Dit is een gastcolumn van Summermoon
Het is mijn strijdkreet geworden. Het helpt me om te benoemen en te accepteren wat er ooit was en wat er nu niet meer is. Wie ik ooit was en nu niet meer ben.
Ik gebruikte het in het begin. Toen ik net ontdekt had wat “verborgen narcisme” is en ik durfde te erkennen dat ik een slachtoffer ben. Dat ik me ook slachtoffer mag noemen. Ook al is dat bijna een besmet woord omdat de narcist zich ook altijd als slachtoffer gedraagt om aandacht te krijgen.
En dat ik, twee jaar geleden op advies van de maatschappelijk werkster op de website van Het Verdwenen Zelf ging kijken. En na het lezen op deze website zoveel herkenning vond! Eindelijk deed ik iets voor mezelf. Ik kocht de boeken van Iris. En na het lezen van deze boeken, beschikte ik over tools om een begin aan het einde van de mishandeling te maken. Het einde van de emotionele en psychische mishandeling van de (verborgen) narcist. Het gedrag van die ander heb je niet in de hand. Maar hoe je zelf met het gedrag van die ander omgaat, daar heb je wel invloed op.
En het hielp mij in het proces om me los te weken, te onthechten van de verborgen narcist. “Er was eens…” zei ik dan. Eerst dacht ik het en later durfde ik het hardop te zeggen.
In het eerst boek van Iris las ik dat een veilige persoon ook heel belangrijk voor je kan zijn. Zeker in het begin. En die persoon kwam op mijn pad. Met haar durfde ik langzaam mezelf te zijn. Deelde ik het verdriet van de scheiding. Zij was er en is er nog steeds op het pad dat ik ga. Het pad dat leidt naar Mijn hervonden Zelf.
En wat later kwam daar een tweede persoon bij. En ja, we zijn het soms niet met elkaar eens. Dan zat ik meteen in Mijn Verdwenen Zelf. Maar we leerden hoe Mijn Verdwenen Zelf eruitziet. Hoe ik me dan afsluit en de neiging krijg om mezelf te verdedigen. Eigenlijk zet ik mezelf dan al schrap voor wat er komen gaat. De ruzie, de scheldkanonnade, het kleineren en vervolgens het negeren en je alleen laten. Maar dat gebeurde met die veilige persoon niet.
Omdat mijn kennis over mezelf en het trauma dat ik heb, groeide, kon ik die kennis ook delen. En zo lukt het steeds beter dat ik meer vertrouwen in mezelf krijg, en komt Mijn Verdwenen Zelf steeds minder vaak tevoorschijn. Maar durft Mijn Hervonden Zelf te gaan staan en te blijven staan. Dat levert een enorm gevoel van bevrijding op.
Toen ik gescheiden was van de narcist, heb ik gedurfd om hem ook te “gebruiken” bij mijn oefeningen om mezelf bewust te worden van hoe het bij mij eigenlijk werkt of beter gezegd: werkte. Ik leerde mijn eigen grens te voelen en wat was dat moeilijk! De reactie van mijn lichaam als ik getriggerd werd door de narcist. Maar ik weet nu, dát ik een grens heb. En ik doe dan de dingen die ik geleerd heb.
Toen we na de scheiding weer contact hadden, voelde ik steeds duidelijker weer die momenten dat mijn ongemak toenam. En ik voelde de lichamelijke signalen steeds duidelijker. Als mijn handen begonnen te tintelen en daarna begonnen te trillen en ik de neiging had om mijn eigen plannen weer in de ijskast te zetten en uit te stellen, wist ik het. STOP!
En op dat moment kwamen de tranen. Ik wilde aan mezelf denken én tegelijkertijd hem niet teleurstellen! Dit is mijn oude zelf, besefte ik. Dát is het moment dat ik mijn grens mag trekken. En dat heb ik gedaan. Zonder herrie, zonder ruzie, maar mét tintelende handen, een bevend lichaam en slappe benen.
Dan breng ik in de praktijk wat ik tijdens therapie heb geleerd. Ik stap uit de situatie en ben even alleen om te voelen hoe ik me voel. Ik ga dan even naar het toilet en heb zitten trillen en beven. En inmiddels lukt het me, om met technieken die ik tijdens mediteren heb geleerd, mezelf wat te kalmeren.
Vroeger was dat typisch het moment waarop we ruzie kregen. Nu niet. En dát triggerde weer nieuwe tranen. Want als ik dit eerder had geleerd, dan…? Uhmm…wacht. En ik kijk weer even naar mezelf en besef dat ik me weer schuldig ga voelen.
Nee, dit is een leermoment, besef ik. Super belangrijk. Zo voelt dat dus! En langzaam voel ik hoe de tranen plaatsmaken voor dat fijne en ontspannende vrijheidsgevoel. Zo werkt dat. “Onafhankelijk” is steeds vaker een nieuw sleutelwoord. Ik ben niet meer afhankelijk van zijn goedkeuring. Ik ben onafhankelijk.
Een andere grens trek ik, als ik een paar weken geleden na de laatste “ouderwets bekende ruzie, die mijn schuld was” het contact met hem verbreek. Eindelijk kan ik dat! Ook al zijn we al gescheiden, nu besef ik dat ík de beslissing neem om geen contact meer te willen. In plaats van dat ik alleen gelaten wordt en ontredderd achterblijf. Eindelijk ben ik zo ver bij mezelf thuis gekomen, dat ik dit echt niet meer, nooit meer accepteer.
En ondanks dat ik nog veel aan hem denk en via mijn zoon nog wel eens dingen hoor, voelt het echt als een bevrijding. Niet meer zo getriggerd door het leven te gaan, maar steeds meer ontspannen. Het lukt me om steeds beter te voelen wat ik zelf graag wil. In plaats van dat ik dénk dat ik iets zelf wil, maar dat het nog steeds beïnvloed wordt door de ander
En dan besef ik: dankzij mijn ex kon ik dit leren. Geen 150% reactie meer waar ik ook met 15% toe kan. Rust en stabiliteit.
Inmiddels ben ik sterk genoeg om vanuit mijn essentie te reageren. En langzaam wordt ik sterker en krachtiger. Niet meer dat trillende, kleine vogeltje in dat kooitje waar iedereen simpelweg overheen blijft lopen. Want niet alleen het deurtje van mijn kooi staat open, de hele kooi is weg! Dat heb ik eerder ook geschreven en ik realiseer me opnieuw dat mijn ontwikkeling niet stil staat gelukkig.
En dan herhaal ik de woorden en zeg ik de strijdkreet hardop voor mezelf: “Er was eens…”
Hoe herkenbaar .ook ik heb dat geleerd.
En ik zeg ik ben lerende en ben nu weer in therapie omdat ik er nog niet ben ,hoe langer je in dat kooitje heb gezeten merk ik hoe sneller je in die modus toch schiet en weer over mijn grens ga .
Goed bezig succes .
Zo herkenbaar, ik heb ook geen contact meer met mijn ex, broer en moeder. Het is nu tijd om echt en vrij te leven!
Lieve Summermoon,
Mooi, ik ben niet meer afhankelijk van zijn goedkeuring. En vele zinnen zo herkenbaar. Bij mij gaat het om mijn vader waar ik jouw verhaal zo op kan weerleggen.
Eindelijk vrij en los van hem! Het was een lange, eenzame weg en we blijven steeds meer doorleren om voor onszelf te kiezen!
Liefs Madelief
Wat een geweldig verhaal. Bedankt daarvoor. Ik ben al 12 jaar gescheiden en voel mij oha rustig maar word nog altijd getriggerd in zijn bijzijn ( met kinderen en kleinkinderen)
Soms zou ik willen dat ik hem helemaal nooit meer zag.. maar kan dat wel ivm de kinderen??. Het blijft altijd moeilijk, maar ik zal er toch eens komen .
Dank je wel voor je zo herkenbare verhaal. Mooi geschreven. Het raakt. Ook het trillen en het beven, wat ik zelfs na 22 jaar, als ik hem heel af en toe eens moet zien, nog steeds ervaar. Ik trek me dan ook even terug en dat helpt. Het contact met hem heb ik vrij snel na de scheiding verbroken. Voor mezelf, omdat ik het anders niet redde…De bakken kritiek die ik toen over me heen kreeg, omdat we drie kinderen hadden, nam ik voor lief. Ik koos, voor het eerst in mijn leven, voor mezelf…Voor de kinderen vond ik het ook heel rot. Nu ze volwassen zijn, heb ik het uit kunnen leggen. En ze accepteren het. Maar mensen die niet in een narcistische relatie hebben gezeten, kunnen nog steeds niet begrijpen, waarom ‘ nul’ contact met hem voor mij de beste oplossing was en is…Nogmaals dank voor het delen, Summermoon…
Hallo allemaal,
Dank jullie wel voor deze mooie reacties. En jullie reacties zorgen ook nu weer voor veel herkenning. We zijn allemaal sterke mensen met een rugzak. En we blijven allemaal leren. De triggers noem ik inmiddels “een echo uit het verleden”. En het feit dat dat na zoveel jaar nog steeds zo werkt, zegt zoveel over de impact van ons trauma.
Met zijn allen delen we onze ervaringen en merken we dat we er niet alleen voor staan. Hier vinden we gelukkig begrip en vinden (h)erkenning.
Take care,
SummerMoon
Summermoon,
Wat supergoed dat je zo bent gegroeid. En eindelijk voor jezelf durft te gaan staan. Het zo belangrijk jezelf niet te vergeten, en goed voor jezelf te zorgen. Koop jezelf een prachtige bos bloemen…Je mag er zijn.
Dank je wel lieve Vlinder62.
Take care,
SummerMoon
Heel herkenbaar.
