Dit is een gastcolumn van Martin.
“Ik trek de deur achter me dicht en stap in het diepe…”. Zojuist heb ik na een relatie van bijna 40 jaar aan mijn partner kenbaar gemaakt dat ik van haar wil scheiden. Mijn besluit staat vast. Niet met mijn hart, maar met mijn hoofd neem ik deze beslissing nu ik uiteindelijk weet waar de angel in onze relatie zit. Zwaar geëmotioneerd vertel ik haar dat ik er niet meer tegen kan, dat ik onder het juk vandaan wil wat al jaren om mijn nek hangt. Ik wil vrijheid in mijn hoofd, vrijheid om te kunnen zijn wie ik ben, niet meer op mijn tenen hoeven lopen! Ze is verbijsterd, verdrietig en stamelt nog uit dat ze toch altijd goed voor mij gezorgd heeft… Ja dat klopt, maar ze ziet niet wat ik zie, zo overtuigd is ze van zichzelf, niet reflecterend op wat er werkelijk misgaat in onze relatie en in de stellige overtuiging dat ik nooit bij haar weg zal gaan, ’gebonden’ als ik ben en gestigmatiseerd als de ‘labiele en onzekere’ man. Maar de grens is voor mij bereikt nu ik weet wat er met háár mis is. Ik blijf ‘het gesprek’ uit de weg, ben te geëmotioneerd en weet inmiddels dat nòg een gesprek haar uiteindelijke gedrag nooit zal veranderen. Ik ga weg….ik ben haar kwijt… ik ben alles kwijt, ik ben mezelf kwijt… Met ‘ogen onder water’ loop ik lamgeslagen naar de auto, schokkend van emotie, dit grijpt zo diep in mijn ziel.
Het is zomer 2019, nog maar kort hiervoor ben ik me pas bewust geworden waarom er geen ‘normale’ verstandhouding tussen ons mogelijk was. Al jaren een soort mist en kilte tussen ons om wat… ja, om wat eigenlijk? Tijdens een hevige clash een aantal jaren daarvoor had ik mijn frustraties eruit gegooid, opgekropte emoties getoond. Wat ik tegen haar had gezegd werd niet gepikt, wat denk je wel! Wat erop volgde was een halfjaar strijd en stilte behandelingen, strijd ‘om het gelijk’ en ‘om excuses van mijn kant’ want kritiek op haar was gelijk aan een doodvonnis. Twee ego’s tegenover elkaar, ik wilde geen weerloos slachtoffer zijn, probeerde telkens mijn grenzen aan te geven. Het werd ‘bijgelegd’ met mooie woorden en ‘afspraken’, maar op dit moment nu drie jaar verder was ik er echt klaar mee, wilde ik niet langer toegeven aan haar superieure gedrag, niet weer die eindeloze en moeizame gesprekken zonder dialoog, zonder liefde, warmte, zonder echte verbinding.
Te gehecht en afhankelijk gemaakt was ik al jaren benauwd geweest om zomaar alles achter me te laten. Het resultaat was dat ik mezelf keer op keer te kwetsbaar opstelde om deze relatie in stand te houden. Voor haar de ultieme mogelijkheid om mij nog meer te manipuleren en binnen haar machtsstructuur te houden. Voor mij telkens die onzichtbare muur die het onmogelijk maakte om met haar tot een dialoog te komen. Al jaren dat gevoel in mij dat er iets niet klopte. Waarom toch telkens die voelbare druk op mij, wat deed ik niet goed?
Op slag was ik een vertwijfelde dakloze die alles kwijt was. Altijd als een behoedzaam en zorgzaam mens geleefd met een partner waar ik van hield en die ik altijd in haar waarde had gelaten. Toch had ik beter naar mezelf moeten luisteren want geregeld liep ik rond met spanningen in mijn lijf, te vaak liep ik op mijn tenen om ‘gedoe’ en discussies te vermijden. Het zit niet in mijn aard om lelijk te doen tegen een ander maar tegelijkertijd was het ook mijn valkuil. Een ander signaal wat mij al veel eerder had moeten waarschuwen was dat ik nooit zonder kleerscheuren mijn grenzen aan kon geven, gekwetstheid, ‘omkeren’ en projectie waren standaard de reacties die volgden maar toen begreep ik dat allemaal niet…
Nu ik de knoop heb doorgehakt moet ik verder en daar zie ik als een berg tegenop. Altijd met iemand samen geweest en dan ineens ben je ‘single’ en moet je jezelf opnieuw uitvinden. Ik verblijf bij familie en vrienden, krijg tijdelijk een huisje aangeboden, huur een vakantiewoning en leef uit de koffer. Maar ik leef in een roes, kan het emotioneel niet bevatten wat me overkomt, dit is toch niet waar ik voor gekozen heb…?
