Dit is een gastcolumn van Aurora.
In de afgelopen jaren las ik veel over vechtscheidingen en sprak mensen die er zelf midden in zaten. En ik werd er intens verdrietig van. Omdat de verhalen zo hartverscheurend zijn. Maar ook om een andere reden. Ik werd ook verdrietig omdat het me op vreemde wijze jaloers maakte. Was het bij mij ook maar zo, dacht ik vaak in stilte.
Bij vechtscheidingen kun je het met elkaar oneens zijn. Verschrikkelijk oneens. Je kunt elkaar bevechten. Op zoek naar genoegdoening of gelijk. Met advocaten, in een rechtbank en over de rug van kinderen. Iedereen kan daar wat van vinden en zich ermee bemoeien. Zodat de situatie gaandeweg steeds emotioneler en verwarrender wordt. Maar… het lijkt tenminste op nog een gewone ruzie. En een gewone ruzie, dat begrijpen de meeste mensen. Daar kunnen we ons wel een beeld bij vormen. Scheiden van een narcist is anders. Het zaaien van zoveel mogelijk verwarring is het doel van de narcist of psychopaat. Dat heeft hij nodig om zijn daden te verhullen en medelijden te verkrijgen van omstanders. Een narcist (het kan ook een vrouw zijn) heeft de voortdurend de aandacht, het medelijden en de verering van anderen nodig. En zodra jij dat doorziet en daardoor het onderwerp van zijn woede wordt, dan kom je terecht in een wereld die zich bijna niet aan anderen laat uitleggen.
Stel je voor dat een kleuter je schopt op het schoolplein. Hard en gemeen. En hij kijkt er onverschillig bij. Jij laat het gaan. Je wrijft over je scheenbeen, loopt weg en gaat wat anders doen. De kleuter achtervolgt je. Gaat voor je staan achter het fietsenhok, waar niemand jullie ziet, en daar schopt hij je nog eens. Weer loop je weg. Je wrijft wat steviger over je pijnlijke scheenbeen en veegt je tranen weg. Maar deze kleuter komt wederom achter je aan. En schopt opnieuw. Altijd wanneer niemand kijkt. Terwijl je naar de pijnlijke, groeiende bult op je scheenbeen kijkt roep je boos uit: “Heej, hou eens op! En dan begint de kleuter te huilen. Hard. En net zo lang, totdat er andere mensen aan komen lopen. Snikkend wijst de kleuter naar jou. Hij noemt hij je “gemeen” en zegt dat je “zomaar ineens” verschrikkelijk boos op hem werd na iets wat “alleen maar” een ongelukje was. De toeschouwers zien hoe jij met een verbaasde blik kijkt naar de tranen en nog verbaasder luistert naar zijn woorden. Ze bestempelen jouw verbaasde blik als kil en onverschillig. Zelf voelen ze enkel empathie met de verdrietige kleuter, want zij zagen de voorgeschiedenis niet. Ze beginnen de kleuter te troosten. Vragen geïrriteerd aan jou waarom jij niet mee troost. Je begint te stamelen dat jij degene bent die geschopt werd, en laat je bult zien. En dan komen mensen met goedbedoelde maar onware oneliners: ”Waar twee kijven hebben twee schuld.” ”Het was maar een ongelukje”. Jij probeert nog te zeggen dat je niet kijft, dat je alleen maar ook even wat wil zeggen, maar de meeste mensen hebben hun idee al gevormd. ”Doe nou niet zo moeilijk. Wij zijn iemand aan het troosten, dat zie je toch?! En jij lijkt wel heel onaangedaan door zijn verdriet!”
Als dit een incident is, dan wrijf je over de bult op je scheenbeen en over de bult op je Ego en daarna ga je, misschien wel even wat verward, weer verder met leven. Maar als je probeert te scheiden van een narcist, dan gebeurt dit honderden keren. . Op allerlei verschillende manieren, voert de narcist een soortgelijk toneelstukje steeds weer opnieuw op. Meestal gericht op het beïnvloeden van vrienden, familie voorbijgangers en hulpverleners. En weet je wat? Hij. komt. er. altijd. mee. weg. Mensen worden vaak automatisch beschermend zodra iemand slachtofferschap voorwendt. Dan schieten de meeste mensen als vanzelf in de rol van hulpverlener. Het is voor een narcist verbijsterend makkelijk om zichzelf als slachtoffer voor te doen. Zij kennen geen gevoel van schuld of schaamte zoals gezonde mensen dat wel hebben. En toeschouwers lijken vaak verbijsterend sterk gehecht aan hun mening wanneer die ze eenmaal hebben gevormd. Ze vegen liever nieuwe feiten van tafel dan dat ze hun mening herzien over wie slachtoffer is en wie de dader, want dat weten de meeste mensen “heus wel.’ “Ik merk het heus wel als iemand zich aanstelt, of toneelspeelt. Dat verschil kan ik echt wel zien!”
Stel je voor dat jouw ex 2 dagen in de week voor de kinderen zorgt. Jullie doen sinds de scheiding aan bird-nesting. De kinderen blijven altijd in hun huis, de ouders wisselen. Ex zegt tegen je dat hij jou meer tijd met de kinderen gunt en dat hij daarom in plaats van 2 dagen in de week nog maar 1 dag in de week voor de kinderen zal zorgen. Hij zegt dat hij 1 van zijn kostbare dagen met de kinderen graag voor jou opoffert. Jij geeft aan dat dit van jou niet hoeft. En dat de verhouding in de zorgtaken nu al scheef is dan nog veel schever wordt. Jij verzorgt nu al in je eentje elke week alle drukke schooldagen en hij alleen het weekend. Dan verandert hij zijn verhaal ineens. Als een blad aan een boom slaat hij om. “Wat heb je toch weinig begrip voor mij, hoe ben jij zo kil geworden? Je weet toch dat ik ernstige psychische klachten heb!” Hij barst in een paar tranen uit en zegt kreunend en steunend dat de zorg van de kinderen nu echt veel te zwaar voor hem is. Dat hij voorlopig maar 1 dag per week voor de kinderen kan zorgen. In het weekend, want op schooldagen vindt hij het “echt echt echt “ te zwaar. Jij stemt in. Denkt aan zijn belang en aan dat van de kinderen. Vervolgens loopt Ex de deur uit en verteld huilend aan de buurvrouw die hij op het tuinpad tegenkomt dat hij de kinderen van nou nog maar 1 dag per week mag zien. Dat jij zo kil en harteloos geworden bent. Dat hij als vader zijn kinderen zo mist. Daarna gaat hij naar een nieuwe vriendin en zegt dat hij met veel moeite speciaal voor haar heeft kunnen regelen dat hij extra tijd met haar door kan gaan brengen. Alles ogenschijnlijk zonder gevoelens van schaamte of zelfs bewustzijn van zijn verdraaiingen. Overal spiegelt hij een heel andere versie van het verhaal voor.
