Dit is een gastcolumn van Merel
Ook ik ben opgegroeid met een narcistische ouder. Een narcistische moeder om precies te zijn.
In mijn pubertijd kwam ik er zelf al achter dat mijn moeder narcistisch is. Bij toeval ben ik de term op internet tegengekomen. Mijn vader, zusje en oma geloven mij niet. Ze vinden het onzin. Nog steeds hebben ze niks door. Ergens denk ik, dat in ieder geval mijn vader, ook ontzettend bang is.
Met de rest van de familie heeft mijn moeder ruzie gemaakt. Zelf vindt ze niet dat ze daar schuldig aan is, dat ligt gewoon aan die ander.
Dat ze me niet geloven en ook niet begrijpen is voor mij nog bijna erger dan alle trauma’s die ik in mijn jeugd heb opgelopen. Van de buitenkant lijkt het immers alsof alles koek en ei is. Ook mijn zusje moet er niks van weten. Ze is volledig gebrainwasht door mijn moeder. Ik mag geen negatief woord over mijn moeder zeggen tegen haar, want dan wordt ze kwaad. Ze heeft net zoals mijn moeder een kort lontje en al wat eigenschappen van haar overgenomen.
Mijn zusje is het typische voorbeeld van een gouden kind. Ze wordt vaak overladen met cadeaus en dure dingen en denkt dan dat dit liefde is. Ze kent immers niks anders. Ze kan ook niks fout doen. Dat voelt oneerlijk. Mijn moeder laat mij vaak haarfijn weten wat mijn zusje allemaal van haar gekregen heeft. Met andere woorden: “jij krijgt dat allemaal niet”.
Ik ben zelf daardoor enorm gaan pleasen, om aandacht en liefde te krijgen. Dit had ik eerst zelf helemaal niet door. Een tijd geleden kreeg ik veel last van stress. Tal van lichamelijke klachten. Het leek alsof ik mijzelf had overwerkt. Achteraf zie ik in dat ik constant wegliep van mijn gevoel en veel hobby’s had en nauwelijks tijd voor echte ontspanning. Het waren ook nog hobby’s die ik al jaren niet leuk vond en die me vanuit vroeger ‘opgelegd’ zijn.
Het bleek geen burn-out te zijn, maar symptomen van het narcistisch slachtoffer syndroom.
Dit verhaal geeft wel aan wat voor toneelstuk een narcist kan opvoeren. Het is werkelijk emotionele manipulatie van het hoogste niveau. Er wordt altijd gedaan alsof jij diegene bent die gek is, maar in werkelijkheid ligt het natuurlijk niet zo. Als weerloos kind heb je dit niet door. Ik ging er in mijn pubertijd steeds vaker tegenin, niet wetende dat dat precies is wat ze wil.
Je denkt wel dat er iets mis is, maar je weet niet precies wat. Op sommige momenten deed ze toch aardig? We hadden toch eten, speelgoed en nieuwe kleren?
Grote moeite heb ik hierdoor met o.a. het uitten van gevoelens, aangezien wij hier nooit ‘recht’ op hadden. In therapie ben ik langzamerhand aan het leren dat al deze gevoelens er mogen zijn en rouw ik om de moeder en de liefde en aandacht die ik nooit oprecht heb gehad.
Vanuit de workshop en de herstelwerkgroep merk ik dat lotgenotencontact ontzettend helend werkt i.v.m. alle herkenning. Je hebt aan een half woord genoeg. Ook het boek van Iris is één en al herkenning.
Ik hoop dat mijn lichamelijke klachten, angsten en triggers op den duur verminderen. Hier zal vast nog enige tijd overheen gaan. Gelukkig ben ik wel een enorme doorzetter! Daar ben ik erg dankbaar voor.
Ik hoop als je dit leest, je enige vorm van herkenning hebt. Maar vooral wil ik meegeven dat het ontzettend belangrijk is dat je jezelf serieus neemt. Wuif het niet weg, zoals ik een hele tijd deed. Het is erg en het zijn ernstige symptomen. Als jij niet aan jezelf denkt, wie doet het dan?
Merel
Lieve Merel,
Zoals jij dit beschrijft, zo helder en zo dapper. Ook ik heb zo’n moeder en ik herken je rouwen om iets dat je gemist hebt, om een moeder die je zo graag had willen hebben.
Lieve Doorzetter, ik geloof in je!
Maud
Lieve Maud,
Bedankt voor je reactie! Het raakt me.
Liefs Merel
Dank je wel Merel voor je verhaal ! Het raakt me weer echt. Vooral de grote pijn die het doet dat iedereen zo subtiel bewerkt wordt dat jij degeen weer bent die gek is. En al die mensen die soms best voelen dat er iets niet klopt en er gewoon in mee gaan ten koste van het slachtoffer.
Heel mooi dat je al zover bent ! En ook erg mooi om te horen dat je zo’n doorzetter bent. Volgens mij is dat iets wat wel typerend is als je hier in je jeugd mee opgegroeid bent.
Fijn dat dit een plek mag zijn waar we wel ons eigen gevoel en gedachten hierover kunnen uiten.
Nogmaals dank voor je delen !
Ed
Graag gedaan en bedankt voor je fijne reactie! Je opmerking over doorzetters is, denk ik inderdaad heel kenmerkend!! Het is ook heel verschrikkelijk dat je alleen maar machteloos toe kan kijken. Je ziet alles gebeuren en je kunt niks doen…
Heel herkenbaar , vooral dat stuk van niet geloofd worden daarvan merk ik ook dat mij dat het meeste pijn doet . Een enorm toneelstuk wordt er opgevoerd en emotioneel mishandeling idd van het hoogste nivo
Ik ben me aan het loskoppelen van ern partner , om zo ook rn mezelf te bevrijden en vooral en zeker ook mijn kinderen …
Hey Teea,
Bedankt voor je reactie.
Dat mensen je niet geloven is echt verschrikkelijk. Daardoor lijkt het weer alsof jij diegene bent die gek is.. Blijf in je zelf geloven en laat je niet gek maken! Wat knap en moedig dat je je wilt loskoppelen van de narcist in je leven. Heel veel sterkte gewenst. Je kunt het! Liefs Merel
Precies dat!
Ik zie trouwens dat de groep nu een andere naam heeft, namelijk; ‘kinderen van ern narcistische vader of moeder’. Het is een besloten groep.
Dankjewel 🙂 heb toegevoegd
Ik heb nu contact verbroken met mijn narsistische moeder en de rest van gezin Omdat ie ook allema bespeeld worden dus wel fijn om dan met iemand over te kunnen hebben
Liefs maya
Maar kunnen je vrienden dan ook zien of je iets schrijft en waar je lid van bent geworden?
