‘Over vechtscheidingen wordt te veel gedacht dat beide ouders schuld hebben, maar in veel gevallen gaat dit niet op.’ Dit zegt Tako in een vandaag verschenen interview op de website van omroep Human (voor de link, zie onder). Bij de helft van complexe scheidingen speelt huiselijk geweld een rol. “Dit zijn dan feitelijk geen vechtscheidingen, het gaat niet over een juridisch conflict dat je terecht of onterecht uitvecht bij de rechter, maar het gaat over een eenzijdig patroon. Waarbij de pleger van het huiselijk geweld via juridische, financiële of psychische middelen – ook emotioneel geweld – macht blijft uitoefenen over de partner, maar dan via de arena van het familierecht.”
Doordat het systeem van familierecht te weinig oog heeft voor huiselijk geweld, worden onveilige situaties in stand gehouden, zegt Tako. “Binnen de wereld van vechtscheidingen, de professionals en de instanties waar je mee te maken krijgt, wordt elke vechtscheiding geïnterpreteerd als twee mensen die hun emoties niet goed onder controle hebben en dat juridisch tegen elkaar misbruiken. Die situaties zijn er natuurlijk wel, maar als mensen in een situatie van psychisch geweld zitten, dan moet je die mensen niet samen in een mediation, communicatie of zorg-traject zetten.”
De gevolgen zijn ernstig, zoals uit de vele getuigenissen blijkt. Bijna dagelijks komen deze verhalen bij ons binnen. “Het is volstrekt hertraumatiserend”. Er zou veel meer aandacht moeten zijn voor een goede analyse vooraf. ‘Uiteindelijk ‘verdien’ je dat ook terug doordat het niet alleen kosten bespaart, maar ook een hele hoop trauma.”
In het stuk legt Tako ook uit dat we in Nederland voor dit soort scheidingen een een andere naam zouden moeten hanteren. ‘Deze mensen zitten veelal ongewild in een vechtscheiding. Het woord vechtscheiding klopt dan ook eigenlijk niet. In het Engels noemen ze dit post-separation abuse. Ik heb er nog niet een mooi Nederlands woord voor gevonden, maar wat je ziet is dat het psychische of fysieke geweld dat al tijdens de relatie speelde, wordt gecontinueerd na de scheiding.”
Lees hier dit boeiende artikel:
https://www.human.nl/scheiden-met-stine/lees/vechtscheiding.html
Zo herkenbaar!! Goed dat er steeds meer duidelijk wordt en herkenbaarheid aan wordt gegeven. Had ik dat ook maar gehad. Ik heb mijzelf zo eenzaam gevoeld. Niemand geloofde me waardoor ik niemand meer vertrouwde. Nog steeds vind ik het heel lastig om mensen te vertrouwen. Gelukkig heb ik gevochten voor mijn kinderen! Deze wonen dan ook bij mij. Het beeld van de RvK en UHP en OTS klopt als een bus. Dat hing mij ook boven het hoofd. Alles in gang gezet door de narcistische vader van mijn kinderen….
Gelukkig gaat het goed met de kinderen. Vader prikt af en toe door een kaart in de bus te schuiven.
Ikzelf ben flink beschadigd, red me wel, maar voel me vaak leeg en eenzaam. Heb ik nog steeds geen nieuwe relatie, terwijl vader dit al na 2 maanden had.
Lieve Anoniem,
Met mij hetzelfde verhaal. Ik zette hem op een voetstuk omdat ik geen greintje eigenwaarde had. Ik werkte me kapot om hem gelukkig te maken, eigen kinderen en nog 4 pleegkinderen. Ik wilde perfect zijn voor hem. Hij verwaarloosde me gruwelijk maar dat verdiende ik. Ik moest liever zijn. Ook seksueel spoorde hij niet. Maar ik schaamde me zo en kon hem niet voor gek zetten. Ik hield het niet vol. De eenzaamheid was niet langer te verdragen.
Toen ik wilde scheiden kwam zijn ware aard naar boven. Ik vluchtte met 2 van de 4 kinderen, met gescheurde rib. Niemand geloofde me, ook de familie niet. 8 maanden van hot naar her. Radeloos en wanhopig. Ik heb nog veel flashbacks, maar leef nu zoals ik wil.
De prijs is hoog. De 3 dochters zijn erg ongelukkig, kunnen zich niet hechten. Het is onbeschrijfelijk waar ik doorheen ben gegaan. Ik geef antwoord aan anoniem omdat mijn psychopathische ex zich nimmer laat kennen en de vriendelijkheid zelve blijft. “Zij (ik dus) zal het probleem wel zijn.”
