Dit is een gastblog van maatschappelijk werker Geike
Een paar jaar geleden leerde ik het Verdwenen Zelf kennen toen ik mij wilde verdiepen in wat emotioneel, psychisch en ook financieel geweld met mensen doet. Ik had al een tijdje een hele fijne relatie met een bijzondere vrouw en moeder van drie kinderen. Als alleenstaande, werkende moeder was het voor haar vaak puzzelen in het leven. Kinderen op tijd op school en bij hun buitenschoolse activiteiten krijgen, speelafspraakjes en opvang regelen bij ziekte van kinderen of juffen.
Tot zover niets bijzonders zou je zeggen. Naarmate ik haar beter leerde kennen en meer in haar leven kwam, leerde ik ook een andere kant kennen. Met de vader van de kinderen kon ze op geen enkele manier tot afspraken komen. Of, beter gezegd, tot de naleving daarvan. In alles leek alleen maar strijd te kunnen bestaan. Ik had er inmiddels in mijn leven en in mijn dagelijkse praktijk al veel voorbij zien komen. Een ‘vechtscheiding’. Zo noemen we dat als professionals.
Ik heb een lange ervaring in het sociale domein. Als maatschappelijk werker bied ik praktisch advies aan mensen in een kwetsbare situatie. Ik heb als adviseur sociaal domein bij een grote gemeente gewerkt. Ik ben betrokken bij een landelijke branchevereniging en heb in mijn carrière al veel gezien en gedaan. Ook ‘vechtscheidingen’ heb ik voorbij zien komen en altijd heb ik uiteraard met alle goede bedoelingen het beste advies gegeven.
Ondermijning
Toch klopte er nu iets niet. Bij een vechtscheiding veronderstel je als professional twee gelijkwaardige, vechtende partners die het elkaar moeilijk willen maken. Soms is de één wat sterker dan de ander, maar toch veronderstel je dat beiden de strijd in stand houden. Alleen zag en beleefde ik het nu anders. Ik zag een dieperliggende onzekerheid voelbaar. Het leek alsof zekerheden die er waren onzeker werden. Alsof ze steeds weer zichzelf moesten zien te vinden.
De scheiding van vader en alle zaken die daarbinnen geregeld moesten worden vroeg naast alle dagelijkse beslommering veel energie en dat duurde inmiddels al zo’n zeven jaar. Werelden waren gesplitst en oude vrienden en familie waren vervreemd geraakt van mijn partner. Vader had als een spin in het web een negatieve en bestraffende omgeving gebouwd en steeds meer zag ik de ondermijning toenemen en de vijandigheid groeien. De kinderen vervreemden van zichzelf en op momenten ook van mijn partner.
Postpartnergeweld
Steeds meer zag ik ‘de vechtscheiding’ in een ander licht. Moeder die zich terugtrekt en een vader die op alle leefgebieden in haar leven zijn voetafdruk wilde zetten. Een afdruk met de boodschap: “moeder moet gestraft worden”. Het was geen tweezijdige, gelijkwaardige strijd. Het was een eenmansoorlog en een vrouw die haar veiligheid zoekt en bewaakt door zich terug te trekken. Het komt natuurlijk ook andersom voor. Helaas is de situatie van mijn vriendin geen uitzondering, dit komt echt heel vaak voor.
In de afgelopen vijf jaar heb ik de impact gezien van wat een ‘complexe’, ‘problematische’ of ‘vechtscheiding’ wordt genoemd. Het Verdwenen Zelf heeft wetenschappelijk onderzoek bestudeerd en gebruikt de term ‘post-separation abuse’, oftewel postpartnergeweld. In alle vormen en overwegend in slechts één richting. Zowel mannen als vrouwen kunnen pleger zijn. Geweld dat er op gericht is om te voorkomen dat het leven van de ander mag bestaan zonder daar zelf een prominente rol in te hebben of vruchten van te plukken. Vooral de legitimering, de ontkenning en de daadwerkelijke intentie van dat handelen gericht op beheersen en controleren van het leven van de ander, puzzelt me steeds meer. Ik weet niet of ik het ooit echt ga begrijpen.
