Dit is een gastcolumn van Audrey
Herinneringen kunnen bepaald worden door de plek en de omstandigheden waarin je opgroeide. Soms blijven ze zwaar nagalmen, hoe oud je ook wordt.
Toen ik als baby ter wereld kwam, onderging ik mijn omgeving en nam, zoals elke nieuwkomer, heel wat in mij op. De wereld van een kind bestaat uit heel wat regels, die je worden aangeleerd, goed of slecht. De basiseducatie ligt bij onze ouders of opvoeders en pas na enkele jaren leerde ik via de kleuterklas en de enkele televisieprogramma’s voor kleuters verdere gedragsregels in onze maatschappij, die soms net iets anders waren dan die men mij had aangeleerd. Opvoeding, conditionering en programmering gaan hand in hand. Echter, wat als deze basis al tegenstrijdig is, wat als de waardengevoelens verschillend zijn? Hoe destabiliserend is dit niet voor een kind?
Toen ik klein was, mocht of wilde ik mij niet altijd uiten, maar ik nam wel heel wat in mij op en was zeker intelligent genoeg om te kunnen vergelijken en mijn eigen besluiten te trekken. En ja hoor, ik stelde mij soms terecht heel wat vragen bij mijn opvoeding. Zoals bijvoorbeeld bij mijn jongere broertje, dat als een koningskind werd beschouwd, maar steeds uit de band sprong en bovendien gevaarlijk gedrag vertoonde. Echter het werd allemaal toegelaten door mijn trotse ouders, terwijl ik als meisje terecht werd gewezen of zelfs werd gestraft. Jaren later zou mijn broertje meermaals met het gerecht in aanraking komen.
Ik werd als oudste opgevoed met het idee dat ik niet goed genoeg, slecht, dom, traag, onbeduidend en maar een meisje was. In onderstaand gedicht beschrijf ik wat ik (noodgedwongen) leerde als kind.
Kleine kinderen leren
Kleine kinderen ondergaan van alles. Ze proberen te begrijpen en te bevatten,
Zoals alles wat er om hen heen gebeurt, om het zo goed mogelijk te snappen.
En ook al zeggen ze meestal helemaal niets, ze hebben soms erg veel vragen:
Waarom worden ze niet meer bemind, of worden ze gestraft, ofwel geslagen?
Ze observeren en proberen op hun manier heel wat situaties te analyseren,
Omdat ouderlijk gedrag hun voorbeeld is. Dit beginnen ze zich te realiseren.
Maar ze moeten soms met lede ogen toekijken op tegenstrijdig en raar gedrag,
Terwijl ze niets mogen zeggen, want anders betalen zij hiervoor zelfs het gelag!
Hoe kun je ouders vertellen dat je broer later de verkeerde kant op zal gaan,
Omdat hij vaders sterke verhalen hoort en deze hem verder maar laat begaan?
Hoe kun je ouders zeggen dat hij naar waardering zoekt en het niet krijgt,
Als men jezelf ook hardhandig naar je ondergeschikte kindpositie verwijst?
En later zie je heel veel dingen om je heen gebeuren, die zeer voorspelbaar zijn,
Maar je hebt geleerd om te moeten zwijgen, want anders word je terecht gewezen.
Of je betoog wordt gewoon van tafel geveegd en dat doet je soms veel meer pijn.
Men geeft je het gevoel dat je de dingen inbeeldt, omdat ze niet zijn bewezen;
En je bent weer te gevoelig en je mag je niet bemoeien met anderen hun doen en zijn.
Zelfs al was je inzicht achteraf wel juist. Je hoort te zwijgen en je wordt afgewezen!
Uit “Onderdrukt meisje, opstandige vrouw”, Audrey Jill – 2011 ISBN : 9781616276263
10 jaar geleden schreef ik een verhalenbundel in dichtvorm; “Onderdrukt meisje, opstandige vrouw”, waarin psychische en fysieke mishandeling aanbod komt, en hoe het van generatie op generatie wordt overgedragen. De bundel werd nooit echt uitgegeven, want het schuldcomplex stak zijn kop op en het onbegrip uit de naaste omgeving was ook uiterst verrassend en pijnlijk.