Verdriet en emoties spelen me parten. Ik start een dagboek en beschrijf ‘mijn leven met haar’. Alles wat ik op internet kan vinden over het fenomeen van de verborgen narcist pluis ik uit. Het wordt me steeds duidelijker en er komen dingen van lang geleden naar boven die het verband leggen naar alles wat ik nooit begreep. Toch lees ik op internet ook veel dingen waarbij het fenomeen te vaak als ‘modegril’ wordt gebruikt voor van alles en nog wat.
Een ongekende luxe is dat ik niet meer hoef te werken, geen stress om dagelijks naar mijn werk te moeten maar dat maakt het er tegelijk niet makkelijker op. Teveel tijd om die bovenkamer z’n vrije loop te laten, het blijft maar knagen… dat ‘waarom’? Ik zoek het in wandelen, muziek luisteren, gitaar spelen (als ik in de stemming ben) en boeken lezen om mijn gedachten te verzetten en probeer een ‘focus’ te vinden. Intussen moeten er ook dingen geregeld worden.
Op dringend advies zoek ik een advocaat die bekend is met de effecten van narcistisch gedrag. Ze luistert en begrijpt dat ik in het verleden gezocht heb naar oplossingen om onze relatie in stand te houden maar ze weet ook heel goed hoe een proces kan verlopen als er narcistische stoornissen in het spel zijn.
Het ‘proces’ komt op gang, mijn partner is furieus dat ik ‘zo snel’ met een advocaat op de proppen kom. Een zielig verhaal van haar dat ze het nog niet kan bevatten en tijd nodig heeft… tijd die ik haar niet geef omdat ik nu de regie in handen heb genomen en dóór wil, verder moet met een leven zonder haar ondanks dat ik haar eigenlijk heel erg mis. Zo lang samen…
Een viergesprek met twee partners en twee advocaten, bizar genoeg in onze woning. Ik krijg een fantasierijk en dramatisch verhaal te horen, toneelspel met de nodige leugens als een éénakter. Weerbarstig als ik ben ga ik er sterk en zonder emoties tegenin, weerleg de leugens die ik hoor. Haar advocaat vindt op gegeven moment dat ik nu wel genoeg ‘verwijten’ heb gemaakt en we gaan verder met de orde van dat moment. Het is mij duidelijk dat haar advocaat niet in de gaten heeft wie haar cliënt werkelijk is, de wolf in schaapskleren heeft haar pak weer aangetrokken en voert het toneelstukje op. Mijn advocate houdt wijselijk haar mond maar geeft af en toe wel een hint. Na afloop geeft ze mij een compliment dat ik het goed gedaan heb en niet de regie uit handen heb gegeven. Nu maar afwachten hoe het verder gaat lopen.
Dankzij een lotgenote die ook nog steeds vertwijfeld stoeit met haar ‘verloren’ leven kom ik terecht bij ‘Het Verdwenen Zelf’. Het trieste verhaal van langdurige psychische mishandeling en de lange weg die daarop volgde heeft Iris Koops aangespoord om te knokken tegen deze gewetenloze krachten en machten, maar vooral om te strijden tegen de grote onbekendheid van deze psychische mishandeling. Ik bestel haar eerste boek ‘Herstellen van narcistische mishandeling’ en geboeid lees ik over ‘de stoornis’. Er wordt me zoveel duidelijk, de (diepere) achtergrond informatie helpt mij om in te zien wat er met een mens gebeurt als je categorisch mentaal- en emotioneel wordt mishandeld.
Na enkele maanden komt het tot een convenant tussen mij en mijn partner. Ik doe consessies tot op zekere hoogte maar ga niet de strijd aan, wetend wie mijn tegenstander is. Het boek heeft me inmiddels veel inzicht gegeven hoe ik met dit fenomeen om moet gaan. Gelukkig heb ik voldoende zicht in onze boedelverdeling en de financiële consequenties. Want ik weet dat ze alles uit de kast zal trekken om mij te laten zien wie er ‘de baas’ is.
Dat blijkt al spoedig uit de diverse haatmailtjes waarbij mijn wolvin haar macht en haar frustraties laat gelden. Ik neem het advies ter harte om geen olie op het vuur te gooien, niet te reageren en heel zakelijk te blijven, geen voeding te geven aan de narcist die mij probeert kapot te krijgen. Het kost me heel veel moeite om mezelf in te houden, maar ik hou vol en laat me niet meer de les lezen!
Alles wat we samen hadden opgebouwd is weg. Voor mij, maar nog meer voor haar een grote deceptie. ‘Haar’ mooie huis, ‘haar’ mooie auto, ‘haar’ mooie camper, ‘haar’ mooie tuin… de imagoschade voor haar is ongekend, voor de tweede maal in haar leven een vent die opstapt! Maar ‘hoe vertel ik het mijn vrienden en buren’… ik hoef er niet naar te raden, het masker wordt krampachtig vastgehouden. De ‘hele’ wereld wordt afgebeld om te vertellen hoe zij is vernederd, hoe ze alles kwijt is, wat er aan geld ‘door het putje’ is gespoeld door deze situatie en ‘nee, hij wilde niet meer met mij praten, is zomaar vertrokken en laat mij barsten’, ‘hij is beïnvloed, zó labiel, heeft z’n pilletje niet ingenomen…’ Op slag laten allerlei vrienden mij vallen, vrienden die ons al heel lang kennen, vrienden waarvan ik weet dat ze kunnen ‘nadenken’ maar de manipulator is mij vóór en ze geloven haar op haar blauwe ogen, zij speelt het slachtoffer!
Vrijwel alles om mij heen valt stil en dat doet heel veel pijn. Niemand die begrijpt waarom ik dit gedaan heb, niemand die snapt dat ik niet ‘zomaar’ alles achter me laat. Het zegt genoeg, al deze mensen zijn in de ban van een pathologische leugenaar, die charmante vrouw, zij die ‘gezorgd’ heeft dat we het zo goed hadden… Machteloos zal ik moeten toezien dat vrijwel niemand mijn verhaal zal geloven. Het valt niet uit te leggen wat er ‘achter de voordeur’ speelde, zo van: ’dat zal toch niet waar zijn, zo’n mooi stel die alles voor elkaar hebben…’
Gelukkig zijn er mensen in mijn omgeving die mij wel begrijpen en mij vertrouwen als ik voorzichtig aangeef wat er nu werkelijk aan schortte. Ik probeer ‘het fenomeen’ te omzeilen maar ontkom er niet aan om te zeggen dat ik met een verborgen narcist heb geleefd. Een aantal verdiept zich op internet in ‘het fenomeen’ en zijn werkelijk geschokt als ze doorhebben wat er zich kan afspelen in een dergelijke relatie.
Ik kan het emotioneel en rationeel soms nog niet bevatten, die (schijnbare) verbondenheid, de mooie en fijne momenten die er waren, de herinneringen. Met enige regelmaat giert het door mijn hoofd, het gaat op en neer met mij, ik moet het ‘leren’ accepteren maar het wil niet, het is een rouwproces dat na zo’n lange relatie om heel veel tijd vraagt. Met enige regelmaat grijp ik terug naar de (inmiddels) beide boeken van Iris Koops. Steeds weer opnieuw lees ik hoofdstukken om te kunnen begrijpen hoe het mechanisme van de verborgen narcist werkt, zij die mij in deze rollercoaster heeft gestort. Gelukkig heb ik veel steun aan de hulpverlener die mij op mijn traumatische pijnpunten wijst en hoe ik daar mee om moet gaan. Langzaamaan begint het ergste verdriet en de emotie naar de achtergrond te verdwijnen en lijkt er wat meer lucht in mijn hoofd te komen.
Ik ben beschadigd, te naïef dóórgegaan in een relatie waarin het ontbrak aan warmte, gelijkwaardigheid en wederkerigheid, hetgeen niet wegneemt dat ik ook mijn dingen heb waarmee de ander heeft moeten dealen. Als deze relatie in balans was geweest met ruimte en (echte) verbinding vóór- en naar elkaar, dan was er geen reden geweest om de deur achter me dicht te doen… Helaas heb ik veel te laat ingezien dat de ogenschijnlijke balans, liefde en gelijkwaardigheid met deze narcist een illusie was.
Nu ‘worstel’ ik verder en kom langzaam ‘boven’, mede door de steun van mensen bij wie ik me veilig voel en aan wie ik mijn verhaal kwijt kan. Een droevig verhaal wat een groot deel van mijn leven heeft beheerst.
Martin
eerdere artikelen van martin:
25 reacties op “Ik worstel en kom boven…”
Beste Martin,
Tranen schieten in mijn ogen, zo herkenbaar is je verhaal.
Het lijkt voor een buitenstaander ongelooflijk maar het is de waarheid wat er kan gebeuren in een narcistische relatie. Ik heb er 20 jaar ingezeten en net weg, maar moet nog scheiden. Wordt nu getraineerd door partner.
