Dit is een gastcolumn van Kim
Ik had met mezelf de afspraak gemaakt, nóóit meer in de val van de narcist te trappen, nooit meer! En wéér is het gebeurd. Hoe kón dit, na al die lessen die ik heb gehad van ‘ mijn‘ narcisten.
Wéér zat ik in een film, waarbij ik bij ‘ the end’ pas zag wat hier nou gebeurd was. Hoe had ik de signalen niet kunnen zien? Ik dacht dat ik het spel van de narcist doorhad, ik dacht dat ik het nu echt begreep en ik dacht ook dat de narcist er mij niet meer uit zou pikken. Niks was minder waar.
En ja ik vind het nog steeds een goede eigenschap, dat ik, na wat ik heb meegemaakt, (en ik kom van ver, want ik ben hardleers) blijf geloven in het goede van de mens, tot het tegendeel is bewezen. Ik weiger om vanuit pessimisme, achterdocht en negativiteit in het leven te staan. Daarvoor vind ik het leven te mooi. En het zou ook totaal niet zijn, wie ik werkelijk ben. Ik zou mezelf verloochenen.
Ik ben positief ingesteld en zie graag het goede van de mens. Maar helaas kan dat niet meer zo onbevangen meer als een kind. Hoe graag ik dat ook zou willen. En hoe lang ik dat ook gedaan heb; ik ben geen kind meer, ik ben een volwassen vrouw en ik moet nu voor mezelf zorgen. Het is tijd dat ik dat ga doen. Ik heb lang genoeg op de buitenwereld vertrouwd, en keer op keer heeft dat me laten zien, dat dat dus niet kan! Ik heb te vertrouwen op mijn binnenwereld en daar de signalen niet meer te negeren.
Ik wist het al toen ik hem zag. Ik dacht te zien dat hij op zoek was naar waar ik naar op zoek was. De Liefde. De onvoorwaardelijke liefde. Die wilde ik hem wel geven, misschien gaf hij mij die dan ook? De liefde van iemand die me zou nemen, zoals ik ben. En dan zouden we nog lang en gelukkig leven.
Toch kwam al snel de boodschap, dat hij me niet leuk genoeg vond voor een relatie. Toen ik voorzichtig begon over bindingsangst en verlatingsangst, zei hij dat daar absoluut geen sprake van was. Maar dat hij niet ‘ voelde’ wat hij hoorde te voelen. Nee, een narcist kan niet voelen, dus eigenlijk was hij heel eerlijk. Ik wilde hem zo graag helpen. Alleen had hij me dat nooit gevraagd. En toch bleef ik het doen en hoopte ik daarmee ooit zijn ogen te openen zodat hij kon zien wat voor moois we hadden.
2,5 jaar was het een spel van aantrekken en afstoten. Dan zagen we elkaar weer een paar keer en dan kwam weer het moeilijke gesprek, dat hij niet voelde voor mij wat hij zou moeten voelen. Steeds weer had ik hoop, hoop op dat hij toch een keer naar me toe zou komen en me zou zeggen dat ik de ware was voor hem. Als hij weer contact zocht, begon de spanning weer, de lichamelijke aantrekkingskracht, die voor mij veel meer betekende dan alleen dat.
Meerdere keren heb ik hem uitgelegd wat hij met me deed, heb ik zijn telefoonnummer gewist en toch nam hij dan na een tijdje weer contact met me op.
De laatste keer dat hij weer contact met me opnam, wilde hij me iets vertellen.
Hij vertelde dat hij in therapie was, dat hij daar over ons verteld had en dat het zo bijzonder was wat hij met mij deelde en dat het het stuk onvoorwaardelijke liefde was, wat ik bij hem zichtbaar maakte. Wauw, dacht ik, eindelijk ziet hij het zelf. Ook vertelde hij toen dat hij was gediagnosticeerd met ADD en dat hij niet kon voelen. Ook zei hij me dat hij daar geen medicatie voor wilde, maar eraan ging werken.
Ik was een paar dagen helemaal in de wolken. Alleen merkte ik al snel, wanneer ik over gevoel wilde praten, kreeg ik daar nul reactie op. Toen ik hem daarnaar vroeg, zei hij me
dat hij met dat bijzondere gesprek niets bedoeld had. Hij wilde alleen maar delen wat het met HEM deed. Tuurlijk het ging weer over hem .
Toen heb ik hem gevraagd mijn telefoonnummer te wissen en geen contact meer op te nemen. Niet over een half jaar, niet over een jaar en niet over vijf jaar.
Ik wilde niet meer meedoen aan het spel van aantrekken en afstoten.
Voor mij was het klaar en heel duidelijk.
Toch wist hij weer contact met me op te nemen via facebook, tegen onze afspraak in. Dat zei hij ook. Ik vroeg hem wat er in zijn hoofd omging dat hij dat dan toch deed? Ik dacht dat ik duidelijk was geweest. Het waren de oude gewoontes, zei hij me. Ik heb hem veel succes gewenst met zijn oude gewoontes.
En het voelt zo goed, dat IK de deur dicht heb gedaan, dat ik voor mezelf ben gaan staan en dat ik mezelf nu respecteer en weet en voel dat ik het niet verdien dat er op deze manier met mij wordt omgegaan.
Ik besefte dat zolang ik buiten mezelf zou blijven zoeken naar de onvoorwaardelijke liefde waar ik zo naar verlangde, ik de prooi zou blijven van de narcist. En ja, ik heb nog steeds alles wat hij van mij nodig heeft, alleen geef ik die mooie kwaliteiten en die bergen liefde die ik aan hem wilde geven, voortaan aan mezelf. En mag hij dat bij iemand anders gaan halen.
Ik kijk niet meer op naar hem, omdat hij iets zou hebben, wat ik graag zou willen hebben, hij hoeft mijn eenzaamheid niet meer op te lossen. Hij hoeft niet meer van mij te houden, omdat ik niet van mezelf hou. Ik kan nu zeggen dat ik onvoorwaardelijk van mezelf hou, met mijn goede kanten en mijn minder goede kanten. Ook al zijn die kanten misschien minder leuk, ook die kant is er, hoe dan ook. Ik heb mijn schaduwkanten in het licht gezet.
Ik ben heel, zodat ik vanuit heelheid de ander kan ontmoeten. Zodat ik niet meer afhankelijk ben van iets buiten mij.
Zodat ik niet meer bang hoef te zijn, dat de narcist ongevraagd bij me binnenkomt.
Er is namelijk geen opening meer! Ik ben VRIJ.
Kim
30 reacties op “Voor de laatste keer in de ban van de narcist”
Kim,
Sterk van je!
Neem jezelf niets kwalijk,het is een normale behoefte”liefde”
Maar wat goed dat je vooral zelf liefde verdient.
En niet hoeft te krijgen,nadat je eerst zelf gegeven hebt.
Waarom zou je genoegen nemen om nr. 2 te zijn?
Liefs
Lieve Kim,
Heel veel sterkte. Uit ervaring weet ik dat een narcist een soort drug is dat je een tijdje kunt laten, maar in een zwak moment verlang je toch weer naar hem terug. Dat is niet zo erg. Elke keer na het opnieuw verbreken van het contact heb je weer een stukje losgelaten. Het ga in kleine stapjes
Liefs
ik neem mezelf gelukkig niets meer kwalijk, dat heb ik lang genoeg gedaan. dank je voor je berichtje Tiny!
Ja, die ervaring heb ik ook en ik heb besloten lekker “vrij” te blijven. Alle nadelen, hebben hun voordelen! Geniet van je vrijheid en hou die vast! Ik geloof niet meer in onvoorwaardelijke liefde en sta ’s morgens op in vrijheid en ga ’s avonds naar bed in vrijgeid en de tijd er tussen in, pluk ik in volle vrijheid! Succes!
Mooi, prachtig herkenbaar. Sterkte en blijf bij jezelf! ❤
Dit komt precies op t juiste moment ! Bedankt Kim !
Graag gedaan Marjo. Kies voor jezelf!!
Lieve Kim, wat fijn!
Het is zo heerlijk om je vrij te voelen..
vrij van alle druk,
vrij van manipulatie en negativiteit.
Vrij van zorgen om, voor en over…
Ik geniet elke dag opnieuw van mijn ‘vrij zijn van’…
Dat gun ik iedereen.
Liefs van Vera
Bravo Kim! Je had deze narcissen nodig om in te zien dat je jezelf eerst moet houden zodat de liefde kan stromen. Veel succes!