Ik ben nu een jaar van mijn verborgen narcist af nog niet gescheiden , maar wel zonder hem.
Bij mij is de transformatie gekomen nadat ik zo geslagen en getrapt ben , om niets ! Ik heb de dood gezien , had mezelf over gegeven aan de dood .
Voelde geen pijn meer dat was in 2019, ik heb een jaar nodig gehad om te herstellen van mijn verwondingen.
Maar mij los maken van hem is toen ontstaan, zijn smeken om vergeving was niet genoeg meer , de liefde die ik nog voor mezelf had heb ik hervonden diep van binnen weet ik wie ik ben en die zal ik weer worden.
Ik noem mijzelf geen slachtoffer, maar een gedupeerde.
Gisteren heb ik met hem gesproken, voor het eerst in maanden ,hij heeft geen vat meer op mij, ik ben los en uit eigenkracht uit het web gekropen.
Zijn flying monkeys, zijn er veel en iedereen heeft wel een mening over mij door verhalen van hem.
Maar voel mezelf elke dag sterker en trotser dat het mij is gelukt !
Yvonne,
Je zegt: “iedereen heeft wel een mening over mij door verhalen van hem.” Dat herken ik ook enorm en ben daardoor veel mensen kwijtgeraakt. Maar weet je? Degenen die hem achterna lopen, kan ik missen besef ik nu.
En wat ze zelf niet beseffen, is dat hun gedrag zo doorzichtig is. Terwijl ze zich daar zelf totaal niet bewust van zijn. Maar ze zijn niet origineel en komen vroeger of later een andere narcist tegen, die ze confronteert met hun eigen gedrag. Maar ook dat kunnen ze niet zien.
Eigenlijk vindt ik het hele eenzame en treurige mensen. Met een buitenkantje wat klopt, maar oh zo moeilijk voor ze is om die te blijven laten zien zodra ze er echt alleen voor staan.
Gelukkig heb jij de liefde, die je voor jezelf hebt, weer gevonden.
Take care,
SummerMoon
Hallo allemaal,
Ik hoop dat ik ook ooit de kracht zal hebben om de stappen te nemen die genoemd zijn.
Ik heb eindelijk na jarenlang mentaal en fysiek misbruik na een incident op zijn werk, mezelf durven uit te spreken dat ik weg bij hem wil. Ik voelde me eindelijk gesterkt en durfde de stap te nemen. De hoeveelheid druk van anderen die ik over me heen kreeg was en is ongehoord. Ik heb mijn moeder en zus uiteindelijk in vertrouwen genomen en heb met moeite een klein gedeelte van het misbruik toe kunnen geven.
Ik dacht eindelijk steun te kunnen vinden, maar het tegendeel is waar. Mijn moeder heeft letterlijk gezegd dat er meer vrouwen zijn die mishandeld worden. Mijn zus heeft mij de schuld gegeven door te zeggen dat ik moeilijk ben en nog meer kwetsende dingen. Zij is altijd al wel toxic geweest tegenover mij maar dat terzijde.
Resultaat is dat ik me nog nooit zo eenzaam heb gevoeld als nu. Ik praat niet meer met mn moeder en zus. Als ik door mijn naasten al beschuldigd wordt en er niet terecht kan waar kan ik dan wel heen?
Terug bij af met nog meer schaamte.
beste Evi.
ik ben geraakt door je verhaal. het is verschrikkelijk hoe blind mensen kunnen zijn voor deze vernietigende waarheid…
Ik heb ook geen contact meer met mijn gezin en enkele uit mijn familie nadat ze mij hebben laten vallen. zelfs mijn eigen opa en oma. het doet pijn dat juist je naaste er helemaal niks van begrijpen.
ik ben zo gezegend dat ik 4 veilige personen heb gevonden die in het oog van de storm naast me staan en er voor me zijn. me sterk houden en beschermen. ❤️
ik ken je niet. maar ik vind de gedachte dat je hier met niemand over kunt praten zo verschrikkelijk dat ik je graag zou helpen ✨❤️
weet dat je hier kan reageren 💕🌱 we doen het samen. samen met iedereen die hier herkenning vind op dit platform!
Evi, wat rot om te lezen. Er is echt hulp, o.a. vie deze website. Ik zat zelf ook met groot onbegrip uit mijn directe omgeving en heb na de boeken (aanraders!) van Koops ook de basisworkshop gedaan. Herkenning alom! Dan weet je dat je echt niet de enige bent. Probeer uit je isolement te komen. Veel sterkte voor jou! Jij hebt net als alle andere slachtoffers recht op steun.
@Summermoon, mooi geschreven!
@Evi, om daar weg te komen: Bij wie kun je wel terecht? Een vriendin, een tante, een buurvrouw, desnoods een blijf-van-mijn lijf huis? Kun je spullen pakken en weggaan als hij niet thuis is? Heel veel sterkte
@iedereen – moedige vrouwen zijn jullie, echt waar