Dit is een gastcolumn van Tyche.
Door veel hulpverleners wordt juist schade aangericht bij slachtoffers van narcistische mishandeling die ergens aankloppen. Hoe komt dit?
Veel hulpverleners zijn er in het algemeen op gericht – en daarvoor opgeleid – hulpvragers zo snel mogelijk weer op de rit of in het “productieproces” te krijgen. Ze hebben geleerd traumagerelateerde problematiek zo veel mogelijk te vermijden en zich te richten op symptoomreductie. Enerzijds omdat ze bang zijn dat de hulpvragers het niet aan zouden kunnen of dat ze teveel overhoop zouden halen. Anderzijds omdat de tijd en ruimte er niet is, en het impliciet en expliciet ontmoedigd wordt. Dit geldt ook voor sommige praktijken en instanties die “trauma en verwerking” in hun behandelijstjes hebben staan… En als ze dat dan ook daadwerkelijk wel zouden doen (verwerking van trauma gerelateerd materiaal) dan alleen indien het een specifiek geisoleerd eenmalig trauma is, bijvoorbeeld een roofoverval.
Het is nog steeds een groot taboe in de hulpverleningsindustrie te breken met je ouders. Zelfs ver in de volwassenleeftijd wordt het door velen simpelweg NIET geaccepteerd. Ook de “normale” omgeving c.q. de samenleving in het algemeen accepteert het niet, en het wordt ook onbewust gezien als een wandaad of mankement van degene die daar met recht, reden en zelfs plicht naar zichzelf toe – de plicht jezelf te beschermen – voor kiest. Hoe goed je dat ook feitelijk kunt onderbouwen, het wordt als “slecht” gezien te breken. Velen in de hulpverleningsindustrie hebben juist als opdracht ten allen tijden relaties met ouders te herstellen; ook en zelfs tegen de wil van de hulpvrager in.
Vaak gedragen zij zich dan – al of niet bewust – als steunend aan en opkomend voor de niet aanwezige ouder(s) of familie waarmee gebroken wordt en werken ook onuitgesproken aan juist het herstel van die relaties (waar je niet zelf voor gekozen hebt, maar in geboren bent.) Ook zonder dat jij dat weet, of zelfs expliciet niet wilt. Het komt niet in ze op dat de enige weg om ooit te kunnen herstellen het breken is met de daders.
Een reden hiervoor is dat de hulpverleningsindustrie voor een groot deel cognitief gestoeld is. Kort gezegd: “je moet anders tegen de problematiek aankijken”. Het is de enige “oplossing” die ze (kunnen) bieden. Oplossingsgericht is dus niet de feitelijke problemen oplossen, bijvoorbeeld door te breken. Nee, die ligt in het accepteren en eraan werken dat je er anders tegenaan gaat kijken. Breken is taboe.
Daarnaast speelt ook tegenoverdracht een sterke rol. Het is makkelijker en veiliger je te identificeren met daders, dan met slachtoffers. Zelfs indien die daden, afkomstig uit de mond van het slachtoffer, getuigd worden menen teveel mensen dat het “hen niet zou overkomen”. Dus moet het wel aan het slachtoffer zelf liggen…
De denkfout is dat ieder mens het goed bedoelt, en kwaadaardige mensen niet bestaan. Bij NPS en psychopatie gaat dat niet op en werkt averechts; het is schadelijk en belemmert elk herstel. In feite wordt je onbedoeld tot gevangenschap gedwongen.
En is het niet vreemd van de al of niet goedbedoelende hulpverlener, dat het een herhaling van zetten is? Dat hij of zij de plaats van de dader inneemt? En jij geld betaalt ten behoeve van die dader, met als doel je aan te passen in dit (destructieve) gezinssysteem, dus er aan je geschaafd wordt opdat, en totdat, je je weer aan kan passen.
Vandaar dat NPS en psychopatie ook afwijkt van allen anderen stoornissen. Er is pas sprake van een stroornis als degene daar zelf onder lijdt… En narcistische of psychopatische mensen ”lijden” pas als hun daden uitkomen; hun spel doorzien wordt, maar zullen zeker niet lijden onder hun stoornis. De slachtoffers lijden zeker. Het uitblijven van enig steunsysteem, erkenning, opvang, maakt het mogelijk dat PTSS ontstaat, niet de gebeurtenissen op zich.
En zo heeft de dader er een onwetende medestander en steunsysteem bij… Alleen omdat jij zo moedig was eindelijk hulp te vragen, eindelijk je verhaal te doen en bespreekbaar te maken, en daar ook nog voor te betalen. Hoe ironisch.
Tyche
21 reacties op “Schade in de hulpverleningsindustrie”
Wouw wat een goede blog. Zooooo herkenbaar en had bij wijze van spreken door mij geschreven kunnen zijn.
Vorige week had ik iets op dit vlak op papier gezet (en dat weer even in een dipje), dank dat ik weer even voel dat ik niet de enige ben die dit gevecht heeft gestreden. Sterkte!
Ik kan me hier ook in vinden.
