Lees hier over het herstelproces van verschillende lezers en hoe zij de boeken van Iris Koops ervaren hebben:
In de bibliotheek vond ik het eerste boek van Iris. Het was voor mij een openbaring. Het was of iemand een boek schreef speciaal voor mij. Ik voelde me bij de hand genomen om een (uit)weg te zoeken. Het werd me zo duidelijk dat ik opgegroeid was bij een verborgen narcistische moeder. En sinds het overlijden van mijn vader, werd het voor me onhoudbaar bij mijn moeder en zussen. Ik besloot de boeken direct aan te kopen.
Ook het tweede boek was voor mij zo waardevol! Het beangstigde me bijvoorbeeld heel erg, dat ik bij mijn autistische echtgenoot veel overeenkomsten ondervond met mijn moeder en zussen. In het tweede boek wordt dit zo mooi uitgelegd. Er viel een grote angst van mijn schouders! Ook wordt in dit boek verder ingegaan op specifieke situaties, in mijn geval het opgroeien met een narcistische ouder. Hoofdstuk 4 bijvoorbeeld waren alweer 20 bladzijden, alsof elk woord voor mij geschreven was. Maar in dit tweede boek wordt ook nog dieper ingegaan op wat narcisme precies is, en er worden zeer praktische handvatten aangereikt, om als slachtoffer verder te kunnen. Tips bijvoorbeeld i.v.m. het verdere contact met de narcist: dat ligt bijvoorbeeld al heel anders als het om je ouder, je partner of je baas gaat.
Ik voelde me vooral in die periode heel onveilig. Voor mij veelzeggend, dat de twee boeken langs mijn hoofdkussen ’s nachts, voor mij al een veel veiliger gevoel gaven. Vaak ben ik er ook midden in de nacht in beginnen lezen. De beide boeken zijn voor mij een godsgeschenk. Ze waren voor mij zonder overdrijven, dag en nacht een écht houvast. Ik zal ze nooit wegdoen (ze zijn trouwens volledig onderstreept, beschreven …..) maar gelukkig kan ik ze nu veel meer loslaten en hoeven ze niet meer naast mijn bed te liggen.
Christine
Het werkboek “Herstellen van narcistische mishandeling” heeft me super geholpen. Het was mijn reddingsboei. Bijna drie maanden lang las ik iedere dag een stukje en schreef op wat het met me deed en dacht er over hoe wat ik las betrekking had op mijn eigen leven. De eerste vier hoofdstukken heb ik lettertje voor lettertje uitgespeld. Ik wilde er niet mee stoppen ook al was het soms te veel voor me. Ik was bang dat als ik dat deed ik de moed niet meer zou hebben verder te lezen. Bovendien vond ik dat ik geen tijd te verliezen had. Daarbij was Iris mij tot steun: als zij dat boek kon schrijven, dan kon ik het lezen.
Sophia
Voor mij is het al een jaar of vijf, zes geleden dat ik op deze website terecht kwam en het eerste boek van Iris ging lezen. De schellen vielen van mijn ogen. Ik durfde het boek in eerste instantie nauwelijks te lezen, bang dat ik niet loyaal was aan mijn narcistische ouders. Ik kon het ook alleen maar paragraaf voor paragraaf lezen, niet in één keer zoals ik met de meeste boeken doe. Boeken lezen is mijn vluchtmethode, zo kon ik vroeger even ontsnappen aan mijn eigen leven en fantaseren over andermans levens.
Tijdens het lezen van de boeken van Iris was ik wel aanwezig. Ik las ze stukje bij beetje, zodat ik mijn tranen de vrije loop kon laten, een nieuw inzicht kon verwerken of om even op adem te komen. Ik ben nu een jaar of vijf verder en stapje voor stapje, met dank ook aan de therapeut die ik via het Verdwenen Zelf had, gaat het steeds beter met me. Ik zie weer licht aan het einde van de tunnel. Ook Iris’ tweede boek hielp hier erg in. Het gaf me bevestiging dat ik op de goede weg ben, en gaf heel veel nieuwe inzichten.
