Uit hoofdstuk 4 van het werkboek
Narcisten en psychopaten kunnen niet alleen met zichzelf zijn, en halen sociale functies (empathie, aandacht) bij anderen weg. Ze trekken jou als slachtoffer leeg, totdat jij ook niet meer met jezelf kunt zijn, door de symptomen. De hyperalertheid, de overgehevelde schaamte, je schuldgevoel, je apathie, maken dat je nog slechter voelt over jezelf. En laat dat nu net de bedoeling zijn. Inzicht in de symptomen van narcistische mishandeling is van belang om hoe je voelt, los te kunnen trekken van wie je bent.
Symptomenlijst
Somatische klachten
Veel slachtoffers krijgen last van lichamelijke symptomen, als vermoeidheid of fysieke stressreacties (hoofdpijn, misselijk etc.) Slaapproblemen komen ook veel voor.
Overgevoeligheid
Je kunt overgevoelig worden voor licht, geluid en andere zintuiglijke gewaarwordingen. Veel slachtoffers kunnen niet meer veel prikkels verdragen en raken om het minste geïrriteerd.
Malende gedachtestromen
Mensen met narcisme en psychopathie zorgen ervoor dat de mensen om hen heen totaal verward raken. Je probeert namelijk te begrijpen wat er gebeurt en gaat er over malen. Je wordt tot de eeuwige vertwijfeling veroordeeld.
Geen realiteitsbesef meer
Dit ernstige symptoom komt voort uit ‘gaslighting’, behandeld op deze website. Je gevoel van realiteit is afgebrokkeld en je denkt misschien dat je naar een inrichting moet.
Jezelf niet meer begrijpen
Narcisten en psychopaten grijpen in op je denk- en voelprocessen. Ze proberen je alles vanuit hun perspectief te laten zien. ….Het lukt narcisten en psychopaten hun slachtoffer uit te spelen tegen zichzelf.
Vervreemd van jezelf en van iedereen
Sommige slachtoffers worden zo murw dat niets ze meer kan schelen. Ze voelen zich vervreemd van de hele wereld. Ze horen nergens meer bij, zitten hun dagen uit, omdat ze niet meer kunnen voelen wie ze zijn en wat ze willen. Ze zijn een vreemde voor zichzelf geworden.
Wantrouwen
Volgens de narcist lag alles aan jou. Hij wilde gewoon ongestoord zijn vernietiging kunnen uitvoeren, en als je het waagde hiertegen te protesteren, dan was jij gemeen. Het is logisch dat je nauwelijks meer anderen kunt vertrouwen. Narcisten en psychopaten gebruiken met name woorden om hun verwoestende werk te doen. Veel slachtoffers kunnen niet meer gewoon naar iemand luisteren, maar zijn altijd alert op wat die ander nu werkelijk zegt.
Schuldgevoelens
Narcisten maken dat je je overal verantwoordelijk voor voelt. Veel slachtoffers praten op een verontschuldigende manier “ja, ik weet niet hoor…maar ik hoop dat je het niet erg vind dat..’”. Ze hebben geleerd al bij voorbaat sorry te zeggen. Het is belangrijk om in te zien dat dit schuld- of verantwoordelijkheidsgevoel je is opgedrongen.
Achtervolgingswanen
Paranoia zijn is een veelvoorkomend symptoom waar veel slachtoffers van schrikken. Het zegt echter niets over jouzelf. Het zegt iets over hoever de narcist over je grenzen is gegaan, over hoeveel controle hij had en probeerde te hebben, en over hoe bedreigd jij je voelde. Het is zijn pathologie, waar jij heel nerveus van bent geraakt. Dat is volkomen logisch.
Schaamte
Schaamte is het meest voorkomende symptoom bij deze vorm van mishandeling. Je gaat jezelf zien door de ogen van een ander, en dat is ook precies de bedoeling. …Narcisten en psychopaten zijn er heer en meester in, om de oorzaak van hun mishandeling ook bij het slachtoffer te leggen. “Had je maar niet dit of dat moeten zeggen, had je maar niet zo moeten kijken, daarom moet ik wel tegen je schelden”, et cetera. Zo versterken ze de schaamte, en dat weten ze. Het is hun totale gebrek aan zelfinzicht en empathie, dat hun schaamteloze gedrag tot stand brengt.
Ernstige depressie
Narcistische mishandeling kan je zó onderuit halen dat je je zin in het leven verliest. Gedachtes aan zelfmoord komen veel voor, sommige slachtoffers plegen ook daadwerkelijk zelfmoord.
Denken dat er niemand anders meer van je kan houden
Ook dit gevoel kent vrijwel ieder slachtoffer. Het is een gevolg van het ophemelen en wegwerpen wat een narcist met je doet. Dit is deel van de mishandeling.
Lamgeslagen gevoel
Narcistische mishandeling zorgt ervoor dat je “lamgeslagen wordt”. Je bent beroofd van je vitaliteit, de sprankeling die je in je had.
Je niet meer spontaan kunnen uiten
Narcisten en psychopaten rekenden je op alles af. Als je niet het juiste spiegelde, werd dit als een afwijzing opgevat. Hierdoor ga je over al je communicatie nadenken (“kan dit wel? Is dit niet gemeen? Kijk ik aardig genoeg? Doe ik nu niet overdreven?”) Je weet eigenlijk niet meer hoe het moet, “gewoon” met mensen omgaan.
Verstoringen in emoties
Beide uitersten komen voor: of dat je niks meer voelt, of dat je om de haverklap heftige emoties hebt. Deze vormen kunnen elkaar ook afwisselen.
Dissociatie
Dissociatie komt veel voor onder slachtoffers, maar wordt vaak niet herkend.
Niet meer normaal kunnen functioneren
Psychopaten en narcisten grijpen in op je ontwikkeling en je functioneren. Verschillende slachtoffers getuigen ervan hoe ze voor de relatie op hoog niveau functioneerden, en tijdens en na de relatie al moeite hadden met de simpelste dingen. Je kunt vaak niet meer helder denken en hebt een wattig gevoel in je hoofd.
Afhankelijkheid
Veel slachtoffers worden een schim van de persoon die ze ooit waren. De eeuwige zelftwijfel en andere symptomen maken dat je het gevoel hebt niet meer in je eentje tegen het leven opgewassen te zijn. Je voelt je erg afhankelijk van de mening en goedkeuring van anderen.
Gewoon verschrikkelijk.als ik lees wat hij de psychopaat mij heeft aangedaan. de continue pijn die hij mij heeft aangedaan. en ik wist het langzaam niet meer de onzekerheid is zo heftig. Ik heb nog een weg te gaan. maar ik knok me hieruit .sonja
Fem, je snapt niet hoe het is om al vanaf baby’s af aan opgeleid te worden te gehoorzamen. Het probleem is uiteindelijk als je ouder wordt en je ontwikkeld je eigen verstand is dat je gaat begrijpen dat diegene de narcist je heeft gebruikt misbruikt, uitgekotst, voor schut heeft gezet, je kapotmaakt en je ontwikkeling tegenhoudt. Je geen zelfvertrouwen heeft gegeven, mij heeft geschopt, geslagen, continu uitlachen, je moeder intimideren en tegen je op zetten en dat je op latere leeftijd hier kapot aangaat, omdat je begrijpt dat je kapot bent gemaakt. En niet zoals jij zegt Fem dat jijzelf hier aan mee hebt gedaan; je hebt als kind van een narcist geen keus.
Ik kan het inderdaad nooit helemaal begrijpen zoals u het beleefd moet hebben..
Maar zal vast geen leuke thuis situatie zijn geweest..
En kan me indenken dat je mensen ook als ” soort van symbool gaat zien” bedoel kan me voorstellen dat je vaak de wereld anders ziet.. maar probeer in je eigen kracht te blijven staan al valt dat wellicht niet mee.
b
i
me een beetje voorrstellen dat all
Ik ben op mijn 6e jaar meerdere malen zwaar getraumatiseerd en heb daardoor nooit enige ontwikkeling, zoals zelfvertrouwen, zelfbeeld, persoonlijkheid, eigenwaarde en vaak geen lol mogen hebben van mijn vader. Hij bleef dingen ook herhalen alleen maar om van de indruk te kunnen genieten, ik ben vreselijk bang van hem geweest. Zomaar ontploffen, geen discussie mogelijk, liegen bij confrontatie, continu sarcastische humor en continu regeltjes verzinnen. Uitlachen als ik met iets serieus aankwam, ik “zeur en zeik zorg continu voor problemen ik heb continu wat wanneer houdt het ‘s op, ik bel teveel, kost teveel geld”. Geen contact met neefjes, tante, nichtje, vrienden hebben het altijd gedaan. Ik ben me hele leven al geïsoleerd door mijn vader, het is allemaal iedereen z’n schuld. Dit noem ik niet het meedoen zoals Fem zegt, maar gewoon iemand vanaf zijn geboorte kapotmaken en proberen voor z’n leven lang te beschadigen.
Beste Jojo,
Het moet verschrikkelijk voor jou geweest zijn, een sadistische en narcistische (wellicht psychopathische) vader, die je ook nog eens zo geïsoleerd heeft. Weet dat je een kans hebt om hier uit te komen! Een kind staat machteloos, en zoals ik het lees heb je een groot ontwikkelingstrauma opgelopen, wat logisch is na zo veel mishandeling. Er zijn therapeuten die gespecialiseerd zijn in ontwikkelingstrauma EN narcistische mishandeling. Zoek de juiste hulp, lees om te beginnen mijn boek. Het is vreselijk wat jouw vader je heeft aangedaan, en ik hoop dat je stukje bij beetje jezelf en je leven terug kan winnen. Een kind kan niets in een dergelijke omgeving, jij kon niets anders dan dit ondergaan, maar nu als volwassene kun je de juiste hulp vinden om hier uit te komen.
Heel veel sterkte!
Iris
Maar bij deze excuses als ik hier iemand mee gekwetst heb..
Door dingen van meerdere kanten te bekijken..
vergat ik even hoe erg het voor de slachtoffers moet zijn geweest..
Dan heb ik zón man/vrouw wellicht te mild ingeschat..
Niet mij bedoeling geweest Jojo
Ik ben zo erg beschadigd door mijn narcistische ouders, zussen en exman dat ik elke nacht door nachtmerries wakker word. Ben met mijn kinderen duizenden kilometers bij hun vandaan gaan wonen en wij hebben alles achter ons gelaten.. die familie, exman, mensen die ons niet geloofden en die ons veroordeelden. Elke nacht hoor ik de woorden die ze jarenlang tegen mij hebben verteld , zie ik hun blikken en houding naar mij en de kinderen toe, hoor ik mijzelf huilen en verdedigen, word ik wakker en durf niet meer te gaan slapen en zit op sites als deze. Ik heb 43 jaar lang te horen gekregen dat ik waardeloos was, dat ik niet normaal was, dat ik hun teleurstelde, dat ik dingen verkeerd zag maar tegelijkertijd werd er dan ook gezegd dat ik gelijk had en dat de band die er hoorde te zijn tussen ouders, zussen en mij helaas niet was gegroeid van hun kant uit. Dat mijn zussen hun eigen band wel erg belangrijk vonden maar dat mij mij en mijn kinderen niet, dat mijn ouders niet voor mij en mijn kinderen konden voelen wat ze wel voor mijn zussen en hun andere kleinkinderen voelden.
Mijn exman vertelde mij altijd, zodra ik de deur uitstap voel ik niks meer voor jou en de kinderen, en als ik thuis ben bijna ook niks, als iemand anders op de grond zou liggen op straat, aangereden.. zou ik er alles voor doen, als jij op de grond zou liggen, zou ik mij omdraaien en naar huis gaan, en je laten liggen en daar niks bij voelen. Hij zegt dat hij emoties wel kan spelen maar niet kan voelen, totaal niet. Is daar wel heel eerlijk in. Zit nu in therapie om te leren hoe hij emoties kan tonen in de situatie waar ze bij horen maar kiest nog steeds zijn eigen kant, keer op keer. Genoot er overduidelijk van dat ik naar beneden werd gehaald door mijn eigen ouders als ze bij ons op visite waren en dat ze dan tegen mij zeiden .. laat die man van je eens zitten joh, hij heeft het toch al zo zwaar … Zei niks als mijn moeder in gezelschap zei, op een feestje in ons eigen huis terwijl ik een kop koffie voor haar in wilde schenken .. zou je die koffiepot wel vasthouden meid, want vroeger liet je het altijd uit je handen vallen, kijk eens hoe je nu staat te bibberen…
Mijn kinderen zijn enorm beschadigd door alles wat er gebeurd is, het valt ook niet te begrijpen waarom opa en oma, ooms en tantes, eigen vader wel met anderen emoties kunnen tonen en niet met jou. Waarom ze voor jou niet hetzelfde over hebben en tegen jou zeggen dat je dingen niet goed doet terwijl ze bij iemand anders hetzelfde op staan te hemelen. Mijn ouders hebben niet echt contact gehad met broers, zussen, hun eigen ouders .. er was altijd ruzie, altijd verwijten, altijd een ze hebben dit en dat gezegd dus wil ik ze niet meer zien situatie en soms zelf een … het lag aan jou meid want omdat jij zo was hebben ze zus of zo gereageerd (ik was twaalf)… Mijn moeder was overspannen, ging een half jaar naar een opvanghuis. Ze belde op een avond op, helemaal blij met mijn zussen aan de telefoon.. toen was ik aan de beurt, schijnbaar had mijn vader iets gezegd over dit en dat heeft ze gedaan.. het enige wat mijn moeder tegen me zei was op een koele toon..zo, ik heb gehoord dat je dit en dat hebt gedaan? Ik was vijftien en kookte, maakte schoon en verzorgde de andere kinderen. Als mijn vader dan thuis kwam en ik nog aan het schoonmaken was zei hij.. ben je nog niet klaar, jij kan ook niks. Het is jouw schuld dat je moeder overspannen weg is gegaan, jij bent zo.n moeilijk kind…
Het verdriet zit er enorm in bij mij, nu ik zelf moeder ben kan ik dit totaal niet begrijpen. Kan niet begrijpen dat je niet van je kind kunt houden en dat je er niet alles voor over hebt. Ik kan niet begrijpen dat je niet na de geboorte van je kleinkind op visite komt omdat je vind dat ik iets verkeerds heb gedaan in je ogen, dat je op mijn huwelijksdag boos op me bent omdat je vind dat ik me niet perfect heb gedragen als dochter op die dag, dat je tegen me zegt als je bij me op visite komt.. ga jij eens weg joh, je hangt er maar steeds om heen als ik bij mijn kleinkind wil zijn, ga weg zodat ik alleen kan zijn met mijn kleinkind. Er zijn dingen gebeurd die ik totaal niet kan bevatten, die mijn kinderen niet kunnen bevatten en ik moet mijn kinderen regelmatig opvangen, twee van mijn kinderen hebben zelfs zelfmoordgedachten gehad. Mijn oudste zoon vertelde dat hij er regelmatig aan dacht om vanuit zijn slaapkamerraam naar beneden te springen omdat hij zo.n verdriet had. Ik vertelde dat tegen zijn vader , er helemaal kapot van, en die zei .. waarom vertel je dat tegen mij joh, ik kan daar niks mee. Als hij wil springen dan doet hij dat toch, val mij daarmee niet lastig. Dat was het moment waarop ik de relatie met hem definitief verbrak als echtgenote zijnde en ik besloot om met mijn kinderen te emigreren. Ik heb zo.n verdriet van binnen, kan het niet uitleggen. Ben elke dag ziek.. heb het dan benauwd, voel me totaal niet goed. Mijn kinderen en ik staan er nu helemaal alleen voor, hebben geen andere volwassenen om op terug te vallen en dat doet ons erg veel pijn. Maar wij gaan ons redden samen, wij zijn er heel sterk door geworden en hebben er veel van geleerd. Ben zo enorm trots op mijn dappere, prachtige, wijze kinderen!!