Anna Berg
Amen!Dit is precies wat ik heb ervaren……dit is precies de vinger op de juiste plek!
Hoi Tyche, wat jij vertelt, daar zit ook mijn pijn.
Pijn omdat ik ook jaren heb gezocht naar therapeuten, coaches, die me konden helpen. Van de een naar de ander. Steeds kreeg ik te horen, dat ik me nóg kwetsbaarder op moest stellen. Toen ik mijn hulpvraag duidelijk probeerde te maken bij een opstelling, namelijk dat ik steeds het idee had bij een partner, dat ie alleen maar iets voor me doet uit eigenbelang, en niet uit liefde, werd er met een grapje gezegd “Jij wil natuurlijk dat het allemaal om jou draait ! ”
Ik had nèt die avond ervoor ruzie met ‘mijn narcist ‘ gehad. Waarbij hij me net dàtgene de hele avond had laten voelen.
Deze opmerking werkte dus totaal averechts. Ik voelde me nóg schuldiger naar mijn narcist, voelde me weer in-en- in slecht over mezelf, trok het boetekleed aan en zat er wéér middenin en nog dieper.
Tot ik het na een paar dagen ineens heel helder zag. Hoe kòn het, dat iemand waarbij ik een opleiding systemisch werken had gedaan, die mij dus kende, en ook mijn kwetsbaarheden, hier nu grapjes over maakte. Hij wíst hoe belangrijk het was voor mij. Ik had namelijk al meerdere keren de narcist opgesteld in een opstelling. En er vielen meer voorvallen op hun plek. Het was duidelijk dat ik klaar was met m’n cursussen en opleidingen, ik kwam geen steek verder en ik bleef dat drama in intieme relaties tegenkomen. Ik raakte in mijn intieme relaties juíst alleen maar meer de kluts kwijt. En ik wist ondertussen ook dat ik juist de ander altijd op de eerste plaats zette, eerst de andere kant zag, en daarna pas de mijne.
Hoe meer ik aan mezelf werkte, hoe meer ik in drama’ s zat. Want ik moest compassie hebben, empathisch zijn, de andere kant kunnen zien, oordeelloos zijn, vergeven, checken bij jezelf of het projectie is, wat het over mij zegt, mijn verantwoordelijkheden nemen, mijn ruimte nemen. En toch bleef ik elke keer het gevoel hebben dat het niet “eerlijk” was. Ik maar aan mezelf werken terwijl de ander niet naar zichzelf kijkt! Dàt is lekker makkelijk! Ik moest mijn ruimte innemen terwijl ik die niet kréég! Ook niet als ik het netjes vroeg!
Een paar dagen later viel het boek van Iris Koops op de mat, voor mij mijn laatste kans. Ik had al zoveel geld aan prutboeken uitgegeven, die me niets nieuws vertelde. Nog 1 poging wilde ik doen om te zien wat er toch met mij was dat ik steeds dat narcisme tegenkwam en in dat drama zat. Ik was moe, bekaf en had zoveel aan mezelf gewerkt, ik moest wel heel erg moeilijk, vreemd, gemeen zijn. Ik wist het niet meer. Ik besloot dat ik nooit meer intieme relaties aan zou gaan.
Toen ik begon te lezen, bleven de tranen komen, uit mijn tenen!! Wat voelde ik me bevrijd! Ik was niet gek, ik heb het al die tijd goed gezien en gevoeld…en het mooiste, dat nu ik het begreep ik ook eindelijk de juiste mensen aan zou gaan trekken! En het idee dat een normale relatie met iemand gewoon wel bestaat.
Maar daar kwam ook mijn pijn en verdriet een boosheid naar boven wat betreft de falende hulpverlening in deze. Wanneer ik over het woord ‘narcisme’ begon, lachten ze me nog net niet uit. Omdat zij zelf niet naar hun eigen pijn durven kijken?? Nou lekker dan, dus moet ik daar dan onder lijden? En dan heb je de narcisten onder de hulpverleners, de mensen die je aan het lijntje houden. Jaar in jaar uit, afhankelijk maken, dus macht hebben. Een goede therapeut zegt eerlijk wanneer ie niet verder met je komt. En sluit iets af.
En ook bij de opleidingen die ik heb gedaan èn de opleidingen anno NU, is er niets over bekend!! En dat is ronduit schandalig!
Toen ik zag dat de lijst van therapeuten en coaches die verbonden zijn aan het netwerk van Iris, allemaal ervaringsdeskundigen zijn, wíst ik dat ik hier eindelijk goed zat. Eindelijk ervaringsdeskundigen, die weten wat jij bedoelt. Het proces kennen, de verschillende fases van herstel kennen, het spel van de narcist doorzien. En dat zijn de mensen die aan het netwerk van Iris verbonden zijn. En ik ben blij dat ik deel van haar bredere netwerk uit mag maken.