Nu we in stille, angstige en vervreemdende tijden zitten (corona) dacht ik, kom, ik pak de boeken er weer eens bij. Ook om eens te kijken of er een verschil is tussen hoe ik nu lees en hoe het toen ging. Het lijkt wel alsof ik de eerste keer alleen maar het halve boek heb gelezen, toen kwam er zoveel emotie bij kijken. Beide boeken doorbladerend zag ik weer nieuwe dingen zien en ook bevestiging of erkenning van het pad dat ik heb afgelegd, en dat is erg fijn om te voelen. Ik vind het moeilijk om dat op te schrijven, gewend als ik ben om vooral nooit mezelf goed te vinden. Maar dat mag dus wel, zo lees ik nu pas echt.
Bram
Het tweede boek van Iris Koops “Je leven in eigen hand’, laat op brede schaal zien wat de gevolgen van narcistische mishandeling kunnen zijn. Een paar voorbeelden zijn narcistische kindermishandeling, narcisme binnen partnerrelaties, narcisme op het werk, narcisme en seksueel misbruik, narcisme binnen de kerk, of wanneer je narcistische ouder zelf een trauma heeft meegemaakt. Daar blijft het niet bij, Iris laat zien hoe je om kunt gaan met deze gevolgen om zo je zelf (weer) terug te vinden en je leven (weer) op te pakken. Het boek werkt verhelderend en is in begrijpelijke taal geschreven, met duidelijke uitleg hoe een en ander in elkaar steekt. Met het lezen van dit boek weet je als slachtoffer dat je er niet meer alleen voorstaat. Maar het is ook voor hulpverleners belangrijk dit boek te lezen, zodat zij hun cliënten specifiek op het gebied van narcistische mishandeling kunnen helpen.
Isthe
Informatie over wat narcisme is kun je op meer plekken vinden, maar een gedegen en zuiver perspectief op de gevolgen ervan voor de slachtoffers vind je m.i. alleen maar in Iris haar boeken. En dat is precies wat je zoekt als het je is overkomen; als het kwartje rond narcisme is gevallen, wil je het hele verhaal, het echte verhaal, de zoektocht naar jezelf en begrip van jezelf omtrent wat je is overkomen. Zonder blabla en met een warm, meevoelend hart geschreven. Het lijkt of Iris er zelf bij was, zo heb ik het al lezende ervaren, en wat dat betekent is met geen pen te beschrijven.
Agnetha
14 reacties op “Reddingsboei”
Ook ik vond veel steun toen ik het werkboek van Iris doornam. Op dat moment zat ik nog in een huwelijk met een narcist nadat ik in mijn jeugd was opgevoed door mijn narcistische vader.
Nooit had ik door wat er speelde tot ik leerde over de openlijke en de verborgen narcist. Dat er meerdere vormen van narcistische mishandeling bestonden was voor mij ook een eye opener.
Door het lezen van het boek wist ik het zeker. Ik was niet gek. En ik verdiende het niet dat ik zo werd behandeld.
Naast dit boek is ook de website voor professionals heel belangrijk. Je kan een advocaat, mediator, medewerker van jeugdzorg of een andere betrokken professional wijzen op de effecten en kenmerken van narcistische mishandeling.
Ik herken me in wat hier beschreven word. Ook ik heb heel veel aan beide boeken gehad. Wat is een absoluut pluspunt vind, is de goede onderbouwing. Die laat bij andere Nederlandstalige boeken over narcisme en psychopathie echt te wensen over. Bevindingen uit de VS worden in sommige boeken als eigen bevindingen gepresenteerd (ik heb veel Engelstalige boeken gelezen over deze onderwerpen), daar heb ik moeite mee.
Iris Koops heeft een uitgebreide verantwoording en onderbouwing, wat juist bij dit complexe en beladen onderwerp op zijn plaats is. Een aanrader voor iedereen die met deze mishandeling te maken heeft (gehad) en zeker ook voor professionals.
