Dit is een gastcolumn van Luca.
Vanaf jonge leeftijd is er met mijn waarnemingsvermogen gesjoemeld. ‘Je ziet ze vliegen meisje!’, zei mijn vader regelmatig of ‘Hahahaha, wat jij daar zegt is werkelijk té belachelijk voor woorden! Hoe kóm je erop?! Ben je soms op je hoofd gevallen?’. Maar ook moeders was/is ook goed in de boel ondermijnen. ‘Neeee je overdrijft hoor, je doet veel te negatief. Zo moet je niet denken.’ Of ‘nee, je hoeft je niet zo te voelen want blablaba.’
Ik had dus zero vertrouwen in mijzelf en mijn eigen waarneming. Dan is het extra pijnlijk om, murw geworden van alle afwijzing in mijn leven, aan te kloppen bij een ggz psycholoog die vervolgens in één kort gesprek al vaststelde dat ik een ‘afhankelijkheidsstoornis’ had en z.s.m. aan de antidepressiva zou moeten. Ik vond mezelf al verschrikkelijk en walgelijk. Het woord stoornis maakte alles nog 10x erger. Het voelde ook alsof het mijn eigen fout was dat ik mij afhankelijk opstelde. Ik ben zo gemaakt! Als slachtoffer van een ras- narcist. En pillen zouden kunnen helpen, maar altijd heb ik het gevoel gehad dat dit alleen maar emotionele pijn uitstelt zoals drank of drugs dit feitelijk ook doen. Als je ermee stopt komt ‘de draak’ gewoon weer aanstormen. In mijn optiek dan.
Voor mij is empathie en geloofd worden ontzettend belangrijk. Ik verstrakte helemaal van spanning en ging zowat kapot van angst als ik al voorzichtig iets naars over mij pa vertelde en dat mensen dan reageerden met: ‘hij was toch ook heel erg aardig en grappig!?’. Of ‘hij hield vreselijk veel van jullie, houdt dat maar gewoon in gedachten.’ Of: ‘hij had natuurlijk ook geen gemakkelijke jeugd hè?’
Personen die dit zeggen zie ik niet meer. Ik werd er letterlijk ziek en apathisch van. Ik twijfel nog veel te snel of ik niet heel erg overdrijf zoals me vaak is ingepeperd. Dan zijn dat soort uitspraken van andere mensen dus bijna ‘gevaarlijk’ voor mij omdat ik dan meteen weer overloop naar het verkeerde kamp waarbij pa de fantastische is en ik de sukkel die gewoon te negatief denkt. Tegelijkertijd besef ik me dat het geen zin heeft tegen hun waarheid in te druisen. Zij hebben een ideaalbeeld van een grote redder en willen dit niet van hen laten afnemen. Daarom is mijn waarheid uitbrengen dood- en dood eng. Dat mijn stem soms letterlijk bedrukt klinkt alsof er een demper op zit vind ik geen toeval. Ik mocht toen niet praten en nu weer niet.
Deze website en de boeken van Iris Koops helpen me mezelf te zien zoals ik echt ben. Vooral de stukken die gaan over opgroeien met een narcistische ouder en over het stockholmsyndroom, in het tweede boek. Maar ook het stuk over het zwarte schaap en natuurlijk allerlei ervaringsverhalen raakten me enorm. Regelmatig zat ik hier in mijn eentje ‘Ja zo gaat het! Zo doen ze!’ te roepen, van herkenning. Het helpt me ook om te lezen over hoe je je kind zoveel mogelijk kunt bij staan in de tijd dat je nog met een narcist leeft of er net van gescheiden bent. Het klinkt raar, maar zo kan ik mezelf, het kind in mij een beetje geruststellen. In mijn hoofd leef ik namelijk nog met mijn narcistische (overleden) vader, elke dag en nacht.
Wat voor mijn herstel helpt is mezelf blijven toestaan dat ik mag spreken en dat mijn waarheid heel belangrijk is. En daarbij is vooral het onderscheid leren maken (wie gelooft me en wie bagatelliseert?) en het durven kiezen voor mezelf van levensbelang. Ook het leren luisteren naar mijn lichaam dient. Werkelijk de tijd nemen om mezelf af te vragen: waarom heb ik pijn? Ben ik soms bang? Moet er wellicht een grens gesteld worden?
Feitelijk moet ik mezelf en mijn lichaam opnieuw uitvinden. Maar eigenlijk ook het leven. Hoe communiceer je gezond? Wat is oprechte liefde? Ik ben doodsbang voor mannen en ik zie in veel mensen mijn vader of moeder. Dit afleren en leren vertrouwen is ongelooflijk pittig. En daarbij mezelf te trainen in wat ík voel i.p.v. de ander. Te denken: wat vind ik leuk, wat zou ik willen? En dus niet: wat zou mijn vader voelen, denken, willen zoals ik volautomatisch heb leren doen. Ik leerde hem voor te zijn met nu alle gevolgen van dien. Dat ik mezelf nu dus telkens weer af moet vragen: zijn dit mijn of zijn gedachten en verlangens? Ik heb dit ook met mijn moeder en andere gezinsleden. Extreem aangepast aan andermans wensen en verwachtingen.
Mijn eigen gedachten denken en mijn gevoelens voelen heb ik op jonge leeftijd afgeleerd, want dat werd absoluut niet toegestaan. Eigen verlangens waren streng verboden. Eigen gedachten konden geen ruimte krijgen. Niet in mijn hoofd en ook niet in de vorm van in een dagboek schrijven. Die werden gevonden en gecontroleerd en daarna uitgebreid besproken. Dus ik heb op hele jonge leeftijd al aan zelfcensuur gedaan waarbij hij als de almachtige uit de bus kwam en ik als ‘de loser’.
Het mezelf toestaan dat ik eigen gedachten en gevoelens mag hebben en dat ik de loyaliteitscode mag doorbreken is ongelooflijk moeilijk, omdat er een diepe doodsangst aan verbonden is die niet weg te rationaliseren valt. Ik vraag mezelf af: mag het echt? Mag ik er helemaal zijn en vinden wat ik vind, ook al ben ik niet meer loyaal en hanteer ik eigen denkwijzen? Mag dat echt?! Maar dan ga ik toch dood??
Het persoontje dat zich dit afvraagt is feitelijk heel erg klein. Alsof ik niet ben opgegroeid, wat in een bepaalde zin ook klopt. Emotioneel gezien een bang kleutertje dat snakt naar een beschermende en bevestigende mama die mij wegtrekt uit de gewelddadige verschrikkingen en zegt dat ik er mag zijn zoals ik ben.
Boosheid kan wel enigszins helpen om weer iets te voelen van mezelf. Stampvoeten. Heel duidelijk NEE zeggen. Ook gewoon in het luchtledige. Nee, ik luister niet meer! Om vervolgens echt razend boos te worden op al dat onrecht en de walgelijke onderdrukking in mijn leven.
Mijn vader sprak meestal in derde persoon over zichzelf: ‘Wat zeur je nou tutje, niet zo pruilen hoor, je vader is toch heel erg lief voor jou?’ of ‘Ben jij niet blij met alles wat ik je gegeven heb? Jij hebt tenminste een hele lieve papa als vertrouwenspersoon, als een echte vriend. Geen beul zoals zijn eigen vader. Jij kunt tenminste later zeggen: ik had een hele fijne papa. Echt een maatje. Knoop dat maar in die mooie oortjes van je hé lief kindje van mij. Jij bent mijn prinses en jij verdient alleen het aller aller beste.’
Na constant te zijn vernederd, afgewezen (ook door moeder), uitgescholden en mishandeld te zijn kunnen zulke zinnen als prachtige muziek klinken. Hij deed het voorkomen alsof ik een prinses was met alleen maar goud om me heen. Zoals hij me lelijk en arm kon maken kon hij me ook mooi en rijk maken. Helemaal overgeleverd aan de overheerser.
Ook al is mijn vader dood, de angst is er nog. Voor iets of iemand anders wat mij in het heden kan bedreigen, beschamen, verraden, beschimpen, kapot kan maken. Hier ben ik op zo’n moment, als ik getriggerd ben, van overtuigd. En dat is niet eventjes gemakkelijk weg te denken.
Het doet mij best pijn als er in de week van de eenzaamheid geen plek is voor bijvoorbeeld misbruikte mensen. Ook daar weer buiten te vallen en nergens werkelijke aansluiting ervaren, behalve bij de destructievelingen is hard gelag. De eenzaamheid en het verdriet dat je overweldigd nadat je breekt met alle destructieve relaties in je leven. Kerst, oud en nieuw. Ik heb er grote moeite mee en ik zie er verschrikkelijk tegenop! Of al die weekenden en dágen alleen sinds ik het oude niet meer wil, maarnog geen dienende vervanging heb gevonden, behalve mijn dagboek, muziek en de tv. Dit zijn kortom hele zware tijden.
Ik heb sinds ik in therapie ben gegaan soms de neiging om mezelf te verontschuldigen voor mijn ‘rare of labiele’ gedrag bij vrienden (die ik sporadisch zie) als ik bijvoorbeeld eens moet huilen of per ongeluk een beetje kinderlijk praat. Dan ben ik bang voor irritant en aandachttrekkend persoon uitgemaakt te worden. Of ik ben bang voor de verlegenheid waar ik mensen dan in breng. Dat ze geen idee hebben wat te doen met dit ‘labiele meiske.’ Als ik daarentegen boos doe, ben ik bang dat ik in mijn vader verander en dat is ook echt verschrikkelijk. Ik wil dit absoluut niet! Dat wil ik mezelf en de wereld voor geen goud aandoen. Ik vecht als een beer om dit allemaal niet erger te laten worden. Ik wil zo veel mogelijk voorkomen dat het gif wordt doorgegeven. Eerst moet het gif eruit!
Mijn brein is aan een soort enorme reset onderhevig. De jarenlange brainwash vanaf kinds af aan is niet zomaar even uit mijn systeem of een ‘keuze’ zoals new age mensen soms beweren. Het is een keuze om er inderdaad mee aan de slag te gaan, maar bepaalde gedachten die er echt zijn ingehakt als klein kleutertje kies je niet! Dat gaat volledig onbewust en je moet daar dan eerst maar eens bewust van worden en ook nog begrijpen waarom je zo bent gaan denken. Dat vergt echt heel veel bewustzijn en moed en goede begeleiding.
Dat er voor mij nu pas langzaam wat beter zichtbaar wordt wat abnormaal is en wat normaal. Het was namelijk altijd omgedraaid. Het abnormale was normaal en het normale was raar. Ik besef me hoezeer ik me aangepast heb in de normale wereld, omdat ik mij anders voelde en dus eigenlijk vooral ‘thuis’ was bij het abnormale en het destructieve. En nu is daar die leegte van niet meer naar het oude abnormale willen, maar het gewone ongelofelijk eng vinden. Dit is het niemandsland zoals Iris het treffend noemt.
De werkelijkheid van toen leeft nog steeds in mijn hoofd. Er is gesleuteld met mijn brein. En ik maar lezen in zelfhulpboeken over je gedachten de baas zijn en dergelijke. Het schoot niet op. Als je zodanig gehersenspoeld bent heb je echt wat meer nodig dan cognitieve training en affirmaties. Wist ik dat maar eerder! Wist ik maar eerder hoezeer ik mishandeld ben.
Gelukkig komt er steeds meer informatie over narcisme en misbruik, en ook hoe jezelf weer uit de modder kunt trekken! Daar ben ik ontzettend dankbaar voor en ik hoop dat deze website en de boeken van Iris verplichte kost worden voor psychologische en hulpverlenende opleidingen.
27 reacties op “Niemandsland”
wat prachtig dat je voor jezelf hebt gekozen. wat een kracht heb je. 🧡💙
Geef het tijd en hou van jezelf.Dat heb je verdiend.
liefs Nicolle
Als dochter van een narcistische moeder herken ik heel veel in jouw verhaal. Die vernederingen van ‘klein en zielig’ gemaakt worden heb ik ook meegemaakt. Mijn moeder was en is [ze leeft nog maar ik ga niet meer met haar om, al meer dan tien jaar niet] heel goed in het overtuigen van andere mensen. Hersenspoelen kan ze al de beste. Voorbeeld: toen ik achter in de dertig was [nu 66] en mijn zoon twee jaar oud, heeft ze hem verteld dat hij mijn broertje is en mij bij de voornaam moest noemen. Mij vertelde ze hetzelfde. Ik ben trots dat ik er niet in trapte en háár bij de voornaam ben gaan noemen. Dat vond ze niet leuk. Maar nu komt het wat ik wil zeggen: tot op de dag van vandaag begin ik betreft bepaalde onderwerpen die over mijn familie gaan, mijn zoon bij de naam van mijn jongste broer te noemen! Ik heb dat nooit begrepen. Tot nu. Het is de hersenspoeling. Zo diep gaat het.
Ook ik heb veel baat bij de boeken van Iris. Ik lees er al anderhalf jaar bijna elke dag in. Met die laatste zin in jouw blog ben ik het dan ook laaiend eens! Verplichte kost.
Hoe heet het boek over stockholm syndroom? Is die ook van Iris?
Beste Jeanne,
In het tweede boek van Iris wordt het stockholmsyndroom uitgebreid behandeld.
Succes!
Ja Iris heeft daar een hoofdstuk aan gewijd.
heel herkenbaar… Na al die jaren mezelf opzij zetten voor moeder….weet ik nu dikwijls nog niet wie ik ben en wat ik wil…. is echt zoektocht..
… Straffe kost hoor’…. en weinig mensen in de familie zien het….pffft
..
.echt …. heel heavy als je dit overleeft…..
Lieve Luca,
Wat een verhaal zeg, en wat een herkenbaarheid ook weer.
Weer geloven in jezelf is een lange weg die je moet gaan nadat je zo op het verkeerde spoor bent gezet.
Maar het kan, dat weet ik uit ervaring.
Blijf alles over je narcistische ervaringen opschrijven, lees het af en toe nog eens , en wees lief voor jezelf.
En vooral: put steun uit de boeken van Iris. Ik wens je alle goeds en dat gaat goedkomen, ik vind je ongelofelijk sterk en bedank je voor het delen van je verhaal waar ik ,en velen met mij, ook weer veel in herkennen.
Met een warme groet, Maria
Luca,
Wat ongelofelijk herkenbaar. En wat prachtig dat je nu je ‘kleine zelf’ de aandacht en veiligheid kunt geven, die je als kind zo ontzettend nodig hebt gehad en niet hebt gekregen.
Kleine Luca wordt nu gezien en hoeft niet meer angstig en alleen te zijn. En daar begint je herstel. En wat gun ik die jou!
Take care,
SummerMoon
Beste Luca,
Ik herken behoorlijk veel in je verhaal. Zinnen die mijn narcistische vader vroeger zei: ‘Ik ga nu toch aan je verstandelijke vermogens twijfelen, jochie’. Of: ‘Je vader heeft ook niet de wijsheid in pacht maar …’ en dan zei hij iets vernederends tegen me, waarbij ik altijd als looser uit de bus kwam. Moeder deed mee maar zat meer aan de borderline kant.
Toen ik (pas) midden dertig depressief werd kreeg ik onmiddellijk pillen voorgeschreven door de GGZ. Na een jarenlange zoektocht (ik ben nu vijftig) moest ik mijn eigen diagnose stellen: complextrauma veroorzaakt door narcistische ouders. Toen pas de juiste hulp gevonden.
Mijn vraag aan jou: Heb je ook last van triggers? Daarmee bedoel ik, last van mensen die je op de een of andere manier aan je ouders doen denken, waardoor je geraakt wordt en er een trauma response volgt?
Ik heb het bv. bij Yvonne Jaspers van Boer zoekt Vrouw wanneer ze op tv roept ‘Maar wat voel je dan?!!’, enkel en alleen voor de kijkcijfers. Die onoprechte empathie van haar triggert mij enorm. Dan word ik woest.
Vriendelijke groet,
Jan Willem
Herkenbaar! Onlangs was een vriend bij me. Hij repareerde zeer geconcentreerd iets waarvoor ik het geduld niet heb. Hij ging op in wat hij deed. Ik onderbrak hem af en toe en kreeg een antwoord op een toon die mij direct raakte.
Ik voelde me weer dat kleine meisje worden dat altijd op haar kop kreeg. Wat ik ook deed, het was niet goed. Of niet goed genoeg. Ik voelde het direct fysiek. Was weer op m’n hoede. Mijn reptielenbrein was zeer alert. Want wat er volgde waren meestal keiharde klappen, en continue dreiging van geweld: fysiek en psychisch.
Die trigger lag allicht niet aan die vriend: hij was bezig, in zijn concentratie. Voor mij. Op gelijk niveau.
We hebben een heel mooi gesprek erover gehad.
Triggers blijven. Veel traumareacties blijft mijn lijf blijkbaar onthouden.
Gelukkig weet ik nu wat het is, geef mezelf rust, denk erover.
Het is wel alert blijven op reacties van mezelf.
Wat goed dat je het er met hem over kon hebben. Voor mij is dat niet mogelijk omdat de mensen die mij tiggeren mijn vrienden niet (meer) zijn. En met vreemden bespreek je dat niet zo snel.
Mag ik vragen: stond je al niet in de modus van ‘ het kleine meisje’ nog voordat je je (handige) vriend begon te interviewen? Op een bepaalde manier ook wel grappig verhaal, trouwens. Hij ligt geconcentreerd en met de beste intenties onder gootsteen – zo stel ik me dat dan voor – en jij maar onschadelijk maken omdat ie je onbewust aan je vader doet denken.
En door zijn korte antwoorden wordt je natuurlijk alleen maar meer getriggerd en lijkt de situatie steeds meer op vroeger.
Je verhaal maakt voor mij ook weer duidelijk wat een ‘gevecht tegen windmolens’ getraumatiseerden steeds maar weer moeten leveren. Gelukkig hebben we het wel door, dat we het doen. Sterkte!
Lees gewoon mezelf! Sterkte JW❤️❤️🩹
Wow wat een goed geschreven tekst en wat een herkenning! Aan mensen die dit niet hebben meegemaakt is het nauwelijks uit te leggen hoe een narcistische opvoeding met de bedrading in je hoofd knoeit. En krijg dat maar weer eens goed… Wat is trouwens goed of normaal? Ook dat moet je zelf uitvogelen, zoals je zo treffend schrijft.
Het is een lange weg!
elke post hier is een reminder, om te blijven doordringen wat er aan de hand is met me
om alle dingen die ik ervaar in een juist perspectief te zien, zo alleen kan er genezing ontstaan
elke keer hier iemand via de blog spreekt ‘gaat de hemel een klein beetje open’ door de erkenning en het begrip ook in mijn eigen leven en zo een beetje minder in niemandsland
ik leer van jullie om woorden te geven aan gevoelens, een betekenis dat voor mij klopt en geloofwaardig te zijn voor mezelf ?!?!!!
daarom dank je wel voor jouw schrijven, het is erg waardevol voor mij
Mooi en treffend geschreven, dank je wel en veel succes om een weg te vinden zodat je alsnog iets van een leven hebt, en voelt dat voor jou okay voelt, jou het best past, ondanks alles.
Beste Luca.
Bedankt dat je dit allemaal zo hebt opgeschreven, puur en weinig omhuld. Ik was het bijna vergeten, de voorbeelden die je noemde, wat een vergelijking. Misschien wouden we er niet aan herinnerd worden maar het zit er, onder onze huid, hoofd en diep in ons lijf. Een stil verdriet wat in de omgeving moeilijk begrepen wordt. Dit onderwerp moet de samenleving in, verplichte kost!
Heel mooi geschreven.
Een boek die mij heel goed heeft geholpen is:
“Eindelijk je eigen leven leiden”
loskomen van een beschadigde jeugd
van Susan Forward
Wat herkenbaar allemaal. Helaas ben ik door mijn moeder zo behandeld. Geen steun van familie. Ze had het bij de familie al verbruid en deze keerde zich van haar, maar ook van mijn zus en mij af. Van dit alles ondervind ik tot op de dag van vandaag nog de gevolgen.
Beste luca,
Jou verhaal te lezen, kwam bij mij veel emoties los. zoals je stem kwijtraken, angst, paniek en nog veel meer.
Ik ben opgevoed door een kwaadaardige narcist als vader en een verborgen narcistische moeder. Mijn zusje met borderline en narcistische trekken, je hebt geen deel van leven als klein meisje. Fysiek en psychisch mishandeld, terugdenkend dat psychische mishandeling pijnlijker is. Als kind klein gehouden, onderdrukt zelf geen zeggenschap te mogen hebben over je eigen leven. Mijn moeder vernederde mij tot op het bot af, en bij mijn vader was zijn wil was wet alcoholmisbruik bij beide ouders en zuslief drugsmisbruik en alcohol. Mijn zusje was lieveling van mijn ouders, ik moest overleven kon geen kant op. Ik ben nu 51 beide ouders leven niet meer, opgelicht door mijn zusje!! Wat toen abnormaal was, ben ik gaan zien als normaal wat mij nog meer problemen gaf in mijn verdere leven, ik wilde ook niet eens meer verder. Herkenbaar zeer zeker, nu bezig met helen en patronen doorbreken. Ik vind het moeilijk mezelf liefde te geven bewust te worden, en vooral de negatieve mensen uit mijn leven te houden. Dit is de eerste x dat ik mijn stem laat horen, ik weet nu dat ik empatisch, hsp’er ben, sommige zeggen een gave voor mij was het een ware hel…
Ik ben ook empathisch en HSP-er. Daardoor voelde ik als klein kind al dat mijn narcistische moeder niet oké was. Hierdoor was ik haar zwarte schaap en heb daar psychisch en lichamelijk onder geleden. Sinds januari dit jaar weet ik dat ik hierdoor ptss, pleinvrees en een versleten rug heb opgelopen.
Hoi Luca,
Dankjewel voor het delen van jouw levensverhaal. Je kunt goed onder woorden brengen wat jij hebt meegemaakt en wat je nu ervaart in jouw helingsproces. Ik, 40 jarige vrouw (dochter van narcistische ouders), vind zelf moeilijk de woorden om te omschrijven wat ik heb meegemaakt en nu ervaar. Als een ander dat wel kan, ervaar ik (h)erkenning, en dat is zo helpend voor mij. Ik wens je veel kracht toe met jouw helingsproces.
Groet,
Cora
wat is dit toch herkenbaar!! en ook mijn ervaring in de GGZ, waar ik de labels borderline en fragiel narcisme kreeg opgeplakt, dat laatste omdat ik ‘zo erg bezig was met wat anderen over me denken en zo erg streef naar de goedkeuring van anderen’. En wat hoorde ik? Dat er dus weer een extra reden was waardoor ik niet gehoord of serieus genomen diende te worden, dat er echt iets mis was met mij waardoor ik nooit echt geliefd zou kunnen zijn. ik heb daarna beseft dat wat mensen als ons inderdaad echt nodig hebben als we hulp gaan zoeken in de GGZ, empathie en begrip is, gehoord worden, serieus genomen worden. Daarna ben ik gelukkig terecht gekomen bij een psychologe die zei “jij hebt geen borderline, jij hebt trauma, en ik begrijp jou”.
Wat maakt deze gastblog veel emoties los en wat fijn dat we die hier met elkaar kunnen delen!
Take care,
SummerMoon
Het is alsof een psychotherapeut mijn verhaal heeft opgeschreven. Complimenten Luca!
Remco
Als ik covert narcisme, gaslighting en Stockholmsyndroom genadeloos kan linken aan mijn jeugd, heb ik al die boeken, fora en youtube kanalen niet meer nodig. Dan is dát wat er is gebeurd. Dan kan ik verder met mijn leven.
Maar zolang ikzelf (nog) niet in de volledige waarheid sta dat mijn ouders ‘ras narcisten’ waren en ze met ‘mijn waarnemingsvermogen hebben gesjoemeld’, blijft alles bij woorden en blijven de anderen voor mij bepalen.
Is dat Niemandsland?
Beste Remco,
Om als volwassene te moeten erkennen dat je ouders sterk narcisme hadden/hebben en welke impact dit had, is heel confronterend. Dat is geen kwestie van een paar steekwoorden afvinken en dan verder kunnen met je leven. Luca beschreef wat volgde op dit pijnlijk besef zo: ‘En nu is daar die leegte van niet meer naar het oude abnormale willen, maar het gewone ongelofelijk eng vinden. Dit is het niemandsland zoals Iris het treffend noemt’. Hiermee beschrijft ze prachtig dat het nog een heel proces is om het oude achter je te laten en je eigen weg te vinden, omdat als kind alleen het abnormale ‘normaal’ was. Terug naar jouw woorden: waar jij het over hebt valt onder het begrip ‘realisatie’ (om de realiteit van je jeugd en ouders ten volle te kunnen realiseren is complex). Het is heel goed dat je hier inzicht in hebt. We raden je juist van harte hier goede bronnen bij aan. Het is geen kwestie van ‘de knop om zetten’. Sterkte met je proces!
Beste mevr. van het verdwenen zelf, Misschien mag ik mezelf verduidelijken?
Ik ben bekend met de boeken van Iris Koops maar ook met vele andere boeken over complex trauma en narcisme. Daarbij kijk ik regelmatig rond op (internationale) youtube kanalen, forums, etc.
Een aantal jaren geleden stelde mijn psychotherapeut (een bekende van het verdwenen zelf) een complextrauma vast; veroorzaakt door (verborgen) narcistische ouders.
Ik vind het evengoed moeilijk om verhalen te lezen waarin slachtoffers met veel inzicht en afstand terugkijken op hun narcistische jeugd – sommigen kunnen zelfs het verdriet oproepen dat ze toen voelden – maar op een gemiddelde verjaardag, waar niemand van narcisme en complextrauma heeft gehoord, beginnen ze ineens, net als ik, met een piepstem te praten of zich zonder reden te verdedigen.
In alle eerlijkheid: toen ik het misbruik meemaakte had ik niks door. En nadat ik bij het grofvuil werd gezet (zodat ze nog min of meer gelukkig konden leven, verklaarden ze zelf) dacht ik nog steeds dat alles aan mij lag. En zelfs nu – ik ben vijftig en mijn vader is inmiddels overleden – kan ik niet volmondig zeggen: het waren ras narcisten en ze hebben m’n leven kapotgemaakt.
Iedereen op dit forum heeft een verschrikkelijk drama meegemaakt en we zijn allemaal opzoek naar (h)er kenning, omdat we links of rechtsom toch denken dat het aan ons ligt/lag. Het lezen van boeken over narcisme is goed. Maar ik zou het zo bijzonder vinden als iris Koops eens een autobiografisch boek schreef, het liefst vanuit het kind verteld. Daar heb ik echt behoefte aan. En de eerste twee boeken van Iris zouden idd verplichte kost moeten worden voor alles en iedereen in de hulpverlening (met name voor de GGZ, wat een zootje is het daar, zeg). Groet, Remco.