Geluidloze gil

Dit is een gastcolumn van Monique

Ik droom weer dat ik gil, maar niemand hoort me, want er komt geen geluid uit mijn mond. Ik schrik wakker, kijk om me heen. Gelukkig… niemand is wakker geworden. Voor hetzelfde geld schreeuwde ik. Ik begin te huilen… ik weet waar dit vandaan komt.

Ik heb het contact met mijn dove narcistische ouders verbroken. Tranen om alles wat ik heb verloren, wat ik nooit heb gehad. Ik mis ouders, maar hen mis ik niet.

Die schreeuw staat voor de keren dat ik tegen mijn moeder schreeuwde of haar iets duidelijk wilde maken, maar zij haar ogen gewoon sloot. Zo sloot ze zich af voor mij en voor mijn mening. Ik voel de radeloosheid en kwaadheid nog steeds…

Ik weet ook nog maar sinds kort dat ze narcistisch zijn. Veel puzzelstukjes vallen op z’n plek daardoor. Had ik het maar eerder geweten. Nu op mijn 50ste onderneem ik actie en kies ik voor mezelf. Ik wil zo graag genieten. Dat lukt niet met hen in mijn leven en – nog belangrijker – ik wil helen, maar dat lukt niet met hen erbij. Ik las ergens “You can’t heal in the same environment that broke you.”

Ik lees veel boeken over de onderwerpen parentificatie, narcisme, het helen van je innerlijke kind. Vooral de boeken van Iris Koops hebben mijn ogen geopend. De boeken zitten vol met mijn papiertjes (bladwijzers), zodat ik weer iedere keer kan terugkijken wat ik herken. En dat is zoveel. Ik wil het ook iedere keer weer teruglezen, omdat ik het soms nog steeds niet kan geloven dat ik dit heb meegemaakt. Had ik het maar eerder gelezen. Alles wordt duidelijk uitgelegd met voorbeelden en ervaringen van anderen. Zo fijn, daardoor voel ik me niet alleen hierin. Sinds kort zit ik ook in therapie, bij een gespecialiseerde therapeute uit het netwerk van het Verdwenen Zelf. Het wordt mij steeds meer duidelijk hoe dit alles in mekaar steekt. Zo jammer dat alle therapieën daarvoor niet hebben gewerkt.

Kennelijk heb ik als kind veel gedissocieerd, dit begrip was mij nooit bekend. Volgens mijn therapeut zijn er door de enorme onveiligheid waarin ik moest opgroeien kinddelen afgesplitst. Ik ben nu met haar bezig met de kinddelen aandacht te geven en dat is best een moeilijk proces, maar zo helend. Ik heb het gevoel dat als ik zo doorga eindelijk bezig ben met de lagen van een ui af te pellen om zo uiteindelijk bij de kern te kunnen komen. Het verschil met alle therapieën die ik heb gehad is dat ik meer betrokkenheid ervaar en vooral erkenning. Alsof je eindelijk een soort van moederfiguur mag en kan ervaren. Ik vind het heel ontroerend. Iemand die met je meeleeft als je je verhaal vertelt, die zegt dat het niet aan jou lag. Dat ik gewoon normaal ben. Ik ben er nog lang niet.

Ik wist in mijn tienerjaren niet eens wat de oorzaak van mijn problemen waren, raakte in de knoop met mezelf en anderen. Kon niet mee op school en was vaak ziek. Toen het op school steeds slechter ging en ik met een burn-out thuis kwam te zitten en een sociale- en straatfobie ontwikkelde, zat ik vast en wist ik dat ik hulp moest zoeken. Ik hoorde later van mijn psycholoog dat mijn vader langs was geweest. Hij wilde weten waar wij het allemaal over hadden.

Ik voelde me schuldig en kon amper over de situatie thuis praten. Maar gaandeweg merkte ik dat het opluchtte. Ik had helaas meer nodig en melde me aan voor dagbehandeling. Iets intensiever. De psychotherapeut stelde voor dat ik moest nadenken wat de oorzaak van mijn problemen was. Tja, dat was toch duidelijk, dat was school. Ik werd naar huis gestuurd om er nog even verder over na te denken, want hij had een andere mening. Ik wist het echt niet!

De week daarop toen ik het nog steeds niet wist, vertelde hij me: “Het komt door jouw ouders, je hebt nooit kind kunnen zijn!” Ik schrok… ik wist dat niet. Voor mij was het heel normaal voor mijn ouders te zorgen.

Ik kreeg migraine-aanvallen en was boos, zo boos. Maar kon het thuis niet uiten. Mijn moeder kon nogal driftig uit de hoek komen (zacht uitgedrukt). En mijn vader, die doet gewoon mee.

