Dit is een gastcolumn van Jantine.
Het is drie uur ’s middags op 5 mei, bevrijdingsdag. Ik zit in een hoekje van mijn huis. De gordijnen aan de voorzijde zijn dicht omdat ik me niet veilig voel. In het huurhuis dat net vijf dagen op mijn naam staat. Ik tril en voel me niet op mijn gemak. Duidelijk hoorbaar is in het huis naast me een verhuizing aan de gang. Mijn bejaarde buurvrouw van 85 verhuist blijkbaar deze middag. Zij wordt geholpen door mijn ex en zijn vrienden. Hij bezorgde me hevige PTSS en de anderen die er zijn en me niet geloofden versterken mijn angst.
De mensen in de woning naast me zijn allen overtuigd van de goedheid van mijn ex, hulpvaardig zijn betekent immers dat je een goed hart hebt? Dat praktisch helpen niets zegt over daadwerkelijk empathisch zijn ontgaat hun volledig. Zijn rookgordijn doet zijn werk.
Ze weten niet wat er de afgelopen vijf jaar allemaal gebeurde. Hoe hij de buitenwereld wijsmaakte dat ik het allemaal niet kan loslaten. Hij, die zo graag ‘vrienden’ met mij had willen zijn. Hij vertelde er niet bij dat ik PTSS heb. Of waarom hij probeerde mij zwart te maken bij instanties, zelfs met hulp van mijn eerste ex-man. Samen probeerden deze mannen, die ineens ‘vrienden’ waren, door hun mails aan de Raad of Jeugdzorg te delen, een beeld te schetsen dat ik labiel was. Slecht was voor mijn zoons. Ik had met beide exen een zoon. De oudste was ik inmiddels door ouderverstoting al bijna kwijt. Voor de jongste (van mijn laatste ex), voerde ik strijd bij de rechter.
De Raad voor de Kinderbescherming (RvdK) trapte in eerste instantie in het betoog van de mannen. Bij uitzondering stelde de rechter zich gelukkig open voor mijn betoog dat mijn PTSS niet door eigen schuld was ontstaan. Deze rechter sommeerde een tweede onderzoek. Ik had het geluk dat de nieuwe persoon van de RvdK me wel serieus nam en mijn ex liet toegeven dat hij mij inderdaad geestelijk had mishandeld. De rechter oordeelde dat ik prima in staat was voor mijn jongste zoon te zorgen en benadrukte met klem dat hun voorkeur uitging naar mij.
Ondertussen zag ik mijn oudste zoon nog steeds amper. Tot mijn enorme verdriet nodigde mijn ex hem (zijn stiefzoon), bij hem thuis uit. Het kind wat van hem op zijn twaalfde weg moest, wat hij negeerde als het bij uitzondering in de weekenden kwam, kwam bij hém thuis. ‘Want’, zo zei hij, ‘dat is goed voor mijn zoon, het halfbroertje’. Ik voelde hierdoor zoveel verdriet en pijn dat ik het gevoel had letterlijk in elkaar te kunnen zakken. In plaats dat mijn ex stimuleerde dat zijn stiefzoon bij mij kwam, nam hij de gelegenheid te baat om mij bij hem af te schilderen als iemand die altijd boos was. Zo hielp hij de echte vader van zijn stiefzoon (mijn eerste ex) om het kind nog verder van mij te vervreemden. Ik stond machteloos. Dat beide vaders zelf de oorzaak waren van de boosheid en machteloosheid bij mij vertelden ze er niet bij. Ex 2 was in de relatietherapieën erachter gekomen hoe ex 1 mij dagenlang negeerde in hun relatie en dat ik daar niet tegen kon en maakte gebruik van deze informatie. Zo werd deze beschadiging nog eens herhaald, wat mij nog verder onderuit haalde.
Die therapieën waren altijd op initiatief van mijn tweede ex, zonder mij erin te kennen, als hij weer eens vond dat het in de relatie niet goed ging. Tot drie keer toe belandde ik in een situatie waarin een therapeut probeerde uit te vogelen wat er aan de hand was, alle oorzaken bij mij legde en de man als de rust zelve, nooit het achterste van zijn tong liet zien. Aan hem lag het nooit. En wat stond die ‘zorg’ en zijn ‘initiatief’ hem goed bij de buitenwereld! Het keerpunt kwam toen hij bij de derde therapeut weigerde te praten over zijn uitspraak dat hij ‘niet wist hoe houden van voelde, ook niet van zijn zoon’. Als zijn zoon er niet meer was, ging het leven volgens de man gewoon door. Dan ging hij met zijn ‘liefde’ wel naar de kinderen van een tehuis waar hij wel eens voor werkte.
