Dit is een gastcolumn van Isabo
Alsof ik naar een film van mijzelf keek…
Bijna… bijna was het laatste stukje beleving en gevoel van mijn zelf dat ik nog had voorgoed bezweken. Ik had mijzelf nog een jaar gegeven. Mijn dieptepunt was bereikt.
Een goede baan, een eigen huis, lieve vrienden, veel sporten, twee lieve katten. Dagelijks vechten om in mijn leven nog iets van waarde ‘hoog’ te houden. Mijn werkelijke beleving en gevoel zaten volledig op slot, achter een blokkade van jarenlange en (voor mij) levensbedreigende narcistische mishandeling.
Mijn beide narcistische ouders hebben geprobeerd mijn leven kapot te maken. Mijn alcoholistische vader leeft niet meer en zijn narcistische trekken waren uiteindelijk voor mij het minst schadelijk. Mijn moeder heeft mijn ziel echt gebroken. En zij is nooit veranderd in haar psychische mishandeling naar mij. Ik was en bleef het zwarte schaap, mijn zus het gouden ei. Ik voelde mij een in-en-in slecht mens. Ik bleef mij dader voelen omdat ik met mijn authentieke zijn haar almacht krenkte. Ik was voor haar veel te creatief, authentiek, controversieel. Ze kreeg mij maar niet onder haar controle. Dwars door mijn leven heen, ook al boekte ik succes, wat ik ook deed, ik voelde het niet zo.
Het heeft mijn verdere leven bepaald en vervormd. In partnerrelaties heb ik achteraf gezien geen eigen sturende wil meer kunnen inzetten. Ik trok narcistische mannen aan. Mijn lot was bepaald en bevestigd.
Tijdens traumatherapie ontdekte ik dat ik, als gevolg van de narcistische mishandeling van mijn ouders, op mijn 9e jaar de genadeklap kreeg door een woede uitbarsting van mijn oom. Mijn ouders grepen niet in en het was toen dat ik mijn laatste redmiddel heb ingezet: bezwijking. Ik zie nog hoe ik in dat plaatje stapte tijdens emdr-therapie, als volwassene. Ik had verwacht dat ik mijzelf van 9 jaar aan zou kijken met dikke tranen of kinderlijke woede, maar ik keek in mijn eigen ogen van mijn 9 jarige zelf: ze waren apathisch, leeg en overmeesterd: Het was waar. Ik was een slecht en egoïstisch kind. Ik was bezweken.
Na jaren van verwarring, volgend op 12 jaar zinvolle CGT therapie had ik, met vele vorderingen, het maximum bereikt van wat haalbaar was. Ik liep vast, mijn therapeut liep vast. Wat nu?
Niemand wist het, ikzelf voorop. Wat was er mis met mij?
In november vorig jaar redde het boek van Iris letterlijk mijn leven door mijn ernstige beschadigingen eindelijk te kunnen plaatsen in de context waarin ze ontstaan waren. Complex Trauma als gevolg van narcistische mishandeling. Ik herkende alles.
Nu kon ik verder… en ik had geen tijd meer te verliezen.
Via het verdwenen zelf kwam ik in contact met een coach uit het netwerk. Haar hulp kwam net op tijd. Met haar persoonlijke begeleiding heb ik begin dit jaar de kracht gevonden om voor het eerst in mijn leven afstand te kunnen nemen van mijn kwaadaardig narcistische moeder, na een lang proces van 20 jaar.
Wanhopig verdiepte ik mij in de ‘verborgen narcist’. Hoe het mijn moeder is gelukt om rijke mannen aan de haak te slaan en de onschuldige gesoigneerde vrouw te spelen, haar kinderen verwaarloosd en misbruikt achter te laten. Ik doe het haar niet na, ‘brilliant and evil’. En ik leerde via een bewuste bekende narcist in de media dat het een geslaagde overlevingsstrategie blijkt te zijn, dat narcisten zich erg happy voelen in hun ‘valse zelf’ ook al weten ze dat ze ernstige schade brengen aan hun omgeving [bron: Sam Vaknin]
Velen bekenden om mij heen vertelden mij in die tijd: “Joh, dat je niet eerder gebroken hebt met je moeder”. Maar zo gemakkelijk was het niet.
Ik ben blij dat ik op mijn eigen intuïtie heb vertrouwd. Wetende dat ik er tóen nog niet aan toe was omdat ik aanvoelde dat mijn wens tot afstand van mijn narcistische moeder invloed kon hebben op het hele ‘familiesysteem’.
Gelukkig dat ik ook, nádat ik die stap wel maakte, bij mijzelf bleef en mij niet teveel aantrok van de ondoordachte opwellende meningen van mensen om mij heen. Want eindelijk, na 20 jaar, had ik voor mijzelf gekozen, door mijn eigen vernietigende angst heen en kreeg ik de maatschappelijke morele oordelen: “Het blijft wel je moeder…”.
Ik ontdekte dat er zich tussen mijn moeder en mij een dodelijke combinatie had afgespeeld in al die jaren. Als hoog sensitief kind gaf ik mijn moeder het walhalla aan narcistische voeding. Totdat ik begin dit jaar, na ruim 40 jaar, het letterlijk niet meer aan kón om haar te zien, zowel geestelijk als lichamelijk. Ik spuugde mijzelf helemaal leeg als ik haar moest zien.
Uit angst voor represailles en op helpend advies van mijn coach, hield ik het nog steeds bij mijzelf: “Ik ben in therapie, moeder, en heb hier alle tijd voor mijzelf nodig, dus ik kom even niet met Pasen en Pinksteren.” Maar moeder liet mij niet met rust. Ik was wéér de dader, nu ik tijd voor mijzelf nodig had. Haar voeding hield op.
Nu ik iets meer ruimte had genomen om uit de verstikkende schakel van ons familiesysteem te breken, kwam ook mijn zus in opstand. Mijn zus, wij waren lotgenoten geweest, twintig jaar lang. Ze leunde op mij, hoewel ik jonger was. Ik voelde schijnbaar al langer de intuïtieve waarheid en ik was al vroeg met mijzelf aan de slag gegaan. Mijn zus die, een paar maanden voor ik afstand nam van moeder, mij zelf vertelde dat ze zich niet veilig voelde bij moeder. Mijn zus die mij vertelde dat zij het zó moedig vond wat ik nu deed en dat zij zelf het lef niet had om afstand te nemen van moeder.
Vraag niet hoe ik er deze zomer aan toe was toen ik het uiteindelijk deed: de moed die ik gevonden had om Moeder toch een brief te schrijven met een duidelijke reden waarom ik begin dit jaar afstand had genomen van haar. Ik heb allerminst met modder gesmeten, wilde alles het liefst met liefde oplossen, zelfs toen.