Wat goed deze blog met bevindingen van lezers. Mooi en herkenbaar. Ook ik ben in de reddingsboot gestapt en kon zo mijn leven eindelijk de goeie koers geven. Beide boeken droegen hier aan bij.
Ik zal nooit het moment vergeten toen ik het eerste boek ter hand nam. ‘Wat een geluk dat ik op een stoel zit!’ was mijn eerste gedacht na enkele bladzijden. Want ik las immers mijn leven ! Ik heb de 2 boeken van Iris verslonden. Ze waren een tijdlang mijn Bijbels. Nu sta ik al veel verder in mijn verwerkingsproces en leen ik mijn 2 Bijbels regelmatig uit. Ik ben blij dat ik ze niet meer nodig heb. Dank je Iris.
Christine, ik werd vooral door jouw stukje geraakt. Ontroerend hoe je beschrijft dat Iris boeken je zoveel veiligheid gaven. Ik heb ze ook een tijd lang, als ik ergens ging logeren bijvoorbeeld, altijd meegenomen. Dat gaf mij rust. En wat ik in een ander stukje teruglees: het is net of ze erbij was geweest. Of ze tijdens mijn jeugd en relatie hierna in een kast verstopt zat en alles mee had gekregen, omdat het zo nauwkeurig in de boeken omschreven staat. Daarom kon ik er niet meer omheen. Ik werd mishandeld
Ik weet nog goed dat ik tijdens mijn relatie bij onze therapeut zat. We waren samen in relatietherapie gegaan. Mijn ex sloeg me, maar het verbale geweld vond ik nog veel erger. Hij ging een keer niet mee en toen zat ik daar alleen bij de therapeut, ik had netjes de blauwe plekken weer weggemoffeld met een camouflage stick. Het was net of ze er dwars door heen keek. Ik zat er zelf maar omheen te draaien, dat ik best begreep dat hij me sloeg omdat ik hem op de zenuwen werkte. Ze zei heel rustig dat ik mishandeld werd en dat ze het idee had dat ik in gevaar was. Ik kon er niet aan. Toen gaf ze me de boeken mee en die heb ik bij een vriendin gelezen, huilend. Alle puzzelstukjes vielen op hun plek. Ja, ik werd mishandeld. En nu niet meer! Ik heb de relatie beeindigd en het contact met mijn ouders geminimaliseerd. En ik ben aan het herstellen, en dank mijn therapeut elke dag dat ze mij die boeken gaf. Het was mijn uitweg uit het doolhof waarvan ik de uitgang maar nooit vond.
Joyce, heel fijn dat je in mijn stukje herkenning vond. Het is precies of de boeken van Iris op ons beider pad moesten komen. En ze gaven ons beiden blijkbaar veiligheid en zoals je schrijft , of ze “in onze eigen kast woonde”. Maar je slotzin spreek me nog het meest aan: het was mijn uitweg uit het doolhof waarvan ik de uitgang maar nooit vond. Ja, zo voel ik het ook. Spijtig dat ik je wellicht nooit persoonlijk zal spreken. Ik vermoed dat we aan een half woord genoeg zouden hebben, om mekaar te verstaan. Weinig mensen die dit alles maar een beetje begrijpen . Je moet het wrs zelf hebben meegemaakt of een heel goede therapeute zijn. Ik wens je nog veel succes met je herstel en een mooi vrij leven.
Als ik dit lees denk ik terug aan de tijd dat ik vol verwarring en totaal ontredderd mijn dagen doorbracht in ochtendjas. Er was in die tijd zoveel gebeurd en ik begreep er werkelijk niets meer van. Ik was een groot vraagteken in ochtendjas, maar ook leeg en moe.
Zoekend op het internet naar antwoorden op mijn vragen kwam ik op de website van het.verdwenenzelf.
De boeken van Iris heb ik allebei in huis. Ik heb daar echt alles uit kunnen halen wat ik nodig had. De boeken gaven mij erkenning en herkenning, maar vooral ook heel veel troost, steun en liefde. Ik voelde me zó gehoord! De boeken van Iris zijn zo duidelijk geschreven, maar ook zo integer. Topwerk!