Ik ben nu 77 en gelukkig met mijzelf. Maar de pijn om het leed van m’n kinderen is en blijft erg.
Mijn ex heeft nooit met mij samen willen werken aan de verdere opvoeding van de kinderen, die bleven de rekening betalen tot op vandaag. Het gaat tenslotte om hem. Hij is Dik Weltevreden !
Hallo Frederika,
Ik sta naast je en zou je een hand willen geven, samen sterk.
Jarenlang mijn ex de hand boven zijn hoofd gehouden zelfs na 3x buitenechtelijke relaties binnen ons 29 jarig huwelijk.
Ook ik werd verwaarloosd, hij was de belangrijkste persoon, alles draaide om hem. Hij moest alles hebben ten koste van anderen. Ook ik zette hem niet voor gek, cijferde mezelf volledig weg en raakte mezelf helemaal kwijt.
In mijn gezin van 7 personen was er een erg eenzaam en dat was ik, alles lag immers aan mij.
Niemand gelooft mij, mijn 5 kinderen zijn van me vervreemd en mijn 11 kleinkinderen mag ik niet zien (ouder- en grootouderverstoting).
Gelukkig ben ik “alleen maar” geestelijk mishandeld en niet lichamelijk.
Ja de prijs is hoog, ik ben nu 21 jaar gescheiden, ben 71 jaar en… gelukkig met het leven dat ik nu heb al mis ik wel mijn kinderen en hun kinderen.
“De pijn om het leed van mijn kinderen is en blijft erg” schrijf je heel mooi en het is o zo waar!
In het huwelijk alles voor mijn kinderen gedaan, hij deed ook niets aan de opvoeding.
Nu heeft hij alles en sta ik met lege handen. Gelukkig heb ik mijn geloof.
Ik blijf hopen en bidden dat deze situatie nog eens zal veranderen en dat mijn kinderen zichzelf bevrijden en deze moeder weten te vinden.
Veel sterkte voor iedereen en bedankt voor jullie reacties!
Een dikke knuffel voor alle moedige mensen die met een narcist te maken hadden/ hebben en er nu over durven te vertellen.
Herkenbaar verhaal, en het is maar een zeer schrale troost dat het verhaal zo herkenbaar is voor velen hier.
Ik heb het gered, ben weggekomen, zónder gedeeld gezag en zónder omgangsregeling. Mijn omstandigheden waren echter eigenlijk door puur toeval (of goddelijke voorzienigheid) zo, dat ik nadat ex en ik uit elkaar zijn gegaan, ik alleen stabiel werk kon krijgen aan de andere kant van de grens. Bijgevolg hadden de instanties geen jurisdictie, en waren we voor hen veilig – al kwam ik daar pas later achter. De druk was enorm, en doordat het verloop gigantisch was en de dossieroverdracht matig tot beroerd, had ex alle kans te manipuleren. Wat, zo vermoed ik, ook geholpen heeft, is dat ik het met hen alleen over ‘het belang van het kind’ heb gehad, nooit hardop heb verzucht hoe ik fysiek en emotioneel de bizarre ‘oplossingen’ die zij bedachten, zou moeten bolwerken. Dat ik naast de heilige omgangsregeling ook een voltijds baan heb, een huishouden moet runnen én de zorg voor een jong kind heb, zaken die ik allemaal op de rit moet houden om als ouder en mens te functioneren, dat wordt genegeerd. Omgang is volgens de instanties namelijk in het belang van het kind, hoe dan ook. Dat de vakliteratuur daar aanzienlijk genuanceerder over is, staat niet in hun protocollen.
Na het beeindigen van een relatie die werd gekenmerkt door grimmigheid, neerbuigendheid, dreigen, seksueel geweld en smijten met huisraad, had ik vooral behoefte aan rust en ruimte om mijn leven op te bouwen. Maar die kreeg ik niet, omdat die zo gewenste (en mijns inziens wenselijke) adempauze gezien wordt als poging de andere ouder te vervreemden. Zelfs (aantoonbaar gepland) geweld bij de omgang doet bij de instanties niet het kwartje vallen, de politie vond daarentegen mij juist ‘nalatig’ omdat ik het kind had blootgesteld aan het geweld. Als slachtoffer werd ik tot dader benoemd. En ik ben niet de enige.