Grenzeloos en schaamteloos.
Stel je voor dat jij tegen je ex zegt dat er geen vaste tijd is waarop hij de kinderen thuis moet brengen na het aankomende familiefeestje. Dat is slot van rekening maar 1 keer per jaar. Stel je voor dat je ex er op staat dat je hem een richttijd geeft, met oog op bedtijd kinderen. Hij vindt dat jij het belang van hun bedtijd uit het oog verliest wanneer je hem geen richttijd geeft, stelt jouw zorgvuldigheid als moeder ter discussie. Jij noemt daarom op zijn verzoek een eindtijd. Ex vindt dat onzorgvuldig. “Jij verandert altijd van mening. Ik wil de tijd zwart op wit in een sms zien!” Jij stuurt de tijd per SMS. Later hoor je van familie hoe jouw ex tijdens het familiefeestje heeft gezegd: Ik moet helaas weg nu, want mijn ex staat erop dat ik de kinderen om 21.00u weer terug breng, ook al hebben we dit feestje maar 1 x per jaar. Ter illustratie laat hij aan iedereen jouw sms met die richttijd zien. Wat zeg je tegen je dochter wanneer zij aan jouw vraagt waarom ze van jou al zo vroeg weg moesten op het feestje? Je mompelt een vaag algemeen excuus om haar hier niet bij te betrekken. En je probeert het niet recht te zetten bij je ex en/of zijn familie, omdat je weet dat elke reactie van jouw kant een tegenreactie uitlokt. En je weet inmiddels dat je toch niet geloofd wordt.
Stel je voor dat Ex bij de mediator begint te huilen. Waarna hij snikkend om een glas water vraagt. En dat Ex, terwijl de mediator behulpzaam water gaat halen, zijn tranen even verruild voor en zelfvoldane grijns naar jou, om vervolgens weer in zijn rol te schieten zodra de mediator met glas water terugkomt. Op zulke momenten dacht ik in een hele slechte film, zelfs eens thriller beland te zijn. Een thriller die mijn leven geworden was.
Stel je voor dat je ex alleen naar een ouderavond van jullie dochter gaat en in het klaslokaal en foto maakt van het schriftje van jullie dochter. Hij zorgt dat verschillende andere ouders horen en zien dat hij jou deze foto sms’t. Later stuurt hij per mail het bericht ”dat hij jou niet gaat vertellen wat er gezegd is op de ouderavond, dan had je er zelf bij maar moeten zijn.” (Ook al hadden jullie daarover afspraken gemaakt en is dit de eerste schoolbijeenkomst in drie jaar waar hij heen ging. Alle voorgaande bijeenkomsten was jij aanwezig en gaf jij hem wel een samenvatting). Hoe kijk je wanneer anders ouders op het schoolplein tegen je zeggen dat ze bewonderen hoe jouw ex zijn best doet om een goede ex-partner te zijn? Je zwijgt en knikt vaag instemmend, terwijl je steeds meer gaat twijfelen aan wat waar is.
Je bent bang bent dat niemand je zal geloven als je jouw kant van het verhaal verteld, zelfs niet als je geluidsopnamen of foto’s maakt. Mensen zullen denken/zeggen dat jij dit zelf over je afgeroepen hebt. Dat ‘iemand stiekem opnemen’ echt heel lelijk en nergens voor nodig is. Het zal hen waarschijnlijk doen denken dat jij de lastpak in dit verhaal bent. Dat je dingen verzint.
En dat begrijp je. Want je begint regelmatig zelf OOK aan jezelf te twijfelen. Steeds vaker denk je, wanneer je naar je eigen leven kijkt: dit is te gek om waar te zijn. Dit is zo gek, dit kan gewoon niet waar zijn. Zou er iets heel erg mis met mijn brein zijn? Steeds vaker vraag je jezelf af of je nog wel op jezelf, je gedachten en je herinneringen kunt vertrouwen. Dat maakt dat je over de meeste dingen die gebeuren maar zo veel mogelijk zwijgt. Want je hebt inmiddels ontdekt dat het niet geloofd worden voor jou het ergste onderdeel is van de treitercampagne van een narcist. Dat is namelijk dezelfde persoon die zich in deze periode ontpopt als iemand die ineens enorm gericht is op de buitenwereld. Vrienden, familie, buren, ouders op het schoolplein krijgen de charmantste, meest gekwetste versie van Ex te zien.
Stel je voor dat geen enkele insteek werkt. Ook op een positieve benadering volgt een aanval. Bijvoorbeeld wanneer je probeert Ex gunstig te stemmen door een compliment te maken. Stel je voor dat jij tegen Ex zegt: Ik heb jouw tip uitgeprobeerd en het werkte. Dank voor de tip! En hoe Ex dan woedend opveert terwijl hij je toebijt: “Had je daar aan getwijfeld dan? Of mijn tip zou werken? Wat doe jij toch altijd moeilijk. Wat is er toch mis met jou?! Wat ben jij toch altijd negatief.” Als onderwerp van de woede van een narcist doe je het nooit goed, wat je ook zegt. En het maakt ook niet uit wat je wel of niet doet. Het doel van een narcist is om overal een probleem van te maken en wat achter te zoeken.
