedankt voor het schrijven en delen. Ik zit op dit moment in een soortgelijke situatie en deze blog komt op een heel goed moment voor mij. Ik dacht even dat een familielied dit had geschreven zoveel herkenning had ik.
Heel erg bedankt en sterkte🙏❤️
Beste SC,
Ja de herkenning is soms bizar. Hoop dat je iets aan mijn blog hebt. Blijf dicht bij helder en zorg goed voor jezelf. Dit keer heb ik er bijvoorbeeld heel bewust voor gekozen mijn verhaal tijdens het bizar snelle proces met maar een paar mensen te delen zodat ik het kon behappen. Zelfzorg is zo belangrijk. Blijf dat ik dat inmiddels een stuk beter kan.
Heel veel sterkte.
Groetjes
Heidi
Het trauma dat jullie hele gezin overkomen is, is vaak transgenerationeel. Ook je vader zal uit een beschadigd gezin komen. Voor je broer zou traumatherapie mogelijk in zijn proces kunnen helpen voor verwerking en inzichten. Als 60 plusser heb ik begrepen waarom ik ben zoals ik ben…..
Succes hoor met elkaar!
Beste Jantina,
Ja helemaal waar en dat realiseren we ons allemaal. Dat is ons geluk waardoor de kans op herhaling in ieder geval een stuk kleiner wordt. En ja, ook ik snap waarom ik ben zoals ik ben en waarom liefde soms zo verdomde lastig is. Maar ik geef niet op. Elke bewustwording geeft me ook een beetje vrijheid terug.
Sterke.
Groetjes Heidi.
Zo goed dat je uiteindelijk een vorm van erkenning hebt gekregen.
Vele slachtoffers van een narcistische mishandeling krijgen geen erkenning of worden zelfs in de dader-rol gemanipuleerd.. Dit is enorm hertraumatiserend! Er wordt iets van je gestolen en jij moet in de gevangenis gaan zitten.
Beste Ethel,
Ja je hebt helemaal gelijk. In die zin heb ik ‘geluk’ gehad. Ook ik ben voorheen veel in de dader rol gedrukt. Gelukkig ben ik daar nu uit. Wel komt er ander verdriet vrij wat geen ruimte kreeg toen hij nog leefde. Nieuwsgierig kijk ik wat het allemaal met me doet. Langzaam maar zeker herwin ik mijn vrijheid als ik die al ooit had. Maar erkenning helpt hier zeer zeker in! Bedankt voor je reactie.
Groetjes
Heidi
Ik heb je zien worstelen, verdrietig gezien, boos gezien maar…. Wat ben je in de afgelopen jaren veranderd! Zachter naar jezelf, inzicht in je eigen sores en je hebt jezelf weer voor een groot deel teruggevonden. Je bent geen
“gek” mens, je bent lief. Je staat voor iedereen klaar. Blijf zoals je bent. Je bent GOED!!
Dank je wel lieve buuf! Niets zo belangrijk als een lieve buuf die haar deur altijd open heeft staan en luistert naar de soms nare verhalen en dan zo zonder oordeel! In deze gekke tijden van onschatbare waarde. Je bent een schat.
Dag Heidi,
Wat hartverscheurend om jouw verhaal te lezen. Wat afschuwelijk voor je. En wat is het pijnlijk herkenbaar. Het lijkt erop dat jij en nu ook je broer erin geslaagd zijn om de cyclus te doorbreken. Het vergt veel moed om de oogkleppen af te zetten. Je hebt heel treffend beschreven hoe pijnlijk het is om te zien wat iemand doormaakt wanneer de oogkleppen eenmaal af zijn. Hoewel er waarschijnlijk nog veel herstelwerk te doen is na het opgroeien in zo’n giftige omgeving, hebben jullie “de mal gebroken”. Deze giftigheid zal niet op dezelfde manier doorgaan in jullie familie. Dat is inderdaad waarschijnlijk het hoogst haalbare EN dat is een enorme prestatie. Het is iets om bij stil te staan. Om op een fijne plek te gaan zitten en deze woorden tot je door te laten dringen: “De mal is doorbroken, deze giftigheid stopt hier.” Je schrijft zo mooi Heidi. Dank voor hele delen. Lieve groet, Aurora
Beste Aurora,
Bedankt voor je lieve woorden. Ja ik realiseer me echt dat we een grote slag geslagen hebben. Ben ook trots op mezelf en inmiddels ook op mijn broer. Onze kinderen zijn zulke mooie wereldburgers geworden, daar geniet ik grenzeloos van. Ja het is gelukt, al zie ik wel degelijk ‘fouten’ die ik herhaalt heb. Daar wil ik mijn ogen ook niet voor sluiten. En ja, ik kan ze mijzelf wel vergeven maar ben er wel op aanspreekbaar. Ik denk dat je alleen dan een dergelijk systeemtrauma enigszins kunt doorbreken. Het proces stopt nooit maar heb het idee dat ik het ergste wel gehad heb.
