Dit is een gastcolumn van Kompas(sie)
Het lukt mij niet om te huilen. De druppels stromen daarom door de aderen van heel mijn lijf. Het is een welkome afwisseling na de achtbanen vol adrenaline.
Waar twee vechten hebben twee schuld? Is dat ook zo als de één daar verantwoording voor neemt en de ander het voordeel van de twijfel krijgt omdat hij normaal functioneert terwijl hij achter de schermen heel ander gedrag laat zien?
Ik kan weer wat ontspannen en ben niet meer zo heel erg moe. Het boek van Iris lezen heeft voor antwoorden gezorgd op vele vele vragen. Écht een aanrader. Het staat nu bol van onderstrepingen, toevoegingen en uitroeptekens.
Alles wat ik had ben ik kwijt, maar ben op weg naar vrijheid om mijzelf weer te kunnen zijn. Het licht in mij wordt niet meer in de weg gestaan.
De hoogtepunten van het buitenproportionele voetstuk waar ik op werd gezet gaf waanzinnig veel plezier evenals diep donkere tinten grijze schaduw. Aantrekkingskracht veranderde in een giftige chemische reactie toen het een spel bleek te zijn door onbeheersbare controle, grilligheid en vooral macht.
Als een intern ongemakkelijk gevoel extern afgereageerd wordt met onevenredige straffen, waarom geeft het niet accepteren daarvan door de “liefde van m’n leven” geen inzicht, maar zelfs onbegrijpelijk brute excessen?
Berekenend de grens over blijven gaan en die ter discussie stellen met manipulatieve argumenten getuigd van geen enkele sportiviteit maar van vals spel. Stokken om mee te slaan waren razendsnel en creatief gevonden. Berouw, empathie en excuus zijn pas gekomen toen ook hij alles kwijtraakte wat hem lief is.
Ik was niet bang om het monster in de bek te kijken, het hart van de draak te raken en mijzelf in de spiegel te bekijken. Alleen in sprookjes loopt dat goed af en de werkelijkheid was nu eenmaal een slechte film.
Ja, natuurlijk was ik meer dan eens een opstandige heks die vocht voor mijn grenzen. Bij de keel pakken, verbaal, fysiek en met een klauwhamer dreigen dat wezen te doden, uit wanhoop om haar niet kwijt te raken, maakt dat de magie is verbroken. De consequentie is een toverspreuk voor eeuwig; in geen enkel sprookje zal hij ooit nog een kikker kunnen zijn met een kroontje. En toch hoop ik diep van binnen op een wonder alsof ík betoverd ben.
Superioriteit verlangde naar zijn zeggen “een goddelijke partner”. Een functie voor zijn imago? En tegelijkertijd was in de (zelfbedachte) schaduw daarvan staan niet te verdragen door een diep weggestopt minderwaardigheidsgevoel en onzekerheid. De missie, en moeilijk te herkennen pathologie, is achteraf pas duidelijk; dàt wat bewonderd wordt, moet om diè reden kapot.
Het moet koud en leeg zijn geweest daar van binnen. Boos vuur spugen over het leven levert namelijk net zo veel op als roepen in de woestijn.
Ik heb daarentegen weer frisse lucht en de zon gaat weer schijnen, terwijl ik bereid was ook hem naar de oase te brengen en de kompas te zijn, zoals je mij altijd noemde.
Mijn thuis ben ik kwijt, het huis van mijn stoutste dromen. Mijn ziel en zaligheid is daar verdwenen, evenals het kunnen vertrouwen op mijn veiligheid. Nu is het een versleten kasteel.
Rijk en gezegend ben ik daarentegen en dankbaar voor een goede gezondheid, kracht en in de eerste plaats prachtige zuivere kinderen.
Ik koester de mooie dingen die er waren, al twijfel ik aan de echtheid ervan. De wereld draaide om de onbegrijpelijke logica van een angstige man i.p.v. de essentie van liefde; onvoorwaardelijk houden van.
Verdriet wordt nu nog verdrukt door verbijstering. Voordeel van de twijfel maakt plaats voor een spoor aan “incidenten” die angstvallig voor mij verborgen zijn gehouden. Geen wonder dat hij vol spanning zat en wel moést projecteren. Achteraf is het glashelder.
De drenkeling heeft zich vastgeklampt aan mij als menselijke reddingsboei in een zee vol leugens, ontrouw, corruptie, manipulatie, agressie en geweld, ook al voor mijn tijd. En zo is de compassie verdronken en komen tranen in het bloed.
Ik heb keihard moeten vechten tegen alles wat ik zag gebeuren versus de vele ogen die niets zagen of kozen te zwijgen. Vrouwe Justitia heeft ondanks haar blinddoek een uitspraak gedaan. Een misdrijf is gepleegd, maar de échte pijn zit hem in de veelvuldige schending van de heilige universele wetten van respect en liefde.