Toen ik in de vierde klas van de lagere school zat, had ik een keer de afwas niet gedaan en werd mijn moeder blind van woede en gooide ze een stoel naar me. Ik viel op de grond en ze bogen zich beiden boos over me heen. Mijn moeder schreeuwde nog naar me dat de huisarts eraan zou komen en boos op me zou worden. Dat ik een lui en slecht kind was. Dat ik beter naar een kostschool kon gaan.

Mijn lerares had de blauwe plek achter mijn oor gezien en de dikke bult, ze vroeg me wat dat was en ik vertelde haar dat mijn moeder een stoel naar me had gegooid. Maar niemand hielp me. Ook mijn vader niet.

Toen ik een tiener was en wat opstandiger werd, zag mijn moeder weer eens zwart voor haar ogen en brak een kledinghanger in tweeën en wilde deze in mijn nek steken. Ik zei: “Kom maar! Doe maar! Dan ben je van me af!” Dat deed ze niet, maar was ik bang.

Er was ook altijd ruzie thuis en geldproblemen. Zelfs mijn spaarrekening was leeggeplunderd. Toen ik vroeg waar al dat geld was zei mijn moeder: “Jij zeurde vroeger altijd om barbies en speelgoed, dus hebben we het van jouw rekening gehaald!”

Seks was slecht. En vies… Maar ze waren zelf niet vies van vreemdgaan. Vooral mijn vader. Mijn moeder beschouwde me als vriendin, moest vaak haar verhaal kwijt, dus ze vertelde me alles tot in de intiemste details. Als ik het niet wilde horen was het huis te klein. Of kon ze me uren of dagen stilzwijgen. Ik werd vaak misselijk van alle verhalen. Dan zei ze dat ik me aanstelde en het voor haar allemaal veel erger was.

In het kader van seksuele voorlichting had mijn moeder een keer een seksfilm opgezet. Die wilde ik helemaal niet met haar kijken, maar ik moest. Och… ik kan er een boek over schrijven en daar ben ik ook mee bezig. Weet niet of ik het ga uitbrengen, maar het werkt in ieder geval helend.

Soms vraag ik me af… was het allemaal wel zo erg? Tot mijn therapeut zei: “Ja Monique, het is verschrikkelijk wat jij hebt meegemaakt!” Inzicht krijgen in vroegkinderlijk trauma, dissociatie en delen (zie ook het tweede boek van Iris Koops) helpt mij vooruit. Ik had er nog nooit van gehoord, maar het is zo herkenbaar.

Het verhaal van de kikker deed mijn ogen openen. Ik begrijp steeds beter hoe het werkt. Als je een kikker in een pannetje met heet water zet, springt ie eruit, maar zet je ‘m in koud water en laat je het langzaam heet worden, blijft ie zitten en gaat ie dood.

Zo ben ik ook langzaam aan afgestompt, in een leven met mijn ouders. Heb vroeger vaak gedacht aan zelfmoord.

Tolken op jonge leeftijd, moeilijke telefoontjes naar instanties plegen, omdat ze vaak uitstel van betalingen wilde regelen etc., of problemen hadden. Ik heb nog steeds een hekel aan bellen.

Grote schoonmaak en veelvuldig helpen in het huishouden en boodschappen doen op veel te jonge leeftijd, omdat mijn moeder de straat niet op durfde. Dat kwam op mij neer.

Ik voelde vaak angst op straat. Voelde me vaak onveilig en erg alleen. Ook zat het huis vaak vol met dove mensen, zogenaamde vrienden, maar als ik vriendinnen over de vloer had, was mijn moeder jaloers en achterdochtig. Ze kon het allemaal niet volgen en ik had geen zin om haar erbij te betrekken, dus voelde niemand zich thuis bij ons.

Nu snap ik ook waarom ik langzaam ziek werd en nu nog met de gevolgen zit. Mijn vader is nog langs geweest drie maanden geleden met een bosje bloemen, alsof het daarmee is opgelost!

Onlangs nog een appje, nadat ik hem had gevraagd waarom ze mij zo hebben behandeld. Zegt ie doodleuk, alsof het heel normaal is: “Dat was vroeger normaal.” En dat je voor je ouders hoort te zorgen. Maar ik moest alles zelf maar uitzoeken. Ik was de ouder over mijn ouders.

Een pak slaag of een stoel naar me gooien etc. tja… “Je was een moeilijk kind”. Ik heb ze meteen geblokkeerd op mijn telefoon. Ben er helemaal klaar mee.

Mijn moeder schaamt zich, volgens mijn zusje. Wat moet de familie wel niet van ons denken?! Ze mist me, maar ik vraag me af wat ze mist. Hoe het voor mij was of mijn zusje, dat ziet ze niet! En dat maakt het voor mij makkelijker om afstand te  houden.

Het ergste vind ik nog wel dat ze zo vaak hebben gezegd dat mensen het zo knap vinden dat een doof stel, horende dochters hebben kunnen opvoeden. En zulke voorbeeldige dochters ook. Petje af hoor. Ze moesten eens weten. Maar alles voor de schone schijn…

Onlangs was het Moederdag. Heel dubbel, maar ik ben ook moeder en ik heb er met volle teugen van genoten met mijn gezinnetje en heb ook een cadeau voor mezelf gekocht. Omdat ik het verdien.