Een narcist heeft immers twee gezichten. Voert een toneelspel op. En heel veel mensen trappen in zijn aardige gezicht. Prikken niet door de oppervlakkigheid daarvan heen. Stellen geen kritische, onderzoekende vragen. Waarom zouden ze ook? Wanneer je maar 1 kant van het verhaal hoort lijkt alles klip en klaar. Twijfelen aan mensen en aan hun verhalen voelt niet fijn en is niet netjes. Dus dat doen we liever niet. We vragen niet door, we kijken niet verder.
Ik begrijp het, ik trapte er zelf ruim twintig jaar elke dag opnieuw in. Ook ik vergoelijkte alles vanuit mijn eigen liefdevolle hart en mijn slimme hoofd. Ik plakte overal een andere definitie/etiket op. Liegen werd: hij is gewoon onhandig met woorden, hij bedoelt het niet zo. Zijn woede werd: Hij is gewoon heel verdrietig. Hij heeft een (heel) moeilijke jeugd gehad.
Ik geloofde hem, zelfs als hij met ongeloofwaardige excuses kwam. Zijn leugens werden door mij structureel gelabeld als een misverstand: Ik geloof hem elke keer wanneer hij zei dat hij vergeten was wat we afgesproken hadden. Of dat hij me verkeerd begrepen had. Of dat ik hem verkeerd begrepen had. Over de taakverdeling in huis, over zorg voor de kinderen, over vreemd gaan. Het leven met een narcist staat bol van de ruis en verwarring.
Pas heel laat realiseerde ik me dat die liefdevolle en slimme excuses die ik voor hem bedacht eigenlijk vooral wat zeiden over mij en niet zo zeer over hem. Over mijn denkwereld, mijn karakter en mijn bedoelingen. Ik plakte alle mooie gedachten en bedenksels uit mijn hoofd rechtstreeks en zonder nadenken over de lelijke daden die hij beging. Drie keer verloor ex zijn baan vanwege een conflict. Hij ging meerdere malen vreemd. En altijd huilde hij dikke tranen van spijt en beloofde gouden bergen aan beterschap. Gouden bergen waarin in geloofde. Ik wilde zo graag dat dit mooie, mij voorgespiegelde landschap bewaarheid werd. En bij elke escapade dacht ik dat ik dichter bij de oplossing kwam als ik dit nog maar even oploste. Iedere keer dacht ik dat het de laatste naweeën waren van wie en hoe hij ooit was. En met de gedroomde verlossing voor ogen, waste ik al zijn vuile was witter dan wit. Ik handelde zijn arbeidsconflicten voor hem af, omdat dat te zwaar voor hem was. Ik schreef al zijn opdrachten en scripties omdat dat veel te moeilijk voor hem was. Ik verhulde wat verhuld moest blijven en poetste op wat er mooier uit moest zien. Ik kon me gewoon niet voorstellen dat hij zijn beloftes nooit waar zou gaan maken. En ik sprak met helemaal niemand over alles wat geheim moest blijven, waardoor ik er nooit achter kwam hoe anders mijn leven was dan dat van de mensen om me heen. Pas toen ik met anderen ging spreken over hoe mijn leven er uitzag en over hoe zwaar ik mijn leven vond, werden me langzaam dingen duidelijk. Ik zat 20 jaar in deze ongezonde relatie en het duurde jaren voor ik me er (bijna) volledig aan ontworsteld had.
Iedereen die zich in mijn verhaal herkent, kent vast ook de behoefte om zoveel mogelijk informatie te verzamelen over de onderwerpen narcisme en psychopathie. Voor mij maakte het werkboek van Iris (https://verdwenenzelf.org/boeken/) de nooduitgang zichtbaar. De weg naar buiten. Want te midden van alle informatie die op internet te vinden is, biedt zij stapsgewijs opgebouwde handvatten om niet terug te vallen. Lees wat zij schrijft over “De trekkende put.” Dat geeft de essentie weer van waarom het zo moeilijk is om los te komen van de energie en dynamiek van een narcist of psychopaat. Dat kun je niet helemaal alleen. Daar heb je de hulp van anderen bij nodig.
De blog ‘Trekkende put’ lees je hier > https://verdwenenzelf.org/2013/10/31/de-trekkende-put/
39 reacties op “Een psychopaat maak je beter niet kwaad”
Pijnlijk herkenbaar! Voroal de dingen: aanvallen op het moederschap, ALLES aangrijpen om van mij slecht mens of moeder te maken maar zelf zich aan geen enkele afspraak houden. Maar ook het niet delen van wat er is gezegd op een ouderavond. Waar hij heen ging om erna te kunnen zeggen waar was je? Om de focus te verleggen naar jij nadat hij zelf niet was komen opdagen bij de 1e schooldag van zn kind.
Ik ben er gelukkig al bijna 2 jaar uit en kan nu met kalmte mezelf sturen en wordt niet meer zo snel op verkeerde spoor gezet. Doorzie het nu. Mede dankzij werkboei van Iris en de workshop die ik heb gevolgd.
Dag Powervrouw,
Dankjewel voor jouw reactie op mijn blog.
Ja, in het bijzonder die aanvallen op ons moeder (of vader)schap zijn heel moeilijk te verteren.
Wat goed om te lezen dat het beter met je gaat nu. En wat fijn dat het werkboek van Iris je daarbij geholpen heeft.
Lieve groet,
Aurora
Ik lees jouw verhaal en ik zie hoe mijn ex, zijn ex altijd precies zo behandelde zo als ie jou deed. en ik geloofde zijn zielige verhalen dat ie het vaderschap niet aankon, zijn ex zo een kouwe was.
Tot ik hetzelfde koekje van zijn giftige deeg kreeg. Wat een slang. Zijn ex deed ook uit alle macht alles voor de kinderen en hij deed alsof hij een Beschermde vader was. Hij was een werkloze blowende lapzwans die niet eens zijn nest uit wilde komen om voor zijn jonge kinderen te zorgen. En wat was ik blind, ik vond m zielig, ik snap niet meer hoe ik toen zo kon denken. Ik heb diep respect voor zijn ex.