Roze olifanten
De onwetendheid van dit soort stil en papieren geweld is groot. Over het algemeen geloven we als professionals in de maakbaarheid en de eigen zelfredzaamheid en regie: “Jij zult dan wel iets (niet) doen om deze strijd in stand te houden”. Vaak volgt dan de boodschap “arme kinderen”. Hulpverleners die gevraagd of ongevraagd betrokken raken hebben een diep geworteld vertrouwen in polderen en samenbrengen. Ons rechts- en sociaal zekerheidssysteem biedt een breed podium om juridische en financiële klemmen te zetten.
Al die ingrediënten in onze maatschappij en ons (rechts)systeem bieden de geweldpleger de mogelijkheid om door te gaan met de ondermijning, de dwingende controle en het beklemmen van de voormalig beschikbare ander. Ik leerde de roze olifant herkennen. De roze olifant die staat voor geweld dat niet stopt en gevoed blijft worden. En zoals dat gaat met roze olifanten: als je hem eenmaal ziet dan kun je hem niet meer niet zien.
Stil geweld
De afgelopen jaren heb ik buiten de rechtbank staan wachten op weer een spannende confrontatie met vader in de rechtbank. Ik heb met vele hulpverleners gesproken en me steeds weer moeten verbijten: “Maar zien jullie die roze olifant dan niet?!” Verbaasd en ook wel met schaamte heb ik gezien hoe hulpverleners, zowel op wijkteamniveau als de gespecialiseerde hulp knippen en plakken in dossiers, niet in staat zijn om de complexe verwevenheid van manipulatie, chaos en ruis – een effectief instrument om zand in ogen te strooien – te doorzien en bang en voorzichtig zijn.
Ze hebben niet de moed om de echte expertise die nodig is in te zetten of zich te bevrijden van protocollen die gericht zijn op “als ouders maar communiceren dan zijn de doelen bereikt”. Het geweld wordt grootschalig gebagatelliseerd en misschien is dit wel de grootste klem die slachtoffers ervaren. Stil geweld waarover gezwegen moet worden.
Verstoting
Ik heb een gedragsdeskundige tegen ons horen zeggen: “Tja, je moet wel kunnen incasseren.” Ik heb de meeste gesprekken met hulp- en zorgverleners in geduld en rust kunnen blijven voeren, maar op dat moment ben ik toch even een noodzakelijk plasje gaan plegen. Mijn partner had toen al twee jaar geen contact meer met haar oudste zoon. Hij had van de één op de andere dag besloten zijn moeder niet meer te willen zien. Tot die dag was er nooit een aanleiding geweest om dit te kunnen voorzien. Het was een kwetsbare jongen en achteraf begrijpen we dat vooral hij gevoelig is geweest voor de boodschappen die hij direct en indirect kreeg: “Je moet je moeder verstoten”.
Haar ouders en haar broer hebben het contact verbroken en veroordelen de scheiding. Zelf ben ik ook niet onervaren in de gebeurtenissen in het leven. Op 24-jarige leeftijd pleegde mijn zus suïcide omdat ze niet los kon komen van een gewelddadige partner. Zo bleven twee kleine meisjes achter die zonder moeder en later ook zonder alles wat bij hun moeder hoorde, groot moesten worden. Dus de gedragsdeskundige die vond dat we wel moesten kunnen incasseren heeft zo ook haar bijdrage geleverd aan mijn steun aan de missie van het Verdwenen Zelf: “Stop het geweld”. Gelukkig is er hulp beschikbaar via het Verdwenen Zelf. Ik raad cliënten van mij die in dit soort situaties zitten aan om op deze site te kijken en de boeken van Iris te lezen.
Bekneld geraakt
Nu heb ik dus geleerd de roze olifant te zien en kan ik, zoals gezegd, de roze olifant niet meer niet zien. Dit heeft mij als professional veranderd. Nog steeds en steeds vaker ontmoet ik cliënten die klem zitten in het systeem. Ik zie grote overeenkomsten tussen slachtoffers van het systeem. Zoals ik hier vooral de groep die in de jeugdzorg bekneld is geraakt beschrijf zijn er meer beknelden in het systeemgeweld. Vooral de groep toeslagaffaire gedupeerden staat erg in het nieuws. Ook mensen die onder bewind gesteld zijn kunnen beklemd zijn geraakt.