En als ik het lef heb, dan breng ik dit naar buiten d.m.v. mijn boek, ook om anderen te helpen en ook omdat het bij hulpverlening meer bekendheid moet krijgen en anderen niet net als ik tot hun 50ste moeten wachten. Ondanks dat ik het erg jammer vind dat ik niet eerder het lef heb gehad om te breken met ze, besef ik door de therapie dat ik geen keuze had als kind. Dat heeft heel lang heel onveilig gevoeld. Therapie helpt me meer met compassie naar mezelf te kijken. Het is nog niet te laat om te genieten, ik voel me vrij. Eindelijk… Ik maak lange wandelingen en mediteer elke dag en ik weet dat ik er met de juiste hulp uiteindelijk wel kom.

51 gedachten aan “Geluidloze gil”

  1. Herkenbaar hoor. Ik heb trouwens jaren en jaren achter elkaar gedroomd dat ik om hulp gilde, maar dan kwam er geen geluid…

    Ben ook aan het schrijven erover, poezie. Ik heb nog altijd het schuldige gevoel dat ik “uit de school klap”. En dat ik niet moet zeuren, dat anderen het veel erger hebben etc. Maar goed, ik vind openheid belangrijk.

    1. Absoluut, ik vind openheid ook heel belangrijk. Ik twijfelde ook om het in dichtvorm uit te brengen. Is ook erg mooi.
      Hoe dan ook werkt schrijven helend! Ik dacht ook altijd dat anderen het erger hebben en dat ik niet moet zeuren. Maar in je dromen als je het dan uitgild en niemand je hoort. Dat zegt al genoeg…

  2. Zo herkenbaar, Monique! Veel onderwerpen die je aankaart kan ik afvinken, eng zelfs zoveel herkenning. Een paar dingen die je noemt wil ik even toelichten.

    1) ook ik kan het nog steeds niet geloven dat ik dit in mijn jeugd en huwelijk allemaal heb meegemaakt. De herinneringen komen steeds weer terug en meer nieuwe.
    2) steeds stiller worden als kind en in mijn huwelijk en uiteindelijk niets meer zeggen, maar in mij schreeuwt het kind.
    3) seksuele voorlichting via een boekje en als plaatsvervanger in bed te worden gebruikt. Ook deelde ze alles op dat gebied met mij toen ze hertrouwd was, walgelijk, ik was 16 en zelf aan het ontdekken.
    4) als assepoester te worden ingezet, schoonmaken, de boodschappen etc.
    5) alle schone schijn op moeten houden voor de buitenwereld, daar was ze goed in.
    6) het afstoten en aanhalen proces.
    7) nog steeds durf ik de telefoon niet te pakken om spontaan mensen te bellen, mijn moeder terroriseerde mij met de telefoon, soms wel 90 minuten of langer
    8) met Moederdag koop ik nog steeds bloemen voor mijzelf of een ander mooi cadeau. Ook al zie ik mijn kinderen al 8 jaar niet meer, ik blijf hun moeder en… ik heb het goed gedaan.
    9) ook ik maak dagelijks lange wandelingen, voel me vrij en hou van mezelf.

    Fijn dat ik dit met je mag delen en met anderen. Dit werkt helend.

    1. Monique, Merel,

      Zoals jullie dit omschrijven incl. de reactie van Merel… ongelofelijk wat een overeenkomsten en herkenning.

      En op een vreemde manier zo troostend en verdrietig dat we dit allemaal zo hebben meegemaakt.

      Ook ik ben gaan schrijven. In de eerste plaats omdat ik er met niemand over kon praten. En later met het idee het uit te geven en dat anderen er misschien iets aan hebben.

      Ook bij ons thuis vloog er een eetkamerstoel door de kamer. En sliep ik met een zwaar voorwerp onder mijn kussen om als verdediging te kunnen gooien. Maar ik durfde niet te gooien…

      En dan mag je, als je ruim 50 bent, eindelijk horen dat het allemaal jouw schuld niet was. En als je zegt dat het bij een ander erger is, mag jou ellende er blijkbaar niet zijn. Nou gelukkig zijn we de juiste mensen op ons pad tegengekomen die dat wel degelijk serieus te nemen.

      Het moment waarop ik mezelf slachtoffer durfde te noemen… dat vergeet ik nooit meer. Die erkenning van mijn therapeute te krijgen en mezelf die erkenning te mogen geven.

      Dat was voor mij het begin van de grote ommekeer.

      En Monique, weet dat wij er hier zijn. Voor jou en iedereen die dit mee heeft gemaakt en misschien nog meemaakt.

      Want als je daaruit komt, zoals wij, dan ben je ijzersterk!! En die onverwoestbare kracht mogen wij nu gebuiken voor onszelf en elkaar!

