Het verlies van mijn beer

Dit is een gastcolumn van Willeke

Het was op een zaterdagmiddag en ik moet nog heel klein zijn geweest. De zaterdagen bestonden toen nog uit buitenspelen, vies worden en daarna in bad moeten en vervolgens een lepel levertraan. Er was ineens een hoop paniek beneden, waardoor ik amper afgedroogd naar beneden snelde. Wat was er aan de hand? Mijn lievelingsneefje bleek met zijn ouders uit winkelen te zijn geweest bij de V&D en was met zijn handje tussen de roltrap gekomen. Hij lag in het ziekenhuis. Ik schrok erg van dit nieuws en moest huilen.

Mijn narcistische vader kon daar niet tegen. Daarom huilde ik eigenlijk nooit. Razendsnel (zoals dat altijd ging), bedacht hij iets wat hem direct ook iets zou opleveren. Hij zei tegen mij ‘Als je echt zo verdrietig bent, dan geef je weg wat je het liefste bezit.’ Daarmee nam hij mijn verdriet allerminst serieus en legde wel een enorme druk op mij. Geen enkel woord van troost. Het liefste wat ik bezat was mijn knuffelbeer en dat wist hij. Dus het kwam zover dat we op ziekenbezoek gingen bij mijn neefje en dat mijn vader mijn beer aan mijn neefje gaf met de woorden dat hij zo’n geweldige dochter had dat ze haar knuffel zelfs weggaf!

Welke ouder verlangt zo iets van zijn kind en hoe kun je het bedacht krijgen? Aan mijn knuffel was ik zeer gehecht en als de beer in de was moest, dan hing de beer aan de waslijn aan zijn oren te drogen en ik zat er met een stoeltje onder te wachten totdat hij droog was. Daar zijn foto’s van. Mijn vader dacht dat hij in aanzien groeide bij de familie dat hij zijn kinderen zo geweldig op had gevoed. Noch mijn oom en tante, noch mijn moeder nam mij in bescherming. Misschien dat mijn moeder nog wel heeft geprobeerd het te voorkomen maar dat is haar dan in ieder geval niet gelukt. Weken later toen we weer bij mijn neefje op bezoek waren zag ik mijn knuffel ergens voor oud vuil in de hoek liggen. Ik durfde niet te vragen of ik hem weer terug mocht nemen. Ik had een stil verdriet. En ik had een nieuwe les geleerd. Daarom heb ik later op mijn eigen verjaardagsfeestje de kinderen die uitgenodigd waren op mijn kamertje laten uitkiezen wat ze wilden hebben. Ik dacht dat alleen dan ze mij lief zouden vinden.

Arm kind, denk ik nu. Als ik naar dat kleine meisje kijk wat ik zelf was, dan stel ik me voor dat ik het bij de hand neem en in het licht zet. Met warmte en veiligheid van mensen die echt om me geven en niet van me verlangen dat ik mezelf uitlever. Die me laten houden wat me dierbaar is. Ben dan wel een huwelijk van bijna 25 jaar met een narcistische man en heel veel lezen over dit fenomeen verder. Maar ik kan dat kleine meisje in mij de veiligheid bieden die ze toen nooit gehad heeft.

Willeke

17 gedachten aan “Het verlies van mijn beer”

  1. Ach lieve Willeke,
    Dit klinkt zo nobel van je vader, maar hij komt op mij over als iemand bij wie het aan empathisch vermogen ontbreekt. En wat heeft zo’n gebeurtenis toch een impact op je verdere leven.
    Heel goed om nu jezelf in gedachten als kind te zien, en hoe je nu zelf, als volwassene, zou opkomen voor zo ‘n onschuldig meisje. Gelukkig doet een slecht voorbeeld niet altijd slecht volgen. Met een warme knuffel van mij, Maria