Iedereen veel sterkte.
Yvonne
Beste Yvonne,
Dank je voor bericht. Wat heb jij veel moeten meemaken in je leven. En wat knap dat je nog steeds overeind staat. Wel wankel, maar toch. Vanuit jouw situatie lijkt het onmogelijk weer te gaan opbouwen. In het werkboek kun je lezen hoe je weer je leven kunt opbouwen na emotionele mishandeling. En ook hoe je narcist-proof wordt. Zo te lezen ben je behoorlijk beschadigd en je kinderen ook. Het is een heel moeizaam proces en je zal veel moed nodig hebben om door te gaan. Probeer een normaal leven op te bouwen voor jou en je kinderen. Begin klein. Zoek normale contacten, ga de normale wereld in. Op een plaatselijke hobbyclubje of wordt actief op school. Zoek hoe het moet en wat bij je past. Ga kleine ontspannende dingen doen met je kinderen als een spelletje of een uitje. En zoek hulp, voor jezelf. En voor je kinderen. Dat is investering voor de toekomst. Hoe je verder wilt en kunt leven. Ik wens je veel sterkte, en je kinderen ook.
Susan
Ik ben momenteel in therapie, EMDR. Dat werkt goed. De therapeut stelde vast dat ik Hooggevoelig zou zijn. Ik herken het wel, maar ik heb ook de sticker van ADHD op mijn kop gehad en toen zou ik dat hebben.. Nu ik dit artikel lees zie ik weer herkenning.
Mijn moeder was denk ik een narcist, ze kon heel goed zielig doen en iedereen naar de hand zetten. Nu ben ik bijna 35 en zie ik hoe ze mijn leven verpest heeft, ze heeft me jeugd afgenomen, niet zo’n klein beetje ook.
Doordat ik nu pas zie wat er fout is gegaan in de opvoeding, begrijp ik ook waarom ik steeds in de “foute relaties” terecht kom. Ik ben gewend dat mensen tegen me aan trappen en dat zal ik dus ook eerder opzoeken dan een liefhebbende man, dat zal ik waarschijnlijk saai vinden…
Maar goed, ik heb die therapeut de link gestuurd van deze site, omdat ik mezelf hierin herken. Dan zou het dus geen hooggevoeligheid zijn, maar dan moet ik nog herstellen van die narcistische moeder…
Ik heb dit tot 2x toe geprobeerd uit te leggen aan de therapeut, maar het lijkt wel alsof ze mijn woorden omdraait! Zij zegt dan bijvoorbeeld, ik twijfel er niet aan dat je hooggevoelig ben. Terwijl ik nu die hooggevoelligheid eigenlijk zie als symptonen van die narcistisch opvoeding. Keer op keer krijg ik ook te horen dat ik niet sterk genoeg ik me schoenen sta, nou ik heb zoveel voor me kiezen gehad, dat ik ook een paar keer te horen heb gekregen, dat jij dit overleeft hebt.. staat een beetje haaks op elkaar…
momenteel weet ik ook niet goed waar ik sta en hoe ik nou verder moet. Het is allemaal zo onduidelijk, merk wel dat ik de afgelopen dagen weer in verwarring was. Op zich kan dat een goed teken zijn, omdat het kan betekenen dat mijn onbewuste denken veranderd…
Probleem wat ik nu heb is vooral dat ik me afsluit voor alles en iedereen, ik kan geen commentaar meer horen. Eigenlijk voel ik me soms best slecht en kan ik het ongeluk niet meer verdragen, om me heen zie ik iedereen gelukkig en mijn vraag is hoe krijgen ze dat toch in godsnaam voor elkaar zonder zichzelf op te offeren…
Daarnaast is het me moeder ook nog eens gelukt me vader en me broer tegen me op te zetten. ze waren gescheiden en ik ben bij me moeder opgegroeid, nooit mocht ik contact met ze. ze heeft ze jarenlang gevoed met verhaaltjes zodat het leek alsof ze gelijk had, narcisten zijn daar immers een ster in.
Nu kan ik niet meer met mijn vader praten, terwijl ik hem zo gemist heb. ik hoor uit mijn vaders mond de woorden van mijn moeder. weet je wat het gekke is, mijn vader kan zelf niet met me moeder omgaan. ergens denk ik wel eens, dat hij diep in zijn hart geloofd dat de scheiding zijn fout is. Ik weet niet hoe ze het doet, het irriteert me alleen.
ze maakt me kapot, ik heb nooit geleerd met andere mensen om te gaan en weet niet wat “normaal” is, Als ik lekker in me vel zit kan ik zo blij zijn en ook andere mensen enorm blij maken. maar nu lijkt het wel alsof mensen alleen nog maar tegen me aan trappen en dat heb ik niet verdient…
Het lijkt wel alsof het spelletje lang van te voren heeft uitgedacht, Hoe stop ik het dit spelletje? Het lijkt wel alsof de negatieve energie die ik nu krijg van me vader en broer het laatste zetje zijn. het voelt alsof ik uit de lucht ben gevallen en geen familie meer heb. alles zou mijn schuld zijn, terwijl ik mezelf alleen maar heb opgeofferd, zodat de ander gelukkig zou worden. mijn tijd zou wel komen, nou vraag me af wanneer, want zoals ik eerder aangaf word ik dit jaar 35 en ik schaam me dood, ik lijkt soms wel een tiener…
iemand tips of advies…
Beste Leonie,
Dank je voor je reactie. Je schrijft: ze maakt me kapot! Maar dat hoef je niet toe te laten. Het lijkt ook alsof je er alleen voor staat. Je wordt niet gesteund en dat zou als eerste moeten. Steun en weten dat je begrepen wordt. Je wilt je verhaal doen en voelen dat er geluisterd wordt. Er is geen veilige haven voor je op dit moment. Je therapeut bevestigt je niet, maar weerlegt en verdraait je verhaal. Voor het weet heb je er nog een probleem bij. Het werkboek (hoofdstuk 6) gaat over therapie die je niet steunt en die zelfs kan zorgen voor hertraumatisering. Een therapeut dient je te steunen en naast je staan.