      Take care,
      SummerMoon

      1. Wat mooi gezegd SummerMoon, bedankt voor je lieve reactie. Met schrijven kan ik me ook veel beter uiten, in een gesprek lukt dat niet altijd.
        Wat fijn dat jij ook bent gaan schrijven. Het werkt zo helend…
        Nee mijn zorgen deed er nooit toe, want hun waren doof, voor hun was alles erger. Altijd de slachtoffers uithangen. Ik kan nu zeggen dat ik het slachtoffer ben. Er is eindelijk begrip voor mij. En heel fijn om te weten dat we er niet meer alleen voor staan!!

        1. Monique,

          Het kunnen en mogen erkennen van mezelf om me als slachtoffer te zien, zorgde ervoor dat er heel veel druk van mijn schouders verdween. De volgende stap was om niet in die slachtoffermodus te blijven hangen. Anderzijds is het ook een uitdaging om niet te blijven knokken en je eigen grenzen maar voorbij te blijven rennen. Dat had ik ook.

          De balans te vinden en daarbij naar mezelf en mijn grenzen te mogen luisteren, dat is waar ik mee bezig ben. Er is niks mis mee om je eigen ruimte in te nemen. We mogen gaan staan en roepen: hallo, hier ben ik!

          Take care,
          SummerMoon

    2. Lieve Merel, wat fijn is dat he om dit te kunnen delen. Het voelt steeds minder eenzaam. En zo fijn die herkenning en erkenning, hoe pijnlijk ook.
      Ik kan het soms gewoon niet beseffen en bepaalde herinneringen komen steeds weer boven en ook bij mij soms nieuwe die ik kennelijk heb weggestopt.
      Het mag er zijn.
      Vreselijk he, vooral op seksueel gebied. Vind dat echt schadelijk voor de ontwikkeling.
      Tja en die telefoon. Hoe zoiets “simpels” in het verleden nog zo kan doorwerken..maar wat goed dat je van jezelf houdt en goed voor jezelf zorgt!

      1. Mooi gezegd Summermoon, werken aan mijn herstel en eindelijk mijn plek in te nemen en wat je zegt de juiste balans te vinden.

  3. Je was een ouder voor je ouders.
    Je wou zelf ook liefhebbende ouders maar je kreeg vooral veel strijd.
    Ik mis ook verschrikkelijk liefhebbende ouders, maar ouders die van alles een strijd maken, maken je het leven onmogelijk.
    Je kan maar relaties hebben met mensen die je niet willen domineren.
    Veel geluk.

  4. Lieve Monique,

    Dank je wel voor je heldere schrijven over wat jij allemaal hebt meegemaakt! Verschrikkelijk! Enorm langdurig destructief geweld!
    Dat niemand ooit heeft doorgedacht, b.v. huisartsen, personen die jij moest bellen om uitstel van betalingen te vragen, onderwijzers, maatschappelijk werkers e.d. en vragen aan jou stelde en ingrepen e.d. Hoe kan dit niet zijn gezien? Jeugdhulp is al zolang onzichtbaar. Dat jou dit allemaal zo rond 1970 en verder gebeurde! Héél krachtig dat je niet bent gestopt met hulp zoeken en nu eindelijk dan toch goede passende hulpverlening bij ‘Het verdwenen zelf’ hebt gevonden!! Klasse!

    Normaal is dat wat je het meeste meemaakt, dat kan goed “gek” zijn!!

    In jouw schrijven lees ik veel herkenbare situaties. De oorsprong in mijn gezin van herkomst was iets anders, dwangmatig narcisme met autisme in 2 generaties bij leden van m’n gezin van herkomst. Alles zelf uitgezocht. Ruim 40 jaar hulpverlening van verschillende zgn. GGZ deskundigen leverde veel DSM stikkers op, die alles over hun onkunde zeggen, maar helemaal niets over wat ik hun vertelde over geweld en mishandelingen, gedrag enz.

    Monique graag wens ik jou alle goeds, véél sterkte, voorspoed en gelukkige momenten op jouw weg naar thuis zijn bij jezelf!

    1. Hallo Eveline,

      Huisartsen en hulpverleners hebben / hadden niet door wat er speelde, maar vaak ook niet familieleden, zoals ooms, tantes, werkgevers etc. Allen hoorden ze van mijn moeder hoe slecht, bedorven, ongehoorzaam etc. ik was en… zij geloofden mijn moeder. Zij achtervolgde mij met haar destructieve verhalen over mij tot ver na mijn trouwen. En nu doet mijn ex dat, binnen het huwelijk was dat al begonnen en nu nog 23 jaar na de scheiding.

      Nooit was ik alleen met artsen, hulpverleners, ooms of tantes. Altijd was mijn moeder erbij. Achter mijn rug om bespeelde zij ook mijn werkgevers etc. Terugkijkend denk ik dat het al in de vorige generatie(s) begonnen is, ook door verhalen van anderen.