  2. Lieve Willeke,
    Ik snap je verdriet, denk ik, ik vermoed dat wij als slachtoffers van narcisme een grote hang hebben aan knuffels, letterlijk en figuurlijk. Zo heb ik jaren lang een gebreide pop gehad van mijn oma, daarin zaten panty kousen, die pulkte ik eruit en maakte daar weer een knuffel van… die heb ik nog steeds… hij heeft mij door heel wat heen gesleept, psychopathische leugenaars, man en beide kinderen… ik heb mijn kinderen weer terug na jaren lang verstoten te zijn geweest omdat ik hun leugens ben gaan verifiëren… Mijn advies, koop de mooiste teddybeer voor jezelf en knuffel er lekker mee als je verdrietig bent, ik weet, het zal nooit dezelfde zijn! Maar toch… Liefs

  3. Willeke,

    Wat een herkenning!! En wat zal het gemis enorm zijn geweest. Je kleine Zelf, kun je nu als je grote Zelf gelukkig, heel goed begrijpen.

    Iets vergelijkbaars heb ik meegemaakt toen ik een puber was. Altijd stond een zelfgeborduurd kussen op mijn bed. En als ik in bed lag, was het mijn veilige vriendje. Toen we gingen verhuizen, is dat kussen zonder overleg door mijn narcistische vader weggegooid.

    Ik vergeet nooit het diepe verdriet toen ik vroeg waar “mijn kussen” was gebleven: “dat vieze ding ligt op de vuilnisbelt”. Zo ook met mijn beertje, ik heb het jarenlang zorgvuldig bewaakt en bewaard, maar het is ook weg.

    Die paar dingen die onschuldig en veilig waren, zijn ons ook afgenomen.

    Ik denk nog regelmatig aan die spullen.

    Dank je wel voor het delen van je verhaal. Nu weet ik dat ik niet meer de enige ben.

    Take care,
    SummerMoon

  4. Mooi geschreven en zeer aandoenlijk. Het zijn de gevoeligste en goede mensenkinderen die moeten lijden onder de ongevoelige hardvochtige mensen die altijd eerst om zichzelf denken en dat lijkt/is de norm.
    Ik groeide op in een keurig net gereformeerd gezin, maar ijskoud was het. Gevoelens waren totaal taboe. En nog is dat zo. Christus hangt daar nog aan het kruis met kapstokken erbij voor onze zonden. Wat een verdriet doen mensen elkaar aan. Het komt me voor dat er door de liefdeloosheid van heden steeds meer narcisten en psychopathische persoonlijkheden tot ontwikkeling komen.
    Want de economische vooruitgang kost ons de liefde voor elkaar.

  5. Willeke. Wat een ontzettend groot verdriet voor zo’n klein meisje
    Het moet je ziel geraakt hebben en daar een litteken gemaakt hebben.
    Het zal invloed op je hele verdere leven hebben en gehad hebben.
    Fijn dat je dat kleine meisje nog steeds troost biedt en haar je liefde geeft.
    Dat kleine dappere meisje, die haar vader vertrouwde en
    daarna zelfs vriendinnetjes uit haar speelgoed liet kiezen.
    Houd haar maar stevig vast!
    Met tranen in mijn ogen dank ik je voor je verhaal.
    Annechien

  6. Wat mij blijft pijn doen is dat bijna niemand het mismeesterde kind ter hulp schiet. De narcist heeft zo vrij spel en gaat vaak steeds maar verder en verder…

  7. Wat een herkenning!
    Toen ik 16 jaar was hertrouwde mijn moeder en gingen we verhuizen.
    Ik had een doos met persoonlijke spullen (foto’s, posters, rapporten, zwemdiploma’s, knuffeltjes, armbandje, broche speld, geurflesjes etc.) die ik angstvallig bewaakte. In een onbewaakt ogenblik is het bij de vuilnis beland/kwijt geraakt en niet meeverhuisd.
    Bij navraag wist mijn moeder nergens van en ze liep te lachen.
    Na mijn echtscheiding ben ik voor de 2e keer alles kwijt geraakt. Mijn ex heeft een vreugdevuur gemaakt en veel van mijn dierbare spullen verbrand, vertelde mijn dochter mij. Hij danste rond het vuur. Geen tastbare herinneringen uit mijn jeugd en mijn huwelijk.
    Geen foto’s van de bouw van ons huis en de stal, geen foto’s van toen mijn kinderen klein waren etc.
    Het doet nog zeer, nu ik dit opschrijf. Zelfs mijn kinderen heeft hij van me afgenomen en de kleinkinderen.

