Als volwassene begin je pas te voelen wat je gemist hebt.
In Nederland zijn er duizenden volwassen slachtoffers die als kind opgroeiden in een gezin waarbij er sprake was en mogelijk nog is van dwingende controle. Dit blijft vaak onzichtbaar, omdat er geen fysieke sporen zijn en de manipulatie vaak subtiel verloopt. Kinderen die opgroeien met een destructieve ouder zitten klem in een werkelijkheid die voor de buitenwereld vaak verborgen blijft. Deze kinderen kunnen zich (meestal) niet realiseren waar ze in zitten. Ze zijn nog te jong en hebben meestal geen vergelijkingsmateriaal. Dit heeft ingrijpende gevolgen, zowel op de korte als lange termijn. In deze campagne laten we zien wat dit betekent voor een kind en hoe een destructieve jeugd doorwerkt in de volwassenheid.
๐ โIk wenste dat mijn ouders altijd in het openbaar waren, dan behandelden ze me tenminste normaal.โ
๐ โNu ik eindelijk zicht heb op mijn jeugd en wat zich daarbinnen heeft afgespeeld, begrijp ik waarom ik het omgaan met andere mensen zo lastig vind. Waarom ik elk woord wik en weeg. Alles werd in de gaten gehouden, elk woord, elk gebaar, elke uiting van mij lag onder een vergrootglas. En dan volgde er een sanctie. Een sarcastische opmerking, hoongelach, woede of vernederd worden tegenover de rest van het gezin. Ik werd stil en angstig en kreeg vervolgens het verwijt niet spontaan te zijn. Hoe kun je spontaan zijn in een emotioneel strafkamp?โ
๐ โDat meisje zit altijd ergens anders met haar gedachtenโ. Wat ze niet begrepen dat ik steeds moest nadenken, vanaf het moment dat ik thuis was, wat ik moest zeggen, hoe ik moest kijken, wat ik moest doen, wat ik had gedaan of juist niet, alles om maar te voorkomen dat mijn moeder weer iets in handen had om urenlang tegen me aan te praten, me te gijzelen in haar woede en afkeuring. En daarna volgde er een oneindige ijzige stilte waarin ik compleet genegeerd werd. Maar het lukte me nooit om dit alles te voorkomen. Ze vond altijd wel ietsโ.
Dit zijn slechts enkele ๐voorbeelden๐ van slachtoffers die opgroeiden in een zeer onveilige omgeving. Hun isolement๐ was vaak groot. Leer dwingende controle en de gevolgen hiervan herkennen zodat slachtoffers de juiste hulp krijgen!
In deze campagne belichten we het onderwerp โDe gevolgen van opgroeien in een gezin met dwingende controleโ op verschillende manieren: o.a. de gezinsdynamiek, de loyaliteit naar de ouder(s), de gevoelens van schaamte en van rouw รฉn vertellen slachtoffers hoe dit voor hen is geweest. De complete campagne wordt geplaatst op verdwenenzelf.org/tag/uitgelicht/
๐๐ฐ๐ฐ๐ต: ๐๐ญ๐ด ๐ฉ๐ฆ๐ต ๐จ๐ข๐ข๐ต ๐ฐ๐ฎ ๐ฅ๐ธ๐ช๐ฏ๐จ๐ฆ๐ฏ๐ฅ๐ฆ ๐ค๐ฐ๐ฏ๐ต๐ณ๐ฐ๐ญ๐ฆ ๐ฎ๐ข๐ฌ๐ฆ๐ฏ ๐ธ๐ช๐ซ ๐จ๐ฆ๐ฆ๐ฏ ๐ฐ๐ฏ๐ฅ๐ฆ๐ณ๐ด๐ค๐ฉ๐ฆ๐ช๐ฅ ๐ต๐ถ๐ด๐ด๐ฆ๐ฏ ๐ฎ๐ข๐ฏ๐ฏ๐ฆ๐ญ๐ช๐ซ๐ฌ๐ฆ ๐ฆ๐ฏ ๐ท๐ณ๐ฐ๐ถ๐ธ๐ฆ๐ญ๐ช๐ซ๐ฌ๐ฆ ๐ด๐ญ๐ข๐ค๐ฉ๐ต๐ฐ๐ง๐ง๐ฆ๐ณ๐ด ๐ฆ๐ฏ ๐ฑ๐ญ๐ฆ๐จ๐ฆ๐ณ๐ด.
2 reacties op “Als kind overleef je.”
Mijn gezin van herkomst bestaat uit mensen zonder woorden.
Ook hing er altijd zware spanning in dat huis, waardoor het eten en lachen niet mogelijk was of erg moeilijk werd gemaakt. Alles is daar als los zand, geen verbindingen. Er waren geen bruggen of viaducten, geen lange touwen om naar elkaar toe te zwaaien, En er waren ook geen Eierschalen om je in te kunnen beschermen. Dat kon ook niet, want dan zag je het gevaar niet meer op tijd aankomen. Soms was het nodig om je voor dood te houden, dat gaat gewoon bijna vanzelf hoor!
Ik heb nooit passende woorden geleerd voor mijn gevoelens. Een gemiste basis.
