Dit is een gastcolumn van Moniek
Applaus voor de narcist
Narcisten kan je allerlei vervelende eigenschappen toeschrijven in het leven. Toch is er een punt waarin ze vrijwel allemaal enorm uitblinken. Ik heb het over hun spreekvaardigheid. Een narcist is namelijk een kunstenaar wanneer het aankomt op spreken. Of ze nu een klein gezelschap hebben om tegen te praten, tegen jou bijvoorbeeld, of een grote groep; ze zijn groots en meeslepend. Dit is een gave maar tegelijkertijd is het ook hun machtigste wapen. De narcist moet het hebben van zijn woorden. De daden volgen bij lange na niet. Daar waar het aankomt op beloften zijn er gouden bergen. Wanneer het aankomt op het vervullen van die beloften geeft de narcist niet thuis.
Een grote spraakverwarring
Wie goed luistert naar de narcist terwijl hij een toespraak tot je richt komt tot de conclusie dat er doorgaans geen touw aan vast te knopen is. Een rede van de narcist bestaat voor een groot deel uit tegenstrijdigheden. Dit is een wapen wat goed wordt gehanteerd. Er wordt namelijk tijdens de redevoering een spel mindfuck met de toehoorders gespeeld. De narcist weet dat een slachtoffer gemakkelijk te manipuleren is, zeker wanneer het een partner is. De partner is al voor een stuk murw geworden door de constante manipulatie en zal de hele redevoering aanhoren en ernaar handelen. Een nieuwe toehoorder moet meer toelichting krijgen en worden klaargemaakt voor de redevoering. In dat geval komen de tegenstrijdigheden pas op een later moment in het verhaal en in veel gevallen komen deze pas tijdens een tweede ‘toespraak’ aan bod. Wanneer jij dus al wat langer een relatie hebt met een narcist komt het onderstaande scenario jou vast bekend voor.
Even weg van het gezin
Tijdens ons huwelijk hadden wij een stacaravan die ongeveer 30 kilometer van ons eigen huis af stond. Het was de plek waar we als gezin nu en dan een weekend doorbrachten en daarnaast was het de plek waar mijn man regelmatig verbleef. In de weken dat hij nachtdiensten draaide vond hij zijn rust enkel in de stacaravan. Hij noemde het even weg van zijn gezin, en hij sprak over even rust hebben. Dat ik in die periode de zorg voor drie zorgintensieve kinderen in mijn eentje droeg kwam nooit ter sprake. De tijd in de stacaravan gebruikte mijn man goed. Hij beweerde dat hij onderhoud pleegde aan de stacaravan en ik geloofde dat voetstoots. Op de momenten dat ik bij de stacaravan was zag ik weinig terug van dat onderhoud en wanneer ik ernaar vroeg kreeg ik een ontwijkend antwoord. Wel merkte ik wat mijn ex verder had gedaan wanneer hij in de stacaravan verbleef.
We moeten praten
Als mijn ex een aantal dagen in de stacaravan was geweest kwam hij thuis en vervolgens hoorde ik dat we moesten praten. Ik zag erg tegen die momenten op want over het algemeen was alleen hij aan het woord tijdens zo’n gesprek. Het waren geen gesprekken maar donderpreken die minimaal een uur tot wel anderhalf uur duurden. Tijdens een dergelijke rede kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd dat ik een waardeloze partner en een uitzonderlijk slechte moeder was voor het gezin. Verder kreeg ik te horen dat ik onaantrekkelijk was en dat ik alleen maar slechte eigenschappen bezat. De inhoud van de gesprekken was al die jaren hetzelfde maar tekstueel was het iedere keer toch weer wat anders. Murw geworden door de vele toespraken die ik had moeten aanhoren tijdens ons huwelijk hoorde ik de nieuwste donderpreken dan ook aan.
Een kapot zelfbeeld
Ik voelde me rotter naar mate de donderpreek duurde en aan het einde kwam de ontlading. In tranen bood ik mijn excuses aan bij mijn narcistische partner. Ik excuseerde me dat het huis na een paar dagen spitsroeden lopen door de zorg voor de kinderen niet tip top in orde was. Daarnaast excuseerde ik me dat ik niet aan al zijn eisen voldeed. Ik bood mijn excuus aan voor het feit dat ik een slechte partner was en ik vroeg vergeving voor het feit dat ik überhaupt leefde en een deel van zijn leven was. Het werd me minzaam vergeven en ik hoorde dat ik mij in het vervolg nog nederiger naar hem toe diende op te stellen. Mijn zelfbeeld was aan diggelen, en dat werd erger naar mate de jaren vorderden.
