Dit is een gastblog van Anne-Marie
Een echtpaar met twee dochters van 14 en 16 jaar. Op mijn vraag wie de initiatiefnemer is van de scheiding neemt de vrouw het woord. Ze vertelt bescheiden dat ze een aantal jaren geleden een verkeersongeluk heeft gehad, waardoor ze leeft met veel pijn vanwege een whiplash. De vrouw zegt dat ze zich sindsdien erg eenzaam voelt in haar huwelijk. Haar man begrijpt haar niet omdat hij een ernstige vorm van autisme heeft. Ze huilt. “Hij begrijpt niets”, zegt ze. Ze hebben besloten om uit elkaar te gaan. Ze wil liever niet, maar ze heeft geen keuze en kijkt daarbij verwijtend naar haar man. Haar man kijkt schuldbewust. Ze voegt eraan toe: “Onze oudste dochter heeft het ook met hem gehad. Hij belooft haar van alles, maar komt afspraken nooit na”.
Dan vraag ik aan de man hoe hij een en ander ziet. De man vertelt dat hij het erg vindt dat hij er niet kan zijn voor haar en dat hij wel zijn best doet, maar dat het niet snel goed is. Hij wil scheiden, hoewel hij het vreselijk vindt. Hij zegt dat hij niet autistisch is, maar dat zijn vrouw dat altijd zegt. Ze hebben inmiddels hulp van diverse instanties, waaronder Jeugdzorg. Hij heeft op verzoek van Jeugdzorg een onderzoek laten doen. Hij mankeert niets, is ook niet autistisch. Toch blijft ook Jeugdzorg hiermee schermen, omdat het woord autisme in het inmiddels dikke dossier overal staat vermeld. De vrouw lacht en zegt dat de beste man die de test heeft gedaan vast zijn dag niet had. Ze kent legio mensen met autisme en blijft bij haar standpunt. De man twijfelt of zijn vrouw misschien toch gelijk heeft.
Over zijn dochters zegt de man dat hij zijn best voor ze doet, maar dat zijn vrouw ervoor zorgt dat zijn dochter naar haar trekken. Ook zijn ouders deugen niet volgens de vrouw. De man zegt: “Zij verdraait continu afspraken en andere zaken. Onze oudste gelooft haar moeder. Ik kan daar niet tegenop, maak dan nog meer stuk. Ik laat het zo. Het kind heeft geen keus. Ze moet wel naar haar moeder luisteren wil ze een leven hebben.” De vrouw kijkt me aan met een gezicht van: ‘Hoor je wat voor een onzin hij uitkraamt?’.
De jongste dochter heeft wel een goede band met de man. Zij is niet zo beïnvloedbaar zegt de man. De vrouw zegt dat dat komt omdat zij ook autistisch is en daarom ook oogkleppen op heeft, net als haar vader.
De woning is getaxeerd en de vrouw had zichzelf vooraf rijk gerekend. Immers, de ouders van de man helpen hem bij de overname van de woning, dus er blijft volgens de vrouw genoeg over voor alimentatie. De overwaarde valt haar tegen. De taxateur deugt niet. De taxateur heeft de vrouw zelf gekozen, omdat de man geen verstand heeft van zulke zaken, aldus de vrouw.
Er volgt een strijd over wie welk bedrag krijgt. De vrouw zegt al veel te veel te hebben toegegeven. De waarheid is dat de man toegeeft. Er valt niet te bemiddelen. Zelfs een onderbouwde vermogensopstelling en –verdeling is volgens de vrouw niet juist. Niks klopt er van. Hoe meer ik onderbouwd laat zien, des te minder klopt er. Ze vertelt wie ze allemaal heeft gesproken – en dat zijn er veel – en wat zij allemaal gezegd hebben. Het komt er op neer dat de vrouw vreselijk tekort wordt gedaan. De draagkrachtberekeningen kloppen ook niet. Ik deug niet.
De vrouw zet haar oudste dochter in. “Zij wil de kinderrechter spreken”, zegt de vrouw, “omdat ze het niet eens is met de alimentatie voor haar. Ze zit op turnen en wil later een universitaire opleiding gaan doen en wil daar voor sparen. Als haar pa dat niet wil betalen, wie moet dat dan doen?”. De vrouw zegt dit verbitterd en voert ter verdediging haar handicap in.
Als de vrouw onverwachts een mooie aangepaste woning tot haar beschikking heeft wordt alles ineens anders. Haar dochter hoeft de kinderrechter niet meer te spreken (wat een scheiding veel oponthoud geeft en waardoor de termijn voor de heffingskortingen in het gedrang komt), ‘want ze is zo blij dat ze eindelijk gaat verhuizen en bij pa weggaat’, aldus de vrouw.
De man wil graag co-ouderschap, maar er is bij de vrouw totaal geen ruimte. De man deugt niet en kan vanwege zijn gebrek niet voor de kinderen zorgen, aldus de vrouw. Er volgen voorbeelden, waaruit dit moet blijken. Elke keer als de man kort van de spreektafel verdwijnt, sist de vrouw me allerlei lelijks over hem toe: “Zie je wel hoe hij zojuist reageerde? Hoe hij probeert jou in te palmen? Had je dat gehoord wat hij zei? Hij zegt niet veel, omdat hij er gewoon niks van snapt”. Daarbij blijft ze mij toetsen in de hoop dat ik haar geloof.
Als de vrouw van de tafel vandaan loopt valt me op hoe goed ze loopt. Als ik dat opmerk gaat ze gelijk door haar rug, lacht en zegt dat ik te vroeg spreek.
Ook per telefoon doet de vrouw haar uiterste best om mij ervan te overtuigen dat haar man niet deugt.
Na de scheiding, nu enkele jaren later, komen de dochters niet meer bij de man. Dit willen ze zelf niet, zegt de vrouw. Bureau jeugdzorg helpt. Er zijn een aantal zittingen geweest. De kinderen kiezen ervoor om bij hun moeder te wonen en willen hun vader niet meer zien. Bureau jeugdzorg komt regelmatig langs en geloven de vrouw.
De man vertelt dat de handicap van zijn vrouw fake is. “Ze heeft nog altijd onderzoeken naar de oorzaak van haar pijnen. Er is nooit wat gevonden. Ze speelt dat ze niks kan. Hierdoor krijgt ze een uitkering, overal voorrang en aandacht. Haar medicijnen slikt ze niet. Een scootmobiel staat onaangeroerd in de schuur”.
Zijn kinderen zijn nog een paar keer bij hem geweest om spullen namens hun moeder op te halen. Het is een onbegonnen strijd. Hij staat er alleen voor en het houdt nooit op.
Herken jij je in deze blog en zoek je hulp? Hoofdstuk 7 van het tweede boek van Iris Koops gaat uitgebreid in op hoe je je kunt weren tegen situaties met instanties: https://verdwenenzelf.org/je-leven-in-eigen-hand/
PS: Dit is een tweede praktijkvoorbeeld van Anne-Marie. Haar vorige blog lees je hier: Mediation bij echtscheiding uit de praktijk • Het Verdwenen Zelf.
Wat een overduidelijk verhaal, veel herkenning.
Alleen mijn man speelde de zielige figuur die niets mocht en kon/ kan.
Alle kinderen ( inmiddels volwassen) staan aan zijn kant.
Het enige dat ik kon en kan doen is : niets.
Jarenlang was zijn rug ‘stuk’ door een auto ongeluk. Allerlei onderzoeken maar niks werd gevonden. Thuis kon hij niks want tja…zijn rug hè. En zijn gedrag kwam door de pijn in zijn rug (daarvoor waren er andere smoezen). Meneer werd afgekeurd. En toen kreeg hij een vorm van bloedkanker. Sindsdien was zijn rug op wonderbaarlijke wijze genezen. Nooit meer over gehoord. En niet alleen dit was natuurlijk 1 van de narcistische trekken.
34 jaar in de klauwen van deze man gezeten. Niet alleen geestelijk maar ook lichamelijk mishandeld. Maar hij moest wel want ik deed dit of dat dus mijn eigen schuld. Ik…een sterke vrouw…en toch is het mij overkomen. Tot iemand in mijn omgeving mij vertelde dat ik mishandeld werd. Ik ?? Ja ik. De ogen waren geopend. De scheiding was een hel want niemand verlaat een narcist. Ik ben aangerand, gechanteerd, bedreigd, vals beschuldigd van alles en nog wat, hij heeft stiekem een camera opgehangen in huis om mij in de gaten te houden en noem maar op. Ik wilde hem uitkopen maar uiteraard klopte de taxatie van het huis niet volgens hem… hij heeft zelf de taxateur uitgezocht. Ordinair geschreeuw bij de mediator en duidelijk gemaakt dat hij boven de uitspraak van een rechter staat. Een Mediator is er om ervoor te zorgen dat er een eerlijke verdeling komt. Mijn ex heeft meer geld gekregen omdat ik toe heb gegeven aan de bedreiging en chantage. Ik kwam anders niet van hem af. De mediator wist dit. En nog wel meer dingen. Toch ging ze ermee door. Achteraf gezien heel slecht. De officiële scheiding is gelukt maar nu na 2 jaar ben ik er nog niet vanaf want meneer houd zich niet aan de afspraken in het convenant. Heb alsnog een advocaat in moeten schakelen. De leugens van zijn kant zijn niet mis. Gelukkig zijn mijn kinderen volwassen en doorzien ze hem. Ze staan ten alle tijden achter mij.
En weet je wat het mooie is…..ik ben zelf mediator maar weet nu pas na mijn eigen ervaring waar ik op moet letten en hoe te handelen.
Gelukkig ben jij zelf nu ervaringsdeskundige en mediator. Gelukkig hebben jouw kinderen voor jou gekozen.
Ik denk dat mijn kinderen bijna op een breekpunt staan met hun vader.
Mijn oudste dochter, na 15 jaar, gezien bij een uitvaart. Eens een sprankelende vrouw, nu was alles dof en ellende aan haar, vooral haar ogen waren uitgeblust, zo moe, zo murw. Ze is nu 49 jaar.
Ik hoop en bid dat ze hem en zijn machtsspelletjes gaan doorzien en uit de macht van geld van pa etc. stappen.
Groetjes!
Merel ( 73)
Ik heb één relatie en één huwelijk gehad waarin het mij zo slecht had kunnen verlopen. Ik voelde het aan, zelfs al toen ik begin twintig was.
Mijn huwelijk heeft maar twee en een half jaar geduurd. Ik wist dat ik weg moest mét kind! Vond het verschrikkelijk, maar de beste keuze.
De relatie [goedaardige narcist] liet zich door mijn moeder inpakken. Mijn ex-man was ingepakt door zijn eigen christelijke familie en ik rook onraad. Het was een kwestie van afwachten voordat mijn ex-man zich ook door mijn moeder zou laten inpakken omdat ze nu eenmaal de oma was van onze zoon.
Ik ‘wist’ dat ik nooit de moeder had kunnen worden die ik weet dat ik ben! Ik heb mijn intuïtie gevolgd. Toen al. Mijn zoon is mij nu dankbaar.
En toen ik weer op vrije voeten was probeerde moeder mijn twee jarig zoontje in te pakken door te zeggen dat hij mij bij voornaam moest noemen omdat hij mijn broertje was. Tegen mij zei ze ook dat hij mijn broertje was. Ik ben er niet ingetrapt en ben moeder bij haar voornaam gaan noemen. Dat vond ze niet leuk!
Vreemd is dat dit er altijd nog inzit, als een hypnose. In sommige omstandigheden wil ik mijn zoon bij de naam van een van mijn broers noemen…
Het is verschrikkelijk als je kinderen je worden afgepakt door dit soort giftige praatjes. Er moet iets heel erg OM in deze maatschappij dat hulpverleners en dergelijke erin trappen. Ik heb een rechter er in zien trappen.
Mijn moeder ( narcistisch) heeft mij als kind nooit bij mijn naam genoemd, altijd knijpen of hee roepen als ze iets van mij wilde.
Als ze Rietepiet riep, wist ik dat het inhield dat ik weer voor assepoester moest opdraven voor welk klusje dan ook.
Jaren later gebruikte mijn man ( ook narcist) zijn moeders naam voor mij:” Jans is de koffie al klaar?”‘, riep hij dan. Dat veranderde toen wij kinderen kregen, toen werd het moeders.
Toen ik in een groepstherapie aangesproken werd bij mijn eigen naam, reageerde ik niet en dat gebeurde 3x achter elkaar. Tot ik door iemand werd aangestoten :” Hee joh, jij wordt geroepen”. Ik barstte in tranen uit, realiseerde me dat ik onzichtbaar was geworden. Ik herkende mijn eigen naam niet eens meer. laat staan wie ik was en wat ik wilde.
Mijn moeder gebruikte tot haar dood bijnamen voor iedereen, de mijne zou ik niet weten, wel van mijn broers en zussen.
Ongetwijfeld had ik er ook een, welke ???? Niemand wil ze horen, te pijnlijk.
Toen ik 50 jaar was, in scheiding lag, kreeg ik in een kapel op de Hezenberg in Hattem een nieuwe naam, notabene op mijn verjaardag ; Merel. Een Godsgeschenk!
Iedereen viel over mij heen, maar ik liep te stralen van geluk, eindelijk heb ik een mooie naam die niet besmeurd is door het verleden. Een week liep ik over van geluk. Nog steeds ben ik erg blij met deze naam.
Eindelijk wordt ik gekend bij mijn naam en herkend.
Sterkte en lieve groet!
Merel (73)
Ja heel herkenbaar .hij kon niks z,suiker ging zo op en neer ik moest opletten anders van de wereld m op tijd eten geven anders at hij niet maar nu gescheiden en gaat goed met hem anders was hij dr al niet meer geweest