Jouw focus ligt op mensen/familie om je heen. En natuurlijk voelt het niet goed, als iedereen zich tegen je lijkt te keren. Zolang al je aandacht gericht is tegen de buitenwereld, de wereld buiten jezelf, is deze niet gericht op jezelf. Stel dat het je zou lukken om de aandacht te verleggen en je bezig houdt met jezelf. Je zou hierbij misschien hulp kunnen gebruiken van een coach of therapeut. Je kan ook zelf op zoek gaan wat bij je past, wat je leuk vind, hoe je je tijd wilt doorbrengen.
Hoog gevoelig, ADHD of niet. Je bent zelf aan zet. Welke sticker er ook op geplakt zit. Je zal zelf in actie moeten komen om iets te veranderen. Laat je familie/vrienden maar denken wat ze willen. Hun gedachten kan je niet veranderen. Je kan wel laten zien ( aan jezelf) dat je het kan doorstaan. En dat je een eigen leven kan leiden. Sterkte hiermee,
Susan
Hallo,
ik heb de site helemaal doorgelezen. Ik heb het idee dat mijn moeder een narcist is en dat ik daardoor ook zelf steeds in verkeerde relatie’s val.
Ik heb al diverse therapien gehad, kom wel een stukje vooruit, maar telkens ook tot de ontdekking dat ik er nog niet helemaal ben.
Nu vraag ik me af wat ik uit het boek kan halen van jouw.
ik wil het graag bestellen, maar heb het financieel niet breed. Is er ergens een gedeelte van het boek beschikbaar, zodat ik de inhoud een beetje kan doorkijken om te zien of het is wat ik nu nodig heb?
Momenteel durf ik gewoon geen relatie’s meer aan te gaan, ik kan mensen niet meer vertrouwen. Voort zit ik weer klem…ben al zo blij dat ik nog weg ben gekomen, gelukkig zonder zwangerschap en god wat was ik daar dichtbij. Ik moet er niet aandenken dat ik mijn leven lang aan hem had vastgezeten dmv een kind. Dat is wel hoe ik het zie.
Daarna ben ik een vriendschappelijke relatie aangegaan met (waarvan ik dacht) een goede vriend en die neemt me ook nog eens in de maling.
Ik ben het zat om keer op keer maar als gebruiksvoorwerp te worden gebruikt, niet als een mens maar als een ding. Hoe kan dit toch, zien mensen het?
Ik heb al een boek gelezen van Robin Norwood (als hij maar gelukkig is), hiervan zijn ook hulpgroepen, die heb ik een paar keer bezocht maar ik voel hier weer de afstand tussen de mensen. en vond het vreemd dat ik maar moest zeggen dat ik relatieverslaafd was.
dan leggen ze het immers weer bij het slachtoffer neer…
zo langzamerhand word ik echt gestoord van deze hele wereld.
iedereen die doet maar en ik ben gek en mag alleen met mijn armen over elkaar zitten.
weet gewoon niet meer wat normaal is…
Ik heb geen normale jeugd gehad en daarna alleen van die dwaze relatie’s,
hoe moet ik nou weten wie ik zelf ben. ik heb mezelf nooit mogen zijn.
ik heb een therapeute, ze heeft me tot nu toe goed geholpen. Denk dat ze nu wel beter begrijpt hoe en wat, maar ik weet niet of ze ook voldoende in huis heeft om mij te helpen.
ze geeft me wel tips over wat een gelijkwaardige relatie is en dat die in balans moet blijven. Tevens geeft ze aan hoe ik vanuit mezelf kan reageren.
zit ik bij deze therapeut goed…strookt dat een beetje met wat die therapeuten doen die aan deze website zijn gelinkt? Heb niet zo;n zin om mijn hele verhaal weer bij iemand anders neer te leggen, ik heb al verschillene opnames gehad en meerder therapeut/ psychologen en psychiaters besproken. zij is voor mij gevoel de enige die naar mij kijkt en luisterd.
De GGZ behandelt je soms zo vreemd, ze hebben het in mijn ogen veel te druk waardoor ze onvoldoende tijd aan de patienten kunnen besteden.
maar mijn belangrijkste vraag is dus, wat is het kader van het boek en staan er werkopdrachten in? of is het puur uitleg over wat een narcist doet.
Beste Leonie,
Dank je voor je bericht. Ja, wat kan ik zeggen. Het boek staat vol met zinvolle inzichten, waar je heel veel mee kunt. Je ziet op deze website heel veel reacties staan van lezers, die veel aan het boek gehad hebben. Die geven je een goed beeld van wat er allemaal in staat. Iris gaat op veel meer in dan alleen wat de narcist of psychopaat doet. Het is uiteraard aan jou om te bedenken wat je wilt.
Je zal zelf een manier moeten vinden, hoe jij verder komt in jouw leven met jouw strubbelingen. Niemand kan je zeggen, hoe het moet. Je kan zelf uitproberen en daar ben je mee bezig. Je bent op zoek naar jouw weg voor hulp. Je merkt dat sommige dingen je niet verder helpen ( boek-site Robin Norwood). Ik vind dat je dit heel duidelijk aangeeft en ik kan me goed voorstellen dat je met die visie niet verder komt. Nu ga je weer verder op zoek. Je kunt ook altijd gebruik maken van een gespecialiseerde coach of therapeut via het netwerk. Het is aan jou. Het hoeft niet nu. Je bent altijd welkom bij één van onze coaches of therapeuten. Ik wens je veel succes en wijsheid,
Susan
Klopt zit in het zelfde schuitje, zit inmiddels onder de medicijnen. Was hsp maar het lijkt of mijn voelsprieten weg zijn door al die medicatie. Voel me zo leeg
Beste Marcel,
Je schrijft over je hooggevoeligheid. Als je groot bent gebracht door een ouder met een persoonlijkheidsstoornis dan ontwikkel je als kind vaak grote gevoeligheid. Je verlangt naar ouders waarop je kunt steunen en die er voor je zijn. Als je dit niet krijgt, ga je je best doen. Je gaat je aanpassen, je bent loyaal en afhankelijk van je ouders. Je kan steeds meer je best gaan doen. Je houdt steeds je ouder(s) in de gaten. Als hij of zij zo doet, dan weet jij wat je moet doen om je ouder tevreden te stellen. Als je ouder tevreden is, hoop je dat ze goed voor jou zullen zijn. Als kind doe je dit gewoon. Je gevoeligheid wordt ontwikkeld. Als kind en later volwassenen ben je heel erg op anderen gericht.
Het gevaar voor jezelf is dat je niet leert niet op om je eigen signalen in te gaan. Je leert niet waar je eigen grenzen liggen en dat je een eigen ’IK’ hebt. Dus je ontwikkeling stagneert. En je hebt een enorme gevoeligheid. En dat is vermoeiend. Je kunt jezelf niet goed beschermen. En dan komt er een dokter met pillen. Je hoog ontwikkelde voelsprieten verdwijnen. En de rest van je gevoel ook.