De ommekeer
Dit alles ging zo door tot het moment dat ik iets met mijn man wilde bespreken waarvan ik wist dat hij uitzonderlijk kwaad zou worden. Angstig voor een zoveelste donderpreek schakelde ik mijn vrienden en de politie in. Ik zag in dat ik mijn vijftigste verjaardag niet zou gaan halen wanneer ik nog heel veel langer in dit huwelijk bleef zitten, en ik besloot dat het tijd was om voor mijzelf te kiezen. Inmiddels had ik mij ingelezen op het onderwerp narcisme en ik wist dat het tijd was om een scheiding aan te vragen. Ik maakte met de politie een afspraak op locatie, hetgeen inhield dat men gelijk zou komen met meerdere politiewagens naar mijn adres wanneer er onraad was.
Een abrupt einde aan de donderpreek
Die vrijdagavond kwam mijn man thuis toen de kinderen sliepen. Ik zei dat ik iets met hem wilde bespreken, en ik zag dat hij zich schrap zette. Er was en groot deel van het huishoudinkomen wat werd achtergehouden en ik wilde weten wat daarmee gebeurde. Mijn man was duidelijk voorbereid op deze vraag en zodra ik hem een paar tellen de ruimte gaf begon hij aan zijn donderpreek. Op het moment dat het omsloeg in een aantal bedreigingen aan mijn adres gericht belde ik 112. Met goed resultaat gelukkig want een paar minuten later was de achtertuin gevuld met een paar politieagenten. De donderpreek van mijn man konden ze op de parkeerplaats al horen, dus het was duidelijk dat het menens was. Diezelfde avond nog verzocht men mijn man te vertrekken naar de stacaravan tot de rust thuis was wedergekeerd. Ik verving de sloten tijdens zijn afwezigheid en daarmee zette ik de volgende stap in de scheiding.
Een nieuw publiek
Mijn man schakelde nog tijdens het hele traject van de scheiding jeugdzorg in. Hij wilde gehoord worden in dit geheel en hij had een podium nodig voor zijn verhaal. Dat kreeg hij uitgebreid tijdens mediation sessies die we moesten doorlopen op last van het wijkteam. Iedere zitting werd een lange verhandeling waarin ik op woedende toon werd overladen met verwijten. De mediator hoorde het geheel aan en zei dat het slechts emoties waren. Dat mocht en daar moest ik ruimte aan geven. Naar mate mijn inmiddels ex man langer uit mijn buurt was kon hij zich voorbereiden op het slotstuk.
Nu vertel ik mijn verhaal
Op een zekere dag zaten mijn ex en ik samen in het kantoor van jeugdzorg. Hij zei dat hij het tijd vond om zijn verhaal te vertellen over ons huwelijk. Ik bereidde me voor op het ergste maar ging tegelijkertijd achteruit zitten. Ik was benieuwd naar zijn lezing van het geheel. Zijn verhaal begon met een prachtige theatrale handeling waarbij hij een gebaar maakte alsof hij zijn handen waste. Hij waste zijn handen in onschuld vertelde hij. Vervolgens kreeg ik te horen hoe hij al die 24 jaar onze lieve heer op aarde was geweest tegen mij. Hoe hij had geprobeerd mij te steunen bij het trauma uit mijn jeugd en hoe hij had getracht mij het zelfvertrouwen te geven om mijn leven op te bouwen. Hij vertelde hoe ik mij negatief had opgesteld tegen zijn adviezen en hoe ik alle hulp had geweigerd. Ik kreeg tevens te horen dat hij een geweldig goede en betrouwbare partner was geweest die nooit of te nimmer zijn vrouw kwaad zou doen. Het was een verhandeling die anderhalf uur duurde. Jeugdzorg was diep onder de indruk en zou het geheel zeker meenemen bij de afhandeling van onze casus. Naar mijn kant van het verhaal werd nooit meer gevraagd sindsdien. Mijn ex man kwam er het beste uit.