Zelfs mensen die verdwaald zijn in het doolhof van wet- en regelgeving of de uitvoering zijn geraakt zie ik bekneld zijn. Niet altijd is dan sprake van slachtoffer zijn van mishandeling; niet iedere bewindvoerder is een narcist, niet iedere beleidsuitvoerder is gericht op ondermijning en kleinering en de belastingdienst heeft waarschijnlijk nooit echt de aperte bedoeling gehad levens van gezinnen te verwoesten. Toch zie en herken ik nu bij een client direct dat het onder één of meerdere klemmen gebukt is geraakt. Dat gaat me echt aan het hart. Gelukkig kan ik nu meer doorzien wat er aan de hand is en slachtoffers effectiever ondersteunen.
wauw wat prachtig en fijn dat je het ziet, de roze olifant. Hopelijk kun je ook andere hulpverleners en juristen helpen om het te doorzien. Er blijft veel regelgeving en ego van instituten die het bemoeilijken om het probleem aan te pakken. En wat zou dè oplossing kunnen zijn? ik word ook op een bepaalde manier neer gezet door de vader van mijn kinderen, wat veel invloed op heb heeft. Ik kan enkel op mijn eigen stuk groeien en mijn kinderen laten zien en merken dat ze op me kunnen bouwen..het blijft erg moeilijk en ik heb ook geen vertrouwen meer in instanties die mijn situatie ook blijven zien als een vechtscheiding met beide een evenredig aandeel
Hoi Aafke,
je schrijft het mooi “ik kan enkel op mijn eigen stuk groeien”. Dat is jouw eigen interne veiligheid en als het je lukt deze veiligheid te beschermen dan is groei ook de enige weg die het kan gaan. Hulpverleners leren en willen graag leren en begrijpen. Ik wijs vaak op de trainingen en de informatie op de website van het verdwenen zelf. Een systeem veranderen is een lange en moeilijke weg, daar hebben we veel mensen voor nodig die het kennen en deskundig zijn in wat nodig is. Soms kun je toch die ene hulpverlener, vooral als deze langer meeloopt laten zien hoe het patroon, er is altijd een patroon, werkt. Succes in je eigen groei en herstel en hopelijk weet je met jouw verhaal toch een ander licht te brengen dan “twee vechtende ouders”.
Beste Geike,
Dankjewel voor dit schrijven. Wat voelt dit goed. Dit artikel zou ook elders gepubliceerd moeten worden. “Je begrijpt het pas als je weet hoe het werk”. De roze olifant.
Het is het Verdwenen Zelf. Innerlijke zelfvervreemding.
Lieve groet,
Ann
Dank voor je warme woorden en fijn om te lezen dat het je goed doet. Verhalen delen en samen leren echt begrijpen. Hopelijk bereiken we steeds meer mensen die zich alleen en geïsoleerd uitgesloten voelen.
Hallo Elke
Ik herken dat, van ook bekneld zijn in het systeem.
Ik mijn praktijk (o.a. Maatschappelijk werker en remedial teacher) zag ik kinderen die bekneld waren in het schoolsysteem. Soms was dit door één bepaalde scholl of leerkracht. Zo ook bij mijn zoon (25 jaar), die ik uiteindelijk van school gehaald heb. Ik zie bij hem nog dagelijks de gevolgen van de )emotionele) mishandeling die op school plaats vond. Ook ikzelf heb iets dergelijks meegemaakt, na verhuizing (één leerkracht in de derde klas (groep 5). Ik kan nu wel stellen dat dit mijn hele leven bepaald heeft.
Hallo Inge,
het kan je ook op school, op het werk of in iedere omgeving overkomen waar je op een bepaalde manier afhankelijk van bent. Je schrijft dat het de rest van je leven heeft beinvloed. Dat hoor ik vaker; de impact/de schade is zo groot.
Hopelijk is er tijd en ruimte voor herstel bij je zoon en kan hij zijn weg vinden in het leven.
Sterkte, plezier en liefde samen!