Slechts in 4% van alle high conflict divorces wordt géén omgang opgelegd. Dat betekent dat de in de overgrote meerderheid van de gevallen de mishandelingen, de ondermijning, het geweld gewoon door kan gaan. En als je als ouder aan die mishandelingen tenonder gaat, zul jij het verwijt krijgen een ontoereikende ouder te zijn. Het is zo gruwelijk onrechtvaardig…
Goeie quote in spot on artikel rondom het thema ‘Post separation abuse’:
“Dit zijn dan feitelijk geen vechtscheidingen, het gaat niet over een juridisch conflict dat je terecht of onterecht uitvecht bij de rechter, maar het gaat over een eenzijdig patroon,” zegt Engelfriet. “Waarbij de pleger van het huiselijk geweld via juridische, financiële of psychische middelen – ook emotioneel geweld – macht blijft uitoefenen over de partner, maar dan via de arena van het familierecht.”
Graag zou ik hulp krijgen bij het in gesprek gaan met de raad van kinderbescherming. Ik merk dat alle verhalen mij nog banger maken. Ik ben een goede moeder, ernstig psychisch mishandeld en mijn nex blijft maar bezig met rechtszaken, instanties, etc. Jonge moeder die geen rust krijgt van nex maar ook niet van instanties. Ik hoop dat iemand die dit leest mij kan helpen.
Beste Anoniem, je kan kijken of een coach of therapeut uit ons netwerk je verder kan helpen: https://verdwenenzelf.org/hoe-kan-ik-je-helpen/.
Weer een goed en duidelijk artikel!
Mooi dat steeds meer mensen het verhaal van intieme terreur onderschrijven.
En ook – heel kwetsbaar – durven verwoorden.
Respect voor degene die heeft meegewerkt aan de totstandkoming van deze publicatie.
Weer een platform waarop post-echtscheidings-gijzelen een podium heeft gekregen!
Elk artikel is er een….
INTERIEURE VREEMDEN
Wij sliepen samen in een bed
Wij aten aan dezelfde tafel
Wij baden hardop ons gebed
En dankten God voor ‘t volle bord
Onze kleren in de kasten
De badkamer waar wij ons wasten
De bank en stoelen om het vuur
Waar wij ons warmden aan de gasten.
Uit: Gedachten verdicht
Boekscout.nl
Ook hier zo herkenbaar!! Al ruim 12 jaar bij ex weg maar tot op de dag van vandaag probeert hij mij kapot te maken, over de rug van ons kind. Ots en zelfs laatst nog een onderzoek door de RvdK… Vandaag is de laatste dag van ots en wat gebeurt er… Hij brengt ons kind niet naar huis, hang al de hele dag aan de telefoon met politie, jeugdzorg en veilig thuis en niemand kan iets doen. Maar in de rapporten staat wel dat we een vechtscheiding hebben. Ondanks dat er een duidelijk rapport is waarin staat dat moeder (ik dus) overal aan mee werkt en laat zien dat ze wil… Terwijl van vader een rapport is dat hij alles en iedereen tegenwerkt, zelfs de gezinsvoogd en psycholoog. Onbegrijpelijk dat dit in Nederland nog zomaar kan. Mijn kind die niet naar huis wordt gebracht en niemand die iets doet.
Hier ook bij de hulpverlening wordt ik niet gehoord. Ben ik de labiele moeder die zich aangevallen voelt als ze steeds met verwijten komen waarom heb je de politie niet gebeld toen en toen, waarom ben je niet eerder weggegaan, waarom ben je zo bang? Alles al zoveel keer vertelt. Het lijkt wel of ze het niet willen horen. Zeggen dan dat ik geen vertrouwen in hun heb en het daarom geen zin meer heeft. Kinderen willen niet praten. Staan onder druk en denken dat er toch niets verandert als ze vertellen hoe het eraan toe gaat.
Hulpverlening biedt nu parallel ouderschapstraject aan. Ik vraag me af of het mijn onrust wegneemt. Hij zorgt niet goed voor de kinderen. Verwaarloosd ze. Let niet goed op (veiligheid). Slaat ze en schreeuwt tegen ze. Leert ze mensen af te zeiken. Kijkt gewelddadige films en programma’s die niet geschikt zijn voor de leeftijd.
Ik weet niet of ik er goed aan doe om door te gaan met de hulpverlening. Het kost me zoveel energie en levert tot nu toe nog helemaal niets op.