Dit is een gastcolumn van Ava
Van vrolijke, zorgzame, sprankelende en onbevangen vrouw naar een bange, machteloze en uitgeputte vrouw.
Vol goede moed dook ik acht jaar geleden (als weldenkend hulpverlener met een zoon van vijf jaar) na mijn scheiding in een nieuwe relatie met een man met twee kinderen. Bij ons in het dorp stond hij niet bekend als makkelijk. Hij had een langdurig financieel conflict met zijn ex-zwager en een vechtscheiding met zijn ex. Maar ik, een graag geziene in het dorp, een gevoelig en zeer inlevend persoon, ik zou dat weleens gaan fixen. Mijn hulpverlenershart kon toch immers alles aan, ik was flexibel en begripvol. Ik nam een berg aan lieve vrienden en familie mee en kwam liefde brengen. Ik sloeg de waarschuwingen (die ik met hem besprak en hij uiteraard stellig ontkrachtte) in de wind.
De eerste maanden waren ‘wittebroodsweken’, weekendjes weg, cadeautjes, mooie beloften en woorden. Niets was te gek, smoorverliefd. Het klikte goed tussen de kinderen, het kon niet beter. Ik merkte niets bijzonders.
Daarna kwamen de scheurtjes, de vreemde en iets te heftige reacties, het verdraaien van de waarheid. Ik raakte in de war en ging op zoek naar verzoening, verbinding, naar het gevoel van wat er eerst wel was. De tegenstrijdigheden die hij liet zien voelde als een emotionele achtbaan, het werd een verslavende dynamiek van aantrekken en afstoten. Het was een fuik waar ik steeds verder in verstrikt raakte. Alles om de vrede te bewaren en liever aanpassen, afstemmen en schikken dan escalaties, want die kostten meer energie.
Als ik in zijn huis was waren er veel regels waar ik en de kinderen ons aan moesten houden. Het was intensief en we deden het nooit goed genoeg. We deden ons best maar in het leven met een narcist is dat een onhaalbaar doel. Alles moest op zijn manier, zijn patronen en veel wachten tot hij akkoord was met iets. Als we in mijn huis waren ging het beter maar ook daar nam hij steeds meer de controle over. Ik besteedde veel tijd aan het analyseren van zijn gedrag en kon me altijd weer inleven in zijn moeilijk jaren met het verlies van zijn zus, de emotionele afwezigheid van zijn ouders en zijn moeilijke scheiding.
Wat er in sloop was de subtiele manipulatie, het schelden en veroordelen, domineren, denigreren, negeren, isoleren van vrienden, financieel afhankelijk maken, beschuldigingen, kwam beloftes niet na, fysiek geweld, emotioneel chanteren, het verstoppen van belangrijke papieren, achterhouden van informatie en geen enkel respect voor mijn grenzen. Buiten de deur was hij de charmante, grappige man waar ik zo naar verlangde. Thuis ging het masker van de charmante heer af en daar verscheen de ware aard.
Mijn narcist gedroeg zich sterk onafhankelijk, zelfverzekerd, grappig en welbespraakt. Hij en zijn kinderen hadden de haartjes goed zitten, merkkleding aan, een groot huis en een grote auto. Alles in orde voor de buitenwereld. Daaronder zag ik een onzekere en afhankelijke man die snakte naar goedkeuring van zijn ouders en zelf geen beslissing kon nemen. Die nam ik, al ging het maar over het uitzoeken van een deurklink tot hoeveel centimeter de border in de tuin moest worden. Ik moest altijd opdraven en stond er ook.
Dat waren de momenten dat hij mij nodig had. Enerzijds voelde dat fijn, anderzijds was dit de makkelijkste manier voor hem om wederom commentaar te geven, ik had iets niet goed besloten. Jarenlang heeft hij mij het gevoel gegeven dat ik alles verkeerd zag, dat het allemaal aan mij lag en dat ik het over mezelf afriep. De tegenstrijdige aanwijzingen en valse beloftes hielden mij in de ban en veroorzaakte complete innerlijke chaos, een doolhof, angst en een gekkenhuis. Het was slopend door de onvoorspelbaarheid van zijn gedrag. Juist door de kruimels van liefde werd mijn trouw weer aangewakkerd. Maar het verwarde ook.
De wil om dit te laten slagen was enorm. Niet nog een keer een scheiding, voor mezelf en voor de kinderen. Meerdere keren stond ik op het punt om te vertrekken, dan was er fysiek en verbaal geweld en hield hij mij tegen en vervolgens kwam er een uitgebreid verzoeningsoffer met duizend beloften. Het chemische proces (de aanmaak van dopamine) van opwinding en drama, de cyclus van afstraffen en belonen werd in werking gesteld. Er was een onveilig hechtingssysteem ontstaan. Het gif kwam langzaam en stilletjes en bleek gevaarlijk. De hoop op een goede afloop en de hoop op meer goede liefdevolle momenten waren voor mij enorm. De langste keer dat wij samenleefden zonder conflicten en spanning in al die jaren was tien dagen. Daarna ging het altijd weer mis.
Na vier jaar latten wilden we graag in 1 huis wonen, ik hoopte dat dat meer rust en balans zou geven. Minder tassen inpakken en wie is waar en wanneer. Voor iedereen een nieuwe start. Een huis waar we samen bepaalden hoe we zouden leven, hij beloofde beterschap, gelijkwaardigheid en samen, dat was de afspraak die we maakten.
De aanloop was al dramatisch, ik kon na het tekenen van het koopcontact al incasseren. Hij wilde geen samenlevingsovereenkomst, niet trouwen, geen overlijdensrisicoverzekering, geen vruchtgebruik van de woning bij overlijden, er werd weinig met mij overlegd. Hij bleef aan het huis maar veranderingen en verbouwingen doorvoeren. Ik stond versteld, alles werd vernieuwd, met kwaliteit en door vakmannen uitgevoerd. Ik wist wat dat ging betekenen, een nieuwe gevangenis met heel veel regels. ‘Pas op, kijk uit, niet tegen de muur staan, alles is van mij want ik heb het betaald’.
‘Als er ergens een vlek op komt of iets kapot gaat moet je het zelf betalen’, dat was ook zijn boodschap. Hij vroeg in huis constant ‘wat ga je doen’ als ik ergens naartoe liep. Ik was blij als het winter was en de ramen en deuren dicht waren. Dan hoorden de buren zijn tirades niet. In de vier jaar die volgden heb ik geprobeerd om gelijkwaardigheid te creëren, grenzen aangegeven, gesprekken gevoerd, ultimatums gesteld, in relatietherapie gegaan. Ik probeerde het steeds weer voor de kinderen op te nemen, de gezinssituatie te normaliseren en de kinderen mee te geven dat het gedrag van hun vader niet normaal was.
Dit heeft uiteindelijk allemaal niet mogen baten. Ik liet de intieme terreur steeds vaker over me heen komen, was moegestreden, labiel en leeg. Ik was gevangen in mijn huis wat nooit als mijn thuis heeft gevoeld.
Ik heb mijn kind ook meegenomen in dit drama. Ik dacht iedere maand een paar keer ‘ik moet hier weg’. Ik wist al die tijd, dit is niet goed voor mijn kind. Er is teveel onrust, getuige van ruzies en er wordt teveel aanpassingsvermogen van hem gevraagd. Ik wist ook dat weggaan een strijd zou worden, een meedogenloze en uitputtende strijd met een verlaten narcist die in paniek raakt (met veel financiële middelen en kennis om mij te fileren). Ik moest sterk worden, krachten verzamelen, alles op gaan schrijven, met vrienden gaan praten, mezelf via internet informeren.
In die fase belde mijn ex met de mededeling dat onze zoon vaker bij hem wilde zijn omdat hij het bij ons niet prettig vond. Dit was de bliksemschicht, de druppel en aardbeving die ik nodig had. Ik heb hier een dag later met mijn zoon over gesproken. Ik zei: ‘Als ik bij hem wegga, blijf je dan wel dezelfde dagen bij mij? Het antwoord was: ‘Ja natuurlijk’. Hij wilde wel bij mij zijn maar niet bij hem en in dat huis. Ik heb gezegd: ‘Dan gaan we weg en jij hoeft daar niet meer naartoe’. Mijn zoon is daar nooit meer geweest.
Het was een bevrijding die ik zelf niet voor elkaar kreeg, een opening die ik zelf niet aandurfde. Ik ging weg voor mijn kind, dat is het meest liefdevolle wat ik kon doen. Ik kon het nog een beetje goedmaken, het schuldgevoel vrat al jaren aan mij. Ik realiseerde toen nog steeds niet dat ik ook wegging voor mezelf.
Ik ben naar ons huis gereden en heb de mededeling gedaan. Hij huilde en smeekte en ik ben akkoord gegaan met een latrelatie. Hij wilde heel graag het contact met mijn zoon weer opbouwen en vele excuses maken, maar mijn zoon was gelukkig onverbiddelijk naar hem.
Ook was het volgens hem de bedoeling dat ik mijn zoon ging stimuleren om het contact met hem te herstellen. Ik werd wederom voor de kar gespannen. In de maanden die daarop volgde gingen mijn luiken open, ik slurpte alle informatie op die ik kon vinden. Via een kennis op LinkedIn kwam ik in contact met het Verdwenen Zelf. Hier moest ik zijn, dit ging over mij.
Daarna ging alles in een stroomversnelling. Eindelijk las ik wat mij was overkomen, ik heb de boeken van Iris Koops besteld en ben huilend aan de slag gegaan. Ik moest het af en toe wegleggen omdat het zo confronterend was. Er ging een wereld van informatie voor me open. Die wereld was er al maar ik durfde er niet naar te kijken. Zo vastzittend in het web, in de verslaving, in de hoop.
Tijdens het lezen en het maken van de opdrachten in het werkboek viel ik van de ene verbazing in de andere, dit was mijn leven met deze man. Hij werd daarin van a tot z beschreven, het profiel klopte en dat stond daar op papier. Er volgde een paar maanden een verzoeningsoffer met hier en daar discussies, hij was bang dat ik hem zou gaan verlaten en ik vond hem paniekerig. Maar ik had besloten, ik ging weg.
Het gaf zoveel opluchting, ik voelde de energie in me terugstromen, ik genoot met mijn kind bij mijn ouders in huis van alle ontspanning, we maakte vlekken op het kleed en dansten door het huis. Er kwam ruimte in mijn leven, in mijn lijf, in mijn hoofd.
Voor mij was het belangrijk om de financiële afhandeling goed te regelen. Dit was bijna niet mogelijk omdat hij niet wilde taxeren en dreigde met een advocaat. Ik had de financiële middelen niet om mij te verweren. Dan maar een toneelstuk opvoeren. Ik ging hem het gevoel geven dat ik zou blijven na de afhandeling. Het was verschrikkelijk zwaar.
Uiteindelijk is hij met mijn belofte dat ik zou blijven akkoord gegaan met een fractie van waar ik eigenlijk recht op had. Ik moest er heel snel uit en telde de dagen tot het tekenen bij de notaris. De dag na het tekenen is de afscheidsmail er uit gegaan. Zoals verwacht ontstond er een drama van appjes en bellen. Ik ben er nog een keer naartoe gegaan in de hoop dat we normaal konden blijven communiceren. Er lagen tenslotte ook nog veel spullen van mij.
De sfeer werd steeds grimmiger, ik kreeg beschuldigingen dat ik een ander had. In de tussentijd had ik via het Verdwenen Zelf een aangesloten therapeut gevonden in de buurt. Ik moest hier met een professional over praten. Niet een reguliere therapeut maar iemand die alles weet over deze stoornis. Iemand die specifieke handvatten kon geven hoe hiermee om te gaan.
Uiteindelijk heb ik met haar hulp alle banden kunnen verbreken en ben ik in gaan zien dat met hem in gesprek gaan geen zin meer had. Hij wilde mij terug in zijn web en ik moest zijn leegte vullen. Uit de onderhandeling over de spullen zijn we nooit gekomen, ik heb het niet teruggekregen. Hij bleef maar voorwaarden scheppen en bepalen. Mijn therapeut kon precies stap voor stap voorspellen hoe hij zou gaan handelen en het klopte.
Mijn dank aan mijn therapeut is intens groot. Zij heeft mij van de bodem geschraapt, veel inzichten en informatie gegeven. Mij geholpen om over mijn schaamte- en schuldgevoel heen te komen. Ze heeft me begeleid om mijn verlies te verwerken, verlies van mijn samengestelde gezin, de hoop, de eerlijkheid, het niet meer mogen zien van mijn stiefkinderen, het verdriet dat ik mijn kind heb aangedaan.
Zeer deskundig, respectvol, begripvol en realistisch. Ik zei heel vaak tegen haar dat ik niet begreep wat hij deed en waarom. Een van de antwoorden was; het is pathologie, een blinde kun je niet kunt laten zien ook wil je dat nog zo graag. Ik ben gaan begrijpen wat mij is overkomen en waarom ik er niet uitkwam. Ik heb nog regelmatig gevoelens van schaamte, hoe heb ik het zover kunnen laten komen. Ik als moeder en zorgprofessional. Het proces van zelfheling is in volle gang. Praten, lezen, schrijven, erkennen, omarmen. Het kan iedereen overkomen, dat weet ik nu.
Mijn vriendinnen en familie hebben mij in de afgelopen jaren vaak vragen gesteld over de relatie en of ik wel gelukkig was. Er waren zeker momenten van geluk, de pieken waren hoog en ik kon ontzettend met hem lachen, daar refereerde ik dan vaak naar. Ik kon het nog niet aan om eerlijk te zijn tegen hen en tegen mezelf. Als iemand destijds had ingegrepen had ik voor hem gekozen, de loyaliteit werd afgedwongen. Het erkennen, benoemen en aangaan was te confronterend.
Ondertussen ben ik bijna een jaar in therapie, we zitten in de afbouwende fase maar ik wil nog niet helemaal los te laten. Steeds is het toch weer heel fijn om mijn dilemma’s te bespreken. De schade is groot en ik word nog dagelijks geconfronteerd met wat er is gebeurd. De beelden van wat er is gebeurd schieten door mijn hoofd. Ik heb geleerd het aandacht te geven, stel mezelf gerust. Dit is mijn verhaal en dat mag er zijn, hoe pijnlijk ook.
Stukje bij beetje slijt de pijn en kan ik weer onbezorgd heel hard lachen en genieten. Ik ben bevrijd.
Ava, moedige vrouw. Dank voor het delen van jouw verhaal. Je helpt velen hiermee. Ik zie kracht in je verhaal. De kracht om hier (verder) uit te komen!
Hoi Ava,
Dank voor het delen van jouw verhaal. Ongelooflijk het is identiek aan het mijne. Werkelijk alles wat je schrijft is ook bij mij en mijn twee kinderen gebeurd. Triest is het de schade bij in elk geval mijn dochter te bemerken. Binnenkort start zij met therapie.
Ik heb de therapie inmiddels afgerond en voel gelukkig nieuwe kracht en zelfvertrouwen. Ik ben weer blij met mezelf, ik klop weer met mezelf.
Het was net als bij jou een lange weg.
Sterkte voor jou en je kind.
Bedankt voor je reactie.
Mijn zoon is een paar weken geleden begonnen met therapie. Hoe schaamtevol voelde dat, dat ik hem mee heb gesleept in dit drama. Laats zei hij nog ‘ als jij niet met de ‘narcist’ was gegaan dan had ik niet in therapie gehoeven’.
Ik heb gezegd dat hij gelijk heeft.
Hem al meerdere maken mijn excuses aangeboden. Kon ik de tijd maar terugdraaien.
Onze band is sterk, ook omdat ik me kwetsbaar opstel. Het komt goed en gaat goed met hem. De resten nog verwerken zodat hij als een gezonde puber de wereld in kan.
Lieve Ava,
Ook ik heb een identiek verhaal. Het is voor mij lang geleden, 25 jaar zelfs. Een verdrietige, pijnlijke een eenzame periode in mijn leven. Zelfs nu nog kan ik het niemand uitleggen of vertellen wat daar gebeurde. Gelukkig ben ik zover dat ik dat niet meer perse nodig heb. Maar dat is heel wat jaren anders geweest. En vindt maar eens de juiste hulp. Weet maar dat je narcistisch mishandeld bent?! Want dat is de sleutel. De sleutel naar herstel. De pijnstiller, de heler, de troost…
De man waar ik mee samenwoonde heeft na mij nog veel slachtoffers gemaakt. Met drie van deze vrouwen heb ik sinds 5 jaar contact. Onze verhalen zijn identiek aan die van jou.
Wat heb je het goed geschreven, want dat is zo moeilijk.
Het is ook niet te geloven of te bevatten. Je kunt het niet uitleggen. Je moet ergens herkenning tegenkomen, dan pas gaan je ogen open, volgt erkenning en bevestiging en kun je herstellen van de zware mishandelingen.
Ook ik heb mijn leven te danken aan Het Verdwenen Zelf.
Ik wens jou moed en kracht voor je herstel en alle liefde, vrijheid en ruimte voor jezelf en je kinderen.
Liefs, M.
Bedankt voor je bericht.
Uitleggen aan iemand die dit gevoel niet kent is moeilijk. Ik heb zo vaak de vraag gekregen waarom ik niet gewoon wegging. Dit blijft pijnlijk.
Ik heb ondertussen contact met zijn ex, de moeder van zijn kinderen. De herkenning is groot, we hebben samen zitten huilen.
Heel treffend, ik ben ook al redelijk geheeld maar heb een zoon van bijna 12 met mijn ex. Die mij blijft terroriseren en daarmee vooral ook onze zoon. Terwijl hij al 8 jaar een nieuwe vriendin heeft die nog niet bij hem inwoont en daarom nog niet zo in zijn web zit. Maar toch blijft de focus op mij en onze zoon het leven zuur te maken. Letterlijk niets is bespreekbaar, zelfs niet als het in het belang is van onze zoon.
Bedankt voor je bericht.
Dit hoor ik vaker, ook al gaat zijn leven door, jij moet nog gestraft worden voor je vertrek.
Ik heb vorige week het boek van ester wijnen gelezen. Gaat grotendeels over de jarenlange nasleep.
Ik hoop dat je een manier vindt om hiermee te dealen, een vorm te vinden om het enigszins buiten jezelf te houden en dat het je minder van je stuk brengt.
Je bent een survivor, wees trots op jezelf! Ik dacht achteraf ook: ‘ik ben toch niet dom, hoe heb ik hier in kunnen trappen’. Het is een bijzonder geraffineerd proces, ik was jong en naïef. Nu, 9 jaar na dato ben ik sterker dan ooit en kan ik zelfs mijn verhaal delen om te laten zien dat ook sterke mensen, misschien wel een moeilijkere strijd achter de rug hebben, dan iemand ooit zou kunnen denken.
Het deel waarin je zegt dat je een toneelspel heb gespeeld om nog dingen voor elkaar te krijgen, herken ik. Dat voelt/voelde als liegen, bedriegen, maar dat was het niet! Dat was allemaal nodig om hier uit te kunnen ontsnappen. Heb daar dus nooit spijt van!
Ik ben na een huwelijk van 30j gescheiden. Ik heb de stap gezet. Nu anderhalf jaar later ben ik op weg met het o zo herkenbare “Verdwenen zelf “aan de slag. Ik voel me sterker en vrij maar de weg is nog lang. Ik krijg maar niet uit mijn hoofd dat hij verder gaat met slachtoffers te maken. En dat ik daar niks aan kan doen. Daar heb ik het zo moeilijk mee. Hij is op anderhalf jaar aan dame nr 5 en de laatste heeft gehapt. Zo pijnlijk om te zien. Wat kan je daar aan doen? Hoe kan dit stoppen?
Heel veel sterkte aan jullie allen. Respect.
Hi Vera,
Ik zie nu in dat ik niet voor niets 16 jaar met de vader van mijn 3 kinderen heb geleefd. Ik moest iets leren, mijn grenzen (welke?) te vinden en te bewaken. Door deze man heb ik moeten kijken naar mijn hele leven en onder ogen moeten zien dat omgaan met narcisten bij mij al heel vroeg is begonnen. Mijn vader en mijn bloedeigen tweelingzus en dat laatste heeft gezorgd voor een heel andere mensvisie van mij. Ik was voor de ontdekking van narcisme ervan overtuigd dat ieder mens goed is, de een wat meer slechte kantjes dan de ander, maar toch, in de botten goed. Nu weet ik dat er daadwerkelijk duistere mensen bestaan die niet zijn te veranderen. Alleen ik en mijn omgang met hen kan veranderen. De nieuwe vriendinnen van je ex, hebben net als jij, deze man niet voor niets op hun pad gekregen, denk ik dan. Ook jij en zij hebben een les te leren. Wat ik bij mijn ex overigens wel merk is dat de relaties elkaar steeds sneller opvolgen. Hij wordt doorzichtiger, minder geraffineerd. En ouder, doet hem geen goed, waardoor zijn vriendinnen ook ouder zijn. Het wordt eerder doorzien, zijn gedrag. Misschien is dat wel de bedoeling, zodat iedereen die dit heeft meegemaakt zijn verhaal de wereld inbrengt. Zodat we weten dat het bestaat? Ik weet het ook niet, maar zo werkt het voor mij. En geloof me, echt, het wordt beter. Je gaat meer rust en geluk ervaren. Ik dan toch wel na 7 jaar en heel heel veel inzichten rijker!
Bedankt voor je bericht.
Ja het schuldig voelen over het toneelspelen was groot. Ik moest dit doen voor mijn eigen (financiële) veiligheid. Maar het past zo niet bij mij.
Lieve Ava,
Hoe herkenbaar jouw verhaal!
Ik werd wakker toen mijn zoon een keer zei: mama je lacht niet meer…
Alles als samengesteld gezin loslaten, daar voelde ik mij destijds vreselijk schuldig over.
Dat was niet wie ik was en waar ik voor stond: maar ik kon gewoon niet meer.
Ik schrok toen mijn zoon dit zei. Ik wist dat hij gelijk had. Het was genoeg geweest!
De jaren daarna waren dramatisch….totdat ik van mijn psycholoog het eerste boek van Iris geadviseerd kreeg…ik sloeg stijl achterover van alle herkenbaarheid. Mijn houding tijdens onze vechtscheiding – waarbij ik ook de schuld van alle “hulpverleners” kreeg – want daar zorgde hij wel voor…mijn houding veranderde! Hij zei ineens: ik krijg geen grip meer op je!?! Mooi dacht ik, mijn gezicht gericht op de rand van de tafel voor mij, ik ben op de goede weg! Hulpverleners gingen eindelijk beetje bij beetje inzien dat het niet “mijn schuld” was. Ze raakten in twijfel. Ik hield mijn gezicht bewust alleen maar gericht op de rand van de tafel. Het tweede boek van Iris kwam uit en ik dacht: ik kom er nooit…hoe kom ik ooit weer in “normaal land?”
De tactiek om alleen masr mijn blik op de rand van de tafel gericht te houden werkte!
Maar ik wilde ook weer leven! Lachen! Hoe doe je dat?
Mijn therapeut, EMDR en Iris’ boeken hebben mij zo enorm geholpen! Ik was bang voor een terugval: een terug al waarin?!
Ik kwam een echt leuke en echt normale man tegen en kreeg tot mijn verbazing steun en bijval. Samen hebben wij hard voor mijn kinderen en mijn stiefkind geknokt. De boze narcistische ex verdween meer en meer naar de achtergrond. Hij verwaarloosde zijn eigen kind. Hij liet zijn eigen kind in de steek. Het kind kwam bij ons wonen – nog meer beschadigd dan wij dachten! Het wist zelf nog niet eens hoe beschadigd het was. Al snel werd duidelijk dat het kind op deze manier niet bij ons kon wonen. Het was niet goed voor ons! Ik wilde dit niet meer. Het kind woont inmiddels alweer bijna 4 jaar op zichzelf. En is hard bezig met therapie. Het zegt zelf: dat duurt nog wel even voordat ik er ben. En dat weten wij wel zeker. Dus voorlopig geen contact en wie weet ooit in de toekomst…maar dat is voor later! Ik merk nu dat mijn haren voortaan recht overeind staan bij een persoon met ook maar de geringste narcistische trekjes…ik vertrouw op mijn gevoel! Want ik wil blijven lachen! Zojuist heb ik mijn zoon op de trein gezet. Hij kwam onderweg naar zijn huis even langs. Hij wilde even wat bespreken en wilde wat tegen mij aan houden. Daarna hebben we hem weer lachend op de trein gezet. Ongeloofelijk trots op mijn kind! Wetende dat ik er toen 2 wel en 1 niet heb kunnen redden doet nog steeds zeer. Maar dat kon niet anders. Kiezen voor mijzelf en mijn kinderen was het belangrijkste wat ik kon doen. Inmiddels lach ik al lang weer! En mocht het ooit goed komen met het laatste kind…dan maak ik een vreugdedans… Herstellen van narcistische mishandeling is heeeel hard werken! Maar heeel erg de moeite waard! Weer onbezorgd en heerlijk kunnen lachen is een verademing. Ik wist toen niet dat die dag ooit zou komen…maar ik was die dag dat mijn zoon die opmerking maakte wel in 1 keer wakker! Met dank aan mijn kind! Nu onderweg naar zijn eigen thuis…
bedankt voor je berichtje
Onderaan heel herkenbaar hoe je wakker wordt geschud, als een ging.
Ik zie mijn stiefkinderen waar ik 8 jaar intensief voor heb gezorgd niet meer. Dat mag niet van hem en ze zijn loyaal in zitten ook in de greep.
Ik vind het hartverscheurend maar heb net als jij los moeten laten. Ook dmv EMDR is dit gelukt.
Als ik ze tegen kom draaien ze hun hoofd weg. Ik heb er nu rust van.
Wie weet komt er ooit een dag dat ze voor mijn deur staan. Zo niet, dan heb ik gedaan wat ik kon. Heb ze veel liefde gegeven en hopelijk hebben ze daar iets aan in hun verdere leven.
Fijn dat je weer kunt lachen. Ik weet nog dat ik me daar vorige zomer ineens zo van bewust werd. De onbezorgd lachen, heel hard.
Het patroon is zo herkenbaar
De laatste woorden van je verhaal zijn heel treffend
Zo voel ik mij nu ook
BEVRIJD !!!
Beste Ava, wees blij, want nu heb je elke dag BEVRIJDINGS dag!
Het zal niet altijd meevallen, maar dat is het hele leven zo.
Geniet ervan en pluk elke dag!
Heel herkenbaar, dankjewel voor het opschrijven❤️
Hey Ava, eerst en vooral wat schrijf je prachtig, ik lees aan de manier waarop je schrijft dat je niet meer vanuit trauma schrijft. Daarnaast wat herkenbaar, dit kan zo de relatie met mijn vader zijn. Enkele mooie, herkenbare en zelfs tot inzicht brengende zinnen zijn: ‘Buiten de deur was hij de charmante, grappige man waar ik zo naar verlangde.’ Een prachtige zin, waardoor ik nog beter snap waarom ik hoop bleef koesteren naar dit deel van mijn vader, omdat ik dat deel zag naar de buitenwereld toe en ook voelde. Dit wou ik.
Het stuk waarin je beschrijft hoe hij zeker overkomt naar de buitenwereld en zo onzeker en hulpvragend als je binnenshuis bent kon door mijn hand geschreven zijn. Waarbij jij de beslissingen moet nemen, en dit voor hem een reden is om alle verantwoordelijkheid af te schuiven. Terwijl je zelf denkt dat je hem daarmee helpt, dat hij misschien tot inzicht komt. Iedere keer die afbreuk aan respect was voor mij de druppel om met de relatie tot mijn vader te stoppen.
Het toneelspelen is slopend, toneelspelen om toch maar ergens te verstoppen wie je bent en vooral om weg te geraken waar je in bent beland. Iemand anders moeten zijn voor je eigen bestwil. En ook deze zin: ‘Een van de antwoorden was; het is pathologie, een blinde kun je niet laten zien ook wil je dat nog zo graag.’ Deed veel met me. Het is zo fijn om over narcisme eindelijk eens feiten te lezen, iets begrijpelijk, na al de verwardheid die de personen zelf veroorzaken.
Ik vind je een ongelooflijk sterke vrouw en wat heb je ook een sterk kind. Ik hoop, maar ik lees al, dat je weer kunt openbloeien tot die zorgzame krachtige vrouw die je bent.
Veel dank voor je verhaal.
Bedankt voor je bericht.
Fijn voor mij om te lezen dat je ziet dat ik niet meer vanuit mijn trauma schrijf. Zo voelt het ook.
Ingewikkeld lijkt me dat als het over je vader gaat. De bloedband en loyaliteit, opgroeien in zo’n situatie als kwetsbaar kind.
Zijn kinderen mogen geen contact meer met mij en en mijn zoon en dat volgen ze trouw op. Ik zag en zie hun trauma.
Ik hoop heel erg dat ze net als jij op een dag tot inzicht komen.
Hallo Ava en anderen,
Zoveel herkenning, griezelig gewoon, maar ook de zoveelste bevestiging.
Na een jeugd met een narcistische moeder getrouwd met een aardige, lieve man.
Hij steunde mij wat mijn moeder betrof en ik zag in hem mijn overleden vader.
totdat… hij, na de geboorte van onze eerste, heel ander gedrag ging vertonen.
Hij was jaloers, wilde alle aandacht etc.
Helaas met een kind dat veel in het ziekenhuis lag, moest hij inleveren en dat kon hij niet.
Er volgden nog 4 kinderen en relaties met andere vrouwen. Hij was naar de buitenwereld charmant en gezellig.
Een scheiding volgde en daarna weer verschillende vriendinnen die het niet met hem uithielden.
Zij stapten eerder uit hun relatie met hem, wat mij na 30 jaar pas lukte.
En maar blijven hopen dat het zou veranderen. Immers ik was met hem getrouwd en we hadden samen 5 kinderen. Zijn vriendinnen hadden dat niet.
Zijn laatste, voor mij zeer pijnlijke troefkaart is, al mijn kinderen tegen mij opzetten door toneelspel/ leugens.
En… weer ben ik aan het hopen dat het eens tussen mijn (klein)kinderen en mij goed zal komen, dat eens hun ogen open zullen gaan.
Ik heb gezien en hoor van anderen wat hun narcistische partners doen, nu hoop ik dat ook mijn dochters en schoondochter eens de moed hebben om op te stappen en daarna terug te komen naar mij toe en we een goed gesprek kunnen/ willen hebben.
Veel dank voor al jullie schrijven en veel sterkte!
Liefs!
Merel (72)
Ook mijn kind vertelde mij de waarheid.
Ik heb een narcistische moeder en was getrouwd met een onzekere christelijke man die erg vast zat aan zijn christelijke familie alwaar het gebod ‘eert uw vader en uw moeder’ hoog stond. Men dwong mij zonder veel woorden om mijn moeder te vergeven en lief te hebben. Men zag niet – en ik destijds ook nog niet – hoe ze mij manipuleerde, telkens ingang zocht om mij te overheersen of te betoveren.
Omdat ik bang was mijn kind kwijt te raken [door de christelijke druk van móeten vergeven] ben ik gescheiden in 1995 toen mijn zoontje anderhalf was. Ik heb puur op intuïtie gehandeld en ja, ik werd als ‘liefdeloos’ bestempeld en als ‘traumatisch’ door die moeder. ‘Onchristelijk’ en ‘gebrek aan moederliefde’ zo constateerde men achter mijn rug. Zo lag het probleem weer ‘keurig op mijn bordje’.
Uiteraard kwam moeder wel eens langs in al die jaren toen ik nog mijn best deed uit onterecht schuldgevoel. Mijn zoon vertelde jaren later wat hij als kind van zijn oma vond. Hij vond haar ‘vies’, ze paste niet in ons huis. Hij zag dat ik veranderde als moeder er was, dat ik dan zijn moeder niet meer was. Hij zag ook dat zij genoot als ze mij kon ergeren, boos maken en met slimme plannetjes in de problemen kon werken. Kortom: hij mocht haar niet.
Als ik gehuwd was gebleven dan had ik niet de moeder kunnen zijn die ik geworden ben. Mijn zoon had evenmin een moeder gehad die met recht een moeder genoemd mag worden. Ik heb vele relaties gehad met vaker autisten en licht narcisten en een borderliner. Maar ik heb levenslang last van mijn zwaar narcistische moeder gehad die mij ook stalkte met zieke brieven die proclameerden dat zij ‘eeeeuwig van mij zou houden en ik stapje voor stapje weer bij haar terug zou komen’, enzovoorts. Door een verhuizing ben ik daar vanaf omdat ik mijn adres niet door heb gegeven. Moeder dringt telkens psychisch mijn leven binnen en dat kan nu niet meer. Behalve financieel [erfenis die nog komt]. Ik heb het opgegeven betreft relaties en de onherroepelijke scheidingen die volgden. Dat zijn de brokken. Ik ben betoverd door mijn moeder.