Geike,
Dank je wel voor je blog. Het is zo fijn om dit van een maatschappelijk werkster te lezen. Weet je, dat mijn maatschappelijk werkster me 2 jaar geleden op de website van Het Verdwenen Zelf heeft gewezen? Dat was het begin van het einde van een leven lang emotioneel geweld voor mij. En wat geweldig om te lezen dat jij dat ook doet. En wat fijn dat je gewapend met kennis over het narcisme ,de Roze Olifant zoals je die zelf noemt, op gepaste wijze te lijf kunt gaan.
Je schrijft: … om te voorkomen dat het leven van de ander mag bestaan zonder daar zelf een prominente rol in te hebben of vruchten van te plukken…”. Die zin raakt precies de kern van de zaak. Met dat verschil dat in mijn geval het deel met ” de vruchten ervan plukken” niet opgaat. Hij weet iedere situatie zodanig te draaien en te keren dat hij er altijd de vruchten van plukt. Eigenbelang staat voorop.
En wat ongelofelijk dat jij het op een gegeven moment wel zag (Roze Olifant) en de anderen nog steeds niet. Vanuit die ervaring kun je dan ook nog beter invoelen hoe het voor de slachtoffers is om dit (vaak) jarenlang te doorleven. Zelf noem je het: “complexe verwevenheid van manipulatie, chaos en ruis – een effectief instrument om zand in ogen te strooien”. Wat heb je dat prachtig verwoord! En wat treurig om te lezen dat de voorgeschreven protocollen daarin niet voorzien. Wat zouden veel slachtoffers van (stil) narcisme en de hulpverleners van deze slachtoffers geholpen zijn als er met het herschrijven van deze protocollen een begin wordt gemaakt. Want blijkbaar is het toch wel een bekend probleem.
Wat je schrijft over de zoon geen contact meer met moeder heeft waarschijnlijk door druk bij de andere partij (moeder verstoten) is helaas ook heel herkenbaar.
Dank je wel voor het delen van je ervaring.
Take care,
SummerMoon
Dank je wel Summermoon. Sinds ik het verdwenen zelf heb leren kennen, de boeken heb gelezen en informatie (er is heel veel informatie;-)) zie ik hoe belangrijk het is om mensen die slachtoffer worden van emotioneel en psychisch geweld te laten zien: je bent niet alleen en er is veel over tee lezen en vertellen. Vaak kwam de client dan terug met de boodschap “het was zo fijn om te lezen. Ik herkende zoveel en wat zou ik graag met anderen die dit is overkomen willen praten”.
En het klopt dat kennis, de (eigen)ervaring helpt en juist dat is dus wat we te delen hebben! Fijn dat jij een hulpverlener hebt ontmoet die wel kan doorzien en je kon verwijzen naar het Verdwenen Zelf
Lange tijd getwijfeld of wij zouden reageren op al die schrijnende verhalen, maar nu dan toch.
Wat een bekend verhaal, onze dochter verkeerd in dezelfde omstandigheid.
Al jaren gaan zij en haar twee kinderen gebukt onder dezelfde verborgen psychische mishandelingen en miskenning van haar eigen ik, financiële uitbuiting en manipulaties vooral ook naar de kinderen toe wat ons nog de meeste zorgen baart, immers wat heeft dat weer voor impact op hun leven nu en in de toekomst.
Uiteindelijk heeft ze gelukkig na vele trajecten van coaches en maatschappelijk werk via “Stichting Het Verdwenen Zelf” nu hulp van een goede coach gevonden die eraan werkt haar eigen waardigheid weer terug te geven en haar sterk probeert te maken naar hem toe en daar zijn wij als ouders en ook grootouders enorm blij mee. Maar ze heeft nog een lange weg te gaan vrezen wij.
