Narcisme reisblog

Dit is een gastcolumn van Moniek.

Plekken waar je nooit zou zijn geweest zonder de narcist

Wie in een relatie zit met een narcist belandt in en wel heel kleine wereld. De meeste narcisten isoleren hun slachtoffer. Vrienden en vriendinnen mag je haast nooit meer zien, en ook tussen jou en je familie wordt heel geniepig een dikke muur gebouwd. Niemand mag immers weten wat er in jou omgaat en wat er bij jullie thuis gebeurt. Je zou het niet zeggen, maar er zijn plekken waar je waarschijnlijk nooit zou zijn geweest als jouw narcist er niet was geweest. Een waarschuwing: tenzij je foto’s neemt zal vrijwel niemand uit je omgeving het geloven, tenzij ze het zelf hebben gezien.

Op 7: de rechtbank

Dit is de plek waar orde en rust zouden moeten heersen terwijl de rechter beide partijen aanhoort en met een vonnis komt. Wil je echter gaan scheiden van een narcist dan kun je je voorbereiden op een heel ander scenario. Jij hebt met zorg een advocaat uitgekozen om jouw belangen te behartigen maar de narcist heeft minstens hetzelfde gedaan. Hij koos een advocaat van de duivel die volledig op zijn hand is. Verscholen achter het uiterlijk van een broekie wat net zijn rechtenstudie heeft voltooid zit bijvoorbeeld een gehaaid typetje wat vol verontwaardiging is over het onrecht wat jij de narcist durft aan te doen. Echt, zelfs de rechter heeft het nog nooit meegemaakt dat een van de partijen bij een rechtszaak zo durft te schreeuwen. Wanneer hij de narcist vermaant dat hij stil moet zijn gaat deze over op een andere tactiek. Zielig zit hij te snikken en te huilen naast zijn advocaat. Alles wat jij zegt over mishandeling is niet waar. Deze man verdient een Oscar, minimaal, voor zijn acteertalenten.

Op 6: Het politiebureau en de zedenpolitie

Geloof me, dat is een plek waar je niet wil zijn. Tijdens een relatie met een narcist zal deze waarschijnlijk herhaaldelijk over de schreef gaan. In mijn geval was er sprake van emotioneel, lichamelijk en seksueel misbruik. Het maakt wel indruk hoor, zo’n ruimte met meerdere camera’s en microfoons. Je krijgt nog net geen sensortje voor de leugendetector opgeplakt. Het is een gesprek waarbij jij trouwens heel goed je aantekeningen vooraf op een rij moet hebben. Vaak word je als slachtoffer namelijk niet geloofd. Sterker nog, door het trauma wat jou is aangedaan zijn je gedachten en herinneringen vertroebeld en mogelijk vertekend. Hierdoor wek je argwaan, ook al kun je hier niets aan doen. Wat ik meemaakte en ongetwijfeld velen zullen herkennen: op het moment dat ik ook maar één keer haperde in mijn verhaal werd ik nog net niet in de cel gezet om even na te denken maar het scheelde niks. Met de aangifte werd naderhand nauwelijks nog wat gedaan en dit komt vaak voor. Het wordt gedocumenteerd en er wordt een dossier opgebouwd voor als er een vervolg op zou komen. Naderhand zal jeugdzorg je vragen om jouw hele verhaal terug te trekken voordat ze het dossier gaan afsluiten. Ik heb dat heel bewust niet gedaan. Laat het de narcist maar achtervolgen, goed voor hem. De politie is je beste vriend, maar niet als je in een relatie met een narcist hebt gezeten is mijn ervaring.

Op 5: het priklab van het ziekenhuis

Mijn ex man probeerde aan te tonen dat ik een slechte en incapabele moeder was voor mijn dochter. Om dat te doen voegde hij drugs toe aan een mijn bakje met een afhaalmaaltijd die hij voor het gezin bij de kebabzaak haalde. Ik werd gedrogeerd en een uur na het eten van de maaltijd raakte ik in een psychose. Vrienden met wie ik op Whatsapp zat merkten dat er iets vreemds met mij aan de hand was. Ik was mijzelf niet meer en ze vreesden serieus voor mijn geestelijk en lichamelijk welzijn. Ze raadden me aan om de politie te bellen de dag daarna. De politie vond de kwestie het onderzoeken waard en stuurde mij door naar het priklab van het plaatselijke ziekenhuis. Daar zat ik, met een naald in mijn arm, voor een drugstest. Helaas was het middel inmiddels uit mijn bloed verdwenen. Geloof me, dit is iets wat je niet wil meemaken. Bloed is goed, maar dit soort momenten kunnen je gestolen worden.

Op 4: Het kantoor van Veilig Thuis

Nadat ik me bij de huisarts had gemeld toen mijn ex man door de politie uit huis was gehaald diende mijn ex een melding in bij Veilig Thuis. Mijn huisarts had hetzelfde gedaan en op basis van twee meldingen neemt Veilig Thuis een zaak aan. Daar zat ik, in het kantoor van Veilig Thuis. De muren bleken van papier te zijn. Ik hoorde het wanhopige gegil van een moeder in een andere ruimte en tijdens het gesprek ontdekte ik waarom ze dit deed. Veilig Thuis doet veelal niet aan waarheidsvinding. Ze hadden mijn ex al aangehoord en blijkbaar had men zijn kant gekozen. Ik was een regelrecht gevaar voor mijn kind en ouderverstoting van mijn kant uit lag op de loer. Veilig Thuis is een plek waar iedereen blijkbaar een melding kan doen, maar men lijkt niet echt moeite te doen om het thuis veiliger te maken. Sterker nog: het heeft nog minimaal twee jaar voor heel veel onrust gezorgd in mijn huis. Mijn kind en ik zijn er niks mee opgeschoten. Het zorgde er alleen maar voor dat mijn dochter op school steeds uit de les werd gehaald en dan een hoop moest vertellen, wat ze niet wilde uit angst voor de reactie van haar vader. Nu wil men de boeken gaan sluiten en daarbij eist men dat ik de verklaring die ik eerder bij de politie aflegde intrek. Ik ben dat niet van plan.

Op 3: De cardioloog

Ik kwam nooit in een ziekenhuis tot het moment waarop ik al bijna 7 jaar heel ernstige hartritmestoornissen bleek te hebben. Met een hartslag die levensgevaarlijk hoog was en een bloeddruk die ook allesbehalve normaal was, belandde ik na een bezoekje aan de huisarts bij de cardioloog. Die vroeg mij of er spanning in mijn leven was en dat was het moment waarop ik brak. Ze vroeg of ik niet wilde leven voor mijn dierbare echtgenoot waarop ik vertelde dat hij niet zo dierbaar was. Toen gaf ze me als advies om goed te kijken naar mijn privésituatie als ik mijn 50ste verjaardag nog wilde halen. Ik was toen 48 dus er was werk aan de winkel.

Op 2: De uitslaapkamer van het ziekenhuis

Mijn bezoek aan de cardioloog kreeg een staartje. Ik moest naar het ziekenhuis komen voor een cardioversie. Een cardioversie wordt uitgevoerd in de uitslaapkamer van het ziekenhuis. Dat is een ingreep waarbij je hart als het ware een reset krijgt met een defibrillator. Er werd vooraf verteld dat er een risico verbonden was aan de ingreep. In het ergste geval zou ik kunnen sterven. Op dat moment had mijn leven zodanig weinig waarde in mijn ogen dat ik in stilte wenste dat het mis zou gaan en dat ik de cardioversie niet zou overleven. Ik overleefde het wel en dat was voor mij het punt waarop ik een besluit nam in mijn leven. Ik zou verder gaan met mijn leven en er het beste van maken. Mijn leven had ik terug, ik kreeg een tweede kans en die zou ik gebruiken.

Op 1: de praktijkruimte van de traumatherapeut

Op het moment dat mijn ex man door de politie uit huis was gehaald was ik mijzelf compleet kwijtgeraakt. Daar zat ik, in de praktijkruimte van de traumatherapeut. Jerome vertelde mij dat ik mijn leven weer op een rij kon krijgen. Het zou wel een poos kunnen duren want een huwelijk van 24 jaar met een narcist laat je niet zomaar achter je. Ik kwam om de 3 weken langs voor een sessie. Stapje voor stapje kreeg ik de grip op mijn leven terug. Door het stellen van de juiste vragen aan mij leerde ik weer voor mijzelf na te denken. Ik herontdekte mijzelf en zag in dat het zelfbeeld wat ik al die jaren van mijzelf had totaal niet strookte met de werkelijkheid. Ik ontdekte mijn eigen waarde en mijn doel in het leven. Schrijven over wat ik heb meegemaakt is daar een klein onderdeel van. Geloof me, de praktijkruimte van de traumatherapeut is de enige positieve plek waarin ik ben geweest in al die tijd. Ik hoop dat jij je leven weer een beetje op de rails hebt. Is dat niet zo dan raad ik je aan om naar een traumatherapeut van Het Verdwenen Zelf te gaan. Het is de start van de rest van je leven.