De wereld op zijn kop

Dit is een gastcolumn van Cindy

De wereld lijkt in de ban van het corona-virus te zijn. Begrijp me niet verkeerd, het is ook een ernstige situatie. Alleen wel bijzonder hoe sommige narcisten het aangrijpen om toch weer over hen te laten gaan.

Zo hoorde ik via via over mijn moeder (die samen met mijn vader het contact met mij verbroken heeft, zie vorige blog), dat zij al een week in zelfverkozen isolatie zit. Heeft ze dan het virus? Welnee. Woont ze in een gebied waar de virus-dichtheid hoog is? Ook niet. Maar mijn moeder (openlijk narcist), maakt al een week een hoop drama en de mensen die ze er in meekrijgt (via app en social media) zijn inmiddels gaan geloven dat ze ook echt Corona heeft. Ook dan vergaat de wereld misschien niet; de meeste mensen die het krijgen hebben milde klachten. Maar niet in de wereld van mijn moeder: een echte dramaqueen die geen symptomen heeft maar op het juiste moment een zielig kuchje laat horen. Weer gaat het alleen maar over haar. Ze is kerngezond, altijd al geweest, maar draagt nu uit dat ‘haar einde nadert’.

Lees verder “De wereld op zijn kop”

Kind zonder thuis

Dit is een gastbijdrage van Hugo

Al jaren volg ik jullie website en sinds de website professionals bestaat (waarvoor hulde) volg ik ook deze. En tot mijn aangename verrassing sla ik vanochtend mijn krant (Trouw) op en tref hier een belangrijk artikel van jullie aan, over psychische en emotionele mishandeling.

Jullie inspanningen om dit onderwerp op de kaart te krijgen beginnen vruchten af te werpen. Niet alleen ben ik jullie dankbaar omdat het noodzakelijk is dat deze samenleving de ernst van psychische en emotionele mishandeling in gaat zien, ook omdat het voor mij persoonlijk heel veel betekent.

Ik was zo’n kind dat uit huis werd geplaatst en van de regen in de drup terecht kwam, of beter gezegd, in de hel. De instelling waar ik zat, wat daar gebeurde, daar heb ik soms nog steeds nachtmerries van. Ik heb tientallen jaren nodig gehad om hiervan te herstellen. Toen ik mijn leven eindelijk een beetje op orde kreeg, wilde ik dat de wereld hierover zou weten. Maar hoe doe je dat? Hoe doe je dit als gebroken man, die niet eens normaal kan functioneren, die al moeite heeft een klein netwerk te onderhouden? Hoe geef je hier woorden aan en nog belangrijker, hoe bereik je mensen?

Lees verder “Kind zonder thuis”

Waarom ik narcisten op bleef zoeken

Dit is een gastcolumn van Cindy

Sinds ik ontdekt heb ik dat slachtoffer ben van narcistisch misbruik heb ik veel over mezelf nagedacht. Maar op de goeie manier. Er is een periode Ervoor en Erna. Dus voor die ontdekking trok ik alles in mezelf in twijfel. Maar Erna kan ik mezelf met mededogen onderzoeken.

Hier komt ie: waarom bleef ik, na te zijn opgevoed door een openlijk en een verborgen narcistische ouder, toch steeds dat soort types opzoeken? ‘Ja, omdat je niet anders kende’, zul je zeggen. Of ‘doordat je nog niet wist dat je mishandeld was’. Daar zit wat in. Maar belangrijker nog: ik was mezelf kwijt, daar hadden mijn ouders wel voor gezorgd, en daarvoor in de plaats was een braaf, lief en superempathisch meisje gekomen. Van binnen voelde ik niets meer en daarom hunkerde ik naar aandacht en bevestiging van anderen. De fuik waar narcisten je inzuigen. Want alleen zij lijken je het gevoel te geven dat je bestaat (en als je niet meer voldoet besta je in hun ogen niet meer).

Lees verder “Waarom ik narcisten op bleef zoeken”

Mijn ervaring met bemiddeling bij vechtscheiding

Dit is een gastcolumn van Paula

Verwijzing voor mediation

Bloednerveus kwam ik de wachtkamer van de mediator binnen. Mijn ex-man zat al te wachten, hij oogde zelfvoldaan en vroeg hoe mijn reis was geweest. Hij deed alsof zijn neus bloedde en of ons contact compleet normaal was. We hadden onze eerste afspraak bij de mediator. De rechter had ons tijdens de zitting over de onderhoudsbijdrage én de regeling van de verdeling van de zorg- en opvoedingstaken een mediationtraject voorgesteld, omdat we in de rechtbank lijnrecht tegenover elkaar bleven staan. Hoewel ik wist dat mediation weinig kans van slagen had omdat je dan beide van goede wil moet zijn, wist ik inmiddels ook van mijn advocaat dat een weigering door een rechter negatief zou worden opgevat, want deze gaan ervan uit dat beide ouders in belang van de kinderen met elkaar tot afspraken moeten kunnen komen. Hierbij wordt uitgegaan van de goede wil van beide ouders en wordt geen rekening gehouden met c.q. aandacht geschonken aan de kans op hertraumatisering en overbelasting van de gezonde ouder en de betrokken kinderen. Ik stemde dus in met mediation. Lees verder “Mijn ervaring met bemiddeling bij vechtscheiding”

Brief aan mijn vader

Dit is een gastcolumn van Madelief

Lieve papa,

Je bent er al meer dan een jaar niet meer. Ik bedenk een symbool voor je. Het is een mondharmonica.

Ik denk dat je je gelukkigste momenten hebt geleefd als je je mondharmonica en wat publiek had. Wat vond je het fijn als iedereen meezong met je malle liedjes van ‘In die roeidriem’ en ‘O ratten en muizen’!

Ik denk dat je vooral een zwaar leven hebt gehad papa. Vanaf het moment dat ma zwanger werd van Anthonie. Je moest wel aan haar eisen voldoen. Ik denk dat je enorm op je tenen hebt gelopen. Om te voldoen aan hoe haar ideale plaatje van haar werkelijkheid eruit zag.

Niet zo vreemd dat je overspannen en depressief werd, ook werd opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Voor mij was je een lieve papa. Maar ik heb altijd gehoord dat je een slechte, luie man was. Ik heb haar geloofd. Ze vertelde het als de Waarheid.

Lees verder “Brief aan mijn vader”

Het zware gevecht na de narcist

Dit is een gastcolumn van Em

Het is inmiddels ruim een half jaar geleden dat ik vanuit de nachtmerrie met de narcist, in de nachtmerrie van de werkelijkheid belandde. Hoewel wij ervaringsdeskundigen heel veel herkenning vinden in elkaars verhaal, symptomen en emoties, is toch ieders proces weer anders, doordat we allemaal een ander pad te bewandelen hebben met ieder zijn eigen gevecht. Wat we allemaal met elkaar gemeen hebben, is het gevoel dat je tijdens het proces meerdere malen naar de hel gaat en terug, toch? Het is geen kwestie van even de narcist uit je leven bannen, rouwen om wat was en het leven dan weer oppakken, zoals het doorgaans bij een normale relatie wel het geval is. Nee, het is een strijd met confronterende, pijnlijke en soms slopende obstakels, die de stapjes die je met moeite vooruit zet, onherroepelijk weer ondermijnen. Een verbroken relatie met een narcist is een confrontatie met een pijnlijke puinhoop en vernieling.

Lees verder “Het zware gevecht na de narcist”

Dichterbij dan ooit

Dit is een gastcolumn van Sophia

Vandaag een jaar geleden sprak ik op de uitvaart van mijn vader.

Het moet er uit hebben gezien als een perfect plaatje. Een vrouw met een stem zwaar van emoties die na afloop van haar speech haar moeder bij de hand pakte en begeleidde naar de kist van haar vader waar ze samen een gedichtje opzegden.

