Dit is een gastcolumn van Enneke
Toen ik uit mijn relatie kwam met een (hoogstwaarschijnlijk) NPS man, had ik veel kenmerken van het zogenaamde ‘narcissistic victim syndrome’. De psycholoog stelde PTSS bij me vast en kenmerken van een afhankelijkheidsstoornis. Een tijd van verwerking volgde, tegelijkertijd met een heftige vechtscheiding.
Onderdeel van het verwerking van een relatie met een narcist, is jezelf informeren over de stoornis. Hoe ben je eigenlijk in deze ‘toestand’ verzeild geraakt. Al snel merkte ik dat er relatief weinig over de narcistische persoonlijkheidsstoornis is geschreven wanneer je dit met andere stoornissen vergelijkt. De geschreven bronnen die ik tegenkwam, stonden veelal op internet. Ik las ze met interesse, maar besefte ook wel dat je helemaal niet weet wie zo’n stuk op internet zet en dat hier geen controle op is.
Ik was blij toen ik op deze site van Iris, “het verdwenen zelf” kwam. Wat een prachtige titel. Het gaat zowel over het slachtoffer van de narcist als ook over de narcist zelf. Al snel las ik dat Iris net een boek had uitgebracht, “Herstellen van narcistische mishandeling”, wat ik heb besteld, begin 2014. Mijn concentratie was niet goed, dat kwam door de PTSS en mijn vele getob over hetgeen ik had meegemaakt. En dan waren er natuurlijk nog de gevoelens van gemis over hetgeen ik verloren had, de illusie…wat nooit echt was geweest. Juist als je aan psychische klachten lijdt, heb je de neiging een boek terzijde te schuiven als het “te moeilijk” is en dat is nu juist niet de bedoeling als je jezelf moet informeren. Iris haar boek kon ik gewoon lezen. Ik wilde het allemaal heel graag ‘begrijpen’. En daar had ik logica voor nodig en die vond ik in het boek. Het leest gelukkig ook redelijk makkelijk, al was hoofdstuk twee wel even ingewikkeld voor me.
Het lukte me goed om dit boek te lezen. Van begin tot eind. Wat ik heel fijn vond, was het hoofdstuk ‘valkuilen voor jezelf’. Als ik weer eens ergens last van had, pakte ik dit hoofdstuk erbij en las ik dat het eigenlijk heel normale verschijnselen waren om iemand bijvoorbeeld te missen. Ik heb dit boek goed kunnen gebruiken in mijn verwerking. Ik vond het duidelijk, concreet, logisch opgebouwd en to-the-point. Informatie over de stoornis wordt afgewisseld met situatieschetsen. Dat leest prettig.
Wat ik persoonlijk heel prettig heb gevonden is de nazorg na het lezen van het boek. Hiermee bedoel ik de mogelijkheid om coaching te krijgen. Hier heb ik heel graag gebruik van gemaakt. Ik leverde geschreven tekst aan over mijn relatie, mijn vertwijfeling en mijn gevoelens. Samen met Iris heb ik de patronen in zijn gedrag en in mijn gedrag naar de narcist toe kunnen analyseren en opnieuw in perspectief kunnen plaatsen. Ditmaal in het juiste perspectief.
Ik ben er nog lang niet, want nog steeds heb ik mijn zwakke momenten. Wanneer dat zo is, pak ik soms nog steeds wel eens de antwoordmails van Iris er bij en dan gaat het weer beter met mij.
Iris, ga zo door, ik wens je veel succes en sterkte met het schrijven van je volgende boek. Ik kijk uit naar het verschijnen hiervan en zal het zeker aanschaffen.
Enneke
3 reacties op “In het juiste perspectief”
Mooi! Voor mij was het boek voldoende en ik heb het dan ook verslonden. Kruisjes zettend bij alles wat herkenbaar was, staat het boek er nu mee vol. Het heeft me bevestigd in mijn ideeën ‘dat er echt iets grondig fout zat’ en het heeft me over de streep getrokken om uiteindelijk een andere en eigen koers te gaan varen. Samen met de steun van mijn vrienden. Het is me gelukt mijn rug te keren en de schuldgevoelens ‘hem in de steek te laten’ van me af te zetten. Mijn relatie heeft ‘maar’ 3 jaar geduurd… maar het was drie jaar overleven op de tippen van mijn tenen met het gevoel dat ‘er toch echt iets grondig mis met mij was’. Wat nu helemaal niet blijkt te zijn 🙂 – dat ‘misse’ zat aan de andere kant… Ik ben wellicht gespaard gebleven van een te grote schade… en dat heb ik wel aan deze site en het boek te danken.
Heb met uitgestoken voelsprieten het werkboek van Iris helemaal doorgelezen. Sta paf van de herkenning. Je neemt me de woorden uit de mond. Je verwoordt precies wat een narcist met je doet. Zelf ben ik op dit spoor beland nadat ik een korte stresstherapie heb gevolgd na een burn-out. Toen ik mijn stressoren in kaart moest brengen, bleken die op twee domeinen te zitten : het werk/de schoolomgeving en mijn eigen familie. Op beide terreinen had/heb ik met narcistisch misbruik te maken. Alleen had ik het tot nu toe zo niet herkend/benoemd. Ik ben nu 53 en heb me in het gezin waar ik vandaan kom altijd een buitenbeentje gevoeld, met andere ideeën en waarden, andere verwachtingen van menselijke relaties en van het leven in het algemeen.
Gelukkig kreeg ik goede spiegels van vriendinnen en leerkrachten en ik ben erin geslaagd mijn leven in te richten zoals ik het droomde : een gelukkig huwelijk dat bijna 30 jaar duurt en een leuk gezin met kinderen die mochten opgroeien tot zelfstandige en verstandige volwassenen. Eerlijkheid, echte verbondenheid en empathie, geven én nemen zijn voor ons belangrijke waarden. Maar al die jaren bleven mijn ouders en mijn zus voor problemen zorgen, schaamde ik me diep voor hen. Leugens, bedrog, manipulatie, roddels,(v)echtscheidingen, willekeur, zelfs financieel gesjoemel, het hoort blijkbaar bij hun leven en onrechtstreeks dus ook bij het mijne. Altijd werd de oorzaak ergens anders gezocht dan bij zichzelf. Ze waren altijd het slachtoffer van anderen, terwijl hun eigen narcisme de problemen veroorzaakte. Ook al proberen ze mij al van kleinsaf aan te laten geloven dat ik de lastige en abnormale persoon ben die moet veranderen, ik ben altijd blijven geloven dat dat niet zo was en dat er bij hen iets goed fout zat. De verklaring voor hun gedrag heb ik in allerlei dingen gezocht: gebrek aan scholing, kortzichtigheid, een labiele persoonlijkheid, een gebrekkig geweten, drankmisbruik, overdreven egoïsme, enz. Nu pas weet ik dat de verklaring ligt in NPS. Voor mezelf voelt dit inzicht als “oef!, eindelijk, het ligt niet aan mij”, maar tegelijkertijd besef ik dat ik er niets aan kan veranderen en ben ik boos omdat er zoveel onherstelbare schade is aangericht in de familierelaties.
Momenteel probeer ik zo weinig mogelijk contact te hebben en dat doet me goed. Als ik alleen aan mezelf moest denken, hoefde ik hen nooit meer te zien en te horen. Maar dat is moeilijk want tenslotte zijn mijn ouders de grootouders van mijn kinderen, is mijn zus hun tante en ik kan/wil mijn kinderen niet verbieden met hen contact te houden. Onmacht is er ook, want ik zie hoe mijn zus in haar gezin net dezelfde schade aanbrengt als mijn vader bij zijn kinderen. En ik ben bang voor de effecten van dat narcisme op mijn nichtjes, die niet zo’n sterke persoonlijkheden zijn en geen goed vangnet hebben van normale mensen.
Heel hartelijk dank voor de gedeelde inzichten. Ik vermoed dat je heel wat mensen hiermee de ogen opent.
Anna
Anna Berg (en andere lotgenoten), Het gezin waar jij bent opgegroeid, lijkt op het gezin waarin ik ben opgeroeid. Jouw gezin nu lijkt op mijn gezin nu. Ook mijn zusje beschadigd haar gezin. Ook ik dacht dat mijn ouders grootouders mochten zijn en mijn zusje tante maar mensen met NPS veranderen niet en geven nooit echte liefde of belangstelling, dus zijn mijn kinderen toch ook de dupe geweest van het wangedrag van hun grootouders en andere familieleden met NPS. Tot de dag van vandaag heb ik spijt dat ik mijn kinderen niet heb beschermd!
Al is soms gedeelde smart halve smart als iemand van ons het wangedrag naspeelt en/of oprakelt en we heel hard moeten lachen. Mijn man geloofde mij altijd al en mijn kinderen nu ook maar soms is het nog steeds heel moeilijk als familieleden met NPS in zelfs onze vriendenkringen proberen te infiltreren met negatieve verhalen… Het manipuleren lijkt nooit op te houden. Het was wellicht beter geweest wanneer het contact veel eerder was verbroken, Anna Berg, laat jouw voelsprieten het werk doen eventueel met hulp!
Voor ons is het te laat.
Helaas kreeg tot overmaat van ramp ons kind een destructieve relatie, op dit moment lijkt onze liefde te overwinnen, mede door de inzichten die ik al lezend kreeg. Verlangend naar rust (voor altijd) probeer ik door te gaan en te genieten van mijn gezin en de kleinkinderen, dat doe ik ook! Een half jaar geleden zocht een man contact met mij, hij bleek mijn half broer. Nog meer leugens maar ook inzichten en in plaats van rust is het nu nog ingewikkelder geworden…Mijn voelsprieten staan dag en nacht aan maar mede door boeken en sites als ‘Het verdwenen zelf’ zal ik er door moeten komen. Geld voor hulp heb is er niet en dus probeer ik de hele tijd te denken aan mensen en kinderen die oorlog en/of ziekte meemaken en er beroerder aan toe zijn.
Iedereen veel sterkte!