Dit is een gastcolumn van Summermoon.
Omgaan met de leegte in jezelf is iets wat narcisten nooit hebben geleerd. In deze blog beschrijf ik hoe ik de leegte bij mijn stille narcist heb ervaren. Ik kan dit beschrijven nu ik meer gelezen en geleerd heb over verborgen narcisme1).
‘Je leegte vullen. Heb je gemerkt dat het letterlijk overschreeuwen van je leegte of de bewonderende blikken van anderen die naar je kijken deze leegte vullen? Je hebt in de loop van je leven geleerd dat dát jouw leegte en onzekerheid minder scherp doet voelen.
Maar de ruzies, het in de belangstelling staan op feestjes… het zijn helaas kortdurende oplossingen. Zodra je weer met je eigen leegte wordt geconfronteerd, neemt ook je ongemak weer toe. Dan word je weer onrustig en ga je je ongemakkelijk voelen. Dan ga je zoeken naar manieren om die onrust en dat ongemak minder te hoeven ervaren.
Helaas heb je nooit geleerd om manieren te vinden die opbouwend en verbindend zijn. Je kunt qua relatie vooral afbreken, maar waarschijnlijk besef je dat zelf niet.
Ik hoopte altijd dat ik de liefde, warmte en geborgenheid die ik voelde omdat ik nu eenmaal veel om je gaf, ook van jou terug mocht ontvangen. Want dat is zoals dat in een relatie werkt: het is tweerichtingsverkeer. Niet alleen maar nemen maar ook geven. En dan bloeit er iets moois op tussen twee mensen.
Maar het leek wel of jij, de stille narcist, in een relatie liever nam wat op een presenteerblaadje werd aangeboden. Liefde, warmte en geborgenheid geven, dat bleek een utopie te zijn. Ik vroeg er wel eens naar als je weer eens tegen me aan kwam liggen terwijl ik ziek was. Het was zo fijn geweest als ik op die momenten tegen jou aan had kunnen kruipen. Maar als ik ernaar vroeg, werd je boos en gedroeg je je als een slachtoffer. Ik moest niet zo zeuren.
Je lijkt er werkelijk niet voor open te staan om het anders te doen. Sterker nog, je leek oprecht niet te begrijpen wat ik bedoelde. Of misschien dúrf je de uitdaging niet aan om te leren hoe het ook anders kan?
Hoe dan ook: je viel keer op keer terug in je oude gedrag. En ik bleef je maar kansen geven. Want de volgende keer zou het toch wel beter gaan? Steeds weer gaf ik je het voordeel van de twijfel, steeds weer een nieuwe kans. Want ik moest tenslotte niet zo zeuren.
Maar de kern van het probleem blijft dat je niet kunt omgaan met de leegte, evenmin met verdriet. Een goed gesprek over je ongemak of onrust had ook een manier kunnen zijn om je een beter gevoel te geven. Maar het leek wel te moeilijk of te lastig voor je om toe te passen. Liever zei je een hele avond niets of was het mopperen en je kritiek op de ander blijkbaar makkelijker voor je. En steevast eindigde dat in een ruzie.
En toen ik het patroon durfde te zien en de betekenis ervan begon te beseffen, werd ik intens verdrietig. Maar ik besloot dat ik er ook voor mezelf mocht zijn en bedacht me dat ik het op deze manier niet langer kan en wil.
Wat ik het moeilijkste heb gevonden is het besef dat het er gewoonweg niet in zit bij je. Het besef dat als ik er voor mezelf wil zijn, de consequentie was dat er daarmee uiteindelijk een einde aan de jarenlange relatie met je kwam. Dus ik nog een tijdje in de ontkenning zitten. Want een eind aan de relatie? Neee.
En precies dát te accepteren, was stap 1 van vele stappen… En ja, dat is een pad dat in mijn geval begon met “uit de ontkenning” komen.
En zo ontdekte ik dat er een universele waarheid is. Dat ik het diep van binnen eigenlijk allang wist, maar bang was voor het enorme verdriet. Dát te moeten voelen, dáár doorheen te moeten… dát wilde ik niet, dát kon ik vast niet! Want alleen kon ik niks en was ik niks.
En op een gegeven moment kwam ik op het punt dat ik de ontkenning aan de kant moest zetten omdat er anders helemaal niks van mezelf over bleef.