Is het niet allemaal voor niks geweest!
en ga vooral niet er van uit dat BJZ na een zware mishandeling van de moeder jouw kind gaat beschermen. nee hoor vier weken later moet ze er weer naar toe. ook al staat er in het politie rapport dat hij letterlijk gezegd heeft….. dat wat jou is overkomen zou zo maar eens je dochter kunnen gebeuren. Volgens BJZ gooi je alleen maar met modder.
Wouw what a good piece. I like it. One small addition for clarifiaction: A diagnoses for all disorders is not only indicated once the person damages or is suffering him/herself. A diagnoses is also indicated if a person’s behavior damages others. Therefore even if a narcissist is not suffering from or aware of his own deficits, but damages others, he/she will get the diagnosis (according to the DSM). Of course he/she might deny it, but denial and the inability of self-reflection is (even) part of the profile of NPD.
Ook Amen ! Het is ten hemel schrijend, deze zieke ‘hulpverlening ‘.
Deze blog raakt me diep. Ik herken zo veel en voel de pijn van afgewezen worden door hulpverleners……
Ik kan er nog geen woorden aan geven.
Wat wel bij mij opkomt is een psycholoog die onlangs tegen mij zei: “Jij moet zijn ruimte en zijn grenzen bepalen. Niet jouw grenzen, want daar heeft zij geen enkele boodschap aan en gebruikt hij alleen maar tegen je. Bepaal zijn grenzen en beperk zijn ruimte”.
Ik kan het wel uitschreeuwen tegen hulpverleners, artsen, psychologen en psychiaters: Kijk naar mij, zie mij en zie vooral de N. achter mij! Ik deed alles wat jullie mij adviseerden: mijn grenzen aangeven, opkomen voor mezelf op een vriendelijke rustige respectvolle wijze, ik keek naar mezelf, probeerde gevoelens te voelen, werkte keihard aan mezelf, verbeterde mezelf, onderzocht, analyseerde, rationaliseerde, spiegelde en reflecteerde tot ik er bij neer viel. Allemaal alleen en zonder verbinding, gericht op mezelf vanuit de ander: de N. die op mijn schouder zat en in mijn nek hijgde en blies. Voor jullie onzichtbaar en tegelijkertijd voor mij realiteit. Zie de ander, die mij zo ziek heeft gemaakt! Kijk verder dan de persoon die voor u zit.
En ik viel om, helemaal en volledig, totaal uitgeput leeg en op. En nog moest ik keihard blijven werken aan mijzelf. Want ik was volgens jullie niet duidelijk genoeg, niet consequent genoeg, te onrustig, vroeg teveel ruimte en dan weer verbaal te sterk, te duidelijk, nam teveel ruimte, was te ver ontwikkeld en wist te veel….. wat een verwijten! Wat oneerlijk en zo vreselijk intens destructief voor mijzelf! Het ergste was de opmerking dat ik meer op mijn N. moest gaan lijken: rustig doen, duidelijk grenzen aangeven en eigen ruimte nemen.
En het werkte allemaal niet, helemaal niet. Want achter mij zat de N. die geen boodschap had aan en respect voor mijn grenzen, aan mijn emoties, aan mijn verhalen, aan mijn ruimte. Dat wilde hij met alle geweld niet! Ik mocht niet mijzelf zijn, had geen recht op ruimte en mocht helemaal niet voor mijzelf opkomen. Want ik moest opgesloten zijn en blijven, zodat hij zichtbaar was samen met zijn waarheid. Alles kreeg ik terug, een op een. Ik meer ruimte, hij meer ruimte (en ik dus minder), ik was duidelijk en hij nog duidelijker, ik had een grens… nou hij wel 6 (waar ik vlgs hem altijd overheen ging).
Het is ziekmakend, de gevolgen van de stoornis van de ander. Vele psychische stoornissen hebben ook voor naaste familieleden ernstige gevolgen, maar zijn niet direct en persoonlijk gericht op de directe naaste wat bij N. duidelijk wel het geval is.
Zie mij, mens, die leeft met de gevolgen van een ernstige stoornis van een ander en niet iemand met een stoornis of afwijking zelf. Ik ben namelijk gezond en niet zwak of gek. Behandel mij met respect, wetend dat ik gevangen heb gezeten in de waarheid van de ander. Veroorzaakt door iemand met een stoornis die hij nooit zal zien. Zie mij, niet omdat ik aandacht wil of omdat ik onvoldoende gezien zou zijn in mijn jeugd. Want dat is niet zo. Elk life event heb ik goed kunnen handelen en kunnen verwerken, geen daarvan heeft mij ziek gemaakt of onderuitgehaald.
Zie mij, in wezen een gezond mens die dagelijks worstelt met de destructieve gevolgen van een stoornis van een ander. En als u dat niet wilt of kunt, zeg het dan gewoon. Dat begrijp ik namelijk heel goed. Ik wist het namelijk ook niet voordat ik er al jarenlang midden in zat en omviel omdat ik geen adem meer kreeg. Zeg niet dat het niet past in de bestaande protocollen werkwijze of afspraken met zorgverzekeraars. Ik ben het namelijk met u eens dat het niet past binnen de bestaande protocollen en werkwijzen. Dat klopt omdat de gevolgen te ernstig en te destructief zijn, door families en generaties heen. Echte professionaliteit neemt ons serieus, zet ons in onze kracht, steunt ons wanneer nodig, op een waardige manier, in een passende werkwijze. Hoe u dat praktisch doet is aan u. Wij hebben uw professionaliteit nodig om te leren en om de stoornis en zijn gevolgen in perspectief te zetten. Ook voor andere familieleden zoals de kinderen in mijn geval.