      Dank voor je delen, jullie helpen mij enorm om alles in de juiste verhoudingen te zien.

      Liefs!
      Merel (72)

    2. Dankjewel Eveline voor je lieve reactie. Ik heb het uit mijn hoofd gelaten dat naar buiten kenbaar te maken of te laten zien. Mijn ouders waren er ook altijd bij. Ik mocht niks laten merken of laten zien moest ook zeggen dat ik gewoon naar school ging en werk had naar familie bijv terwijl ik ziek thuis zat.
      Dat paste niet in het perfecte plaatje.
      Ook hulpverlening bijv maatschappelijke werk die mijn ouders hielpen met schulden kwijtschelden keek niet verder. Ook op school keken ze niet verder. Familie ook niet. Mijn ouders waren heel goed in dat te verbergen.
      Maar goed. Nooit te laat om hulp te zoeken. Maar ja ook erg spijtig dat ook voor jou nooit de juiste begeleiding kon plaatsvinden.
      Dankjewel en ik wens jou hetzelfde!!!

  5. Ik zit niet stil en leef m’n leven iets anders maar herkenbaar, ben 52 en net ontsnapt uit een destructieve relatie.
    Niet de eerste
    Maar alles begon thuis
    I feel you!

    Heel veel sterkte
    Schrijven helpt mij ook

    Knuf
    ❤️

    1. Beste Kris,

      Schaam je er niet voor dat je in meerdere destructieve relaties terecht bent gekomen, inderdaad een gevolg vanuit je jeugd.
      Mijn moeder was een narcist en ik trouwde veel later met een liefdevolle man die een hekel aan mijn moeder had.
      Toen had ik zijn toneelspel en plagiaat niet in de gaten.
      Totdat hij zijn ware aard liet zien, met alle gevolgen van dien. Ook hij is een narcist en ik weer het “slachtoffer”, nee nu weet ik ervaringsdeskundige.
      Dat klinkt heel anders en is waar.

      Veel sterkte!
      Groetjes en knuf terug!
      Merel (72)

    2. Ja ik had ook helaas destructieve relaties, omdat we niet beter wisten!
      De basis was gewoon niet goed.
      Ook voor jou heel veel sterkte en een knuffel terug

  6. Monique en alle anderen,

    Herkenbaar. De schreeuw zonder geluid in mijn dromen, jarenlang! Steunt me enorm dit ook bij jullie te lezen. En in mijn dromen zwemmend de trap van het huis uitgaan. De hang naar vrijheid zo verklaarde een dromenblog vele jaren later.

    Ik ben 58. Mijn vader isoleert mij van beide zusjes. Als straf omdat ik na veel ellende heb durven zeggen dat hij een narcist is. Het is een groot drama. Ik heb door hem geen contact met ze. Iets wat ik niet voor mogelijk heb gehouden. Heel sneaky hoe hij alles in overcontrole voor elkaar krijgt. Ze marcheren achter hem aan of zoals een vriendin zegt: ze zijn zijn verlengsnoer.

    Mijn boek gaat er ook komen, dat is een feit!

    Wens jullie veel sterkte en kracht, we komen er wel!

    Groet,
    Tessa

    1. Die dromen Tessa, allemaal een verlangen naar vrijheid.
      Wat verdrietig wat je vader nog doet. Wat een schade wordt er aangericht.
      Ook voor jou veel sterkte en kracht! Zeker!! We komen er wel…

      1. Lieve Monique,

        Dank je wel! Ben blij dat je een bericht hebt geplaatst waardoor er voor ieder herkenning is, qua overeenkomsten, wat fijn is, het begrip, er voor elkaar zijn.

        Het geeft zoveel steun en troost!

        Liefs Tessa

        1. Graag gedaan en dankjewel. Ik vind het ook altijd heel fijn. Het idee dat je er niet alleen voor staat!

          Liefs,
          Monique

  7. Hallo Tessa,

    Ook mijn ex-man heeft een verlengstuk van onze 5 kinderen gemaakt en hen geïsoleerd van mij. Dit had ik niet verwacht, gehoopt op hun gezonde verstand en wat zij gezien en gehoord en meegemaakt hebben in ons huwelijk, helaas is geld en macht sterker.
    Jaren geleden heb ik alles opgeschreven en dat “boek” ligt klaar, alleen nog de laatste jaren aanvullen.
    Nu durf ik het nog niet te publiceren, misschien ooit?
    Ik hoop en bid dat gezond verstand bij mijn (klein)kinderen gaat overheersen en het gemis / verlangen naar hun moeder en oma.

    Veel sterkte en succes met je boek.