Ik lees jouw blogs vaak ook en herken mijzelf daar ook in. Het is goed elkaar bewust te maken en te weten dat dit een strijd is die helaas door velen gestreden wordt. Het maakt het iets minder eenzaam. Gelukkig inmiddels veel lieve mensen om me heen die durven te zien wat narcisme met een systeem kan doen.
Groetjes
Heidi
Beste Heidi,
Je verhaal raakte mij zo diep en is zo herkenbaar. Trots op wat je hebt bereikt. Je hebt de code gekraakt, ingezien wat een ziek persoon veroorzaakt en de cirkel doorbroken. Chapeau.
Vooral in de laatste alinea: … een leven onder een mentaal ziek persoon gun je niemand…
Vraag me toch steeds meer en vaker af of het niet beter is om bij zieke personen ‘op tijd’ dus bij herkenning weg te gaan, te vluchten, te verhuizen en opnieuw te beginnen. Is dit niet de beste oplossing is? Een mentaal ziek persoon geneest niet vanzelf en waarom mogen en kunnen omstanders niet gewoon 100% voor zichzelf kiezen en voor een gezonde leefomgeving voor hun kinderen. Het is namelijk niet te doen. Ik hoor soms sommige zeggen en de kinderen dan? Die zien dit nog niet. Je mag ze niet weghalen bij hun familie.
Ik denk dat het de kinderen vertellen en ze hun vader, moeder, opa, oma wel te laten bezoeken een oplossing is, maar daarna weer veilig terug te keren naar hun eigen omgeving waar de ‘narcist’ geen invloed kan hebben.
Ik denk dit steeds meer.
Groet en lieve knuffel
Christine
Beste Christine,
Bedankt voor je lieve reactie.
Voor jezelf kiezen is naar mijn idee de gezondste variant. Maar dan moet je echt eerst wel goed door hebben wat er aan de hand is en dat valt niet altijd mee. Ik heb mijn ouders ook soms jaren niet gezien maar heb inderdaad de kinderen er wel gebracht. Zij hoefden geen opa en oma te missen en andersom. Vooral de band die ze met hun oma hebben opgebouwd heeft hen goed gedaan. Ze begrepen wel waarom ik geen contact meer had. Was het ideaal? Nee. Maar het beste in deze situatie.
Als kind van … heb ik zo vaak gehoopt dat mijn moeder zou gaan scheiden. Dit heeft ze niet aangedurfd. Ik heb dus veel respect voor ouders die dit wel durven. Ik blijf voor de kinderen is zeker niet altijd de beste optie.
Ja ben blij dat mijn broer en ik de situatie nu aan durven kijken. Een redding voor onze kinderen denk ik.
Sterkte Christine
Groet Heidi
Ten eerste bedankt! Ik ben al jaren aan het bedenken hoe het zal gaan en wat ik moet doen mocht mijn lieve moeder eerst overlijden. Want als zij naar mijn enige broer met oogkleppen op in het buitenland reist (ja ook dat komt overeen) gaat mijn vader, waar ik zo min mogelijk contact mee heb, mij lastigvallen met alles waar hij normaal mijn moeder mee lastig valt.. dus ik heb heel veel aan een goed zorgsysteem bouwen om hem heen.
Je verhaal is echt heel herkenbaar. Hij was wel zo slim om mij geen “gek” te noemen omdat mijn moeder en broer dat te ver zouden vinden gaan. Maar mijn broer vindt inderdaad nog steeds dat het aan mij en mijn vader samen ligt en zegt opmerkingen als: jij was ook geen makkelijke puber. Mijn moeder ziet gelukkig, nadat ik met hem brak en zij in eerste instantie inderdaad naar me keek van: wat doe je me aan?, in dat het niet aan mij ligt sinds enkele jaren na deze breuk. De band met haar wordt daardoor sterker en zij wordt sterker. Ik hoop dat hij eerst gaat, zodat zij nog een aantal jaren vrij kan leven en verder op kan bloeien.
Beste Maartje,
Wat gun ik jou dat laatste van harte. Heb er ook heel erg op gehoopt maar helaas. Het gekke is wel dat toen ze in het ziekenhuis belandde en later verpleeghuis ik haar voor het eerst weer sinds tijden alleen voor me had. Mijn vader verloor ons, de laatste maanden dat ze nog thuis woonde, nooit uit het oog. Altijd op gehoorsafstand.
Het was een verdrietig hoopje mens op het einde maar toch was het heel intiem om samen te zijn. Dat hebben we dan in ieder geval nog mogen ervaren.
Toen mijn vader zichzelf ging verwaarlozen heb ik bemoeizorg ingeschakeld. Die naam zou ik onthouden als ik jou was. Zij hebben het zorgsysteem uiteindelijk rondom hem geïntensiveerd. Zo kreeg hij wel de juiste zorg maar kon ik buiten beeld blijven.
Heel veel sterkte, uit de grond van mijn hart… zorg vooral goed voor jezelf!
Heidi