Dit is een gastcolumn van Aurora.
Het was feest. Oma was jarig en ze werd al zo-velen-negentig. Zelf leek ze elk jaar meer op te zien tegen deze, voor haar intensieve, dag. Maar dat mocht de pret voor de meesten niet drukken. Dit heugelijke feit moest worden gevierd en bovendien, wanneer zagen nalle familieleden elkaar anders nog met al onze volle agenda’s?
Er waren een aantal tradities op deze dag. Een daarvan was het buffet aan het eind van de dag. Rond 17.00u kwam de cateraar en die bracht schalen met rijst, salades, stokbrood, saté, kruidenboter, stoofschotel, allerlei soorten vis. Voor de kinderen was er patat. Het principe was simpel; je liep langs het buffet, schepte op wat je bliefde en liep vervolgens naar een tafeltje waar je gezellig aanschoof en begon te eten.
Een gewoonte die daaruit volgde was het verdelen van de kliekjes. Dat ging zo: als iedereen zijn buik vol had en verspreid door de hal in groepjes zat uit te buiken mocht je, wat nog over was van het buffet, in een bakje scheppen. En meenemen. Handig, want dan hoefde je de volgende dag niet te koken.
Al bestond die traditie al een poos, ik slaagde er maar niet in om er thuis al aan te denken om voor dit doel lege Tupperware bakjes mee te brengen naar dit feest. (Iedereen kent Tupperware toch? Dat zijn vrijwel onverwoestbare plastic bakje). Dit jaar had ik er voor het eerst wel aan gedacht. Er zaten 3 grote, schone bakjes in mijn tas. Met deksel. Die past. Ook nog. Ha! Ik was er helemaal klaar voor. Laat de restjes tot mij komen. Toen het moment aanbrak dat ik restjes van het buffet mocht scheppen liep ik naar mijn tas. Ik keek in mijn tas. Maar ik zag geen bakjes in mijn tas. Ik dacht even diep na. Had ik… Ben ik…?
Nee. Er schoot me niets te binnen. Ik had ze niet ergens anders in gestopt en in was ze niet vergeten.
Ik keek op en zag hoe mijn schoonmoeder net mijn bakjes stond vol te scheppen boven het buffet. Ha, mysterie opgelost. Zo makkelijk kan het zijn.
Ik liep naar haar toe en zei grappend: “Heej, die bakjes komen me bekend voor.”
Het kon me eigenlijk helemaal niet schelen dat zij met mijn bakjes in de weer was. Dat zij deze zonder te vragen uit mijn tas gepakt had. En het maakte me ook niet uit dat ik nu zelf geen eten mee kon nemen. Zo bijzonder was het hele buffet nu ook weer niet. Ik vond het zelfs fijn dat ik iemand anders een plezier kon doen met mijn bakjes. Dat klinkt naïef en wellicht zelfs ongeloofwaardig, maar zo denk (dacht) ik echt. En zo denk jij misschien ook wel. Ik schrijf dit zo expliciet voor je op omdat het laat zien hoe gemakkelijk ik mijn grenzen verleg wanneer ik denk daar iemand anders een plezier mee te doen. Omdat jij dat wellicht ook doet. En omdat ik ontdekt heb dat dit het nare gevoel achteraf versterkt; ik doe alsof ik niet zie dat die ander iets on-aardigs doet (stiekem wat uit mijn tas pakken) en ik krijg alsnog een deksel op mijn neus.
Maar goed, dit is hoe het verder ging:
Mijn schoonmoeder voelde zich waarschijnlijk betrapt. Of onheus bejegend.
Want ze reageerde ongepast vinnig. “Oh, sorry hoor dat ik hier loop met JOUW bakjes. Ach, ben je zo gehecht aan jouw bakjes? Echt iets voor jou, dit.” Ze keek er meesmuilend bij. In mijn hoofd viel het stil, ik wist gewoon niet wat ik hierop moest zeggen. Ze ging verder: “Hier neem ze maar, of hoef je ze niet meer nu ik ze al aangeraakt heb. Nu mijn eten er al in zit? Ik zoek wel wat anders hoor. Ik doe mijn eten wel in een plastic zak!”