Dat stukje over die schoppende kleuter raakt mij. Mijn zoon was zo’n kleuter en heeft ons leven kapot gemaakt. Mijn zoon gooide kindertjes van de trap. Hij is getrouwd, heeft twee dochters, ik heb ze nooit gezien. Hem ook niet, trouwens. Dat mijn huwelijk dit heeft overleefd, wel, dat ging niet vanzelf. Bedankt voor je blog, die ik overigens ontdekte via de facebook pagina van mijn zoon. Tja, de wereld heeft vreemde kostgangers, maar ook bijzondere wegen. Ik ben ook met een boek bezig. Komt nog. Gewoon onder mijn eigen naam.
Vriendelijke groeten,
Marjan.
wat moedig Marjan om dit eerlijk te kunnen vertellen over je zoon
Hallo erg dit maar herken het .Je voelt je onbegrepen als je je verhaal verteld want hij heeft ieder al laten zien dat hij slachtoffer is .En anders snapoenvze niet dat je al die veertig jaar bij hem bent gebleven ,maar je word pas wakker als je ogen open gaan, en dan kan je niet meer blijven .
Ik weet zeker dat ik dit niet geschreven heb, maar dit is voor bijna 100% mijn verhaal
Dag Sandra,
Dank voor jouw reactie op mijn blog. Het is steunend dat je mijn verhaal herkent en heel verdrietig dat ook jij dit mee hebt moeten maken. Ik wens je veel goeds toe.
Lieve groet, Aurora
Dag Aurora (prachtige naam),
Voor mij is het langer geleden, wat heb je de werkwijze en dynamiek in detail accuraat beschreven. Ik heb met alle facetten te maken gehad en herken alles. Het is bijna altijd 1 op 1 als een sjabloon op elk verhaal te leggen. Het is voor de buitenwereld idd niet te bevatten. Het menselijk voorstellingsvermogen, (want de menselijkheid zelf ontbreekt) kan dit niet plaatsen, nog een reden waarom je niet wordt gelooft en nog een gegeven waar een psychopaat gebruik van maakt. Mijn hart huilt voor alle kinderen die hier mee te maken hebben (gehad). Voor de kinderen: je kunt jezelf helen met de boeken van Iris en met professionele hulp die wel de juiste ervaring en kennis heeft. Zie website verdwenen zelf.
Liefs Diane
Voor mij ook heel erg herkenbaar….
23 Jaar volgehouden en nog steeds zijn de gevolgen er en stopt dit gedrag niet. Constant liep ik op de toppen van mijn tenen voor hoe hij weer zou reageren op iets…. Ook het goedpraten is herkenbaar, zeker ook naar de kinderen toe. Ik had hun zoooo graag een echte liefdevolle papa gegund! Voor zo iemand kan je nooit iets goed doen, eender wat je doet…. Ik probeer het uit te leggen als volgt….
je gaat naar de winkel om ajuin te kopen. Er zijn goedkope en duurdere. Welke kies je? Als je de duurdere neemt, maak je een foute keuze want ze zijn te duur, als je de goedkopere neemt, maak je ook de foute keuze want deze zijn minder goed van kwaliteit….. Er zal hoe dan ook reactie komen op de keuze!
Ik ben ook enorm dankbaar voor de boeken van Iris Koops!
Dank je Aurora om jouw verhaal te delen! Het is goed en duidelijk verwoord!
Dag m,
Dankjewel voor jouw voorbeeld. Je beschrijft heel goed hoe je het nooit goed kunt doen omdat het argument van de narcist of psychopaat altijd veranderd.
Heel fijn te horen dat je blij bent met de boeken van Iris. Ik wens je alle goeds!
Lieve groet,
Aurora
Herkenbaar 23 jaar getrouwd afgelopen zaterdag knoop doorgehakt wij gaan uitelkaar.
Wachten op wat komen gaat.
Hallo Annelies,
Ik was ook lang getrouwd en heb besloten 23 jaar geleden om weg te gaan.
Nog veel tegenslagen ga je tegenkomen, maar je bent trouw aan jezelf en je komt hier sterker en mooier uit.
Veel liefs!
Merel ( 72)
Dag Annelies,
Wat heftig voor je. Ik wens je veel sterkte de komende tijd.
Lieve groet,
Aurora
Dag Diane,
Dankjewel voor jouw reactie. Ja, wat zou het mooi zijn als we een nieuwe generatie beter kunnen wapenen tegen nartcisme en psychopathie. Met hulp de boeken van o.a. Iris en met onze eigen ervaringen kunnen we vast een verschil maken.
Lieve groet, Aurora
Je beschrijft het zo goed, Aurora. Het raakt me. Je wil je pijn en onmacht wel uitschreeuwen maar weet dat dit niet veilig kan in een narcistisch systeem. Het levert meer pijn en geen verlossing omdat een narcist meesterlijk is in zijn narcisme-toneel. Daar kan je als werkelijk slachtoffer niet tegenop.
Ik denk ook dat omstaanders kiezen voor de narcist omwille van de dreiging die uitgaat van de narcist.
Instinctief voelen ze dat het echte slachtoffer afvallen geen gevaar oplevert. De echte dader, de narcist, kan wel problemen opleveren en die willen ze liever niet. Voor het echte slachtoffer voelt dit als een tweede trauma maar zal geen kwaad terugdoen.
Dag Ethel,
Dankjewel voor jouw reactie. Ik denk dat je het goed ziet en dat omstanders (vaak ombewust) de reactie kiezen die voor hen het veiligst is. Ik wens je toe dat je inmiddels in een veiliger vaarwater bent aanbeland.
Lieve groet, Aurora
Heel herkenbaar, dat uitschreeuwen van onmacht en onrecht dat me werd aangedaan heb ik aan het einde van onze relatie echt gedaan. Tot op de dag van vandaag we zijn 3 jaar verder, roept hij nog steeds (compleet out of context als het over andere dingen gaat) dat ik een agressie probleem heb. Het zoeklicht wordt altijd naar mij verplaatst en het wordt direct ingezet op een moment dat het gaat over iets wat hij zelf ervaart als een vinger naar hem.
zo herkenbaar mijn verhaal, maar dan niet na de scheiding ( alle contact verbroken door hem) maar nog tijdens ons huwelijk. Mijn geëmigreerde dochter uit Canada belde een keer, hij sprak 3 kwartier met haar waar ik bijzat en vroeg een paar keer of ik haar ook mocht spreken, nee dus, na zijn tijd met haar legde hij de hoorn erop met een brede lach en zei : dan moet je haar zelf maar bellen, maar nu heeft ze toch geen tijd meer voor je en ging fluitend naar buiten.