Verstrikt in zijn eigen woorden
Op het moment dat de website voor professionals van Het Verdwenen Zelf uitkwam stuurde ik de link door naar de hulpverlening die betrokken was bij onze scheiding. Men las wat de kenmerken waren van narcisme in ons huwelijk en toen vielen de puzzelstukjes op zijn plaats. Mijn ex man gooide er nog een laatste poging tegenaan om een podium te krijgen bij jeugdzorg. Hij stuurde een mail waarin hij dreigde de betaling van alimentatie stop te zetten. Helaas keek jeugdzorg mee bij deze mailconversatie. Met deze laatste poging om mij het zwijgen op te leggen heeft mijn spreekvaardige ex man zichzelf de das om gedaan. Hier zit dan ook de moraal van het verhaal. Laat de narcist spreken tot hij een ons weegt, en wacht op het moment dat hij zich in het openbaar verspreekt. Het is slechts een kwestie van geduld.
Heftig hoor! Heel herkenbaar dat verbale wapen van het redeneren. Maar fantastisch dat je hebt doorgezet! Respect en blijvend herstel gewenst!!
Het herstel heeft tot nu toe een jaar geduurd. Ik werd begeleid door Jerome Stoel, die ook bij Het Verdwenen Zelf is aangesloten. Ik leerde hoe ik mijn rust moest bewaren tijdens de tirades en hoe ik dicht bij mijzelf kon blijven in de situatie met jeugdzorg en de mediator. Het waren zeer waardevolle adviezen waar ik nu nog steeds veel aan heb.
Het eerste gedeelte van je verhaal ( het verbale geweld) is ook mijn verhaal. Toen ik mijn ex voor het eerst ontmoette viel ik op zijn spreekvaardigheid en zelfvertrouwen. 2 Eigenschappen die ik niet had. Ik stotterde heftig en mijn zelfvertrouwen was nul komma nul. Ik ben er 34 jaar mee getrouwd geweest voordat ik eindelijk de moed oppakte om te scheiden maar de schade was groot. Ik had destijds nog nooit gehoord van narcisme en heb alles zelf moeten uitvinden. Nu na 30 jaar kan ik zeggen dat ik min of meer in balans ben. Mijn scheiding vind ik nog altijd het beste wat ik ooit voor mijzelf heb gedaan. Helaas ben ik mijn kinderen hierdoor kwijt geraakt. Ze zijn door mijn ex zodanig gemanipuleerd en bewerkt (ik was natuurlijk overal schuldig aan) dat ik ze nooit meer heb terug gezien. P.S. vanaf mijn scheiding is mijn stotteren steeds minder geworden. Ik heb er amper nog last van.
Ik lees dit als oma die net een rechtzaak achter de rug heeft.
Mijn dochter heeft het toneel gekregen in de rechtbank en zelfs de raad vd kinderbescherming om haar vinger gewonden.
Ik zie door de uitspraak 4 van m’n kleinkinderen niet meer .
Als ik dit lees denk ik haar partner moet er nog achter komen wat er allemaal speelt.
Zelfs m’n advocaat geloofde bijna wat ze allemaal te vertellen had.
Het is allemaal triest genoeg , ik zie m’n kleinkinderen niet meer maar ben wel verlost van haar narcistische streken
Heel heftig! Wat stoer dat je hebt doorgezet! Echt heel knap.
Mijn zoon zit nu in zo’n relatie en hij lijkt blind. Ik wens je een gelukkige toekomst!
Het is inderdaad heel moeilijk om je zoon te overtuigen van het feit dat zijn partner een narciste is. Blijf het van een afstand volgen maar overlaad je zoon niet met argumenten. In het slechtste geval zal hij zich geheel van jou afkeren. Verstandiger is het om je zoon te blijven steunen, en er voor hem te zijn op het moment dat hij zelf tot inzicht komt. Zijn partner zal proberen hem ervan te overtuigen dat hij de banden met jou beter kan verbreken. Dit is het moment waarop je op moet gaan passen.
Supergoed voorbeeld hoe een narcist zich kan gedragen. Veel succes op je eigen unieke weg, want je bent een prachtig mens.
Ik bleek een netwerk om mij heen te hebben van vrienden en vriendinnen die met zorg naar mij keken al die jaren. Ze zijn mij tot een grote steun, samen met mijn nieuwe vriend. Als je goed om je heen kijkt sta je er misschien niet alleen voor.
Ja veel geduld is nodig, maar ook daadkracht want jij hebt dit maar mooi gedurfd en doorgezet! Je had ook kunnen denken ik ben niets waard, het wordt niks of wat doet die hulpverlening nou met een website? Veel dus schijnbaar! Dit verhaal geeft hoop! Veel dank en sterkte verder met alles.
Hulpverlening reageert niet adequaat door gebrek aan kennis. Wel blijft men altijd de problemen zien die maar niet oplossen. Jij wordt als slachtoffer vaak aangemerkt als de dader door een narcist en door jeugdzorg. Door de juiste kennis en een luisterend oor bij jeugdzorg kan het tij nog keren. In mijn geval was dat zeker zo.