Hoi,
Nee, want het is een besloten groep op facebook. Dus helemaal afgeschermd.
Succes!
Iris
Lieve Merel, Dankjewel dat je dit deelt. Herken het zo goed “e denkt wel dat er iets mis is, maar je weet niet precies wat. Op sommige momenten deed ze toch aardig? We hadden toch eten, speelgoed en nieuwe kleren?”. En ondertussen die angsten, en lichamelijke klachten, heb ik ook last van.
Mooi dat je het zo kan beschrijven! Inderdaad, neem jezelf serieus!
Lieve Anna. Bedankt voor je reactie. Wat ik zelf erg moeilijk vind, is als ze juist weer normaal gaat doen. Dan heb ik de neiging om direct weer aan mezelf twijfelen. Dat helpt niet echt mee. Soms moet ik mezelf even weer ‘tot de orde roepen’. Het is wel heel erg. Wat vreselijk dat je ook zoveel last hebt van lichamelijke klachten en angsten. Veel sterkte gewenst. Liefs Merel
Heel erg herkenbaar! Mijn beide ouders zijn narcistisch. Van de 5 kinderen komt alleen de jongste nog bij ze. Net als jouw zusje, zij is compleet ingepalmd en vertoont hetzelfde gedrag, dua vermoedelijk is zij ook een narcist (geworden). En natuurlijk ligt het niet aan hun dat hun kinderen niet meer komen. Dat ligt alleen maar aan de kinderen, die deugen niet en zijn egoïstisch.
Sterkte met je herstel. Ik ben nu 47 en al jaren bezig erbovenop te komen. In contacten met anderen vind ik het nog altijd heel lastig. Ik ben van nature heel sociaal, open en goed van vertrouwen en trap dus nog steeds in de vallen van de vele narcisten die er rondlopen. Maar ik wil ook geen argwanend wantrouwend mens worden want dan voelt het of ik op mijn moeder lijk… Het blijft schipperen met vallen en opstaan.
Dank voor je verhaal!
Mvg. Tabitha
Hey Tabitha,
Wat erg voor je dat allebei je ouders narcistisch zijn. Het is compleet logisch om het contact dan te verbreken, al is dat natuurlijk absoluut niet gemakkelijk. Niks ligt aan hun en ze geven een ander altijd de schuld.. Het is inderdaad een hele opgave om een balans te vinden i.v.m. je vertrouwensissues. Ikzelf probeer het contact met mijn zusje erg te beperken. Het is sowieso erg oppervlakkig allemaal met haar. Ze is niet in mij geïnteresseerd en dat zou bij jou zusje ongetwijfeld hetzelfde zijn. Alleen als ze wat nodig heeft, dan neemt ze contact op. Ik ben zelf midden 20 en heb nog een hele lange weg te gaan. Het is pas anderhalf jaar geleden dat mijn eerste stressklachten begonnen. Jij ook heel veel sterkte en kracht toegewenst! Liefs Merel
Sterke en moedige meid..
Dankje!!
Hi Merel,
Het hebben van een narcistisch ouder.
Het lijkt als je het leest alsof het altijd een ander overkomt, tot je ineens ziet dat het jou overkomt. Dat jouw ouder narcistisch is. Ongeloof, je wil het ook niet. Pleasen om erbij te kunnen horen. Pleasen voor aandacht en liefde. Horen, zien en voelen dat er ‘iets’ niet klopt. Ik voelde het al járen, als kleuter al, maar ik kon het nooit aanwijzen. laat staan bewijzen. Voorzichtige hints naar andere familieleden, kennissen of vrienden gaven nooit bevestiging of erkenning. Bovendien waren het hints met een vraag, omdat het voor mij ook onduidelijk was wát er nou eigenlijk was. Je blijft dus waar je bent; in het land van de duisternis. Onwetend tussen de omstanders van de narcist en de narcist zelf. Omstanders die niet van een afstand konden voelen en zien wat ik zag en voelde. Uitleggen is onmogelijk, omdat het zo bizar is wat er manipulatief gebeurt, dat kun je alleen uitleggen aan iemand die het ook meemaakt of weet hoe narcisme werkt. Ik kan me héél goed voorstellen dat een buitenstaander daar niks van begrijpt en je aankijkt alsof hij het in Keulen hoort donderen.
Ik ben er al enige jaren achter, maar het blijft opspelen zo nu en dan en dat blijft pijnlijk. Mijn ouder en mijn zus zijn beiden narcist. Zeer gehaaid en sluw, vooral mijn zus. En anderen lopen met haar weg! Ze kan zich zo voortreffelijk voordoen. Ik merk ook dat ik haar het meest haat. Gewoon omdat ik niet bij haar kan. Op geen enkele manier. Dat is en blijft zó oneerlijk.
Met geen enkel familielid heb ik nog contact. Mijn ouder en zus hebben het natuurlijk zo verdraaid en omgedraaid dat ik geen schijn van kans meer maak. Echte (h)erkenning heb ik nooit gekregen van ze. Ze kennen het niet, narcisme. Ze lachen er zelfs om. In hun ogen is narcisme een scheldwoord wat je gebruikt als je iemand egoïstisch vindt. Ze horen mij aan en denken dat ik verdrietig ben of boos. Maar begrijpen? Nee!
Dat blijft moeilijk en daar moet ik het mee doen. Loslaten. Vaak lukt het me aardig, maar écht verwerken kan niet. Het blijft als een onopgeloste onrechtvaardige zware zaak aan me kleven, met een gevoel wat ze me geven dat het (deels)aan mij ligt. Wat zou ik er nog altijd veel voor over hebben om de waarheid aan het licht te brengen.
Onmogelijk, Ik weet het.
Ik laat zoveel los als ik kan en houdt me nog zelden bezig met ze. Maar soms, zoals nu, lees ik jouw stuk Merel en voel ik meteen de onmacht weer.
Wel ben ik heel blij met alles wat er wordt geschreven hier op deze website. Ik heb alle vertrouwen in Iris. Haar werkboek zou bij elke hulpverlener moeten liggen.
Lieve M.
Je verhaal raakt me heel erg. Ik snap echt helemaal wat je bedoeld. Het is zó oneerlijk.