Dat zit zo, vlgs mij;
Onze zachtaardige lieve zorgzame moeder kreeg 3 kinderen binnen 3 jaar ( 1953-1956) en zij had 2 armen om te beschermen. De oudste mijn broer is ziekelijk , een kwetsbaar angstig jongetje met astma en veel infecties.( stress weten we nu) De jongste is een zusje die altijd een luidruchtige jengelende claimende dwingeland is geweest, kon eindeloos blijven zeuren om spulletjes te krijgen maar leverde geen bijdragen of huiselijke hulp met een theedoek of zo. Ja, daar zit ik tussen en sloeg mijn armen om mijn hoofd als iemand te dichtbij kwam. Die man sloeg vaak en hard op mijn hoofd. Vandaar deze reflex waar ik hard aan moest werken afleren , toen uit huis vluchte , ik was toen 16 jaar in 1971. Maar zover waren we nog niet.
Die biologische vader was een geweldadige psychopaat narcist (zijn diagnose in 2004 officieel gekregen, zat toen al 30 jaar 100% afgekeurd zonder werk thuis) zeer dwingend in alles en onbedwingbaar jaloers op de zorg die mam ons wilde geven. Hij moest zodra een kindje zorg nodig had door het geluidje wat zo’n kleintje maakt, terstond en eerst voorrang krijgen en eerst gezien en voorzien worden in zijn behoeften. Dat kon van alles zijn. Ook sex. Andere mogelijkheden waren er niet. Dit gedrag van die man heb ik altijd gezien, maar nooit begrepen, niet kunnen verstaan. Dit gedrag, zijn jaloezie en handelen hiernaar is nooit veranderd. Mam was zijn bezit en ik moest de volgende slaaf worden.
Wat ik pas sinds kort begrijp, is : Dat dit een verklaring kan zijn van mijn overvallen van angsten , huilbuien verwarringen mogelijk dissociatie. Die al oude triggers. En het niet onomwonden , letterlijk!! kunnen en mogen volgen van mijn behoeften. Zoveel onbewust overlevings angst hiervoor.
Als mam ons wilde verzorgen kwam die man met zijn eisen. Geluid maken was daarom gevaarlijk. Hij zou meteen hierop af komen en zich opdringen ,de eerste beurt opeisen.
Haar natuurlijke verzorging gaf haar angst om deze zorg niet of pas veel later en uitgesteld te mogen geven aan haar kinderen , van haar en door haar partner, deze gewetenloze egocentrisch vader. Haar zich zelf ondermaats moeten maken van haar behoeften, instinctief handelen verantwoordelijkheid en kennis over kinderverzorging, ook voor haar eigen kinderen. Dat moet verschrikkelijk zijn geweest voor haar! Dat dit aangepaste gedrag de meest veilige optie was voor haar kinderen en haarzelf!! Ik heb het haar nooit kunnen vragen. Mam sprak nooit over haar zelf. Iets over je zelf vertellen is jezelf als lam voor een hongerige leeuw neerleggen. Dat overleef je nooit. Voegen en onzichtbare zijn, zo min mogelijk geluid maken en een pokerface masker is een slimme optie.
Mam was voor haar trouwen verpleegkundige geweest vanaf 1941 en had ook haar kinder aantekening gevolgd en behaald.
Deze altijd aanwezige ambivalentie moet verschrikkelijk zijn geweest voor mam. Angst komt, laat zich nauwelijks sturen, en baby s zijn een met hun moeder in de buik en de eerste 6 maanden , of vรฉรฉl langer, bij geweld om te overleven.
Zich natuurlijk laten hechten met haar 3 kinderen mocht niet, kon niet een natuurlijk ontwikkeling volgen. Dit tegen natuurlijk gedrag werd haar onder dreigingen en fysiek geweld van haar geรซist. Haar vanzelfsprekende zorg mocht niet stromen zoals zij is en wil zijn, had gedroomd te zijn , een liefdevolle moeder met gewenste kinderen.
Dat mam dit wel was, heb ik gezien en gevoeld als die man alleen 1 week op vakantie ging naar Parijs. Dan was Mam zo mooi lief, vrolijk. Dan was die loodzware spanning er niet. Dan kon en mocht er gepraat worden. En soms gezongen!!
42 jaar hulp zoeken naar verklaringen en zinnige hulp van respectvol luisterende en meedenkende mensen. Die in oorzaken en de gevolgen zijn geรฏnformeerd en geรฏnteresseerd die je zou verwachten in erkende ggz instellingen. Dat is er nooit geweest! 42 jaar lang moest ik die hulpverleners volgen, wat alleen maar meer ellende opleverde. En hun psychofarmaca wilde ik niet. Ik wil blijven denken en verantwoordelijk blijven voor mijn eigen handelen.
De erkenning die ik pas ruim 2 jaar ervaar is ergens anders vandaan gekomen. Waardoor ik voorzichtig inzicht mag verwerven.
Want mijn ervaringen, gevoelens en observaties zijn onmenselijk!! Maar ik ben niet gek!!
Dit is voor nu mij bijdrage aan ongezien overleefd, hoe het begon als kind.
Bomen zonder blad
Vogels zonder nest
Zee zonder strand
Mensen zonder woorden
gedichtje van mij uit 1972. ( 17 jaar oud)
Wens iedereen veel liefde toe!!
Eveline.
Is goed dat dit wordt belicht. Want je vind die dynamiek zo normaal dat je die blijft opzoeken in je later leven!