Het is niet zo simpel om hier achteraf, in je volwassenheid, mee te leven. Het kan wel, als je dit inzicht hebt verkregen. En voelt en begrijpt dat dit scheef is gegroeid en dat het daarom moeilijk is hiermee om te gaan. Het proces is niet gemakkelijk, en pittig. Het is zeker de moeite waard om je leegheid te begrijpen en jezelf te ontdekken. Zorg dat je gespecialiseerde hulp krijgt, van iemand die narcistische mishandeling echt begrijpt. En als je Iris haar boek nog niet hebt gelezen; ga dit lezen. Want onder de berg zit jij verborgen.
Sterkte, Susan Veenstra
Beste Marcel
Ik herken dit en ben ongeveer 130.000 keer mishandeld, vernederd en van alles beschuldigd waar elke projecterende zot mee aan keam dragen. In 1998 genialiteit vastgesteld en hsp. Ook mijn vrouw heeft dit en wij beiden herkennen het een en ander bij jou. Ik gebruik een half tablet per dag sinds kort …. Niet meer!!! Geen alcohol en niet roken. Door de hsp zijn ze in staat je geestelijk te doden. Maar dat recht hebben ze niet. Ik was een enorme vechter en vocht zo hard voor mijn bestaan dat ik bijna opgaf en nu bijna opgeef. Dan maar dood. Van alles wordt je beschuldigd en het is alsof je in een zwarte koker zit en ze rammen op je buik en hoofd zonder dat je kunt bewegen. Het zijn ook elke keer het ” straatvolk en laag sociaal soort” wat dit flikt. Advies: Ga hardlopen, muziek, eet bakken zeewier en vis, doe joga, ga fotograferen en blijf weg bij ordinairen en de massa. Stadions zijn erg slecht voor je. Pas op met vertrouwen geven. Dat is een valkuil voor jou. Rem liefde en genegenheid af tot een normaal niveau en weiger jezelf op te offeren. Koud water treatment is geweldig Dat sterkt je geest enorm. Ontdek je zelf met gevoel. Groet. Dirk
Beste Leonie,
Ik wil je moed inspreken en zeggen dat ik begrijp wat jij doormaakt. Ik heb er ook zo voor gestaan. Zo erg dat ik het niet meer zag zitten en het niet meer hoefde. Gelukkig had ik de kracht om me te laten opnemen. Intern en dagtherapie. Zoek goede therapeuten, psychologen, of als je niet meer kan , laat je opnemen. Het verwerkingsproces is hard en zwaar zeker als je hooggevoelig bent. De film van je leven komt terug voorbij en je gaat dingen begrijpen die je nooit begreep. Je moet dan heel goed voor jezelf zorgen of laten zorgen. Ik deed er anderhalf jaar over. Niet gaan werken.
Het ongeloof, de woede, verdriet, depressie het is een rollercoaster. Zoals je zegt het besef dat ze je jeugd kapotmaakte. Ik las heel veel boeken over narcisme en psychopatie. Zwaar , maar het maakt je slimmer om je te wapenen. Lieve Leonie, ik wens je sterkte.
caroline
Alle, maar dan ook alle symptomen zijn zo herkenbaar. Ik schrik er van. Het maakt me verdrietig. Verdrietig omdat ik dacht dat t nog wel mee viel…hoe ik me voelDE. Maar het is dus voel. Ik wil me niet zo voelen, daarom stop ik het weg en speel ik mijn oude ik. Ze komt wel weer terug, maar het heeft blijkbaar meer tijd nodig.
Ik heb de handtekening van mijn ex nodig voor de hulp voor mijn kinderen, steeds krijg ik deze niet!
Waar kan ik terecht?
Beste Manon.
Het is zo dat je een handtekening van je ex nodig hebt om een behandeling te laten plaats vinden, lees dit document:
Wegwijzer dubbele toestemming minderjarige (PDF bestand) van het KNMG
Wie beslist? De hoofdregels · Over een kind jonger dan 12 jaar, beslissen degenen die het gezag over het kind uitoefenen. Meestal hebben beide ouders van het kind het gezag, soms ligt het gezag bij één ouder, soms bij een of twee voogden.1 Zijn er twee gezagsdragers, dan beslissen zij samen. De mening van het kind doet formeel niet ter zake, maar speelt in de afwegingen wel een rol. · Is het kind 12 maar nog geen 16 jaar oud, dan is naast de toestemming van de gezagdrager(s), ook de toestemming van het kind zelf vereist. · Is het kind 16 of 17 jaar, dan beslist hij zelfstandig. · Is een kind wilsonbekwaam, dan beslist/beslissen de gezagdrager(s).
Als je kind jonger is en je acht de behandeling noodzakelijk, zou ik de behandelaar om advies vragen. De therapeut kan zelf met je ex contact zoeken en haar/ zijn beslissing nemen. Dan blijf jij er buiten.
In het bijbehorende artikel staat wat de mogelijkheden zijn en hoe het aan te pakken.
Succes,
Susan Veenstra
Hoewel alle verhalen van mensen die met een narcist te maken hebben gehad anders zijn, valt het mij op dat er bijna altijd een gemeenschappelijke factor is, n.l. dat een slachtoffer bijna nooit zijn verhaal aan een ander durft te vertellen.
Ik heb zelf zo’n situatie meegemaakt (moeder-kind relatie) en als mijn latere partner niet een vangnet voor mij was geweest, dan weet ik niet of ik het overleefd zou hebben.
Het verhaal is veelal zo ongeloofwaardig, zo bizar, dat een ander, onkundig van wat een slachtoffer van een narcist heeft meegemaakt, het vrijwel nooit zal geloven en het afdoet met: het zal wel aan jezelf hebben gelegen. Slecht op websites als deze is er enig begrip.
Slachtoffers zullen vaak hun verhaal verzwijgen. Enkele jaren geleden las ik op de website – ratgevallen.nl – een aantal verhalen die mij zo troffen dat er voor mij een licht ging schijnen op alles wat ik had meegemaakt. Ik had het meeste zelf meegemaakt zonder ooit over het woord narcist te hebben nagedacht. De situatie bestond toen al jaren niet meer, maar toch hield het mij nog altijd onbewust bezig.
Ik begrijp de verhalen en kan alleen maar zeggen, schrijf het van je af en probeer de narcist zoveel mogelijk op afstand te houden. Dat verdient hij of zij.
Man, 64 jaar.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik doodop ben. Ik ben zo ver van mijzelf verwijderd. Ik weet niet meer wie ik ben, wie ik was en ben verbaasd over wat er allemaal gebeurd. Ik ben nu bijna 2 jaar getrouwd en na het huwelijk is mijn man heel subtiel aan het veranderen. Wat ik lees is alleen maar herkenbaar. De aanvallen, stilte behandeling, alles omdraaien, manipuleren en negeren. Nu herken ik dat hij een 100% narcist is. Ik probeer in alles mijn best te doen maar hij ziet het niet en vindt altijd nog zaken die ik volgens hem niet goed doe. Dan roept hij zich bij hem en legt uit dat hij niets begrijpt van mijn gedrag en dat ik niets leer.