Door de mand gevallen 😀 dankzij de website voor professionals van het Verdwenen Zelf! Wat super goed dat je dat hebt gedaan! Maar wat ging er veel ellende voor jou aan vooraf.
Die ellende vergeet je, geloof me. Het zal voor altijd aan me blijven kleven maar door de traumatherapie die ik heb gehad van Jerome Stoel ben ik staande gebleven. Je leert het leven opnieuw te waarderen doordat je anders naar jezelf leert kijken. Door jezelf te herontdekken zie je wat voor waarde jouw leven heeft. De therapie heeft mij hier zeer zeker bij geholpen.
Mooi dat je het hebt doorgezet hoor! Bij verborgen narcisten is die welsprekendheid meestal niet aan de orde helaas. Die kunnen fantastisch ”ouw slachtoffer” Spelen en alles omdraaien….
Dat heb jij goed aangepakt ! Ik heb helaas pas na mijn echtscheiding over Iris Koops en narcisme gelezen…. Mijn ex-man (narcist) was eveneens een redenaarstalent. Wij hebben samen geen kids, geen gezamenlijke eigendom, geen gezamenlijk bedrijf, zijn maar 5 jaren getrouwd geweest …. en toch heeft hij het voor mekaar gekregen om de rechter om zijn vinger te draaien zodat ik hem maandelijks veel alimentatie moet betalen. Hij heeft altijd een goede fulltime job als ingenieur gehad en heeft nog een goed draaiende zwarte job. Hij heeft mij voor minstens 15.000 € bestolen (dat gebeurde binnen ons huwelijk en werd niet als diefstal gezien…) en nu nog eens voor 18.000 € aan alimentatiegeld….Niemand luisterde naar mij…. Zijn verhaal was immers spectaculair en toch zo bedroevend….Het moment is aangebroken om eindelijk met het alimentatiegeld te stoppen, maar hij dreigt ermee om de zaak terug te openen omdat hij nog eens 5 jaren alimentatiegeld wil trekken van mij. Het spreekt voor zich dat ik mij deze keer héél goed heb voorbereid.
Ik denk dat het heel belangrijk is dat je jouw advocaat die jouw zaak behartigt deze website voor professionals laat lezen. Zo hoeft het wiel geen tweede keer te worden uitgevonden. Wellicht kost het je wat extra als je dit laat doen, maar het resultaat zal niet uitblijven. Het valt in het niets vergeleken met nog 5 jaar onterecht alimentatiegeld. Ik had trouwens ondanks mijn zeer lage inkomen als zzp recht op 1 euro partneralimentatie per maand. Die heb ik hem laten houden. Paste precies in zijn …..
Hier herken ik zeker mijn moeder in. Ook zij hield ellenlange monologen, van dialoog was geen enkele sprake. Je zou denken dat communicatiedeskundigen dat dóór moeten krijgen evenals dat het uitsluitend om rede gaat en in het geheel niet over gevoel en dat de vraag nimmer komt hoe ik het dan ervaar. En woord houden is er überhaupt niet bij. Zelf heb ik autisme en daardoor een tragere hersenfunctie. Mijn vrienden mag ik gelukkig wel zelf uitzoeken…
Helaas ben je als autist gemakkelijker te manipuleren heb ik ontdekt. Mijn oudste zoon heeft autisme en hij is helemaal op de hand van inmiddels mijn ex man. Hij heeft moeite met het vormen van een eigen mening en dat is waarschijnlijk ook de reden waarom hij zich zo laat meeslepen. Wellicht speelt dit bij jou ook mee. Kies je eigen vrienden en praat regelmatig met ze. Zij kunnen van buitenaf meekijken naar de relatie tussen jou en je moeder en adviseren als het nodig is. Vrienden zijn waardevol, het is tijd om vriendschap te koesteren.
Beste Moniek
Diep respect voor jouw optreden en handelen, Klasse !!! Deze kracht gun ik alle slachtoffers van narcisme.
Maar wat ook blijkt is dat
er bij de hulpverlening zoveel onkunde en onwetendheid is hierover, nog altijd. Ook al is er veel bekend. Dit maakt me ook zeer kwaad. Met name GGZ en ook andere hulpverlening zit zo ontzettend te suffen ,op te veel plekken. Niet iedereen kan nog zoveel overzicht verwerven na vele jaren vernedering en geweld. Gelukkig is er deze site. Levensreddend, dit is Grote Klasse!!!!
