Dit is een gastcolumn van Audrey
Als je binnenin je familie te maken krijgt met buitensporig gedrag en het doet je letterlijk of figuurlijk pijn, dan word je meestal verplicht om te zwijgen, terwijl je eigenlijk kapot gaat door hetgeen je hebt meegemaakt. Je wenst het uit te gillen, maar je wordt verplicht om te zwijgen. Om te verhinderen dat de waarheid naar buiten komt, schrikken daders niet terug om allerlei middelen te gebruiken, zoals veel slachtoffers weten. Dit kan van alles zijn, zoals liegen, dreigen, geweld gebruiken, uitsluiten, schaamtegevoel opwekken, ongeloof, zich beroepen op familiale solidariteit. Ik schreef er onder andere deze twee gedichten over.*
Spoken
Familie of vrienden hebben soms wel eens gezegd,
Dat je te gevoelig reageert, dus zwijg maar terecht!
Op die manier word je dus wel de mond gesnoerd;
Gemakshalve voor anderen, ook al voel je je beroerd.
Sommigen van deze mensen bezitten hier het alleenrecht;
Ruimdenkendheid en gevoeligheid zijn alleen hun voorrecht.
Zo stappen ze uiteindelijk dan maar luchtig over je heen
Want het is alleen hun waarheid die telt, zo is er maar een!
En jammer genoeg geldt nog steeds het door hen gesproken woord,
Dat meestal op een erg luide manier wordt verkondigd en gehoord.
Na al die jaren heb ik dus uiteindelijk genoeg zelfvertrouwen gevonden;
Om dit in dichtvorm te kunnen vertellen hoe ik de dingen heb ondervonden.
Hierdoor komen veel onderwerpen en andere feiten aan het woord;
En worden er pijnlijke zaken blootgesteld, zoals het zeker niet hoort.
Want op sommige dingen rust er een zwijgplicht of een groot taboe,
Dus zo’n spookverhalen van de zolder halen, laat men niet graag toe.
Want men houdt liever het zolderluik stevig dicht zonder erbij te dralen,
Uit angst dat het mooi geschapen beeld verdwijnt, door al deze verhalen.
Familie
Familie is de kleinste vorm van een micromaatschappij,
Met zijn eigen wetten en normen, want zo hoor je erbij.
Sommigen ervan zijn ongeschreven, al generaties lang,
Terwijl anderen worden uitgevonden, uit eigenbelang.
Zo moet je, om bij een familie te willen behoren,
Soms je mond leren houden. En sluit je ook je oren.
Want men spreekt dan van familie en solidariteit,
Waar alles aan onderhevig is, ook al heb je verwijt.
Wil je bij een familie blijven horen, dan weet je al van te voren
Dat men over jou verhalen mag vertellen, zonder je te horen.
Je moet dit leren aanvaarden, zelfs al zijn ze helemaal niet waar,
Want het is het opperhoofd dat hier dicteert, ook al valt dit zwaar.
Als je echter de waarheid durft te vertellen, dan lig je er uit,
Omdat je de “omerta” durfde te verbreken! Dat is hun besluit.
Voor de buitenwereld geef je dus steeds blijk van eensgezindheid;
Als buitenbeentje pak je maar beter je koffers. Vergeet die waarheid.
Want de familie gaat steeds boven alles. Dit beslist de familieraad!
Omdat taboes en omerta’s verbreken gelijk staat met hoogverraad.
Uit: “Onderdrukt meisje, opstandige vrouw”, Audrey Jill – 2011 ISBN : 9781616276263
* 10 jaar geleden schreef ik een verhalenbundel in dichtvorm; “Onderdrukt meisje, opstandige vrouw”, waarin psychische en fysieke mishandeling aan bod komt, en hoe het van generatie op generatie wordt overgedragen. De bundel werd nooit echt uitgegeven, want het schuldcomplex stak zijn kop op en het onbegrip uit de naaste omgeving was ook uiterst verrassend en pijnlijk.
Het boekje werd in 2012 voor het eerst gedrukt in eigen beheer. Er zijn momenteel geen oplagen meer, maar ik overweeg het in herdruk te doen. Ik heb de bundel voorgelegd aan het Verdwenen Zelf omdat ik vermoedde dat veel lezers zich in de gedichten zouden kunnen herkennen.
Zo herkenbaar 28 jaar heb ik zo geleefd en nu sins 3 jaar ben ik erachter wat er gebeurt is met mij en mijn 5 kids
Er gaan soms jaren over heen om dit te doorgronden. Want narcistische manipulators zijn soms er gewiekst. Als volwassenen hiervoor al tijd nodig hebben, dan is het niet verbazend dat kinderen die er in opgroeien het soms als normaal ervaren omdat ze niet beter weten. Pas als je begint te vergelijken met de buitenwereld, pas als je op school bepaalde levensrichtlijnen meekrijgt die anders zijn, begint het pas te dagen…
En dan nog, vooral als de omgeving en de buitenwereld er niet voor open staan. Je voelt je soms afgesneden, … en wat een opluchting als je eindelijk wordt geloofd en merkt dat je niet de enige bent.
Heel veel sterkte Silvia
Hallo Silvia, 30 jaar heb ik zo geleefd en nu alweer 22 jaar gescheiden.
Steeds meer kom ik er achter hoe erg het was.
Niemand wil mij geloven, dus sta ik alleen en zwijg weer.
Zo triest dat zelfs mijn 5 kinderen niets meer met mij te maken willen hebben en daardoor ook de 11 kleinkinderen.
Zij leven in die narcistische omgeving met pa en dorpsgenoten en hier is niet tegen te boksen.
Alleen die ik echt vertrouw, horen mijn kant van het verhaal. De rest is gehersenspoeld.
Ja als je de waarheid durft te vertellen, lig je eruit.
Veel sterkte!
Liefs!
Merel
dat vind ik nog het ergste…. dat onze kinderen zo vooringenomen zijn.
gelukkig heb ik goed contact met de oudste 32 jaar. zij heeft een progressieve spierziekte en heeft de issues die ze had met mij uitgewerkt. De tweeling van 30 blijven mij behandelen als een alien.
ik ben na een huwelijk van 32 jaar gescheiden. gelukkig maar. maar ik kijk terug op vooral de laatste tien jaar vernedering.
Tja nu zie ik dat ik nooit mezelf kon zijn
Zo waar!
Bedankt voor je reactie, Fenne. Elk slachtoffer voelt zich afgesneden, maar het geeft moed als je eindelijk wordt geloofd en merkt dat je niet de enige bent.
Herkenbaar! Ook ik ben genoemd ‘te gevoelig’ en alsof je een contract hebt getekend waar alleen hun regels gelden.
En inderdaad generatie op generatie, mijn zus krijgt dezelfde symptomen. Het is een geheel scheve familiedynamiek met narcistische “flying monkeys” tegen je gekeerd en ondertussen kreeg ik ‘als zwarte schaap’ ook neerbuigende/kleinerende opmerkingen juist over hen.
Er zijn heel wat levenshoudingen in families, van generatie op generatie doorgegeven, die niet altijd gezond zijn. Als je als insider begint te begrijpen dat het een foute boel is en uit de vicieuze cirkel wenst te stappen wordt dit niet erg gewaardeerd. Als je al niet het zwarte schaap was, wordt je het dan zeker. Niet gemakkelijk om dit te dragen, vooral alleen, echter wel bevrijdend. Belangrijk is dat je het kunt delen met iemand die je gelooft en dat je steun en vertrouwen krijgt.
Succes Lizet !
Niemand die gelooft mij en overstapt mijn verhaal, en als de juridische mensen het niet ter kennis willen nemen en geen kennis hebben in hun systeem zit je vast en wordt je onterecht in het verdoem-hoekje gezet. Ik voel me steeds verder wegzakken van omgeving en mensen (en maatschappij) – ik voel die bevrijding dus nog niet omdat ik nog vastzit en ik steeds meer last krijg van trauma-klachten, dus ik lig eruit, en ik lig ar nogmaals er nog verder uit. – Wat ik lastig vind is dat ik vast in mijn woorden kom en niet ineens alles kan vertellen, niet helder is, en ik ook langzame verwerking heb, ik krijg soms iets van vlagen en kom er nu achter dat mijn moeder meer gedaan heeft maar ik onderdrukt heb, zoals dat straffen bij haar ook ‘mij knijpen’ was.
Geef dat boekje uit!
Laat iedereen weten
Dat de waarheid telt
Niet de mooie buitenkant
Maar de binnenkant
Moet worden geheeld
Met liefde en zorg.
Bedankt voor je lieve reactie, Frederika. Er wordt aan gewerkt.
Hartelijke groet,
Audrey
Dit kon mijn verhaal wel zijn Audrey. Jarenlang je mond maar houden, want zou je zeggen hoe je erover denkt dan zal de hele familieclan zich tegen je keren. Geen contact en eruit stappen is nog steeds het beste advies, want beter geen familie dan een familie met narcistische trekken. Je hebt het geweldig goed verwoord in je gedichten. Succes met de mogelijk nieuwe uitgave ervan. Met een lieve groet van Maria
Bedankt voor je lieve reactie, Maria. Het wordt voorbereid. Hartelijke groet, Audrey
Het is vast een goed idee om dit boekje weer uit te geven, narcisme is ‘salonfahig’ in dit land omdat mensen weigeren eea onder ogen te zien, hoe gruwelijk het is en hoeveel slachtoffers er zijn, hoe wijdverbreid ook – het staat aan de basis van het meeste / alle/…? ellende….
Er is gelukkig ook steeds meer oprechte aandacht voor, dus doen!
En ook: Zeer herkenbaar, zit er ook midden in – terwijl onze ouders nog leven.. en zij merken het welzeker en gaan er aan kapot..
Veel slachtoffers van narcisme worden verpletterd of worden het uiteindelijk zelf. Soms gaat het van generatie op generatie, soms zijn het ook wel personen die door het leven werden gevormd of zo werden geboren. Dit mag zeker geen verontschuldiging zijn om anderen pijn te doen.
Kinderen die bij narcistische ouders opgroeien hebben moeite om het te herkennen, tenminste als ze dat ooit kunnen. Volwassenen in een narcistische relatie hebben soms jaren nodig om dit te beseffen. Alles hangt al af van je basis en hoe goed de narcist zijn spel speelt. Terwijl jij het hele plaatje ziet, kan een buitenstaander soms maar een fractie hiervan meekrijgen. En dan nog, wil of kan men het wel zien?
Sterkte,
Audrey
Mooie gedichten Audrey. Heel herkenbaar helaas.
Hoi Audrey,
Zo herkenbaar! Ik hoop dat je je boekje uitbrengt, zou het graag willen lezen en het zal anderen weer helpen.
Ik ben ook bezig met een boek en twijfel ook of ik het uiteindelijk moet uitbrengen. Altijd weer dat schuldgevoel en bang voor de reacties.
Er is bij mij 10 jaar over heen gegaan. Maar soms merk je dat je sterker staat en dat dit het juiste moment is. Volg gewoon je instinct. Niets dringt, want jijzelf bent meester van je eigen beslissing. Schuld en angst : het een remt af en het ander werkt verlammend. Het overkomt iedereen. Al schrijf je het gewoon voor jezelf, om het al van je af te schrijven. Soms borrelen de ideeën gewoon op en werkt het bevrijdend. Sta dit gewoon toe, voor jezelf.
En mocht je op een dag je boek willen uitgeven, dan zal dit zich op een of andere manier wel uitwijzen.
Ik wens je hier alvast heel veel succes mee, Monique !
Audrey
Zo waar! Dankjewel!
gr Monique
1x heb ik iemand in vertrouwen proberen te nemen…
Reactie: “Nou, dat zal allemaal wel meevallen, het is een heel aardig persoon”
Ik geloofde mijn oren niet! De komende weken waren ultra eenzaam.
En dan hou je weer jaren ie mond..
Vertrouwen aan iemand geven, is je persoonlijke schat aan iemand toevertrouwen. Als dit beschaamd wordt, is het niet alleen het geheim dat je kwijt bent, maar je wordt ook erg gekwetst. Dit heeft tijd nodig om te helen, tenminste als het kan.
Begrijpelijk dat je in zulke momenten erg eenzaam bent geweest. Hopelijk krijg je terug voldoende vertrouwen in het leven, SummerMoon.
Audrey
Zo herkenbaar, alles sluit om je heen en de doofpot gaat dicht met een grote schroefdeksel erop. Mijn 5 kinderen en 11 kleinkinderen willen geen contact meer met mij. Ze zijn nooit met mij hierover in gesprek gegaan.
Over mijn schoonfamilie maar niet te spreken en zijn dorpsgenoten. Hij is immers een leuke vent!
Ook mijn eigen broers en zussen willen hier niets over horen.
Hoezo EENZAAM?
Sterkte voor iedereen!
Merel (72)
Herkenbaar dit; na 3 jaar ben ik er achter wat er gebeurd is. Hier ben ik heel benieuwd naar. Dit is iets wat omstanders of de maatschappij vaak niet lijkt te begrijpen. Hoe kunnen we er nu pas na 3 jaar achter komen als we het ons hele leven meedragen en dus wel weten?
Hier zou ik wel graag meer willen leren hoe ik dit kan verwoorden.
Als ik het probeer nu is het;
Ik kende de gevolgen van mijn jeugd niet voor mijn leven en mij Zelf. Op mijn 40 ste pas bleek ik niet meer te weten hoe te leven en hoe te relateren. Toen zocht ik hulp en toen leerde ik over een periode van 10 jaar v.a 2012 tot nu dat ik last heb van ptss en cptss etc door de mis- handeling en verwaarlozing van mij als kind door mijn ouders en de familiedisfunctie. Eerder had ik wel last en symptomen maar ik wist niet dat dit ptss en cptss symptomen waren. Door mijn hormoonwisseling v.a mijn 38 ste kon mijn lichaam het niet meer onderdrukken.
Mijn eerdere reaktie ging ook over wat Silvia schreef als reaktie. 🌼💗
Echt prachtige gedichten🦋
Ja ik had al een mini familie maar heb geen contact. Ik was veel te onzeker en heb ook moeite met het hoe en het uitleggen. Geen broers of zussen. Ik was al veel uit huis door jeugdzorg o.a en op mijn 21 vertrok ik naar het buitenland. Mijn cptss/ptss bracht mij terug naar NL.
Mijn oude vrienden heb ik ook niet meer. Misschien als ik meer uit mijn schulp durf te kruipen en weet hoe dat ik weer lieve relaties kan maken. Nu heel voorzichtig….baby stapjes.🐾🐾met mijn liefste katje.🐈⬛
Dank voor het verdwenen zelf en jullie allemaal, zooo dankbaar💗
Het spel wordt soms zo gewiekst gespeeld, want uiteraard gaat het meestal om de uiterlijke schijn, die voor velen moeilijk te doorgronden is. Een narcist valt pas uit zijn rol als hij op heterdaad betrapt wordt en dan nog zijn de meesten er ware meesters in om zich eruit te praten. De buitenstaander wordt een rad voor de ogen gedraaid. Velen willen het of kunnen het niet zien, anderen zien net te weinig om zich een volledig beeld te vormen. Soms zijn er, vroeg of laat, nog slachtoffers. Echter familiesolidariteit en het mooie plaatje niet verstoren komen geregeld op de eerste plaats.
Ik wens je heel veel sterkte, Merel.
Audrey
Dank je wel, Audrey, alleen al om het met jullie allemaal te delen, helpt mij in mijn genezing/herstel, in het begrijpen hoe alles werkt. Al blijft het afgesneden zijn van de (klein)kinderen, ex-schoonfamilie, oude vrienden etc. pijnlijk.
Gelukkig heb ik lieve mensen op mijn pad en heb ik mijn geloof. God is machtiger en sterker dan alle narcisten bij elkaar, het kwaad zal het verliezen van het goed.
Een fijne, zonnige dag voor iedereen! Liefs!
Merel (72)
Wow, ook voor mij zo herkenbaar en t raakt me, goed verwoord ook.
En ja, ik durf dit (nog) niet te plaatsten op fb bijvoorbeeld uit angst voor,
voor wat eigenlijk, omdat ik niemand in de familie van streek mag maken,
dat was eigenlijk altijd ook de boodschap in mijn familie naar mijn ouders.
Ik mag niet iets negatiefs over ze zeggen. Weet ook niet of t wat oplost of
wat er voor goeds uit voort zal komen als ik het wel doe.
Beter is het om los te komen van familie en ‘vrij’ te zijn.
Denken dat je enige bent, werkt soms drukkend en kan je afremmen in heel wat dingen. Ondertussen zul je zeker gemerkt hebben dat je niet de enige bent die dit ondergaat. Het komt jammer genoeg meer voor dan je denkt.
Eruit stappen, zo veel mogelijk het contact verminderen, of helemaal niet (afhankelijk van de situatie) maakt dat je er minder mee of niet meer geconfronteerd wordt. Het geeft ook meer “peace of mind” (mentale rust).
Echte narcisten zullen zelden of nooit tot inkeer komen, ook al zeg je het. Dankzij het boek “Herstellen van narcistische mishandeling” (werkboek) en vervolgens “Je leven in eigen hand” van Iris Koops krijg je meer inzicht en het helpt je om er beter mee om te gaan.
Ik wens je veel moed toe om hierin verder te gaan.
Dit is helaas zo pijnlijk waar: je ligt eruit. Ik ook, ik lig er uit. Waar ik mijn kracht haal om ondertussen wel heel gelukkig in het leven te staan: ik ben het zieke familiesysteem liever kwijt dan mezelf. De prijs blijft wel torenhoog, ook voor mijn kinderen. En al kost dat tijd, afzien en geduld, het is de moeite waard om heel positief voor jezelf te kiezen, voor genezing en voor je eigen levenskracht !!!!!!!!!!!
Het doet inderdaad pijn om eruit te stappen. Echter de prijs om in een ziek familiesysteem te blijven is ook hoog.
Zoals jezelf aanhaalt, heeft het eruit stappen je toch positieve dingen gebracht. Wat de kinderen betreft, vind je heel wat antwoorden in “Herstellen van narcistische mishandeling” (werkboek) en vervolgens “Je leven in eigen hand” (Iris Koops)
Succes met het verloop van je eigen levenspad.
Graag een herdruk, wij zitten daar op te wachten. Alles is zo herkenbaar, maar ik kom er zo niet uit.
De herdruk gaat over doordenkteksten of gedichten, maar ik denk dat je meer goede hulp en ondersteuning zult vinden door de boeken “Herstellen van narcistische mishandeling” (werkboek) en vervolgens “Je leven in eigen hand” van Iris Koops door te nemen. Het geeft je de nodige inzichten om je herstel te bevorderen.
Van harte heel veel succes hiermee.
Bedankt hiervoor.
Op dit moment ben ik met therapie bezig, en met een proces bezig om het contact helemaal stop te zetten met mijn narcistische familie. Dit kwam op het goede moment.
Dit is een moedige stap op weg naar je herstel. Niet altijd makkelijk, maar deze vorm van afstand nemen zal zeker deugd doen. Ik wens je hierbij veel sterkte en succes toe in alles wat je onderneemt.
Uitgeven! Die mooie rake gedichten zou ik zeggen. Het moet gezegd worden. De ‘lieve vrede’, het misplaatst fatsoen dat zich ‘volwassen’ voordoet, maar slechts in leugens wil geloven. Mensen willen zich goed voelen. Ik ook! Maar niet ten koste van de waarheid.
Ik heb de waarheid over moeder voorgelezen in de rechtbank uit een, door mij handgeschreven brief, die dankzij mijn advocaat bij de rechter terecht is gekomen. Daarin staat dat moeder mij met de dood heeft bedreigt, mij heeft bestolen van het legaat van mijn overleden vader en mij heeft opgelicht. Na de eerste voorgelezen pagina werd ik gestopt door de rechter omdat moeder er niet tegen kon. Moeder [94] die met een stok de rechtbank inkwam, moest na een uur naar de wc, vroeg om pauze en vertrok zonder stok… Haar advocate wilde haar helpen. Moeder stootte haar van zich af. Ze was boos! [De waarheid!] Ik heb haar uit haar rol gehaald door de waarheid voor te lezen in publiek. De rechter zag niets.
Als ik die waarheid privé had voorgelezen, was moeder niet uit haar rol gevallen, denk ik.
Ook ik heb een manuscript klaarliggen voor een boek. Ook ik ben bang voor moeilijkheden en doe het daarom onder pseudoniem. Voorlopig is het nog niet zover.
Audry,
Hopelijk breng je de bundel nogmaals uit! Het zou zeer waardevol zijn voor mij en mijn kindjes (7 en 9 jaar).
Warme groet,
F.S.