Haar spottende blik was inmiddels veranderd in een afstandelijke, verontwaardigde, bijna vijandige houding. Ik stamelde iets in de trant van “Euh, neej…., neem maar.” Mijn schoonmoeder trok haar mondhoeken omhoog tot iets wat op een grijns leek, tilde haar hoofd net iets te hoog op, waardoor ze iets hooghartigs kreeg, en zei terwijl ze me kort en venijnig toe knikte: “Dat dacht ik al.” Daarna draaide ze zich resoluut van me af. Ze ging verder met het volscheppen van de bakjes.
Een half uur later vertrok ik met mijn gezin van het feest. We namen afscheid van iedereen.
Toen ik mijn schoonmoeder gedag ging zeggen, zei ze tegen me: “Dag Aurora, tot ziens. Denk je dat je wel het redt een hele week, zonder jouw bakjes? Je bent er blijkbaar zo aan gehecht.” Ze lachte erbij, hardop. Het was een korte, harde lach. Mijn schoonmoeder lacht niet vaak, behalve als het om andere mensen is.
Mijn schoonvader kwam erbij staan. Hij hoorde de laatste flarden van ons gesprekje. Hij dacht dat er een gezellig grapje gemaakt werd en lachte nog even mee. Nou, dag hoor! En nog bedankt voor het uitlenen van jouw bijzondere bakjes! Met een hoofd vol ruis en een steen in mijn maag liep ik richting de uitgang.
Later, toen we weer thuis waren en ik de kinderen in bed gelegd had, vertelde ik het verhaal tegen mijn echtgenoot. Hij zei wat hij eigenlijk altijd zei als het over zijn moeder ging: “Zo is ze gewoon. Ze bedoelt het goed. Je moet niet overal wat achter zoeken. Het zijn toch maar Tupperware bakjes? Moet je daar nou zo’n punt van maken?”
Nog later in bed, lag ik in het donker naar het plafond te staren. In mijn hoofd herhaalde ik die laatste zin steeds tegen mezelf: “Moet ik hier nou zo’n probleem van maken?” Nee, besloot ik. Zo iemand wilde ik niet zijn. Er zijn zoveel ergere dingen in de wereld. Het nare gevoel in mijn buik bleef, maar ik wees het in gedachten streng terecht, steeds wanneer het zich aan me openbaarde.
19 reacties op “Tupperware”
Hallo Aurora,
Wow, zo goed omschreven. Altijd het pleasen, kronkelen en meebuigen met de narcist. Ik had er mijn hele leven mee te maken.
Van de week nog toen ik mijn zusjes liet weten dat ik Corona heb en daarom deze week 2 x niet naar mijn moeder in het verzorgingstehuis kan.
Vader was zo geïrriteerd dat hij niet rechtstreeks door mij, maar door een van mijn zusjes op de hoogte was gesteld van dit feit dat hij mij daarom al dagenlang geen beterschap kan wensen.
Een jaar geleden had mijn moeder Corona. De enige die niet door hem hiervan op de hoogte gebracht werd, was ik.
Dit hakte er diep in.
Kun je je voorstellen dat ik aan zijn spelletjes niet mee mee wil doen?
Dag Mathilde,
Wanneer je Nee of Stop zegt tegen een narcist kan hij of zij dit vaak niet verdragen. Dat staat meestal volkomen los van hoe goed jouw reden daarvoor is. En hun ovrede delen ze vooral achter jouw rug om. Dat is een vorm van triangulatie.
Ik begrijp heel goed dat je hier niet meer aan mee wil doen.
Lieve groet,
Aurora
Lieve Aurora, en ook Mathilde,
Ik doe (ook) niet meer mee met dit soort spelletjes. Ik ben het zat gegaslight te worden. De schoonmoeder met haar bakjes, ik snap dat je denkt: stik erin. Wat je eigenlijk had moeten doen is luid roepen, hé, waar zijn mijn bakjes? Heeft uemand ze onaangekondigd ‘geleend’?
Nu stond jij voor gek, geheel onterecht en hield jij er een rotgevoel aan over omdat die heks van een schoonmoeder het er nog eens hard inwreef dat jij niet voor jezelf opkomt. Had je dat wel gedaan, dan had je op een andere manier de wind van voren gekregen. Dat us een no win situation, zoals altijd bij Narcisten.
Daarom ben ik ermee opgehouden de wijste te zijn (zoals mijn moeder me altijd toebeet) en mijn grieven in te slikken. Dat was erg slecht voor mijn gezondheid.