Bij dat gesprek knapte er wat bij mij. Dit was niet meer normaal, wat hij ook zei. Alle spanning van de laatste jaren kwam samen. Ik kon niet meer. Wilde niet meer. Hij had al zo vaak gedreigd om weg te gaan, te willen scheiden. Ik was de angst dat hij zou gaan zat. Ik was ervan overtuigd dat er geen leven was zonder hem, maar doen alsof geen liefde kunnen voelen normaal was en het daar niet over willen hebben, klopte van geen kant. Van een relatie waarin hij in het begin dagelijks zei dat ie van mij hield en we alles gemeen hadden veranderde het in: ‘We hebben niets gemeen’, en de woorden ‘Ik hou van je’ weigerde hij al heel lang uit te spreken, omdat ie daar volgens hem toch op teruggepakt zou worden.
Ik nam het besluit niet met hem verder te gaan. Na nog tien dagen samenzijn, waarbij hij mij negeerde maar wel vrolijk deed tegen zijn zoon en liedjes floot, was ik het zat. Het was nota bene moederdag, zo wrang. Ik was op. In een impuls probeerde ik hem vanuit de keuken letterlijk het huis uit te duwen. Dat lukte niet, hij was sterker. In mijn wanhoop en onmacht gooide ik spullen van het aanrecht naar buiten. Ik schreeuwde en hij genoot. De grijns op zijn gezicht zal ik nooit vergeten. Dit was wat hij wou. De hele wereld moest mij horen. Zo leek hij weer de rust zelve.
Al het gezuig en het gemanipuleer van hem was binnenskamers gebleven, dat hadden mensen niet gezien. Zijn bril was op de grond gevallen en geplet door een weckpot. Nadat hij de politie had gebeld zette hij theatraal de bril op zijn neus. Ik, die allang met de gedachte speelde dat ik niet meer wilde leven, ging weg. Ik probeerde op een stille plek mijn leven te beëindigen, maar het drankje wat ik dronk had niet het beoogde effect. Ik zat een paar uur verdoofd onder de bomen en besloot naar mijn ouders te gaan. Ik zou wel zien wat er zou gebeuren. Alles was nu verloren.
Noodgedwongen moest ik echter terug naar ons huis. Mijn ex vertrok echter niet. En zo leefden we er nog een tijdje samen. Na drie weken en tussenkomst van de politie vertrok mijn ex alsnog. Hij bleek al die tijd wel iets achter de hand te hebben. Maar wilde zo lang mogelijk in zijn huis blijven.. Want dat was het immers, zijn huis. Niet ons, maar zijn huis. Zijn bad. Zijn kachel.
Ik moest op zoek naar een advocaat en onderweg naar hem toe stroomden de tranen over mijn gezicht. Mijn advocaat opperde na het beluisteren van mijn relaas of mijn man een narcistische persoonlijkheidsstoornis had. ‘Nee’, zei ik stellig. Maar ik ging erover lezen op het internet en bestelde het werkboek van Iris Koops. En hield niet meer op met lezen. Dát was het dus. De rare opmerkingen, mijn gevoel, het viel op zijn plek. Toen ik hem na mijn zelfmoordpoging voor de voeten gooide dat ik dood had kunnen zijn was zijn antwoord dat ie het vooral stom vond. Verder niks. Het deed hem niks. Ik werd bang. Deze man die ze 100% vertrouwden had mij gebruikt. Hij had genoten van het voetstuk waarop ik hem plaatste. Hij had mij telkens opgedragen te veranderen als hij weer eens ontevreden was. Dat was een terugkerend patroon. Even was het geweldig en daarna kwam de onvrede weer terug. En als ik hem weer kon overhalen was dat óók mijn schuld.
In de maanden erna werd ik zo bang dat ik trillend in mijn huis zat. Hij kwam immers nog af en toe bij de buren. Die ‘hadden er een fijne buurman aan’ en weigerden rekening te houden met mij. Ik ‘was een vreselijk mens’.
Ik ging in therapie bij iemand uit het netwerk van het Verdwenen Zelf. Ik kreeg EMDR, wat een beetje hielp. Maar alle rechtszaken rond scheiding, mijn jongste zoon en het vermogen en alle perikelen rondom mijn oudste zoon deden me geen goed. En het allerergste was het ongeloof van mensen. Mensen die vrienden waren, maar die ik door de PTSS, als ze contact hadden met haar ex, niet in mijn buurt kon verdragen en die ook angst opriepen. Zij waren, vond ik, nog erger dan de daders.
Ik ben voor mijn leven getekend. De man die ik zag als grote liefde, bleek onderhuids een kil berekenend monster. Al die keren dat hij zei: ‘Ik weet niet hoe houden van voelt, wat voel jij dan voor mij?’, ‘Ik ben de belangrijkste persoon in mijn leven’, ‘Ik bedenk alles wat ik doe, ik doe niets zomaar’, ‘Ik ken geen hoogtes, maar ook geen dalen, mijn gevoel is een vlakke lijn en daar ben ik blij mee’, ‘Vriendschappen zijn praktisch, je hebt elkaar nodig, als je elkaar niet meer nodig hebt, gaat de vriendschap ook over’, ‘Ik zeg : ’Ik hou van je’ tegen onze zoon, omdat ik denk dat ie dat graag wil horen’, ‘Je moest eens weten wat voor slechte dingen ik allemaal denk over anderen’, al die keren weet ik zijn gedrag aan zijn jeugd. Dat hij het daardoor niet herkende. Maar had ik maar naar mijn intuïtie geluisterd. Het was een groot toneelspel. En dat is het nog.
Ik weet nog als de dag van gisteren hoe hij mij op een maandag geen antwoord wilde geven op de vraag of hij van mij hield. Toen hij dagen later op vrijdag thuis een glas whisky ging drinken bij de kachel met zijn beste en enige vriend en ik, door zoveel neppe gezelligheid terwijl ik al dagenlang intens verdrietig en onzeker was, ruzie maakte. Dat was precies wat hij wilde dat zijn vriend zag. Die had zijn gedrag niet gezien van die week, maar zag nu wel mijn ‘hysterische’ gedrag.
Wat dat kon hij als geen ander: mij de schuld geven. Feesten verpesten en zelfs zo dat ik ervan overtuigd was dat het weer aan mij lag. Het was nooit goed genoeg immers in zijn ogen. Hij stelde de eisen, nam zelf geen initiatief en kon daar dus ook niet op afgerekend worden. Maar ik wel.
Ik ben psychisch mishandeld. Dagenlang genegeerd. Niet geloofd. Kreeg nooit gelijk. Kreeg tegenstrijdige signalen. Werd verantwoordelijk gehouden voor alles wat er in het leven van hem mis was. Werd afzijdig gehouden van mensen uit zijn verleden. Kreeg de schuld van verlopen contacten uit het verleden terwijl hij daar zelf debet aan was. Verloor mijn gevoel voor eigenwaarde. Ik las ergens dat een narcist gemiddeld de eerste twee jaar het toneelstuk vol kan houden voordat hij zijn masker laat vallen. Dat klopte achteraf precies.
Ik ben niet op zoek naar een relatie. Degene die mij ooit de moeite waard zal vinden zal moeten praten als Brugman om mij te overtuigen dat hij het echt meent. Ook moet ik het voelen. Ik weet wel dat alles wat mijn exen zeiden, omgekeerd waar was. Zij die zeiden dat ik verlegen was en dat ook tegen hun vrienden zeiden, die mij in en rol dwongen waar ik niet in hoorde, mij manipuleerden en bijna kapot maakten, bewust, dag in dag uit. Zij maakten mij strijdlustig.
Ik hoor hun stampende schoenen op de trap van mijn buurvrouw en kijk de klok vooruit. Op naar een echte bevrijdingsdag.
15 reacties op “Bevrijdingsdag?”
Niet te geloven dit verhaal, ik zit hier met open mond te lezen, omdat ik eerst dacht dat dit over mezelf ging. Ik heb precies hetzelfde meegemaakt, ik ben verbijsterd… Heel veel sterkte, ik weet als geen ander wat dit alles met je doet. Ik was ook 5 jaar met een narcist samen en ben al 1,5 jaar bij hem weg, maar nog iedere dag lever ik een innerlijk gevecht omdat ik nog steeds denk dat ik niet genoeg mijn best had gedaan. Ik weet rationeel gezien dat dit niet klopt. Maar mijn gevoel is kapot gemaakt, mijn eigenwaarde door de plee gespoeld, ik zie het leven soms niet meer zitten. Omdat ik weet dat ik nooit meer de oude wordt. Diegene die ik was voordat ik mijn ex tegen kwam. Ik heb alles gegeven wat ik in me had. Maar ben vervolgens met de grond gelijk gemaakt op precies dezelfde manier als dit verhaal. Ik stop nu want alles komt weer boven. Heel veel sterkte!
Beste Diana, en ik maar denken dat ik de enige was in zo’n dubbele situatie. Maar hou vol. Wat mij hielp, naast de boeken van Iris en de therapie, om alles wat ze zeiden om te denken. Als één van hen vroeg bij instanties: ‘Haat jij mij Jantine?’ Dan realiseerde ik me later dat dat over hem ging. Ik was niet bezig met haten, maar met mijn kind. Alle mensen die ik tot nu toe ken die slachtoffer werden van een narcist zijn stuk voor stuk mooie mensen met inlevingsvermogen en met een echt gevoelsleven. Dat hield me op de been. Ze waren jaloers op de wijze waarop ik vanzelfsprekend met mijn zoons omging. De band en de onvoorwaardelijke liefde. Dat wat zij afkraakten daar was ik dus goed in! Ik was geen slechte moeder, juist een goede. Ik hoop van harte voor je Diana dat je jezelf weer terugvindt. De oude word ik ook nooit meer, maar na zes jaar kan ik zeggen dat de nieuwe ik uiteindelijk mooier is. Gebutst, maar nog steeds mooi als mens. Een soort van brocante… Sterkte Diana!
Hallo Jantine,
Met tranen in mijn ogen en mijn hart lees ik je reactie.
Dank voor je lieve, bemoedigende woorden. Door mijn kinderen ( ouder- en grootouderverstoting door ex) en door mijn broers weggedaan ( onze moeder) , zwartgemaakt en als DE narcist neergezet.
Zelf weet ik beter,”ik heb liefde in mij, ben een mooi mens met inlevingsvermogen” en mag die ook uitdragen.
Mijn moeder en exman waren/ zijn de narcisten.
Helaas hebben zij een groot netwerk opgezet tegen mij en velen geloven dit nog steeds.
Ik ben nu 21 jaar gescheiden, houdt dit dan nooit op? Moeder is in 2000 overleden.
Mijn oudste broer heeft , afgelopen week, een smerige mail over mij rondgestuurd op de whatsapp van onze familie. Ik had mijn 2 oudste broers gewezen op de site : ” het verdwenen zelf” en dit was zijn reactie. Kwam ik soms te dicht bij ZIJN pijn?
Hij wil mij terug in een hokje stoppen, geeft mij de schuld van alles, wil niet naar zijn eigen pijn kijken met onze moeder, gaf wel aan (winst) dat moeder een narcist was. Hij zegt dat ik 200% mijn moeder ben en dat is waarom ik ook in de lach schiet: zij was toch zo lief en goed en toch gooit hij mij ( DE narcist) uit de familie die zo op haar lijkt??? Ik heb me altijd verzet tegen het kwaad dat zij en mijn ex aanrichtten.
Gelukkig hebben stiefbroers en zussen ( nu nog 11 in leven) ook nare ervaringen met moeder en zullen zij mij niet allen laten vallen. Mijn exman is de lieve , aardige ex schoonbroer, die zoiets nooit zou doen.
Dank ook aan Diana, veel herkenning!
Lieve Jantine,
Als lotgenoot voel ik direct weer de onmacht die me bekruipt als ik jouw trieste verhaal lees. De onmacht over wat je is aangedaan en de onmacht die je ervaart als niemand jouw verhaal gelooft. Het bekende verhaal wat zich telkens achter de voordeur heeft afgespeeld. In jouw geval gelukkig nog een rechter die nadacht en jou wel serieus nam, een advocaat die ook in de gaten had wat er zich in jullie relatie afspeelde. Het zijn eerder uitzonderingen dan regel. Jouw diepe verdriet en de pijn die je nu ervaart, wetende dat je in een illusie hebt geleefd, de angst voor de toekomst om te moeten leven met de wond in jouw lijf en die waarschijnlijk nooit meer helemaal verdwijnt. Mijn (verborgen) narcist was weliswaar een andere, milder wellicht, maar de schade die ze bij mij in 39 jaar berokkent heeft is vele malen groter dan ikzelf kan bevatten. Nog steeds stoei ik met dat verleden, kan het moeilijk loslaten en zit daardoor ook nog steeds in de knoop met mezelf ondanks de goede hulpverlener die ik via Het Verdwenen Zelf heb gevonden. Weet dat je niet alleen staat in deze situatie. Wij als lezers en lotgenoten weten wat er speelt en hoe moeilijk het is om uit die ’trekkende put’ te komen. Ikzelf zit er nog volop in… Sterkte!!