Goed dat je deelt, hoe moeilijk het ook is.
Aan iedereen die dit leest veel sterkte en alle goeds.
Beste Martin,
Ik leef met je mee. Wat goed dat je uit de valkuil blijft in haar drama gezogen te worden. Met het risico jezelf weer kwijt te raken. Je hebt alle recht zelf iets van het leven te willen wat anders is dan wat je partner wil. Wegen mogen scheiden. Zo te horen heb je je innerlijk compas gevonden. Vaar daarop.
En een praktische tip: word lid van het Nivon. Betaal en zelfredzaam overnachten. Maar hopelijk is dit een mosterd na de maaltijdtip en heb je al vastere woonruimte geregeld.
Hartegroet van Jacqueline. ( vanuit een vergelijkbaar proces)
Beste Jacqueline,
Dit relaas speelt zich af in 2019 maar na de scheiding heb ik niet stilgezeten en inmiddels alweer een half jaar een ‘eigen’ dak boven mijn hoofd. Dank voor het meedenken en de tip over het Nivon (voor mij geen onbekende organisatie!)
Groet Martin
Beste Martin,
Wat een verhaal en wat herkenbaar! Wat fijn dat je mensen hebt, waar je je verhaal aan kwijt kunt!
Man, het had bijna mijn verhaal kunnen zijn en weet dat ik de komende dagen aan je denken zal.
Heel veel sterkte en succes met de verwerking van alles en misschien is 5 mei over twee dagen, wel een extra bevrijdingsdag, maar dan anders.
Je staat niet alleen en dat heeft mij geholpen.
Succes!
Lieve Martin,
Ik ben al een paar jaar lid van het verdwenen zelf. Veel verhalen zijn o zo herkenbaar.
Met mij ging het net als bij jou, mijn man was een narcist, en nog. Ik vluchtte van hem met twee van de vier kinderen en niemand geloofde mij. Hij was zo aardig! Radeloos was ik omdat ik mijn ex altijd hoog had gehouden en niemand mij begreep.
Tot diep in m’n ziel ben ik beschadigd en het onrecht is het ergst. Alles is kapot en ik kom er moeilijk van los. Mijn enige troost is dat ik naar beste kunnen en eerlijk heb gehandeld. Niet foutloos maar ik kon niet voor mezelf opkomen. Ik was een beschadigd jong meisje en dat is precies wat narcisten nodig hebben.
Beste Martin,
Een verhaal dat zó herkenbaar is. Hier 28 jaar met een verborgen narciste. Alles wat je beschrijft kan ik één op één bevestigen. Het “arme slachtoffer”… Heel veel sterkte! Jij komt er wel! Geniet van je vrijheid en houd vol! Dank dat je je verhaal wilde delen. Zodat we allemaal begrijpen dat we niet “gek” zijn en niet alleen. Want buiten ons zijn er bitter weinig mensen die dit kunnen of willen begrijpen.
Dank!
Hoi Martin,
Hoe enorm herkenbaar is dit. Na 24 jaar in een relatie met een narcist moest ik ook van voren af aan opnieuw beginnen. Maar het lukte. Met behulp van een therapeut van Het Verdwenen Zelf. Ik kan het je zo aanraden. Ontdekken wie je nu echt bent, het is nog niet te laat.
Hoi Martin,
Dank je wel voor jouw verdrietige en sterke verhaal over de keuze die je wel moest maken, tegen je gevoel in. Ook knap hoe je dit verwoord, ik zelf schrijf vaak en veel en stok bij het vinden van de juiste toon en sfeer. Steeds bang om in zwarte energie alles van me af te schoppen wat lief en mooi was. En er nog altijd kan zijn aldus mijn vriend. Ik kan niet meer tegen de chaos van zijn leven en tegen de rol als redster die ik speel. Dit patroon was er al heel vroeg in onze relatie omdat ik een “luisterend oor” tijdens onze vriendschap was. Wijze raad geven en luisteren naar de sociale hobbels in zijn leven, dat heb ik gedaan terwijl ik al verliefd was en niet toe wilde geven dat dit zo was. Dus wat jij schrijft over: “mijn issues waar de ander ook mee diende te dealen”. Dat herken ik zeer duidelijk. Ik redde toen onze liefde wederzijds bleek, alles op gebied van financiën en dreigend faillissement wat iedere keer weer opdook. Niet omdat hij heel goed is in zijn werk (want dat is hij, geniaal zelfs) maar omdat hij al grote schulden had en blijkt een onvermogen te hebben om “normaal” met geld om te gaan.