Op dit moment is zij in een vechtscheiding verwikkeld geraakt met alle nare gevolgen van dien. Ook hij presteert het om iedereen zand in de ogen te strooien en het houdt niet op het ergste is dat wij dit met lede ogen moeten aanzien, we doen er alles aan om haar en onze twee kleinkinderen te ondersteunen waar dat maar kan, maar soms zakt de moed ons in de schoenen. Diverse keren zijn wij halsoverkop naar haar toe gegaan als hij niet thuis was want dan zat ze er helemaal doorheen en hebben we haar zo goed en zo kwaad als het ging weer op de been geholpen. Echter was dit maar van korte duur want als wij dachten we hebben haar er weer een beetje bovenop werd dat weer ongedaan gemaakt door haar partner en het ergste is dat gebeurt allemaal buiten het zicht van anderen. Ook merken we dat de nodige hulpverlenenden instanties het laten afweten door onwetendheid of het zich verschuilen achter regeltjes en deels ook door het manipuleren dat hij doet door zichzelf als slachtoffer naar voren te schuiven met alle gevolgen van dien.
Goed dat op dit verborgen leed steeds meer de aandacht wordt gevestigd mede ook dankzij de Stichting het Verdwenen Zelf. Wij hopen dat er een keer een krachtig geluid gaat klinken naar de overheid voor erkenning van al deze slachtoffers.
Bezorgde Ouders / Grootouders
Lieve bezorgde ouders,
Wat fijn dat jullie toch de stap hebben gezet om hier te reageren. De situatie waar jullie dochter en kleinkinderen nu in zitten, moet onnoemelijk zwaar en intens verdrietig voor iedereen zijn.
En wat geweldig dat jullie er voor ze zijn. Graag wil ik jullie via deze weg zeggen, dat het onnoemelijk waardevol en liefdevol is wat jullie doen.
Als alles onzeker is geworden en er sprake is van een vechtscheiding dan kunnen ze alle steun gebruiken zodat ze houvast hebben en zeker kunnen zijn van jullie als vaste rots in de branding.
Het enige zekere dat ik had toen mijn scheiding van een verborgen narcist gaande was, was deze website en hun community samen met een therapeute en advocate uit het netwerk van Het Verdwenen Zelf en mijn vriendin. Zonder dezen had ik het beslist niet gered.
Jullie mogen dit nu voor hen zijn en als alles achter de rug is, en dat moment komt echt, dan hoop ik dat jullie er samen gelouterd uit mogen komen.
En weet dat jullie hier hoe dan ook altijd gehoord worden. Ik wens jullie ongelofelijk veel liefde, wijsheid en kracht.
Take care,
SummerMoon
Beste Geike en anderen,
Ook mijn 5 kinderen werden en worden gemanipuleerd door hun vader. De kleinkinderen mag ik nu al 8 jaar niet meer zien. Het gemanipuleer begon al in mijn huwelijk en gaat nog steeds door.
Ook financieel heeft hij ze klemgezet, hij zit met zijn geld nu in alle 5 hun bedrijven.
Tegen mijn jongste dochter heeft hij eens gezegd ” als je vaker naar je moeder gaat is daar het gat van de deur en gaat de geldkraan dicht”. Toen zij ze ook ” mam, ik zal nooit geld van hem aannemen, want dan moet ik mijn hele leven op mijn knieën liggen voor hem”
Ook zij is , in een moeilijke financiële crisis, gezwicht voor haar vader, terwijl ik haar financieel ook ondersteunde. Diezelfde week, toen ze brak met mij, vond ik mijn huissleutels en bankpapieren in mijn brievenbus en mijn geld teruggestort op mijn rekening.
Sindsdien geen contact meer met haar en mijn 4 andere kinderen en kleinkinderen.
Zover kan ( stille) narcisme gaan. Ik heb zo te doen met mijn kinderen, ook zij zijn slachtoffer.
Helaas willen ze ( nog) niet naar mij luisteren.
Via verjaardagskaartjes laat ik weten dat ik nog leef, van ze hou en contact met hen wil houden.
Mijn deur en hart staan open voor hen.
Het post-partnergeweld heb je goed omschreven en ook die spin in het web.
Mijn ex doet of hij in de steek is gelaten en gedraagt zich nog steeds als slachtoffer, ja: ik ben weggegaan omdat er andere vrouwen/uitstapjes een grote rol speelden binnen ons huwelijk en er veel ondermijnende zaken speelden waar ik mijn vinger niet op kon leggen.
