Categorie: Ervaringen

De gevangenis van de Narcist

Dit is een gastcolumn van Cindy

Ze was een meisje dat geloofde in het goede van de mensen. Zorgzaam, liefdevol en ze straalde zoveel energie uit. Toen nog niet wetende dat hij dit allemaal van haar zou afnemen. Hij luisterde aandachtig, gebruikte de meest mooie woorden en het leek wel het mooiste sprookje. Twee jaar leefde ze gelukkig met hem samen.

Tot op een dag zijn masker afviel. Hij commandeerde haar om het eten klaar te maken. Wanneer hij thuis kwam werd hij razend. Hij brulde naar haar dat ze niets waard was. Ze liep naar boven, hij kwam haar achterna. Ze vroeg hem waarom hij zo agressief was. Hij zei: ‘het zal niet altijd gaan hoe jij het wilt’! Ze keek naar hem. Hij was een heel andere persoon. Ze herkende hem niet meer. Ze keek in zijn dode lege ogen. Ze begreep het niet.

Lees verder “De gevangenis van de Narcist”

Ontsnappen aan een narcistische moeder

Dit is een gastcolumn van Gerrit

Mijn vader was geen narcist, maar hij legde de lat altijd veel te hoog, sloeg vaak en peperde mijn tekortkomingen grondig in, in bijzijn van anderen. ‘Jij komt er niet’. Hij had ook mooie warme kanten, dat wel. Je wist het nooit van te voren. Door hem ben ik idioot hard gaan werken. Ik ben begin vijftig, heb een mooi gezin, een lieve vrouw en kids en maakte carrière. Wel met typische PTSS symptomen. Er kwamen aanmoedigingen vanuit mijn omgeving om vooral toch sociale vaardigheden te ontwikkelen.

Lees verder “Ontsnappen aan een narcistische moeder”

Afscheidsbrief aan “mijn” ex-geliefde en narcist

Dit is een gastcolumn van Agnetha

Hier dan het antwoord op jouw laatste brief aan mij, die je me stuurde vanwege mijn verjaardag, na 7 maanden nul contact sinds onze abrupte breuk. Het antwoord dat ik je niet rechtstreeks kan en wil sturen omdat ik op geen enkele manier nog met je te maken wil hebben. Maar het moet er wel uit, dus bij deze.

“Een absoluut hoogtepunt was je als lief en partner”, schreef je. Grappig en absurd klinkt dat uit jouw mond, want ik ben nooit je lief of partner geweest. Dat ziet er in de normale grote mensen wereld echt heel anders uit. Wat er komt kijken bij partnerschap en liefhebben, is jou totaal onbekend. Erger nog, je weet niet eens met wie je die ruim drie jaar nu feitelijk bent geweest. Lees verder “Afscheidsbrief aan “mijn” ex-geliefde en narcist”

Een lange weg

Dit is een gastcolumn van Mika

Het is (helaas) zo dat je opvallend of afwijkend gedrag niet snel opmerkt bij een narcist of psychopaat. Dat merk je alleen op als je heel nauw met ze verbonden bent (als partner, kind, ouder, collega). Erger nog, zij kunnen de ander laten geloven dat jij als partner, ouder, zus, collega, degene bent die afwijkend gedrag vertoont of ziek bent. Zij laten je niet achter hun masker kijken.

Lees verder “Een lange weg”

Mijn verdwenen zelf

Dit is een gastcolumn van Renate

Ik had eigenlijk nooit van narcisme gehoord. En ben er voor mijn gevoel met open ogen ingestonken.

Het is eigenlijk best moeilijk hierover te schrijven. Want waar begin je? Hoe verwoord je wat je voelt of wat er is gebeurd?

Het is mijn geheim, want niemand zal het geloven, laat staan bevatten wat er is gebeurd. Vragen als ‘waarom ben je niet eerder gestopt, weg gegaan’? Ik kan ze niet goed beantwoorden. Het zijn de vragen die ik mijzelf achteraf nog steeds meermaals stel. Ik weet het antwoord wel met mijn hoofd. Hij heeft mij laten geloven dat er dingen in mij zitten die zo slecht, zwart en rot zijn, dat ik alles zelf heb veroorzaakt. Maar wat precies is niet duidelijk, dus nog steeds kan ik soms bang zijn voor verborgen zwarte kanten in mijzelf die ik niet weet.