We kunnen u gebruiken, want wij zijn sterk, gemotiveerd en hebben kracht en ervaring. Wij willen verder met ons leven. U kunt ons daarbij helpen, mits u de stoornis erkent. De serieuze persoonlijkheidsstoornis die narcisme heet en die tot gevolg heeft dat de direct betrokkenen emotioneel en psychisch gevangen worden gezet.
Mooi gezegd. Precies zo.
Dank je wel Helen!
Zelf heb ik nog steeds moeite met mijn geschreven stuk. Het voelt zo ontzettend tegenstrijdig en vooral onterecht om te roepen: Zie mij! Want dat roept de N. ook. En dat maakt de ander juist zo kapot.
Ik wil geen aandacht of hulp, ik wil er zijn. Mezelf zijn. Niet door te roepen maar door mezelf te zijn. Ik ga liever mijn eigen gang door stilletjes mijn weg te gaan, te leven vanuit mijn eigen kracht en overtuigingen in vrijheid!
Het leven is weer van mij, zoals het prachtig wordt bezongen in Gabriella’s sang. Ik ben vrij en geniet dagelijks van de vrijheid die ik veroverd heb. Waar ik voor heb moeten vechten en strijden. Het was ongelooflijk zwaar en moeilijk, maar het is gelukt! Dapper en moedig ga ik verder, mijn tweede leven is aangebroken. Ik hoop voor jullie allemaal dat ook jullie dit mee mogen gaan maken! De tijd gaat altijd door en stopt nooit. Hoe moeilijk en uitzichtloos het ook voelt en lijkt. Het kan anders. Zoek informatie en hulp. Geloof in jezelf, zoek kansen op en sla een nieuwe weg in. Je bent het waard! Echt waar!
Ook ik heb te maken gehad met een narcist in mijn relatie. In mei is dat geescaleerd en ben ik uit de relatie gestapt. Gelijk hulp gezocht bij diverse instanties. Nou toen ik mijn diagnose kreeg viel ik zowat van mijn stoel. Ptss en ik zou de schuld altijd buiten mezelf zoeken, ik was blij dat ik eindelijk inzag dat niet alle schuld bij mij lag. En zou te afhankelijk zijn van anderen.
Tevens zou ik jaloers zijn. Dat is dan een instantie die zich bezig houd met huiselijk geweld.
Maar hulp geven ho maar, Kwam op de wachtlijst en 2 maanden na mijn diagnose hoorde ik dat ik zeker nog een half jaar moest wachten voor ik hulp zou krijgen. Maar ik ben blij dat ik nu meer verhalen hier over hoor.
Beste Tyche,
Dank je voor je verhaal.
Voor mij heel erg herkenbaar.
Juist omdat ik niet de juiste hulp kon vinden onder de psychotherapeuten ben ik maar aan mij zelf gaan sleutelen uit noodzaak…..om te kunnen overleven.
Als kind ben ik door een narcistische ouder ook seksueel misbruikt.
30 jaar geleden toen ik daar voor in therapie ging liep ik tegen hetzelfde verhaal aan als jij nu. Er was geen ervaring in seksueel misbruik dat moest nog gevormd worden onder de therapeuten.
Dus maar jaren lang aan mijzelf sleutelen met zelfhulpboeken.
Een eenzame weg van zelfdiagnose en zelfsturen.
Maar waarheen…….ik wist toen nog niet van narcistische misbruik…..dus dwaalde ik maar wat rond.
Toen ik eindelijk een in dit onderwerp ( seksueel misbruik)afgestudeerde therapeute vond met wat ervaring in het buitenland, wilde zij mij niet.
Ik was te sterk, te aanwezig……had al te veel zelfhulpboeken gelezen.
Ik moest maar eens stoppen met het koesteren van mijn angsten……en gaan leven.
Maar er was iets waardoor ik altijd een slachtoffer bleef en mijzelf steevast terugvond of in de rol van het zwarte schaap, de pispaal, de clown, de joker…….de labiele, de waaiewind……
Welke therapeut ik ook aandeed, ik kreeg steevast te horen” je kunt ook te lang in je slachtofferrol wonen en je er veilig in wanen”. Dus meestal hield ik het na 3 sessies voor gezien,
Moedeloos…
Radeloos…
Dwalend in mijzelf ….
Op naar het zoveelste zelfhulpboek vaak in het engels omdat vanuit Amerika de kennis kwam. Oprah Winfrey was het heil en medium waarlangs ik mijn zelfhulp zocht.Ik zat jaren dagelijks gekluisterd aan de buis naar haar programma te kijken op zoek naar een beetje hulp en herkenning.