Ik weet niet hoe het mij was vergaan als ik er niet achter was gekomen dat ik slachtoffer was van narcisten. Voor mij waren de boeken (en ook de workshops) een aanraking van mezelf, een grote bevestiging. Ik kon weer leven.
M.
Zoals Bram ook beschrijft zijn er ook andere ervaringen rond de boeken dan acuut entoesiasme. Dat het dynamiet is, dat je heel zorgvuldig benadert. Telkens weglegt. Telkens weer oppakt.
Dat het heel arrogant van je is om te denken dat dit op jou slaat. Dat jij hier bij zou horen, bij de mensen die hier in beschreven staan.
Ik herkende dingen, maar is het echt wel waar? Mag ik wel denken dat mijn moeder niet van mij hield was een grote vraag voor mij.
Heel langzaam, via de herinneringen dat er soms dingen voorvielen tussen ons die niet klopten, een beetje bizar aanvoelden, kwam er aarzelend wat op gang. De lagere schooltijdverjaardagen van mij die altijd eindigden in teleurstelling en een huilbui van mij. Vriendinnetjes die maanden later nog vertelden hoe leuk die verjaardagen waren, want hoe leuk mijn moeder spelletjes met ons deed.
Gelukkig schafte ik aangetrokken door de korting beide boeken tegelijkertijd aan. Ik heb ze afwisselend met telkens maar een stukje, gelezen. In boek twee stond wat over een verborgen narcist(e), die werkt met zieligheid en toch alles om haar heen laat draaien in het gezin. Kassa, dat gaf herkenning.
Toen kon ik ook het werkboek lezen als iets wat over mij ging.
Voor elk stukje bewustwording heb ik in mijzelf moeten vechten om mijzelf er toestemming voor te geven.
De eerste keer toen ik merkte dat er echt wat aan de hand was met mij was toen ik mijzelf terugvond in een andere kant van de kamer op een andere stoel zittend terwijl ik niet meer wist hoe ik daar naar toegekomen was. Er was ook tijd voorbij gegaan. Ik realiseerde me dat ik bang was, een paniek aanval had en dacht toen ‘het gaat wel over, blijven ademhalen’. Ik had gedacht dat ik net iets echt goed gedaan had en dat was verboden. De laatste zinnen van het gedeelte van Bram herken ik heel goed: “gewend als ik ben om vooral nooit mezelf goed te vinden”.
Nu twee jaar later heb ik erg veel werk aan mijzelf gedaan. Ik kan er van genieten dat ik steeds vaker weet wat ik wil en vind dat ik iets kan. Al is het zoiets als koken en een maaltijd op tafel brengen. Eerder verzon ik al kokend nog iets erbij om te maken en dan was het niet tegelijkertijd klaar en had te lang geduurd. Dat soort gecreëerde chaos is voorbij en dat is heerlijk. Zo zijn er steeds stappen te nemen en vrijheid te veroveren. En blijdschap te ervaren van een groeiend hervonden zelf.
De boeken hebben een eigen plek nu in een open kastje, ik kan er zo bij en pak ze er ook vaak bij. Want ik wil het snappen en het helpt steeds om helderheid te geven.
Het is een wonder hoe volledig ze zijn, hoe ze alle aspecten van het verschijnsel narcistische mishandeling bevatten en behandelen.
Het is een wonder dat ze er zijn, een teken van de nieuwe tijd die er aan komt 😉
Autisme enerzijds en narcisme anderzijds hebben zeker overeenkomsten maar dus ook belangrijke verschillen. Autisme geldt als een ontwikkelingsstoornis en narcisme als een persoonlijkheidsstoornis. Ik las hierover ooit “Nul Empathie” geschreven door Simon Baron-Cohen. In mijn situatie is e.e.a. tegen elkaar uitgespeeld. Zelf heb ik een vorm van autisme, als onderdeel van wie ik voor het overige ben als mens en mijn langer geleden overleden moeder had een narcistische stoornis waarbij het misbruik gericht was op mijn autisme. Helaas vind ik het nooit ergens helemaal met die dubbelheid in mijn situatie. Leegte in mijn bestaan ervaar ik zo al sinds jaar en dag terwijl ik zo nu en dan de indruk krijg dat velen daar door de corona-crisis nu zo’n beetje voor het eerst mee geconfronteerd worden. De vormen verschillen dan wel maar het verschijnsel is hetzelfde. Autisme-deskundigen denken soms te weten dat mijn moeder ook autisme had vanwege die overeenkomsten. Dan kom ik maar met een rijtje kenmerken die over narcisme gaan waar mensen met autisme niets mee van doen hebben. Het blijft dan in zekere zin scherp zijn en op de winkel passen. Daar draait het eveneens om in deze tijden van omgaan met het corona-virus. Iris, je werken lees ik naast mijn andere bezigheden stukje bij beetje met belangstelling maar soms past het dus niet helemaal op mijn situatie.
Wat mooi om van zoveel mensen te lezen dat Iris haar boeken zo hebben geholpen. Ik merk ook dat je deze boeken kan blijven lezen.
Waar ik ze eerst las om mijn eigen ervaringen te verwerken lees ik ze nu voor de wetenschappelijke kennis die er in zit. In de ideale wereld zou iedere professional die met slachtoffers van huiselijk geweld werkt dit lezen. In de boeken ligt een schat van informatie die in het Nederlandse speelveld nog vaak ontbreekt.
Ik vermoed dat ik de boeken zal blijven lezen zolang er narcisten in mijn leven zijn. Een goede manier om tot belangrijke inzichten te komen.
De boeken hebben me enorm geholpen. Ook al is het meer dan vijf jaar geleden dat ik het eerste boek las, blader ik er vaak nog doorheen. Het heeft me letterlijk de ogen doen openen. Het was allemaal los zand in mijn hoofd, wat de narcist deed in mijn leven, ik zag de verbanden niet. Kon niks duiden en bleef maar malen. De boeken gaven me een compleet nieuwe blik hierop. Ik had al eerder andere boeken over narcistische mishandeling gelezen maar toen viel het kwartje niet. Die boeken waren voor mijn gevoel te vaag, lieten allerlei dingen onbeantwoord. In Iris’ boeken staat voor mijn gevoel alles wat je maar kunt of moet weten. Menselijk, onderbouwd, integer.
Voor mij waren de boeken van Iris Koops een bevestiging van waar ik gedurende 21 jaar al achter was gekomen door te zien wat mijn moeder deed in plaats van het inhoudelijk te lezen. Blijkbaar was ik de enige daarin in mijn omgeving, mensen zijn blijkbaar eerder geneigd inhoudelijk te lezen, iets wat ik in het begin ook heb gedaan en waar ik hopeloos weer teruggetrokken werd in die duisternis en over alles wat ik tot dan toe had opgebouwd weer een schaduw over werd geworpen. Waar ik afstand van had genomen, trachtte een therapeut me daartoe weer in die richting te bewegen, dat schoot niet op, ik wilde vooruit en niet achteruit. De boeken gaven me net dat zetje om nog een klein stukje verder te kijken van waaruit nog meer inzichten volgden hoe het achterliggende systeem werkt en ben ik het ook breder gaan zien toen diverse patronen in mijn hoofd los gingen laten. Daarmee ben ik er echter nog niet, het heeft me tot nu toe wel veel gebracht, waarvoor heel veel dank! Meestal bekijk ik iets van twee kanten en daarbij liep ik in rondjes te draaien, het was dus zeer welkom het even slechts van 1 kant te bezien en daarop mijn aandacht te richten.
Zo fijn om te lezen dat er zoveel mensen geholpen zijn met de boeken van Iris Koops.
Voor mijzelf zijn de boeken van Iris de laatste zet geweest, die ik nodig had om helemaal in mijn eigen kracht te komen.. Het heeft een grote verschuiving in mezelf gebracht. Nooit gedacht dat dit zou gebeuren.
Alles wat op mijn bord lag wat niet van mij was, heb ik kunnen teruggeven en -leggen waar het hoorde dankzij de herkenning en erkenning. Een ontschuldiging. De last die ik meedroeg is van me afgevallen.
Na voorheen jarenlang te hebben gewerkt aan mijn trauma’s, was dit precies wat ik nog nodig had. Als mens ben ik hierdoor, maar vooral door deze kennis, enorm gegroeid in mijn kracht, balans en zelfbewustzijn. Alles is in een soort stroomversnelling gekomen.
Dit alles maakt me als ervaringsdeskundig hulpverlener alleen maar rijker en completer, om zo mensen met deze geschiedenis te kunnen ondersteunen.
Kortom: mijn dankbaarheid is groot!
Heb het boek al meerdere keren voorbij zien komen, maar hield het bij me vandaan. Ik was op de hoogte, had me vaker in het onderwerp verdiept, maar ik was meer dan een dochter van een narcist. Ik wilde het achter me laten, door met mijn eigen leven. En dan sta ik nu op de vooravond van een burn-out en ben ik me bewust dat ik het allemaal verstandelijk wel weet maar dat mijn gevoel nog steeds in de ontkenning zit. Ik besluit het eerste boek te bestellen en begin eraan. Wat een herkenning en wat een emoties komen er los. Ik kan het maar in kleine stukjes behappen. Kom niet alleen mijn vader in het boek tegen, maar ook mijn broer en ex-partner die ik tot mijn schrik misschien wel een psychopaat moet noemen. Zij was mijn therapeute, hoog spiritueel begaafd. Ik ben bij hoofdstuk 4 maar vrees nu al hoofdstuk 6 waarin Iris korte metten beloofd te maken met de spiritueel manipulerende narcisten. Ik schaam me diep voor deze relatie, ik ben hem immers zelf aangegaan. Een sterke vrouw die zich zo laat inpakken, zo laat mishandelen. Die hier ook haar kinderen mee in gevaar heeft gebracht. Ik schaam me drie keer in de rondte.
Ik voel dat met ieder stukje wat ik uitwerk ik een stukje vrijheid terug krijg. Ik meer kan genieten van de ’talenten’ die ik heb. Ik durf weer te fotograferen, tekenen, schilderen. Het is niet allemaal nutteloos en kansloos meer. De stem die mij constant veroordeelt, lijkt langzaam het zwijgen opgelegd te krijgen. Na het overlijden van mijn moeder heb ik het contact verbroken, ik kon haar niet alleen in de klauwen van die gek laten. Nu is er niets meer wat me bind. Ook de relatie met mijn broer heb ik on hold gezet. Het is tijd om weer tot bloei te komen en soms moet je daar mensen voor loslaten. Ik moet mijzelf zien te overtuigen dat ik niet gek en labiel ben, maar zoals een zin me raakte, beschadigd maar stabiel! Dat Iris dit boek zo heeft kunnen schrijven voelt als een wonder. Dacht ik alles al op een rij te hebben, dit boek openbaart nog zoveel meer. Ik lees sommige situaties letterlijk terug, situaties die ik nog niet begreep maar nu los kan laten. Ze kan zien als de onrust van de ander op mijn geprojecteerd, valkuilen die voor me werden gegraven en waar ik feilloos in viel. Ik ben nog maar op de helft van boek 1 maar het geeft me nu al zo veel. Iedere vrije dag begin ik met het doorwerken van het boek. Ga daarna douchen en een stuk wandelen om mijzelf weer stevig op de grond te zetten. Hoe pijnlijk het iedere keer ook is, ik voel ook de vrijheid die het me geeft. En van die vrijheid geniet ik nu al met volle teugen. Iris ik kan niet uitdrukken hoe dankbaar ik je ben. Hoe dapper dat je dit zo hebt aangepakt en zo heb kunnen verwoorden en uitwerken. Ik geloof oprecht dat je er inderdaad levens mee redt. Je helpt mij in ieder geval om het leven weer van mij te maken. En daar ga ik voor. Wat niemand is het waard om je leven aan te geven, om jezelf aan uit te leveren. Iemand die van je houdt, gunt jouw je leven. Iris bedankt zover.