Alles verdraaide hij en zichzelf, hij leek/ lijkt wel een kameleon.
Ik zat echt in een slechte film en kreeg er geen grip op.
Weleens aan hem voorgelegd en dan zei hij: ” en dat is nu juist mijn bedoeling”.
Niemand gelooft je, hij verdraait alles en wordt geloofd.
Ik ben een nieuw leven begonnen zonder hem, zijn familie en onze wederzijdse kennissen.
Dat doet nog steeds ( na 23 jaar zeer), maar is echt het beste. Hoop nog steeds dat mijn kinderen hem gaan doorzien ( met hen en de kleinkinderen nu 8 jaar geen contact meer), ik vecht niet meer, ben moe.
Dank voor dit artikel. Liefs!
Merel ( 72)
Dag Merel,
Dankjewel voor het delen van jouw eigen ervaring. Ik denk dat velen van ons de woorden ‘kameleon’ en ‘het gevoel hebben in een slechte film te zitten’, herkennen.
Ik bewonder jouw keuze voor een nieuw leven, waarvoor je mensen die belangijk voor je zijn los moest laten. Ik begrijp dat je moe bent. Ik hoop dat er nog fijne mensen overgebleven zijn (of nieuw bijgekomen) om samen mee te zijn.
Lieve groet,
Aurora
Herkenbaar en goed onder woorden gebracht! Door het handelen van hem (en zijn familie!) heb ik complexe ptss opgelopen.
Ik zeg altijd: ze hebben voor elke oplossing een probleem en dat is jouw of iemand anders zijn schuld.
Dat is (oa) leven met een psychopaat.
Dank je wel Aurora, zeer herkenbaar en wat een hel.
Ik ben al lang gescheiden van mijn narcist en pas de laatste jaren valt alles echt op zijn plek. Daar had ik erg veel opstellingen, trauma therapie lichaamsgericht en de boeken van het verdwenen zelf wel voor nodig. Ook om mezelf niet meer te schamen of schuldig te voelen. Ik had/ heb ook een heel ingewikkelde familie met veel narcisme. Dus was twee maal ontsnappen uit de hel. Na 5 keer bijna dood (allemaal griepjes ook volgens familie), zeer zwaar overbelast want zorg alleen nadat hij (niet door mij) ook nog in de gevangenis kwam voor seksueel misbruik en kinderporno. De allerergste die je kunt bedenken, hij mocht na 9 maanden weer vrij vanwege goed gedrag. Op de gooise k.school was een narcistische directeur die mijn dochters van toen 10 en 12 verbood er over te praten, want het kwam niet voor. Woest was ik, oudste ging gelukkig naar goede (maar wel dure) middelbare school waar vertrouwenspersoon was. De jongste moest daar nog twee jaar op wachten.
Na een jaar pleegde ze bijna zelfmoord en moest ik naar mijn moeder die voor het eerst ging staan en me geld gaf om haar te overbruggen. De les hoe is het om vader in gevangenis te hebben heb ik zelf gemaakt samen met net gestarte juf en hulpverlening. Ander onderwerp mocht nog steeds niet. Nadat mijn oudste jaren getuige was geweest van de meest erge ellende en pas ging praten toen de zedenrecherche hem had opgepakt en ze wist waarvoor, werd nu de jongste door hem belast met helpen zoeken naar werk. Dat is een heel logische vraag voor een 10 jarige (niet dus). Hoewel ik al reuma had na eerste keer op sterven (moment dat ik besloot om te gaan scheiden als ik weer sterk genoeg was), ben ik door gegaan met mijn eigen bedrijf. Ik moest ook wel want hij was ontslagen. Die wilden toch al van hem af dus kwam goed uit zo. De buurvrouw van hem stond op stoep woedend, begrijpelijk. Maar hier alles beposteren met ‘wanted…’ leek me geen goed idee voor haar zoon en mijn dochters. Ze is naar een goede advocate gegaan, de mijne namelijk. En daarom moest hij zijn huis verkopen, terecht. Hij was dus erg zielig. Heeft nog zelfs toen geprobeerd mij zwart te maken als mishandelende moeder. Door alle hulpverlening die ik het en der al ingeschakeld had en grotendeels zelf betaald (het is wel Nederland) en goed huis arts ging dat verhaal niet door.
Ik moest blijven werken want hij werd door de rechter vrijgesteld want zielig zo zonder werk (hij had 150.000 op de bank en of ik dat dan wel trok vroeg niemand).
De kinderbescherming had het hele dossier van 2000 pagina’s niet gelezen en zo haar eigen opvattingen: u is toch ouders, u dient hier samen uit te komen.
Met behoud van ego van plaatselijke muts gezorgd dat ze dat dossier alsnog kreeg, alsnog de hulpverleners moest raadplegen of dat in het belang van de kinderen was en natuurlijk heb ik zelf het grootste deel van dat rapport geschreven (psychologe en afgestudeerd op verhoor zedenrecherche vertaald naar politie opleiding). Toen kreeg ik uiteindelijk wat ik wilde: hem wel zien onder begeleiding van mijn broer en een goede vriend. Zelf moest ik dat niet doen uiteraard, was geen leuk bezoek geweest. Ik heb best overwogen om te emigreren. Dat zou ik zeker gedaan hebben als de kinderbescherming ze naar hem terug gestuurd had terwijl ik ze daarin nog niet weerbaar genoeg vond. Zowaar kreeg ik daarover de regie. Toen ik ze jaren later wel weerbaar genoeg vond gingen ze af en toe wel overdag naar hem toe. Wat te verwachten was gebeurde: opnieuw kinderporno van allerergste soort en dochter nu stuk ouder. Confronteerde hem en verbrak contact. Heeft er maanden op gezeten of ze wel of geen aangifte zou doen. Zelf anonieme melding gedaan bij cri. Jongste dochter boos bij buurvrouw om eea af te dwingen. Toen ze na 5 maanden alsnog aangifte deed zei de zedenpolitie dat hij veel bijgeleerd had op de pedo afdeling. En het waarschijnlijk nu veel beter gewist had en dat ze het dus niet rond gingen krijgen. Woest was ik en dochters ook. Hen gezegd dat we alles hadden gedaan dat in ons vermogen lag en het nu los moesten laten. Dat viel en valt niet mee.
Nu 14 jaar later, na verwerking wat hij allemaal nog meer gedaan heeft (als ik niet gevlucht was hadden mijn kinderen en ik niet meer geleefd). Met mij was daaraan voorafgaand al zoveel verschrikkelijke manipulatie en mishandeling plaatsgevonden, tot me uitlenen in parenclubs aan toe. Ik heb me zolang geschaamd en geprobeerd eindeloos te compenseren. Daarna ben ik zelf financieel onderdoor gegaan. Je kunt jezelf niet eindeloos uitputten. Ik was heel sterk, en zat veel op mannen posities, met goed inkomen en netwerk toen het echt moest geregeld om de zorg wat te delen.
Abonnement op geen goede relaties daarna. Veel gedaan om te herstellen.
Nu afgekeurd en wel in staat weer wat te werken. En net nieuwe relatie die heel langzaam gaat. Geleerd dat je toch eerst mondkapje bij jezelf op moet doen en daarna bij de ander en niet alleen in het vliegtuig. Als je dat gaat veranderen is directe omgeving daar allereerst niet blij mee. En zelf ook oefenen. Nu steeds beter.
Ik heb uiteraard ook zelf stomme dingen gedaan zo onderweg die ik met de kennis van nu anders zou doen. Het deed me veel pijn als dochters zeiden als ik zei dat niet alles zo makkelijk was gegaan: dan had je maar geen moeder moeten worden. Dat zeggen ze inmiddels niet meer. Ze weten veel niet. Als mij plotseling wat overkomt weten een paar mensen waaronder mijn huisarts dat dat dan niet mijn keuze was. Over wat er meer is gebeurd moet ik of zwijgen of een goede advocate zoeken. Die heb ik maar kost 30 tot 60 maal 120 euro ex btw. Dat is gereduceerd tarief. En dat heb ik domweg niet met mijn uitkering nu. En als ik wel werk heb, weet ik het niet of ik dat alsnog doe. Ik Gert geen Astrid en ook geen Peter R de Vries. Ik heb het leven lief en dingen staan op papier als me wat overkomt. Ik moet mijn mond houden volgens advocate, te gevaarlijk. Zeker naar familie of vrienden. Met Aurora herken ik daar de volstrekte onrechtvaardigheid van. Hoezeer mensen graag iets anders willen geloven, zelfs mijn dochters labelen het liever als een vechtscheiding terwijl ze wel zeer tevreden zijn hoe ik dat toen allemaal gedaan heb. Voor psychologie magazine ooit een artikel geschreven voor andere ouders en leraren en omstanders: wat te doen als je dit tegen komt. Onder pseudoniem. Zou geplaatst worden. Nieuwe hoofdredacteur die het geen leuk onderwerp vond voor de arme lezers. Nee, het is ook geen leuk onderwerp, echt heel blij met de boeken van verdwenen zelf. Daar heb ik zelf ook weer allerlei mensen mee geholpen. Structureel zijn we achteruit gegaan. De hulpverlening die ik toen kon vinden als ouder en kinderen in andere groep is er niet meer of onbetaalbaar. Het is nog steeds geen mensen recht. De preventie programma’s om kinderen weerbaar te maken zijn nog steeds niet verplicht (rijke schooldag is veilige schooldag). Thuiszorg medewerkers die ik hier spreek krijgen pleur op bericht bij gemeente, aanleunwoning van bejaarde ouders blijkt geen succes, woningnet zegt; u wilt toch zelf scheiden? Mij raakt dat en dan help ik ze terwijl ze bij mij schoonmaken. Verwijs hen, naar jullie, naar juridische hulp, naar vakbond, naar wel huisje. Heb ook zelf vaak huurders met zo’n verhaal die bij mij bijkomen. Want nee geen goed idee om met nieuwe lief maar vs te vertrekken voor je hier de boel goed juridisch geregeld hebt. Als ik dat in half uur kan. Waarom zijn er dan niet meer? Ik denk dat een praktisch boek voor handelingsverlegen mensen hoogst nuttig is. Wil dat best samen schrijven of bijdragen. Maatschappelijke opstelling ook nodig, om op een ander level dan wegkijken, hysterisch doen, etc te komen. Nu zoveel meer zichtbaar is, is het daar echt tijd voor
Dag Alice,
Wat afschuwelijk om te horen wat je allemaal hebt meegemaakt. Ik hoop dat het je gelukt is om de schuld- en schaamte gevoelens inmiddels helemaal achter je te laten zodat er meer ruimte komt voor betere tijden.
Veel liefs,
Aurora
Wat een verhaal Aurora en o zo triest is het om te beseffen dat het realiteit is en geen verzonnen verhaal. Jouw verhaal kan mijn verhaal zijn. Ik herken zoveel.
Dat velen je verhaal niet op waarde kunnen schatten en je in hun ogen al kunt lezen dat ze je niet geloven. Mensen, waarvan je dacht dat het je vrienden waren, door hem op het verkeerde been gezet en zelfs tegen je opgezet. En als je hem daarmee confronteert en dat het opvallend is, dat dit gekomen is nadat hij contact met hen had, hij van de prins geen kwaad weet.
Ik heb het verlies van zowel vrienden als familie geaccepteerd als een treurig feit (understatement van de eeuw). Het heeft me bijna kapot gemaakt. Ben letterlijk opnieuw begonnen met lege handen in een omgeving waar ik niemand ken. En wat ben ik ongelofelijk eenzaam en verdrietig geweest. Inmiddels ben ik er trots op, dat ik het heb gered.
Inmiddels heb ik heel veel contacten. Leuke contacten ook en voelen sommigen daarvan bijna als familie. Als ik in de chats in mijn telefoon kijk, besef ik me ineens, hoe lang die lijst inmiddels is en hoe weinig mensen daarin stonden toen ik nog niet gescheiden van. En dan besef ik: toen was ik pas echt eenzaam en ongelukkig. Alleen kon ik dat toen nog niet zien, nog niet erkennen.