Omdat er in nederland gewoonweg geen therapeut beschikbaar was …..
En de hulp van haar programma was welkom, ik las alle boeken van gasten die ze ontving. En zo kabbelde ik jaren vooruit….overlevend…
Totdat ik het beu was om voor de zoveelste keer uitgeleend te worden, als onvrijwillige acteur gedwongen in allerlei rollen die ik niet wilde zijn, op een verwrongen zieke manier die alleen narcisten je kunnen aanmeten.
En zo ontdekte ik narcisme de NPS en wat dat met mij deed, althans in grote lijnen.
En begon mijn zoektocht weer van begin af aan naar een goede therapeut.
Al heel snel herkende ik het patroon van mijn vroegere zoektocht en gaf het zoeken naar hulp via erkende wegen dan ook op.
Ik wist dat ik het wederom in het alternatieve medium moest zoeken, en kwam ik hier terecht bij “het verdwenen zelf “.
En godzijdank maar goed ook, want het was op het randje…..zo gek werd ik gemaakt door narcisten om mij heen.
Ik ontdek nu vaak dagelijks wat 46 jaar lang narcistische mishandeling ondergaan, met mij heeft gedaan. Waarvan het mij heeft beroofd …..
Goede hulp heb ik nooit gehad in die 46 jaar.
Ik vond in mijn geloof gelukkig een rots als houvast anders was ik er niet meer geweest, door gebrek aan hulp en begrip. Zo simpel ligt het.
Als ik mijn engel niet had gehad …….
En deze bracht mij tot Iris en dat deed deugd, hier is de weg eerlijk , oprecht. Informatie is via het V.Z. betrouwbaar en mijn hart is hier veilig.
Nog steeds is het in dit kikkerland moeilijk om aan juiste informatie te komen en aan juiste hulp wat betreft dit onderwerp.
Ik ben blij dat ik Iris haar site als eerste site heb ontdekt en zo heel snel kon ontwaken uit mijn roes van verlamming en verdoving. Ik ben blij dat ik haar boek heb gelezen( meerdere keren hoor) en niet van iemand anders. Het is ongelooflijk hoeveel charlatans er nu ineens zijn die “expert” zijn geworden op gebied van NPS en nepboeken en sites schrijven met gestolen en gekopieerde informatie van anderen.
Wat mij het meest verbaast is dat veel van deze auteurs narcisten aan ons willen verkopen als ” ach, in hun jeugd verkeerd begrepen kindjes die er helemaal niets aan kunnen doen..”.
Daar kan ik me dan druk om maken dat slachtoffers van narcisten door deze “foute auteurs en slechte therapeuten” nog dieper in de slachtofferrol geduwd worden. Onodig hun ellende verlengen door domme onwetendheid, alhoewel ik nu zelf geloof dat zulke foute auteurs en therapeuten ook behoorlijk narcistische trekken hebben.
Maar dat kun je pas zien en doorvoelen als je ontwaakt bent uit die roes……
En intussen richten ze schade aan bij onschuldige slachtoffers en wie waakt er over zulke pulp,
Voor wie hier komt aankloppen is dat Iris, haar team en geweldige coaches en therapeuten. Mijn dank daarvoor vanuit het diepst van mijn hart.
Een dankbare groet,
Lisia
Fantastisch beschreven. Dit is ook mijn ervaring. Ik heb gebroken met mijn narcistische moeder en inderdaad wat een taboe heerst er nog op het breken met ouders of familie! “Het blijft toch je moeder”….nee maar mee om blijven gaan en je nog meer de vernieling in helpen dan?? Maar ook na 10 jaar relatie met een narcistische partner…ik kreeg niet de juiste hulpverlening of begrip. Dus ben ik toen in eindelijk sterk was, zelf als ervaringsdeskundige maar aan de gang gegaan als hulpverlener. M.b.t narcisme denk ik dat de beste hulpverleners ervaringsdeskundigen zelf kunnen zijn of op zijn minst de hulpverlening eens beter naar deze mensen zou dienen te luisteren en zich hierin eens wat meer zou moeten verdiepen, hoe diep de aangerichte schade is en waar narcisten werkelijk toe in staat zijn: De ander volledig de vernieling in helpen, ja ook hun eigen kinderen! Maar dat mag je niet zeggen in hulpverleningsland…. Slachtoffers helpen is een vak apart, men heeft inzicht, intuÏtie en veel mensenkennis en levenservaring nodig. Na mijn ervaringen met narcisme en met het idee een goede hulpverlener te worden heb ik 3 jaar psychologie gestudeerd… toen maar gestopt, het was een lachtertje de info m.b.t narcisme en psychopathie ten opzichte van de werkelijkheid raakt in mijn ogen kant nog wal, alsof ZIJ de slachtoffers zijn met hun aandoening?? De behandelingen zijn inderdaad te protocollerig en cognitief. Men heeft geen idee hoe diep de wonden van jarenlange manipulaties zijn voor slachtoffers.