Beste Martin,
Lotgenoten zijn goud waard. Niemand anders begrijpt waar je mee worstelt. Reacties van anderen, hoe goed bedoelt ook, kunnen zo pijnlijk zijn. Mijn verhaal was een momentopname waarop ik schrok van de wijze waarop ik weer even terugviel in de angst en spanning die hij en anderen opriepen. Het zal altijd wel een dingetje blijven, maar niet zo heftig als die middag. Ik ben op dat moment echt dit verhaal gaan schrijven en dat hielp. Het overlezen en de aanvullingen van Iris ook. Dat wat je in je leven meemaakt raakt vertrouwd en schokt je zelf minder. De reacties van jouw en anderen helpen met het serieus nemen ervan. Dankjewel voor je lieve en begrijpende woorden en ook voor jou sterkte!
Hallo Martin,
Ja “de schade is vele malen groter dan ikzelf kan bevatten”, ook ik ervaar dat nog steeds na 50 jaar met een narcistische moeder en 29 jaar huwelijk.
Rond de scheiding ben ik 3 maanden opgenomen geweest op de Hezenberg in Hattem (zeer goed geholpen, maar het woord narcisme heb ik daar nooit gehoord) , maar eigenlijk wel in verpakte vorm bv ze zeiden daar: “je hoopte door dit huwelijk je vader terug te krijgen, maar je kreeg je moeder”. Mijn vader was een topper en overleden toen ik 11 was, daarna was ik overgeleverd aan een narcistische moeder.
De schade zit er nog steeds en ik ben bang dat beide broers en mijn kinderen ook narcistische trekjes hebben. Het zit in de genen. Dank voor je reactie en veel sterkte!
Jantine,
Hoe herkenbaar jouw verhaal van de 2 exen en de RvdK. De RvdK was echter ingepalmd en op de hand van de exen: uithuisplaatsing van mijn kinderen dreigde. De rechter – een oudere wijze vrouw – hoorde de mannen aan en stelde: als 2 mannen zo bezig zijn tegen 1 vrouw, dan moet dat wel een hele sterke vrouw zijn! Dus ook zij gelastte een nieuw onderzoek en vielen de heren door de mand. De voogd wist niet of ze mij moest geloven of niet: de exen hadden hun verhalen perfect afgestemd. Mijn oudste vertelde aan iedereen die het wilde horen – ook aan de rechter – dat het verhaal van de 2 mannen niet klopte! De voogd adviseerde mij opnieuw therapie te nemen. Ik zocht en vond iemand die mij op het boek van Iris attendeerde. Toen ik dat had verslonden en meer inzicht had gekregen kwam gelukkig ook deel 2 uit. Hoe kan ik mijzelf weer vinden… ik had echt een leidraad nodig! Inmiddels was de voogdij opgeheven en beide exen waren als sneeuw voor de zon verdwenen. Naar hun kinderen kijken ze inmiddels allang niet meer om. Die passen niet – meer – in hun verhaal. Gelukkig.
Ondanks het 2de boek van Iris heeft het mij echt een hele tijd gekost (6 jaar) om er weer goed bovenop te komen. Emotioneel: ik heb een fijne nieuwe partner maar hij heeft ook het laatste verschrikkelijke stuk mee gemaakt en wij zien samen de beschadigingen bij mijn kinderen. Zij zijn ook nog aan het herstellen: dat kost tijd, warmte, liefde en bevestiging. Mentaal: alle “hulpverlening” was verblind door deze 2 exen. Toen de rechter haar finale – wijze – uitspraak had gedaan werd ik onderkend. De “hulpverlening”: jeugdzorg en co en de RvdK slopen weg als dieven in de nacht. Ik heb van alles te horen gekregen… ik zou mij niet lijdzaam genoeg opstellen… 35 hulpverleners hebben we over de vloer gehad! 35! Wat een geldverspilling aan salarissen: al die uren die gedeclareerd zijn uit blindheid voor wat er zich echt afspeelde… Ik moest niet zo sterk zijn en niet zo voor mijn kinderen opkomen… Van binnen was ik op, stuk, kapot. En ja het heeft lang geduurd voordat ik weer het vertrouwen in mijzelf hervond.
Mijn oudste zegt nu: mam dat je dat hebt volgehouden… hij woont sinds kort samen… hij begint nu te in te zien hoe hij al die jaren voor de gek is gehouden en gepaaid door zijn vader met valse voorwendselen. Hij komt nu zelf met allerlei verhalen… Hij probeert te begrijpen maar ziet ook dat dit niet te begrijpen valt. Dat ik het Verdwenen Zelf heb ontdekt en uitdraag vind hij gaaf! “Mam: kinderen en hulpverleners moeten weten, moeten leren zien dat het anders zit…” Ook de beide andere kinderen hebben hun eigen plan getrokken. We zijn – nog steeds – aan het werken aan onze band. De vaders zijn niet verdoemd – dat heb ik nooit gedaan en daar geloof ik ook niet in want kinderen zijn ook loyaal naar de andere ouder toe. Maar toch voelt alles soms nog heel kwetsbaar… Schrik ik van een stille narcistische collega en weet ik daar nog even niet goed raad mee… Ontdekt mijn jongste dat haar verbroken verkering wel een hele narcistische jongen bleek te zijn… We zien het wel – achteraf – en we herstellen. Dat is grote winst!
Hoe mooi zou het zijn wanneer we met vertrouwen in onszelf een narcist – op voorhand – zouden herkennen en al vroegtijdig konden leren parkeren…
Ondanks al het geld aan advocaatkosten en waardeloze “hulpverlening” is het voor mij nog steeds Bevrijdingsdag Jantine! En we gaan door… Al sinds 19 januari 2015.
Zo herkenbaar alle lieve mensen hierboven.
Ik heb een allergie ontwikkeld voor narcisten! Zodra ik het eerste teken herken, stop ik acuut het kontakt!
De makkelijkste herkenningen zijn m.i.:
– te veel bellen en willen langs komen op tijdstippen die jou niet uitkomen (‘vooral als je de ander net gezien hebt)
– het dan toch voor elkaar krijgen (je voelt je vertederd dat diegene je weer wil zien) dat hij een uur later weer voor de deur staat terwijl je juist naar huus bent gegaan om je belasting in orde te maken (of wat dan ook)
– na een ruime maaltijd, een uur erna weer trek hebben en jij gaat verzinnen met dat wat er in huis is nog iets te koken tot diep in de nacht
– om 3 uur ’s nachts de gemiste uitzendingen sport, politiek nog even willen zien
– zo ook vanaf half 7 alle nieuwsprogramma’s terwijl je nog in diepe slaap bent
– beloftes om jou te delen in zijn pensioen terwijl je elkaar net kent nadat zijn vorige ex recht erop had doen gelden, en ik heb vind ik geen recht na 40 jaar werken door hem om daar aanspraak op te maken.
Vorenstaande heeft vooral te maken met “inventariseren ” waar je gevoelig voor bent. Ben je dat niet zoekt de ander net zo lang door totdat diegene WEL iets heeft gevonden, bv.
– vriendschappen
– op tijd komen
– wel of niet mee gaan naar een feest
– je tot het laatste moment in het ongewisse laten, en dan natuurlijk ga ik met je mee! Verbaasd uitroepen
– altijd met gierende banden een airport bereiken of een trein of vlucht te halen
– midden in de nacht een op jou gebaseerd levensverhaal verzinnen instrumentaal begeleid met humor! Op de cello. Via de telefoon, ach hoe romantisch!
En je energie slijt en slijt totdat je geen enkele weerstand meer hebt, je niet meer weet wie je bent, en bibberend opstaat, alles uit je handen laat vallen, niet meer kunt denken.
Kluizenaar worden, zonder relatie, helpt en gewoon alleen uitgaan en losse gesprekken aangaan nav een film, concert, tentoonstelling, helpt enorm! Geen adressen of telefoonnummers uitwisselen. Je ruikt naar te empatisch mens. Gewoon zo weer krachten opbouwen en weten dat je iemand bent en iets te melden hebt.