Lees verder “Mijn verdwenen zelf”

Zou narcisme in de genen zitten?

Dit is een gastcolumn van Carla

Dat vroeg ik me steeds wanhopiger af. Ineens mocht ik mijn kleinkinderen niet meer zien. Wat had ik dan fout gedaan? Waarom? En de kleinkinderen dan? Zouden die dat begrijpen? Zouden ze me missen? Ze waren onder de 4 jaar en ik paste wekelijks een dag op ze.

Ik zocht alsmaar naar een verklaring. Dit kon toch niet!

Lees verder “Zou narcisme in de genen zitten?”

Wel bevrijd, maar nog niet vrij

Dit is een gastcolumn van Agnetha

Bevrijd, in de letterlijke zin: de narcist is al ruim twee jaar volledig uit mijn leven.

Na een abrupte, pijnlijke breuk, volgend op het mij inmiddels bekende narcistische relatiepatroon van verleiding en binding, devaluatie en diskwalificatie, heb ik de nodige stappen gezet naar herstel. Ik kwam er direct na de breuk achter dat ik met een narcist van doen had gehad en waar ik dus in had gezeten al die tijd. Heb mij erin verdiept en kwam o.a. op deze website terecht. Meteen begreep ik dat alles wat ik had gevoeld en ondervonden, klopte en dat er geen andere weg naar herstel openstond dan om het veelgelezen advies van totaal geen contact op te volgen. Hier was geen redden aan en dat wilde ik ook niet meer. Van de door de narcist zo gewenste optie van “vrienden blijven” en dus in de “harem” blijven zitten kon voor mij geen sprake zijn. Het was genoeg geweest, de koek was op. Dacht ik.

Lees verder “Wel bevrijd, maar nog niet vrij”

Partner van een slachtoffer van narcisme: een ervaring

Dit is een gastcolumn van Johan

Enige jaren terug kwam mijn partner er via de site van het Verdwenen Zelf en het eerste boek van Iris achter dat ze slachtoffer was van narcistische ouders. Voor mijn partner, en ook voor mij, was dat een enorme ontdekking die niet alleen haarzelf, maar ook onze relatie positief beïnvloed heeft. Herstel van de narcistische mishandeling is een lange weg geweest, maar het heeft gewerkt. Voor die tijd begrepen we elkaar vaak niet. Hoe dat was als ‘partner van’, daarover gaat onderstaand verhaal. Het is echt mijn verhaal, zeker niet dat van mijn partner, ook al vind ze het goed dat ik dit zo opschrijf. En ik heb ook geen enkele pretentie dat andere ‘partners van’ hetzelfde hebben meegemaakt. Maar misschien herkennen sommige mensen zich er in.

Lees verder “Partner van een slachtoffer van narcisme: een ervaring”

Weer opgekrabbeld

Dit is een gastcolumn van Carla

Was ik dan zo naïef? Ja, ik was naïef en dat wordt me steeds meer duidelijk. Ik ging er vanuit dat anderen je toch min of meer zo behandelen als je zelf behandeld zou willen worden. Maar zo was het niet. Ik werd steeds minder gezien. Dus deed ik mijn best om liefdevol en zo harmonieus mogelijk voor mijn totale gezin te zijn. Dat ik mijzelf daarbij was vergeten bleek pas veel later. Ik probeerde en probeerde. Ik volgde deze zin van de dichter Auden; “If equal affection cannot be, let the more loving one be me.” (Als er geen gelijkwaardige liefde kan zijn, laat mij dan de meer liefhebbende zijn).

Lees verder “Weer opgekrabbeld”

Overwinning

Dit is een gastcolumn van Christina.

Ik verstijf. Daar zit je. Buiten op het terras, alleen. Vanuit de kroeg, waar ik met mijn vrienden ben die jij nooit mocht, zie ik je als vanuit het niets. Door het raam. Het is lang geleden dat ik je zag, zeker anderhalf jaar.

Ik kan mijn ogen niet van je afhouden. Mijn gedachten vliegen alle kanten op. Herinneringen dringen zich aan mij op, mijn maag krimpt ineen. Een golf van verdriet, boosheid maar ook trots golft door mij heen. Ik voel alles door elkaar op dit moment.
Lees verder “Overwinning”