Eindelijk begrijp ik waarom ik in het verleden het gevoel kreeg dat hulpverleners er niet voor mij waren, mij niet begrepen en ik mijn hoofd heb laten hangen en dacht er helemaal alleen voor te staan. En ik heb zo ontzettend hard geprobeerd om mijn ouders alles te vergeven, want zij hebben beiden een rotjeugd gehad in de 2e wereldoorlog en ik vond hen zo zielig, dat ik dacht dat het mijn plicht was voor hen te zorgen en alles over me heen te laten komen.
Gelukkig heb ik via het netwerk inmiddels wel een goede therapeut en ontmoet ik lotgenoten.
Ik ben nu 50 en mag eindelijk mijzelf worden, heb het contact met mijn ouders geheel verbroken en dat voelt goed! Hoe schuldig ik mij hierover 3 jaar terug voelde, zo bevrijd voel ik me nu.
Inderdaad leek het een misdaad om twee oudere mensen, met een verschrikkelijk verleden en die allebei gezondheidsklachten hebben zo “in de kou” te zetten. Hun kleinzoon bij hen weg te houden en geen gesprekken meer met hen te willen aangaan. Mijn familie heeft, met alle beste bedoelingen, geprobeerd het contact te herstellen. Maar ook zij hebben, nu 3 jaar verder, zelf de conclusie getrokken dat er met mijn ouders niet te praten valt. Mijn ouders blijven proberen, door mij zwart te maken, door anderen zielig gevonden te worden. Mijn familie doorziet deze strategie en confronteert mijn ouders met de werkelijkheid en dat is iets waar ik nooit over had durven dromen.
Ik heb nu een fijn contact met ooms, tantes, nichten en neven. Bij hen kan ik feiten checken over vroeger. Samen voelen we ook wel eens gedeelde pijn, want zij zagen gedurende mijn jeugd wel eens “iets” en ook zij hadden botsingen met mijn ouders, maar ze konden er nooit de vinger op leggen, wat gebeurde er nou? Nu lijkt het soms wel een kwartjes automaat, alle puzzelstukjes vallen op hun plaats.
Hersteld ben ik nog niet, mijn weg is nog lang, maar het vertrouwen dat het goed gaat komen is er! Toen mijn oudste nicht laatst vroeg of je hier ooit van kunt genezen (ik heb de diagnose ptss) kon ik haar vertellen, Nee, genezen denk ik niet, maar ik kan wel leren er mee om te gaan en sterker worden dan ik ooit ben geweest en eindelijk mijzelf worden!
lieve groet
Maud
Dag Maud,
Wat fijn dat jij wél contact hebt met je familie. Ook héél bijzonder. Meestal is het zo dat de narcist alles heeft, dus ook de familie.
Over het algemeen sta je er helemaal alleen voor als je breekt met de narcist. De narcist zorgt ervoor dat iedereen weet dat jij de schuldige bent en dat wordt meestal ook voor waar aangenomen. De naricist is een geweldige toneelspeler!
Dat is bij jou dus niet het geval. Heel bijzonder en heel fijn voor je. Dan word je in elk geval geloofd, gehoord en bevestigd.
Dat scheelt een hele slok..
Hartelijke groet,
M
Hoe mooi is het dat via het netwerk van het Verdwenen Zelf wel geschikte, deskundige en steunende hulpverleners beschikbaar zijn! Zij zien ons wel en zij kunnen ons kracht geven en ons sterk maken. En via de zorgverzekering kun je misschien wel een gedeelte van de kosten vergoed krijgen.
En misschien kan de ervaring van de hulpverleners uit het netwerk meewerken aan het vergroten van bekendheid en deskundigheid.
Beste mensen,
Heb allen reacties doorgelezen, bedankt voor alle openhartigheid.
Aan de ene kant wordt er langzaam maar zeker, gestaag en goed gegrondvest, keihard gewerkt aan kennis en omgang met deze materie. Door het verstrekken en ontsluiten van juiste en volledige informatie, door netwerken van ervaringsdeskundigen,die ook hun kennis delen.
En door veelzijdige initiatieven daarin zoals ook via het boek, de workshops, cursussen etc van “het verdwenen zelf” Dat is het goede nieuws, en deze constructieve wijzen van ermee omgaan, zal ook als een olievlek zichzelf steeds verder uitbreiden en versterken.
Nog niet zolang geleden, ook i.h.k van Ptss, duurde het eindeloos eer daar uberhaupt erkenning voor was. Van top tot teen trillende/verdoofde soldaten werden doodleuk aan het front geplaatst. Voor Ptss onder de veteranen of politie b.v was lange tijd ook geen plaats/enige steun/erkenning.
Om over de excessen en omgang met het misbruik in de R.K ( maar ook in andere situaties) maar niet te spreken. Ook de conclusies en rapport van de comisie Samsom ( over misbruik en mishandeling in jeugdzorg zelf) zijn ,zonder gevolg te geven aan de ernstige conclusies,en structurele misstanden daaruit bleken, door de opdrachtgevers ( onze regering) onder in een la geflikkerd. En in b.v de opvang en omgang met die paar overlevenden van de concentratiekampen, het ook 70 jaar moest duren om enige erkenning te krijgen, welke ten tijden van,ver te zoeken was…(niet willen weten gaat wat verder dan “niet weten” ).