Narcisten vertellen al 50 jaar hetzelfde. Het lijkt dat ze een goed geheugen hebben, maar het verhaal is net als de tafel van 9 erin gestampt en een nieuw DNA geworden !
Sterkte allen, jullie ZIJN het die kracht hebben. Geloof daar weer in!
Metta
Mirjam
Bijna huilen als ik je verhaal lees. Het is ook zo moeilijk om te genezen van het idee dat het allemaal aan jou lag. De angst dat ik gemeen ben of niet goed ben en mensen teleurstel of pijn doe bekruipt me nog te vaak, het aangeven van grenzen geeft hyperventilatie. We moeten hard werken om ze uit ons hoofd en uit ons leven te krijgen. Maar het is frustrerend want de wereld kan het moeilijk zien/bevatten. En de wereld niet kunnen laten zien hoe goed zij zijn in ’triangulation’ en jou er ‘op een bepaalde manier opzetten’ zijn, is blijvende pijn. Toch wens je het ook niemand toe om ervaringsdeskundige te worden. Maar als ik dit niet op de harde manier had geleerd, had ik waarschijnlijk ook nog steeds iemand geweest die dacht “Ja maar in elk mens zit iets goeds”. In deze mensen zit geen goed. Alles is slecht wat ze doen en het zijn vermomde monsters die ons voor de gek houden en stuk maken. Alles stuk maken. Ik wens je zoveel kracht op je pad naar bevrijding. Lang leven je strijdlust. Ik strijd met je mee op afstand! Bedankt voor het delen van je verhaal.
Dankjewel Ivy! Ik kon me inderdaad ook niet voorstellen dat mensen anders dachten dan ik of echt slechte gedachten hadden. Heb uw naaste lief als uzelf was mijn motto. Nu niet meer. Het was een wijze les. Inmiddels ben ik niet bang om nieuwe mensen te leren kennen. Ik ben onlangs zelf verhuist en woon nu in een fijne buurt. Toch leg ik iedereen onbewust langs mijn narcismemeetlat en luister goed naar mijn intuïtie. Die spreekt geen Russisch meer zoals vroeger, ik weet nu goed wat mijn intuïtie me duidelijk maakt. Deze ervaring was inderdaad een harde les die ik ook niemand anders gun. Maar het heeft me onbedoeld ook iets moois gegeven. Ik ben bijna afgestudeerd en ga straks aan het werk in een vak waarvan ik nooit had gedacht dat ik daar geschikt voor was omdat mijn exen dat zeiden. Ik weet nu dat het tegendeel waar is. Dankjewel voor je reactie Ivy! Ik strijd met jou mee.
Beste Loes,
Mijn eerste gedachte die opkomt na het lezen van jouw verhaal is dat ik blij ben voor jou dat je er met je nieuwe partner en je kinderen zo over kunnen hebben. Wat een steun, maar tegelijkertijd is je eigen herstel daarmee natuurlijk niet klaar. Wonderlijk en herkenbaar hoe je jongste ook in eerste instantie bij een narcist beland. Bij mij leken mijn exen qua gedrag op mijn vader (geen narcist, eerder autist, maar wel iemand die weinig aandacht gaf, maar veel eiste). Vertrouwd, en dus gingen de alarmbellen niet af. Nu gelukkig steeds vaker! Het blijft bevrijdingsdag en we gaan zeker door. Ik ben ‘blij’ om te zeggen dat ik anderen heb kunnen helpen om te benoemen met wat voor persoon ze te maken hadden. Daarmee waren hun problemen niet opgelost, maar vielen de kwartjes op tijd. Dat moment waarop je eindelijk snapt hoe het zat en dat het niet aan jou lag. In relaties met narcisten is het niet ‘waar twee kijven, hebben twee schuld’. Wat ik wel lastig vind is om me voor te stellen dat iemand echt oprecht van mij zou kunnen houden. Dààr ligt nog wat werk voor mij. Fijn dat jij iemand hebt gevonden! Geeft mij ook weer een duwtje in de goede richting. Het kan.
Wat fijn dat je schrijft” waar 2 kijven hebben 2 schuld” dat dat niet geld in relaties met narcisten: dit was nog een stuk waar ik mee worstelde.
Dank je wel en ik geloof je.
Wisten anderen dit ook maar. Dit antwoord ga ik wel geven als mensen mij dit voor de voeten gooien.
Liefs!
Merel
Lieve Jantine, bedankt voor het delen van wat jij hebt meegemaakt. Hoe je het opgeschreven hebt is ongelooflijk knap. Het is zo moeilijk om de bizarre, manipulerende, verborgen vorm van narcistische mishandeling te beschrijven, zeker voor buitenstaanders, of voor (nog) onwetenden. Wat heb je dat goed gedaan. Dankjewel!! Van ontkennen dat je partner een narcistische persoonlijkheidsstoornis heeft tot het neerzetten van dit blog. Je beschrijft het verborgen misbruik zo geweldig goed. Herkenning en erkenning. Velen die dit hebben meegemaakt of nu meemaken zullen zich hierin herkennen. Het besef waar je je in bevindt. Dan pas volgt heling. Net als bij mij was ook voor jou Het Verdwenen Zelf de redding. Wat fijn om te lezen!
Hartelijke groet,
M.
Ik heb je verhaal vol angst, fysieke pijn en verdriet gelezen. Die machteloosheid is zo herkenbaar. Wat je schrijft: ‘hulpvaardig zijn betekent immers dat je een goed hart hebt? Dat praktisch helpen niets zegt over daadwerkelijk empathisch zijn ontgaat hun volledig.‘ is de nagel op de kop en wat ben ik blij dit voor het eerst zo zwart op wit te lezen. Ook ik ervaar het zo. Het stukje in het boek van Iris waarbij een geïnterviewde psychopaat letterlijk toegeeft: ‘ieder mens wil geloven in de goedheid van de mens.’ Waarbij hij aangeeft dat dat net onze valkuil is waar zij zo goed gebruik van maken. Dat raakte mij enorm, maar geeft die machteloosheid weer waar we mee te maken hebben. Anderen willen het niet zien of geloven. Dat raakt mij als persoon altijd heel diep. Ik neem het toch heel erg persoonlijk. Als een goede vriendin mij zoiets zou vertellen, zou ik haar geloven omdat ze mijn vriendin is. Maar ik herken zo goed het feit dat mensen mij meteen op de rooster leggen en de narcist het voordeel van de twijfel geven. Nu ik er wat uit aan het komen ben herken ik voor mezelf ook ‘neen, zo hoort het niet. Geen enkel mens (narcist of gewoon persoon) die zogenaamd dichtbij me staat zou mijn verhaal zo makkelijk mogen in twijfel trekken. En toch zijn zij soms ook maar het slachtoffer van de narcist zelf. Iets wat ze nog niet inzien en mss ook nooit zullen inzien. Het maakt mezelf nog heel erg verward. Ik ben vele mensen kwijt geraakt door de narcist, maar wil ik hun vriendschap wel als ze zo makkelijk en snel twijfelen aan mijn verhaal. Then again worden ze ook gebrainwasht.
Ver uit hun buurt blijven is de boodschap en voor mij geldt dat ook voor mensen die de kant van de narcist kiezen. Ik leer mijn grenzen kennen en daarbij ook wat ik toelaat in hoe mensen (narcist of niet) me behandelen.
Bedankt voor je eerlijke, open verhaal. Heel veel respect hiervoor.
Beste S,
Ik ben onder de indruk van wat je beschrijft en herken het. Mensen kwijtraken en grenzen stellen is het pijnlijkst en lastigst. Dealen met onbegrip en het machteloze gevoel anderen niet te kunnen overtuigen terwijl je de waarheid vertelt. Ik had zelfs wel eens het idee dat overtuigd christelijke mensen in mijn voormalige vrienden- of werkkring het makkelijkst meegingen in het verhaal van mijn ex. Mensen willen inderdaad geloven in het goede van de mens. Dat niet iedereen goed is kan dan een enorme schok zijn. Het delen van mijn verhaal en het lezen van alle reacties sterkt me omdat het velen overkomt. Bij elkaar en bij Het Verdwenen Zelf vinden we de (h)erkenning die zo nodig is. Ik hoop dat mijn verhaal anderen ook weer helpt. Het is soms een weg met vallen en opstaan. Veel mensen kwijtraken, maar daar ook sterker door worden doordat je jezelf en je gevoelens serieus nam. Maar makkelijk is dat niet. Ik wens je sterkte om hiermee om te kunnen gaan en er uiteindelijk in te kunnen berusten. En hoop dat er fijne nieuwe vrienden komen die luisteren, respecteren en je geloven op je woord. Die zijn goud waard.