Het boekje werd in 2012 voor het eerst gedrukt in eigen beheer. Er zijn momenteel geen oplagen meer maar ik overweeg het in herdruk te doen. Ik heb de bundel voorgelegd aan het Verdwenen Zelf omdat ik vermoedde dat veel lezers zich in de gedichten zouden kunnen herkennen.
Je kan hier Audrey’s vorige blog lezen.
Heel herkenbaar! En zo waar! Criminelen worden niet geboren maar zo opgevoed.
“Jij hoort te zwijgen” en andere familieleden horen ook te zwijgen en gaan “flying monkey” gedrag tonen of andere familieleden zijn ook narcistisch. Wel ben ik de rode draad van het gehele web, indirect krijg jij de houding van de flying monkeys aangereikt op negatieve wijze die de oorspronkelijke narcistische factor mee heeft gegeven qua informatie/kennis, aspecten in je leven bouwen zich op ‘hoe jij geschetst bent’. Tevens krijgen de “flying monkeys” ongezonde handelingen mee in wat ze ‘accepteren’, ze worden afhankelijk aan de structuren van de narcistische personen in de familie. En de narcistische personen in de familie behandelen je ook dominant, neerbuigend, vernederend/kleinerend en krijgen tevens het woord en daden in de familie, het ‘ons wil is wet’ en het wordt soms ook nog eens gewaardeerd door de ‘flying monkeys’…
Ik zag de verbloemde neerhalende effecten, de triangulatie, de angst die mijn moeder voor de dominantie voor vader had op jonge leeftijd, de manier waarop ‘flying monkeys’ op mij afgestuurd werden om zelf geen verantwoording te hoeven doen in wat gewoon ‘liefde’ heet voor je eigen kind. Tevens het ‘voor elkaar zijn’ word in de familie neergehaald, zelfs als het ging om verlies van overleden zijn aan een ziekte op jonge leeftijd en dat iemand de ramen ging wassen, “mankeert toch niets aan de handen van haar” werd er gezegd…
Laatst was er politie die tegen mij zei, ‘Kun je niet naar een familielid om te praten’, ik zei “Nee het is een gehele web” – er werd niets op gezegd, maar het geeft wel aan dat er kennis ontbreekt bij politie over narcistische familiebanden en hoe dat zich indeelt.
Het is idd een gesloten web, Lizet, ik ben de “boosdoener”, maar ik overzie wel wat er allemaal gaande is in beide families en in mijn eigen gezin en moet mijn mond houden.
Zij zitten in dat gevangen, narcistische web maar hebben het niet door.
Deze situatie is al begonnen in de vorige generatie(s), ik ben er uit gestapt, maar ondervind en zie met bloedend hart wat een schade er is en wordt aangericht.
Hoe kunnen we dit ooit doorbreken?
Mijn narcistische moeder negeerde mij als kind en als volwassene totaal, zette anderen tegen mij op.
Mijn 5 volwassen kinderen en hun vader nu, negeren mij totaal. Hun wil is wet. Vader is ook een narcist.
Het verschil is dat ik in de liefde blijf en contact leg met mijn kinderen, waar mogelijk (zeer summier).
Heel jammer/ pijnlijk dat vastgeroeste structuren bijna niet los te pellen zijn en ik steeds afgewezen wordt.
Zwijgen is hun motto en eigen levens lijden (bewust met lange ij) voor allemaal.
De doofpot zit dicht met een grote deksel, mijn kinderen zie ik lijden en ik lijd met hen mee.
Hoe kan hun zwijgen doorbroken worden, hoe kan ik dat doorbreken, daar zou ik graag een keer een antwoord op krijgen van een van de therapeuten van ‘t Verdwenen Zelf.
Sterkte voor iedereen!
Liefs!
Merel (72)
Audrey,
Dank je wel voor het delen van deze persoonlijke ervaringen.
Wat het uitgeven van je bundel betreft… als jouw wens al zo lang is om dit uit te geven, hoe dan ook… DOEN!
Jij mag jouw werk delen met wie je wilt. Dat je het hier deelt, is een heel moedige stap.
Zo waar!! Bedankt voor het delen en hoop ooit je verhalenbundel te kunnen lezen!
Audrey als je een herdruk doet ben ik je eerste klant!
Hallo Audrey,
Ook mijn jongere broertje werd als een Koningskind beschouwd, verwend, verpest door haar.
Wat hij fout deed, daar kreeg ik voor op mijn kop en hij speelde dit uit.
Hij was het lievelingetje en ik de verschoppelinge.
Niet naar de buitenwereld toe O NEE, maar wel thuis.
Ook ik zag en leerde veel als klein kind.
Zie nog steeds wie zuiver is of wie huichelt of liegt.
Niet makkelijk, maar wel een leidraad voor mij.
Hierdoor raak ik wel mensen om mij heen kwijt, maar er komen gelukkig ook waardevolle mensen voor terug.
Veel succes met alles!
Groet!
Merel (72)
Lieve lezers,
Dank voor jullie reacties, waarbij ik merk dat deze tekst in dichtvorm ook heel wat gevoelens of herinneringen bij jullie opwekt. Het zal even duren, maar ik hou jullie zeker verder op de hoogte wanneer mijn doordenkteksten worden uitgegeven.
Het is opmerkelijk hoe wij soms gevaarlijke dingen of ongezonde situaties zien waar wij als kind mee opgroeiden en vervolgens ook nog aan het kortste eind trekken in familieverband. Je beseft als kind al dat het fout is of ooit fout zal lopen. Terecht kun je de vraag stellen, wat zijn hier de familiewaarden of motieven om zo te handelen? Wat werd er al aangeleerd (ook in een vorige generatie) en waarom? En soms krijg je dan iets van de familiegeschiedenis mee, waardoor je meer zult begrijpen.
Echter, vroeger lijden en mishandeling mag geen argument zijn om vervolgens weer een ander pijn te doen. Bij de narcisten blijven de antwoorden meestal zoek of alles wordt verdraaid en vervolgens tegen je gekeerd.
Als observator, kind of volwassene, kreeg je soms een erg, of soms te, groot verantwoordelijkheidsgevoel mee. Het werd je zelfs opgedrongen en je was het zwarte schaap en/of de katalysator van de familie. Dit weegt erg zwaar en het is een hoogst ongezonde familiedynamiek, waar jij de verantwoordelijkheid, die de anderen van zich afschuiven, draagt.
Nochtans wordt iedere volwassene geacht om voor zijn eigen leven verantwoordelijk te zijn. Kinderen behoren noch bliksemafleiders te zijn voor de misstappen van een familie of familielid, noch dienen zij de verantwoordelijkheid op zich te nemen die een volwassenen toekomt, die verondersteld wordt correct te handelen.
Bij narcisten komt zelfliefde op de eerste plaats en worden kinderen geïnstrumentaliseerd. Voor andere liefde is hier weinig of geen plaats. We zijn het ten volle waard om aan ons eigen leven te denken. Want dit alles dragen is een belasting, die ons naar beneden trekt. Deze ongezonde familiedynamiek is ballast. Ieder zijn eigen verantwoordelijkheid. Wees lief voor jezelf en geef liefde waar je kunt, vooral door je eigen weg te gaan en gewoon je eigen verantwoordelijkheid te nemen, want dan pas kun je jezelf waar maken…
Kijk hierbij ook in de boeken “Het verdwenen zelf” van Iris Koops, want hier vind je zeker alle nodige informatie.
Heel veel liefde, sterkte en moed toegewenst,
Audrey
Hallo Audrey, ik heb even geen woorden. Ik lees mijn leven met een openlijke narcistische vader die tot op heden mijn leven bepaald.
Bedankt voor het delen. Vooral het gedeelte van je gezin. Het zwijgen en lijdzaam ondervinden dat je aan de zijlijn staat.
Hoe moet ik hiermee omgaan. Zwijgen en anderen mijn hand boven hun hoofd houden omdat ik bang ben hen te verliezen.
Eenzaamheid, erkenning.
A.