Mijn stem klonk hees, inderdaad. En ik moest moeite doen om niet in huilen uit te barsten. Ook dat is waar. Maar dat alles was van de uitputting, van de slopende voorbije weken.

De waarheid was en is dat ik daar helemaal niet wilde zijn. Ik wilde niet spreken op zijn uitvaart. Net zo min als ik daarna alle condoleances en complimenten over mijn speech in ontvangst wilde nemen. Of dat ik, een paar dagen eerder, met zijn dode lichaam op de foto wilde. Of hem wilde afleggen. Of hem voor mijn ogen zijn laatste adem had willen zien uitblazen…

Ik had dat allemaal zo niet gewild.

Lees verder “Dichterbij dan ooit”

Niemandsland

Dit is een gastcolumn van Luca

Het was halverwege 2017 en ik keek de film ‘3096 days’. Deze film raakte mij enorm, dagenlang was ik helemaal van mijn stuk, maar ik kon niet begrijpen waarom. Ik was te overgevoelig besloot ik toen. Ik kon gewoon nergens tegen en het ís ook een aangrijpende film. Dat ik ‘gewoon overgevoelig’ ben is inmiddels zo vaak tegen mij gezegd door mijn pa, maar ook door mijn moeder én mijn ex, dat ik dit ben gaan geloven. De boeken van Astrid Holleeder en de controversiële docu over Michael Jackson hebben mij later opnieuw ontzettend wakker geschud. Zoveel herkenning ineens. Ook dacht ik dat het voor mij geschreven was toen ik ‘Helen van sexueel misbruik’ las van Ivonne Meeuwsen. Ik was geschokt dat ik zoveel herkenning ervaarde, terwijl ik geen bewuste herinneringen had op dat moment. Zo diep was mijn zelf dus weggestopt.

Lees verder “Niemandsland”

Ze huilt krokodillentranen

Dit is een gastcolumn van Maria

Al een aantal malen stuitte ik na een zoektocht op internet op verhalen over narcisme. Ik ben een vrouw van 66 jaar, en pas sinds drie en een half jaar weet ik van het bestaan ervan. Ik zal proberen beknopt weer te geven wat er is gebeurd, hoewel dat praktisch onmogelijk is.

Tijdens mijn jeugd werd mij al het idee gegeven dat ik een moeilijk en nieuwsgierig kind was, een nagel aan haar doodskist aldus mijn moeder. Ook voor mijn drie broers gold deze typering, voor mijn zus in mindere mate.
Het mooiste verjaardagskado voor mijn moeder zou zijn dat wij kinderen een dag lang onze kop dicht hielden, haar mooiste dag de dag na de vakantie als wij allemaal weer op sodemieterden naar school.
Mijn vader, die vlakbij werkte als boekhouder, deed tussen de middag een dutje, bij elk geluid van ons werd hij boos. Hij hield veel van mijn moeder, maar kon niet goed tegen haar op.

Lees verder “Ze huilt krokodillentranen”

Mijn open wond heeft me gered!

Dit is een gastcolumn van Mireille

Het is nog maar twee jaar geleden dat ik brak met mijn narcistische ex, na een relatie van twintig jaar. Het was een enorm lange weg om te ontdekken dat het narcisme was. Mijn wens om onze kinderen een thuis te geven én de verwijten die ik mezelf maakte, hebben ervoor gezorgd dat ik alle schuld bij mezelf zocht. Ik was die lastige partner, die schreeuwend en soms zelfs smekend vroeg om een beetje aandacht en liefde. Hij verklaarde mij steeds voor gek en noemde me hysterisch. Dus alles lag aan mij. Dat begon ik al snel te geloven en heb ik verborgen willen houden voor mijn omgeving. Dus ik speelde het spel mee van ‘mooi weer’ als we onder andere mensen waren. Niemand hoefde immers te weten, welk monster ík was in ons leven samen…

Lees verder “Mijn open wond heeft me gered!”