Herstellen van emotionele en psychische mishandeling
Dit is een gastcolumn van Lisette
Als kind vroeg ik me al af wat er mijn ouders aan de hand was. Waarom ze zo anders reageerden dan anderen. Waarom mijn vader me in opdracht van mijn moeder sloeg. Waarom ze me uitlachten als ik iets niet durfde. Mijn grenzen mocht ik niet aangeven, ik moest doen wat zij wilden en mocht alleen dezelfde smaak en interesses hebben als zij. Lees verder “Nooit meer”
Dit is een gastcolumn van Rozemarijn
Verward en volledig in paniek was ik. Ik had zojuist iets gelezen over narcisme en over de kenmerken van iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis, kortweg NPS.
Ik herkende mijn leven, helemaal, echt alles en vooral ook de man met wie ik al meer dan veertig jaar samenleefde. Altijd had ik geweten dat er iets niet klopte in mijn huwelijk, maar ik kon er nooit echt de vinger opleggen. Ik raakte regelmatig overspannen en had geen energie, het putte me compleet uit. Lees verder “De vrijheid om jezelf te mogen zijn”
Dit is een gedicht van Tiny
Vandaag werd ik wakker met zoveel pijn in mijn lijf.
Zoveel zeer.
Zoveel woede.
Steeds al die vreselijke woorden te horen in je hoofd.
Dit is een gastcolumn van Kristine
Het “land van het licht” is een zonovergoten plek vol kleurenpracht. In dit land leeft de Koning net samen met zijn koningin. Ze wordt overgoten met liefde, complimenten, verheerlijkt, op een voetstuk geplaatst. Ze is de fantasie die voor de Koning werkelijkheid geworden is.
Er heerst een sfeer van democratie in dit land maar niets is minder waar. Er gelden namelijk regels, bepaald volgens de fantasie van de Koning. In den beginne is er niets te merken van deze regels maar na een tijdje worden ze duidelijk gemaakt aan de koningin waardoor er wolken beginnen te hangen boven dit land. Lees verder “Van het “land van het licht” naar het “land van de duisternis””
Dit is een gastcolumn van Maud
Als je mij vraagt hoe ik mijn ouders zou beschrijven dan komt het beeld van de tweekoppige Draak naar voren. Twee mensen die zo met elkaar vervlochten zijn dat ze bijna één zijn geworden. Ze hebben wel ieder hun eigen gezicht behouden en die gezichten kunnen alle grimassen aannemen die ze willen en vooral veel doen alsof en heel veel vuur spuwen zodra er iets niet naar de zin is.
Mijn oma kon de tweekoppige Draak aan, ze hield hem in toom en stuurde hem geregeld naar zijn hol. Mijn oma zorgde voor mij en nam me ook vaak mee naar haar eigen huis. Lees verder “De tweekoppige Draak”
Dit is een gastcolumn van Petty
Oorlog, zo was het altijd; wakende, voelende “wat is de situatie”, niet wetend wat of en wanneer de volgende aanval zal zijn. Jezelf zo diep verbergen zodat jezelf maar met beetjes kan/durft te tonen aan de lieve mensen die het wel goed met je menen, en dan lijkt het nog alsof het verkeerd is omdat iemand je ooit heeft ingefluisterd dat je een “niets” bent. Lees verder “Ontwaken uit het oorlogsgebied”
Dit is een gastcolumn van Merel
Ook ik ben opgegroeid met een narcistische ouder. Een narcistische moeder om precies te zijn.
In mijn pubertijd kwam ik er zelf al achter dat mijn moeder narcistisch is. Bij toeval ben ik de term op internet tegengekomen. Mijn vader, zusje en oma geloven mij niet. Ze vinden het onzin. Nog steeds hebben ze niks door. Ergens denk ik, dat in ieder geval mijn vader, ook ontzettend bang is. Lees verder “Hoop”
Dit is een gastcolumn van Karin
Een blog? Kan ik dat en vooral: durf ik dat?
De bekende onzekerheid steekt weer eens de kop op. Wie zit er nu te wachten op mijn verhaal? Toch besef ik anderzijds dat dit wel een mooie gelegenheid is om iets te delen van mijn eigen ervaringen, een idee waar ik al een poosje mee rondloop. Dus trek ik nu de stoute schoenen maar eens aan.
Die onzekerheid raak ik nooit helemaal kwijt, denk ik. Hoewel mijn leven als alleenstaande moeder en vrijgezel sinds vorig jaar een feit is en ik langzaam maar zeker uit dat dal kruip waar ik, achteraf gezien, in rondzwierf, voel ik me soms nog steeds onzeker. Lees verder “Eindelijk weer mijzelf kunnen worden”
Dit is een gastcolumn van Jeannette.
Vanaf mijn eerste herinnering was ik een marionet waarvan anderen de touwtjes strak in handen hadden. Buiten de pas lopen werd ongenadig afgestraft. Na ruim veertig lange jaren de voorstelling van anderen te hebben gedanst knapten, door de loodzware rollen, uitputtende scenes en onmogelijke poses uiteindelijk alle touwtjes. Waardoor ik met een harde doffe dreun in de diepe, duistere, uitzichtloze afgrond belandde. Lees verder “Marionet”
Dit is een gastcolumn van Mirjam
Ook op lange termijn merk ik nog dagelijks de gevolgen van twintig jaar lang leven in een huwelijk vol spanning gefundeerd op zijn waarheid. Twee jaar geleden heb ik mijn huwelijk beëindigd en leef ik met mijn drie kinderen in vrijheid. Het is geweldig om elke dag weer te voelen en te ervaren dat ik vrij ben, mezelf mag zijn en mijn eigen gezonde beslissingen mag nemen. Het leven is van ons en niet langer alleen van hem. Want met hem leven is een leven zonder echte liefde en respect. Zonder hem leven geeft rust en ontspanning.
En toch… Lees verder “Het ontkennen van mijn grenzen”