    1. Ach lieve Merel,
      Wat een diepe intense pijn kan dit soort van mensen je aandoen. Je hebt je ex vast ook net als ik ooit verteld welke traumatische ervaringen je had als kind met je ouders en dan nog weten ze je juist daar precies opnieuw te raken. Ik heb ook afstand moeten doen van al mijn bezittingen na de scheiding en daarvan vind ik het missen van de foto’s van mijn kinderen nog het ergste. Maar jij Merel ziet je kinderen en kleinkinderen niet meer!! Dat moet onoverkomelijk zijn…
      Ik wil je graag zoveel liefde en verbinding met oprecht gezonde mensen toewensen.

      1. Dank je wel, Willeke!
        Ja alles wat ik hem ooit vertelde, wordt tegen mij gebruikt.
        Ja dat laatste met mijn kinderen, doet erg veel pijn en daar kom ik niet van los.
        De hoop blijft dat ze eens in gaan zien hoe alles werkelijk in elkaar zit.
        Naar mij willen ze niet luisteren, alle leugens van pa en zijn verdraaiingen worden als warme broodjes gegeten.
        Zijn familie en de dorpsgenoten houden hem de hand boven zijn hoofd en ik, als import, val buiten alles.
        Gelukkig ben ik gelovig en hoop en bid dat er een rechtvaardige God is en dat alles eens goed zal komen.
        Liefs!
        Merel

  8. Willeke
    Ik vind je sterk en krachtig. Het heeft je veel pijn gedaan en ook in je verdere leven heb je verdriet gehad. Dat je nu dit schrijft en jezelf kent, jezelf kunt troosten dat is je kracht, je bent jezelf niet kwijt. Je staat er , je “bent” er.
    Evelien

  9. Herkenning.

    Emotionele chantage over dat wat mij heel dierbaar is, maar waar ik kwetsbaar ben omdat ik zijn hulp nodig heb. Mijn paard, mijn zeer moeilijke paard gaat eindelijk getraind worden na drie jaar stilstand. Hij is degene die haar liet staan en is de trainer die dit kan. Ze ontsnapt midden in de nacht uit de wei en komt bijna in het donker onder een auto. Hij komt om mij bij te staan en we verhuizen haar naar hem, op zijn training locatie. Ik betaalde 3jaar geleden al voor deze training en opvang, driedubbel zelfs. Hij bied aan haar over te nemen als zijn paard, ik ga akkoord en we spreken af dat het betaalde geld naar mijn andere jonge paard zal gaan die ook nog steeds ongetraind (ondanks zijn belofte) staat te wachten. Ook voor hem had ik al een groot bedrag neergelegd. Maar goed, dit komt er dan bij. Ik ga akkoord.

    En dan blijkt dat het allemaal teveel is, want ze levert hem niets op, alleen maar werk, werk, werk (zijn woorden). En dat ik nu financieel bij moet dragen in extra benodigdheden op zijn locatie. Geld wat ik niet meer heb (ik spendeerde 3/4 van mijn erfenis in zijn bedrijf). Hij zet door en laat me weten dat het nu wel heeeel erg moeilijk voor hem is. Noemt in een monoloog tussen neus en lippen door: “andere trainer zoeken” en “naar het slachthuis”. Deze dingen blijven natuurlijk na-denderen in mijn hoofd. Ik voel me onder grote druk gezet en hij vind dat we de relatie eigenlijk zouden moeten beëindigen. Want ik heb teveel kritiek op hem. En geeft me tenslotte te kennen dat hij twijfelt of hij nog wel wil dat het zijn paard wordt.

    Gevolg is voor mij: ik heb mijn weides opgezegd en ben nu aan t leegruimen begonnen. Mijn paard staat daar en hij gaat er mee aan de slag, het is beloofd. Van wie is ze nu? Officieel van mij. Gaat hij me nu pension en trainingsgeld rekenen? Allemaal vragen waar ik een zakelijke app over stuur die nog niet beantwoord is (stiltebehandeling). Mijn dieren zijn alles voor me, druk uitoefenen via hen is zo gemakkelijk. En dat terwijl hij drie jaar lang gratis op mijn weides verbleef met zijn dieren, lessen gaf en pensiongeld ontving van een klant. Ik werkte als medewerker onbetaald mee. Zorgde voor de website met promotie, foto/filmmateriaal en blogs over de lessen en de paarden. Hij verkocht onderhands een zadel van mij aan een klant (ik zag het geld nooit terug).

    Nu ben ik niet meer de muze, de inspirerende vrouw van weleer krijg ik in een verwijt wat volgens hem een neutraal gesprek is. Ik heb geen zelfreflectie en hij wel is de voornaamste klacht. Verwarring ook: we hadden zoveel lol met elkaar en ook zoveel liefde gedeeld. “Kunnen we beter stoppen met de relatie en zacht uit elkaar gaan” is zijn idee. Mijn gevoel is: “de geldbron is op”. Steeds zijn toehoorder, advies gevend, luisterend oor, opruimer en ondersteund in alles. The empath zijn. Mijn leerschool. En niemand in zijn/onze omgeving die dit doorheeft/weet. Bewonderd en bejubelt in zijn vak (wat zeer terecht is). Arrogant en kleinerend naar mij (als er niemand in de buurt is) als hij spanning ervaart. Woedeaanvallen, intimiderend voor me (ik heb een verleden met een gewelddadige narcistisch/psychopathische partner). Ik snap de knoop in de chaos niet meer, kan m niet ontwarren. “Where did I go wrong”, dat vraag ik me altijd al af bij ruzies of kritiek. Vanuit mijn vroegste jeugdjaren. Daar begint het voor ons allemaal.

    1. Heel heftig en zo herkenbaar, vooral je laatste stuk vanaf “nu ben ik niet meer de muze”.
      Waarom lopen wij emotioneel en financieel tegen de verkeerde persoon/personen aan en laten ons leegknijpen?
      Ja dit komt uit onze jeugd, maar onze narcistische vader of moeder / of de ouders van onze partners hebben het ook meegekregen, dus gaat het nog verder terug in onze roots.
      Conclusie : wij zijn hier niet de oorzaak van, maar het gevolg.
      Aan ons: hoe gaan we hier mee om?
      Veel sterkte en liefs!
      Merel (72)

      1. Dat komt binnen:
        “wij zijn hier niet de oorzaak van, maar het gevolg”
        Prachtige zin en triest waar.
        Hoe draaien we dit om in “de oorzaak is aan jou, het gevolg is van mij”
        Niet om slachtoffer te zijn, maar om verder te kunnen.
        Rust voel ik in deze periode van stiltebehandeling en alleen dat al zegt me genoeg.

        1. Hallo StellaMarijke,
          Wij zijn geen slachtoffer meer, maar ervaringsdeskundige door alles wat we meegemaakt hebben en geleerd / gelezen hebben en… hebben ingezien.
          Al die inzichten maken ons geen slachtoffer, maar ervaringsdeskundige.
          Daar mogen wij trots op zijn en we mogen anderen helpen door hierover te praten/ te schrijven, hen serieus te nemen door naar hen te luisteren en door te delen.
          Jullie/ wij/ ik zijn allemaal kanjers!
          Dank voor het delen!
          Liefs!
          Merel (72)

    1. Dank voor de tip StellaMarijke, we krijgen dit mooie nummer van meerdere ervaringsdeskundigen door, die er ook steun aan hebben. We gaan het delen op onze social media.

  10. Lieve Willeke,

    Zo’n herkenning 😑
    Van mij krijg je een virtuele omhelzing 🫂
    Heel veel liefde, licht en kracht!!
    🌞
    vuurvliegje

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *