Dit is een gastcolumn van Paulina.
Als dochter van een narcistische moeder heb ik een lange zoektocht achter de rug naar mezelf. Wanneer je als kind in een narcistisch nest bent opgegroeid, dan is er nooit een eigen bestaansrecht geweest, je had geen recht op je eigen veilige plek. Je weet dan dus ook niet wat je gemist hebt, of hoe dat voelt, bestaansrecht. Je bent altijd eigendom geweest, gebruikt door en ten behoeve van de narcistische ouder.
Ik was iemand die alleen maar reageerde… ik kwam aan de behoeftes van anderen tegemoet. Dat was mijn overlevingsmechanisme. Me totaal niet bewust van mijn grenzen, laat staan dat ik wist hoe ik die moest neerzetten. Totdat ik me op een gegeven moment realiseerde dat ik (over)leefde bij de gratie van anderen, me niet bewust van mezelf, mijn eigen waarden en normen, mijn eigen visie, mijn eigen behoeften, mijn eigen bestaansrecht.
Als je geen goed voorbeeld of positieve ervaring in je jeugd hebt gehad m.b.t. je eigen plek innemen, nooit hebt mogen voelen dat het veilig is om binnen je eigen grenzen te blijven, dan weet je niet waar mensen het over hebben, bestaansrecht…
Maar ergens is er een soort van herinnering in ons, van een dosis gezonde autonomie, al is die maar heel klein. Dat werd me helder door een droom:
Ik ben een jaar of 20 en woon op kamers. Mijn moeder laat me weten dat ik naar huis moet komen, omdat ze zorg nodig heeft. In mijn ouderlijk huis neem ik de zorg voor haar op me. Ze wil echter dat ik bij haar in bed slaap, mijn vader moet verhuizen naar mijn vroegere slaapkamer. Ik wil dit niet, ik voel een enorme afkeer, maar ik kan me er niet tegen verzetten. Het gebeurt me, ik voel me gegijzeld.
Totdat ik me op een bepaald moment, na weken voor haar gezorgd te hebben en in haar bed te hebben geslapen, in de verte vaag herinner dat ik ergens nog een kamer had, een thuis dat ik totaal vergeten was. Ik vertrek, terug naar mijn kamer, waar ik een volledig verwaarloosde toestand aantref. En ik begin met het ruimen van de puinhoop die zich daar heeft opgestapeld…
De weg terug naar je zelf begint met de herinnering dat je óóit, misschien wel heel erg lang geleden, een op zichzelf staand autonoom individu was. Hoe klein je ook was… altijd met het volste onvoorwaardelijke bestaansrecht.
Paulina
14 reacties op “Bestaansrecht”
Dat roept veel herkenning op. Veel dank.
Mooi herkenbaar verhaal. Bedankt!
Dank voor de reacties, herkenning is een stap in de richting van (zelf)erkenning, en dus weer een stapje dichter bij je gevoel van onvoorwaardelijk bestaansrecht.
bij het lezen voelde ik weer die niet bestaansrecht emoties ,en het altijd opeisende dwingende gevoel dat ik me moet aanpassen anders ik weer bedreigd zou worden en ik me op een gegeven moment maar overgegeven heb aan die agressor in me leven terwijl ik vroeger altijd dacht ze houden van me dit is goed goed voor me en achteraf blijk ik gewoon geestelijk verkracht te zijn en dat ik dat toegelaten heb doet me zo veel pijn dat ik buiten rondliep in me eentje en huilde van de innerlijke pijn en braaf alles wegstopte
Hallo Joop,
Een openhartige en moedige reactie. Besef dat je als kind niet anders kon, je probeerde alleen maar te overleven. Overleven in narcistische relaties gaat gepaard met jezelf in de steek moeten laten, zeker als kind. Het feit dat je ‘jouw waarheid’ nu erkent, laat zien dat je je eigen bestaansrecht weer voelt. Met heel veel liefde, zorg, aandacht en licht kan dat kleine verwaarloosde plantje weer een krachtige bloeiende plant worden.
Veel van wat ik hier lees, raakt me, steunt me door de herkenning. Maar dit artikel… Paulina, dankjewel! Vanuit het als kind gevoelde niet-bestaansrecht naar t ontkende bestaansrecht in n relatie met n narcist… Over herhaaldwang gesproken. Maar het is zooo extreem leerzaam en uiteindelijk voedzaam. Het was niet voor niets dat deze energievretende wolf in schaapskleren in mijn leven kwam: het sterkt me om mijn eigen plek op te eisen.
Nogmaals dank Paulina, voor t raken van wat voor mij de kern(pijn) is!
Weet wat je voelde en nog steeds heel mooi je verhaal. Narcisme is iets verschrikkelijk als je erin vastzit, en losmaken is als een sekte bijna niet mogelijk omdat je het gewend bent bij jezelf te zoeken het is zo subtiel dat het bijna niet herkenbaar is en je isolement versterkt daarom is het zo goed dat je er toch uit bent en uiteindelijk je bestaansrecht gaat herkennen en erkennen.