Het punt dat de narcist bereikt als je hem geen voeding meer geeft. Dat je je niet meer laat verleiden om mee te doen aan wéér een meningsverschil. Want dat eindigt met ruzie en het gevoel dat de oorzaak weer bij jou ligt.
Maar toen ik wist, dat ik echt niet om deze manier van leven gevraagd had en het mijn schuld niet was, begon ik op de rem te trappen. Eerst heel voorzichtig. En toen ging ik langzaam een verandering bij je zien.
De frustratie bij je omdat je niet meer kreeg wat je jarenlang gewend was te krijgen… Dát gaf mij een gevoel van kracht want ik had een wapen gevonden. Dicht bij mezelf blijven.
En dan de kunst van de narcist om in te spelen op mijn verandering. De wijziging van de tactiek, de charme offensieven. En vaak kwam ik erachter dat ik tóch weer in die fuik terecht was gekomen. En dat ik weer aan de verkeerde kant van de emotie zat. Weer twijfelde aan mezelf.
Maar intussen bleef ik leren wat stil narcisme is en hoe zich het manifesteerde en ook hoe ik daar wel degelijk wapens tegen bleek te hebben. Ook leerde ik dat ik het contact met mijn eigen kracht was kwijtgeraakt. Dat ik het contact met mijn eigen essentie, met mezelf was kwijtgeraakt. Maar dat het nog wel aanwezig was!
En dus leerde ik niet alleen hoe narcisme te herkennen, maar ook naar mezelf te kijken en mijn eigen kracht terug te vinden. En dat bleek veel meer kracht te zijn dan ik dacht!
En langzaam werd ik zekerder in gesprekken met je. Durfde ik bij mijn standpunt te blijven in plaats van me er vandaan te laten praten, door jouw ellenlange monologen. En zag je mijn kracht terugkomen en mijn onafhankelijkheid groeien.
Jouw leegtes vulde ik niet langer meer. Ik herkende je ongemak nu en de manieren waarmee je je leegtes probeerde te vullen. Ik denk dat je daar bang van werd. Want op een avond vertelde je dat je het niet meer zag zitten met me. Ik heb stil naar je geluisterd. Met gemengde gevoelens. Een gevoel van verbijstering, bevrijding en het besef dat het ging stoppen…
Een paar dagen later was je weg. Het leek wel een vlucht.
Inmiddels is de scheiding voorbij.
Het verdriet en de rouw waar ik zo bang voor was, daar zit ik nu middenin. Het gevoel “Niemand meer voor Iemand” te zijn. Ik voel nu ook een leegte. En dan denk ik aan de leegte die een stille narcist voelt. Is dit hetzelfde? Nee, ik kan omgaan met de leegte in mezelf.
Inmiddels heb ik geleerd, bij een therapeute uit het netwerk van Het Verdwenen Zelf, dat ik sterk ben. Want om zo lang met een stille narcist te kunnen leven, daarvoor moet je sterk zijn, dat weet ik nu. En die kracht ga ik nu gebruiken om mijn eigen pad te lopen. Ik kom er wel.
—
1) Ik heb heel veel aan beide boeken van Iris Koops gehad tijdens mijn zoektocht naar wat verborgen narcisme is. Ik kon daarmee ook terecht bij mijn therapeute uit het netwerk van het Verdwenen Zelf. Zo kon ik het geleerde meteen in de praktijk brengen.
32 reacties op “De narcist en zijn leegte”
Het gevoel “Niemand meer voor Iemand” te zijn.
Zo’n herkenbare zin! Dat veel slachtoffers empathische helpers zijn, maakt hen tot ideale kandidaten voor narcistisch misbruik. Even voor de goede orde: dat maakt hen NIET verantwoordelijk voor of schuldig aan het misbruik!! Het is evenwel zinvol na te gaan of we de empathie, het geduld, de liefde die we hadden voor de narcist ook aan onszelf zouden geven. Zeker voor mishandelde mensen is het antwoord meestal: nee. We hebben het afgeleerd, soms al als kind, door toxische familiepatronen. De confrontatie aan te gaan met het gebrek aan zelfliefde, het moeizaam stellen van grenzen en de te grote bescheidenheid in het opeisen van een plek in de wereld is misschien nog wel het lastigste aan herstellen van psychisch geweld. Uiteindelijk zijn mensen weliswaar groepsdieren, en in zoverre afhankelijk van medemensen, we hebben niet iemand ‘nodig’ om het leven, genegenheid, een identiteit waardig te zijn.