Ook kan ik niet tegen de woedeaanvallen die onvoorspelbaar voor mij plots over me heen denderen. Nu weet ik dat kritiek krijgen het hot item is. Niet alleen van mij maar van iedereen. Ik kon het pas echt relativeren toen ik hem anderen zag aanvallen die kritiek op hem hadden. Zag ik het van een afstand gebeuren en dan ging het over de ander en zag ik de proportie waarvan dit uit de hand kan lopen. De moeite met zich inleven in mijn verhaal: ik wilde stoppen met werken vanwege Covid 19 en mijn baan in de zorg. Mijn angst werd een last om op te vangen op ten duur voor hem. Hij had andere plannen en wil zijn reis van 4 maanden niet uitstellen om mij terug te betalen om mijn eigen geld in te zetten voor een vervroegd pensioen. Er is ruim 50.000 euro verdampt en dat is nodig om me terug te trekken. Het is mijn erfenis die hierin verdwenen is.
De woede en het niet inleven in mijn behoeftes maken me radeloos en machteloos. Ook voor mij is er geen andere keuze want ik sta er alleen voor voel ik. En het ontdekken van meerdere narcistische relatie`s in mijn leven en mijn eigen codependentie is een eyopener voor mij. Daar wil ik aan werken nu en mezelf op de eerste plaats gaan zetten. Een proces van afkicken van een soort verslaving is het.
Veel sterkte en moed, en dank je voor het vertellen.
Dit had ook mijn verhaal kunnen zijn al had ik toen ik besluit nam om weg te gaan nog steeds vertrouwen dat verdeling eerlijk zou gaan… nou vergeet het maar, niets mee gekregen, inboedel en goederen, alles achtergebleven, slechte mediator die zijn praatjes ook geloofde en mij niet serieus nam (labiele vrouw) om de lieve vrede te bewaren overal van af gezien… pensioen / alimentatie…
Dus nu met lege handen maar wel helend en vrij!!! Nu nog loslaten en vergeven en daar ben ik nog niet aan toe! De tijd zal het leren… we staan er niet alleen voor al had ik toen graag geweten wat ik nu weet. Iedereen die hier doorheen moet veel sterkte en liefde toegewenst.
Japke
Hallo Martin,
Ook voor mij is jouw verhaal zeer herkenbaar. Bij mij betreft het mijn moeder en zoon, en nog wat ‘meelifters’ ofwel ‘Flying Monkees’ binnen de familie. De verhalen zijn verschillend, maar het ongrijpbare, het jou op manipulatieve wijze de schuld geven: dankzij de boeken van Iris Koops (die in mijn ogen een onderscheiding verdient) wordt er zoveel duidelijk. Heel veel sterkte Martin, heel dapper van je om voor jezelf te kiezen. Dat dit het begin moge zijn van echte rust, zonder altijd gedonder!
Warme groet van Maria
Beste Martin en alle lotgenoten,
Ik geloof jullie verhalen uit deze enorme verborgen duistere wereld.
Dit vind ik zelf fijn om te horen van mijn naasten die het rotte uiteindelijk zien of mij zo goed kennen en weten, dat ik anders nooit zou zijn vertrokken, na zoveel jaren. Niet geloofd worden doet pijn. De “ongelovige” laat ik los. Ik ben het waard. Jullie zijn het waard om respectvol, liefdevol, empatisch te worden behandeld.
Door te vertrekken zetten wij de beste move in ons leven. Hoe moeilijk ook. Houd de horizon in zicht. Ontsnapping gelukt -Vrijheid……. Daar heb ik het op getrokken. Succes allen.
Wat een goeie blog. Ik ben blij dat Martin noemt hoezeer alle informatie op internet over narcisme je ook kan verwarren. Ik had hetzelfde en heb dit van meerdere mensen gehoord. Ik heb toen besloten me op de paar bronnen te richten die me het meest betrouwbaar overkwamen en o.a. de boeken van Iris Koops besteld. Die hebben me heel erg geholpen. Omdat het best ingewikkeld is, zeker wat een verborgen narcist doet, vond ik het belangrijk dat de adviezen die ik kreeg onderbouwd en goed doordacht waren want ik wilde niet van de regen in de drup komen. Had al genoeg verwarring meegemaakt in mijn leven. En allemaal mensen in mijn omgeving die lukraak van alles riepen. De beste stuurlui staan aan wal zullen we maar zeggen. Ik ben blij dat ik heb geïnvesteerd in mijn herstel (door o.a. die boeken te kopen), dat heeft zich dubbel en dwars terug verdiend.
