Dit is een gastblog van Willeke
Het was eerste Kerstdag bij het ontbijt, jaren geleden. Natuurlijk had ik erg mijn best gedaan, zeg maar gerust me uitgesloofd, om het er gezellig en feestelijk uit te laten zien. Dat betekende heel vroeg op staan na een korte nacht met chronisch slaapgebrek.
Bij ieder bord een kaarsje en een zelfgebakken tulband met poedersuiker, suikerbrood et cetera. Maar de sfeer was om te snijden en uit alle macht probeerde ik deze om te buigen zodat de kinderen er maar geen last van hadden dat er een grote sjacherein ook aan tafel zat, namelijk mijn Nex. Voor hem moest ik alles uit de kast halen voor het perfecte plaatje, wat me nooit lukte. Ik had altijd wel iets verkeerd gedaan.
Zo zaten we daar met ons vijven aan het Kerstontbijt. De spanning, de vermoeidheid, de druk , de eeuwige misprijzing; het werd me even te veel. In de Herfst ervoor had ik een miskraam gehad en op dat moment aan de Kersttafel had ik even een zwak moment en er rolde een traan over mijn wang.
Ik huilde nooit moet je weten. Was altijd bang dat als ik zou gaan huilen niet meer op zou kunnen houden. Daarvoor in de plaats had ik een eeuwig vrolijk masker dat de boel continu probeerde op te leuken.
Het was helemaal mis door de ene traan. Er volgde een tirade ,want hoe durfde ik de aandacht op mij zelf te vestigen. Zag ik dan niet hoeveel verdriet hij had van de miskraam!!?? De maanden ervoor werd de miskraam doodgezwegen en ik wist dat ik er met hem nooit over zou kunnen praten omdat ik wel aanvoelde dat een beetje empathie al teveel gevraagd was. Bovendien viel er gewoonweg geen fatsoenlijk gesprek te voeren zonder zijn verdraaiingen en gaslighting. Stom geslagen keek ik naar mijn bord en de kinderen durfden ook niets meer te zeggen. Zo zaten we daar.
Zo volgden er nog veel zogenaamde feestdagen, totdat ik het echt niet meer kon. Tot er bijna niets meer van me over was, mijn ik verdwenen was en ik erachter kwam waar ik in zat. Toen was het hek van de dam en ben ik opgestapt met een heel zeker weten nooit meer terug te keren. Een vechtscheiding volgde waarin ik me gesterkt voelde door de boeken van Iris Koops, hoe dit aan te pakken. Want hoe doe je dat als je leven één grote dissociatie is. Maar je bent veel sterker dan je denkt want je houdt veel energie over als je die tijd niet meer in de spelletjes van je Nex hoeft te steken.
En zo is het me gelukt om weer uit te zien naar de feestdagen en al mijn kinderen na een tijd van afwezigheid weer ontspannen aan de Kersttafel te hebben. Ik weet dat het voor sommigen onder ons lezers en schrijvers van de blogs ook anders kan zijn, dat de invloed van de narcistische mishandeling nog steeds doorgaat, ook al hebben zij allang afscheid genomen van de narcist in hun leven. Hen zend ik vanaf deze plek veel warmte toe.
Willeke publiceerde eerder al een aantal goedgelezen blogs:
Nooit meer gapen! • Het Verdwenen Zelf
Het verlies van mijn beer • Het Verdwenen Zelf
Ongezonde versus gezonde denkpatronen • Het Verdwenen Zelf
Een voorspellende droom • Het Verdwenen Zelf
Wat een herkenning! Vooral als je zegt: “Was altijd bang dat als ik zou gaan huilen niet meer op zou kunnen houden…”
Dat is precies mijm hele leven ook mijn angst geweest! Nu besef ik dat dat komt omdat ik in een overlevingsmodus zat. Ik móest door!
Het geeft moed om te lezen dat je inmiddels weer kunt genieten van kerst vieren. Dank je wel voor het delen van je ervaringen.
Take care
SummerMoon
dankjewel Summermoon.
kun jij inmiddels wel huilen? ik kan het nog steeds niet. liefs Willeke
Ik herken dit vanuit mijn jeugd. Ik kan wel huilen maar mocht ik nooit boos zijn, dus ook niet geleerd om boos te mogen zijn, hierdoor emotie-regulatie verward door geraakt en blokkeer ik. (ik heb sowieso als kind al een langzame verwerkingssnelheid) Toen ik dus eenmaal boos mocht zijn van mezelf kwam alles ook verdrievoudigd uit. Ik blokkeer in heden nog steeds weleens, lijkt toch een litteken te blijven maar ik mag in ieder geval nu emoties hebben op mijn tempo en manier, ik kan wel huilen, huil heel snel soms (ook door HSP’er) maar soms blokkeert het ook nog omdat ik altijd bestraft werd, of kreeg een arm om mij heen maar werd er dan gezegd ‘en nu kappen met die krokodillentranen.
Willeke,
Wat fijn dat je dat vraagt. Tegenwoordig huil ik wel, maar dat is volgens mij slechts het topje van de ijsberg en omdat mijn emmertje heel erg vol zit. Iedere stapje is er eentje.
Jij kunt het ook nog steeds niet? Het is allemaal zo ongelofelijk ingewikkeld. Krijg jij hulp of doe je alles alleen?
Via deze weg stuur ik je een zakdoek. Niet omdat we zielig zijn maar gewoon omdat het soms even ongelofelijk kan opluchten.
Take care,
SummerMoon
Was het maar zo simpel;
Potje; Geschreven door Arinka Linders
Ik heb thuis een potje…
op dat potje staat verdriet,
ik doe er vaak verdrietjes in
als ze klein zijn huil ik niet!
Steeds als er iets tegen zit
of er gebeurt iets wat ik niet wil
open ik het potje en gooi het in heel stil
Maar gisteren was de laatste druppel,
even net iets te veel,
van al die stukjes klein verdriet
kreeg ik een brok in mijn keel.
Mijn hand begon te trillen,
`t verdriet vloog uit de pot,
een traan begon te rollen,
ik voelde mij erg rot!
Een onbedaarlijk snikken
deed me beven overal
ik zat echt tot m`n haren,
diep in het dal!
Het was met roodomrande ogen
toen ik mijzelf weer rustig kreeg.
Opgelucht keek ik naar mijn potje…
het potje…dat was leeg!!!
Ook voor mij veel herkenning!
Altijd heb ik al veel moeite met Kerst gehad.
Vrede op aarde terwijl dat ver te zoeken was, in mijn eigen gezin en in de wereld.
Ineens herinner ik me de kaatste Kerst dat ik met man en kinderen aan tafel zat, zij dikke pret en ik snapte niet waarover het ging.
Ik voelde me buitengesloten en super eenzaam.
Ineens veranderde de kamer, de muren kwamen op mij af en zag ik mezelf zitten, zo ellendig alleen.
Me flink houden, lach op mijn gezicht en zeker niet huilen, had ik me in mijn jeugd, met narcistische moeder , al geleerd. Dus dat heb ik ook jaren volgehouden. Door mijn kinderen voelde ik me verraden en in de steek gelaten en dat is nog zo, al weet ik ook dat zij omgekocht zijn en er niets aan kunnen doen dat hun oma en vader narcist waren/ zijn.
Dat mijn moeder/man en later ex die narcistische trekjes hadden en zich zo naar mij gedroegen, wist ik al.
Maar dat mijn kinderen daaraan meededen en nog doen, doet me zeer. Wat een voorbeeld kregen/ krijgen zij.
Al 10 jaar helemaal geen contact meer. Wie o wie zal nu het slachtoffer zijn? Ik ben uit dit narcistische huwelijk gestapt, andere vrouw maakte dit mogelijk, de 3e binnen ons huwelijk. Hij genoot, ik niet.
Wanneer gaan hun ogen open, hoelang gaat opgelegde narcisme door? Bestaat opgelegde narcisme?
Ik weet dat ik door mijn lach op mijn gezicht een ander beeld liet zien, dan het verdriet en de pijn die in mij leefde.
Persoonlijk denk ik dat de kinderen bang zijn dat ik ,in hun huwelijken en binnenste, hetzelfde narcistische gedrag zie, dat ze mij daarom buitensluiten.
Van Kerst kan ik alleen gelovig genieten, kerken bezoeken, mooie liederen, mooie films.
Wat de buitenwereld laat zien aan glamour en glitter maakt me nog steeds ziek.
Gelukkig is het alweer 12 Januari, gaat de tijd en het leven door.
Zal het ooit vrede zijn? Gelukkig beleef ik wel innerlijke rust en vrede nu na de feestdagen, nu alles niet meer op zijn kop gezet wordt.
Ik weet dat ik het juiste heb gedaan door weg te gaan uit mijn huwelijk. Nu moet het nog als waarheid voorgoed neerdalen in mijn hart en blijf ik niet heen en weer geslingerd door bv een opmerking, afwijzing als ik onverwacht een van mijn kinderen zie , mijn ex man of oude vrienden.
Dank voor alle steun in 2022, het zeker weten dat ik hier niet alleen in sta , doet me goed.
Liefs!
Merel (73)
Je hebt het juiste gedaan Merel maar wat een hoge prijs heb jij moeten betalen door al 10 jaar niet meer in contact met je kinderen te zijn! wat moet dat enorm veel pijn doen.
liefs, Willeke
Ja dat klopt, Willeke!
Ook mijn 11 kleinkinderen mag ik niet meer zien.
Het meeste doet het me zeer; dat er op een slechte manier over mij gesproken wordt en ik dat niet kan veranderen. ( Invulling van mij???)
Fijn dat je de Kerst ter sprake bracht in je gastblog.
Liefs en sterkte!
Merel ( 73)
Dag Willeke,
Zo herkenbaar. Voor velen van ons denk ik. Wat fijn dat jouw leven er inmiddels anders uit ziet. Lieve groet, Aurora.
Wat een herkenning dat zo te lezen ook bij een ander gezin met een narcistische partner de Kerst verknald werd.
Dat zijn de hoogtijdagen voor een narcist , mijn man in dit geval die werkelijk iedere kerst wat anders uit de duistere trukkendoos haalde , of me zelfs alleen liet zitten met de feestdagen.
Maar ook steevast mijn verjaardag of moederdag kon je eigenlijk al afschrijven omdat je dood gezwegen of uitgescholden werd.
En inderdaad huilen wekte een enorme walging en woede op net als bij jou. Gelukkig is er in mijn relatie zo’n afstand gekomen zodat het beter te handelen is.
Mijn hart gaat naar je uit als je schrijft dat je zo je best deed en de tafel mooi maakte , en dat je kinderen getuige van zo’n misere waren. Wat gewetenloos van hem. Een overwinning vind ik het dat je opgestapt bent! Dat is iets om zo trots op te zijn om je eigen leven en van je kinderen te redden! Veel vreugde en kracht voor jou.