Jaren na mijn scheiding is mijn oog gevallen op narcisme en ben de boeken van Iris gaan lezen, de schellen gingen voor mijn ogen weg en ik kon ( bijna) alles afvinken.
Geike, a.u.b. plaats je blog in kranten, bladen etc. Je zal veel ogen openen van hulpverleners en slachtoffers.
Ik hoop en bid dat veel slachtoffers later kunnen zeggen dat zij net als ik ervaringsdeskundige zijn geworden, want dan zijn hun ogen ook open gegaan.
Ga zo door!
Liefs!
Merel ( bijna 73)
Nou Merel, wij herkennen het grote verdriet. Mijn zoon van nu 40 heeft 7 jaar geleden alle banden met ons verbroken. Mijn man, niet zijn biologische vader, heeft hem altijd goed verzorgd en opgevoed, omdat zijn ‘echte’ vader niet naar hem omkeek. Onze zoon was niet echt een trouwe partner, hij ging vreemd bij het leven, dit terwijl hij en zijn vriendin net een zoontje hadden gekregen. Ze kwam het aan de weet door in zijn mobiel te kijken. Toen wij op ons kleinzoontje pasten, omdat dat kind hem op dat moment niet uitkwam: hij ging nl brunchen met de ouders van zijn nieuwe vriendin, en mijn man hem rustig te kennen gaf dat dit nergens op rooide vertrok hij, terug naar zijn echte vader:een enorme lieve vader volgens hem. Wij hebben hier zoveel verdriet van gehad, temeer daar hij een heel nieuw leven is begonnen met twee ‘nieuwe’ kindertjes, die wij uiteraard niet mogen zien. Wij focussen ons nu maar op onze oudste kleinzoon van 10, die hevig gemanipuleerd wordt door zijn vader, en vaak ziek terugkomt na de verplichte dagen bij zijn vader. Gelukkig hebben wij met onze ex schoondochter (de moeder van deze jongen) en dus ook ons kleinkind heel goed contact. We moeten proberen onze zegeningen maar te tellen, maar het verdriet zal blijven. Wij, 71 en 70 proberen verder te gaan, en dat gaat redelijk. Sterkte met alles,
Lieve groet, Maria
Dag Geike,
Wat fijn dat er hulpverleners zijn zoals jij, die het wel zien wanneer er iets niet klopt, wanneer mensen ernstig klem zitten. Het raakt me diep dat er dus wel hulpverleners zijn die zich niet voor de gek laten houden.
Niet geloofd worden door hulpverleners vond ik bijna onverdaaglijk. Het zet de wereld op zijn kop en maakt het lastig om nog te geloven in de wereld waarin je dacht te leven, in alles waar je voor wil staan als mens. Maakt het zelfs lastig om niet aan jezelf te gaan twijfelen.
Wat ongelofelijk afschuwelijk dat jouw zus geen meer uitweg zag. Hoe diep moet haar wanhoop geweest zijn om die beslissing te nemen. Voor iedereen die zich in die wanhoop herkent, wens ik dat zij de weg weten te vinden naar mensen die hen geloven. Naar mensen zoals jij. Naar het netwerk van gespecialiseerde hulpverleners echter Het verdwenen zelf.
Dankjewel voor jouw blog. Je geeft me hoop.
Lieve groet,
Aurora
Mooi en duidelijke blog dank je wel,
Ik begeleid een client die hier mee te maken heeft.Ze is al 8 jaar gescheiden van haar ex en sindsdien in een gevecht tegen de instanties die haar niet willen begrijpen en geloven.
De instanties volgen hun protecollen en blijven haar steeds weer oproepen voor bv gespreken met haar ex ivm als de communicatie maar goed is.
ze communiceren al jaren via de mail maar dit is niet goed genoeg.
Het is lastig om te zien dat er helaas nog te weinig professionals van narcisme geen kennis hebben….
Beste Geike,
Wat een blog. Ik als alleenstaande moeder van 3 jonge kinderen voelde mee met je vriendin ze leek op mij de strijd, het regelen. Ik heb al veel, heel veel gelezen over dit onderwerp maar jouw woorden zorgden voor tranen in mijn ogen, ik voel erkenning in een gevecht waar ik al jaren in zit.