Martin, jouw verhaal roept ook bij mij veel herinneringen op. Neem de tijd om te rouwen, verwacht niet dat anderen je zullen begrijpen, ga veel wandelen en maak je hoofd leeg.
Heel veel sterkte!
Martin
Wens je alle kracht,
En de tijd en herstel
Al zal anders zo anders zijn.
Lieve gr.
Kracht
En herstel
Gun zo aan iedereen
Rust in ziel en hooft
Zo’n lange weg
In zoveel ongeloof
Lieve groet yvonne
Martin,
Wat een herkenbaar verhaal. Helaas. Met veel pijn, verdriet, psychische en lichamelijke schade ben ik gevlucht. Worstel nog dagelijks met die schade, al ga ik met kleine stapjes vooruit. Een huwelijk na 17 jaar, zo geëindigd….
Maar nu in een huisje, wat mijn veilige plek is, en ik rust ervaar. Weer bouwen aan mijn herstel, zoeken en vinden “mijn verdwenen zelf”. En elke dag is er mijn God, die mij de kracht geeft om door te gaan. Zonder Hem was het mij niet gelukt.
Sterkte in alles.
Mijn hele ex schoonfamilie lijdt hieraan, verschrikkelijk, nu ook mijn 2 kinderen, het is niet te doen…..
Hoi Martin,
Wat herkenbaar allemaal… wat je schrijft. Ik wil jouw verhaal niet ‘gebruiken’ om mijn eigen verhaal te kunnen delen. Toch wil ik zeggen dat het fijn is dat je mensen hebt die bekend zijn met deze giftige dynamiek. Toen ik in 2009 ‘die deur achter me dicht trok’ wist ik niets van narcisme. Niets! Ik wist alleen dat ik weg moest en dat ik mezelf was verloren. Gelukkig weet ik nu veel meer en begrijp ik beter wat narcisme is, wat het met je doet. En los daarvan voel ik nog elke dag de pijn, de verwarring en zoek ik mijn verloren Zielsdelen terug. Af en toe zijn er weer triggers, die soms een ongekende woede in me doen ontvlammen. De onmacht, de oneerlijkheid en de verwarring hebben mij zó beschadigd dat ik het Leven in Vertrouwen nog altijd erg moeilijk vind. Ik wil ermee zeggen dat hoezeer ik het allemaal met mijn hoofd begrijp, mijn lichaam, mijn ‘systeem’, daar (nog) niet mee is gerustgesteld. Nu 12 jaar verder… na het grootbrengen van mijn kind… ben ik moe. Zo moe dat alle muren omvallen en mijn verwerkingsproces eindelijk kan beginnen.
Ik wens je sterkte en kracht!
Hoewel mijn verhaal anders is, is het (natuurlijk) ook weer heel herkenbaar. Je schrijft dat je te naïef bent door gegaan. Ja, zo kan het voelen, zeker na 40 jaar, maar het is niet fair naar jezelf toe. Dat jij bent blijven geloven in deze relatie, komt door het goede in jou en het slechte in haar; het geloof in het goede van de mens en de liefde vs doortraptheid, manipulatie en gaslighting. Dat zijn duistere kwaliteiten die pas herkenbaar worden als je weet wat het is en hebt gevoeld in je lijf. Het is niet voor niks dat omstanders slachtoffers vaak niet geloven, omdat het onvoorstelbaar is dat iemand zo gewetenloos met je om kan gaan.
Helemaal met je eens. Ik had geschreven of ik dan te naïef was geweest maar dat komt allemaal door de twijfels die je aan een dergelijke relatie overhoudt. Nee ik voel me niet schuldig en weet zeker dat ik wel mijn best heb gedaan om deze relatie (tegen beter weten in) in stand wilde houden!!
Dank voor jouw steun.