Kompas(sie)
21 reacties op “Het monster in de bek kijken”
wauw wat prachtig geschreven
Wow, wat goed verwoord en wat herkenbaar!
Kompas (sie),
Terwijl ik op randje ben van huilen en mijn tranen en verdrietige gevoel bedwing van het lezen van dit verhaal er kippenvel van krijg…. ik zo zou willen zeggen : ” ik hou van jou!! ”
Charlotte..
Wat lief Charlotte,
dankjewel!
😌
Beste Kompas(sie),
Lief dat je het lief vind. Mijn hart die het schreef… wist niet dat mijn hart zich nog zo laten raken kon.
D8 dat het niet meer mogelijk zou zijn..
♧
Hoe heb je het voor elkaar gekregen om dit zó bijzonder, zó prachtig op papier te krijgen.
Echt heel mooi geschreven!
Het is exact zoals het is, zoals het leven met een narcist er uit ziet. De onzichtbare zware geestelijke mishandeling, de onwetendheid van buitenstaanders, het onverklaarbare, het ondraaglijke, het verdriet, de eenzaamheid, de ontkenning, de twijfel, alles, ALLES zit in dit stuk. Ja, ik herken het allemaal, helemaal. En god, wat erg is dat toch zeg! Het raakt me steeds weer, als ik besef dat ook ik hierin zat. Het is zo onwerkelijk, net zo onwerkelijk als een sprookje. Maar het was wel mijn leven. Járenlang.
Het enige waar ik even bleef hangen was dat je schrijft ‘Berouw, empathie en excuus zijn pas gekomen toen ook hij alles kwijtraakte wat hem lief is’.
Mmmm… Zijn dat écht oprecht berouw, échte empathie en oprechte excuses? Of is het voor hem verdomd vervelend dat hij geen vat meer heeft op jou en is hij nu héél erg zielig (ego)? Misschien projecteer jij hier jou eigen gevoel op hem? Dat mag ik hopen voor je!
Berouw, spijt, empathie en excuus bij/van een narcist, dat bestaat niet. Dat is er ook niet. Oef, wat zou dat een valkuil zijn, voor de zóveelste keer!
Dat zou mooi zijn, dan kunnen we vergeven en vergeten. Maar een narcist krijgt al jarenlang het voordeel van de twijfel door zijn mooie en zielige praatjes, zijn (ego)-emoties om jou in twijfel te brengen, om jou te manipuleren, zodat jij spijt krijgt en berouw. Als je zijn berouw, spijt, empathie en excuus zou geloven en aanvaarden, zoals jij deze emoties ziet, zit je zo weer in hetzelfde schuitje. Precies in het schuitje waar de narcist je hebben wil.
M. Bedankt voor je reactie en de waarschuwing om kritisch te blijven en (oude vertrouwde) valkuilen te ontwijken.
Het/hij lijkt wel een verslaving,
ook dat is wellicht herkenbaar….
Eerst zien en dan geloven, wat ik op een verre afstand zal doen.
Kompas(sie)
Dankjewel dat je reageert op wat ik te melden had 🙂
De oude vertrouwde valkuil ja…
Het is bizar, maar het lijkt inderdaad sprekend op een verslaving als je een relatie hebt met een narcist. Helaas ben je je daar niet van bewust, net zomin als je je bewust bent van een andere verslaving. Je gelooft het zelf niet en denkt dat je sterk genoeg bent. Echter wat je zelf niet weet is dat je je zelf (langzaam) kwijt raakt, of al kwijt bent. Je bent je eigen leven kwijt, leeft in het belang van de verslaving, namelijk de relatie met de narcist.
Kippenvel…..indrukwekkend en prachtig verwoord!
Heel mooi geschreven, heel herkenbaar!
Echt een prachtig stuk, niet om wat er geschreven is, maar hoe het geschreven is, ik zit met kippenvel op de bank.
Herkenbaar weer zoals zo vaak, en dan voel je, ik ben niet alleen!
Bedankt…..
wat een prachtig mooi en raak geschreven stuk! Bewondering ervoor. Bedankt ervoor!!
Hiermee raak je écht de essentie van hoe het is om te leven mét. Pas nu, na het lezen van het werkboek vallen alle puzzelstukken op de plaats. Ook bij mij geen tranen, vooralsnog alleen het gevoel van vrijheid, alsof een frisse wind door mijn hoofd jaagt. Ik heb tijd nodig om alles weer opnieuw te rangschikken in mijn hoofd. Pffff… ik ben niet gek, ik heb dit écht meegemaakt net als zoveel anderen.