Vreselijk dat jij dan precies door hebt hoe je zus zich voordoet en dat andere mensen blind lijken te zijn…
Maandenlang heb ik gespendeerd aan het verkrijgen van erkenning en steeds maar bewijzen aan iedereen dat het probleem echt bestaat. Uiteindelijk erachter gekomen dat het allemaal geen zin heeft. Verspilde moeite. Je zult nooit geen enige erkenning of bevestiging van je ouder en zus krijgen. Het heeft ook geen nut om omstanders te overtuigen. Je doet jezelf er alleen maar pijn mee. Jij weet dat het echt zo is. Het is moeilijk en een hele kunst om dat zomaar los te laten. Ik heb hier zelf ook nog erg veel last van.. Het is knap dat je al zoveel los kunt laten en ik begrijp dat deze blog het weer naar boven brengt!
Liefs Merel
Lieve Merel,
Ik heb jarenlang geïnvesteerd en geprobeerd uit te leggen, zowel aan mijn vader en mijn zus, als aan mijn moeder en familie en vrienden. Nooit, NOOIT erkenning, bevestiging of herkenning. Steeds maar weer denken dat ik overdrijf. Steeds maar weer niet begrijpen dat ik de enige ben die het ziet. Hoe leg ik het uit dat iemand me wel begrijpt? Zo ingewikkeld is het toch niet? Zo moeilijk is het toch niet? Elke vorm van uitleg heb ik geprobeerd. Maar ik denk inmiddels dat mensen het ook vaak gewoon niet willen horen, want dan zijn ze, net als wij, alles kwijt. En dat willen ze niet.
Bovendien zijn ze daar ook niet mee bezig. Het kan hun niet schelen. De meelopers zijn nog het ergst. Ze genieten van alle toneel die voor hun ogen afspeelt. Gratis vermaak. En ze zien de werkelijke impact ook niet. Ze zeggen dat ze zich er niet mee willen bemoeien. Gemakkelijke dooddoeners.
Mijn kinderen riepen al lang dat ik gek was, dat ik moest stoppen. Maar ik kon het niet. Ik wist dat ze gelijk hadden, maar voor mij was de gekte zo duidelijk dat ik het me maar niet kon voorstellen dat een ander dat niet zag. Ik bleef dus maar zoeken en zoeken naar bevestiging, rekening houdend met het gevoel van mijn ouders. Altijd met beleid en respect, liefde en waardering. Van mijn kant, niet van hun kant zoals je wel zult begrijpen. Tot er een moment kwam dat mijn oudste in huilen uitbarstte. Mijn volwassen zoon die me altijd bijstaat, er altijd voor me is. Hij huilde om mij, voor mij. Een diepere liefde heb ik nog nooit gevoeld en dat gaf me ogen. Ik ben diezelfde dag gestopt met contact met mijn ouders en zus en heb alles wat dat teweeg bracht laten gebeuren zonder er iets mee te doen.
Ja, heel moeilijk, maar gelukkig ben ik daar vanaf.
En dat wil niet zeggen dat ik het niet liever anders had gezien. Tuurlijk wel. Maar die keus is er niet helaas, anders zou ik het nu nog veranderen.
Precies, als je niet aan jezelf denkt, wie doet het dan? Praten er over in je omgeving werkt niet. Het is “meid, neem een borrel en maak lol joh!” Of ” Ach, vergeet hem toch.” en “tja, hoort bij het leven”. En meer van dat soort al dan niet goedbedoelde adviezen. Hoe het werkelijk in elkaar zit kan je eigenlijk niet vertellen. Dus zwijg je maar verder. Ik heb momenten dat ik me sterker voel maar even daarna raak ik volledig in paniek. Op zo’n moment kan je toch bij niemand aankloppen. Ze zouden denken dat je gek geworden bent. En ik kan dat ze niet eens kwalijk nemen. Tot 2 jaar terug wist ik zélf niet eens wat narcistische mishandeling was. Helaas ben ik nu en heel wat anderen met mij, ervaringsdeskundige. Want ik lees er veel over en ben tot de conclusie gekomen dat ik bij lange na niet de enige ben. Ja, tijd heelt alle wonden maar tijd voelt nu aan als m’n vijand. Hoe lang nog…….
Hey G.B,
Bedankt voor je reactie 🙂
Mensen die dit niet hebben meegemaakt begrijpen niet hoe ernstig dit allemaal is.
Ik herken het heel erg. Het ene moment heb je eindelijk wat meer zelfvertrouwen en een moment later ben je weer heel angstig en zit je weer midden in het land van duisternis. Lezen heb ik ook enorm veel gedaan over narcistische mishandeling en dat doe ik nu ook nog steeds. Het geeft me het gevoel dat ik een soort grip heb. Een soort kennis is macht idee. Je bent inderdaad niet de enige! Hopelijk voel je je snel wat beter. Veel kracht en sterkte toegewenst!
Liefs Merel
Ik herken. Maar dan met een N vader, hij is overleden. Ook het gouden kind, mijn zusje.
Of ik rust ervaar nu hij is overleden, ja zeker..ik ben loyaal geweest mijn hele leven. Nu sluit ik me op in mijn veilige thuishaven…en zoek de liefde van mijn gezin. Maar dan is er nog een ex N, die steeds kontakt blijft zoeken zeven jaar na uiteen gaan. Ik reageer niet,.bij mij is het op.
Sterkte Merel. Ik zie, ik zie wat jij doormaakt. En ohhh dat is zo alleen…
Gr Corinne
Hey Corinne,
Idd moeilijk.. Het is idd een eenzaam bestaan. Wat goed dat je je op je gezin richt.
Ik hoop dat je ex het snel ‘opgeeft’ en je niet meer lastig valt!
Liefs Merel
mooi geschreven Merel, ik zit in precies dezelfde situatie en ga sinds enige tijd mijn eigen weg en geloof in mezelf en ben trots dat ik het gered heb. Trots op mezelf iets wat ik erg moeilijk vind om dat te zeggen van mezelf, maar ik doe het nu, trots op mezelf omdat ik ondanks het gemis zelf wel een lieve begripvolle moeder ben geworden voor mijn kinderen.
liefs Jolande
Lieve Jolande,
Wat knap dat je dat nu kunt zeggen! Ook dat het ook echt zo voelt 🙂
Ik ben ook druk bezig met mijn herstel en proberen mijn eigen weg te kiezen. Is niet makkelijk.
Goed bezig! Liefs Merel
Lieve Merel,
Helemaal mijn verhaal! Ik weet nog maar heel kort wat er met mij gebeurd is en zit nog volledig aan de grond, maar ik heb nu de weg gevonden naar herstel en krijg hulp. Lang leve internet! Het rotte is dat ik 20 jaar getrouwd was met een narcist. Ik ben, na mijn rot jeugd door mijn narcistische moeder en zus, met open ogen in zijn val gelopen. Hij leek zo sterk en zelfzeker! Ik dacht dat ik me kon optrekken aan hem, ik dacht dat hij mij zou beschermen! Sedert mijn scheiding, toen hij niet meer financieel moest bijdragen voor onze kinderen, heeft hij mijn drietal in zijn kamp gesleurd en hebben ze gebroken met mij. En blijkbaar ben ik in juni 2015 voor ‘t eerst oma geworden! Ik mag dat niet weten!
