Auteur: Gastschrijver

Wel bevrijd, maar nog niet vrij

Dit is een gastcolumn van Agnetha

Bevrijd, in de letterlijke zin: de narcist is al ruim twee jaar volledig uit mijn leven.

Na een abrupte, pijnlijke breuk, volgend op het mij inmiddels bekende narcistische relatiepatroon van verleiding en binding, devaluatie en diskwalificatie, heb ik de nodige stappen gezet naar herstel. Ik kwam er direct na de breuk achter dat ik met een narcist van doen had gehad en waar ik dus in had gezeten al die tijd. Heb mij erin verdiept en kwam o.a. op deze website terecht. Meteen begreep ik dat alles wat ik had gevoeld en ondervonden, klopte en dat er geen andere weg naar herstel openstond dan om het veelgelezen advies van totaal geen contact op te volgen. Hier was geen redden aan en dat wilde ik ook niet meer. Van de door de narcist zo gewenste optie van “vrienden blijven” en dus in de “harem” blijven zitten kon voor mij geen sprake zijn. Het was genoeg geweest, de koek was op. Dacht ik.

Lees verder “Wel bevrijd, maar nog niet vrij”

Partner van een slachtoffer van narcisme: een ervaring

Dit is een gastcolumn van Johan

Enige jaren terug kwam mijn partner er via de site van het Verdwenen Zelf en het eerste boek van Iris achter dat ze slachtoffer was van narcistische ouders. Voor mijn partner, en ook voor mij, was dat een enorme ontdekking die niet alleen haarzelf, maar ook onze relatie positief beïnvloed heeft. Herstel van de narcistische mishandeling is een lange weg geweest, maar het heeft gewerkt. Voor die tijd begrepen we elkaar vaak niet. Hoe dat was als ‘partner van’, daarover gaat onderstaand verhaal. Het is echt mijn verhaal, zeker niet dat van mijn partner, ook al vind ze het goed dat ik dit zo opschrijf. En ik heb ook geen enkele pretentie dat andere ‘partners van’ hetzelfde hebben meegemaakt. Maar misschien herkennen sommige mensen zich er in.

Lees verder “Partner van een slachtoffer van narcisme: een ervaring”

Weer opgekrabbeld

Dit is een gastcolumn van Carla

Was ik dan zo naïef? Ja, ik was naïef en dat wordt me steeds meer duidelijk. Ik ging er vanuit dat anderen je toch min of meer zo behandelen als je zelf behandeld zou willen worden. Maar zo was het niet. Ik werd steeds minder gezien. Dus deed ik mijn best om liefdevol en zo harmonieus mogelijk voor mijn totale gezin te zijn. Dat ik mijzelf daarbij was vergeten bleek pas veel later. Ik probeerde en probeerde. Ik volgde deze zin van de dichter Auden; “If equal affection cannot be, let the more loving one be me.” (Als er geen gelijkwaardige liefde kan zijn, laat mij dan de meer liefhebbende zijn).

Lees verder “Weer opgekrabbeld”

Treiteraanpak: voorbeeld van werkend beleid

Dit is een gastcolumn van Dirk

Bij burenconflicten geldt dat de overheid zich meestal neutraal opstelt, omdat ze uitgaan van een burenruzie. Maar soms is er helemaal geen sprake van een ruzie, oftewel tweezijdig conflict, maar van jarenlange terreur vanuit één partij. En dan krijgt de andere partij, die enkel slachtoffer is en moet incasseren, niet of nauwelijks hulp. Zolang de overheid het een burenruzie noemt gaan zij immers uit van het idee dat waar twee partijen strijden, ook beide partijen schuld dragen. Een recent voorbeeld is het Monster van Leersum dat jarenlang zijn destructieve gang kon gaan richting zijn buren. Gelukkig konden de slachtoffers met hulp van een goede advocaat de gemeente en rechter doen inzien dat de buurman wel degelijk de dader was.

Lees verder “Treiteraanpak: voorbeeld van werkend beleid”

Gaslighting

Dit is een gedicht van Maze

Ze laten je geloven dat het niet is gebeurd.
Het voelt alsof er steeds een stukje van je ziel afscheurt.

Vaak heb ik gedacht ‘word ik nu gek?’
Het is het spel van narcisten, die hebben aan empathie een groot gebrek.

‘Jij ziet de dingen gewoon verkeerd,’
ze zijn er zo goed in, de waarheid wordt weer omgekeerd.

Lees verder “Gaslighting”

Overwinning

Dit is een gastcolumn van Christina.

Ik verstijf. Daar zit je. Buiten op het terras, alleen. Vanuit de kroeg, waar ik met mijn vrienden ben die jij nooit mocht, zie ik je als vanuit het niets. Door het raam. Het is lang geleden dat ik je zag, zeker anderhalf jaar.

Ik kan mijn ogen niet van je afhouden. Mijn gedachten vliegen alle kanten op. Herinneringen dringen zich aan mij op, mijn maag krimpt ineen. Een golf van verdriet, boosheid maar ook trots golft door mij heen. Ik voel alles door elkaar op dit moment.
Lees verder “Overwinning”

Ik weet nu waar het vandaan komt

Dit is een gastcolumn van Margriet

“Waar twee vechten hebben twee schuld”, dat is wat ik steeds van mijn ex te horen kreeg. Als ik vroeg waar hij het recht vandaan haalde mij fysiek aan te vallen kreeg kwam hij hiermee, plus dat ik het zelf in hem naar boven had gehaald. Ik wist vaak niet eens waar de ruzie nou eigenlijk over ging! Het kon beginnen met een legoblokje van de kinderen dat in de weg lag, waarbij het uitmondde in een woede-uitbarsting bij hem als ik daar niet goed op reageerde. Ik begreep het niet, ik heb me altijd kapot gepiekerd over wat ik werkelijk nou verkeerd gedaan had. Lees verder “Ik weet nu waar het vandaan komt”

Liefde voor mezelf

Dit is een gastcolumn van Ria

Het is bijna 7 jaar geleden dat mijn ex-man uit het niets aangaf te willen scheiden. Het is nu, achteraf, het beste wat mij is overkomen. Zelf had ik die stap waarschijnlijk nooit kunnen nemen.

Het was voor mij een shock. Ik wist totaal niet wie ik was zonder hem. Ik voelde me jarenlang doodvermoeid. Ik raakte daardoor mijn baan kwijt en heb vier jaar niet kunnen werken.

Gaandeweg begon ik te zien dat mijn huwelijk niet fijn was geweest. Dat ik altijd gestrest was. Dat ik altijd bang was als ex dronk, want dan kon hij me weleens gaan slaan.

Lees verder “Liefde voor mezelf”

Mijn narcistische moeder

Dit is een gastcolumn van Gerard

In de herkenning van elkaars verhalen merk je dat je niet alleen staat in de gevolgen van narcistische mishandeling. Ik schreef laatst een stukje waar anderen zich misschien ook wel in herkennen. Het is een weergave van waar ik nu ben:

In de verstikkende greep van het monster, moeder, God en de duivel tegelijk en dan op m’n tenen lopen, tot in het absurde rekening houdend met… Elk moment kan de bliksem mij treffen want er is geen plekje veilig, ogen overal, oren ook. Ik kan er niet meer tegen, het blokkeert me, maakt me onmogelijk om zelf te leven, mezelf te zijn, voor mezelf te zorgen, open en makkelijk te zijn.

Lees verder “Mijn narcistische moeder”

De prinses en de heks

Dit is een gastcolumn van Christina.

Christina schreef onderstaand sprookje voor haar nichtje van rond de 10, die met narcistische invloeden te maken heeft. Ik vond het zo treffend dat ik haar vroeg of we het op de blog mochten plaatsen.

Er was eens een prinses en ze heette Valentina. Haar vader was een koning en haar mammie was koningin. Ze woonden in een prachtig paleis met een grote tuin waar een heleboel dieren woonden; paarden, honden, herten en struisvogels.

Lees verder “De prinses en de heks”