Hartelijk groeten,
Jadwiga
Mijn man is 6 maanden geleden overleden. Hij was narcistisc/autistisch en ik heb het lang niet geweten. Alleen dat er iets niet klopte. Was 48 jaar bij hem…..heb mezelf ingeleverd….altijd in de hoop dat het nog beter zou worden…maar dat lukte niet. Heb me 100% aangepast. Bijna 4 jaar had hij nierdialyse….ik ving hem op, paste mijn leven er aan aan….hij werd slechtziend, liep slecht….en het laatste jaar van zijn leven naar een verzorgingshuis. Kreeg slokdarmkanker….dat laatste jaar toen hij daar zat was voor mij het moeilijkste..heel dubbele gevoelens, enorm veel verdriet, voelde me volkomen alleen….depressief…nauwelijks familie of vrienden. Alles moest uit mezelf komen en dat lukte niet meer. En nu ook niet. Ik moet mezelf weer opnieuw uitvinden, van mezelf gaan houden…maar het voelt zo alleen! Want: hou vind ik mezelf terug?
Ik heb heel veel aan het boek van Iris gehad en heb veel hulp gezocht om te ontdekken wie ik werkelijk was. Uiteindelijk moet je het zelf doen en met jezelf doen, maar het is verstandig om hiervoor een goede coach of therapeut te zoeken die je daarbij kan ondersteunen en begeleiden. Ik ben door de eenzaamheid gegaan en ben nu voortaan altijd met mezelf. Juist dat is zo fijn! Succes Els! en ik adviseer je echt het boek van Iris aan te schaffen.. het heeft bij mij de ogen geopend!
Hallo Kim, het boek van Iris heb ik al een tijdje, hoor! Maar bedankt voor je mail.
Hallo Els,
Zó herkenbaar. Je weet dat er van alles niet klopt. Je weet hoe nukkig, onredelijk, onrechtvaardig, manipulatief, onvoorspelbaar en chagrijnig hij kan zijn. Je weet ook hoe charmant, aardig, liefdevol. zorgzaam en behulpzaam hij kan zijn naar ‘vreemden’. Je weet ook dat die vreemden geen flauw idee hebben van hoe jij hem kent. Je weet dat je het bij hem nooit goed kan doen. Je houdt constant rekening met hem, want je kent hem zo goed. Jij bent degene die weet hoe je het hem zo prettig mogelijk kunt maken, zodat de sfeer goed blijft.
En jij zelf?? Geen tijd om bij stil te staan. Je bent er aan gewend geraakt om 24 uur in dienst van de ander te staan. Een narcist krijgt het voor elkaar om dit te bereiken.
Die dubbele gevoelens die je steeds heen en weer slingeren. De twijfels die je steeds hebt. Je eigen liefde voor de ander die steeds zegt dat de ander er ook niets aan kan doen (de grootste valkuil als je te maken hebt met een narcist, maar als empathisch mens een natuurlijke reactie).
In de loop van de jaren afhankelijk geworden, maar je hebt het zelf niet door en weet ook niet meer hoe het ‘normaal’ is. Je bent volkomen van jezelf verwijderd. Helemaal in dienst van de ander. Dat was je leven. Dat is er zo ingeslopen. En dan? Dan raak je die ander kwijt en je weet amper te overleven. Je hebt hem nodig denk je.
Je leeft nog, je haalt nog adem. En verder? Het is een zware weg te gaan, maar als je bent doordrongen van het feit wat je is overkomen (jezelf kwijt geraakt door narcisme) ben je op de juiste weg. Dan vind je jezelf terug. Ik ben altijd blij om te horen als iemand er eindelijk achter is gekomen dat hij of zij te maken had met een narcist. Eindelijk niet meer kijken naar wat je zelf verkeerd doet, steeds maar weer jezelf binnenstebuiten keren, maar eindelijk wéten dat je er niets aan kon doen. Dat het aan de ander lag. Dat het ongelooflijk is hoe narcisme werkt. Zó bizar, zo ongelooflijk bizar!
Lieve Els,
Wat een heftig verhaal…..en dat 48 jaar lang! Het raakt me zo…..
Je schrijft over narcisme / autisme….twee termen waar ik al jaren mee worstel…..
De gevolgen van dit gedrag voor jou zijn enorm destructief. Je schrijft dat je jezelf hebt opgeofferd en volledig bent kwijtgeraakt. Dat kan ook niet anders als je leeft in een dergelijke relatie. Toch ben je nu vrij! Vrij om op zoek te gaan naar jezelf, wie je bent en mag zijn. Voelen wie je zelf bent zonder de ander. Vreselijk moeilijk maar zo de moeite waard! Het is echt heerlijk om je zelf te vinden en tegen te komen. Het kost tijd, gelukkig is dat er. Tijd voor jezelf, lief zijn voor jezelf. Steun zoeken bij mensen die onvoorwaardelijk van je houden. Vooruit proberen te kijken naar de kansen die zijn ontstaan. Ondanks je pijn en verdriet.
Het zal wennen zijn, voelen als een nieuw en ander leven. Waardevol en liefdevol.
De coaches van Het Verdwenen Zelf kunnen je heel goed hierbij helpen. Ze zijn heel erg lief, rustig, onvoorwaardelijk en steunend. Ik gun je dat van harte. Je bent lang genoeg alleen geweest.
Heel veel sterkte, houd moed. Er is hoop!
Wauwh Kim! Hoe herkenbaar en krachtig klinkt je verhaal! Het komt rechtstreeks binnen, superknap verwoord! Het weer houden van jezelf en je schaduwkant in het licht te mogen zetten raken ook mij. Ik wens je alle kracht het mooie gevoel vast te houden.
Hoi Ereprijs, dank je en fijn dat het je ‘raakt’. Dat hoopte ik ook! Dit mooie en fijne gevoel hou ik al een tijdje vast en voelt ongelooflijk krachtig. Ik heb de regie in handen over mijn leven!!
Oh, wat herkenbaar…. het aantrekken en afstoten is voor mij het teken van ‘foute boel” het signaal terug te gaan naar mezelf. Het is een manipulatie waar je sterke mensen voor moet hebben, anders lukt het niet. Mensen die eerder beschadigd zijn en nu voor eens en voor altijd de winnaar in dit spel willen zijn. Gelukkig neem je het jezelf niet kwalijk, maar je hebt wel weer iets meegemaakt wat je misschien nodig had om te zien dat het niet meer hoeft.
Misschien is het een compliment, dat narcisten ons uitkiezen? Of zoals ik in het boek van Robin Norwood las, Women who love to much, proberen ze je uit, en laat je precies dat gedrag zien dat hen versterkt in hun gedrag. Of gaat het allemaal onbewust en pas je precies in het profiel.
Robin Norwood heeft me ook laten inzien dat het een patroon in je leven is, en dat er een hele reeks foute types langs zullen komen in verschillende soorten (ik kwam ook een Asperger tegen, ook niet in staat tot liefhebben) voor je de cyclus hebt doorlopen waardoor je werkelijk vrij bent.
Ik hoop van harte, Kim, dat je nu zover bent.
Zelf weet ik niet hoe ver ik daar in ben. Geen idee…. maar ik ben voorzichtig met mezelf. En dat is ook niet helemaal gezond. Maar ja, je hebt het maar te doen met je eigen eigenschappen, dus tja, wees mild en accepteer en zie de zon in je leven, als die er is. De donkere tijden zijn er ook altijd, en die zit ik dan maar weer uit.
Hoi Martina,
Ja, je hebt voorzichtig te zijn met je ZELF, want dat ben je zo waard! Je hoeft jezelf niet weg te geven, iemand mag het eerst ‘verdienen’ voordat hij jouw vertrouwen verdient! En wanneer je je grenzen kent en je ZELF kent en je lessen hebt geleerd uit de ervaringen met de narcisten, kom je ‘ze’ niet meer tegen of herken je ze meteen. Daarom is het zo belangrijk om je gevoel te ontwikkelen. Dat, waar hij steeds de verbinding mee heeft verbroken. Je gevoel, wat het enige is waar je op kunt vertrouwen als je weer gaat leren ernaar te luisteren èn wat je nódig hebt om vanuit bewustzijn te handelen. Het is een heel proces, zeker wanneer je nooit hebt mogen voelen. Maar het is het waard en belangrijk, het leven heeft weer ZIN!
Dag Els,
Het kost tijd, veel tijd, maar dat het gaat lukken is zeker! Neem met een van de therapeuten binnen “Het verdwenen zelf” contact op om een afspraak te maken, want waarom moeilijk doen, als het minder moeilijk kan? Het is even knokken, maar straks met een geweldig resultaat. Leven in vrijheid is zeer de moeite waard! Ga ervoor! SUCCES! Dat wordt genieten straks! Het gaat je goed!
Oh, zó herkenbaar…
En je dan de buitenwacht die roept ‘je gaat toch zèlf steeds terug naar die rotzak…?!’, terwijl die geen idee heeft van het manipulatieve spelletje dat met je gespeeld wordt.
Vanwege de omgangsregeling ontkom ik niet aan contact met mijn vampier. En mijn vampier vindt dat dat prima onbegeleid zou moeten kunnen, want ‘hij heeft me toch nooit mishandeld?’ Ja, geen blauwe plekken, geen dingen waarvan er getuigen zijn. Maar andere exen heeft hij wel gemept, verkrachting is óók fysieke mishandeling, en dan is er nog dat hele scala aan psychologische spelletjes… En die zijn het lastigst.
Punt is: hij kent mijn ‘knopjes’, en weet perfect een vals schuldgevoel te creeren, en dat allemaal met voor de buitenwacht ogenschijnlijke vriendelijkheid. Maar ik weet: ieder moment dat ik mijn schild van paranoia laat zakken, kan ik een linkse directe verwachten – direct, maar vaker op een moment dat ik het totaal niet aan zie komen. Alles om mij maar te ontregelen, desnoods via ons kind.
Dus, Kim, je hebt het fantastisch gedaan. Blok hem uit je leven. Ga cold Turkey – want ja, het is een verslaving. Vind steun, hier, op deze website, in Iris’ boek, in het boek van Jan Storms. Vind bemoediging bij vrienden, en laat hen, die je onder het motto ‘overdrijf je niet wat?’ of ‘waar er twee vechten hebben er twee schuld’ terugduwen in het moeras, vooral voor wat ze zijn. Je verdedigen ten opzichten van een narcist (met alle innerlijke twijfel die daarbij hoort) kost al genoeg energie – daar kun je dit soort mensen bij missen als kiespijn. En vooral: twijfel niet aan jezelf!
Hoi Reigerschap, inderdaad heb ik heel lang mijn bevestiging in mijn omgeving gezocht. Mijn omgeving die me niet geloofden, die me vertelden dat ik dingen zag die er niet waren. Toch bleef daar altijd een knagend gevoel, dat het niet klopte. Mijn omgeving die zelf niet wil zien waar ze mee te maken hebben, mijn omgeving waarbij het wel goed uitkwam dat ik ‘rijp’was voor de psycholoog. Terwijl ik al jaren bezig was met aan mezelf te werken. Ik heb alle contacten verbroken die zich achter de ‘narcist’ schaarde. Toen pas begreep ik dat juist die omgeving me nog verder in de put bracht. Misschien nog wel dieper dan de ‘narcist’ zelf. Het is jammer dat er nog steeds heel veel mensen niet naar hun eigen stuk kunnen kijken. En dus hun ding ook nog even lekker op mijn bordje denken te leggen. Ik heb genoeg aan mezelf en neem verantwoordelijkheid voor mezelf, zoals ieder ander dat ook mag doen. Ik herken nu wat van mij is en wat van de ander is. Ik weet nu wie ik ben en ontmoet de mensen die nu bij me passen.
Beste Kim,
Ik heb hetzelfde meegemaakt. Telkens maar hopen dat die narcist veranderd is, telkens het goede in haar zien maar geconfronteerd worden met de meest duistere zijde.
Onvoorwaardelijk liefhebben, vergeven wat je weet maar waarvan de narciste denkt dat ze het geheim kan houden en je erover misleiden.
Verleid worden door spiegeling van wie jij zelf bent, je ziet jezelf in die spiegel maar die wordt opgehouden door een duivels figuur dat zichzelf volledig ontheemd heeft van haar Zelf in ruil voor heel goedkoop plezier en aandacht.
Leugens, bedrog, overspel, prostitutie,… En naar de buitenwereld toe pure onschuld spelen.
Ze had nagedacht over zichzelf, ging dingen opbiechten, rekening houden met mijn gevoelens en mijn hoge gevoeligheid, ging mij respecteren… Na 2 jaar relatie, waarin zij mij al bedrogen had, maar nooit toegegeven, en een bijzonder rotte tussenperiode kwam ze daar met haar overgave.
En gedeeltelijk klopte het ook. Ik had het gevoeld van haar, in mijn innerlijk. Ze sprak de waarheid op dat moment.
Maar wat is het vlees toch zwak, hun fantasie zo sterk en hun verbondenheid met zichzelf zo miniem,… en met die van jou haast onbestaande.
Elke nieuwe opportuniteit verandert hen in een ongeleid projectiel, onvoorspelbaar waar het terecht zal komen. Constant angst voor de curve van haar baan en de onmogelijkheid tot voorspelbaarheid ervan. Afschuwelijk. Telkens haken ze jouw gevoelens eraan vast en je weet nooit waar het neer zal storten.
Eén zekerheid heb je altijd : ‘het neerstorten, waar dan ook, zal afschuwelijk veel pijn doen’.
Hen maakt het niet uit waar, want zij hebben de controle. Zelf hou je van ongeschondenheid. Hun landschap is toch al bezaaid met omgewoelde kraters van vorige inslagen. Zij houden van het slagveld, van de spanning, de strijd, het gevecht om de macht en het veroveren van terrein. Jouw ongeschonden landschap.
Met al jouw ongeschondenheid en onvoorwaardelijke liefde hoop je dat ze ooit vrede vinden in zichzelf en dat de strijd met hun Zelf zal stoppen. Liefst zo snel mogelijk, want je wil zo veel met hen, je wil o zo graag, je wil toch zo veel delen.
Maar zij willen niet delen want zij hebben niets, innerlijk. Zij willen inpalmen, terrein. Een enorme drang als substituut voor die ellendige leegte in hen. Nooit is het genoeg. Niet jij, niet die ander, niet die anderen. Altijd maar meer, meer,… Pure wanhoop, pure armoede in hen. En wat weten ze dat verdomd goed te verbergen voor die buitenwereld. Hun sympathie is toch zo verleidelijk. En op het einde zo verlijdelijk…
Ik ben schatrijk, innerlijk. In mij schijnt er het meest prachtige licht van Onvoorwaardelijke Liefde. En mijn innerlijk waarnemen is gigantisch.
Ik heb geleden, afschuwelijk, en door mijn verbondenheid met haar nu nog. Ik voelde alle details van haar denken, verlangens, overspel, orgieën, prostitueren,…
Zij wist en weet dat ik zeer sterk helderziend, helderwetend en heldervoelend ben. Ik heb haar ooit zelf versteld laten staan in een sessie voor haar vriendinnen…
En toch nog denken dat ze slimmer kon zijn dan mij. Het liegen en manipuleren is zo sterk ingebakken in haar natuur dat zij dacht dat ze er mee weg kon komen.
Ze heeft mij door de hel gesleurd. Ik ging kapot van pijn en verdriet. Zo respectloos naar mij en mijn gevoelens toe en toch als totale onschuld op mij afkomen.
Door haar zijn die innerlijke eigenschappen zoveel krachtiger geworden want ik moest wel op mijn innerlijke signalen vertrouwen omdat ik haar niet meer kon geloven.
Nog steeds hou ik van haar want die Ziel is zo waanzinnig mooi. Maar de mens ‘….’ is o zo rot.
Heel het Universum is opgebouwd uit actie en reactie en wat je zaait zal je oogsten. Ik weet wat haar nog te wachten zal staan voor zij zich ooit aan haar Ziel zal kunnen overgeven.
Ik wil niet in haar schoenen staan. De pijn en het verdriet wat ik de voorbije 5 jaren heb geleden kan ik geen 2de keer meer aan. Het is nu al heel erg op het randje geweest.
Ik laat nooit nog iemand anders toe in mijn leven als ik niet innerlijk het Licht zie schijnen in die persoon als wat ik waarneem in mijzelf. Wat ze mij nog willen wijsmaken, het zal niet meer lukken. Het Licht, of de afwezigheid daarvan, liegt niet maar is de Waarheid.
Maar daarvoor dien je neutraal te kunnen waarnemen. Je mag niet wanhopig zoekende zijn want dat verkleurt je waarneming en dat maakt je bijzonder kwetsbaar.
Alle Liefde dient al eerst in jou aanwezig te zijn. Je mag er niet meer naar op zoek zijn, het enkel nog willen delen, met een soortgelijke evenwaardige geliefde.
Beste Kim, ontwikkel je innerlijke waarnemingsvermogen het is je beste bescherming voor narcisten die enkel maar van hun stem, hun lichaam, hun woorden, hun intelligentie en hun uiterlijk kunnen gebruik maken, maar niet van hun Hart.
6 jaar geleden voelde ik al dat er dingen niet klopten, nog voor wij een relatie hadden. Maar het was haar bedrevenheid in het gebruik van die uiterlijkheden die mij over de streep hebben getrokken destijds naar haar.
Vorig jaar, nadat er iets gebroken was in mij door alle ellende, heb ik de streep voor mijzelf getrokken. En zij komt er nooit meer overheen tenzij ik dat Licht in haar kan waarnemen. Ik weet dat zij nog steeds wanhopig wordt over en weer gegooid tussen ontzettend sterke aantrekking naar mij toe en een gruwelijke afkeer van mij en gefantaseer en beleving van intimiteit met anderen. Maar van die hel wil ik geen deel meer zijn…
Ik voel mij nu nog steeds als een rund dat aan vleeshaken is opgehangen en onrechtmatig van zijn hart is beroofd.
Ik was destijds in al mijn Onschuld een relatie aangegaan met haar vanuit mijn Ziel, vanuit Pure Liefde. En die verbondenheid is zo ongelofelijk sterk en groot.
Het is misdadig wat zij mij heeft aangedaan. Zij wist dat ik die onschuld was en ben, dat ik die liefde was en ben, dat ik die zuiverheid was en ben.
Zij wist dat zij haar Ziel al had verkracht met overspel, leugens en bedrog naar haar ex-man toe.
Ik was al het slachtoffer gedurende 22 jaar van een narcistische vrouw. Zij wist dat ik daar al zo van had afgezien, van al dat afstoten, van die liefdeloosheid.
En dan word je door de liefde van je leven nog 10x erger gepijnigd…
Niet meer met mij, nooit meer, door niemand. Geen Licht? Geen relatie, geen verbinding, geen intimiteit. Niets.
Gelijkwaardigheid of niets meer.
Ik ben even woordlloos! Ongelooflijk
Weet je wat zo moeilijk en ongelofelijk was Lieke? Dat je vertrokken was in een relatie met een vrouw voor wie je liefde steeds maar goter en groter werd dat je dacht dat je die krachtige Warme Stroom niet meer aan zou kunnen en zou beginnen smelten van die Liefdevolle Energie.
En dat de onschuld van die vrouw en het beeld dat je had van haar, of wat ze jou wilde laten geloven dat ze was, telkens maar op grotere en ergere wijze onderuit werd gehaald. Innerlijk voelde ik op de duur zoveel van haar en dan denk je : ‘Nee, dat kan toch niet, dat zou ze toch nooit doen.’ En telkens kwam de Waarheid met haar dienblad om te tonen hoe ze werkelijk was en wat ze allemaal deed en had gedaan. En als je dat enigszins had geaccepteerd werd het nog erger, en nog erger. Zo bleef dat maar doorgaan tot er iets brak in mij.
Nooit heeft ze ook maar iets toegegeven. Ze was het wel van plan, en oppervlakkig heeft ze dat ook laten vallen dat ze dat zou gaan doen, in een periode dat ze eventjes het licht zag. Maar de duisternis heeft haar weer overmeesterd met haar angsten en lusten en toen bewandelde ze weer het pad van ontkenning en verderf.
Het contrast met hoe je zelf in die relatie hebt gestaan en wat je wilde bereiken en ervaren en hoe de ander zich daarin heeft gedragen kon gewoon niet groter zijn. Het is het ene uiterste van respect tegenover het andere van respectloosheid.
Soms dacht ik dat ik droomde en vroeg of laat uit die nachtmerrie zou ontwaken.
Uiteindelijk ben ik ontwaakt, maar middenin die nachtmerrie…
Ik hoop dat ik door mijn getuigenis en details te geven anderen kan helpen om ook te ontwaken.
Dit voor ze in slaap worden gewiegd door een narcist, en niet erna, nadat hun droom een nachtmerrie is geworden.
Dank voor je heldere inzicht dat je met ons deelt Marc.
Ik ben het boek van Iris aan het lezen en ik knap er enorm van op.
Blijkbaar was ik daar helemaal aan toe na een jaar op deze en een andere website De Narcist Ontmaskerd te hebben gelezen en meegepraat.
Het helpt. Het is een heel proces. Kom ook bij een goede psychologe die weet wat ze doet en narcisme en narcistisch misbruik goed kan bespreken.
Het lastige van een narcist herkennen wanneer je er nog nooit mee te maken hebt gehad,is het feit dat je je als normaal denkend mens geen voorstelling van gewetenloze medogenloosheid hebt.
Pas wanneer het luikje dicht geklapt is achter de val van het masker van dat jij het middelpunt van het universum van de narcist bent kom je erachter.
En dan nog geloof je het niet.
Want waar is degenen die jou zoveel beloofde en je op zijn/haar handen droeg?
Totdat je er achter komt dat er nooit sprake is geweest van een paradijs,maar een vreselijk doolhof,en dan is er al zoveel schade in je ziel aangericht.
En dan nog,zelfs dan nog,was ik zelf verbijsterd over het feit dat iemand zo kan zijn.
Zo medogeloos en gewetenloos.
Zo geslepen en kil.
Ik ben nog steeds verbijsterd.
Ik dacht ook steeds dat het nu toch wel eens leuk zou worden,maar dan werd het juist weer erger.
Het is een wedloop die je nooit winnen zult.
De narcist heeft een erg lange adem en gaat door totdat jij erbij neervalt.
Om je dan te belasteren bij iedereen,want niemand mag weten hoe het werkelijk is.
En ook haast niemand gelooft het,want hoe zouden ze het geloven,wanneer je het zelf ook amoer gelooft?
Dat is het vreselijke van leven met zo iemand,je komt totaal alleen te staan.
Jou isoleren dat is precies de bedoeling.
Je zwart maken dient dat doel. Je wordt zijn exclusieve bezit om op te gebruiken.
Je kunt je zelfs als je het vaker meemaakt niet goed inlwven in die liefdeloosheid. En dat terwijl je zo vaak wordt gezegd hoezeer hij je liefheeft en nadat hij je zo op handen heeft gedragen.
If it looks too good to be true it probably is too good to be true.
Het is criminele misleiding.
Ik begrijp niet dat er geen wetten zijn om zulk misbruik te bestraffen. Aanranding is al strafbaar….
Beste Tiny,
Je hebt het heel duidelijk beschreven.
De verbijstering, het ongeloof. De onschuld die je zelf altijd bent geweest en de laster die je over je heen krijgt.
De zoektocht naar waar die persoon gebleven is… Ik heb haar teruggevonden. Op een ander niveau.
Zij is nog steeds zoekende, en zal dat mogelijk nog heel lang blijven…
Ik heb het geluk gehad dat ik dingen kon bewijzen en mijn familie mij geloofde. Maar in het begin heb ik er tegen moeten opboksen.
Een mens met een normaal ontwikkeld geweten draagt zorg en verantwoordelijkheid voor zijn eigen energie. Een narcist steelt die bij anderen, en doet dat telkens opnieuw. Daarom kan die zo lang blijven doorgaan. Iemand met een normaal ontwikkeld geweten is dan al lang geblokkeerd… Op energetisch niveau kan je dat stelen waarnemen. Is de ene uitgeput wordt het tijd voor de andere anders zouden zij zelf sterven wegens gebrek aan energie. Narcisten zullen pas veranderen als zij bereid zijn hun ego te laten sterven… Zij hebben vaak enorme doodsangsten.
Ik kan jullie niet genoeg benadrukken hoe belangrijk de liefde voor jullie zelf is. Het is AL wat er is. Jezelf leren beschermen, en daarna helend naar anderen toe zijn.
Precies waar ik me ook zo machteloos over kan voelen.Dat in een huwelijk alles geoorloofd is wat in het gewone leven strafbaar is.
De psychische mishandeling is verschrikkelijk.
Bovendien heb ik verschrikkelijk veel schulden geërfd,waarop het antwoord steeds is:” u was in gemeenschap van goederen getrouwd ”
Wat ook in het normale leven ongeoorloofd is,een ander voor jou schulden op laten draaien.
En wat te denken aan kosten in de gezondheidszorg van al die slachtoffers.
Bah…
Dr. Phil zei een keer:”niemand verdient het voordeel van de twijfel nog.”
Dank je voor het plaatsen. Erg herkenbaar! Ik heb laatst nog zo iemand ontmoet. Al was ik er wel snel klaar mee dit keer.
Een zogenaamde “bewustzijnscoach” nota bene, die het alleen maar had over non-dualiteit. Want, in werkelijkheid is er ‘niets’. Wat ook wel zo is, maar in zijn geval was het meer een kwestie van dat er werkelijk ook niets (dus geen gevoelens) gevoeld werd. En dus niets is.
Later las ik dat er juist in de spirituele wereld veel van dit soort types rondlopen, omdat er daar bij de vrouwen meer te halen valt: ze worden begrepen en begrepen en begrepen….helaas…
Oppassen dus dames!