Sterkte carla
In een narcistisch opvoeding worden je maar een bepaalde groep emotie.s aangeleerd de andere zijn overbodig en maken je lastig. Ze maken je een persoontje wat geen verpersoonlijking of verwerking dus ontwikkeling in zich heeft en dus wordt je geteroriseerd en dus getraumatiseerd en dat zijn je grenzen. Je leeft in een gevangenis van trauma.s die elkaar in leven en dus in stand houden omdat je het niet kan verwerken en niet beter weet en ze je laten denken dat ze het goed met je voor hebben en dit dus de ultimatum liefde is. Vandaar de lange weg van jezelf ondekken gepaard gaat met het verwerken van het oude. Bij mij ging het zover dat ik op me 6e zo aktief was omdat ik dus onderdrukt werd thuis dat ze met me naar de dokter zijn gegaan met de verwijzing naar het ziekenhuis, adhd nog niet bestond, ze vanuit het niks constateren ik een braindisorder zou hebben en er ook echt niks gevonden was. Jaren later kwam ik met burnoutklachten bij de psychiater en die zei “ja, ik zie in je dossier dat je adhd hebt dus het wordt tijd voor antipsychotica en eventueel rItalin”, toen zakte me broek spontaan af. Eikels zijn het.
Ik heb in al de jaren van bewustwording en ontwikkeling met veel mensen gepraat en dus mijn problematiek besproken, nou blijkt het grote gros van de mensen om ons heen in dezelfde vorm narcisme te hebben ervaren. Ik werk met mensen met een geestelijke beperking, maar mijn buurvrouw heb het met andere buurvrouw. Ik heb het mensen waar ik mee werk, we herkennen aan elkaars onderwerpen dat het allemaal op elkaar lijkt of zelfs hetzelfde. Maar er is een groot verschil; de ene wordt manisch depressief de andere borderline de andere schizofrenie. Mensen grijpen ook naar de alcohol en of drugs omdat ze ongelukkig zijn en zichzelf niet ontwikkelen. Ik hoorde ook van therapeuten dat ze velen malen allerlei manie,s van mensen hebben voorkomen.
Ja inderdaad, Carla, verborgen narcisme heeft iets heel venijnigs. De subtiliteit waarmee te werk wordt gegaan, maakt dat je lange tijd niet in de gaten hebt in wat voor sekte/symbiose je bent terecht gekomen. Aan de oppervlakte lijkt het er allemaal heel ‘vriendelijk’ aan toe te gaan, terwijl je ondertussen ‘leeggeroofd’ wordt. En jezelf dan maar afvragen waarom je zo moe en futloos bent.. geen energie hebt voor leuke dingen enz. enz.
En het allerergste is is dat de narcist zo een netwerk om zich heen heeft opgebouwd waar veel leugens in zitten dat jij als kind afstand neemt je echt alles en iedereen kwijt bent en zelfs de mensen die gewoon familie en of vrienden zijn worden gewoon opgejut en of tegen je opgezet terwijl jijzelf geen of nooit energie of het belangrijk hebt gevonden om jezelf te verdedigen. Dit is echt laag bij de grond
Om dus uit dat aangeleerde isolement te komen moet je al je emotie’s en zintuigen gaan ontwikkelen, zo ben ik naar hypnotherapie gegaan. En de vader zoon theorie ben doorlopen, in hypnose blijkt dus dat ik lichamelijk volwassen en geestelijk nog een klein jongetje te zijn daar zat dus een ruimte tussen ik heb in hypnose afscheid moeten nemen van dat kleine jongetje ik zag m zo verdwijnen in mijn lichaam hij draaide zich om en keek me aan en achteraf voelde ik een spanning in m’n hoofd, wat ik als normaal ervaarde, zo verdwijnen.
Mooi gezegd, Marjorie, die kern(pijn).
Inderdaad, alles wat we ons niet bewust zijn, daarvan blijven we in de herhaling vallen, ook als de narcist niet meer in onze nabijheid is. Als we ons niet bewust zijn van onze innerlijke kwetsuur, kern(pijn), dan lopen we de kans dat we die behandeling, waaraan de narcist ons blootstelde, naar onszelf toe herhalen. Je weet als kind immers niet beter… Je krijgt er weer controle over op het moment dat je je van die kern(pijn) bewust wordt en deze erkent. Dan kun je zelf het stuur weer in handen nemen en jezelf dat onvoorwaardelijke bestaansrecht geven.
Klopt .
Als je niet leert te respekteren, waarderen, identificeren, Accepteren, verwerken.balanceren van emotie.s alles wat ontwikkeling teweegbrengt dan blijf jezelf in dat kringetje ronddraaien en ben en of word jezelf bijna de vleesgeworden narcist die je zo haat in je jeugd