Dit is een gastcolumn van Vrije Vogel.
Mijn vader is een verborgen narcist, daar kwam ik 9 jaar geleden achter. Ik heb een blik geworpen achter zijn pantser. Hier kun je lezen welke verstrekkende gevolgen dat heeft gehad.
Korte schets van mijn achtergrond: toen wij 7, 9 en 13 jaar waren heeft onze vader onze moeder verstoten. Omgangsregeling na 2x gestopt, vechtscheiding van 4 jaar, wij zouden onze moeder niet meer zien. Er werd nooit meer over haar gesproken. Zij was ‘gestoord’, de vader was onze Redder. Wij lieten het wel uit ons hoofd de vader met ons verdriet te belasten, want hij had het al zo zwaar. De vader trouwde met de stiefmoeder en zij vormden samen één gesloten front. De stiefmoeder zuiverde al onze familiefoto’s, waar wij samen met onze moeder op stonden. Ik ging op mijn 18e het huis uit. Er werden twee ‘gouden kinderen’ geboren. Mijn volle zus deed een zelfmoordpoging rond haar 30ste en werd enkele jaren opgenomen. Zij blijft haar hele leven onder behandeling. Mijn broer ging goed om met de familie. De omgang van mij met het gezin in de nieuwe vorm bleef moeizaam. Ik leefde mijn eigen leven en hield vrienden strikt gescheiden van familie. Mijn ervaring was dat die negatief becommentarieerd werden of geprobeerd werd grip op ze te krijgen, door de stiefmoeder. De vader had geen interesse, die viel steevast in slaap als ik er was. Ik heb altijd een muur ervaren. De desinteresse werd zo gelabeld: “Ik laat jullie geheel vrij”.
35 jaar later stelt mijn broer een ‘foute’ vraag. Het ‘familie-correcte’ antwoord werkte niet meer. De vader, die sterk is in oreren op schoolmeestertoon, is niet bij machte om eerlijk vanuit zichzelf te antwoorden of er überhaupt met elkaar over te praten. De alarmbellen gaan af, maar mijn broer vraagt door. De vader ontsteekt in een ongekende destructieve woede. In die periode heb ik gedurende een uur een monoloog van de vader door de telefoon aangehoord en alles genoteerd, omdat hij wel ontkende wat er gezegd was. “[Broer] is uit het Paradijs gevallen en het is niet mogelijk daar nog in terug te keren!”
Het Paradijs is in de ogen van de vader het ommuurde gezin, hijzelf heeft er de regie. De gezinsleden kennen de grenzen en bewegen zich daarbinnen. “De breuk is definitief”. De broer was “gestoord” en “moest in therapie”. De ijzige koude deed mij verstenen. Ik besefte later dat wij achter het pantser hadden gekeken, achter de buitenkant die altijd de juiste vader-teksten zegt. Wie daarachter heeft gekeken moet weg, voor altijd. Ik ben vaak bang geweest voor de vader en heb nog nooit iets tegen hem in durven brengen. Hij is verbaal superieur en ik zweeg en vermeed altijd.
Er volgt een mail: “[Broer] heeft zich door eigen toedoen buiten het gezin geplaatst”. Let op de formulering: wie is hier schuldig? Maar toen ik doorkreeg dat alle beschuldigingen projecties waren van de vader op de zondebokzoon, was hij een open boek. Alles waar de vader mijn broer van beschuldigde had hij zelf gedaan! Meteen kwam hij met het twee-kampen-gedrag (vriend/vijand). De gouden kinderen moesten kiezen en mochten niet meer met hun halfbroer spreken. Als wij zouden beseffen wat wij de vader en de stiefmoeder hadden aangedaan, mailt de vader, mochten wij weer terugkomen en zouden zíj nergens meer over spreken. Dat is: terug in het toneelstuk, niets uitpraten. We hebben er niet op gereageerd. Ik hield het toen ook voor gezien met deze familie. De woede van de vader en de stiefmoeder veranderde vervolgens naar het slachtofferschap. Dat wij weg waren schaadde kennelijk het zorgvuldig opgebouwde imago en ze misten de kleinkinderen. Over ons werd niet meer gesproken door de vader.
Mijn broer en ik hebben vlak na de breuk een keer gesproken met de therapeut van de stiefmoeder. (De vader mankeerde niets). Dat was verhelderend. Zij zag geen boze boeman, maar een boze kleuter. En zij benoemde de door ons ervaren muur als het ‘narcistische pantser’, en zei dat de vader ‘onbehandelbaar’ was. Mediation-sessies zouden geen zin hebben in dit geval.