Moeizaam probeer ik weer op te staan, gelukkig ben ik hertrouwd met een lieve en begripvolle man en heb ik een heel fijne therapeute.
Dus Merel, denk eerst aan jezelf, de rest zal volgen, heel veel sterkte en moed wens ik jou toe en ook aan alle andere slachtoffers,
Hanneke.
Lieve Hanneke,
Wat naar dat je dit overkomen is, maar wat goed dat je nu hulp hebt!
Wat erg dat je niet alleen een narcistische moeder en zus hebt, maar ook nog een ex-partner.
Het lijkt me hartverscheurend om te horen dat je oma bent geworden maar er niks mee ‘kan’.
Het enorm in de put zit herken ik helaas.
Bedankt voor je lieve en openhartige berichtje. Ik wens je heel erg veel kracht en succes met je herstel. Liefs Merel
Hanneke, ik hoop heel erg voor jou dat je kinderen snel zullen gaan inzien wat een lieve moeder ze hebben en wat ze missen! Dat zij nu geen contact meer met je hebben betekent niet dat dit nooit zal veranderen: er is altijd hoop. Vertrouw heel hard op het gezonde verstand van je kinderen, dan komt er vast een dag waarop ze voor je neus staan 🙂
Dag Hanneke, ik las ook juist je reactie en herken me het beste in jouw verhaal. Ik ben op zoek naar een goede therapeute maar nog geen gevonden. Zou ik mogen naar je referentie binnen het netwerk, dat zou me goed helpen. Als je dit wenst natuurlijk. Veel veel moed voor jou. Ik wens je steun toe. Katrijn
Dag Katrijn, de therapeuten die werken via ‘Het verdwenen zelf’ zijn allemaal goed, eerlijk en opgeleid! Je hoeft niet bang te zijn dat je bij een of andere charlatan terechtkomt. Veel van deze mensen zijn zelf vaak ook slachtoffers geweest van psychische mishandeling! Dus met volle vertrouwen raad ik deze mensen aan, het ligt er natuurlijk aan waar je precies woont, en neem dan contact op met hen! Heel belangrijk is natuurlijk dat het ‘klikt’!
Heel veel sterkte en moed en onthoud één ding: alles gaat voorbij, maar niets gaat over! Ik hang nu met haken en ogen in elkaar, lapwerk, maar heel af en toe geniet ik weer van mooie en lieve dingen! Maar Kerst, Nieuwjaar en verjaardagen blijven rampzalig, sorry, ik wil je niet ontmoedigen…
Succes en knuffeltje van Hanneke.
Mijn God , wat herken ik jouw verhaal !! Ook ik heb een veel jongere zus, zelf 28 jaar zijnde besta ik maar niet voor mijn moeder en tegen mijn zusje zegt ze steeds dat zij de vriendin is die ze in een dochter zoekt en die ze nooit gehad heeft in mij , zucht , en ik maar moeite doen om haar te behagen ! Ik kocht haar dit jaar voor nieuwjaar iets dat ze nog nooit eerder van iemand kreeg , ik had er al mijn geld voor opzij gelegd ! ik kocht haar nl een bon voor het schoonheidssalon van bijna 200 euro omdat ze het toch oh zo moeilijk had met het feit zij nu eind 40 is en klaagt van rimpels , akkoord dat ze die heeft , maar dat is toch normaal als je ondertussen al 47 jaar bent ? Ik kocht haar dus iets waar ik als mama persoonlijk de tranen van in de ogen zou krijgen want anders krijgt zij niets anders dan zaken die ze al in overvloed heeft … Het deed haar niets . Ik doe altijd aan een soort van ‘ pep-talk ‘ tegen haar , in de hoop ze dat gebaar zou waarderen . Met kerst nog niet zo lang geleden dus was ik even te laat , niet veel , maar ja akkoord ik was te laat , ze wist nochtans dat ik ziek was en erger nog , de vriendin van mijn jongste broer ging normaliter ook aanwezig zijn , maar diens moeder ging werken en dat meisje liet weten dat haar mama werken moest , dus wat deed mijn moeder ? Ze verschoof het kerstfeest zonder rekening te houden met mijn agenda of dat wel zou gaan of niet , speciaal voor dat vriendinnetje van mijn broer , naar de dag erop , heeft ze er van lopen balen en klagen ? Uberhaupt niet nee , maar ik was te laat en dat mocht ik bekopen met ” bedankt hoor , ik heb hier alle moeite gedaan om een mooi kerstfeest te geven en jij komt het verpesten door te laat op te dagen ! ” er werd niet op mij gewacht , iedereen had nl. al borrelhapjes gekregen en een glaasje , het voorgerecht was al gepasseerd en nu was het tijd voor de cadeautjes , ik had immense honger , maar kreeg niets om tussendoor te knabbelen , alleen maar verwijten zoals ” ahja , dat komt ervan als je te laat bent he ! ” Het ergste begon toen we opnieuw aan de tafel zaten voor het hoofdgerecht , ik zat recht tov haar , ze bekeek me voortdurend met een scheef oog , toen iedereen even pauzeerde ben ik een sigaretje gaan roken in de garage , op de achtergrond hoor ik haar opeens praten tegen iedereen ( mijn 2 jongere broers , mijn jonge zus , mijn dochtertje van pas 11 en dat vriendinnetje van mijn jongste broer ) ze stelde de vraag ” Is die weg ? ” , waarop ik 1 van mijn broers hoorde zeggen ” Huh , wie ? ” , waarop ze antwoordde ” Ja is ( mijn naam ) eindelijk al weg ? ” , het kwetste me , maar ik deed alsof ik dat niet gehoord had , maar dan bleef ze blijkbaar nog erger doorgaan , de tranen rolden weer maar eens door haar over mijn gezicht , ze kreeg respons van 1 van mijn broers met ” neen die is een sigaretje gaan roken in de garage ” zonder vragen , waarop mijn moeder luid begon te zuchten van ongenoegen en doodleuk zei ” Goooohhhhhh kan die nu niet gewoon vertrekken seg ? Ik zit daar tegenover ik heb geen goesting om die hare kop altijd te moeten zien , mijn eetlust is weg hoor ! ” , ik ben gewoon weer naar de tafel gegaan met een glimlach , maar zei geen woord meer , ik at rustig verder en kreeg van haar voortdurend te horen , alsof ze me wat verweet ” veel dat ik heb gegeten hé ? twee kleine stukjes vlees maar ! ” , ik reageerde met ” oei , dat is inderdaad maar weinig , hoe komt het ? Gelukkig heb je toch hapjes binnen en het voorgerecht , ik heb zelf nu ook niet bepaald veel gegeten , nog minder als jij eigenlijk , maar hey , lekker klaargemaakt , mijn complimenten hé mams ! ” , keer op keer herhaalde ze dat zinnetje ” veel eh dat ik gegeten heb ? 2 mini stukjes vlees ! pffffff wat een kerstfeest ja ! ” , en steeds sprak ze alleen mijn zusje aan of dochter dan nog en nog meer het vriendinnetje van mijn broer , het was voortdurend maar Sara , sara , en nog eens sara en ik ? Ik bestond niet , ik was er zelfs ongewenst en dat terwijl ik al mijn geld opzij gelegd had voor cadeau’s voor haar , 1 cadeau daar lachte ze me zelfs vierkant mee uit , ik kocht haar een extraatje om haar te laten weten dat ik wel van haar hield , het was een hartje uit een giftshop met het opschrift ‘ ik hou van jou ‘ . Ze had haar pakje open en ze begon met schaterlach te gillen ” aaaaaaaaaaaah hahahahaaaaaaaaaaaaaaaa ! alé een hartje seg ! wat kan ik daar nu mee doen ! ” , ik haat haar dan ook enerzijds en anderzijds doe ik net zoals jij Merel , ik probeer haar constant te pleasen en nooit is er iets goed voor haar , wat je ook doet . Intussen heb ik vanaf dat kerstfeest bewust niks meer van me laten horen , ze woont maar een huis ver van me , ze contacteert me dan ook helemaal NIET Ik ben er kapot van zulke moeder te hebben . Wanneer gaat dat mens nu eindelijk normaal doen ?????? :'( !!