Aan de hand van voorbeelden heb ik haar gevraagd naar het ‘waarom’:
‘Waarom ze mij nooit troostte. Waarom kreeg ik geen erkenning? Waarom kreeg ik continu te horen wat ik fout deed? Waarom werd ik als klein kind ingezet als wapen tussen haar en haar ruzies met mijn vader? Waarom beschermde ze mij niet? Wat had ik fout gedaan? Waarom werd ik aan mijn lot overgelaten? Waarom…’ [haatte ze mij zo..].
Haar reactie was niet op de inhoud van mijn brief, maar een dreigement dat ze een therapeut in de arm ging nemen om te ‘bemiddelen’ tussen haar en mij. Want zij vond dat ik háár niet voldoende vertrouwde…
Het boek van Iris heeft mij gered. Hoe een narcist de therapeut kan inpakken. Want ik vertrouwde het niet wat mijn moeder als een soort van ‘gouden gebaar’ aanbood om in therapie te gaan met haar. Zou de therapeut mij doen laten inzien dat het allemaal niet zo erg was? Dat mijn moeder het allemaal niet zo slecht bedoeld had? Het zou mijn zielsdood zijn geworden als ik dat had moeten geloven. Mijn nu al gesaboteerde beleving zou voorgoed ongeldig worden verklaard.
Als ik hierop in was gegaan, dan was ik voorgoed bezweken.
Als een ‘angel to my mind’ herinnerde ik mij ineens dat mijn moeder deze ‘joker’ jaren geleden ook had ingezet. Ons gezin ‘moest in therapie’ van haar. Mijn zus en ik waren zó klein. Nu realiseer ik mij pas dat dit bedoeld was om mijn vader te ‘breken’. Hij had narcistische trekken en was een alcoholist. Ze heeft de therapeut toen succesvol om haar vinger kunnen winden door de lieve gesoigneerde vrouw te spelen en de loep geheel op mijn vader te leggen. Ik ben dankbaar dat ik dat gelukkig niet ben vergeten, hoe klein ik ook was. Mijn vader brak, en ik zag hem breken. Het liep uit op een scheiding. Hij is kort daarna gestorven.
Mijn zus viel mij, nu ik de afstand innam naar moeder, aan met alles wat ze in zich had.
Met mijn liefde voor mijn zus, mijn gezonde verstand, het boek van Iris en de begeleiding van mijn coach, herkende ik gelukkig het ‘Stockholm syndroom’ bij mijn zus. Ik was intens verdrietig: mijn kwaadaardige narcistische moeder had ons tegen elkaar uitgespeeld: Mijn lieve zus en mij.
Inmiddels heeft de gehele familie zich tegen mij gekeerd.
Mijn stiefvader is woedend op mij, ondanks dat hij er helemaal niet bij is geweest omdat hij pas later in de familie kwam. Mijn zus heeft het opgenomen voor mijn moeder. En mijn moeder probeert zieltjes te winnen binnen de rest van de familie.
Het voelde ontluisterend voor mij omdat ze allen ook wisten hoe ik dwars door mijn angst heen de moed had gevonden na al die jaren om het gesprek met mijn moeder in mijn eentje aan te gaan. Ik heb geen man, geen kinderen en nu ook geen familie.
Zó sterk is het familiesysteem.
Na een heftig eenzaam proces, kan ik nu voorzichtig zeggen dat ik niet rouwig hoef te zijn dat ik geen contact meer heb met mijn familie. De eenzaamheid die ik nu soms voel, was eigenlijk een bevestiging van wat ik al die jaren van kinds af aan al voelde.
‘Liever niets, dan zoiets’ heb ik door schade en schande geleerd. De familiedagen waren voor mij een onechte gebeurtenis waarvan ik dagen moest bijkomen.
Ik ben blij dat ik het lef heb gevonden om uit dat narcistische familiesysteem te breken. De film “The Girl with the Dragon Tattoo” heeft mij ook enorme kracht en bevestiging gegeven in deze afgelopen tijd.
Ik begrijp nu dat familiesystemen erg hecht zijn. Ik bevestig naar de mensen om mij heen nog steeds de familiebanden die voor vele mensen heel fijn zijn. Ik bevestig deze mensen met de woorden “Koester ze, want ik zou het ook zo graag willen ervaren op die manier.” Voor mij liep het anders… ik erken dat.
Wat ik mee wil geven is dat, ondanks dat ik het eng en spannend vond om afstand te moeten nemen van mijn familie, het voor mij heel helpvol is om te zien en te begrijpen dat dit vaker gebeurt. En ook ervaar ik dat het mij als slachtoffer van narcistische mishandeling enorm heeft geholpen om, als één van de vele andere mogelijkheden, toch door te zetten. Ik voel mij gek genoeg bevrijd dat ik mijn moeder eindelijk de waarheid heb verteld.
Afstand nemen van mijn familie was voor mij een weliswaar noodgedwongen en noodzakelijk kwaad. Maar door voor mijzelf op te komen heeft mij terug in mijn kracht gezet!
Mijn beste vriend heeft mij er stap voor stap doorheen gesteund. En mijn psychiater prijsde mij dat ik, zelfs in deze situatie, in staat ben gebleken om ‘surrogaat–familie’ om mij heen te creëren. Ik heb een lieve buurvrouw, mijn beste vriend die mij erdoorheen hielp en daarnaast heb ik vele lieve vrienden en collega’s die mij steunden. Ik koester mijn surrogaat familie omdat hun steun voor mij levensreddend is.
En bovenal (en dit geeft mij heel veel hoop voor iedereen in de toekomst): in mijn werk heb ik alle erkenning gekregen voor mijn privé situatie. De kracht van mijn kwetsbaarheid heeft mij er doorheen gesleept. Ik mag van hen privé kwetsbaar zijn en ik mag in mijn werk krachtig zijn. Zij waarderen mij in mijn functie en zij zien mijn privé ontwikkeling zelfs als een toegevoegde waarde aan het krachtenveld waarin zij zelf opereren. Ik voel mij serieus genomen. Het is een lange weg!
Isabo
Lieve Isabo,
Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik weet hoe je je voelt. Weet je (h)erkend en verbonden.
Liefs van Jacqueline
Dank je wel Jacqueline, erkenning en verbondenheid is van grote waarde!
Wauw super van je!! Zie je bent sterk en wat goed dat je voor jezelf hebt gekozen. Ik wens je heel veel kracht en liefde toe!!
Dank je wel Bianca. Soms moet ‘voor jezelf kiezen’ uit je tenen komen…
Hoi Isabo,
Wat heftig! Maar wel ontzettend goed beschreven!
Iedere keer als ik lees over narcisme, wat iemand heeft meegemaakt, heeft doorstaan met alle beste intenties van degene die werd gebruikt en hóe enorm dat daar misbruik van gemaakt is steeds weer én eindeloos zit ik met open mond te lezen. De waanzin, de verdraaiingen, de leugens, de manipulaties, de twijfel, je onvoorwaardelijkheid, je inzet en de eenzaamheid die dat met zich meebrengen zijn voor een normaal mens niet te bevatten en ook niet te begrijpen. Als ik als slachtoffer dit al een waanzinnig verhaal vindt, dan snap ik het wel. Ook ik ben opgegroeid in een gezin met narcistische ouders. Ik heb één zus en zij is ook narcistisch. Voor buitenstaanders met enige normaal empathisch vermogen of voor buitenstaanders die smullen van zulke verhalen (laag EQ of zelf in meer of mindere mate narcistisch óf empathisch en geloven, zoals wij geloofden, in de goedheid en oprechtheid van elk mens) is het dan heel gemakkelijk om te zeggen uit onmacht of uit onwetendheid ‘waar twee vechten, twee schuld’. En dát is een hele harde klap na!.
Ik weet nog dat ik las over narcisme en wat dat met me deed. Er borrelde van beneden naar boven een gevoel door mijn lijf van ‘eindelijk heb ik het gevonden’. Een dubbel gevoel: blij dat ik wist wat er aan de hand was en pijn en verdriet door ongeloof van het misbruikt zijn. Dit is het waar ik mijn leven lang in zat! Ik had geen twijfels, want ik herkende alles!) En dan? Dan ga je je verhaal doen bij de narcisten en omgeving. En je blijft uitleggen en je doet het met tact. Dom? Ja, héél dom, als je kennis hebt van narcisme, maar ik geloofde toen nog altijd in als ze zien wat ze doen, snappen ze mij wel. Geloven in de goedheid van elk mens… Ja, dat zeiden mijn ouders altijd. Ik snap het wel, dat kwam ze goed van pas. Ik heb me in allerlei bochten gewrongen, zoals iedereen die kennis heeft van narcisme weet hoe dat is en hoe dat gaat. Authentiek schreef je Isabo. Dat vond ik een helder woord. Want mijn zus is jaloers op me en dat ligt daaraan. Ik kan het niet bewijzen, maar ik weet het gewoon. Ik kan het ook niet zeggen tegen buitenstaanders, want o, o, als zij dat terug zou horen, dan pakt ze alle buitenstaanders in natuurlijk.
Ja, je hebt je hele leven gevochten, gevochten met jezelf omdat het allemaal bij jou lag, dat werd je gezegd, meestal op nonverbale wijze. Je moet het allemaal maar begrijpen als mens, laat staan als kind. Ik heb hetzelfde meegemaakt en toch tóch blijft het ongelooflijk. Hoe kan het toch zijn dat er ouders zijn (en partners, want ook die heb ik gehad) die hun kind gebruiken. Ik ben zelf ouder en alleen de gedachte al!
Ik begrijp heel goed, nog altijd, dat als mensen het niet kennen, niet zelf hebben meegemaakt, nauwelijks kunnen bevatten wat het doet met degene die slachtoffer is, laat staan geloven.
Inmiddels ben ik vier jaar verder en heb vier jaar geleden ook alle banden met familie en omstanders verbroken en verloren. Hoewel het altijd pijnlijk blijft, want ik had ook zo graag… ben ik blij met de vrijheid en ruimte die ik nu heb voor mezelf. Maar wat een hel vooraf!
Dankjewel voor je blog Isabo.
Hi M. Bedankt voor je reactie. Ook jouw reactie vult bij mij weer veel dingen aan van mijn verhaal. Van grote waarde wat je schrijft en heel fijn dat je dat wilde delen! Isabo
Beste M, beste Isabo, tja we hebben echt ‘levenslang’… Het verdriet om ‘wat nooit was maar wel had moeten zijn’, onze onmacht, onze stille maar o zo uitputtende strijd, al het onbegrip. Ook ik heb al 15 jaar geleden het contact verbroken met mijn ouders (zeer destructief narcistische vader, hele lieve maar totaal gehersenspoelde moeder die inmiddels dementeert) en een broer waarmee ik vanaf onze geboorte alleen maar in ongewilde onvermijdelijke ruzies verkeerde…. HBO studie afgerond, gelukkig getrouwd (echt hoor😀) en een heerlijk gezin met prachtdochters. In therapie geweest om de moed en kracht te vinden om de breuk met broer (dat was niet moeilijk) maar ook met ouders te kunnen maken. Ik ben nu 51 jaar oud en heb mezelf bevrijd van de ziekmakende ellende, de geestelijke terreur, de tsunami’s van onrecht. Het heeft me ongelooflijk veel moeite gekost, therapie hielp mij in te zien dat het niet aan mij lag. Ik ben op afstand gaan wonen, maar zelfs nu nog, vlak voor de feest- en hoogtijdagen van de narcist (de dagen waarop hij zijn wonden likt) worden er nog ‘onderhuidse’ pogingen via mail of telefoon ondernomen om de ondankbare ‘foute’ dochter naar rechts te richten… Soms word ik er nog ziek van. Zou ik eigenlijk ooit naar de begrafenis van mijn vader of moeder willen? Die vraag houd mij nu bezig… Gelukkig heb ik ongelooflijk veel steun van mijn man en dochters en naaste vrienden. Ik wens jullie en iedereen die breekt met zijn/haar narcistische ouders alle liefde, wijsheid en sterkte toe! A.
Jouw verhaal heeft me ten diepste geraakt…
Ik voel de doepe ontreddering die je beleefde tussen elke regel van je zinnen…
Ik heb groot respect voor de ZO moedige & aartsmoeilijke beslissing die je nam…
Ik doe hier MIJN GROTE HOED af voor JOU !!!
Weet, dat ik ook zo’n enorme steun uit het Werkboek van Iris haalde… Je vindt er als het ware ganse stukken draaiboek uit je leven in terug… Ik ben Iris trouwens ook enorm DANKBAAR !!
Veel moed op jouw levenspad !
Een dikke, begrijpende, hartverwarmende knuffel van me !!
Xxx
Gerda
Hi Gerda, ook erg bedankt voor jouw hartverwarmende reactie. Je schrijft het erg treffend. Zoals je het zelf schrijft, voelde het ook (aartsmoeilijke beslissing). Wat mij heeft geholpen en wat ik had geleerd van een mede-lotgenoot is, door mijn hartverschreurende gevoel, om vanuit mijn derde waarnemende persoon het lef te behouden en op de verzendknop te drukken bij het versturen van de brief. Knuffel terug! Isabo
Bedankt lieve Isabo, voor jouw fijne reactie, vol begrip en medeleven… naar mij toe en zoveel andere fijne mensen, die met Narcisme werden of nog zijn geconfronteerd, en, dat zich als een rode draad doorheen en in hun leven heeft ontwikkeld, met alle nefaste gevolgen vandien….
Ik doe daarom ook mijn GROTE HOED AF, voor alle slachtoffers van extreme Narcisme, die dit bericht lezen, en alle anderen, die ik een hart-onder-de-riem wil steken, omdat… ze hebben VOLGEHOUDEN, ondanks de hel die ze meemaakten, of nog moeten meemaken…
Hou vol… en probeer altijd JE MOOIE ZELF te blijven… Het loont ZO de moeite, om blijvend op te komen, voor mooie en vredige waarden, ondanks tsunami’s van Narcistische weerstand en onbegrip !