Hij overlegt niets maar deelt dingen mee. Maakt lijstjes wat ik moet doen. Ik ben zijn verpleegster, huishoudster en oppas voor de poezen. Hier kan hij trouwens wel begrip, geduld en liefde voor opbrengen. Verder is hij ook nog zwaar verslaafd aan internet porno.Voor zijn ontspanning gaat hij voor de computer zitten porno kijken. Dat heeft hij nodig want hij staat onder grote spanning, zegt hij. ‘s Ochtends voordat hij naar zijn werk gaat zit hij voor de computer. Als ik even weg ben zit hij voor de computer. Hij raakt mij steeds minder aan en doet het alleen om mij tevreden te stellen. Zoals ik al zei: ik ben doodop maar weet niet hoe ik dit moet aanpakken om weg te kunnen gaan.
Mag ik je helpen??? Merel!!!!!!!!!!!!! W E G W E Z E N, als je alles gedaan hebt wat mogelijk was elkaar te begrijpen.
Maar waarom voel ik mij dan schuldig en waarom kan ik voor iedere situatie die hij uitlegt begrip op brengen. Terwijl hij mij niet ziet staan, het alleen maar over hem gaat en volledig zijn eigen ding doet. En dan zegt hij weer tegen mij: ik ga nooit vreemd en jij ook niet he? En ik ga nooit weg ben jou en jij ook niet bij mij he? Want ik hou zielsveel van je en niemand in je leven houdt zoveel van je als ik .
Waarom heb ik de kracht niet om weg te gaan en om nooit meer terug te komen. Waar ben ik bang voor? Dit zijn allemaal dingen waar ik mee worstel. 1 antwoord kan ik geven: ik ben bang dat ik de verkeerde beslissing neem. Als ik wegga wil ik nooit meer terugkomen. Ik wil sterk zijn, ik wil blij zijn en mensen om mij heen hebben. Dat ik heb ik nu niet. Ik woon in een groot huis maar ben zo alleen……..
Beste Merel,
Hier geldt: je weet wat je hebt, niet wat je krijgt. Soms kiezen vrouwen te blijven zitten uit angst voor het antwoord. Want er is geen zekerheid als je gaat. En het is moeilijk om te gaan. Je weet nu wat je hebt. Als je zelf geen stappen zet, blijft alles zoals het is. Die zekerheid heb je in iedere geval. Dan kies je toch voor het leven wat je nu leidt. De angst is groot en voelt wellicht als een berg te hoog. Toch, als je begint met de verandering, om de berg te beklimmen zal je merken dat het zou kunnen lukken.
Ik adviseer je het werkboek van Iris Koops ( via de website) te bestellen. Het zal je zeker ondersteunen om de keuze te gaan maken. Er staan veel adviezen in, hoe je hier mee kan omgaan. En uiteindelijk te herstellen. Herstellen kan pas als je weg bent. Je kunt het wel voorbereiden. Dat is ook een stap.
Veel sterkte,
Susan Veenstra.
De stap om voor te bereiden heb ik gedaan door iemand in vertrouwen te nemen en daar zou ik ook tijdelijk terecht kunnen.Dat alleen al geeft een goed en sterk gevoel. Betekent het nu dat ik zo de deur uit zou kunnen lopen? Is het zo makkelijk? Wat is gevolg dan? Ben ik sterk genoeg om weerstand te bieden? Ik word echt gek van mezelf en van mijn leven en het meest van hem!!! Inderdaad met kloppende oksels naar huis om maar weer af te wachten hoe zijn pet staat. De stilte behandelingen en het negeren. De woorden die tegen mij gezegd worden. Sorry hoor voor mijn altijd maar twijfel….!
Ik ben bijna 50 en mijn ouders scheidden in mijn tienertijd. Mijn vader was de “slechterik” mijn moeder de goede. Ik ging, om een andere reden, naar een hapto therapeute en kwam er daar achter dat ik niet voel. Na ruim een jaar behandeling ben ik compleet in de war geraakt. Ik had het gevoel dat ik gek werd. Na een behandeling bij de hapto kwam ik thuis en het leek net of alleen mijn huid nog van mezelf was, de binnenkant was niet ik maar mijn moeder. Ik ging naar buiten om dat gevoel dat ik gek werd kwijt te raken wat niet lukte. Afleiding werkte prima maar het rotgevoel kwam daarna dubbel zo hard terug. Op een gegeven moment durfde ik niet meer naar bed, bang voor de stilte en wat er ging gebeuren. Ik heb het zo slecht gehad dat ik gewoon wilde oplossen in het niets. Dood zijn leek me op dat moment heerlijk. Ik heb kalmeringstabletjes gevraagd bij de huisarts. Nog steeds had ik geen idee wat er met me aan de hand was. Ook al kan ik het nog niet echt geloven, het lijkt erop dat mijn moeder niet de moeder is die ik denk dat ze is. Sinds ik niet meer zo lief en meegaand ben ( ik was de enige die haar begreep, niemand vindt haar aardig zegt ze) doet ze heel raar. Dan heeft ze niemand en dan heeft ze een leuke dag gehad met haar beste vriendin. Dan komt ze niet naar mijn dochters verjaardag want het gaat niet goed met haar maar als ik even bel durft ze het wel aan. Zo gaat het HEEL goed met haar, een dag later wil ze zich laten opnemen enz. enz. Ik snap er helemaal niks meer van. Zij zorgde zo goed voor ons toen mijn ouders uit elkaar gingen. nu moet ik wel zeggen dat de enige herinneringen die ik aan mijn ouders heb vanaf de scheiding zijn. Van daarvoor heb ik er maar 1 en dat is dat mijn moeder mijn koffertje had ingepakt toen ik klein was. Ik moest maar ergens anders gaan wonen. Geen idee meer waarom. Nu ben ik dus op onderzoek uit en herken alle symptomen op 1 na. Het zal toch niet?
Beste Monique,
Het lijkt alsof je je moeder je alle kanten op slingert. Je weet niet waaraan je toe bent. Als je in haar investeer en luistert naar haar behoeftes gaat het allemaal wel, tot je je eigen pad bewandelt. Het kan goed zijn dat je op jonge leeftijd al geleefd hebt met de grillen van je moeder. Om jezelf te redden uit een onbegrijpelijke situatie, ben je je gevoel gaan ‘uitzetten’. Dat wordt een gewoonte dij voor een tijd handig kan zijn. Zonder je ‘gevoel’ kun je leven, totdat je in de knoop komt met jezelf ( en met je gevoel).
Antwoorden zul je krijgen uit het inzicht in wat er nou gebeurd is met je. Ga op onderzoek uit naar waar wat vandaan komt. Misschien is het ontfutselen waar wat vandaan komt lastig om alleen te doen. Met het boek wat je besteld hebt kun je zelf al heel wat uitzoeken, het is een goede eerste stap naar je herstel. Dat is uiteindelijk waar je heen wilt.
Succes ermee,
Susan Veenstra.
Hoe kan je weer terugkomen tot je eigen ik? Ik herken veel van het symptomenlijstje. Heb nog steeds elke nacht nachtmerries. Huil veel en heb hele heftige emoties. Vind mezelf totaal niet leuk omdat ik maar steeds te horen heb gekregen dat er van alles met mij mis was, en omdat zelfs mijn eigen familie mij totaal heeft laten zitten. Als ik toenadering zocht vertelde mij vader mij steeds hoe een moeilijk kind ik was geweest, hoe een rare volwassene ik wel niet ben geworden, kreeg ik ineens te horen dat mijn ouders nooit een band met mij hebben kunnen vormen, dat mijn zussen dat ook niet konden. Dat ze dat erg voor mij vonden, maar dat dat nu eenmaal zo was. Mijn ziel is gebroken door mijn familie, en daarna door mijn ex met asperger en narcisme die zoals hij eerlijk verteld mij zou laten liggen op straat als ik neer zou vallen. Als gevolg hiervan heb ik altijd de verkeerde vrienden aangetrokken en werd het allemaal nog eens bevestigd. Ik trek narcistische mensen aan, die voelen zich bij mij erg op hun gemak. Ik trek mensen aan die zich beter voelen door mij te kwetsen en door op mij neer te kijken. Waardoor bij mij mijn hele persoonlijkheid zowat totaal is afgebrokkeld. Er is zoveel gebeurd dat ik het niet meer los kan laten. Ik heb mijn kinderen, wil er voor hun zijn, en doe dat natuurlijk ook maar ze zien ook mijn intens verdriet. Dat is niet goed voor hen. Het is niet goed voor hen dat ze geen naaste familie hebben naast mij. Wij zijn helemaal alleen, hebben alleen elkaar nog. En dat doet pijn! Een niet te beschrijven pijn als je je kinderen zichzelf zo ziet afvragen waarom. Het verdriet in mijn kinderen, door hun vader, door mijn familie. Door bepaalde mensen. Waarom? En dan kijk ik naar mijn kleine meisje van vijf jaar, die zo vrolijk door het leven heen springt. Ze wil fotomodel worden, actrice, houd van optreden. En zo was ik ook. Ik wilde een artieste woren, schrijfster, fotomodel. De creatieve wereld in. Ging alleen overal naar toe, werd niet door mijn ouders gestimuleerd en op een gegeven moment dacht ik dat ik niks waard was en ging niet verder. Nu blijkt dat ik echt talent heb, ben nu 49. En ik ga nu op zangles, illustreer, start mijn eigen boek, eigen bedrijf, doe heel veel dingen die ik altijd heb willen doen. En ik ben er nu voor mijn kleine meisje die dat ook wil, voor al mijn kinderen. Dat is liefde. En ik kijk naar hun en kan totaal niet begrijpen waarom mijn ouders en zussen niet van mij houden. Waarom je een klein meisje zoveel straf heb gegeven, af hebt gewezen, heb verteld dat ze niks maar dan ook niks waard was door je houding naar haar toe. Waarom? Het breekt mijn hart en maakt me erg in de war. Wat is er mis met mij?
Yvonne
Beste Yvonne,
Misschien is er niets mis met jou. Die kans is groot. Je hebt alleen de mogelijkheden niet gehad. En de mogelijkheden of kleine lichtpuntjes zijn snel gekleineerd. Je bent geïsoleerd. Vanaf je kind tijd hebben je ouders en je familie jou het idee gegeven dat het aan jou lag. Dat neem je mee in je latere leven. Dat denk je dan ook. Een uitstraling van: ik ben niet belangrijk. En daar komen de foute mensen op af. Het is goed om te lezen dat ondanks alle moeilijke jaren je nu jezelf gaat ontwikkelen op gebieden waar je plezier aan beleeft. Dan kom je er uit, uit je moeilijke jaren. Je pikt je eigen leven op. Wie weet ga je in de komende tijd ook nog wat externe contacten opdoen. Daar haal je niet je verloren familie mee terug. Wel heb je dan aanspraak en iets dat je voedt.
Ik wens je heel veel sterkte.
Alleen maar herkenning…
Het kost je zoveel energie jezelf weer te herprogrammeren. Ze blijven ook maar doorgaan,… al heb je allang afstand genomen..
Aanvulling symptomenlijstje;
– tijdelijke shizofrenie
– beschadiging hypocampus
– beschadiging amigdala
– korte termijns geheugen beschadigd
Nou ben ik ook in aanraking geweest met 100% zeer gestoord persoon, haar doel enkel en alleen mensen helemaal kapot maken, complex ptts is een logisch gevolg na een korte relatie met haar, ze ziet je het liefste schizofreen in een inrichting belanden, zelfmoord is haar ultieme doel, een psyco killer!
Ik ben ontsnapt, het was zeer heftig !
Veel heb ik gehad aan het boek van iris Koops.
Verder heb ik veel gehad aan Thomas Sheridan, boek puzzeling people en zijn YouTube kanaal.
Psychopath Free van Jackson Mc kenzie is ook een aanrader.
Het toppunt van waarheid is voor mij Michael Tsarion, the roots of evil !
Ascc direct – is ook een geweldig kanaal op YouTube en Ross Rosenberg, Melonie tonia evens.
En om te snappen hoe ziek deze mensen zijn en denken adviseer ik SAM VAKIN !
Succes !
Het komt allemaal goed !
Beste Josef
Met zo een vrouw heb ik ook een relatie gehad.
Ze bestaan echt.
Haar doel was/is mij volledig ten gronde te richten.
Systematisch en gepland onderuithalen tot er een wrak over is.
Leugens,toneelspelletjes,vooropgezette decors en meerdere vormen van gaslightning.
Bloeddorstig,temeer omdat haar laatste partner,na een relatie van plus/minus 5
jaar,,zelfmoord heeft gepleegd. Blijkbaar smaakt dat naar meer.
Gelukkig heb ik een klein jaar geleden afstand genomen door het contact te verbreken
maar de twijfels en trauma’s zijn nog niet weg.
Ik heb te maken gehad met een narcistische moeder en een vader die alles liet gebeuren en die vervolgens nooit thuis was. Ik ben gekleineerd, uitgescholden (mispunt, miskleun), er is me verteld dat ik niets waard was en dat ik nergens goed voor was. Ik ontwikkelde faalangst en een minderwaardigheidsgevoel. Ook vertrouw ik mensen moeilijk.
Mijn man is overigens geweldig. Hij steunt me en gelooft me. Hij heeft van dichtbij gezien dat mijn moeder ziek is. Hij is hiervan getuige geweest. De laatste keer dat mijn moeder me uitschold waar mijn kind bij was, is de dag dat ik emotioneel afscheid van haar heb genomen. ‘Moeder’ vind ik een groot woord voor de vrouw die me het leven heeft gegeven. Onder het woord ‘moeder’ versta ik: onvoorwaardelijke liefde, achter je kind staan, je kind al het geluk van de wereld gunnen enz. Helaas heb ik dit nooit ervaren. De problemen begonnen bij mij erger te worden toen ik zelf moeder werd. Ik was bang dat ik niet wist hoe ik een kind moest opvoeden.
Inmiddels ben ik in therapie en ik lees veel over narcisme.
Ik heb al zoveel geprobeerd om mezelf te helen. Heeft iemand ervaring met EMDR?
Beste Anoniem,
Je hebt heel wat te verwerken en dat gaat niet zomaar. Je beschrijft het heel helder. Het is echt een hele klus. Je hebt inzicht en je begrijpt waar je trauma vandaan komt. Wat helend en positief is dat je een fijne partner hebt. Hij heeft ook ervaren hoe je moeder is. Hij kan daarom begrijpen hoe je je kan voelen. Het is goed dat je in therapie bent. Zo kom je uiteindelijk verder met je verwerking.