Lieve anoniem,
Toen ik je verhaal las kon ik alleen maar huilen. Het is hartverscheurend voor mij om te lezen dat je zo graag aandacht en liefde wil en je een duur cadeau koopt, in de hoop dat je dan enige positieve reactie van je eigen moeder krijgt.. Het is enorm herkenbaar. Het is nooit goed genoeg wat je koopt. Altijd krijg je wel een rotopmerking en kun je aan het gezicht de arrogantie en afgrijzen van jaloezie e.d. aflezen. Wat moet je je enorm teleurgesteld en ontzettend eenzaam hebben gevoeld. Ik vind het enorm knap van je dat je daarna nog aan tafel bent gaan zitten. ik weet zeker dat het erg is voor je dochtertje om zo’n opmerking te moeten horen over haar eigen moeder. Het raakt me ook dat je nog zo jong bent. De mensen die ik ken die zoiets hebben meegemaakt (van herstelwerkgroep) zijn allemaal een stuk ouder dan mij. Ik ben 26 jaar. Ik merk dat het allemaal ook nog niet voldoende tot mijzelf is doorgedrongen. Dat heeft ook tijd nodig.
Heb je het boek van Iris gelezen? Ik denk dat je daar ZOVEEL aan zult hebben. Het kan echt levens redden dat boek. Wat ik zo erg vind om te lezen is dat je jezelf afvraagt wanneer ze eindelijk normaal gaat doen.. Het ergste is dat zij zelf nooit zal veranderen. Dat is keihard om te horen en voor mij moeilijk om te typen. Ik weet zeker dat als je het boek gelezen hebt, je niet meer zo laat manipuleren en zo pijn laat doen door haar. Dat je de controle een beetje terug kunt krijgen en je realiseert dat het absoluut niet aan jou ligt. Jij bent goed zoals je bent.
Dat je moeder je nu negeert (en jij haar), maar jij zit er mee, is ook een manipulatie techniek. Nu dat ik zoveel heb gelezen over dit onderwerp, heb ik inzicht in hoe het spelletje werkt. Dat geeft me een beetje power terug. Ook inzicht in mijn hoogsensitiviteit heeft mij geholpen om erachter te komen wie ik ben. Dit zal denk ik nog een proces van jaren zijn.
Heel erg veel sterkte gewenst. :'(
Dikke knuffel Merel
Nooit, anoniem, nooit gaat dat mens normaal doen! Banden breken en herstellen. Jij bent slachtoffer, geen dader!!! Veel sterkte!
Lieve Merel,
Ook ik ben een kind van een narcistische moeder, en al ben ik nu 53 jaar, herken ik alles wat jij omschrijft. Ik vind het heel knap dat jij in je pubertijd al wist dat jou moeder deze stoornis had. Bij mijn viel het kwartje pas rond mn 50e verjaardag. In dat jaar heb ik inderdaad thuis gezeten met een burnout en wist eigenlijk niet waardoor. Nu dus wel. Ik heb geprobeerd een soort van relatie met mijn moeder te onderhouden, maar toen ik wist hoe zij in elkaar stak kon ik de manipulaties en oneerlijkheden niet meer verdragen en heb onlangs het contact met haar verbroken. Zelfs na deze breuk voel ik nog haar macht en hoor ik via andere familiekeden hoe slecht ze over me praat. Ik heb nu hulp van een psycholoog omdat ik het gevoel blijf houden dat mijn moeder, bij alles wat ik doe, over mijn schouder mee kijkt. Via EMDR proberen we de meest traumatische ervaringen uit mn jeugd te verzachten. Mijn moeder is 76, en daarom vinden familieleden het hard van mij dat ik het volhoudt geen contact te hebben, maar ik vind dat ik eindelijk eens zacht voor mezelf moet zijn. Ik weet zeker dat jou lichamelijke ongemakken zullen verdwijnen als de stress vermindert, en dat je een doorzetter bent is een enig pluspunt wat je overhoudt van een narcistische opvoeding. Je moest wel doorzetten om te “overleven”. Sterkte Merel, en denk aan jezelf.
Lieve Syl,
Ik herken helemaal wat je bedoeld i.v.m. de manipulaties en oneerlijkheden. Bij mij was het vooral vlak nadat ik de hele pathologie had gelezen. Ze wilde perse afspreken en toen zag ik alles wat ik in het boek van Iris had gelezen precies terugkomen. Ik werd er eerst heel erg bang van, aangezien mijn moeder gewoon echt geen geweten heeft. Dit vond ik zo enorm eng.
Ik negeer haar nu al een paar maanden, maar ze probeert me continue uit de tent te lokken. Ze weet precies wat ze moet zeggen of doen om mij keihard te raken. Het is een enorme uitdaging allemaal. Zo ervaar ik dat. Ik herken dat ze leugens verteld.. Het heeft geen zin om dat recht te zetten.
Wat goed dat je EMDR doet. Ik heb nu zelf 6 sessies gehad en vind het zwaar.
Ik snap dat de reacties van anderen helemaal niet leuk zijn i.v.m. je moeder. Het wordt inderdaad eens tijd dat je aan jezelf denkt en lief voor jezelf gaat zijn 🙂 Andere mensen zullen toch niet begrijpen hoe het precies in elkaar zit, aangezien ze geen volledig beeld hebben van de situatie.
Hopelijk gaan de lichamelijke klachten weg. Ik ben het spuugzat. Nu heb ik het al anderhalf jaar en het lijkt nog maar weinig verbeterd.
Bedankt voor je reactie en ook heel veel sterkte gewenst met je herstel! Liefs Merel
Heel herkenbaar Merel. Ook ik loop weg voor mijn emoties over toen… met als gevolg stress en oververmoeidheid. Ik probeer “verplicht” niets te doen, elke dag een paar uur. Die momenten maken dat ik weer tot mezelf kom. Dat kan pijn opleveren, maar uiteindelijk zal je winst gaan ervaren: je krijgt weer ruimte om de goede dingen te voelen. Heel veel sterkte!
Hey Marina,
Op een gegeven moment wordt je heel goed in het ontwijken van alle trauma’s en vooral de gevoelens die daarbij horen. Ik kan heel slecht stilzitten. Het lijkt me dan ook een hele uitdaging, maar ik denk dat je helemaal gelijk hebt! Het zou goed voor me zijn. Bedankt 🙂 Liefs Merel
Lieve Merel,
Een zee van herkenning. Vooral over het niet geloofd worden. Bij mij had zich dat verinnelijkt, ik was kwaad op mezelf dat ik zoveel weerstand voelde en ” zo moeilijk deed. Vooral de eerste jaren uit huis waren, na jaren angst en druk en hoofdpijn, een ramp; ik begreep niet waarom ik nooit naar mijn ouders wilde in de weekends want dat was toch zoals het hoorde? Als ik dan thuis was kreeg ik de volle laag, net zoals toen ik nog thuis woonde, maar dan met een vengeance. Ook mijn zussen konden mij toen nog niet geloven, omdat ze nog zo werden gemanipuleerd en zelf hun hoofd boven water moesten houden. Mijn zelfhaat werd hierdoor nog gevoed. Mijn vader riep me ter verantwoording door te vragen of ik, stel dat hij doodging, geen spijt zou hebben van mijn gedrag. ( je moet weten dat onze ellende als gezin begon met mama’s dood; ons gezin, een vader met drie jonge dochters lag in duigen, kregen daarna onse ‘ reddende engel’ een stiefmoeder met een narcistische persoonlijkheidsstoornis) .
Je kunt indenken hoever mijn vader ” heen” was, dat hij dit tegen zijn dochter zei.
In die periode dat ik door niemand (van het gezin) werd geloofd en vijandig werd bejegend door mijn stiefmoeder en mijn eigen vader (aan wie ik diep loyaal was), mijn zussen bang en zenuwachtig en zorgelijk bekeken, heeft mij bijna het leven gekost, denk ik nu.
Achteraf weet ik dat mijn vader ook heel bang was, net als bij jou, Merel. Voor háár, om haar te verliezen als hij (radicaal) voor zijn dochters koos. Wij dochters hebben daar net als jij de bittere prijs voor betaald. Pas nadat onze vader overleed, en het familiesysteem werd doorbroken, durfden we te breken met deze vrouw. Daarvoor heeft 40 jaar aan loyaliteit jegens onze vader ons in deze gevangenis gehouden. De gevangenis waarin wij deze twee ouders, incapabel volwassen ouders te zijn, hebben gevreesd en tegelijkertijd hebben hooggehouden, zodat niemand wist en wijzelf niet wilden (of konden permitteren te) zien in welke hel we leefden.
Tot slot nog een algemene vraag: ik lees vaak de columns hier, en veel gaan over narcistische partners. Zonder hieraan afbreuk te willen doen, maar ik voel een fundamenteel verschil met mijzelf omdat ik in de positie van kind tov een narcist zit, evenals Merel hierboven.
Is bij kinderen van narcisten de deformatie van het eigen ik niet nog veel fundamenteler?
Beste Babette,
Even een reactie op je laatste stukje/vraag. Het is inderdaad zo dat veel blogs afkomstig van mensen met een narcistische partner. We zijn heel blij met alle teksten, maar het is jammer dat slachtoffers die het als kind meemaakten minder in de openbaarheid treden. Want deze groep slachtoffers is groot. De column van o.a. Merel laat zien hoezeer het doorwerkt en hoe belangrijk het is om later je eigen weg te gaan.
Iris Koops schrijft in haar werkboek over de impact van opgroeien onder een narcistische ouder (naast alle andere onderwerpen die zij behandelt). Deze invalshoek is belangrijk. Een opgroeiend kind is heel kwetsbaar.
Het leed onder slachtoffers met een narcistische partner is ook groot, maar daar wordt in de regel meer over geschreven.
Bedankt voor je reactie.
Susan Veenstra
Hallo Susan,
in antwoord op je opmerking dat kind-slachtoffers niet in de openbaarheid treden:
Ik vermoed dat slachtoffers van narcistische ouders zich over het algemeen niet bewust waren en/of zijn van de situatie waarin ze zitten en de deformatie die zij (hebben) ondergaan. Ze lijden maar vinden geen herkenning; zelf sluiten ze ook wellicht de gelederen van het gezin, aangezien zij daar zo fundamenteel afhankelijk van zijn, zoals elk kind in welk gezin dan ook.
Loskomen van een narcistische partner is al zo vreselijk moeilijk, echter kinderen kunnen niet kiezen hun gezin te verlaten. Pas als volwassenen zullen zij (hopelijk) genoeg veiligheid ervaren om te beseffen wat hen is aangedaan. Het misbruik is daarom per definitie langdurig in de meeste gevallen en de deformatie zo grondig (want in de groei) dat veel niet zullen inzien dat de oorzaak buiten henzelf ligt. Hulp zal daarom denk ik niet snel gevraagd worden en daarmee blijft de onzichtbaarheid groot.
Tot zover enkele gedachten daarover.
Het is allebei héél erg! Ik had een N-moeder en een N-zus en ben daarna 20! jaar getrouwd geweest met een N. Pas sinds augustus besef ik wat er zich heeft afgespeeld in mijn leven!
Omdat mijn ex na de scheiding mijn kinderen heeft vergiftigd en omdat ik blijkbaar in juni ergens voor ‘t eerst oma ben geworden, heb ik niets meer te verliezen: ik heb een goede advocate gevonden om te procederen tegen mijn ex: hij is gaan lopen met mijn centen, ik kreeg slechts de kruimels!
Dus beiden zijn verschrikkelijk en het is een wonder dat ik nog leef!
Sterkte allemaal en heel veel liefs,
Hanneke.
Dag Hanneke,
wat verschrikkelijk 🙁
De kans is groot dat doordat je als kind al bent mishandeld en daardoor zo gedeformeerd, de nogmaals in een situatie met een narcist als partner bent beland. Je hebt nooit de kans gehad genoeg zelfbewustzijn te ontikkelen om beschermd te zijn tegen zulke naarlingen. Dat is ook wat ik bedoel met dat je als kind nooit een gezond alternatief hebt gekend, nooit kan terugvallen op een gezondere (eerdere) versie van jezelf. En ja, ik denk dat het echt een wonder van kracht is dat je leeft en de kracht en levenslust hebt om te knokken voor jouzelf!
Veel moois en inspiratie gewenst, Babette
Lieve Babette (zo heette mijn laatste hond, gered uit een asiel en het was de liefste hond ooit!). Ik besef nu ook opeens wanneer de gelukkigste jaren waren voor mij: op 19-jarige leeftijd ben ik voor 7 jaar in de U.S.A. geweest! Ik had opeens vriendjes en vriendinnen, leuke flats, mijn ‘droombaan’ en ik knorde overal naar toe in mijn VW kevertje. Als ik toen beseft had, wat ik nu weet, was ik er voor altijd gebleven.
Jij ook veel sterkte, liefde en warmte, humor en sprankels, Hanneke.
Lieve Babette,
Wat een enorm heftig verhaal. Vreselijk om zo’n stiefmoeder te hebben. Helemaal in zo’n moeilijke periode. Vreselijk. Mijn vader is ook geen narcist, maar toch laat hij het allemaal toe. Ik vind dat gedeelte het moeilijkst. Daarmee zit ik in een soort tweestrijd. Hij laat het allemaal gebeuren, maar tegelijkertijd weet ik ook dat hij zelf eigenlijk niet zo is. Hij is ook helemaal niet geïnteresseerd in mij, maar als ik dan een klein beetje aandacht krijg, dan krijg ik wel hoop. Dat is een beetje gevaarlijk, want het valt zo allemaal weer in duigen… Altijd bemoeit mijn moeder zich met alles. Ik kan helemaal niks tegen mijn vader zeggen of het wordt een dag later of paar uren later alweer tegen me gebruikt door mijn moeder.. Totaal geen privacy heeft hij. Hij moet alles ook verplicht prijsgeven. Zelfs bij telefoongesprekken herhaalt hij alles wat ik zeg, zodat mijn moeder dan mee kan luisteren.. Heel belachelijk als je het zo nagaat, maar hij vind het inmiddels ‘normaal’ zo lijkt het. Hij wordt elke dag helemaal uitgekafferd enzo maar toch onderneemt hij geen actie. Ik moet enorm mijn best doen om geen medelijden te krijgen en de verantwoordelijkheid bij hemzelf te laten. Moeilijk moeilijk..
Thnx voor je reactie en sterkte gewenst!
Liefs Merel 🙂
Oh Merel, ja, het is heel moeilijk en ik snap je gedachtengang precies!
De hoop, het wantrouwen, de onbereikbaarheid van je vader om (ooit) intiem met hem te zijn..
Want dat is het ook: Intimiteit met de niet-narcistische ouder, die zelf ook “onder de plak zit” is schier onmogelijk zonder de vreselijke consequenties van de narcist, die dat nooit zal toestaan. Een doodlopende weg.
Als voorbeeld: Mijn overleden moeder, daar mocht door mijn stiefmoeder niet om worden gerouwd. Gelukkig zijn mijn zussen en ik , 40 jaar na haar dood en negen maanden vooor mijn vaders dood, samen voor het eerst naar mama’s graf toe kunnen gaan.Stief vond dat indertijd goed ( hoera 😛 ) echter na onze vaders dood uiteindelijk tóch de aanleiding voor de (definitieve) breuk tussen haar en ons.
Tijdens papa’s leven had die breuk nooit gekund; dan waren we onze vader ook kwijt geweest en hem in verscheurde staat achterlatend. Daar waren wij als (volwassen) kinderen te loyaal voor.
Ik wens jou veel kracht, doorzettingsvermogen en liefde toe, Merel!
Zou het kunnen zijn dat de kinderen nu pas ontdekken wat er aan de gang is? Ik googelde domweg ‘ik word gepest door mijn familie’ en kwam ‘boing’ uit op de waarheid. Vroeger als puber was er géén internet en in de bieb waren er gewoon geen boeken over pesten en N.!
Er rustte een taboe op, het motto was: “Eert uw vader en moeder!” En nu? De vooruitgang gaat nu razendsnel en het ene nieuwe boek na het andere over N. wordt geschreven! Ik denk daarom dat jongeren nu veel sneller en jonger gaan beseffen wat er met hen gebeurt en dat is goed: hoe sneller ze eruit raken, hoe beter. Ik was 62 jaar (verleden jaar) toen ik “het” ontdekte en dat is veel te laat, Meer dan de helft van mijn leven verwoest, het is een wonder dat ik nog leef en dat ik, weliswaar zonder mijn kinderen, kleinkindje en familie, nog ontroerd kan raken door de meesjes die aan de vetbollen hangen!
Heel veel moed en kracht wens ik aan iedereen.
Hanneke.
Onze mooie pupil Merel ( Herstelwerkgroep) is een doorzetter en wat kan ze haar ervaringen mooi verwoorden. Haar herstel en groei, en het talent dit in woorden uit te dragen voor de kinderen van NPS een grote steun. Bedankt Merel voor je mooie blog. Liefs Jeannette Sliggers.