Dus er is hoop…
In die zin dat ook de “prooidieren” van psychopaten en narcisten, geen ” exception” on de rule ” zijn. Er is een lange weg te gaan..En dus gelukkig zijn er dit soort initiatieven, waarin mensen zichzelf kunnen organiseren, ondersteunen,en hun kennis en ervaringen bundelen en verspreiden.
Aan de andere kant, en dat lees ik hier ook terug in de reacties, is er idd sprake van een enorme (valse ) claim,en teveel kapers op de kust die zich deze materie toe-eigenen, in die zin van klok en klepel. Welke zorgt voor een enorme deflatie van de termen en begrippen, de wijzen waarop velen ” er mee aan de haal gaan” .Zoals dat eerder al ging met het begrip ” trauma” te pas en te onpas gebruikt..waardoor het gedevalueerd is, en toegepast bij de meest onnozele dingen in de spreektaal. Zo is natuurlijk ook ” narcist” en “psychopaat” veelvuldig net zo’n scheldwoord als ” homo” wat lekker bekt, maar totaal los gezongen van enig inhoud,en dusdanig al lang de lading niet meer dekt.
Het is soms verbijsterend wat voor complete onzin, je over b.v ” narcisme”/” psychopathie” kan lezen in zelfbenoemde glossy ” vakbladen” Alah “psychologie magazine” en op velen Nederlandse sites.
Ook veel kapers op de kust, die menen een “nieuwe markt” aangeboord te hebben,en dit onderwerp, een zware en complexe materie tot de max uitbuiten, uithollen,en als een leeg en loze huls, aan de man trachten te brengen. Met het risico dat hordes narcisten en psychopaten zelf zich kunnen laven en warmen, en koesteren, gedijen in dit klimaat.
Door de over hype die momenteel aan de gang is, en de enorme verwarring en MIS- informatie/des informatie, wordt de daders (narcisten en psychopaten) pure munitie en voedsel verleend. Welke impact en gevolgen reeds ” gedownplayed” zijn….
Wat het voor “prooidieren”( sorry kan het woord slachtoffers niet meer over mijn strot krijgen..daar de daders steeds in die rol duiken, en ook dit woord een zeer negatieve bijklank heeft.) nog onmogelijker maakt ooit gehoord te kunnen worden.
Het item is m.i naast evident onderbelicht, ook veelvuldig op zeer schadelijke wijzen te pas en te onpas geclaimd, op verkeerde/valse gronden; Het wordt tot 1 grote vage onzinnige hapklare soep/ratjatoe/hutspot opgediend…voor ieder die er wat mee wil…en waar ieder wel een ” gewenste kant” mee opkan, net naar behoefte…Totaal van elke inhoudelijke betekenis ontdaan…
Dat laatste is M.I net zo schadelijk als het gebrek aan kennis, en de lange tijd volledige afwezigheid van enige informatie in Nederland,over narcisme en psychopatie.
Het is het nu voor velen, zichzelf profilerende ” redders” “missionarissen” ,en goeroes “big booming” business.
Onderscheidings vermogen is dus een groot en kostbaar goed.
(de zin tussen allen onzin filteren)
In de eerste plaats voor de gedupeerde zelf, om zich juist te kunnen informeren,en de juiste hulp en steun te vinden.
In de tweede plaats ook “de omgeving” en “samenleving”. Wanneer zij zich laten misleiden, of zich baseren op de velen des- informatie /zich laten ( mis) leiden door allen verwarrende onzin, zal het nog langer duren, nog moeilijker worden om daadwerkelijk enig begrip…/wetenschap/omgang in deze complexe materie , te waarborgen.
Bij het lezen van alle reacties moest ik denken aan een oude tekst van ” oriah moutain dreamer” welke nog steeds actueel is. En in deze heel toepasselijk. Daarom hier een linkje naar die mooie tekst. ( al zou het kunnen dat de 4rde alinea…inzake de ” materie” controversieel zou kunnen zijn…maar buiten het kader van ” de” narcist…dat niet speelt…
(ongeloofelijk, dat je bijna allen woorden op een goudschaaltje gaat afwegen…in dit kader misschien schadelijk zou kunnen zijn…)
IIG ik vind het zelf een mooie tekst; ook een boodschap aan ” de” hulpverlenings-industrie,en al dat uit bestaat; daarom deze link naar ” de uitnodiging” van oriah mountain dreamer;
http://www.be7.nl/sites/be7.nl/files/uitnodiging.pdf
Heel herkenbaar wat hier beschreven wordt! Maar dan in de jeugdhulpverlening!! Mijn ervaring met de volwassen hulpverlening is gelukkig zeer positief, kom uit een gewelddadige narcistische relatie. Heb EMDR gehad omdat ik al jaren een ‘verlate PTSS’ had. Heb geleerd dat ik een normaal mens ben die in abnormale omstandigheden heeft geleefd.