Inmiddels kan ik zeggen dat ik langzaam mijn eigen leven oppak en dat het verdriet en de gevolgen van het trauma langzaam minder worden. En dat daarvoor in de plaats een ongelofelijk gevoel van vrijheid en licht is gekomen. Mede dankzij de (h)erkenning die ik hier vond, was de eenzaamheid na de scheiding dragelijk. En het is geweldig dat we dit hier met elkaar kunnen delen.
Aurora, bedankt voor je column.
Take care,
SummerMoon
Dag SummerMoon,
Dank voor jouw reactie. Op mijn beurt lees ik jouw bijdragen aan deze site graag. 😉
Ja, je schrijft het heel goed op. Vaak kun je het in iemands ogen al zien wanneer zij hun mening over jou al gevormd hebben. Ze hebben hun conclusie al getrokken. En mensen die beginnen te denken vanuit de conclusie, hebben geen ruimte meer in hun hoofd en hart voor informatie die niet bij die conclusie past. Inmiddels heb ik beter leren weten en voelt het anders. Ik weet nu (na veel vallen en opstaan) dat ik en mijn verhaal daardoor niet minder waar(d) zijn. Maar dat ik en mijn verhaal alleen op die plek, op dat moment, door die persoon niet erkend worden. Dat geeft me troost.
Wat ontzettend fijn om te horen dat je leven nu zoveel vrijer en lichter is. En dat er leuke mensen en echte gesprekken zijn. Ik wens je alle goeds toe.
Lieve groet,
Aurora
Heldere Sterke Aurora🌅
Dank je wel voor jouw zo krachtig en helder schrijven over deze ongekende, onderkende ,zo destructieve vormen van zo’n groot geweld overal in deze maatschappij door velen generaties!!
Héél véél, …. eerst dit;
Zou het een idee zijn om dit schijven van jouw aan de kinder ombudsvrouw mw. Kalverboer te sturen?
Jij hebt zo helder en volledig beschreven hoe en wat er gebeurt in een relatie met een narcist!
Verder zou er bij elke mediator een camera opgehangen moeten worden, en een gelegenheid gecreëerd worden om even zonder die mediator te zijn. Vast leggen, wat de werkelijkheid is!
Als kind van een dwangmatige narcist, met jaloerse sadistisch trekken, en misschien ook Asperger zoals zijn zoon mijn broer en zijn zoon, en een héle lieve zorgzame wijze moeder, die haar moeder hart moest verlochenen op straffe van verkrachtingen, slaag en dreigingen haar 3 kinderen en haar te vermoorden. Nooit heeft mijn moeder hulp gekregen, al is de ggz in huis geweest na een inbraak in hun woning. Die hulp had ik georganiseerd. De ggz heeft nooit die conclusies dat hier sprake was van narcisme e.d. getrokken in die 40 jaar af en aan zoeken van mij! Zelfs vrouwen hulp verlening Haarlem,zei dat het tu tu ,wel mee viel,zonder ooit onze ouders te hebben gesproken of gezien te hebben. (ik zei dat die biologische vader een psychopaat is.) En dat mijn moeder zelf hulp moest zoeken. Hard en stellig zei ik, dat kan zij niet! Geen antwoord meer. Later zei die zgn hulpverleenster dat ik moest weg lopen,contact verbreken met mijn ouders, iets wat mij niet past, al was ik in 1971, 16 jaar oud, al voorgoed uit huis en zelfstandig.( een besluit van 1 jaar eerder) Mijn moeder hielp mij weg te komen! Al was ik haar steun en helpster. Die diagnose kreeg die man in een verpleeghuis in 2005 op zijn 83 ste levensjaar, 4 jaar voor zijn dood. Zo las ik.
Mijn moeder was in januari 2005 overleden na 4 jaren verpleeghuis door een hersenbloeding,rechtszijdig blijvend verlamd. 81 jaar oud. Broer en zus zijn niet geïnteresseerd. ik vind het al enige tijd prima en wil geen contact meer met hun. Mede door de boeken van Iris van het verdwijnen zelf heel veel Wijzer geworden. Ook wie ik ben, en zo veel meer. De door huisartsen en ggz zorg gecreëerde eilanden tussen de leden van een gezin, laat naast hun onkunde ook hun afwezigheid van empathie en verantwoordelijkheden voor de toekomst van de betrokken personen zien. Die gevolgen laten zich nu volop zien ondermeer in de grote groepen hulpvragers met de vééls te lange wachtlijsten, met alle gevolgen ook hierdoor! Diep, zeer diep treurig!
Dag Eveline,
Dank voor je suggestie mbt de kinderombudsvrouw. Ik ga er over nadenken of ik hiervoor de juiste persoon ben en of dit verhaal het juiste is.
Wat een heftig verhaal draag je met je mee. Ja, en wat zou het fijn zijn als bijvoorbeeld camera’s het hele verhaal voor velen van ons in beeld brachten.
Tijdens mijn scheiding dacht ik vaak: had ik maar een Google Glass (dat was toen in ontwikkeling). Tegelijk blijkt maar al te vaak dat zelfs beeld- en geluidsopnamen niet serieus genomen worden. Veel van ons moeten daardoor alsnog heel veel zelf oplossen en doorleven. Zo ook jij, lees ik. Ik wens je een lichter leven toe.
Lieve groet,
Aurora
Dank je wel voor Jouw reactie Aurora !
Met mij gaat het goed hoor! Ik ben sterk en heb door dit alles, en mogelijke aanleg, en willen weten heel veel geleerd en eigen gemaakt. Ben zeer slag vaardig en toch een heel vriendelijk mens met veel gevoel en empathie. Dit narcistische misbruik meer aandacht zien te krijgen, die zo brood nodig is, zie ik ook als een soort missie. Daar waar ik het tegen kom zal ik handelen.
Wens jou veel schoonheid toe op jouw pad! Met lieve groetjes, Eveline .
ik heb zo’n ‘moeder’…
wil je daar méér over vertellen Brenda ?
Dank voor je lieve woorden, Aurora.