EMDR, door een ervaren therapeut, kan heel goed werken om traumatische gebeurtenissen emotioneel los te laten. De gebeurtenis zelf verander je niet. Je zal ze meer als feiten gaan zien. De emotionele lading gaat eraf. Dat kan veel lucht en levensruimte geven.
Ik kan je ook het werkboek van Iris Koops, te bestellen via de website, aanraden. Dit boek zal je zeker helpen bij meer verwerking en meer inzichten. Ook bieden wij workshops aan via het verdwenen zelf. Ik kan je zeker aanraden hier ook aan mee te doen. Ook op de website staat de informatie vermeld.
Ik wens je veel moed en kracht,
Susan Veenstra
Beste Susan,
Bedankt voor de tips.
Ik ga het boek bestellen. Het is inderdaad niet niks wat er allemaal is gebeurd in mijn jeugd. Ik zie nu ook duudelijk in dat ik deze behandeling niet heb verdiend. Ik zit nog met veel boosheid. Een pedofiel wordt gestraft voor zijn daden, maar mijn moeder komt overal mee weg. Dit is moeilijk te accepteren. Ik besef dat ik mijn heling helemaal zelf moet doen. Zoals ik alles altijd zelf heb moeten doen, omdat ik weigerde naar mijn moeders pijpen te dansen. Ik vocht voor wat ik waard was en verzette me hevig tegen zo’n onrechtvaardige behandeling die mijn moeder me dagelijks gaf. Mijn broer was het gouden kind. Hij deed alles wat mijn moeder zei. Ik was de lastpak. Toen ik geopereerd moest worden als klein kind en 3 maanden verzorging nodig had zei ze tegen me dat ik haar leven heb verpest en dat ze haar werk op moest geven door mij. Deze boodschap herhaalt ze vandaag de dag nog steeds.
Ik ga het met mijn kinderen heel anders doen. Ik maak geen onderscheid en gun ze de wereld. Wat een verrijking van mijn leven. Ik begrijp daarom ook zo moeilijk waarom mijn moeder haar enige dochter zo behandeld heeft en nog probeert te behandelen. Het waarom is voor mij nog een groit ding
Heftig allemaal hoor,
Een vraag:
Mijn vriendin is 7 jaar ‘in de ban’ geweest van een Narcistische klootzak.
(soort van buitenechtelijke ban)
In die zeven jaar is ze ernstig aangetast, zo noem ik het maar.
Nu is ze in december terug gekomen en ziet in dat hij de vijand was.
Echter…. ze is niet zichzelf meer en kort geleden kwam ik er achter dat ze nu weer met een andere (mogelijk ook weer zo een) aan het rotzooien is.
Er wordt misbruik gemaakt van haar labiele toestand…
Maar ik dring niet tot haar door lijkt wel…
Dus de kinderen en ik weten even niet meer wat we moeten doen…
Moeten we toekijken hoe ‘mama’ zich weer de vernieling in helpt?
Moeten we keihard ingrijpen? zo ja, hoe dan?
Het is nu net of ik met twee personen leef, het ene moment lief en aanhankelijk, het andere moment kil en afstandelijk…
Echt, wij weten het niet meer… hopelijk kan iemand van jullie iets van raad geven?
Gr,
John.
Beste John,
Helaas kun je niet iemand wakker schudden, hoewel veel mensen denken dat dát de manier is. Bij wakker schudden is de kans groot dat ze nog harder wegvlucht en zich nog meer gaat nestelen in schijnveilige relaties. Ze zou zelf moeten leren, en je constateert dat dit nog niet het geval is. Ze heeft er geen ‘last’ van, ze haalt er nu iets uit, waardoor ze zichzelf vergeet. Alleen, ze focust ze zich zo op de ander of op de relatie dat ze dat niet ziet. Dat werkt dus niet.
Begrip hebben misschien? Dat is ook niet helemaal de oplossing, want dan kan het zijn dat je meegetrokken wordt in haar relatie- droombeelden of dat het tussen jullie alleen maar hier over gaat. Gevaar hierbij is ook, dat je jezelf dan weer gaat vergeten, omdat je zo met haar bezig bent. En de kinderen raken niet alleen hun moeder kwijt , maar ook jou.
Iets er tussen in dan maar. Voor dit soort complexe situaties is er geen ‘gouden tip’:
· Je grenzen aan geven: wat accepteer je wel en niet van haar. Dit is om jezelf niet kwijt te raken en het goede stabiele voorbeeld voor je kinderen te bewaken ( dat ben jij).
· Je verdiepen in het onderwerp, het werkboek van Iris Koops aanschaffen via de site. Dan ben je voorbereid, je weet wat je kunt verwachten en kunt bedenken wat je wel kun doen of beter kan laten.
· Zorgen dat jouw leven wel op de been blijft. Onderneem dingen met de kinderen, zodat zij een fijne papa hebben. Blijf wakker en blijf afwegen of je relatie verbetert of juist net. Neem dan de juiste beslissing. Dat hoeft niet nu, dat kan op termijn. Eerst helderheid creëren, je kunt hier ook de hulp van een professional bij vragen.
Sterkte ermee,
Susan Veenstra.
Beste Susan,
Bedankt voor de terugkoppeling, ik kan hier wat mee.
Nu hopen op betere tijden zeg maar.
Gr,
John.
Beste John
Ondanks de negatieve ervaringen is de omgang met een narcistische persoon verslavend.
Als dat niet zo zou zijn dan maakte iedereen zich op tijd uit de voeten.
Is het dan eindelijk zover dat er afstand is genomen en aan een nieuw en beter wordt begonnen blijft er in eerste instantie een enorme leegte over.
Deze leegte maakt kwetsbaar en egoistisch waardoor men snel geneigd is om
weer dezelfde fouten te maken.
De speciale aandacht,de seksuele band,het mindfucken en de onzekerheden waarmee is geleefd laten iemand getraumatiseerd achter.
De narcist heeft met zijn manipulaties je hoofd gebrainwashed en een aantal van zijn eigen kwaadaardige en liefdeloze eigenschappen bij je ingebracht.
Het hoofd is leeggelepeld en het duurt lang,voordat je eindelijk terug bent bij wie je van oorsprong was.
Het is zaak om dat te onderkennen en om jezelf goed onder de loep te nemen.
Je eigen handelen en je intenties beoordelen.
Als je dat niet doet dan blijf je m.i.daarin hangen en ga je zelf narcistische trekken vertonen.
Tijd kan veel goed maken maar nog belangrijker is het om de verantwoordelijkheden op je te nemen voor de eigen keuzes en de fouten die daarmee gepaard zijn gegaan.
Uiteindelijk kun je er sterker en zelfs beter uitkomen dan hoe je voorheen was.
Belangrijk is dat je de liefde en de vriendschappen om je heen weet te waarderen en opnieuw kunt laten stromen.
Met wat je schrijft heb ik niet het gevoel dat zij daarmee bezig is.
Dat jouw vrouw jullie nu weer in de steek aan het laten is is een bedreiging
voor het geluk van jou en jullie kinderen.
Het spel van afstoten en weer aantrekken is datgene wat een narcist typeert.
Neem de tijd maar besef wel dat zij zelf daaraan moet werken.
Meer dan vertrouwen,je steun en liefde kan je niet geven.
Pas goed op jezelf en op je kinderen voordat jullie er stuk aan gaan.
Groeten