Dit is een gastblog van Mariz.
Ik wil in dit stuk uiteenzetten hoe giftig en sluipend een relatie is met een verborgen narcist. Ik vergelijk het met gas. Daar doen ze een geurtje aan, zodat je duidelijk kunt ruiken dat er iets mis is. Dit is gas zonder geurtje… je merkt niet dat je bedwelmt raakt en langzaam sterft.
Ik viel op zijn gevoeligheid, zijn respectvolle rustige liefdevolle houding naar mij. We praatten heel open over alles, ik vertrouwde hem 300%. We hielden samen van de natuur en we konden vreselijk met elkaar lachen, we knuffelden elkaar plat. Ik was zo verliefd en ik hield enorm van hem en hij van mij. Hij had twee jonge kinderen en ook daarmee kreeg ik een heel leuke lieve band. Ik vond zijn eigengereidheid leuk, hij kon wel dwars zijn. Ik vond hem ook wel plakkerig soms, hij wilde almaar bij me zijn en dat putte me uit, zodat ik slaapgebrek kreeg. Dat hij zo nu en dan blowde vond ik niet echt fijn, maar ach hij was nooit stoned waar ik bij was, daar hadden we afspraken over. Ik had dat liever dan drankgebruik.
Rode vlaggen: Ik houd niet van drugs, ik heb genoeg slaap nodig en ik liep op mijn tenen voor zijn ‘overgevoeligheid’. Ik liet langzaamaan dingetjes gebeuren die ik voorheen niet zomaar zou tolereren.
Na circa een jaar veranderde er iets. Hij trok zich vaker terug. Hij wilde ook weleens op zichzelf zijn. Er begon iets rond te draaien in mijn buikstreek, maar ik wilde niet kinderachtig zijn. Toch normaal dat iemand ook ruimte voor zichzelf wil.
Ik kan wel een boek schrijven over allerlei voorvallen, maar het komt er op neer dat hij steeds wreder werd, bot en heel erg onverschillig naar mijn gevoelens, de stiltebehandeling kreeg ik te verduren. Ik heb 2x mijn gevoelens aan hem geuit en kreeg de rillingen van zijn reacties. Ik werd bang van hem en ik was intens verdrietig, ik was in de rouw omdat ik die lieve gevoelige man kwijt was.
In een paar therapeutische sessies tijdens mijn relatie werd ik aangepakt, ik was afhankelijk, ik ‘liet me mishandelen’. Met mijn toch al gehersenspoelde geest gaf ze me allerlei NLP oefeningen waardoor ik alleen maar erger in de war raakte. En zat ik vaak radeloos huilend weer terug in de auto. Ik huilde veel, ik vermagerde, mijn haar viel uit en ik wist niet meer wat normaal was. Het idee dat de therapeut me ook al stom en zwak vond maakte dat ik moest en zou klussen aan mezelf.
Zo heb ik 4 jaar lopen tobben met deze man, het ging uit. 6 maanden later viel ik weer voor hem. Hij liet weer die mooie kant zien, ik dacht dat alles goed zou komen. Na al dat verdriet en pijn opende ik mijn hart voor hem en hij liet me ineens ijskoud zitten, zonder woord en ik heb nu een jaar later nooit meer wat van hem vernomen. Ik ging kapot. Werd depressief, ik bleef verlangen en wachten en tot ik wat hoorde. Mijn hart kon deze bocht niet maken.
Ik ben me gaan verdiepen in het narcisme, ik herkende heel veel niet. Dit was geen opgeblazen kikker die me verrot schold en stalkte. Maar ik spitte verder. En ik vond een ervaringsdeskundige therapeute, wat een verademing.
Wat rode vlaggen betreft in een verborgen narcist. Ze zijn een soort tegenpool van de openlijke narcist, maar even schadelijk.
Enkele voorbeelden die ik persoonlijk heb ervaren en nu pas ben gaan inzien, die misschien jou als lezer de ogen kunnen openen.
- Ze isoleren je niet openlijk van je omgeving, maar je zin in je leven houdt simpelweg op, waardoor je jezelf gaat isoleren. Ik genoot helemaal nergens meer van.
- Ze sturen geen openlijke lastercampagne de wereld in, maar ze zorgen ervoor dat je subtiel wordt buitengesloten, door je te ‘vergeten’ of je krijgt valse beschuldigen over kleine foutjes die je hebt gemaakt. Je gaat daardoor jezelf vanalles kwalijk nemen.
- Ze stalken niet openlijk, maar geven je de stiltebehandeling: ze leunen heel laf achterover terwijl jij emotionele en psychische terreur ervaart en elke nanoseconde met hem bezig blijft.
- Ze schelden je niet uit, maar geven je ongevraagd zogenaamd opbouwende kritiek over dingen waar je toch al over twijfelde. Zo zijn zij superieur aan jou met hun rustige toontje.
- Ze hebben geen empathie, maar als je ziek bent of je hebt verdriet, gaan ze toch voor je zorgen. Je voelt alleen onderhuids dat ze boos zijn en er totaal geen zin in hebben. Je voelt je rot en schuldig.
- Ze saboteren voor jou belangrijke gebeurtenissen, vergeten het of reageren er lauwtjes op.
- Ze veranderen continu van mening, de ene keer vinden ze bepaalde grapjes die je maakt heel leuk en een dag daarna vinden ze het aanmatigend en flauw.
- Ze gooien stinkbommetjes, ze zeggen ineens iets wat totaal haaks staat op wat ze eerder zeiden. Ze vinden dat normaal, je kan toch van standpunt veranderen: Jij stelt je aan.
- Ze zeggen en beloven veel, houden je een worst voor en laten je vervolgens zitten. Als je daar wat van zegt, ben je veeleisend en behoeftig.
- Het zijn vampieren, door heftige emoties bij je uit te lokken, je te laten wachten en je te kwellen, zitten ze te genieten van jouw pijn. Ze treiteren je, maar je lijkt geen hard bewijs te hebben. Je wordt murw, maar jij zegt uiteindelijk sorry.
Wat mij hersenspoelde was de traumabonding, de cognitieve dissonantie, de gaslighting en de vreselijke onvoorspelbaarheid. Ik was verslaafd aan de ‘misschien’. Dat het weer goedkwam, dat ie weer lief zou doen. Doordat ik op hem gefixeerd was, kon ik mezelf niet meer voelen.
Ik ben een jaar verder en echt nog niet volledig geheeld, mijn zenuwstelsel ligt nog steeds overhoop. Wat me wel hielp, de belangrijkste stap die je moet zetten voor jezelf: de rotte waarheid onder ogen zien. De boeken van Iris Koops zijn daarom enorm behulpzaam (Boeken van Iris • Het Verdwenen Zelf) Ik kwam opnieuw in de rouw, huilde me gek, mijn lijf voelde ziek, ik had hunkeringen naar hem, maar ik ging er doorheen. Ik moest de ontkenning en het magisch denken loslaten. Helemaal doorvoelen dat ik was verraden en dat het mooiste wat ik had, mijn licht, liefde en toewijding, mijn hart en ziel waren misbruikt. Ik kon niet verder als ik dat niet onder ogen zag, ik zou zelfs vatbaar voor hem of andere wolven blijven.
Daar knapte ik van op. Ik ben nog steeds verbijsterd, maar ik ben uit die gekke trance. Nu verder naar heling. Ik zal tijd nodig hebben, maar de waarheid maakt vrij.
38 reacties op “Het gevaar van een relatie met een verborgen narcist”
De punten die je opsomt komen echt exact overeen met mijn laatste “relatie”. Ik zet het tussen haakjes omdat ik het wel zo voelde en zij aanvankelijk me ophemelde. Maar later kwamen constant ongevraagde “verbeterpunten” langs over idd mijn zwakke plekken. Als ik iets leuks had zoals een bbq met voetbalteam dan zei ze “ik kom langs maar doe dit voor jou”. Hun eigen onzekerheden worden op jou geprojecteerd. En in het begin deed ze zo zielig dat mannen haar kwetsten, zodat ik haar wilde “redden”. Maar uiteindelijk werd ik nadat ik veel pikte en hard mijn best deed keihard verraden. Na nog te klussen in haar woning op een zondag en ze zei dat ze speciaal voor mij huis met bad had gekocht en ze echt elke dag aan me dacht kreeg ik 3 dagen later een appje dat ze me niet als partner zag en dat ik teveel issues had. Ze ghostte me en genoot duidelijk van de pijn en verbazing die ik uitte. Het is wat jij zegt: ik had maanden veel moeite dit te geloven. Dat iemand zo gemeen kan zijn. Maar alleen door dat te accepteren dat het echt niet was wat ik hoopte kun je verder. Het is echt pijnlijk idd die dynamiek was verslavend.
Ik zit nu zes weken in een stilte behandeling en dat is nu voor de tweede keer. Het gaat om een vriendin die me deze “behandeling” geeft. Ik ben heel blij dat ik deze keer weet dat het bestaat en erover kan lezen. Inzicht helpt. Maar het blijft zo pijnlijk en verwarrend. Het voelt als een continu energie-lek dat je niet kan dichten. Ze heeft zich wederom maandenlang gelaafd aan mijn aandacht en mijn liefde, en dan totaal onverwacht loopt ze weg uit mijn hart. Zonder de deur dicht te doen en de kraan dicht te draaien. En bij die kraan kan ik zelf niet bij. Dus mijn liefdesenergie lekt zo weg op de straat. Zo voelt dat lek.
Wat ze deed is zichzelf heel bloot geven, letterlijk en figuurlijk. Daardoor had ik het gevoel dat we een heel intense band hadden. Nu begrijp ik dat dat niet zo is, zij kan helemaal geen band aangaan. Ze nam me in vertrouwen en liet zich zien, maar hield zich – zo zie ik nu in – zich telkens net buiten bereik. Ze genoot enorm van wat ik haar te geven had, dat was de enige manier waarop ik (indirect) meende af te leiden dat ze ook om mij gaf. Maar ze bleef nét buiten bereik plus ze gaf stelselmatig prikken. Met als boodschap “jij bent niet speciaal voor mij”. En ze zei nooit (hoe vreemd is dat eigenlijk) iets waarderends. Het gevolg was dat ik steeds meer mijn best ging doen en langzaam steeds verder van mijn eigen behoeften en eigen ik af kwam te staan. Ze heeft geen enkel idee van de behoeften van de ander.
Dit ging zo tot ik een keer voor mezelf opkwam. Dat was begin april. Omdat ik in juli vorig jaar ook al een keer de stilte behandeling kreeg (eenzijdig en volledig afbreken van iedere communicatie, dat was meerdere maanden en eerste twee weken was ik fysiek ziek ervan daarna heel langzaam de weg terug gevonden) kreeg ik het voorgevoel dat deze mij weer te wachten stond en ja dus.
Het is onvoorstelbaar hoeveel pijn en schade zoiets simpels (contact eenzijdig verbreken) kan aanrichten. En hoe lang dat duurt. Het is een zeer heftige vorm van psychische mishandeling. Iemand schreef hier, “mijn hart kon die bocht niet maken” nou dat is zeer mooi gezegd. Ik ben ooit gestopt met roken. Door de mindfuck van het roken te doorzien. Ik heb met haar nu dezelfde klus aan te gaan. Ik moet haar uit mijn systeem zien te krijgen. Waar zij heel diep in zit.
Tot slot vind ik het wel goed om te zeggen dat ik niet boos ben. Ik begrijp dat zij niet anders kan. Door appèl te doen begin april (wist ik toen veel) op wederkerigheid in de vriendschap heb ik een paar stress draden (oud trauma denk ik) in haar systeem getriggerd. Waardoor ze in de fight/ flight is geschoten. Maar dat is gelijk het gevaar: weer je in de ander verplaatsen terwijl jezelf met het mes in je rug maar moet zien jezelf te helen. Ik denk dat haar schade ofwel onveilig vermijdend gehecht is, tja… of inderdaad de verborgen narcist. Ik wens iedereen hier heel veel voorspoed, kracht en wijsheid bij hun herstel.
Ik heb een relatie gehad met een bipolaire vrouw en denk dat ze ook narcistisch is. Ik vraag mij af waar ze de kennis vandaan halen. Is dit aangeleerd of natuurlijk? Ik lees er veel over en snap het nu steeds beter. Ik ben verbaasd hoe slim en geraffineerd de narcist het spel speelt. In mijn geval werd ze zelden boos en ging ze niet in gesprek. Ze negeert, controleert en domineert. Ze heeft vreemde dingen gedaan in onze relatie. Daar werd ik boos om maar kwam nooit in gesprek met haar, ze woont 110km van mij vandaan dus ging ik niet even langs. Daarbij was ik verliefd en had ik eigenlijk geen zin in een (pittig) gesprek. Ze zei dan subtiel dat het aan mij lag. Ze zei nooit sorry en zei daarna dat ik aan mijzelf moest gaan werken, het lag aan mij. Ik zat volgens haar in een proces. Ik moest nog groeien. Nu doorzie ik haar gedrag. Ik was haar spiegel, alles wat ze mij verweet ging over haar zelf. Ze had zelf een schop onder haar kont nodig en moest haar leven op orde krijgen. Haar leven is een zooitje, geen geld, geen vaste baan en een zuigende zoon met adhd. En last but not least; haar ex haat haar terwijl hij is vreemd gegaan. Ik begrijp nu waarom.
Zo herkenbaar allemaal…. Ik heb spijtig genoeg mij ook tweemaal door zulk een Monster laten vangen…heeft maar 6 maanden geduurd alvorens ik haar doorhad, zowel onze vakantie als mijn verjaardag verknoeid, ja speciale gelegenheden worden verprutst, ik mocht niet gelukkig zijn….. nu al twee maanden “ no contact” maar blijft in mijn hoofd zitten… veel sterkte aan alle slachtoffers… wees lief voor jezelf en hou ze voorgoed uit je leven want…. Vroeg of laat komen ze terug je energie proberen stelen. Geven kennen ze niet maar nemen maar al te goed.
Ze is als heroïne, ik weet dat ze slecht voor me is maar ik lijk wel verslaafd aan haar. Keer op keer heeft ze me bedrogen, ghosting, gaslighting, zelfs meerdere malen lichamelijk mishandeld. Ik ben uiteindelijk zelfs naar het buitenland verhuisd. Maar toen ik een keer terug was in Nederland viel ik meteen weer voor haar “charmes” en leek alle ellende te zijn vergeten. Uiteraard resulteerde dit wederom in ellende en chaos, je kan je het gewoon niet voorstellen. Ik ben niet religieus opgevoed maar je zou bijna denken dat deze mensen bezeten zijn door de duivel. Helemaal omdat ze zelf op de lange termijn ook niet beter worden van dit gedrag. Ze brengen zichzelf maar vooral anderen alleen maar negativiteit, stress en uitzichtloze situaties. Ik kan er een boek over schrijven, hun gedrag en blijkbaar hun intenties zijn zo duister en gemeen, dat kan je als gezond denkend mens niet voorstellen.