Wat een ontzettend herkenbaar stuk Merel.. Ik was zelf niet het zwarte schaap maar juist het goede kind onder een N-moeder. Dat maakte dat ik een enorme kameleon ben geworden. Paste me in alles aan om aan die hoge lat te kunnen voldoen en zo ‘ liefde’ te kunnen ontvangen (helaas nooit hoog genoeg) Ik voelde me ondankbaar vanaf mijn vroege jeugd doordat ik vreselijk hunkerde naar echte liefde.. Had er alles voor over. Droomde vaak over dat mij dingen werden aan gedaan om zo te fantaseren ook ergens de aandacht te kunnen krijgen. Emoties werden niet geoorloofd.. Gelukkig kon ik veel kwijt in muziek en tekenen.. Hoog opgelopen triggers liepen uit op automutilatie.. En m’n leven werd 1 groot toneel stuk.. Al zagen veel mensen het wel. Ik at niet meer, sneed mezelf, wenste mezelf vaak dood en boven alles de schaamte door mijn zgn ondankbaarheid vrat heel diep. Na tientalle jaar kwam de klap.. Op… Gelukkig vond ik deze site en de herkenning maakte dat ik niet de stap heb genomen mijn diepe verlangen te realiseren.. Wat eerder al genoemd werd wordt er veel geschreven over partners of zwarte schaap kinderen. Maar de ‘gouden kinderen’ krijgen ook een klap. Ze geven hun ziel prijs voor de surrogaat liefde door zichzelf op te geven en dat blijft hun manier van liefde ontvangen zolang ze hierin zitten. Nu heb ik een lieve partner met eigen grenzen. Gezond wetende waar hij voor staat. En je voelt het al aan komen.. Ik ben van gouden kind naar zwarte schaap gegaan.. Nu mag ik leren mezelf te zijn.. Leren wie ik überhaupt ben.. Grenzen? Ja dat blijkt gezond.. Oh nog zoveel te leren maar er is altijd hoop! Zij willen geen contact meer de hele familie overigens niet. En voor mij.. Is de stilte een zegen want het heeft gemaakt dat nu zoveel heb mogen leren/verwerken en nu toepassen met vallen en opstaan.. Zoals ook jij aan het eind beschrijft.. Nog fragiel maar…. Het groene plantje wordt sterker <3 dankjewel voor je blog Merel.. Fijn te lezen ondanks dat je ook door veel moeilijkheden bent gegaan. Dat je nog veel mensen op mag bouwen!
Lieve Anoniem,
Bedankt voor je verhaal en reactie.
Ik wil in ieder geval zeggen dat ik het knap vind dat je na zo’n moeilijke periode (diep in de put) er bovenop geklommen bent en nu een gezonde relatie hebt. Dat continue aanpassen om aandacht en liefde te krijgen dat herken ik. De gouden kinderen hebben het ook zeker moeilijk. Als je je niet meer gedraagd, zoals zou ‘moeten’ laten ze je keihard vallen. Dat is denk ik bij jou gebeurd, als ik dat zo lees.
Ook ik heb me enorm gestort in de muziek en ik ben begonnen met kleuren.
Wat fijn dat je nu de rust hebt en de tijd om erachter te komen wie je eigenlijk bent en wat jij allemaal belangrijk en leuk vind 🙂
De theorie weten we nu, nu mogen we het in de praktijk toepassen en dat gaat inderdaad met vallen en opstaan!
Heel veel succes daarmee gewenst.
Liefs Merel
Beste M, jou verhaal is precies mijn verhaal en ook ik heb (twee jaar geleden) afscheid genomen van mijn moeder en zus. Heb afscheid genomen van de hele familie want ik bleef dank zij mijn zus het zwarte schaap van de familie. Nu kan ik pas echt met mezelf aan de slag en dat is een lange weg omdat er na alles wat er gebeurd is niets van mij is overgebleven en de afkeuringen etc mij nog iedere dag achtervolgen. Binnenkort krijg ik EMDR therapie en ik hoop dat ik daardoor andere overtuigingen kan aanbrengen dan die mijn moeder en zus mij altijd hebben verteld. Mijn zus legt zich er nog niet bij neer en probeert via diverse wegen nog steeds de controle over mijn emotionele zijn te hebben, maar ik heb haar door en laat dit niet langer gebeuren.
Hey Joke,
Bedankt voor je reactie.
Ik snap dat dit diepe sporen achterlaat waar je continue last van hebt.. Ik hoop ook dat EMDR jou gaat helpen. Ik vind het zelf pittig, maar het verminderd wel angsten e.d. Ook denk ik minder negatief nu over mezelf. Het is een hele reis. Ik ben er ook nog langer niet. Maar het is een begin 🙂
Ik vind het heel knap dat je niet meer zo op je zus reageert, dat lijkt me niet makkelijk. Zo ervaar ik dat ook met mijn ouders. Met mn zusje probeer ik het contact echt heel minimaal te houden..
Heel veel sterkte gewenst en kracht met je herstel!! Liefs Merel
Ik blijf maar zeggen hoe herkenbaar ik dit alles vind.
Mijn relatie met mijn narcistische moeder heb ik 2 jaar geleden verbroken. Ze heeft echter nog meer dan 1,5 jaar lopen stalken en iedereen tegen me proberen op te zetten. Dit is deels gelukt, mn broer wil me niet meer zien, maar mn nicht doorziet haar wel en gelukkig heb ik mn gezin achter me staan.
Ik ben nu 45, voel me nog steeds een sufferd dat ik haar nu pas doorzie. Ik heb jaren gedacht dat ik een liefdevolle warme moeder had, die een zwaar leven had met mn vader ( die 9 jr geleden overleed). Ze was constant het slachtoffer en ik geloofde haar. Ik wist immers niet beter…
Na de dood van mn vader, werd ik opeens het pispaaltje, nu was ze nl de zielepiet die haar man was verloren, dat ik mn vader kwijt was, was niet van belang, zij had het erger.
Toen ik 2 jaar geleden op twitter ontdekte dat ze de foto’s van mn dochter misbruikte om er een knaap van 32 jr mee ad haak te slaan. ( ze is zelf nu 74) knapte er iets in mij. Wie moet ik beschermen? Mn moeder of mn minderjarige dochter! Keus is duidelijk! Ze blijft echter in haar fantasiewereld doorleven en houd vol dat het allemaal onschuldig is. Na een gevraagde time- out, heeft ze werkelijk alles uit de kast gehaald om me te krenken en te kwetsen. Sinds okt ‘2015. heb ik het laatste tel.gesprek gehad en gesmeekt om me met rust te laten.
Eindelijk vind ik de rust terug, maar ben wel in therapie gegaan. Heb het gevoel dat ik nu in een rouwfase terecht ben gekomen, voor haar en ook van mn broer. Ook dat ik mn vader altijd tekort ben geschoten. Hoe dan ook, voelt het nog steeds als verraad om haar als narcist te bestempelen. Ik weet niet of ik ooit nog contact met haar zal zoeken, het blijft mn moeder natuurlijk en ze word zo 75. Dus heeft wel haar langste tijd gehad. En dan??? Wat moet ik dan doen als haar tijd daar is? Er heen gaan? Ik zal toch nooit bij haar kunnen vinden waar ik naar op zoek ben.
Voorlopig laat ik het over aan de tijd en geniet ik eerst vd rust.