Geweldig omschreven, ook bij mij staan de tranen weer achter mn ogen.
na 30 jaar nooit mn vinger erop kunnen leggen.. uitgehold, leeggezogen, zonder eigen mening, zonder eigen leven…eigenlijk zonder bestaansrecht, kwam ik op deze en andere sites. Alle info heb ik op gezogen. . er waren (en zijn heel soms nog) momenten dat ik denk had ik het maar nooit gelezen…dan had ik het zogenaamde sprookje in stand gehouden. Maar nu, nu ik anderhalf jaar geleden vertrokken ben, na twee jaar door ploeteren toen ik erachter was dat ik met een narcist leefde, is er voor mij maar 1 woord….bevrijding!!
Nooit meer denken..welk antwoord wil hij horen..nooit meer kijken hoe de sleutels worden weggelegd. .nooit meer horen hoe hij binnen komt lopen, nooit meer afvragen of er wel genoeg zout op het eten zit. Het lijken onbenullige dingen maar als ik het over het hoofd zag kwam de ontploffing en iedereen op deze site weet dat je die niet wilt meemaken.
En altijd bezig zijn met manoeuvreren met de kinderen (4) om het ‘ gezellig’ te houden, dat ze maar niks verkeerds deden of zeiden wat pa tot ontploffing kon brengen….Niks meer van dit alles..heerlijk met mn twee jongste kinderen een nieuw eigen leven opbouwen. Bevrijd! !!
Ook ik ben erg onder de indruk van je zorgvuldig gekozen woordkeus. Je legt precies de vinger op de zere plek en legt daarmee de kern en dus de hele essentie van het hele narcisme gebeuren bloot. Het raakt mij enorm, dank daarvoor. Ik wens je alle kracht om je veiligheid en de rust weer in jezelf te kunnen herpakken om zo je langzaam je ziel weer te kunnen laten helen. Je kan het! Wij allen kunnen dit!
Liefs Gina
Wat prachtig geschreven …ben erg onder de indruk …en huilen ja weer …ben er nog lang niet ,maar laat de moed niet zakken …en dit na bijna 3 jaar nog steeds opzoek naar mezelf …
Ik lees jouw stuk nu pas. Wat ongelovelijk mooi onder woorden gebracht. Zo iets duisters zo kleurrijk op papier zetten. Ik dank je hiervoor.
“Waar twee kijven hebben twee schuld”. Deze uitspraak vind ik zo moeilijk. Omdat ik zelf ook ervaring heb met een dergelijk persoon en niet precies wist waarom ik zo vaak een rotgevoel had ben ik veel over het onderwerp gaan lezen, ik zocht naar boeken maar er zijn niet zo veel boeken over dit onderwerp. Een roman bleef me bij, nl. Lijdend voorwerp, het illustreert hoe je je voelt in zo’n relatie waarin het vaak alleen maar draait om de ander hoeveel je je best ook doet. En op internet staan veel verschillende dingen, gelukkig vond ik deze site.
Wat prachtig en knap beschreven. En hoe huiveringwekkend de herkenning. Ook ik heb in mijn directe omgeving te maken met een kwaadaardige narcist die zelfs niet aarzelt om kinderen te misbruiken om zijn slachtoffer nog verder te beschadigen. De hulpverlening stond er bij, keek er naar en deed niets, werd volledig ingepakt door het sociaal wenselijke masker waarachter narcisten zich zo meesterlijk kunnen verschuilen. Het slachtoffer wordt dan als dader en schuldige aangewezen en op die manier zelfs door die zogenaamde hulpverlening nogmaals geslachtofferd en afgebroken. Inderdaad, de veel te simpele gedachten dat waar er twee vechten er wel twee schuld zullen hebben is nog steeds de trend binnen hulpverleningsland.Totdat er een echte hulpverlener opstond die de narcist wel doorzag en ontmaskerde. Een gelukkig en onverwacht toeval lijkt dit dan in die wereld van onwetende hulpverleners. Maar dan ben je met een narcist nog steeds niet klaar, want dan wordt alles uit de kast getrokken om alsnog de slachtoffers te raken, te breken en hun levens op alle denkbare manieren te verpesten. Het houdt gewoon niet op en je moet een onuitputtelijk geduld hebben om weerbaar en strijdvaardig te blijven.
Ik heb diepe bewondering voor alle mensen die sites als deze levend maken en houden. Dat is van onschatbare waarde voor alle slachtoffers die proberen om zich uit de klauwen van narcisme te ontworstelen.
Veel liefs. S.
Ik ben intens geraakt Kompas(sie)….ik zit er middenin en voel mij vervuld van machteloosheid…. Dank je wel voor je verhaal….
Leven met een NPS’er of ook wel NARP genoemd volet in mijn beleving als een leven in een Twilightzone oftewel No Mans land (Niemandsland). Daar leeft de NARP innerlijk en je wordt er ook in gezogen.