Moniek, veel goeds en succes toegewenst!
Eveline
Ik was mijzelf in de 24 jaar van mijn huwelijk geheel kwijt geraakt. Zo kwam ik bij Jerome Stoel terecht. Door het stellen van de juiste vragen werd ik aan het denken gezet. Het gaf mij gaandeweg het overzicht over mijn leven terug en daarnaast kreeg ik inzicht in wat er al die jaren was gebeurd. Kennis is macht. GGZ zorgverlening is vaak ziende blind en horende doof. Je zal het van jezelf moeten hebben, en je zal een eigen therapeut moeten zoeken die je verder kan helpen. Een jaar traumatherapie was in mijn geval genoeg om mijn leven weer op de rails te krijgen. Je zal er zelf hard aan moeten werken maar het is een waardevolle investering in de rest van je leven.
Respect voor je lange adem en dat hij zo door de mand gevallen is. Doordat hij zich zo onaantastbaar voelde, heeft hij zijn eigen graf gegraven.
Ik forceerde de laatste uitspraak van mijn ex man wel een beetje. Aan het eind van het jeugdzorg traject werden er laatste zaken opgehelderd. Ik was degene die aan het werk moest en die zaken moest ‘bekennen’ terwijl hij overal mee weg kwam. Uiteindelijk vroeg ik hem iets op te helderen naar jeugdzorg waar hij witheet over werd. Hij deed dit maar omdat hij zo verblind was door woede versprak hij zich in de mailconversatie met jeugdzorg.
Wat ontzettend knap dat je de moed hebt gehad om weg te gaan bij hem. Ondanks dat je eigenwaarde verdwenen is zie je toch een toekomst voor jou en de kinderen. Ik vind dit echt goed van je! Als een man puur en alleen nog maar uit negativiteit en dreiging bestaat, gaat volgens mij inderdaad je overlevingsmechanisme werken. Dat je beseft dat er geen hoop meer is op betere tijden. Ik wens je een fijne toekomst toe!
Ik schrok mijzelf even helemaal de …………….
Mijn moeder heeft nagenoeg het zelfde meegemaakt, voor mij was het dus ontzettend schrikken om jou artikel te lezen. Zo’n 98% van alles is identiek aan de situatie waarin mijn moeder zat en waarbij ik als kleine opdonder (1 (oudste) van 5) ook veel zaken van mee kreeg.
Verwekker had diagnose borderline en was inderdaad een narcist en was niet weg te slaan van camping Bruggehof eveneens altijd druk bezig met onderhoud waarvan nimmer iets merkbaar was met altijd na afloop de altijd ellenlange preken die nergens toe leidde.
Waarom schrikken? Mijn moeder is overleden in 2016 en dus is het enorm schrikken om nagenoeg het zelfde van een ander te lezen.
Complimenten dat je, je verhaal met iedereen deelt en de goede stappen hebt gezet!
Heel herkenbaar. De vader van mijn kinderen werd bij zijn werkgever ontslagen via de rechtbank omdat hij op een ziekelijke manier alles verdraaide en als onbehandelbaar werd gediagnosticeerd. Hij had op zijn werk dezelfde problematiek als thuis. Tegelijkertijd werden onze kinderen aan hem toegewezen. Helaas doet Jeugdzorg niet aan waarheidsvinding.
ijzersterk,en goed gedaan!
Het doet me denken aan de tijd dat ik nog kind was ,en toen al niet tegen onrecht kon,het als enige voor al mijn broers en zussen en ma tegen hem ( mijn pa) opnam.
Wat een keer resulteerde dat ik allang uit huis was (maar nog steeds veel zorg droeg voor mijn broertjes,zusjes,en mijn ma) en mijn jongste zusje ( 8 jaar jonger) huilend bij mijn huis kwam. Ze woonde al lang in een /velen pleeggezinnen,en was 11.Maar heel de zomervakantie had ze bij mijn pa in zijn zaak gewerkt om te sparen voor een l.p van pink-floyd.
De laatste dag ze daar werkte ( en dat was altijd al een beproeving) heeft hij haar de zaak uitgeslagen door ruzie en geen cent betaald,zo stond ze huilend voor mijn deur.
Ik ben toen naar zijn huis gegaan ( nadat mijn zusje weg was) en heb met mijn vuisten tegen de ruiten van zijn ” showroom” aangeslagen.Toen kwam hij door het lawaai naar buiten. En ik zei; ” en de volgende is voor jouw als je mijn zusje nog 1 maal aanraakt!”