Vijf auto-immuunziekten verder heb ik voor mezelf gekozen, of er bleef niets meer van mij over.
En dat is erger dan die onverwoestbare en inmiddels nauwelijks nog vervangbare bakjes plus inhoud in de tas van een ander te zien verdwijnen.
Wie weet hoeveel bakjes van familieleden in haar keukenkastjes zijn beland?
Ik heb dat ooit zelf zo opgelost: de lunchbakjes en bekers van mijn schoolgaande kinderen bleven steevast achter in het huis van hun vader door onze co-ouderschap situatie. Net als zwemspullen trouwens. Op een keer wilden we naar het strand en moest ik eerst hun badpakken en strandlakens (alles door mij aangeschaft) op uin andere adres ophalen
Toen een paar maanden later alle lunch attributen voor school foetsie waren heb ik op een rustig moment de keukenkast van mijn ex en zijn nieuwe vrouw doorzocht. Daar vond ik alles op een plank.
Onnodig te zeggen dat ik niemand om toestemming heb gevraagd om de spullen van mijn kinderen te verhuizen naar mijn en hun woonadres.
Dat voelde als genoegdoening. Geef je niet terug uit luiheid wat je wel terug zou moeten laten geven? Dan zieg ik zelf wel dat het terugkomt.
Later konden de kinderen dat zelf wel, en aan zo’n situatie kont vanzelf een einde. Aan je ongenoegen dat je over je heen laat lopen komt nooit een einde.
Sterkte!! Wees gewoon niet altijd de ‘wijste.’ Daar schiet je niets mee op in deze gevallen. Dat geeft scheve toestanden.
Hoi Martina,
Wat enorm bale dat je gezondheid er zo enorm onder moet lijden. Ik heb mijn chronische hoest( al 30 jaar) heel lang niet gekoppeld aan het narcistische handelen van mijn vader. Mijn zusjes hebben nergens last van. Ook niks qua gezondheid in combi met hun vaders’s gedrag.
Ik blijf me verbazen wel spel ze spelen., die narcisten. Afgelopen maand nog nodigde hij me uit voor een kop koffie, vanwege zijn verjaardag. Alleen ik, dat dan wel weer.
Nu, 3 weken verder heb ik Corona en hij wenst me niet eens beterschap omdat hij het niet rechtstreeks van mij heeft gehoord maar van mijn jongere zusje!
Valt je de broek toch van uit…
Dag Martina,
Dankjewel voor jou steunende woorden en voor het delen van je verhaal.
Lieve groet,
Aurora
Ja zo gaat het, een narcist verzint een spel, hij/zij alleen kent de spelregels.
Net als we denken dat we de spelregels door hebben, worden ze door de narcist weer veranderd/ bijgesteld.
Zo vis je altijd achter het net.
Wij zijn , in gedachten, nog bezig om de 1e spelregels te snappen.
Na veel wikken en wegen zijn we eruit, denken wij ( zullen we het en hen ooit snappen?) en hebben weer ingeleverd tot we volkomen leeg zijn en onszelf niet meer kennen. Ben ik nou gek?
Nee, wij hebben de narcist doorgekregen en daar zijn ze niet blij mee.
Toen ik mijn man hierop wees hoe hij met mij omging , betekende het einde huwelijk (pas 8 jaar later)
Weer wikken en wegen gedurende die 8 jaar , doe ik het dan zo fout, ligt het aan mij ?
Wel gingen bij mij de ogen open en zag ik steeds meer mijn moeder in hem.
Hij kopieerde haar, gebruikte uitspraken van mij tegen mij, ik zag de kameleon in hem, steeds weer veranderde hij. Hier is niet mee te leven.
Nu 23 jaar later, ik ben vrij, heb een nieuw leven opgebouwd en ben gelukkig, maar mijn ( klein) kinderen hebben dagelijks met hem te maken en negeren mij. Ik ben in hun ogen de narcist. Hopelijk gaan bij hen ook de oogkleppen eens af.
Sterkte voor iedereen !
Groet!
Merel ( 73)
Dag Merel,
Dank voor jouw reactie. Je gebruikt in jouw berichten vaak precies dezelfde bewoordingen die ook in mij opkomen.
“Een spel waarvan hij/zij alleen de regels kent, regels die steeds veranderen.”
“Een kameleon.”
“Lijkt steeds meer een kopie van mijn moeder.”
Het lijkt alsof we allemaal tot dezelfde conclusie komen. Of, zoals Iris gisteren op facebook schreef: “Alsof alle narcisten hetzelfde handboek gelezen hebben.”
Ik wens je toe dat het jouw kleinkinderen lukt om voor zichzelf te leren denken en voor zichzelf te leren voelen wat zij voelen. Zodat ze kunnen zien wie jij echt bent. Misschien komt dat nog als zij wat groter zijn. Maar misschien is het te moelijk voor hen. We weten aleemaal hoe moeilijk het is om te doorzien in welk spel je bent beland. Ik wens je hoe dan ook alle goeds.
Lieve groet,
Aurora
Dank je wel!
Huh? Hebben wij dezelfde (ex-)partner? Mijn ex reageerde precies zo als ik iets over zijn moeder zei.
En ja, heel herkenbaar de reactie van jouw schoonmoeder. Het gaat er niet om dat zij iets heeft gedaan gedaan wat niet netjes is, jouw reactie wordt omgedraaid waardoor het lijkt dat jij het probleem bent. Blijf het bijzonder vinden hoe ze dat doen.
Dag Sandra,
Dankjewel voor jouw reactie. Ja, bizar he, hoe de woorden en daden van narcisten allemaal uit dezelfde koker lijken komen. Dat komt misschien omdat hun woorden zo weinig diepgang hebben. Ze gebruiken standaard zinnen en herhalen deze.
Het is helpend dat het gedrag hier, ook door jou, wel gezien en herkend wordt.
Lieve groet,
Aurora
Duidelijk voorbeeld van hoe het kan gaan. Met narcisten kun je nooit iets uitpraten. Dat verlies je altijd. Na tien minuten praten over een issue.. duizelt het voor je ogen en in je mind begin je door te draaien en heb je spijt tot over je oren dat je er überhaupt over begonnen bent. Dank je wel voor je verhaal.
Dag Wilma, Dankjewel voor jouw reactie. Ja, ook dat duizelen kennen we allemaal denk ik. Met de daardoor aangeleerde reactie om de discussie maar te vermijden. Tot het moment dat we eindelijk inzien dat we de hele persoon beter kunnen gaan vermijden. Lieve groet, Aurora
Beste Aurora,
1 ding, blijf jezelf, als je ergens mee zit, gewoon zeggen, jij zit anders met de gebakken peren en de rest gaat gewoon verder!
liefs Emerentiana
Dag Emerentiana, Dankjewel voor je reactie! Lieve groet, Aurora
Aurora,
Thnx voor het delen van je ervaring. Het is zo herkenbaar. Alleen de manier waarop ik er nu mee omga, is gelukkig inmiddels heel anders.
Dit soort “Tupperwarebakjes” kom je overal en op de meest onverwachte momenten tegen. Wat ik heb geleerd, is het gevoel dat ik ervan krijg te leren herkennen. Want dat is namelijk altijd hetzelfde: schrik, ongeloof, oneerlijk en daarna het eeuwige wegcijferen van jezelf en het pleasen.
No more! Het heeft ervoor gezorgd dat ik in alle omstandigheden, self supporting ben. Mij hebben ze er niet meer mee en ik neem zelfs geen Tupperwarebakjes meer mee. Ik zorg wel voor mezelf en ben onafhankelijk geworden.
Nog steeds geef ik makkelijk dingen weg en deel ik graag dingen. Dat deel van mezelf is gelukkig niet kapot. Maar ik kan intussen gelukkig wel onderscheid maken als ik weer in een “Tupperware situatie” dreig te belanden. En ja, de teleurstelling die dat oplevert blijft altijd. Maar het levert me een goed gevoel op, dat ik er niet meer zo door onderuit gehaald wordt als vroeger.
En die kracht wens ik iedereen. We kunnen nog steeds emphatievol blijven, maar dat een ander over je heen denkt te kunnen walsen… Nee, ik straal tegenwoordig iets uit geloof ik, waardoor ze dat al heel snel niet meer doen. Ze proberen het echt nog wel, maar ik herken het nu en denk: “daar heb je weer zo een stakker”.
Take care,
SummerMoon
Dag Summermoon,
Dankjewel dat je dit met ons deelt. Helpend, liefdevol en inspirerend…
En wat fijn te lezen dat je de mooie delen in jezelf niet kwijt bent geraakt. We weten allemaal hoe moeilijk het soms is om niet wantrouwend te worden en vanuit verslagenheid op te geven. Heel mooi, jouw woorden.
Lieve groet, Aurora
Beste Aurora,
Het is jammer dat het allemaal zo verdrietig is, zo pijnlijk, want ergens is het ook best een beetje hilarisch. Je schrijft het zo mooi op, hoe je thuis al bezig bent met die Tupperware bakjes. Ook jij zou dit keer de kliekjes meenemen van een feest waar de jarige al eigenlijk helemaal niet op zit te wachten. Dat gegeven alleen al! Er zit ook humor in je schrijven. En dat je dan trots naar je tas loopt en je bakjes niet terug vindt. Ik ben visueel ingesteld dus zie het gebeuren. Waar haalt ze het vandaan, om jouw bakjes te jatten en zich er vervolgens niet eens voor te schamen maar de rollen om te draaien. Het is een vaardigheid die ik niet eens zou willen bezitten.
Ik heb het bij die narcisten zo vaak dat ik denk… hoe krijg je het verzonnen? Als ik dan met een vriendin, die in precies dezelfde situatie zit, uitwissel wat ze nu weer hebben uitgespookt kom ik ook niet zelden in de slappe lach terecht. Huilen en lachen liggen dicht bij elkaar. We hebben wel eens gedacht er een film van te maken, met alleen maar dit soort situaties. Er is geen hond die het gelooft, denk ik, alleen de club die deze site regelmatig bezoekt. En dan nog…kunnen ze je blijven verbazen.
Het meest pijnlijke vind ik eigenlijk de woorden van je man. Kon je er samen, op zijn minst, maar om lachen. Mijn ex en ik hadden altijd een wedstrijdje als mijn vader langs kwam. Waar gaat hij dit keer het meest over te keer? Ik was aardig goed in dat spel!
Sterkte en bedankt voor je sprekende tekst!
Lieve groet,
Heidi
Dag Heidi,
Dankjewel voor jouw reactie. Het is fijn om te lezen dat je de humor ziet die ik in mijn teksten probeer te stoppen. Dat geeft me het gevoel dat ik “gezien” wordt in mijn verhaal.
De grootste uitdaging aan het je ontworstelen uit een toxische relatie/toxische familie is waarcshijnlijk: niet meegaan in hun energie, niet meegaan in hun duizelingwekkende dialogen en vooral: zelf niet rancuneus worden. Niet te vergeten wie en hoe jij diep van binnen bent/wil worden.
Humor helpt ons te relativeren. Want wat je meemaakt als slachtoffer is inderdaad vaak te gek om waar te zijn (en toch waar). Dat is ook moeilijk voorstelbaar voor ieder die er niet mee te maken heeft.
De situatie mbt tupperware is een verhaal uit mijn verleden. Inmiddels is de beschreven vrouw al ruim 5 jaar mijn ex-schoonmoeder en de beschreven man mijn ex-man. Nog steeds heb ik (op afstand) met hen te maken, want ik heb kinderen met mijn ex. Maar er is inmiddels een groot verschil: mijn leven is nu weer van mij. Ik heb (eindelijk) beter leren weten. Net als jij, denk ik te lezen in jouw woorden.
Lieve groet,
Aurora
Doodvermoeiend, alles is een strijd en hen wordt altijd een gigantisch onrecht aangedaan, totaal voorbijgaan aan eigen schofterige gedrag.
Confronteren helpt niet want je krijgt direct een paranoïde aanval op je afgevuurd. Alsof de wereld vergaat..
Een simpele sorry en oplossing zoeken als: hier heb je het laatste bakje of we vragen er aan de cateraar of die nog bakjes heeft is er niet bij. Nee ikke ikke ikke.
Gelukkig ben ik op een punt dat ik narcisme nu begrijp en dat deze ‘aanvaring’ schaamte triggerd bij de narcist, desalniettemin lachwekkend. Dat is het beste wat je kunt doen heb ik ervaren, er gewoon om lachen en ze de gang laten gaan. Daar heb je ze het hardst mee want zo krijgen ze geen controle!