Reigerschap,
Je zegt: “gebrek aan zelfliefde, het moeizaam stellen van grenzen en de te grote bescheidenheid in het opeisen van een plek in de wereld”.
Dat is zo waar. Dat zijn precies mijn uitdagingen nu. Het is fijn om hier mensen te vinden, die het begrijpen. Dank je wel
Wat een ongelofelijk treffend verhaal, bijna alsof ik het had geschreven!
Mijn ex was doorgaans erg liefdevol op zijn narcistische uitbarstingen na. Vaak als ik ziek was geweest of nadat mijn vader was overleden, hij leek wel jaloers op de aandacht die ik dan even kreeg!
Gelukkig ben ik bijna nooit ziek.
De samenvatting van ons 32 jarig huwelijk van hem ; we hadden niet bij elkaar moeten blijven, het heeft niets opgeleverd, 1 kind gaat dood, 1 kind wordt ziek en 1 kind is depressief.
Ik ben nu wakker geworden, na gebruik v dexamfetamine( adhd medicatie) hij zei dit terwijl we omhelsd stonden.
Hij wilde eindelijk gaan leven!
Toen we uitelkaar waren zag ik pas in hoe ik eigenlijk mishandeld was.
Ik voel me nu bevrijd en ik wil hem nooit meer zien!!!
Willemijn,
Je woorden “hij zei dit terwijl we omhelsd stonden” geven duidelijk aan hoe intens gemeen ze uit de hoek kunnen komen op momenten dat je er niet op rekent. En dan komt het zoveel harder aan.
Geweldig dat je je nu bevrijd voelt. Dank je wel voor je reactie.
Dit verhaal, wat is het goed geschreven. Het zou mijn verhaal kunnen zijn.
Ik ben nu 2 jaar gescheiden van een Narcistische partner die ook nog Front temporale dementie bleek te hebben. Ik ben de deur uitgeschopt omdat hij een rotleven met mij had en ik kon oprotten.
De wonden van deze relatie van 30 jaar zitten diep. Ik ben nu op zoek naar een goede therapie om mijn leven weer op de rit te krijgen.
Ellen,
Je bent op zoek naar een goede therapeut. Zelf heb ik ook gezocht. Nadat ik 3 therapeuten had gehad, las ik in het boek van Iris dat zij ook veel therapeuten heeft gehad. Velen weten blijkbaar te weinig van verborgen narcisme.
Via deze website heb ik adressen gekregen van therapeuten die daar zeker wel bekend mee zijn. De therapeute waar ik nu nog steeds kom, staat ook in deze lijst. Via hen ben ik nu zoveel stappen verder.
Je vindt hier vast de tberapeute die bij je past.
Summermoon
Waar kan ik de adressen van de therapeuten vinden?
Groet Ellen
Beste Ellen, hier kan je er meer informatie over vinden: https://verdwenenzelf.org/hoe-kan-ik-je-helpen/.
Prachtig en sterk verwoord. Het zijn ook mijn woorden…
Moed houden, je eigen pad vervolgen en geen enkele contact meer met je ex-partner.
Ze zijn genadeloos hard, zelfs na een jarenlange relatie. En de schuld ligt niet bij hem. Manipuleren van kinderen, nooit kleur bekennen, en natuurlijk het snel opvullen van een leegte met een nieuwe plaatsvervanger. Die natuurlijk de grote liefde is en veeeel beter is dan jou.
Ik heb medelijden, want ik gun zelfs haar deze strijd niet.
Precies! Je overal (mooi) buiten houden; zelfs bij het manipuleren van kinderen…!
Laura,
Je schrijft: “geen enkel contact meer met je ex-partner”… wordt ook mijn nieuwe uitdaging.
Ik ben ook heel benieuwd hoe de anderen dat doen of gedaan hebben.