Lang verhaal kort,ik woonde al vanaf mijn 15de op mezelf,en verdiende mijn eigen school,maar woonde in een kraakpand en stond nog bij hem ingeschreven.
Ruim n jaar later bleek hij aangifte van dat voorval gedaan te hebben,en moest ik voorkomen. Ik jatte zijn eige 3 delig pak ( donkerblauw) uit zijn huis, stak een rode roos is het borstzakje.En zo verscheen ik in de rechtszaal.
Hij zag mij in zijn eigen 3 delig blauwe pak ,en werd letterlijk witheet. Hij vloog me midden in de rechtszaal aan, ik veegde ” mijn” ( zijn ) pak af,glimlachte en ging weer zitten zonder een krimp te geven ( serieus ik weet niet hoe want ben vrij emotioneel,maar als het erop aan kwam/komt voor andere…ben ik cool)
De rechter heeft de zaak geseponeerd. Nadat hij vroeg waar om ik dat gedaan had,en ik antwooordde; ” omdat hij mijn zusje mishandeldde)
Wetend, dat het niet uitmaakt wat je zegt,en je die strijd nooit kunt winnen,en ik deed de moeite ook niet, maar liet em zichzelf zien zoals hij werkelijk was…en daar hadden gee duizenden woorden ooit..enig reslutaat bereikt.Het ging allemaal automatisch tot en met zijn eigen pak ” lenen” toe…alsof buiten mij om,en bleek een schot in de roos; Hij keek in de spiegel en wilde dat vernietigen ( i.p.v mij)
Hoe onderkoeld ik ook leek,ben daarna wel in de gracht gesprongen ( den bosch) om af te koelen,en mijn diepe emoties te ontladen.
17 jaar later hoorde ik van mijn ma, de rechter haar benaderd had om te zeggen hoeveel respect hij voor mij had,ha ha.
Dit ging om de voogdij van datzelfde zusje, ikzelf ben nooit met jeugdzorg in aanraking geweest,woonde al vanaf mijn 15de zelfstandig en verdiende naast school mijn eigen geld,ik mijn broers ,zussen en ma van op vakantie nam. Mijn 2 jaar oudere zus woonde ookal vanaf haar 15de zelfstandig. Alleen mijn jongere broers en zusje,waarvan alleen die laatste met jeugdzorg van doen had,en ik ook plotsklaps bij die gesprekken, opdook, omdat ik wist mijn ma niets meer kon zeggen,en mijn pa het niet zou doen,dus liet ik ze ” hem zien”
Daar deed jouw verhaal me zo onverwqcht aan denken,want dit alles is al 35 jaar geleden. Maar je hebt het goed gedaan; al of niet bewust; De enige manier is anderen een blik te gunnen in de ware aard/te laten zien wat ze achter een charmante impontie verbergen; Te breken, opdat men ziet, wat normaliter uitsluitend voor de meest naasten bestemd is…in eigen kring.
Dank je Moniek voor dit verhaal. Ik herken er veel in qua gedrag en gebeurtenissen, mijn ex-man was precies zo. De nachtelijke tirades als ik doodmoe was door 3 kleine kinderen, altijd mij van alles de schuld geven, zichzelf op de borst kloppen voor alles wat goed ging, altijd vervelend doen tegen onze dochters, naar relatietherapie willen want ik moest leren om me te gedragen, altijd alles omdraaien zodat het leek alsof hij altijd alles voor mij deed etc. etc. Ik weet pas sinds kort dat dat narcisme is en dat het niet aan mij lag. Mijn ex wond zelfs de politie om zijn vinger nadat hij mij mishandeld had, en jeugdzorg en de rechtbank ook. Hij presenteert zichzelf altijd als heel aardig en redelijk en als slachtoffer van mij, want met mij is zogenaamd van alles mis. Gelukkig ben ik nu na 21 jaar bij hem weg (het huis uit getreiterd en geschopt toen ik wilde scheiden, en hij bleek nota bene al een ander te hebben). Helaas met achterlating van mijn jongste kind, en al het geld heeft hij ook ingepikt. Maar ik heb weer iets van vrijheid terug, en nu moet ik inderdaad mezelf weer terugvinden. Het ergste in het geheel vond ik dat ik geen gehoor en geen hulp vond bij instanties die daar toch wel voor bedoeld zijn, dus politie, Centrum voor jeugd en gezin, rechtbank. En dat hij altijd op mij ging schelden waar de kinderen bij waren.