In aanwezigheid kunnen lezen wat narcistisch misbruik nu echt inhoudt. Wat een herkenning, maar ook wat nu? Ik heb namelijk een zeer uitgestelde reactie op een huwelijk met een uiteindelijk door justitie gediagnosticeerde psychopaat en zedendelinquent. De scheiding is inmiddels al ruim 20 jaar terug, echter omdat ik een zoon had van deze man die ik alleen heb kunnen groot brengen, heb ik destijds de gevoeligheden weggestopt en ben doorgegaan op kracht. Inmiddels de 50 gepasseerd en nadat ik lichamelijke klachten kreeg van het een in het ander beland en nu bekend met een brein wat reageert volgens een CPTSS. Daar ik dacht dit hele gebeuren allang achter me gelaten te hebben, merk ik dat het nu in alle hevigheid opnieuw de kop op steekt. Mijn zoon is volwassen en is een prachtige man geworden, dat is gelukt. Maar waar ben ik zelf gebleven? Volgens mijn therapeut zou ik ook heel erg boos moeten zijn, maar het lijkt wel of ik murw geslagen ben en dat helemaal niet kan voelen. Ik ervaar momenteel continu een kloof in mijn hoofd, alsof er 2 delen zijn, alleen ze werken geen van beiden meer goed. En ik heb me voornamelijk met het rechter deel geïdentificeerd. Het linker deel hangt er een beetje bij in het gunstigste geval, of is helemaal offline. Alsof daar gewoon niets meer zit. Ik heb af en toe enorme huilbuien. Voornamelijk uit mijn jeugd, het vroege verlies van mijn moeder. Ik kan de hechtingswond soms voelen. En ben denk ik daardoor in het nestje van deze man gevallen destijds. Ik heb in mijn idee oprecht om hem gegeven, met heel mijn hart. Maar vorige week kon ik voor het eerst zien, dat hij helemaal niet om mij heeft gegeven. En ondertussen is mijn halve leven al voorbij en weet ik niet meer hoe ik mezelf bij elkaar moet rapen om verder te gaan. Ik betrap mezelf nog al eens op: het heeft allemaal geen zin meer. Die gedachten wil ik niet, maar ik begrijp het leven eenvoudig weg niet meer. Eigenlijk is niets meer vanzelfsprekend in mijn leven. Nooit geweest ook en nu al helemaal niet in deze bizarre tijd, waar ik erg door getriggerd word. Kan dit nog herstellen?
Lieve Joan,
Jouw ‘verhaal’ laat weer overduidelijk zien hoe wij, jouw lotgenoten, allemaal op onze eigen manier worstelen met een leven wat behoorlijk verwoest is door iemand met een ‘stoornis’. Zo schrijnend om elke keer bij elkaar te moeten herkennen hoe we nietsvermoedend en met onze beste bedoelingen in deze duistere wereld terecht zijn gekomen. Vanuit empathie en werkelijke gevoelens hebben wij ons afhankelijk laten maken van individuen die in een hele andere wereld leven en niets ontziend in staat zijn om een ander in hun macht te krijgen en te houden. Na jouw scheiding had jij een doel, een strohalm, namelijk een kind grootbrengen en opvoeden. Dat was destijds jouw afleiding om de ellende even te vergeten en om door te gaan maar ondertussen was je een heel groot stuk van jezelf kwijtgeraakt. Een diepe wond, want zo lang gemanipuleerd, zo lang meebewogen, zo lang gedacht dat het (voor een deel) aan jezelf lag, dat heeft je beschadigd. Je bent zwaar getraumatiseerd geraakt en erger nog, je hebt jouw rouwperiode gewoon overgeslagen en die komt nu als een boemerang keihard terug. Je bent murw gemaakt en geraakt, je ziet geen perspectief en weet niet waar het moet beginnen en waar het zal eindigen, heel begrijpelijk want je bent echt jezelf kwijt!
Ikzelf ben nog maar kort uit deze duistere wereld gestapt en ik kan je zeggen dat ik het heel zwaar vind om de draad weer op te pakken. Het gaat echt met horten en stoten omdat ik nog steeds niet kan bevatten en niet los kan komen van wat me is overkomen. De boeken van Iris Koops hebben mij veel achtergrond informatie gegeven over hoe het mechanisme van een (psychopathische) narcist zijn vernietigende werk doet. Ook de handreikingen in de boeken geven inzicht en steun om verder te komen. Jij bent niet de enige die gebukt gaat onder depressieve gevoelens en gedachten, dus je bent niet alleen. Als het in jouw situatie mogelijk is, zoek dan een therapeut uit de groep therapeuten en coaches van het Verdwenen Zelf. Zij hebben zich bekwaamd (vaak ervaringsdeskundigen !) in de gevolgen van narcistische mishandeling. Ga een keer naar een lotgenoten workshop en praat met gelijkgestemden, allemaal mensen die ieder op hun eigen manier in deze bizarre wereld hebben verkeert of nog verkeren.
En dan komt altijd weer die opmerking naar boven die wij feitelijk niet willen horen…’Je moet het zelf verwerken en oplossen…’ En ja, dat is de realiteit maar het liefst wil je het delen en sparren met een ander, van je afpraten want dat lucht op en geeft steun. Joan, het is een dikke muur die je zal moeten slechten en trek er veel tijd voor uit. Ikzelf ervaar dat nog elke dag, zoekende naar de Resetknop in mijn hoofd om alles zo vlug mogelijk te Deleten maar helaas werkt het niet zo !! Blijf overeind, zoek goede hulp en praat erover met mensen die je kunt vertrouwen. Ik denk aan je. Liefs Martin
Aan iedereen die zich verwond heeft aan een narcist.