Maar neemt niet weg, dat ik mensen heb leren kennen die deze ervaring zoals ik hem ken , niet kennen. Heb ik dan geluk gehad, dat ik zeer goede hulpverleners heb gehad?
Maar als je kinderen slachtoffer zijn van een narcistische ouder, je zoekt hulp voor hen, dan weet je niet wat je overkomt en hoe de hulpverlening er op hamert om het contact tussen ouder en kind(eren) te herstellen! Want kinderen moéten contact hebben met de ouders! Het is niet goed voor de ontwikkeling als ze geen contact meer hebben! Dat wordt letterlijk gezegd.De wensen van kind( eren) lijken geen rol te spelen, of heel hard gezegd, die worden compleet overboord gegooid. Met alle gevolgen van dien. De hulpverlening heeft een constatering gedaan van psychische mishandeling. Tot mijn verbijstering wordt hier niets mee gedaan. Ze beroepen zich op hun beroepsgeheim!!!
En de letterlijke hulpvraag van het kind(eren)……die horen ze niet.
Wat mijn verbazing wederom schets, is dat een vechtscheiding niet goed is voor kinderen, zo wordt geschreven in de krant.( Een scheiding is sowieso niet leuk, maar soms is het beter voor de kinderen en de ouder die er mee te maken krijgt). En dat ouders gedwongen moeten worden om in contact met elkaar te komen, zodat de kinderen minder schade op lopen. Door getrainde vrijwilligers!!! Kinderen zijn al geschaad, en zeker de kinderen die met een narcistische ouder hebben te maken.
Moest toen even hard lachen.
Geloof dat ze hier cruciale feiten vergeten. Het verhaal achter een vechtscheiding!
Mensen die uit een narcistische relatie komen, weten hier ws. alles van. Leren dat contact verbreken de enige optie is. Omdat het een destructieve relatie is, met alle gevolgen van dien. En vaak met een vechtscheiding te maken hebben. Jarenlang.
Men onderschat wat de psychische gevolgen zijn voor vrouwen, mannen, kinderen die te maken hebben gehad met NPS in een relatie, ouder-ouder, ouder- kind.
De hulpverlening schiet op alle fronten in mijn ogen te kort, zowel bij de volwassen als bij de jeugdhulpverlening! En er is niemand die op staat en zegt: STOP!
Welk belang prevaleert de hulpverlening? Die van henzelf boven de slachtoffers?
“En zo heeft de dader er een onwetende medestander en steunsysteem bij… Alleen omdat jij zo moedig was eindelijk hulp te vragen, eindelijk je verhaal te doen en bespreekbaar te maken, en daar ook nog voor te betalen. Hoe ironisch.”
Hier ben ik het helemaal mee eens, Tyche. Mooi geschreven
Dank je wel voor dit schrijven. Dit is precies waar ik al tijden tegenaan loop. Mijn ervaring is dat regels en protocollen prevaleren boven al dat wat echt goed is voor de situatie. Het je kenbaar maken en het aangeven waar de schoen wringt zorgt voor weerstand, omdat je als client niet op de stoel van de hulpverlener dient te gaan zitten. Het emotionele geweld vind onder toeziend oog van de instanties plaats en men doet niets.
Het huidige systeem faciliteert mensen met NPS of psychopathie ten koste van ‘het belang van het kind’ waar men zo mee schermt.
Ik hoop van ganser harte dat er steeds meer licht gaat schijnen op deze duistere zaak. Bewustwording is een begin en jij doet enorm je best.
Dank je wel!
Hulpverleners zijn soms zelf ook niet assertief genoeg, tevens krijg ik ook ‘de stiltebehandeling van de hulpverleners’ uit GGZ zowel GGD. Ik heb met man & macht uitgelegd over ‘psychische mishandeling’ en ze overstappen dit verhaal helemaal, ik probeer met man & macht mijn emoties daarbij uit te leggen en signalen maar de man in kwestie is helemaal stil, bij de teamleider wordt het ook genegeerd, dit biedt totaal al geen veiligheid en creëert echter dat ik niet verder kan, de hulpverlener ernaast is ook ‘geheel stil’ heeft ook geen enkel keer gereageerd op mijn uitleg. Nou blijkt dus dat ze zonder mijn medeweten naar de huisarts hebben gezegd ‘iemand die geen hulp wil’ dit gebeurt mij nu al een tweede keer terwijl ik duidelijk aangeeft emotioneel/psychische mishandeling, breken met ouders (waar inderdaad geen enkel reactie op komt) – Huisarts neemt het klakkeloos over en daar is weer die extra klap van onveiligheid. Je wil wel hulp maar wel dat ze accepteren en horen naar de context, dus ook emotioneel/psychische mishandeling, zolang ze dat ondermijnen wordt je niet geholpen maar krijg je juist te maken met extra trauma, stress, verdrietig, onbegrepen, teleurstelling, lichamelijke & geestelijke moeheid etc, het zuigt levens-energie weg.