Erkenning dat een professional de woorden uitspreekt dat er geen 2 vechtende zijn.
Iets wat ik al jaren naar mijn hoofd krijg van mijn eigen famillie,vrienden en als instanties en als school van de kinderen.
De boeken van Iris heb ik besteld. Zoekend ga ik verder en mijn wens is erkenning in de gehele zorginstanties hierover.
Het zelf staande houden gaat steeds beter met ups en downs, maar de gemiste hulp bij instanties vind ik het moeilijkste, waar is dat vangnet vraag ik me vaak af.
Quote: ‘Stil geweld waarover gezwegen moet worden’.
Dat is precies recht in de kern van het probleem. Dat is precies hoe ik me voel en eigenlijk nog steeds. Dat alles wat ik heb gezien en beleeft tijdens het misbruik zorgvuldig verzwegen moet worden. Niet gezien en niet gehoord, niet gekend en niet geweten, we moffelen zelfs je dossiers weg. Het heeft een onnoemelijk groot gat geslagen in mijn hart en in mijn vertrouwen naar mensen toe. Maar ook dat zal wel aan mij liggen en daar moet ik dan maar weer wat mee, toch? Alles zelf moeten fiksen voor iedereen en verder is niemand ooit ergens verantwoordelijk waar dan ook voor. Ik ben immers het probleem.
Inderdaad. Bij mij had de GGD juist wel gezien dat ik narcistische opvoeding heb meegemaakt maar wordt het niet opgeschreven, hierdoor kreeg ik alsnog de verkeerde benadering en traumaklachten, het is bovenop ook twee kanten dan, je zegt het wel en dan zwijg je erover. GGD zag ook zelf het gaslighting (psychologisch verward maken) van mijn hulpverleenster, ook dit werd niet opgeschreven in dossier en benoemd. En zo zit ik ook vast in het systeem en moet ook ik alles alleen nog doen. Niemand neemt ook de verantwoording om te vragen wat er eigenlijk gebeurd is (ook politie niet die gaslighting nauwelijks tot niet kent en ondanks ik ook duidelijk bij sommige partijen een leidinggevende heb gevraagd en blijkbaar doormiddel van secundaire victimisatie mag negeren, niemand let erop en jij zit vast. Ik herken wat je zegt. Institutionele vernederingen en niet anders kan doen dan weggaan omdat je gewoon niet meer geholpen wordt.
Dag Lizet, Je woorden: ‘Niemand neemt ook de verantwoording om te vragen wat er eigenlijk is gebeurd’, die kan ik voelen. De behoefte om na zoveel ellende gewoon met iemand eens openhartig te kunnen bespreken met wat je allemaal is overkomen zonder dat je meteen wordt gediagnosticeerd. Maar het lijkt wel een collectieve dissociatie zodra narcistisch misbruik om de hoek komt kijken. In mijn geval werd ik bij mijn eerste zin al de mond gesnoerd (bij een therapeut). Ik werd direct in twijfel getrokken of ik dat wel had meegemaakt, en of ik het niet gewoon stond te verzinnen. Ik was zelf zo geschrokken van een dergelijke reactie dat ik meteen weer dichtklapte. De schok die ik soms bij mensen aantrof wanneer een klein tipje van mijn verhaal oplichtte was soms zo groot, dat ik ook daar leerde zwijgen. We willen het niet weten, niet horen, niet zien, niet onze levens verstoren, want we kunnen het niet aan. Het puzzelt me waarom dat zo is. Ik vind het vervelend voor je dat je niet iets anders hebt gekund dan weg te gaan. Ik hoop dat je die zelfhulp hebt gevonden voor je situatie. Sterkte.
Ja, de mond gesnoerd. Ik kreeg letterlijk de stiltebehandeling (overlapping trauma, verborgen narcisme) , ik probeerde juist met man & macht het uit te leggen en de behandelaar reageerde gewoon niet meer alsof ik diegene was die toxisch is, ik werd dus ongeremd en heel verdrietig waardoor ik overging op overuitleg (om (iets) in overdreven mate te verklaren) – wat ook een trauma-response is.