Ik heb veel moeite gehad met eenzijdig geïnformeerde omstanders, die meenden ons op ons ‘respectloze’ gedrag te moeten aanspreken. Ik was dan verlamd, zoals altijd bij de correcties van de vader.
Twee maanden terug (ik ben 60) hoorde ik dat de vader ziek was. Soms heeft mijn halfzus een niet geautoriseerd gesprek met ons. Een maand later ontvingen mijn broer en ik voor het eerst in 9 jaar een mail van de vader. We zijn niet gewenst op zijn aanstaande uitvaart. “Hierover is geen discussie mogelijk”.
Héél even vroeg ik me af of de vader op zijn sterfbed nog tot een bepaald inzicht zou komen, of tot een voorzichtige zelfreflectie. Niet dus, integendeel zelfs. De therapeut van de stiefmoeder had dit 9 jaar geleden al zo voorzien. Wie achter het pantser van de narcist heeft gekeken is ‘gevaarlijk’ en moet voor altijd weg en uitgewist worden. De kampen moeten gescheiden gehouden worden. Het imago moet intact blijven. Tot de dood erop volgt.
Mijn broer belde. Hij had van een nichtje gehoord dat de vader overleden is. Mijn broer voelde niets. Ik ook niet, toen hij het mij vertelde.
Wij kregen geen overlijdenskaart. Maar we hebben inmiddels een illegale versie.
Mijn broer en ik ontbreken in de rij namen. “Besloten bijeenkomst”, “Deze uitnodiging is persoonlijk” en “Wij willen je vragen tijd en locatie niet aan anderen door te geven”, drie keer staat het op de kaart.
Mijn broer en ik doen niet mee aan het kampengedrag. Mijn halfzus, een prachtige en lieve jonge vrouw, kan de twee kanten van haar vader zien. Ze heeft een andere historie dan wij. Ze kiest ervoor om de narcistische, ijskoude kant te negeren en buiten het conflict te blijven, wat niet gemakkelijk is. Ze accepteert de voorwaardelijke omgang, de grenzen liggen vast. Ze heeft zijn woede nooit over zich af geroepen. Ze heeft zo’n enorme sterke band met haar vader, dat ze het bijna als ‘verliefdheid’ vanuit de vader benoemt, ze delen bijzondere momenten in zijn laatste weken. Het contrast tussen de dochters is extreem. Het zijn twee kanten van één medaille.
Ik heb er heel erg veel verdriet van gehad dat een normale, gelijkwaardige omgang van de vader met mij niet mogelijk was. Maar het overkomt iedereen die niet in de pas loopt. Ik was woest toen ik me echt realiseerde dat ik er niet toe deed en dat dat altijd al zo geweest was: alleen als verlengstuk of als publiek was ik waardevol.
De ‘foute’ vraag ging over de gelijkwaardigheid van de 1e en 2e leg kinderen. De vader weigerde daarover te praten. Onze vraag erachter was: “Houd je eigenlijk wel van ons?” (Om een cliché-woord te gebruiken). Dat heeft de therapeut van de stiefmoeder hem 9 jaar geleden tevergeefs proberen uit te leggen. Uiteraard is ‘houden van’ niet af te dwingen, ook niet bij een vader. Al 9 jaar lang is het antwoord openbaar. De door de vader zelf opgestelde overlijdenskaart bevestigt het nogmaals.
De uitvaart is door de vader strak geregisseerd. Er waren 100 genodigden, waarvan bijna niemand mijn broer en mij kent. De teksten die voorgelezen werden zijn door de vader zelf geschreven of geautoriseerd. Er mochten geen familieleden spreken, er waren geen herinneringen uit zijn persoonlijke leven met zijn kinderen, er werd niets over de familie gezegd, ook niet over de blijvers. Er waren geen oude vrienden van vroeger. De vader verkiest publiek boven zijn kinderen, zet zijn imago nog eens neer, hijzelf spreekt zichzelf toe.
Toen ik 9 jaar geleden afstand nam, niet meer gehoorzaamde, en nergens meer op toehapte, begon de mist op te trekken. Mijn leven heeft in het teken gestaan van herstel. Lotgenoten weten hoe pijnlijk dat proces is. Ik heb bewust geen kinderen. Nu het voorbij is voel ik me vrij!
Als de verborgen narcist zijn regie verliest en hij vreest ontmaskering, gaat hij destructief te werk. Om zijn imago veilig te stellen spreekt hij op intimiderende toon, ontkent uitspraken, draait de schuld om, zet de verdeel- en heers tactiek in, isoleert, bagatelliseert, verstoot eigen kinderen, dwingt de naasten te kiezen voor zijn kamp, verbiedt hen te spreken met de verstotenen, controleert, is het slachtoffer, maakt zwart bij omstanders (stiefmoeder; de vader is ‘zeer charmant’ voor de omstanders), hij pathologiseert, projecteert op de zondebokken, zwijgt dood en voert een strakke regie over zijn graf heen.
Ik heb nooit begrepen wat er met de vader aan de hand was. Nu zeg ik: hij heeft met zijn gedrag, als gevolg van zijn narcistische krenkingen, veel leed om zich heen veroorzaakt. Het is heel triest. Zijn publiek zegt: “Een wijs man is ons ontvallen. Het was mij een eer hem gekend te hebben”.
Vrije Vogel
28 reacties op “Wat er gebeurt als je achter het narcistische pantser kijkt”
Je verhaal heeft me diep geraakt. Zóveel herkenning! Was bijna 50 jaar met een autistische/narcistische man getrouwd. Wist pas heel laat wat er ( precies) aan de hand was…nu is hij ruim een jaar geleden overleden….en ik zit op de puinhopen. Heb ook een zoon die narcistisch is….geen contact meer mee al een aantal jaren. Zijn wil ; niet de mijne. Ik ben in therapie, maar het is zo zwaar! Vooral de weekenden. dan ben ik bijna altijd alleen. Geen familie.. ( Het was toch zo’n aardige, intelligente man!!!) Ik hoop dat jij het redt Vrije Vogel. Je verhaal getuigt van een diep inzicht in je ellende. Veel sterkte. En bedankt voor het delen van je verhaal.
Goh ja, ook zoiets. Mooi geschreven.
Mijn kinderen zijn niet van mijn narcistische ex partner. Wat een geluk.
Hij schreef een brief aan mijn kinderen. Het bekoelen van de relatie met hem was allemaal hun schuld. Nooit eens hand in eigen boezem steken. Zoals ik zo vaak had meegemaakt.
Mijn zoon zei, mam, ik heb altijd moeite met het loslaten van mensen, maar met deze man heb ik totaal geen moeite. Ik mis hem voor geen meter.
Voor mijn kinderen en kleinkind en ook voor mijzelf heb ik gekozen om bij deze man weg te gaan. Het was voor mij hartverscheurend. Ik hield van hem. Maar nu, vier jaar later, kan ik zeggen, het was een goede keus.
Wat een triest maar ook heel herkenbaar verhaal. Zoals deze man deed doet mijn partner ook. Het ging altijd relatief goed omdat ik zijn gedrag accepteerde en naar anderen toe goed praatte. Nu het zo is dat ik gezegd heb dat ik het niet langer pik en weg ga is het hek van de dam. Iedereen heeft het gedaan, inclusief zijn dochter, die achter mij staat en dus ook niet meer mee telt. Verder heeft hij al gebroken met iedereen. Mijn dochter is gelukkig heel nuchter daaronder. Ik heb ook nog een zoon van 40, die heeft dezelfde trekken. Alles gaat goed zolang ik doe wat hij graag wil, maar ook weer als ik even niet thuis geef omdat ik met wat anders bezig ben. Zo is de situatie nu dat ik gelukkig bijna een eigen huis heb en dus kan vertrekken en de scheiding in gang kan zetten. Daar zitten natuurlijk nogal wat consequenties aan vast, waaronder financiële. Ik heb AOW en een klein pensioen en heb zeker de laatste tijd niets kunnen sparen. Een aantal jaren geleden wilde mijn zoon een eigen bedrijf beginnen en had daar natuurlijk geld voor nodig. Wij hebben hem toen ons spaargeld geleend, spaargeld wat wij hadden als appeltje voor de dorst na pensionering, met de afspraak dat hij het zo snel mogelijk zou terugbetalen. Zijn bedrijf is inmiddels failliet maar hij heeft wel alweer een zeer goed betaalde baan. Iedere keer is er weer gedoe over de terugbetaling, hij vind dat hij recht heeft op een comfortabele bestaan en wij, als zijn ouders, moeten maar zorgen dat hij dat krijgt. Het gaat hier wel om bijna 30.000 Euro. Nu moeten mijn partner en ik verhuizen, bij elkaar blijven is echt geen optie, en moeten dat van ons relatief kleine inkomsten bekostigen en waarschijnlijk zelfs gaan lenen om de meest noodzakelijke dingen aan te schaffen. Dat betekent dus jarenlang zuinig aandoen terwijl onze zoon alle comfort heeft en zich niets aantrekt van zijn ouders. Is dit eerlijk? Nee. Maar wat kan ik doen?
Helaas is er niks aan te doen als je zoon alleen zichzelf ziet. Ik heb er ook zo eentje. Zijn vader is overleden na een aantal jaren zeer ernstig ziek geweest te zujn…al die jaren wilde hij geen contact…en nu ik alleen ben en 70 jaar zie ik hem ook niet…narcisme is niet te behandelen…het enige is zoveel mogelijk afstand houden, helaas
Wat ik mij afvroeg tijdens het lezen van jou verhaal……heb jij je echte moeder nog wel eens ontmoet?
Ik heb een verborgen narcistische moeder die nergens verantwoordelijkheid voor neemt en steeds de slachtofferrol hanteert. Het is een heel lang verhaal, maar ook ik heb ervoor gekozen om afscheid van haar te nemen nu vijf jaar geleden en ik voel mij veel beter al blijft het natuurlijk pijnlijk dat het zo moest gaan. Ik ben nu 61 en mijn moeder 95 de dag dat zij komt te overlijden zal ik niet op haar begrafenis zijn want voor wie zou ik dat doen, in elk geval niet voor mezelf. Ik heb ook nog een openbare narcistische zus en verder geen broers of zussen, mijn leven was een ware hel totdat ik ontdekte wat de werkelijkheid was/is ik was gewoon onderhevig geweest al die jaren aan narcistische emotionele mishandeling en zo ook mijn vader, helaas overleden in 2000 een verhaal op zich. Het afscheid nemen van mijn moeder en zus was pijnlijk maar het beste wat ik ooit heb gedaan in mijn leven want er was geen andere mogelijkheid. De hele ontdekking mbt narcisme begon bij de wetenschap dat ik eigenlijk als het ware ook nog eens met mijn moeder was getrouwd, tot dat moment bleef ik bezig om erbij te mogen horen, me af te vragen wat ik toch verkeerd deed steeds etc kortom ik verloor veel door te handelen voor zelfbehoud, maar ben mezelf heel dankbaar daarvoor. Leef nu met mijn beide lieve kinderen die mijn achternaam hebben genomen en binnenkort wordt ik voor het eerst oma van een kleinzoon. Ik durf te zeggen nu dat ik trots ben op mezelf!
Hartelijk dank voor je reaktie, en ook voor de anderen die reageren.
Met angst en beven heb ik ongeveer 7 jaar na haar verwijdering weer contact gezocht met mijn moeder, ik was toen het huis al uit. Het contact was jaren voorzichtig, omdat ik nog decennia lang dacht dat zij ‘gestoord’ was, dat werkt, vreselijk genoeg, erg lang door. Pas na onze eigen breuk beseften we wat zij heeft moeten doormaken. Het is nu goed. De verwoesting voor haar na de scheiding was enorm. Nu denk ik dat wij inzet waren van zijn wraak. Alles is haar afgenomen. Mijn vader zei: “Ik zou mijn hele leven exact weer zo doen”.
Met mijn verhaal wil ik laten zien, dat als je met een ernstige narcist te maken hebt, je weinig hoop te koesteren hebt op verandering van inzicht bij de narcist, of überhaupt op enig empatisch vermogen. Zelfs in de laatste momenten niet. Daarom: stop al je energie in jezelf en je herstel.
zo herkenbaar… ik ben 56 jaar en besef nu pas ten volle welke schade me is aangericht… ik heb gans mijn leven naar de pijpen van mijn familie gedanst om toch maar een stukje liefde te kunnen krijgen, nooit mijn eigen grenzen gesteld, heel loyaal geweest en telkens de pijn gevoeld, maar nu ben ik me eindelijk bewust geworden wat er mis is gegaan in mijn leven. Gelukkig heb ik het patroon niet verder gezet met mijn 3 kinderen, ik ben ook gescheiden 15 jaar geleden en nu besef ik ook dat dit een narcistische partner was… gelukkig heb ik een fijne relatie met mijn kinderen, ben ik er voor hen en voelen ze zich gedragen door hun mama. De papa blijft zowat onzichtbaar voor hun gevoelens en daar hebben ze het niet makkelijk mee… maar daar kan ik niet veel aan doen, dat is hun proces, maar ik steun hen tenvolle en ze kunnen met alles terecht bij mij, oef.. dat maakt het wel wat lichter. mijn broer heeft ook 2 kinderen en daar zie ik weer hetzelfde patroon, de gouden kinderen en de kinderen die verstoten worden, net hetzelfde als ik meemaakte… pff, mijn broer, ook verstoten, heeft een accident gehad en mijn moeder is op 2 jaar tijd, een keer op bezoek geweest omdat ze voelde dat ik het daar moeilijk mee had met die verstoting, door dit mee te maken heb ik pas begrepen hoe erg mijn situatie is geweest en hoe pijnlijk… ik denk dat ik ook best alle banden ga verbreken, heb dat nog steeds niet gedaan, het vraagt moed om dat te doen, maar ik besef meer en meer dat dit de enige uitweg is uit deze hel…
Dit verhaal is zo herkenbaar. Wat heel lang verborgen narcisme is geweest, wordt met het ouder worden nadrukkelijker, zieliger, kwetsender, polariserender.
Ik moest hier bijna van huilen.
Hoe narcisme omstaanders kapot kan maken en hoeveel mensen er al verdwenen zijn op aarde door toedoen van narcistische individuen.
Ik huiver dan altijd weer bij het idee wie er hier dan nog over blijft en dat we het daar dan mee moeten doen. En hoe de ‘echte’ oprechte mensen met hun hart op de juiste plaats
met een gezonde houding, ten prooi gevallen aan de narcistische voorraad-mensen, het al heel vaak niet gehaald hebben… Ik vind dat pijnlijk.
Dat de schone schijn en het beeld dat narcisten kunnen ophangen zodat ze vaak nog worden
op handen gedragen of bewierrookt worden, ook na hun dood, vaak ook gewoon werkt.
Ondertussen liggen veel van hun slachtoffers al onder de grond of belanden in de psychiatrie…. geraken verstrikt in een web van problemen door de narcist veroorzaakt…
Dat wou ik even kwijt. Ik deel je leed en leef mee…
Heel sterk beschreven heb je :hun destructieve dynamiek en mechanisme…
Veel moed Vrije Vogel!
Helemaal mee eens. Ik ben ook een wrak geworden na al die jaren…en nog niet eens opgelucht dat hij nu is overleden. Hoe kom je uit dat web???
Je hebt gelijk dat de impact groot is en de schade enorm in veel levens. Maar wij kunnen nu met onze kennis en ervaringen het verschil maken! We herkennen de signalen eerder. We kunnen een vriendin of buurvrouw verwijzen naar de website van Het verdwenen zelf. Zo worden meer mensen zich bewust van al die mechanismes. En voor onszelf kunnen we herstellen met behulp van het werkboek, wat prachtig is.
De moeilijkste les vond ik om niet meer te piekeren over de narcist zelf. Daarmee maak ik hem namelijk tot een hele belangrijke persoon in mijn leven, die zoveel pieker-uren krijgt. En ben ik er weer mee bezig, terwijl hij al weg is. De energie kan beter naar mijzelf gaan en naar de goede dingen in mijn leven. Voor iedereen is de situatie anders, maar dat herstel mogelijk is, is mijn ervaring. Op een gegeven moment wil ik er niet meer mee bezig zijn. En in het nu met mijn eigen leven verder gaan.
Dank voor jullie medeleven allemaal.
Inderdaad, dat piekeren wat je bijna niet kunt stoppen. Dat je die narcist nog steeds als middelpunt hebt in je gedachten. Vreselijk.
Hoewel ik alles op de rit had en totaal geen contact meer met deze man, bleef dat bestaan.
Na drie jaar heb ik andere dingen gezocht. Facebook, Instagram, breien. Het helpt.
Als ik ’s ochtends wakker wordt, denk ik, even op Facebook kijken.
Was overigens, onaangenaam getroffen door de film Fences. Voor wie er tegen kan, zeker een bioscoop bezoekje waard.
Een intrigerend en triest verhaal, jij en je broer mogen trots zijn, jullie zijn sterker dan hij leek te zijn <3
Dag Vrije Vogel,
Dank voor het opschrijven, dank voor nogmaals de bevestiging van ..mijn levensverhaal ( ben ook vrouw van 60)
Jouw verhaal is als ’n spiegel. Ik huiver bij onze vergelijken. Zelf pas 5 jaar ” los”.
Hoop dat het goed met je gaat xxx
Zijn er ook ervaringen van ouders met een volwassen, narcistisch kind? Van partners kun je scheiden, van je eigen kind is schier onmogelijk.
Beste Gertine, ja, ik had een narcistische/autistische man waar ik 48 jaar lang mee samen was…ontsnappen was niet mogelijk, ook niet door scheiding, want hij werd ziek…..zeer ernstig…..na 5 jaar overleed hij..nu een jaar geleden. En ja, mijn zoon van nu 48 jaar is narcistisch. Na een moeizame opvoeding heeft hij nu 6 jaar geleden alle banden verbroken en is zo grensoverschrijdend bezig geweest dat ik dat niet eens kan vertellen. Ook nu ik alleen ben en het erg moeilijk heb, zie ik hem en zijn vrouw en kinderen ( tweeling 18 jaar) niet. Hij is uit mijn leven verdwenen…..zo wil hij het. Maar de aantijgingen liegen er niet om. Dus ja….het kan. Je hoeft niet zelf de banden te verbreken; dat doet hij wel!!!
Bang van dit verhaal ….
Ik ben nog in het begin stadium van wat jij schrijft .
Ik ben de MOEDER mishandeld door mijn ex jaren lang .
Gevlucht en de kinderen niet mee mogen nemen .
Hij was te sterk toen hij mij het huis uit mepte .
Moeder van 5 prachtige zoons .
Na 3 weken was zijn oecrainsche vriendin in huis …
Ik was slecht ik ben een hoer die vreemd is gegaan ??
Helaas weet ik zelf van niks ..
Mijn oudste 4 zoons geloven hem , zijn bang voor hem .
Mijn jongste zoon mag komen ja, omdat jeugdzorg erachter zit anders mocht hij niet .
Wil heel graag bij mama zijn maar hij is maar 8 jaar nu ….
Halen de broers niet uit elkaar …
Vader heeft 2 jaar voorwaardelijk voor mishandeling
Nu 4 jaar verder heb ik mijn leven op orde alleen van binnen zoveel pijn om mijn 4 oudste jongens .
Ze kennen me niet meer ook mijn foto.s zijn verdwenen de oecrainsche dame heeft mijn plek ingenomen , nu druk met haar verblijfsvergunning bezig .
Goede moeder voor de kinderen veel beter dan mij .
(Haar eigen kinderen achter gelaten in de oecraine )
Hopen en bidden dat de kinderen gaan denken ooit in de toekomst wie werkelijk hun eigen moeder is die altijd voor ze zorgde .
Ik wacht en blijf wachten .
Gelukkig geniet ik van elk moment samen met de kleine man van 8 ..
Mijn ex schoonvader was een vreselijke narsist en nog word mijn ex schoonmoeder mishandeld een oude demente vrouw nu .
Is dus erfelijk …
Hoop zo dat de geschiedenis niet herhaald bij mijn jongens .
De oudste zoon ben ik zeker dat hij ook zo is .
De andere waren 4 jaar geleden zeker niet zo …..
Lieve vrije vogel,
Pfff heftig verhaal. Het is zo bizar en moeilijk dat je dit hebt moeten meemaken. Moeilijk te bevatten dat iemand zo kan zijn naar zijn eigen kinderen. Het is helaas een ziekte… zo probeer ik het momenteel te zien. Een narcist kan zo omslaan. Het ene moment is alles koek en ei en het andere moment is hij boos. Ze zeggen dat narcisten geen ziel hebben. Ik ben sinds een paar maanden weg bij mijn narcistische ex en heb een dochter van 1. Het is erg moeilijk, het liefst hou ik haar zo ver mogelijk bij hem vandaan. Maar wil haar haar vader niet ontnemen en moet ook meewerken aan een omgang. Het is heel dubbel. Het ene moment is het een geweldige vader en het andere moment neemt hij zijn verantwoordelijkheid niet. Ik maak mij erg veel zorgen over mijn dochter. :-(. Ook legt hij alle schuld bij mij in het extreme. Het is kei hard.
Geniet van je vrijheid en goed dat je het allemaal zo duidelijk in ziet. Hoe verdrietig het ook is. Hij was geestelijk ziek.
Een pittige verhaal maar heel mooi geschreven. Scheiden helpt, toch vind ik dat begrijpen en bewust zijn van de situatie helpt enorm. Dank aan deze site/de boek en sterkte allemaal.
Lieve Gertine, Of je contact wilt houden met je kind weet ik niet maar er is een manier om om te blijven gaan met mensen met NPS maar zorg dat je een uitlaatklep hebt. Informatie zul je vinden op sites waar mensen in hun werk het slachtoffer zijn van mensen met een NPS en dus er mee om moeten blijven gaan.
Verwacht geen verbetering en/of empathie, enz. van je kind maar oppervlakkig contact is mogelijk zolang je maar niet laat merken dat je achter het narcistische pantser hebt gekeken!
Ik raad dit verder niemand aan maar de pijn van het verlies van een levend kind is te heftig…
Lieve allemaal, Weet iemand hoe het na het overlijden van ouders zonder testament maar met een ‘schone schijn leven, zoals Vrije Vogel ook beschrijft, gegaan is met ‘de erfenis’? Notarissen, advocaten en anderen komen steeds met ‘verstandige adviezen’ maar die gelden alleen voor normale families hoe ingewikkeld de samenstelling ook is.
De enige oplossing voor mij is een legaat toegewezen krijgen van zo laag mogelijke waarde maar dan moeten mijn ouders een testament laten maken…
I.v.m. mijn minderjarige kleinkinderen kan het verwerpen van de erfenis niet en andere mogelijkheden kosten veel geld en dat heb ik niet.
Alvast bedankt voor de tips.
Groet van Coby
PS: Vrije Vogel bedankt voor het delen van je verhaal en vooral voor de toepasselijke woorden zoals ‘kamp’, ‘publiek’, ‘narcistisch pantser’…
Vanaf mijn geboorte ben ik in mijn uppie ‘een kamp’ en heb geleerd om achter narcistische pantsers te kijken maar ik moest bijna 50 jaar worden om te beseffen dat je dat niet moet laten merken.
Mede door deze site en het boek van Iris ben ik er nog en geniet zelfs veel maar het idee dat het na mij niet stopt omdat ‘de erfenis’ er nog zit aan te komen werpt een grote schaduw…
Mooi geschreven! Heel moedig! Je mag trots op jezelf zijn hoe je dingen plaats hebt gegeven en je ervan los hebt gemaakt!
Zeer herkenbaar verhaal, mijn vader is exact zo. Alleen nog niet overleden. Wel vergelijkbare streken en narigheden. Sterkte! Ik heb het afgesloten inmiddels.
Voor de hele buurt, vrienden en kennissen was het heel duidelijk : mijn moeder had het zwaar en ik maakte het alleen maar erger
Ze is moe, heeft hoofdpijn, is ziek
Wees jij nu maar lief en verstandig en help haar, HELP zonder protest of tegenspartelen
Als klein kind in de verzorgende rol gedwongen maar als ik protesteerde was ik onredelijk en egoistisch, als ik hulp vroeg was ik een zeur en aansteller
Het heeft me jaren gekost om te ontdekken dat ik niet was zoals zij zei dat ik was, om zelfvertrouwen te ontwikkelen om te leren trots te zijn op wat ik kan en doe. En nog moet ik dat vaak van anderen horen.
Tijdens haar laatste maanden veel met hulpinstanties gebeld om fysieke zorg te regelen, waar ze dan met grote tegenzin en protest in zo klein mogelijke mate gebruik van maakte
Het is zo’n enorme opluchting dat ze er nu niet meer is
Geen ‘op de tenen lopen’ om ruzies om niks te vermijden, geen ‘om fatsoenswil’ beleefdheids bezoek
Nu nog leren omgaan met de reacties van anderen : ‘ze was zo’n lieve vrouw; altijd behulpzaam; ze was altijd vol belangstelling; wat zul je haar missen’.
Hallo Kaat, wat klinkt me dat bekend in de oren: Ze was zo’n lieve vrouw; wat zul je haar missen! Bij mij was dat bij mijn man. Na een huwelijk van 48 jaar met een narcistische/autistische man die nu ruim een jaar geleden overleed, na eerst nog een jaar in een verzorgingshuis ( hij was ook nog 10 jaar ouder dan ik). Tegen mij werd hetzelfde gezegd, terwijl ik een burn out had, steeds depressief werd van hem en ALTIJD alles heb moeten doen! Maar het gekke is: ik ben er nog steeds niet aan gewend dat ik me opgelucht mag voelen! Ik wens jou heel veel sterkte! Het leren omgaan met de uitlatingen van anderen komt wel, maar wel zul je veel mensen kwijt raken omdat zij menen het beter te weten dan jij.
Ja, die reakties van anderen… Er is weer een ronkende ‘in memoriam’ verschenen over mijn vader in een regionale krant. De halfbroer meldt daarin dat het een fantastische vader was. Het positieve imago wordt opnieuw publiekelijk bevestigd. De ijskoude narcistische kant, die zijn kinderen verstoot, bestaat niet en bovendien: zulke stukjes zijn altijd positief en oppervlakkig. Niemand is in de nuance geïnteresseerd.
Ik heb spijt dat ik het stukje gelezen heb. Vanaf nu ga ik dat dus niet meer doen. Eerder werd ik boos als ik zoiets las, waarmee ik mijzelf weer vastzette in een negatief gevoel. Nu kon ik het gelukkig weer snel loslaten. Daar was ik zo blij mee, het geeft aan dat het me telkens minder raakt. Voor mij is de oplossing nu echt om me helemaal op mijn eigen leven te richten en elk lijntje direct te kappen. Mij te verheugen in mijn vrijheid. Telkens meer ervaar ik de innerlijke rust en ruimte die dat geeft.
Ik wens iedereen van harte heel veel kracht toe om los te komen van de narcist.
Vrijevogel, wat een ontroerend verhaal.
Wat dapper en verhelderend geschreven.
Zelf naar tig keer stelselmatig uit t leven van mijn NM te zijn gezet , bleef ik hoop houden.
Nu ik diagnose kanker kreeg had ik stille hoop ….
Helaas NM vond het belangrijker om op vakantie te gaan .
Meerdere keren te horen gekregen in t geniep dat mijn kale hoofd Gadverdamme was.
Heb nu ook weer de zoveelste stille behandeling te pakken.
Heb t altijd moeilijk gevonden vanwege mijn zielige vader.
Nu ben ik zover definitief een streep te zetten .
Wat een opgave ,vooral ook omdat NM levensgevaarlijk is .
Jou verhaal gaf me gelijkertijd kracht .
Dank je wel voor het delen.
Liefs aapje
Geen narcistisch eigen kind, wel een narcistische zus. Onze vader was een narcist. De dochter van mijn zus is ook narcistisch. In beide families is narcisme aanwezig. En mijn moeder heeft nooit willen toegeven dat ze met een narcist was getrouwd. Ze beweert dat haar man goed voor haar was. Ik kan er niet bij met mijn verstand. Ik ben op mijn 17e gevlucht. De beste beslissing toen en nooit spijt van gehad. Mijn hele leven heb ik geleden door het narcisme in ons gezin. Vreselijk. Vrij Vogel, je verhaal heeft mij zo geraakt. Sterkte, liefs.
Mijn moeder was getrouwd met een narcistische man, mijn vader. Mijn hele vreselijke jeugd liep ik op eieren. We kregen een hopeloos ouderwetse liefdeloze opvoeding. 3 gouden kinderen van de 5. Daar behoorde ik niet toe. Mijn moeder houdt vol dat mijn vader goed voor haar was, wat absoluut niet zo was. Haar vader was ook een narcist. De geschiedenis herhaalde zich. Ik vluchtte op mijn 17e. Daarmee redde ik mezelf. Mijn moeder zegt nog altijd dat mijn vertrek mijn eigen keuze was!! Ik had geen keus. Thuis wonen was een hel!! Door de keuze op mijn 17e heeft mijn moeder mij ook verstoten. Ze is bang voor mijn confronterende woorden. Ik ben niet welkom. Ze durft niet achter het pantser van mijn vader te kijken. Ik heb er vrede mee dat hij er niet meer is. Ben zelfs opgelucht en blij. Het idee dat hij er nog zou zijn… hij noemde 2 kleinkinderen bastards! Ik heb geen liefde gehad van mijn ouders. Helaas en voel daardoor mijn hele leven een gemis, een enorme leegte… ook haar kleinkinderen wil ze niet zien. Mijn kinderen heeft ze daarmee beschadigd. Ik moet breken met mijn moeder. Heeft iemand tips hoè?