Ja gelukkig zijn er een handje vol ( oude) mensen terug gekomen, nieuwe bijgekomen en ook enkele fijne overgebleven.
Ik ben niet eenzaam, wel voel ik me alleen gelaten. Verlaten/ verstoten etc.
Deze site doet me ook beseffen dat ik niet alleen ben, meerdere hebben dezelfde ervaring als ik met een narcist.
Liefs!
Merel
Heel herkenbaar. Het meest heftige vind ik dat ik uit mijn giftige relatie met de narcist/psychopaat 2 inmiddels volwassen kinderen heb, waarvan 1 ook een narcist/psychopaat, die zijn verhalen ondersteund. Het heeft mij mijn gehele sociale bestaan doen verliezen, eenzaam op een eiland, beschuldigd van alles wat ik niet heb gedaan, twijfelend aan mezelf en beplakt met al zijn lelijke karakter eigenschappen. Inmiddels al 10 jaar verder, kamp ik hierdoor nog met de gevolgen.
Dag Johanna,
Vals beschuldigd en eenzaam als op een eiland. Wat ontzettend verdrietig om te horen. Ik hoop dat je hulp hebt (een goede therapeut?) bij het dealen met de gevolgen die dit alles 10 jaar later nog heeft. Ik wens je heel veel sterkte toe.
Veel liefs,
Aurora
Ontzettend sterk en dapper geschreven! Dankjewel voor het delen van je (o zo herkenbare) verhaal.
Liefs VRIJgebroken
Wat ik vooral zo moeilijk vind in een toxische relatie, is dat je gevoel en ervaringen nergens gevalideerd worden. Ik ben de enige die ervaart hoe sneaky, fanatiek en gemeen hij kan zijn. Alles ligt aan mij: ik ben apatisch, een autist, ik spoor niet, ben depressief etc. Maar als ik zo’n gesprek met hem probeer te delen met bijv. zijn zus is het standaard: “Nou, ik kan me niet voorstellen dat hij zoiets zou zeggen” of “Ach, dat heeft hij vast niet zo bedoeld. Hij is gewoon teleurgesteld over hoe het tussen jullie gaat.”
Je staat altijd alleen in je gevoel en dat zorgt er zelfs voor dat je gaat twijfelen over wat er gebeurt. Beeld ik het me niet in? Overdrijf ik niet? Interpreteer ik inderdaad alles met een zwarte bril? En dat is echt een vreselijke spiraal.
Ga, als je dat nog niet gedaan hebt, weg bij die persoon! En daarna volledig op No Contact. Het is de enige manier om zelf, zowel geestelijk als lichamelijk, gezond te blijven.
Zo herkenbaar, maar het blijft enorm moeilijk, voor mij toch.
Vooral als er kinderen bij betrokken zijn. je hebt die persoon graag gezien en je wil overeenkomen voor de kinderen binnen je huwelijk, maar dat lijkt zo onmogelijk… alles wat je onderneemt doet om goed te doen het wordt allemaal slecht gezien.
Je neemt op den duur mensen in vertrouwen, maar door de goed praatjes wordt je daar achteraf ook op afgerekend en krijg je ook daar de volle lading van maar zonder uit te leggen van waar de informatie komt.
Raar maar waar begin je inderdaad op den duur aan jezelf te twijfelen en jezelf de vraag te stellen bij wie het probleem ligt, bij jezelf of bij de andere. Heel verwarrend allemaal …
Ik hang al 28 jaar op 31 mei de vlag uit, mijn bevrijdingsdag. Knettergek word je van het gedrag van deze mensen! Ik heb het verhaal hierboven niet uit kunnen lezen, werd vóór de helft al zo gespannen dat ik moest stoppen.
Hi Aurora,
Zoals je schrijft is de rol van psychopaat of narcist – ik ben geen psycholoog en zie de rol-benamingen door elkaar heen gebruikt – niet voorbehouden aan mannen.
Wat je beschrijft is zo herkenbaar. De eerste tien jaar van mijn huwelijk dacht ik (bijna) volmaakt gelukkig te zijn. Ik hield van haar en deed alles voor mijn gezin. Er waren wel rusies, vooral erover dat ik vond dat zij meer kon doen. Ik deed alle zwemlessen, naar de voetbal, koken, kinderen naar bed, met kinderen naar dokter of ziekenhuis, dus zeg maar: alles. En ja daar was veel geruzie over.
Daarom werden steeds meer barstjes voelbaar. Gaandeweg voelde mijn huwelijk als los zand dat mij uit de handen stroomde, zonder dat ik het kon vasthouden. Ik kon er niets aan doen maar het liep steeds verder weg.
Na vechtscheiding, de aanklacht wegens kindermishandeling, het mijn kinderen een jaar lang niet zien en het herstelde co-ouderschap, komen de herinneringen. Ook die aan de aller-eerste activiteiten samen en hoe die achteraf al een bevreemdende component hadden, die ik zelf – ik was immers verliefd – dus maar vergoelijkte.
De Modus Operandi van de psychopaat beschrijf je beklemmend goed. Het is een Kafkaëske wereld waarin je leeft wanneer je met een psychopaat samen bent. Niets is normaal en de chaos regeert. Met name hoe de buitenwereld reageert. Nadat ik weer in mijn eigen huis woonde, kreeg ik, na een praatje buiten op straat, van mensen de opmerking “he, maar jij bent eigenlijk best aardig!”, bleek ik namelijk al jarenlang zwart gemaakt te zijn door mijn eigen echtgenote in mijn eigen buurt. Ontstellend.
Ik ben er nu zes jaar uit. Ik ben nog niet hersteld van de afbraak.
Inderdaad is het logisch, na uit een dergelijke destructieve relatie te zijn gekomen, lees: deze te hebben overleefd, dat een mens behoefte heeft aan informatie. What The Fuck Happened? Voor wie informatie zoekt, ik heb naast deze website en de werkboeken van Iris, ook veelgehad aan het boek “Psychopath Free” (https://www.bol.com/nl/nl/f/psychopath-free/9200000038767224) en “Destructieve relaties op de schop” (https://www.bol.com/nl/nl/f/destructieve-relaties-op-de-schop/30519893).
Dankjewel voor je heel goed verwoorde blog!