ALWAYS TAKE GOOD CARE OF YOURSELF !!!
EEN GROTE DANK OOK AAN IRIS KOOPS, voor wat ze voor ons deed en doet !!!!
Haar werk is van een onschatbare waarde…
Nog meer dan de andere verhalen die ik hier las herken ik mijn eigen situatie in de jouwe. Het familiesysteem dat zoveel kapot maakt. Hoewel het bij mij mijn vader is die ziekelijk narcistisch is, en mijn moeder er zowel mede onder lijdt als er mede deel van uit maakt, herken ik de pijn, het beter afstand nemen, de tijd die het kost om het allemaal te doorzien, en het lezen van het boek dat de schellen van je ogen doet vallen.
Het helpt mij, om te zien hoe erg het werkelijk is, want mijn hele leven relativeerde ik het, door te denken, je kunt niet je hele leven je ouders de schuld blijven geven.
En schuld, tja, die is er, maar die helpt mij alleen om te zien dat afstand nemen het gezondst is, en om de schuld niet bij mezelf te leggen.
Want tussen: het is toch je moeder/vader, en: dat je niet al veel eerder hebt gebroken, joh, zit een hele wereld, waarin je je vooral schuldig voelt, een slechte dochter.
Om een goede persoonlijkheid op te bouwen, moet ik, moet jij, moeten zovele anderen, leren de eenzaamheid te dragen en te schragen met anderen die niet uit hetzelfde familiesysteem komen.
Wat een ellende…. wat heb je toch veel lieve mensen nodig als je er twee mist, van kindsaf aan, die je de juiste ondersteuning niet konden geven.
Sterkte, dank, groeten van
Marjet
Dank je wel Marjet. Want in aanvulling op jouw herkenbare woorden:
De narcist-ouder heeft jou vanaf kind- slachtoffer af aan het gevoel gegeven dat je ‘slecht’ was en dat jij de dader was (schuld) van het alles.
Ik heb ervaren dat je dan de moed uit je tenen moet halen om nu ook nog zoiets ‘controversieels’ te moeten doen (om jezelf te redden) door vervolgens noodzakelijk afstand te moeten nemen van deze ouder(s). Isabo
Beste Isabo,
Ik heb je belevenissen in vogelvlucht gelezen. Elk verhaal heeft dezelfde kern, met een andere “verpakking.” Mijn verleden wordt dan ook weer levendig en dat wil ik niet. Ik kan alleen maar hopen, dat je dit alles zo spoedig mogelijk achter je kunt laten en dat het ook geschiedenis mag worden. Je zegt het zelf: “het is een lange weg.” Als het kan, knokken naar de toekomst en het verleden een plaatsje geven. Men zegt wel eens; stap voor stap, maar dit zijn halve stappen, maar………………….niet omzien in leed, maar voorwaarts in hoop en geloof in jezelf!
Good luck!
Bedankt APA. Geloof in jezelf is bij deze stappen van ongelooflijk groot belang!
Heftig en dapper maar ook ik begrijp je verhaal en herken de relatie moeder dochter. Vorige week heb ik ook weer een stap naar meer afstand gezet. Uit zelfbehoud.
Bedankt voor je reactie Annaberg! Wat dapper van je dat jij vorige week deze stap hebt gezet voor jezelf! Isabo
Oh wat herkenbaar dit verhaal weer. Het is een slechte film, die werkelijkheid is….het is niet te bevatten, wat je doormaakte….Ik heb ook narcistische ouders en een narcistische broer, heb sinds begin 2016 geen contact meer met ouders, met broer al 7 jaar niet meer. Ook andere familie heeft zich afgekeerd. Ik weet nu, dat het zo obegrijpelijk is voor omstanders, aangezien ik er zelf ook meer dan 45 jaar over gedaan heb om te zien, wat ik nu zie, door het boek van Iris. Mijn focus ligt nu op mezelf, houden van mezelf, mezelf belangrijk vinden om te mogen ontwikkelen en groeien, en wat voel ik nu al een rust. Dat wens ik jou ook toe!
Dank voor je reactie L. Het nu (eindelijk) te mogen ontwikkelen en groeien is heel herkenbaar. Een nieuwe geboorte van jezelf op een veel later moment dan je omgeving .. Het steunt om te weten dat ook jij omgeven was in jullie gezin met narcisten. Hoe hebben we dat overleefd? But we did! Isabo
Hallo L, ik wil heel even reageren op jou berichtje maar het is al van 2016 dus weet niet of je het leest maar ik voel me gesteund door jou verhaal, omdat ik steeds sterker het gevoel krijgen dat ik toewerk naar een soort afscheid van mijn familie, mijn vader narcistisch en autoritair, mijn moeder die hem slaafs volgt en mijn halfbroers die mijn moeder op handen dragen, zij proberen mij te dwingen/manipuleren om weer contact op te nemen met mijn moeder om dat ze al tegen de 80 loopt maar ik ben nog druk bezig mezelf weer terug te vinden en mijn psychische wonden te genezen. ik heb al een paar jaar geen contact meer met mijn ouders en wil mijn familie voorlopig niet meer zien. maar goed, wat jij ook zegt, focus ligt nu bij mij zelf en mijn genezing. ik zoek eigenlijk toestemming van iemand van buitenaf die zegt, het is oké om eerst te kiezen voor jezelf en jou geluk en je hoeft je niet schuldig te voelen dat je dat doet. maar mezelf daarin toestemming geven is ook voldoende toch.
Beste Isabo,
Met tranen in mijn ogen en tranen die over m’n wangen liepen heb ik je verhaal gelezen. Zo ongelooflijk herkenbaar. Dat je nu, na het breken van het contact met je moeder geen familie meer hebt. Ik heb precies hetzelfde, helaas. En anderen begrijpen het niet, zoals je zegt dat je te horen kreeg: “het blijft toch je moeder”. Je moeder of niet, je verdient het niet om mishandeld te worden. Het lezen van je verhaal heeft me echt geraakt, het kwam zo dichtbij. Je lijkt me zo’n intelligente vrouw als ik zie hoe je het schrijft, en ik vind het ontzettend moedig en knap hoe je je leven doorzet en ermee omgaat. Ik heb het geluk dat ik ben getrouwd met een man die me steunt, en mij behoed om me slecht te laten behandelen door mijn narcistische moeder. Want ik trap er vaak toch weer in, in haar liefkozende woorden. Ik heb haar nu al een jaar niet gezien of gesproken en hoop dat ik dit vol kan houden. Ik wil niet meer over mezelf verder praten want het gaat tenslotte om jouw verhaal. Ik wilde alleen mededelen dat het me echt heeft geraakt. Voordat ik erachter kwam dat ik een narcistische moeder had, (tot driekwart jaar geleden), dacht ik dat het aan mij lag, en dat ik daarom zo werd behandeld. Nu lees ik je verhaal en besef ik dat ik niet alleen ben. Ik eens het niemand toe.
Bedankt voor het delen.
Ik wens je alle kracht toe. Wat fijn dat je je “eigen” familie hebt gevonden. Er zijn mensen die van je houden!
Groetjes Karina
Het is juist heel fijn dat je jouw ervaring en je emotie deelt als reactie op mijn blog. Het delen is, merk ik, zó belangrijk! Het “erin trappen” is een sterke zuigkracht waar we allemaal alert op willen blijven. Het eindelijk kunnen ontwikkelen van je eigen nieuwe zelfbeeld (zonder de opgelegde plaatjes door de narcist) is bevrijdend. Fijn dat jij een lieve man hebt die aan je zijde staat! Isabo
Heftig verhaal maar zo herkenbaar. Je bent niet alleen hierin.
Bedankt voor het vertrouwen jouw verhaal met ons te delen!
Dank voor je aanmoediging en steun. Het niet alleen hierin zijn betekent zóveel! Het delen van mijn verhaal heb ik ook echt gedaan in verbondenheid met al onze mede-lotgenoten. Dat gaf mij de moed om de blog te schrijven. Isabo
Krachtige vrouw,
Kijk, alweer zo’n verhaal die ik tot voorbeeld kan nemen.
Ik moest om mezelf en mijn kind te redden, na dertig jaar breken met de vader van mijn drie kinderen: een verborgen narcist. Mijn familie (ouders, twee broers met echtgenotes) hebben zich achter hem geschaard. Ook met hen moest ik breken. Ze hebben zelfs geprobeerd mijn kinderen in “hun kamp” (mijn verborgen narcistische moeder had het zelf over twee kampen) te krijgen door te zeggen dat ik een psychische ziekte heb en opgenomen moet worden. Breken met je ouderlijk gezin betekent ook geen contact met familie van vader en van moeder meer hebben.
Ik heb dezelfde weg bewandeld als jij: de “waarom-vragen” gesteld, ze aangesproken op ieder menselijk vermogen die je je maar kunt bedenken. Maar het lijkt alsof ik Swahili spreek. Vriendinnen zijn afgehaakt.
Ik sta alleen. Want tja, kinderen (dochter 27, zonen 24 en 16) kan ik niets vertellen. Ik kan het nog niet omdat ik er zelf nog niet aan toe ben en als ik iets liet doorschemeren dan wilden ze me niet geloven en was ik hun papa aan het zwart maken.
Roep om hulp werd tot nu toe niet serieus genomen, ze willen nog steeds dat ik er maar aan moet “wennen” dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik heb zelfs net een andere huisarts moeten nemen omdat ik me bij deze niet veilig en gehoord voelde.
Maar ik sta er nog maar vraag me niet hoe. Een deel van mij is zo enorm beschadigd dat dit bijna levenloos is.
Ook ik ben hoogsensitief. Zelfs heldervoelend en helderwetend. Dat moest ik ook wel want ik had andere signalen nodig om de narcisten in mijn familie te “begrijpen”, om het leefbaar voor mij te houden. Ik ben een mens met sterke normen, waardes en principes en laat me leiden door de natuur. Ik heb in gedachten het web dat mij verbond met iedere persoon afzonderlijk, weggehaald en vernietigd. De omgeving maak ik schoon en plaats mezelf in een koepel waar door de wand wel mijn krachtige stralen naar buiten kunnen maar geen beschadigende energie naar binnen. Energetisch ook helemaal loskomen van hen. Dit herhaal ik regelmatig.
Ik houd me vast aan het leven. En aan de gedachte dat eerlijkheid de langste adem heeft. Maar, man o man, wat geeft het mij kopzorgen. Als er iemand van de familie overlijdt (de oudste is mijn vader en hij is 81) wat doe ik dan? Nu ik geen narcistische voeding meer ben voor de vader van mijn kinderen, heeft hij zijn blik volledig op mijn jongste zoon gericht. Maar die heeft het niet in de gaten hoe hij beschadigd wordt. Ik zie nu ook narcistische trekken bij hem ontstaan. Hij wil niet naar mij luisteren, wil niet over emoties en zijn zelfgevoel praten. Ik was slachtoffer en was er af en toe geestelijk slecht aan toe. Dan was ik niet zo’n leuke moeder voor mijn kinderen, kon hun behoeftes niet zien. Met die wetenschap leven is zwaar.
Breken. Het lijkt zo makkelijk maar het is zo ontzettend moeilijk.
Heb jij dat ook, Isabo, dat je weleens denkt: “ik wou dat ik dit “weten” even kon vergeten”?
Dank je wel voor je steunende verhaal.
Lieve groet,
Karen
Ja, Karen, ook ik heb wel een s gedacht: “ik wou dat ik dit “weten” even kon vergeten”.
Ik weet niet of jij hetzelfde bedoelt. Wat ik bedoel is: Nu ik de pathologie helemaal herken zie ik : They are everywhere. Ook op mijn werk. En dat is voor mij de reden om er tot op een bepaald level mee om te kunnen gaan, want anders zou ik mijn eigen leefruimte en passies beperken.
Ik blijf met plezier werken en ik blijf af en toe op date gaan met een man. Ik probeer het vertrouwen in mijn eigen waarnemingsvermogen te vergroten en kan steeds beter de juiste strategie inzetten [de ene keer negeren, de andere keer aanspreken en als het echt moet: breken].
Ik ben geraakt door je verhaal dat jouw eigen familie zich achter je ex man hebben geschaard. Welk een hoogverraad.
Maar ook jouw dappere keuzes hebben de langste adem! Want die zijn voor jezelf en je eigen behoud. En dat is het belangrijkste dat ons allen in onze ervaringen, weliswaar op een pijnlijke manier, heel duidelijk geworden is! Isabo
Dank je wel voor je woorden. Jouw verhaal en vergelijkbare verhalen van anderen zijn toch steunend. Bevestigen mij in mijn eigen gevoel. Geven mij kracht om door te gaan op mijn zelf gekozen pad maar niet vrijwillig gekozen.
Het was toch veel makkelijker geweest als je deze kennis niet had gehad en “gewoon” met je familie kunt breken omdat er teveel verschillen zijn en je niet door één deur met ze kunt? Dan was het: het is zo. Punt. Klaar. Geen woorden meer aan vuil maken of energie aan verspillen.
De benen eronder houden en als ze er weer onderuit worden geschopt, even bijkomen en ze er toch weer onder zien te krijgen.
Dag, moedige dappere vrouw.
Wat ontzettend moedig van je Isabo.
Ik heb veel bewondering en respect voor hoe je deze ongelofelijke moedige keuzes en stalpen heb gemaakt. Het vraagt ongelofelijk veel moed en kracht. Ik herken de enorme kracht van het familiesysteem en je los maken, jezelf in het licht zetten is heel groots. Fijn dat je het wilde delen, de herkenning en het lezen van ervaringen van anderen is steunend in dit proces.
Ik ben het erg met je eens dat we het nodig hebben om onze ervaringen te delen en we er steun uithalen! Door mijn moeder een eerlijke brief te sturen heb ik een groot stuk waardigheid terug gewonnen voor mijzelf [ook al begrijpt zij mijn heldere verhaal niet omdat zij, zoals zij het zelf zei: “heel anders ervaren heeft”.]. Mijn zwijgen is doorbroken, nu weten ze het. En dat voelt inderdaad [voor mij] als de eerste keer om mijzelf in het licht te zetten. Isabo
Wat een bevrijd gevoel he Isabo! Dat is voor mij de kern van mijn zijn. Kunnen en mogen zijn wie ik ben en erin geloven, dat ik wel iemand ben en niet zomaar iemand. Iemand, die gewoon mens mag zijn. Je bent naar mijn gevoel aardig op weg! Geloof in jezelf! Het is de garantie voor succes!
Bedankt voor je aanvullende en aanmoedigende woorden, APA. Mn het toelaten van het gevoel van bevrijding.
Heftig verhaal! Knap verwoord.
Dank voor je reactie, safealove.
Isabo, Ik ben stil van wat jouw verhaal. Stil omdat het lijkt op dat van mij al is het in ee andere context. de herkenbaarheid sterkt me. Realiseer me hoe belangrijk mijn therapietraject voor mij is, langzaam maar zeker wordt de verbinding met mijn zelf hersteld.
Dank je wel voor jouw verhaal.
Veel liefs,
Nadine
Hartverwarmend, Nadine. Het herstel van de verbinding met jezelf krijgt voor mij ook steeds meer betekenis.
Beste Isabo
Vanmiddag heb ik je brief gelezen.
En er is zoveel herkenning.
Het troost enorm het geeft moed.
Heel erg bedankt dat je de moeite hebt genomen om het op te schrijven, je kunt het ontzettend goed verwoorden
Lieve groetjes Carin
Dank je wel Carin. Bitterzoet dat je veel herkent. Fijn dat delen helend is, Isabo
Isabo, ik reageer later mischien uitgebreider. Voor nu: applaus voor je moed.. ik weet wat je doormaakt. Ik zit in een sterk vergelijkbare situatie. Vinger op de zieke plek: het familiesysteem. Je bent een voorbeeld van hoe het werkt envan hoe je jezelf moet beschermen. Petje af.
Dank voor je steunende reactie Marjet. Elk delen helpt en uitgebreider reageren is okay [en alleen als jij die behoefte hebt]. Het was een hel van een strijd. Met name de laatste correspondentie met moeder kwam vanuit [het laatste restje in] mijn tenen. Eindelijk kreeg ik haar glasharde reactie terug dat ze alles “vergeten” is en “er niet over wilde praten”. Die keiharde realiteit had ik nodig om afscheid te nemen. Isabo
Dat is ergens wel fijn, zo’n reactie. Dit is duidelijkheid, hier kun je wat mee. Je hebt een reden en geen loze belofte.
Je zult je daardoor nog meer gesterkt voelen in je beslissing.
Mijn man is drie jaar geleden overleden. De reactie van mijn familie was zo krom. Ogenschijnlijk waren ze er voor mij maar dat voelde niet zo. Het leek meer show dan echte steun. Mijn behoeften waren misschien lastig te begrijpen maar hé extremer dan dat moment zou ik even niet weten. Het was onverwacht, een plotselinge dood. En op zo’n moment moest ik weer in het verwachtingspatroon van mijn familie passen. Het ging niet ovee mijn behoeften. Op mijn 55e moest ik opnieuw doen wat mijn vader belangrijk gond, zoala hij het verwoordde ‘als pater familias’ en hij reageerde met wen narcistische woede-aanval toennik daar niet op in wilde gaan. Het was het verkeerde commentaar op het verkeerde moment – rouwkaarten werden geschreven door mijn vriendinnen en die moesten binnen het uur de deur uit en ik moest met mijn dochter naar de bloemenzaak voor de rouwstukken – en op hoge toon. Mijn man lag boven opgebaard. Ik liep weg, om bij de baar me terug te trekken van dat ongepaste optreden: gillen tegen je dochter in rouw in het huis waar de dode ligt opgebaard. Dat was het gedrag van mijn vader. Hij kwam niet naar de crematie. Mijn moeder wel. Het liep daarna niet meer lekker tussen mijn vader en mij. Op de laatste verjaardag van mijn dochter keerde hij zich letterlijk van mij af. Ik gaf eerst mijn zwager een hand die naast hem stond. Een te grote krenking voor hem. Kun je het je voorstellen? Mijn vader keerde zich om voor ik hem kon groeten en negeerde me verder.
Mijn moeder kon mijn verdriet niet aan. Het deed haar teveel denken aan het verdriet van haar moeder toen haar vader overleed. Zij was toen zelf 13.
Haar moeder stierf vier jaar later. Van verdriet had ze kanker gekregen. Ik was toen een baby.
De afgelopen drie jaar heb ik mijn familie nauwelijks gezien. Dat is maar beter ook. Het is nog wat complexer maar hier laat ik het maar even bij. Ik weet dat ik er goed aan doe door me af te sluiten voor dat schadelijke gedrag. Maar natuurlijk is leuk niet het woord hiervoor en het is ook niet zelf gekozen maar wel mijn eigen beslissing om het hierbij te laten. Het is eerder voorgekomen dat mijn vader zich van me afkeerde. Twee keer eerder zelfs. Het voelt nooit als iets dat ik kan oplossen. Het is zijn irrationele gedrag. Vroeger vond mijn moeder dat ik het moest goed maken. Dat deed ik nooit. Wat kun je goedmaken aan gedrag van een ander?
Het boek van Iris leerde me dit: het is niet mijn schuld. Er valt niets goed te maken. Ik probeer de stilte tot mijn voordeel te maken. Voor het eerst praat ik er met anderen over van buiten het gezin. Dat doet me goed. Voorheen was ik loyaal. Dat is voorbij. Ik zie het nu overal en trek het me niet meer aan. Het is niet mijn schuld. Het komt niet door mij. Het is niet mijn zieke gedrag , ook al blijft het nare gevoel omdat dat in mijn jeugd erin is gepompt. Het was altijd wel mijn schuld.
Een therapeute leerde me dat ik daar inwendig op kan antwoorden: ik vind van niet.
Beste allemaal, ook ik ben door het boek van Iris eindelijk van mijn twijfel bevrijd. Was het echt zo erg? Overdrijf ik niet? Lokte ik het zelf uit? Nee dus.
Ik zie nu dat mijn oudere broer het prinsje was en ik de zondebok. Mijn broer, die al driftig van aard was, sloeg mij als kind dagelijks in elkaar, Mijn moeder zei me vrijwel altijd dat ik het zelf had uitgelokt. In mijn puberteit zei ze dat ‘als papa weer een hartinfarct krijgt, dan is dat jouw schuld”. Ze las min dagboeken, misbruikte de informatie, gooide spullen van me weg. Godzijdank ging ik op kamers toen ik 20 was. Ik moest elk weekend thuiskomen, Ik wilde dat niet altijd, maar voelde me verplicht. Toen ik later door een zwaar medisch traject ging, steunde mijn moeder mij dag en nacht. Ik dacht dat onze relatie eindelijk goed was. Maar nee, alles wat ik vertrouwelijk met haar deelde in die tijd, gebruikte ze later tegen me. Sinds ik een kind heb (11 jr) moet ze mijn echtgenoot niet meer; hij programmeert mij en ik ben volgens haar mezelf niet meer. Mijn broer van 52 (!) is nog steeds haar lieveling: ze heeft zich helemaal geinfiltreerd in zijn gezin en steunt hem praktisch en financieel. Toen we begin november iets ‘uit moesten praten’ omdat ik mijn ongenoegen had geuit, kreeg ik van mijn ouders (zelfs mijn vader, die vroeger nog weleens voor me opkwam) en broer te horen dat ik ze ‘kapot maak’. Dat had ik al eerder gehoord …. mijn moeder dreigde zelfs met zelfmoord. Ik had alleen gezegd dar ik me zo ongelijk behandeld voelde ,,, Afijn … kan nog uren schrijven, maar heb nu, dankzij een goede therapeut en heel veel lieve mensen om me heen (mijn echtgenoot steunt me door dik en dun) afstand genomen. Heb nog een mail gestuurd over mijn kant van de zaak. En inderdaad, op de inhoud werd niet gereageerd. Ik had mijn moeder en broer alleen maar dieper gekwetst ,,,
Ik ben nu 50 jaar en zie het nu pas! Sinds 3 maanden slik ik antidepressiva tegen angststoornis (hypochondrie), De 50 jaar lange onderdrukking heeft zich dus in deze angst vertaald,
Ben zo blij met deze site en boek van Iris, Ik heb nog een lange weg te gaan en heb veel verdriet van de breuk (met name om mijn 86 jarige lieve vader die ongetwijfeld aan het Stockholm syndroom leidt, hij kan ook niet anders). Het is heftig allemaal, aan de andere kant ben ik altijd overeind gebleven, ik kan alleen in de toekomst nog rechter gaan staan, zonder angst. Sterkte allemaal met jullie proces!
Lieve Elisabeth,
Wat Is jouw verhaal aangrijpend…
Maar…wat een innerlijke KRACHT straalt er ook vanuit JEZELF… dat is altijd JOUW rode-draad gebleven, waarop je bleef voort-surfen, op die ellendige Tsunami-golven, die jou bleven overspoelen… Ik moet je bewonderen, echt !!!!! Je verdient niet 1, maar wel 1.000 pluimpjes !!!!
Ik leef met jou mee wat je vader betreft… idd, sommige partners ontwikkelen het Stockholm-syndroom, omdat…Ze byna niet anders kunnen… Ik heb een vriendin in hetzelfde geval, en, ze wordt langzaamaan-meer-en-méer opgeslokt in hetzelfde Syndroom & narcistisch vangnet !!! Triest om aan te zien… en, ze “blijft” hopen op Beterschap !!
Ik ben oook ZOOOO geholpen door/met het boek van Iris !!! Een mijlpaal in mijn leven !!
Ik maakte ook Narcistische drama’s mee, en, het boek van Jan Storms (Destructieve Relaties op de Schop) en van Iris waren echte (op)vangnetten van jewelste, en, hier vond ik eindelijk massa’s (h)erkenning van ons (bijna nergens erkend) verdriet…
Ik geef jou een suuuper-dikke knuffel !! En… Doe zooo voort !! Werk aan jezelf ! Geniet van het mooie en het nieuwe dat op je pad komt ! Wat fijn ook, dat je man je zoooo begrijpt en steunt !! Mijn beste wensen ook voor 2017 !!!
Moge elke dag van dat jaar weer een nieuwe leerschool inhouden…
Lieve Gerda, wat een hartverwarmende. reactie op mijn verhaal! Ik ga op zoek naar jouw verhaal waar ik erg benieuwd naar ben. Ik denk dat juist de mensen met een sterke innerlijke kracht als een rode lap op de narcist werken. Ik ben 50 jaar lang in opstand tegen mijn moeder geweest. Daar kon ze niet mee dealen. Maar die kracht is er nig steeds, en ik weet zeker bij jullie allemaal!
Hi Gerda, Je schrijft precies hoe ik het vaak genoeg voel: (h)erkenning van ons (bijna nergens erkend) verdriet…Zelfs psychologen spreken er nog van dat fysiek geweld erger is dan psychisch en emotioneel geweld. Gelukkig is er [pas nu] meer aandacht in ons land voor psychische en emotionele mishandeling. Het verlaten slagveld is groot en het vergt alles van je om de puinhopen van de mishandeling te herstellen. Isabo
Lieve Isabo,
Ja, idd… zooo voelde ik het ECHT al HEEL LANG aan, en, zooo heb ik het ook verwoord…
Er komt met kleine mondjesmaat een beéeetje meer erkenning naar ons toe als slachtoffers, en dat is licht hoopgevend…
Maar, er is nog weinig of helemaal GEEN HERKENNING van NARCISME of PSYCHOPATHIE, m.a.w. er wordt zo goed als NOOIT iets vermeld in de Media over dat (sterk toegenomen) fenomeen… en dus over dat groeiend aantal Narcisten in onze Maatschappij, wat dus ontegensprekelijk zijn zware gevolgen heeft in onze samenleving, de politiek, de bedrijven en/of gezinnen… die ermee gefronteerd worden (ook in sterk toenemende mate).
Het probleem van emotioneel geweld blijft dus groeien, maar, niemand die ooit 1 woord rept over de mogelijke oorzaken ervan…
Daarom zeg ik, dat er geen HERKENNING is, van dat fenomeen in de Maatschappij, ondanks alle zware gevolgen vandien…
En dus, blijft het ergens rondjes-draaien: het probleem houdt aan voor de slachtoffers, en, elke dag komen er nieuwe bij…
Maar anderzijds zwijgt men over dat fenomeen NARCISME (in alle talen), en dan is de cirkel weer rond… Een trieste evolutie, als je ‘t me vraagt… Want we blijven dweilen-met-de-kraan open, wat het aanpakken van Narcisme; de bescherming van haar slachtoffers betreft !!
Liefs..en vele eindejaarsgroetjes, en veel moed !!! Knuffel! Xxx.. Gerda
Welk een vreselijke Tsunami van oneerlijke verwijten en bedreigingen heb jij in je leven over je heen gekregen Elisabeth. Eigenlijk alles wat ik lees is omgedraaid. Ook heel herkenbaar is de steun van je moeder toen jij een zwaar medisch traject onderging. Mijn moeder steunde mij ineens flink toen ik ging scheiden. Dit bracht mij in verwarring. Door jouw verhaal begrijp ik nog beter waarom narcisten opduiken als iemand in een kwetsbare fase zit…in het belang van henzelf. Isabo
Dank je wel dat je dit geschreven hebt. Dit is voor het eerst dat ik iets lees wat ik herken. Mijn zus is een narcist en mijn moeder voedt het narcisme. Ruim 20 jaar geleden heb ik het contact verbroken en en zweer dat dit het beste is wat ik ooit heb kunnen doen. Mensen onderschatten welke opoffering het is om met een narcist op te groeien. Ik vergelijk het met Noord-Korea maar dan in het klein. Géén vrijheid, géén identiteit. En na de ‘bevrijding’ voelde ik deels de vrijheid en deels de leegte van geen identiteit hebben. Het heeft me flink wat jaren gekost (ik heb geen hulp gehad) om te zijn wie ik werkelijk ben.
Lieve allemaal, ik herken veel zo niet alles… helaas.
Maar hoe doen jullie dat met (puber)kinderen? Mijn zoon is 13 en m’n dochter 10 die er nog niet aan toe zijn het contact helemaal te verbreken. Mijn zoon voelt haarfijn aan wat er speelt maar kan zijn narcistische oma nog niet in die hoedanigheid zien en er altijd naar handelen. Gelukkig heb ik een hele goede therapeut die bekend is met psychopathie, narcisme en anti sociale persoonlijkheidsstoornis. Van haar krijgen mijn kinderen de eerlijkheid en waarheid van mij bevestigd waardoor hun vertrouwen in eigen waarneming groeit. Ervaren er meer mensen deze complexiteit?
Ook ik herken hier zo veel in. Enkele jaren geleden reeds het contact verbroken met ouders en dat waren mijn betere jaren.
Een tijd geleden door overleden baby bij mijn zus weer de ‘verplichting’ van contact te hebben. Ah ja, want dat baby’tje mag toch niet voor niks gestorven zijn. Ze dient ervoor de familie aan elkaar te lijmen. Nu met kerst en nieuwjaar opnieuw zoveel onechtheid, desinteresse en schijnheiligheid naar mij toe… En heel erg… Het onderscheid dat gemaakt wordt tussen mijn zus en mij wordt nu doorgetrokken naar onze kinderen en de nieuwe baby daar. De pijn zien die ik als kind voelde bij mijn eigen kinderen…. De pijn van onze kinderen wanneer ze zien dat ik weken moet bekomen van een bezoek aan de familie… Ik wil leven…Terug voor mezelf en ons kiezen. Maar durf niet… Dan ben ik weer de slechte, ‘het ging nu toch goed!?’ ‘Ga je nu weer beginnen met contact verbreken?’ … Voel met jullie allemaal heel erg mee… Zit met het gevoel dat ik alles aan hen gegeven heb (alcoholist en narcisme en gefakete BPS), dat ik niet veel verder sta en ik enkel verwijten en desinteresse terug krijg. Hoe hebben jullie contact verbroken wanneer er kinderen in het spel zijn?
Ja, ik ben ook zo benieuwd naar ervaringen op dat vlak. Ik zit middenin de fase van contact verbreken. Heb via mail al zoveel verwijten naar mijn hoofd. gekregen. Ik denk alleen maar aan mezelf, ben jaloers, negatief etc etc. De omdraaiing is zo herkenbaar. Ook maar even weer de schuld bij me leggen dat het niet goed met mijn vader gaat. Ben door mijn puberdagboeken gegaan en het was een living hell … ongelooflijk dat ik dat 30 jaar lang heb verdrongen. Zo vreselijk dat je t niet aan hen uitgelegd krijgt. Zo erg dat n moeder door haar gemanipuleer alles kapot maakt. En zo erg dat de zondebok het dus weer heeft gedaan, altijd schuldig is … ik durf mijn dochter van 11 nu niet eens meer alleen bij mijn ouders achter te laten: bang dat mijn moeder haar iets aandoet, want ze ziet mijn kind als t verlengstuk van mij; gaat nu al tegen haar oma in … tja, lieve mensen, we staan machteloos en moeten ons echt richten op ons eigen geluk …
Ik heb vorig jaar het contact verbroken, dat wil zeggen, na telefoongesprek, geen contact meer opgenomen. Ik las daarna het boek van Iris, en na vele andere boeken, bijeenkomsten, youtube filmpjes e.d. is het mij duidelijk, dat geen contact de beste weg is naar mezelf.
Mijn 2 puberkinderen, nu 15 en 13, hebben zich nooit echt prettig gevoeld bij zowel mijn ouders, als bij de ouders van mijn man. Waar we net achter zijn, dat ook zij narcistisch zijn.
De kinderen weten heel goed, dat ze geen contact meer willen met mijn ouders, want mensen die hun moeder kapot willen maken, zitten zij ook niet op te wachten. Daarbij zien ze telkens wat er gebeurt/gebeurde. Zij zijn heel puur, zeiden al heel jong tegen mij, als mijn moeder belde, en ik eigenlijk niet op wilde nemen, ‘waarom neem je de telefoon op?” Je bent ze niets verplicht, kies voor jezelf! Mijn schoonouders daar komen we nog wel, mijn man is nog niet zover om met hen te breken, maar we zijn wel “gewapend” zeg maar als we daar naartoe gaan, en achteraf lachen we er maar om.
Het blijft natuurlijk heel rauw, dat je je kinderen geen (grote) familie kunt geven, maar beter een klein geliefd gezin, dat je weet wat je wel en niet hebt, dan Denken dat je iets hebt en er psychisch niet goed uit komen. Ik ben wel blij, dat ik mijn kinderen altijd alles verteld heb, zodat ze weten, dat dit soort mensen bestaan.
Ik ga nog steeds, na een jaar geen contact te hebben, van fase naar fase. Van verdriet, rouw, boosheid, krachtig, en dan soms weer klein en kwetsbaar.
Wat ik moeilijk vind, als ik het vertel aan iemand (waarbij ik denk dat ik diegene kan vertrouwen), dat ik geen contact meer met mijn ouders heb, dat ze narcistisch zijn, dat mensen dan zeggen: “oh maar ik, en heel veel mensen, hebben vroeger niet gekregen, wat wij/zij nodig hadden….” Ik sla dan dicht, dit voelt voor mij zo naar….hoe is dat voor jullie?
Hi Anita, Dankbaar ben ik je hoe je jouw gevoel van pijn hebt omschreven: “Mensen onderschatten welke opoffering het is om met een narcist op te groeien. Ik vergelijk het met Noord-Korea maar dan in het klein. Géén vrijheid, géén identiteit.”
Het sterkt mij dat je schrijft over de verloren identiteit. Ik ervaar dat net zo en het is hard werken om dat op latere leeftijd alsnog zelf moet opbouwen. Van oorlogsjaren naar tropenjaren. But we will get there! x Isabo