De basis van goede zelfzorg is deze weer gaan voelen.
Een relatie met een narcist begint altijd als een sprookje. Hij of zij is lief, charmant en draagt jou op handen. Later pas krijg je zijn of haar ware gezicht te zien, maar dan ben je nog zo in de ban van het toneelstuk dat je niet doorhebt wat er precies aan de hand is. Je doorziet nog niet dat de charmante façade langzaam maar zeker plaats heeft gemaakt voor subtiele steken onder water, acties om je los te weken van jouw familie en vrienden, het in twijfel trekken van jouw goede bedoelingen en het ontnemen van het geloof in jezelf. Waarschijnlijk voel je ondertussen al wel dat er iets niet goed zit, maar kun je er de vinger niet precies op leggen. Het sprookje is veranderd in een nachtmerrie. En op het moment dat je dat helemaal doorkrijgt heb je geen idee hoe je jezelf eruit kunt bevrijden. Misschien heb je er de energie en de durf niet eens voor, omdat beide je doelbewust afhandig zijn gemaakt. Je grenzen voel je al helemaal niet meer.
Als je bent opgegroeid onder een narcistische ouder heb je je eigen grenzen nooit kunnen voelen, laat staan dat je ernaar kon handelen. Maar diep van binnen flakkert nog een klein lichtje: jouw kern.
Om te kunnen herstellen is het essentieel dat je de verbinding met jezelf weer sterker maakt. Daarom gebruikt het Verdwenen Zelf het beeld van het groene plantje, dat steeds sterker wordt. In deze quote zie je verschillende groene plantjes met bijbehorende wijsheden.
Wij pikten er de belangrijkste voor je uit:
Mijn grenzen (vrij vertaald door Iris Koops)
‘Ik zorg voor mijzelf’
‘Ik sta niet toe dat anderen me via manipulatie of een schuldgevoel opleggen tot dingen proberen te brengen die ik niet wil’
‘Ik zal naar mijn emotionele behoeften luisteren’
‘Ik stel mezelf niet verantwoordelijk voor dingen waar ik helemaal geen controle over had’
‘Ik geef mijn eigen welzijn en gezondheid meer prioriteit’
‘Ik bescherm mezelf tegen mensen die me klein en onvolwaardig laten voelen’
Het is belangrijk dat je weet dat er hulp is. En dat het echt mogelijk is om weer de baas te worden van je eigen leven. Mocht je hier hulp voor zoeken dan zijn de boeken van Iris een aanrader (Boeken van Iris • Het Verdwenen Zelf). Ze zijn al meer dan 20.000 x verkocht en worden door veel lezers als levensreddend ervaren: “Zelfs tien jaar intensieve schematherapie brachten me niet wat de twee boeken van Iris wel konden, een ontsnapping uit het narcistische doolhof van zelfhaat en zelfondermijning. Zonder deze boeken was ik nooit gekomen waar ik nu sta. Wie denkt met een beetje “Googlen” hetzelfde te kunnen bereiken doet zichzelf zwaar tekort. De weg naar herstel van psychische mishandeling is geen gemakkelijke, maar zonder de juiste kennis wordt het een onneembare vesting. Deze boeken zijn het mooiste geschenk dat je jezelf kunt geven.” Dit gunnen wij iedereen!
8 reacties op “Door narcistisch misbruik vervagen je grenzen”
Een welverdiende vakantie toegewenst!
Groet!
Merel (73)
Dank voor de leuzen en fijne vakantie toegewenst. 🎈🌼🌹🍀
Dat is een mooie reminder. Ik heb nooit grenzen kunnen aangeven,.en als ik ze aangaf gingen ze er gewoon overheen. Daardoor hoorde je alleen maar hoe verkeerd je was en egoïstisch. Het blijft een aandachtspunt voor mij. Maar de stappen zijn gezet.
Geniet van de vakantie, uitrusten en opladen.
Dank voor dit artikel.
Nog steeds kijk ik af en toe terug naar de tips op bepaalde momenten, na al die jaren, na al die tijd waarin dingen verwerkt werden en nadat de zon zo nu en dan (weer) is gaan schijnen.
Ik wens iedereen een zonnetje toe, wat warmte voor jezelf en anderen die je liefhebt. Laat de zon toe in je hart, jij mag er zijn.
(Ik schreef het van me af op wespennestroman.wordpress.com).
Gisteren het boek ontvangen Herstellen van narcistische mishandeling. Ik ben nu op pagina 44 en herken ieder woord wat geschreven is. Ik ben heel benieuwd naar wat er nog komt en of mijn prangende vraag nu eindelijk kan worden beantwoord. Het is vreselijk te moeten constateren dat mijn bloedeigen dochter van net 20 een narcist is. Verschrikkelijke drama’s hebben zich al afgespeeld waarbij ik telkens de zondebok ben. Al die jaren heb ik me schuldig gevoeld want ik was degene die van haar een vreselijk mens heb gemaakt. Door mij is ze zo geworden.
Ik raakte onbedoeld zwanger en heb de “relatie” met haar verwekker verbroken na 3 maanden zwangerschap. Leugens en bedrog door hem kwamen aan het licht, ik hoorde via via dat hij schizofrenie had. Ik weet nu beter. Hij is een narcist, een psychopaat.
Onlangs las ik ergens een artikel over de moeders die met een enorm schuldgevoel zitten omdat het aan trauma zou liggen in de kinderjaren. Ik denk dat het trauma zich al voltrekt in de baarmoeder, verwekt door een narcist. Haar vader. Die mij vervolgens op het randje van de afgrond wist te brengen en ik mezelf tijdens de zwangerschap volledig kwijt was. De onzekerheid, angsten, pesterijen, stalking, leugens en bedrog. Het kan niet anders dat een foetus deze spanningen en stress opvangt en meeneemt in zijn ontwikkeling. In de basis. Ik lees daar nergens niets over. Daarom blijf ik met een schuldgevoel rondlopen…wat heb ik toch fout gedaan?
Narcisme loopt als een rode draad door mijn relaties heen, daar kom ik nu pas achter. Als empaath altijd beziggeweest anderen te redden en te helpen. Mijn eigen grenzen totaal weggestopt.
Excuus voor mijn misschien onsamenhangend verhaal maar zit er zó vol van. Mijn hele zijn schreeuwt om een luisterend oor.
Beste P, wanneer je zelf geen narcistisch of psychopathisch mens bent, dan doe je niet iets zomaar fout in je opvoeding wat narcisme veroorzaakt in een kind. Ik kan me wel voorstellen wat je zegt over dat een kind in de baarmoeder al de stress mee kan krijgen van de moeder, maar ook dat maakt een kind niet perse narcistisch, wellicht wel onveiliger gehecht. Er is ook een genetisch aspect aan narcisme. Daarom kan een narcistisch kind in ieder familienest opgroeien, ongeacht de omstandigheden. Andersom, een moeilijke jeugd garandeert zeker geen narcisme, je kan er ook maar eens heel vriendelijke mensen van krijgen, ondanks alles. Een empathisch mens die veel geeft is voor narcisten een prooi wanneer deze niet een verdediging heeft tegen het misbruik. Narcistisch gedrag herkennen is daar ook erg belangrijk in. Je grenzen blijven voelen is erg belangrijk en situaties en plaatsen opzoeken die je opladen en goed voor jou zijn, is ook erg belangrijk. Ik weet hoe lastig het kan zijn wanneer je als empathisch mens een hulpbehoefend mens tegenover je hebt staan, en narcisten hebben daar echt een handje van om dat oergevoel om te helpen in ons op te roepen. Er is niks mis met dat vermogen, sterker nog, het is een mooie kwaliteit, het is alleen ook iets waar misbruik van kan worden gemaakt als we niet oppassen. Ik vind het verdrietig te lezen dat je dochter narcistisch is, dat moet heel erg veel moeilijke situaties hebben gecreëerd in je leven. Trauma in haar jeugd is geen enkel excuus om je te gedragen op een narcistische wijze. Ik zelf ben door narcistische ouders grootgebracht, en owja ik vind dat er echt heel ernstig en langdurig misbruik heeft plaatsgevonden, maar er is ook zoiets als verder gaan met de shit die je leven is en aan de slag te gaan met het opruimen en helen van die shit. Ik kan er niks aan doen wat me is overkomen, maar op een dag ben je oud genoeg om zelf je eigen vervolg eraan te geven en daar de verantwoordelijkheid voor te nemen, hoe moeilijk dat soms ook is. De schuld blijven geven en niks zelf eraan doen is een gebed zonder einde waar je beter maar niet in kan blijven hangen. Ik ben nooit meer terug gekeerd naar mijn narcistische pleegouders om verhaal te halen of wat dan ook eigenlijk. Dat heeft toch ook geen zin bij narcistische mensen, dat zou alleen maar een heel pijnlijk verhaal worden. Beste P, ik ken je natuurlijk niet, maar van wat ik van je lees kan het interessant zijn om het schuldgevoel veel dieper te onderzoeken. Wanneer is het ontstaan bij je? In welke situaties duikt het op? Klopt het eigenlijk wel dat je schuldig bent? En voor welk deel kan je verantwoordelijkheid nemen, en voor welk deel kan je het loslaten omdat het niet van jou is? Allemaal interessant om te bekijken en er meer zicht op te krijgen. Hoe meer zicht hoe helderder je bent en hoe weerbaarder je bent wanneer je dit schuldgevoel wordt aangepraat en er misbruik makkelijker kan plaatsvinden. Wees lief voor je zelf daarin, het gaat niet om goed of fout, maar om te leren en groeien. Ik wens je veel goeds,
Hoi P.,
Wat naar om te lezen, je situatie en hoe het met je gaat. Wat betreft het werkboek van Iris Koops raden we je aan wel (in jouw tempo) door te lezen. In 4.4 lees je bijvoorbeeld de symptomen van narcistische mishandeling, en intens schuldgevoel is er 1 van. Je hebt tijdens de relatie met de vader van je kind heel wat doorstaan en mogelijk ook de relatie verbroken om je kind te beschermen. We kunnen ons voorstellen dat je schuldgevoel is verhevigd door hoe het met je dochter gaat. Toch is het zowel in jouw als haar belang dat jij je vooral richt op zelf herstellen. Daarbij raden wij, gezien de complexe situatie, je wel goede persoonlijke hulp aan. Via deze pagina kun je (vrijblijvend) de lijst met therapeuten aanvragen. Veel sterkte!
https://verdwenenzelf.org/hoe-kan-ik-je-helpen/
Ik ben 24 jaar getrouwd geweest met een narcist. Na al die jaren van in de hel te leven, heeft mijn jongste dochter mij gesmeekt om weg te gaan, wat ik dan ook gedaan heb. Hij heeft me kapotgemaakt en heel veel dingen ontnomen, zoals: met jou is iets mis, jij bent niets waard, alles is jouw schuld, ….ook zijn ouders en zijn grootmoeder, die naast ons woonden, waren ook narcisten. Ze liepen allen over meteen, want ik telde niet mee en voor mijn man ook de kinderen niet. Ik heb ze alleen opgevoed en moest de winkel, het huishouden doen en voor de kinderen zorgen. Hij had de electrozaak die hij wilde en aan mijn werk kwam geen einde. Ik werd lichamelijkziek: reuma op 42 jaar.
Na mijn scheiding van 6 jaar, heb ik mijn droomman leren kennen en waren we samen het gelukkigste koppel, die echte, ware liefde kenden.
Op 62 jaar moest hij overlijden, 1maart 2016. Ik huil nog altijd om hem en wil hem alleen maar terug. Ik ben al lang depressief en mijn kinderen hebben dingen geërfd van hun vader. Volgens hen, alledrie, ben ik altijd de schuldige van alles. Ieder ander is heilig, maar 8k ben de ruziemaker. Het tegendeel is waar, want ik kan de spanning van ruzie niet aan. Ik blijf mijn waarden trouw en kan altijd trots blijven zeggen: ik zeg de waarheid, want met leugens houd ik mij niet bezig!!!! Dat heb ik ze al gezegd van als ze tiener werden. Maar nu doen zij mij heel veel verdriet. Volgens mijn oudste dochter heb ik borderline zegt ze, want dat heeft eens een psychiater tegen haar gezegd. Ze gelooft niet dat haar vader een narcist is, mijn jongste dochter wil niet meer naar huis komen sinds vorig jaar met mijn2 kleinkinderen, omdat ze van mij geen gelijk kreeg! Ik moest maar nog eens naar de zoveelste dokter gaan om mijn geheugen te laten testen. Mijn lichaam is echt ziek en mijn vooruitzicht is binnen x aantal tijd beginnen er zenuwen uit te vallen ( door mijn rug, door jarenlange artrose) en beland ik in een rolstoel. ik heb euthanasie geregeld.
Mijn zoon, die een baby’tje heeft van 10 maanden, beantwoord mijn vragen niet, neemt mijn telefoon niet op, houdt zich niet meer aan zijn beloftes, reageert gewoon op niets, maar schrijft wel dat ik een ruziemaken ben. Ik ben nu in Stockholm en heb al verschrikkelijk veel gehuild. Er gaat geen dag voorbij. Ik ben ten einde raad, nog altijd niet hersteld van die narcistisch relatie, ik mis mijn ventje nog altijd verschrikkelijk en ik kan niet leven zonder een goede relatie met mijn kinderen. Vroeger waren we 4 handen op 1buik en nu…..En ik kan het niet aan dat mijn moeder nog altijd in het rusthuis is, in dat klein kamertje , alleen, met dementie. We zijn met 6 en ik ben de enige die zich moet haasten om terug naar buiten te gaan , zodat ze me niet ziet huilen . Niemand anders heeft daar last van en begrijpt er niets van, laat staan een beetje steun van iemand. Op dit moment voel ik me helemaal alleen op de wereld en weet mezelf geen raad meer! Ik zit vol van verdriet en vind nergens steun of begrip.