    Liefs!
    Merel ( 72)

    1. Hallo Merel,

      Bedankt voor je reactie. Voordat ik erachter was dat mijn zusjes als zijn verlengstuk werden gekneed is er aardig wat water door de zee gegaan. In het begin deed ik nog mijn best om samen naar onze moeder in het verzorgingstehuis te kunnen gaan. Ze heeft sinds een jaar vasculaire dementie. Alle pogingen waren tevergeefs. Zo verdrietig. Altijd ga ik alleen omdat de vader afdwingt dat het niet gebeurd. Te bizar voor woorden.

      Verdrietig voor je, dat hij alle kinderen naar zich toe heeft gemanipuleerd! En dat terwijl jij zo oprecht en puur bent. Wens je veel sterkte en alle goeds!

      Liefs Tessa

  8. Hoi Monique,
    Dankjewel voor je verhaal. Ook ik heb zoveel therapeuten geprobeerd en het eindigt altijd in frustratie. Afgelopen week heb ik zelf de “behandeling” gestopt en denk ondertussen dat ik niet te helpen ben. Wat je schrijft over afgespliste kinddelen, dat heb ik ook. En daar wordt steeds maar niet op ingezoomd. En ik weet niet goed hoe dat zelf dan maar te doen. Ik heb boek nr 2 van Iris Koops, die ga ik zeker lezen. Boek 1 heeft me ook al zo geholpen. Mag ik vragen welke therapeut je momenteel bezoekt? Warme groeten Suzanne.

    1. Hallo Suzanne, wat naar dat de behandelingen in de GGZ niet werkten. Helaas horen wij dat vaker. Je kan ook via ons een gespecialiseerde therapeut of psycholoog benaderen. Ze zijn allen ervaren en opgeleid in de gevolgen van narcisme. We hebben dit netwerk opgezet juist omdat het nog zo ontbreekt aan behandelaren met de juiste kennis. Je kan een lijst opvragen van al onze behandelaren in Nederland (en twee in Vlaanderen). Kijk hier voor meer info: https://verdwenenzelf.org/hoe-kan-ik-je-helpen/.

  9. Hoi Suzanne,
    Heel frustrerend is dat he en nu ik weet wat er speelt heb ik wat Tako hieronder al aangeeft, een lijst opgevraagd bij het verdwenen zelf met gespecialiseerde therapeuten.
    Omdat ik nooit zeker weet of familie of bekenden deze vlog lezen heb ik ervoor gekozen de naam van mijn therapeut niet te vermelden, omdat in het verleden mijn vader bij mijn psycholoog op de stoep stond.
    Dat voelt voor mij niet veilig.
    Je kan de lijst raadplegen, ik heb begrepen dat ze allemaal heel goed begeleiden.

  10. Dank voor de info. Ik heb een nieuwe aanvraag gedaan voor een lijst met therapeuten. Hopelijk is er een dichterbij huis . Ik heb een paar jaar geleden hele fijne ervaring al opgedaan bij een aangesloten therapeute maar dat was steeds ver rijden en werd maar nauwelijks vergoed…..dus moest ik helaas daarom voortijdig stoppen. Ik merk dat ik nog steeds hulp nodig heb, omdat ik gewoon niet meer ontspan en voortdurend angstig ben met een hele hoge alertheid zonder reden in dat moment. Zo’n energievreter. Altijd moe daardoor.

    1. Hoi Suzanne, sommigen kunnen het misschien online, zou je kunnen vragen? Persoonlijk aanwezig zijn is altijd wel fijner, maar af en toe misschien een idee? Via Skype bijv of Teams enz ik moet ook 3 kwartier rijden en het wordt helaas niet vergoed. Daarom ga ik maar 1x p mnd. Succes!! Hoop dat je iets kan vinden!!

      1. Ook nu weer herken ik veel in jullie reacties. Via Het Verdwenen Zelf heb ik een geweldige therapeute gevonden. Maar inderdaad ook ver rijden en wordt niet vergoed dus het is erg duur. Maar ik heb het gedaan en mezelf het kado gegeven en van mijn laatste spaarcenten dit gedaan. In het begin ging ik vaker, maar anders bleef ik tijdens de scheiding niet overeind. Wat dat betreft zijn de boeken van Iris, de contacten hier en de passende therapeute als een warme, beschermende deken geweest in de moeilijkste en verdrietigste tijd van mijn leven.

        Er worden ook workshops georganiseerd door Het Verdwenen Zelf. Misschien is dat een helpend alternatief?
        https://verdwenenzelf.org/workshops/

        Het kan zijn dat de niet vergoedde therapeuten, en gereden kilometers van de belasting aftrekbaar zijn. Maar dat is wel onder bepaalde voorwaarden. Kijk voor meer info op: https://www.zorgwijzer.nl/faq/aftrekbare-zorgkosten

        Take care,
        SummerMoon

        1. Als je boven de fiscale drempel uitkomt en daardoor recht hebt op aftrek van medische kosten gewoon álles, maar dan ook alles wat maar een beetje riekt naar medische zorg bij elkaar optellen. Mocht je controle krijgen en er klopt iets niet dan zeg je gewoon “Ai… sorry. Wist ik niet.”