Ik ben de dupe van een narcistische moeder. Ik had dood kunnen zijn doordat ze mij van de trap af heeft geduwd met haar voet in mijn rug toen ik een jaar of 5 was. Ik kwam na bewusteloos geweest te zijn bij onder aan de trap en vroeg terwijl ze nog boven aan de trap stond, waarom ze niet bij mij kwam. Haar enige antwoord was: je bent gestruikeld. Ze heeft zoveel meer op haar kerfstok wat ze ontkent. Ik lieg volgens haar, ben gek en het gaat helemaal niet goed met mij. Een stiltebehandeling is nu ruim 2 jaar gaande. Ik zal je zeggen, dat is van haar kant zo gezien. Ik heb inmiddels besloten dat ik dat kreng nooit meer wil in mijn leven. Ik zal haar zeggen waar het op staat als ze ooit nog voor mij staat.
In die twee jaar dat ik geen contact heb, ben ik eindelijk genezen van alle psychische terreur uit haar hand. Ik weet nu op mijn 44e wie ik ben en waar mijn grenzen liggen. Mijn tip voor iedereen die slachtoffer is: kom voor jezelf op! En wees niet bang mensen te verliezen. De beste mensen blijven je trouw. Aan de rest heb je toch geen drol dus laat er geen traan om vallen. Er zijn miljarden mensen op aarde, er zitten er genoeg bij die wel lief zijn.
Er is geen manier om de narcistische woede te ontkomen. Die komt vroeg of laat altijd. Dus let niet op je woorden, laat je hart spreken en kom voor jezelf op. Laat de mensen links liggen die jouw kant van het verhaal negeren. Wordt boos om wat je is aangedaan. Ook naar de narcist of moet ik zeggen: juist naar de narcist. Wordt mentaal sterk en laat zien dat je sterk bent.
Weet je, zij boeit mij niet meer. Ik heb eerst een nicknaam neergezet bij mijn reactie maar bij deze besloten ook daarin mijzelf niet meer te verstoppen. Ik heet Annemarie en mijn moeder kan de pot op. Het is een loeder, ik hoef haar nooit meer te zien! En ja ik ben boos, woest. Had ze maar moeten praten toen ze de kans kreeg van mij. Nu is het te laat. Ze heeft alle kansen gekregen zelf verprutst.
Dag Annemarie. Nice meeting you.
Jeetje, ik lees hier nu al een tijdje in de rondte, en de ervaringsverhalen lijken steeds schrijnender te worden. Door je eigen moeder van de trap afgetrapt. Niet te bevatten.
Hoewel er, m.i. een beetje een blauwdruk is voor de Narcist, is iedereen toch nét weer even iets anders. Met lichamelijk geweld ben ik nooit geconfronteerd geweest, noch hoefde ik extreem veel huishoudelijke taken te doen. Ik deed het toch niet goed, en bovendien had mijn moeder dat eindeloze gepoets nodig om haar eigen angsten te bezweren. Maar schelden en zwijgen kon ze als de beste. Weken achter elkaar, ze deed alleen haar mond open om me helemaal verrot te schelden. En in die tijd was er geen eten, ik mocht niet onder de douche, kleren werden niet gewassen, en in het ergste geval moest ik in het donker en in de kou zitten.
Mooi vind ik het om te zien; die explosies van woede die sommigen hier delen. Het spat vanaf mijn scherm mijn wereld in. Woede is de weg naar boven denk ik. Ik zit nog teveel verstrikt in ongeloof en mededogen.
Goed zo Annemarie, jouw moeder heeft haar kansen gekregen maar wilde deze niet benutten. Nu moet ze haar dochter missen, maar daar waar wij zelf kapot van verdriet zouden zijn, voelt de narcistische moeder zichzelf slachtoffer, ze voelen namelijk niks zoals wij het voelen. Jij komt er wel hoor, zeker weten. Sterkte met alles,
Lieve groet van Maria
Jeetje Loesje, wat heb je toch een gemene krengen van moeders! Ook jouw verhaal klinkt me bekend in de oren, ik had ook zo’n rotmoeder (inmiddels 93…) Het geluk dat wij nu tegenwoordig hebben is dat de boeken van Iris Koops er zijn waardoor je beter weet wat er met je gedaan wordt door deze ‘loeders’, ik moest wel glimlachen om deze geweldige benaming. Ik zou trots zijn op een dochter zoals jij!
Lieve groet,
Maria