Hoi Summermoon,
Het contact met de narcist, kenmerkt zich door onvoorspelbaarheid. Heel vaak vang je bot, vaak met een trap na, maar af en toe de hoofdprijs. Het zijn precies die patronen die op neurobiologisch niveau verslavend werken. Daarom is het adagium: geen contact. Geen enkel. En als je het contact niet volldig kunt verbreken vanwege kinderen: het contact beperkt houden tot communicatie aangaande de kinderen. Geen persoonlijke informatie, geen emoties, alleen een oppervlakkig uitgestreken gezicht. De narcist zal zeker proberen je met provocaties reacties te ontlokken. Blijf zakelijk. Hoe persoonlijk gebracht ook, de ziekte in zijn geest is niet primair tegen jouw persoon gericht, de gekte had zich tegen iedereen kunnen richten. Hoe krenkend de opmerkingen ook zijn, ze gaan niet over jou, ze gaan over de onmacht in het hoofd van de narcist. Eventueel heeft het boek van Jan Storms, dat ik naast de boeken van Iris ook van harte kan aanbevelen, ook uitstekende tips (inclusief een aantal nietszeggende onliners om de narcist emotioneel op afstand te houden als hij weer eens loopt te zuigen).
Mijn masker van onverschilligheid maakte dat mijn ex het uiteindelijk opgaf. Innerlijk heb ik me verkneukeld over zijn frustratie, en het geraaskal dat hij uitsloeg: Je staat stijf van de pillen! Je bent hartstikke psychotisch, jij borderline-bitch! Hoe durf jij zo gedrogeerd voor mijn (dixit ex) dochter te zorgen! Je bent gevaarlijk!’ – ik vond het hilarisch, omdat ik toen gelukkig al heel goed wist hoe de vork in de steek zat.
Overigens, bij geweld (daar kan de frustratie in uitmonden, dat was ook in mijn situatie het geval) altijd melding maken bij de politie en eventueel ook aangifte doen (ze proberen dat af te houden, maar zijn er toe verplicht). Je hebt die aangiftes (en waar mogelijk getuigenverklaringen) nodig voor eventuele juridische procedures (waarvan ik hoop dat ze je bespaard zullen blijven)!
Liefs,
Reigerschap
Reigerschap,
Dank je wel voor je uitgebreide reactie. Als ervaringsdeskundige schrijf je veel waar ik (en onze medelezers) nu al iets mee kan.
Take care,
SummerMoon
Inderdaad is dat de beste weg… maar toch?
Als je samen kinderen hebt is dat lastig.
Gelukkig was mijn jongste 17 toen ik wegging en had mijn man een ander.
Toch bleef het gevoel van houden van mij lang achtervolgen. Nog tot 3 jaar na mijn scheiding en… had ik contact met hem willen houden. Hij verbrak alle contact ook door te zeggen dat hij nog nooit van mij gehouden had. Au!
Na 10 jaar kwam die andere vrouw er ook achter dat zijn leegte niet te vullen is met haar liefde, eenrichtingsverkeer.
Na een huwelijk van 29 jaar nooit meer een woord tegen elkaar zeggen, herinneringen delen, gewoon doen… doet nog steeds zeer.
Gewoon doen, bestaat voor hem niet en hij sleept de (klein)kinderen hierin mee, wat een slecht voorbeeld geeft hij af. Ik sta al 21 jaar aan de kant en kijk er met een bloedend hart naar.
Het zou zo anders moeten kunnen zijn , maar dat kan / gaat niet samen met een narcist.
Ik heb me erbij neergelegd en hoop en bid nog steeds dat hij genezen mag en ik weer contact mag krijgen met (klein)kinderen. Liefs!
Merel
Beste Laura,
Zo herkenbaar wat je schrijft, na 29 jaar ben ik opgestapt nadat mijn man al 3x een ander had in mijn huwelijk. Ik werd er ziek van en hij vertelde hoe slecht hij het met mij had getroffen. Nu weet ik dat ik jarenlang geestelijk mishandeld ben en dat het een naam heeft: verborgen narcisme.
In doodzwijgen was mijn ex goed, zelfs 8 maanden lang toen ik zwanger was van ons 5e kind. Als er iemand op bezoek kwam / de kinderen thuis waren of buitenshuis was hij weer gezellig en sprak met mij, echter zodra we samen waren, viel hij weer in doodzwijgen. De jongste is altijd erg verwend door hem. Heeft hij spijt? Ik denk het niet. Hij moet immers alles hebben.
Kort na de scheiding bleek hij al een jaar een vriendin te hebben. Na 10 jaar met haar is zij ook opgestapt. Ik had met haar te doen, zag haar een paar keer huilend naast hem in de kerk. Sindsdien vult hij zijn leegte met de een na andere vriendin, het ligt nooit aan hem, altijd aan de ander als het uit gaat. Mijn kinderen zijn gehersenspoeld door hem, al tijdens ons huwelijk en al 8 jaar heb ik geen contact meer met hen en hun 11 kinderen, mijn kleinkinderen (ouder- en grootouderverstoting). Hij weet hoe hij mij raken moet. Financieel zitten ze allemaal in zijn klauwen, klem gezet.
Al 21 jaar volg ik mijn pad, voel me bevrijd, maar toch… ellende van al die jaren raak je niet snel kwijt en steekt steeds de kop op. Een narcist is moeilijk te peilen, gelukkig veel geleerd en ingezien in de boeken van Iris (en Tako). Jammer dat anderen (broers en zussen etc.) nog niet weten hoe narcisten werken. Ze zijn zooo vriendelijk en aardig! Liefs! Hou vol! Merel (72 jaar)
Hoe herkenbaar! Tegelijkertijd zie ik hier ook het gedrag van mijn moeder in terug.
10 jaar heb ik in die sluipende toxische hel gezeten.
Er vanaf komen was zo verschrikkelijk moeilijk! Dat gun ik mijn ergste vijand niet.
Yvonne,
Op welke manier was het eruit komen moeilijk voor je?
SummerMoon, ik zie je bericht nu pas. Ik moest mezelf van hem losscheuren. Ik voelde dat lichamelijk, alsof ik me lichamelijk los moest scheuren. Ik was er letterlijk zo doodziek van, dat is met geen pen te beschrijven. Ik was emotioneel heel erg afhankelijk van hem geworden, kon niet zonder hem leven. Ik was van mijn vrienden vervreemd, had niemand meer. Maar ik wist ook dat het of mijn dood zou worden als ik bleef, of ik zou in een inrichting terecht komen. Zo voelde dat echt voor me. Ergens heel diep in mezelf brandde die rode lamp al een hele tijd en ik kon hem niet meer negeren. Het allerergste vond ik dat hij het gewoon voor kennisgeving aannam dat ik het niet meer trok, doodleuk wegging en vervolgens volkomen stilte, alsof ik nooit had bestaan. De pijn heeft nog jaren in mijn lijf gezeten, en nog zit het er. Ik ben nooit meer geworden wie ik was.
Hallo Yvonne, ook mijn moeder was een narcist, verdraaide alles en wilde alle aandacht. Haar enige dochter telde niet mee en haar jongste (2 jaar na mij geboren) was haar lievelingetje, mijn vader (een schat) stierf toen ik 11 was en toen was ik aan haar overgeleverd. Mijn 2e broer werd ook op internaat geplaatst en ik was aan haar overgeleverd, een gevangenis noem ik het nog steeds. Ja, het was een toxische hel. Ik ben nu 72 en worstel er nog mee om van haar af te komen, ook al stierf zij in 2000. Inderdaad, dit gun je je ergste vijand niet. Mijn oudste broer heeft sinds een paar weken alle contact met mij gebroken nadat ik hem en mijn jongste broer heb gewezen op de site van het Verdwenen Zelf. Hij noemt dit schrijven met elkaar en over wat we meegemaakt hebben vuilspuiterij.
Gelukkig hebben / steunen wij elkaar.
Dank aan iedereen die reageert met zijn / haar persoonlijke verhaal. We zijn TOPPERS!
Sterkte en liefs!
Merel
Ach Merel, gelukkig weten wij beter. Ik voel helemaal wat je bedoeld als je het over je moeder hebt. Ik wens je heel veel sterkte, een dikke knuffel van mij.
Zou ook mijn verhaal kunnen zijn al ben ik diegene die opgestapt is en letterlijk en figuurlijk alles achtergelaten.
Heb mezelf teruggevonden en ben weer gelukkig met mezelf.
Helemaal loslaten is moeilijk, we hebben 18 jaar gedeeld maar laat het achter me en daar heeft Karma me bij geholpen… heb genoegdoening!!!
Same here. Relatie van dik 26 jaar. Ik ben gevlucht en heb een tijd ondergedoken gezeten. Alles achter gelaten. Hij vertelde me dat ik dood was voor hem nu ik weg was. Hij eiste alles op, alle spullen, het geld, het huis en hij wilde natuurlijk de kinderen! Daar heeft hij werkelijk alles voor gedaan tot aan de raad aan toe. Het is hem niet gelukt. Mijn kinderen hebben voor mij gekozen. Ook omdat hij ze iets heeft aangedaan wat niemand weet.
Na een maand of twee had hij al een vervangende vrouw. Zo schreef hij het ook op facebook!
Ik negeer hem nu volledig. Hij woont op 300 meter afstand. Kom hem daarom nogal eens tegen, maar gun hem geen blik waardig. Ik weet dat dat hem het hardste raakt. Ook de kinderen willen niks meer met hem te maken hebben.
Dat is de zoetste wraak en geeft mij rust.
Nu 8 jaar na de breuk kom ik eindelijk aan herstellen toe. Het voelt inderdaad als een rouwproces. Aangaan van nieuwe relaties vind ik eng, maar ik voel dat de tijd er nu bijna rijp voor is. Heb er nu ook hulp bij.
It’s ‘me-time’ nu!!
Simone,
Wat een heftig verhaal zeg. En wat geweldig dat je er toch zo bent uitgekomen mét de kinderen.
Dank je SummerMoon,
Geregeld voel ik mij nog niet sterk. Op het moment heel veel emoties die vrij komen. Zelf denk ik dat ik nu pas aan verwerken toe kom. Nu zet ik door, want ik wil nu voor mij zelf LEVEN. Sorry, met hoofdletters…
Famke,
Sterk van je dat je er zelf bent uitgestapt. Op wat voor manier is het helemaal loslaten moeilijk?
De ervaringen hier kunnen delen met elkaar vind ik zo bijzonder.
Poeh, herkenbaar. Ook dat zoekende naar warmte en genegenheid bij de narcist en dan keihard afgestraft te worden. Ik kende mijn verborgen narcist maar net toen hij mij een keer toe beet: “Jij wordt altijd zo klef als je gedronken hebt!” terwijl ik alleen maar tegen hem aan wilde zitten (en met een drankje op durfde ik dat sneller dan zonder). En tijdens de scheiding, bij de psycholoog waar ik kwam voor mijn narcistische moeder, zeggen dat hij zo’n warm persoon was omdat hij in bed altijd tegen mij aan kwam liggen en ik dat nooit deed.
Ook ik zocht vroeger naar erkenning en waardering bij anderen, omdat ik nooit geleerd had dat mezelf te geven. Ik merkte wel dat het niet beklijfde bij mij. En misschien door die ervaring, dat zoekende bij anderen, “begrijp” ik de leegheid bij narcisten wel. Het verschil tussen de narcist en mijzelf is dat ik tegenwoordig het me wel kan geven en heb ik het niet van anderen nodig. Sterker, de waardering van anderen doet me tegenwoordig bijna niks meer.
Helaas heb ik door de kinderen nog steeds contact met mijn verborgen narcist. Wij doen aan parallel-parenting, dus elke ouder heeft zijn eigen regels en we overleggen (bijna) niet met elkaar. En verder, als ik contact met hem moet hebben, probeer ik de emotie eruit te halen, probeer ik hem zoveel mogelijk via WhatsApp of mail te spreken en zo min mogelijk via telefoon of face-2-face. Berichten aan hem worden trouwens zeker 3 herschreven voordat ik naar hem reageer en meestal een heel stuk later na zijn bericht. Soms zelf een dag later. Hij stuurt appjes en mailtjes bij voorkeur als ik al lig te slapen, dus ik voel me absoluut niet schuldig dat ik heel veel later reageer. Ik hoop dat je hier wat aan hebt, SummerMoon, makkelijk is het niet. Maar je bent niet alleen, wij zijn sterker dan die stomme narcisten!
Sandra,
Dank je voor het delen van je ervaringen. Daar heb ik zeker wat aan. Ik herken ook heel erg wat je zegt over een heel stuk later reageren op berichtjes.
En dat we sterker zijn dsn die stomme narcisten…da’s wel zeker. Helemaal omdat we hier samen nog sterker zijn!
Dat het niet in je zit, het zit gewoon niet in jou…. Dankjewel voor dat inzicht!
Dat hoeft ook niet trouwens 😉
“De universele waarheid”, ja diep van binnen wist ik het al de laatste 10 jaar van mijn huwelijk, maar durfde niet weg te gaan. Geen geld, geen eigenwaarde meer, overspannen etc. Alles was immers mijn schuld.
Ik kon niets, zat vast aan een boerderij, een analfabetische man (mijn 6e kind) en had 5 kinderen.
Mijn middelste zoon zei eens: “had toen maar opgestapt”.
Nu zou ik hem zeggen: “dan was ik jullie ook kwijt, je vader had dit nooit gepikt”, was altijd zielig (trauma uit zijn jeugd) en speelde het helemaal uit (in de steek gelaten en de schuld lag aan mij), maar nu ben ik mijn 5 kinderen en 11 kleinkinderen ook kwijt. Zo gehersenspoeld zijn zij en financieel zitten ze allemaal klem. Hij zit financieel in al hun bedrijven. Zo smerig, hij koopt hen. Zijn ouders (toen), broers en zussen (nu) zouden hem altijd steunen, hij was immers hun zielige LOM schoolkind/broertje. Deze houding van hen, hield hem klein en afhankelijk van hen. Krokodillentranen te over, te pas en te onpas, speelde hij dit uit.
En toch… is er in die laatste 10 jaar van mijn huwelijk iets in mij veranderd, ben ik hem anders gaan zien / ontdekken.
Toen hij na seksueel misbruik van 2 buurvrouwen hen alle schuld gaf, want zij waren immers naar hem toe gekomen om te vrijen, ik hem vertelde dat ook hij zijn bed uit was gegaan om hen te ontmoeten, werd hij woest. “Aan wiens kant sta jij eigenlijk”. DAT was het keerpunt in onze relatie, 8 jaar voor ik de moed had om echt weg te gaan. Het was / is een hele lange weg, maar zeker de moeite om te gaan.
Ik ben nu 21 jaar verder en ben er nog steeds niet klaar mee, maar ik ben gelukkig met mezelf en met wat ik nu bereikt heb en doe. Ik ben een liefdevolle vrouw die veel heeft te geven (werk in de zorg) en… veel mag ontvangen. Dank voor dit goede, duidelijke stuk over de narcist en zijn leegte, het maakt weer veel duidelijk en los.
Ga zo door!
Liefs!
Merel ( 72 jaar)
Merel,
Dank je wel voor ie persoonlijke verhaal. Wat sterk dat je dat hier deelt en wat “een feest” dat we dit hier met elkaar kunnen delen en elkaar kunnen steunen.
Je bent een kanjer!!
Take care,
SummerMoon
Pas op 1 oktober 2021 heeft mijn ex vriend, narcist, onze 20 jaar durende relatie op een zeer venijnige manier stopgezet! Wat die dag voor de 1000e keer duidelijk was, het gedrag van de narcist ONVOORSPELBAAR is. In die 20 jaar ben ik leeg gegeven van OPRECHTE liefde. Ik deed alles maar ook alles om hem te behagen. Wat kreeg ik terug, woedeaanvallen, die ontstonden uit het niets. Brulpartijen… VERNEDERINGEN over mijn lichaam terwijl ik later erachter kwam hij na de trieste 6 jaar vreemdging. Liegen… bedriegen… altijd kreeg ik van alles de schuld. Met momenten kon hij zeer lief zijn, vooral naar de buitenwereld en nog meer naar andere vrouwen. Thuis was hij niet veel opgewekt… Alles draaide rond hem en zijn hevige reacties waren vaak zoals een kindje zou reageren dat zijn snoepje niet kreeg. Hij was ook niet liefkozend… Naar mij toe maar hij verlangde wel ik bij hem dat deed. Wie de leegte voelt, weet ik niet maar toch zeker ook ik als slachtoffer. Na 20 jaar heeft hij me nog eens bedrogen en plots maakt hij me met de grond gelijk… De week ervoor was ik nog zijne choe. Narcisten hebben blijkbaar niet het besef wat ECHTE LIEFDE is, ze gaan vaak vreemd uit sekslust wat voor hen vorm van aandacht krijgen is en macht om een nieuwe prooi. Ik betwijfel of mijn ex partner bekwaam is om een gezonde, liefdevolle relatie te hebben. Ik ben moe en uitgeput van die 20 jaar totaal te geven. De vernederingen hebben een wrak van me gemaakt.
Monique,
Wat een emotionele en persoonlijke reactie. Dank je wel. Ook is het een manier om je verhaal te delen. En hier zijn mensen die je verhaal niet veroordelen. Aan de datum van je reactie zie ik, dat dit voor mij de tijd was, dat ik net gescheiden was en het toen heel erg moeilijk had.
Hoe gaat het nu met jou? We zijn inmiddels bijna een jaar verder. Een jaar van afscheid hemen, rouwen én jezelf weer terugvinden. Laat je weten hoe het nu met je gaat?
Take care,
SummerMoon