        2. Bedankt voor de tip. Misschien dat ik ook een keer een workshop ga volgen…
          Ik zie het als investering in mezelf. Net als naar de kapper gaan. Vroeger deed ik zelf m’n haren verven. Nu vind ik het waard om naar de kapper te gaan en mezelf te verwennen.

  11. Ik droom vooral veel over achtervolgd worden, ondertussen ben ik erachter dat het met de dwingende controle en het continue mij in de gaten houden / willen domineren van mij door mijn narcistische vader komt. Maar is het dromen/nachtmerries over achtervolgd worden ook herkenbaar voor jullie?

    1. Hoi Thom, het opgejaagd worden en dat ik me ergens verstop, dat ze me zoeken. Dat heb ik vooral met dromen… heel beangstigend ook. Allemaal dingen die we proberen te verwerken in onze dromen. Dingen die bewust of onbewust blijven sluimeren.

    2. Ja, heel herkenbaar. Vreemd genoeg spelen die dromen zich meestal af in de tweede WO, terwijl ik toch ver nadien geboren ben. In elk geval altijd achtervolgd door….. Altijd op zoek naar een veilige uitweg. Uit welke hoek gaat het gevaar komen, en wanneer? Wie is te vertrouwen? Welke beslissing moet ik nemen om hier heelhuids uit te komen?
      Brrrrrrrrrr.

      1. Daar ben ik weer. Jullie schrijven ook zoveel herkenbare dingen!

        Nu ook met de dromen. Ik droomde ook heel veel nare dromen over dat ik in een groep mensen eruit gepikt werd en daarna begon de vlucht. Steeds probeer ik dan onopvallend in de groep mensen te “verdwijnen”, maar de kleinste dingen verraden me en begint de achtervolging weer. En nooit kan ik de deur van de uitgang vinden!

        Gelukkig behoren die dromen sinds mijn scheiding tot het verleden. Ik ook wat EMDR-sessies gehad en het schijnt dat die sessies ook een positieve invloed op andere gebieden hebben. Dat zullen bij mij dan die nachtmerries zijn?

        Wat fijn zo een topic met zoveel herkenning!

        Take care,
        SummerMoon

  12. Hey Monique, wat stoer van je dat je dit deelt. En wat herkenbaar ook. Ik herken de onmacht in je stem, nooit kind kunnen zijn. Hoe je ouders het niet willen begrijpen, daar sta je machteloos tegenover. Ik herken het ‘maar je was een moeilijk kind’ en dat rechtvaardigt blijkbaar fysiek geweld. Idd, ‘dat was vroeger zo’. Hoe je moeder nu reageert is ook zo herkenbaar, het is voor haar een angst dat haar ‘perfecte’ plaatje van het gezin ineenstort. Maar dat een ouder geen greintje medeleven heeft met haar/zijn eigen kind, is iets wat ik als persoon en mens nog steeds niet kan begrijpen. Waarschijnlijk een reden waarom we hen zovele kansen geven. We kunnen het niet begrijpen, kunnen ons niet inleven in hen. Maar jij bent goed bezig, jij hebt gekozen voor jezelf, voor je gezin. En prachtig dat je jezelf een cadeau hebt gegeven op moederdag, dat is echt blijk van zelfliefde.

    1. Dankjewel Anna voor je lieve reactie,

      Ja vreselijk vind ik dat. Dat “maar je was een lastig of moeilijk kind” het goed maakt je kind zo te behandelen. Nee, dat kan ik nog steeds niet begrijpen, vooral ook nu ik zelf kinderen heb. Ik hou zielsveel van ze en kan ze echt geen verdriet doen. Als ik dan een keer uit m’n slof schiet praten we er achteraf altijd over.

      Ik werd uren, soms dagen stilgezwegen. Maar het is wat je zegt. Omdat het iets onbegrijpelijks is en je het niet kan bevatten blijf je hoop houden. Tot je beseft dat het gewoon niet meer klopt. En je er zelf aan onderdoor gaat. Je altijd maar aan te passen. Blij dat ik nu kan zeggen dat ik ook een stem heb en gehoord mag worden. Dat ik er mag zijn…

  13. Gelijkenissen alom Monique. We staan niet alleen. Bizar. Hier een aantal zelfde ervaringen die ik in jouw verhaal las:
    Er was ook altijd ruzie thuis.
    Zei mijn moeder: “Jij zeurde vroeger ook altijd. Jij [vul maar in] Jij, jij het was jouw schuld als kind!”
    Vreemdgaan. Vooral mijn vader.
    Mijn moeder beschouwde me als vriendin, moest vaak haar verhaal kwijt, dus ze vertelde me alles tot in de intiemste details [grensoverschrijdend].
    Seksfilm kijken als kind met een ouder [alarmbellen grensoverschrijdend!]
    Moeder jaloers op mij als kind [in mijn geval: want ik was slanker etc.]
    Ik was de ouder over mijn ouders.

    1. Hoi Isabo, zoveel gelijkenissen terwijl ik vroeger altijd dacht dat het alleen mij overkwam. Je kan het je gewoon niet voorstellen dat anderen dit ook meemaken.
      Mijn moeder was ook vaak jaloers op mij. Als er vriendinnen kwamen of als ik het net iets gezelliger had dan haar of wat je zegt. Dat ik jonger en slanker was. Ja triest…

  14. De geluidloze gil van Monique doet mij denken aan de burn-out die ik had rond de jaren 1998 en 2000. Ik had ernstige nachtmerries van grote platvoeten die over mij heen liepen. Ik voelde dat letterlijk zo, maar als ik wakker werd was er niets. Ik riep telkens Jezus in paniek en dat hielp, maar de dromen kwamen wel steeds weer terug. De ergste nachtmerrie was dat ik levend werd begraven én monddood werd gemaakt. Ik kon Jezus niet meer roepen. Toen ben ik Jezus gaan DENKEN. Als op handen gedragen voelde ik dat ik geheel ontspannen in mijn bed lag en heerlijk heb geslapen.

    Van de psychologen Alice Miller [alle titels] en Judith Lewis Hermans [trauma en herstel] weet ik dat dromen en ook daden naar je eigen kind toegang kunnen geven naar jouw eigen drama. Dat heb ik ervaren toen ik in die tijd van mijn burn-out wakker werd gemaakt door geluid midden in de nacht en dacht dat het mijn zoontje was. Boordevol haat liep ik naar zijn bedje en zag dat hij rustig lag te slapen. Hij had het niet gedaan. Terplekke kwam ik tot mezelf…. ik had mijn kind wat aan kunnen doen! God zij dank en dank zij mij, is er NIETS gebeurd.

    Al met al hebben deze ervaringen me tot een verklaring gebracht waar ik niet veel mee kan, maar wel denk dat het waarheid is. Moeder heeft mij niet gevoed toen ik een pasgeboren baby was. Ik moest met ondervoeding naar het ziekenhuis. Ik DENK dat er meer is gebeurd dan alleen ondervoeding. Ik denk, moeder kennende, dat zij mij uit intense haat ook heeft geknepen en gedrukt[de platvoeten die over mij heen liepen]. Van de ondervoeding heeft moeder zelf verteld. Maar moeder vertelt niet alles.

    Die platvoeten ervaar ik ook bij bewustzijn: moeder die alleen voor het grote geld gaat, alles moet ervoor wijken, ook mijn leven. Ze zegt: “Het doel heiligt alle middelen, er moeten nu eenmaal dooien vallen, ook als jij dat bent.”

    Er bestaan écht kwaadaardige mensen die eruit zien als welgestelde, hardwerkende, alom geprezen, vrouwen.

    1. Wat vreselijk Susan, ja er bestaan echt…en zo noem ik ze wolven in schaapskleren. Sommige mensen moeten echt geen kinderen krijgen.
      Wat akelig om dat te beseffen wat ze je heeft aangedaan.
      Ik geloof ook wel dat dat in je onderbewustzijn weer naar boven komt in je dromen. Vreselijke nachtmerries. Bedankt voor je reactie….

  15. Beste Monique,

    Wat een verhaal.
    Doofheid kan erg complex zijn als hier niet goed mee wordt omgegaan.
    Ben zelf slechthorend geworden als kind en weet niet precies waardoor, dat blijft een vermoeden. Ik kreeg vaak oorvijgen en trommelvliesbuisjes (een lang verhaal waarover ik ooit een non-fictie boek publiceerde).

    En wat herkenbaar die droom (nachtmerrie) met die gil.
    Soms komen deze dromen nog wel eens terug, maar lijken wat af te nemen een tijdlang na de EMDR sessies. De mond worden gesnoerd in het dagelijkse leven daar stond deze droom voor en in tijden van angst en stress werden ze heftiger.

    Erover schrijven lucht echt op. Nog meer wordt dan duidelijk.
    Zelf heb ik naast dagboeken diverse boeken in fictie romanvorm geschreven (en uitegeven) waarin het thema narcisme terugkomt. Dat proces was zwaar maar heb er geen spijt van. Omdat lotgenoten zich erin herkennen. En hopelijk opent het andere ogen ook.

    Als het goed aanvoelt om te publiceren, waarom niet?
    Veel sterkte en succes!
    Groet, Ann

    1. Hoi Ann, dank voor je reactie,
      Dat is zeker complex en vooral in combinatie met narcisme.
      Absoluut dat het oplucht erover te schrijven, het wordt dan ook wat overzichtelijker in je hoofd.
      En het uitgeven helpt anderen ook weer, dat zeker.
      Dat vind ik dan toch ook wel weer belangrijk.
      Dankjewel
      gr
      Monique

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *