Dit is een gastcolumn van M.
Narcisme is onzichtbaar. Dat is het grote probleem.
Ik woonde samen met hem. Hij veroverde mijn hart en dat van mijn drie jonge kinderen. Hij was intelligent, liefdevol, begripvol en had een engelengeduld. Hij was avontuurlijk, maar ook huiselijk. Hij was een levensgenieter en voelde zich vrij. Dat zei hij en zo leek het ook. Daar wilde ik graag wat van meenemen. Ik ben enorm verantwoordelijk en cijferde mezelf makkelijk weg voor alles en iedereen, zonder dat ik zeg dat ik een of andere gek ben, want zo is het ook zeker niet.
Waarom ik dat laatste benoem? Omdat mensen waaraan je uitlegt wat je hebt meegemaakt toch al snel denken dat je óf overdrijft, óf zelf ook je aandeel hebt in de schuld, óf denken dat je naïef bent. Ik val in de laatste categorie. Dat voel ik aan de reacties van de mensen om me heen. Als ik vertel wat me is overkomen zegt ‘men’ dat ze hem een rare man vonden of dat ze er niet van opkijken etc.
Ik vind het raar, want zo dik ligt het er helemaal niet bovenop. Ja, nu ik het weet wel natuurlijk, maar zo gedroeg hij zich niet naar buiten, maar alleen maar naar mij en mijn kinderen. En ook naar zijn kinderen, maar die waren dat gewend en reageerden héél anders dan die van mij. Wij opereerden vanuit eerlijkheid en oprechtheid. Zijn kinderen vanuit overlevingsmodus. Mijn kinderen reageerden oprecht naar hem als hij weer eens enorm onredelijk was. Mijn kinderen wilden gewoon dat ze eerlijk behandeld werden, dat waren ze immers gewend. Met mij valt er te praten. Ik luister en ik voel met ze mee. Zijn kinderen deden dingen stiekem en zijn kinderen hielpen die van mij niet, stonden ze niet bij als hun vader ronduit stond te liegen of mijn kinderen aanviel op iets wat onredelijk of niet waar was. Mijn kinderen vielen zijn kinderen bij als hij onredelijk was naar zijn eigen kinderen. Zijn zoon vond dat overigens nog vermakelijk ook en maakte de boel nog erger voor mijn kinderen. Hij genoot er van dat mijn kinderen dan ruzie kregen met hun vader, terwijl ze verdienden dat ze waardering kregen voor de hulp die ze boden.
En ruzie… hoe kun je nu als volwassene ruzie krijgen met kinderen van 8 – 14 jaar? Op zich is dat al ongelooflijk. Maar dat kon!
Ach, je weet echt niet wat je meemaakt. Het is zó onredelijk en het is zó de omgekeerde wereld!
Voorbeelden? Ja, te over..
Ik drie jongens, hij een jongen en een meisje. Te weinig slaapplekken in huis, maar er wordt ‘binnenkort’ een nieuw huis gebouwd. Tekeningen gezien zelfs. Het is nu 20 jaar geleden, maar dat huis is er nog steeds niet. Tijdelijk een stacaravan erbij. Zijn dochter is 14 jaar, de oudste van alle kinderen. Twee jongens (een van hem en een van mij) willen in de caravan slapen. De caravan kan niet op slot en ik ben er niet blij mee, maar ik moet niet zeuren. Slaat helemaal nergens op vinden hij én zijn kinderen. Die van mij twijfelen voel ik, maar willen en kunnen niet onderdoen voor de twee stoere kinderen van hem. Zijn kinderen zeggen dat alleen maar om hun vader te plezieren en weten ook niet beter. Zijn dochter wil in de caravan. Zij is 14 en het lijkt haar helemaal geweldig zo haar eigen domeintje. Ik kaart aan dat ik dat niet fijn vind, zo’n meisje alleen in de caravan die 10 meter van het huis afstaat en niet op slot kan ‘s nachts. Ik spreek niet uit waarom niet, want ik voel dat dat véél te ver gaat voor ze. Iedereen lacht me uit. Ik ben veel te moeilijk vinden ze.
Ik probeer het die avond nog even bij mijn vriend, maar hij vindt het onzin.
Dochter slaapt één nacht in de caravan en komt die dag daarna bij me om te zeggen dat ze liever niet meer in de caravan slaapt. Ze vond het eng. Ik zie dat ze het niet alleen eng vond, maar afschuwelijk eng!. Echter, emoties herkennen, erkennen en benoemen kennen ze niet. Ze moeten steeds alles verbergen en slikken. Ik zeg dat het goed komt, dat ik er blij mee ben dat ze het zegt en dat ze daar niet meer hoeft te slapen.
Nou, dat denk je.. Ze móet. Ze móet van haar vader daar slapen, want zegt hij ‘dat wilde je’.
Mijn kinderen komen voor haar op. Dat maakt het alleen maar erger. Hij vindt dat mijn kinderen een grote mond hebben. Zijn zoon vindt het nét zo vermakelijk als zijn vader. We maken geen schijn van kans en die avond slaapt ze toch weer in de caravan. Ik doe geen oog dicht en hij vindt dat totale waanzin van mij.
Nog een voorbeeld?
‘Mogen we een ijsje’, vraagt zijn zoon. De manier waarop hij dat vraagt is eigenlijk al heel raar. Hij vraagt het met zo’n kinderlijk stemmetje, waarvan ik nu achteraf denk dat hij wist dat dit de manier was om het te vragen.
‘Ja, was het antwoord en ze kregen geld om om de hoek een ijsje te halen met vijf man sterk. Als ze terugkomen likken ze hun ijsje. Zegt vader als een klein kind dat vergeten is: ‘heb je voor mij niks meegebracht’?
Mijn zoon kent hem nog niet goed genoeg en zegt enigszins verbaasd en geschrokken: ‘nee, maar dat had je toch ook niet gezegd?’ Dan beginnen zijn kinderen heel hard te lachen, alsof mijn zoon iets heel geks zegt. Zijn vader graait het ijsje uit de hand van mijn zoon en gooit het in de afvalbak. Zijn kinderen lachen. De andere twee van mij ook, maar als een boer met kiespijn. Ik merk dat ze niet goed weten wat ze moeten voelen.
Als een klein kind opgejaagd door zijn eigen kinderen. En ik? Ik zeg niets. Want ik weet inmiddels dat dat de situatie alleen maar erger maakt. Wel bespreek ik het zodra ik de kans krijg met mijn zonen.
Ik wil mijn kinderen niet verliezen. Ik wil zulke omgangsnormen niet. Ik wil niet dat mijn kinderen zichzelf verliezen of nét zo worden als die van hem. En ik weet dat ze zo worden als ik niks doe, want ze moeten wel, willen ze overleven.
Als we weggaan mag zijn dochter meestal mee. Ik heb nooit goed begrepen waarom dat was, maar dat was zo. Eigenlijk gingen we vaak met z’n drieën weg. De andere kinderen bleven thuis met de oppas. In het begin zat dochter achterin, maar na een aantal keren wilde ze voorin zitten. Dat werd ruzie en ik ging akkoord met achterin zitten. En dat bleef… Altijd als we weg gingen ging dochterlief voorin zitten. Toen ik daar eens wat van zei vond vader het onzin, want het maakte toch niet uit waar je zat?
Ik heb er anderhalf jaar gewoond. Wat een hel. Hoe kon ik me zó vergissen. Je kunt het niet zien, je kunt het niet weten. Je weet het pas als je er nauw bij betrokken bent. Het gaat langzaamaan die kant op, zoals ik het hierboven beschrijf. Dat was niet altijd al zo, want dan was ik daar niet gaan wonen. Nee, voordat wij er woonden was het gezellig en kon alles. Tuurlijk zag ik wel dingen die ik anders zou doen, maar wie niet? Dat vond hij waarschijnlijk ook van mij.
Nee, het is niet zichtbaar voor de buitenwereld, daar zorgde hij wel voor. De kinderen en ik: we liepen precies in zijn pas. Overleven heet dat. En niemand die het ziet.
27 reacties op “Narcisme is onzichtbaar”
Lieve M, heel herkenbaar! De voorbeelden bezorgen mij kippenvel, vooral die van het ijsje. Het ongelofelijke onredelijke gedrag, gevoelloos en alleen gebaseerd op het hebben van macht. Wat goed, dat je bent blijven zien dat dit liegen en bedriegen niet door de beugel kan. Dat emoties herkennen, benoemen en daarna handelen het allerbelangrijkste is in het leven van een kind. Dat er niets erger is dan bang zijn zelfs openlijk bang zijn wordt vaak genegeerd of nog erger, het wordt weggelachen. Respectloos en hardvochtig. Onwetende mensen om je heen zullen erg vaak overhaaste conclusies trekken; mijn ervaring is dat ze eigenlijk niet geinteresseerd zijn. Ik ben inmiddels zover dat ik heel goed weet dat er in mijn cirkel mensen zijn die mij zeer ondankbaar vinden en vooral onredelijk. Prima, nog steeds geniet ik iedere dag van de rust die er in huis is omdat mijn kinderen en ik precies weten wat we aan elkaar hebben. We vertrouwen elkaar. Geen angst, geen chaos omdat je niet weet wat je kunt verwachten, geen wedstrijd, niet op je tenen lopen en alle vragen kunnen stellen zonder te worden uitgelachen. Ben vooral heel trots op jezelf! Liefs,
Dankjewel Myanou!
Tja, trots op mezelf.. Ik heb eigenlijk altijd wel geweten hoe het moet, alleen kwam ik altijd met mensen in contact die reageerden zoals deze man reageerde. Mijn vader (ook een narcist) reageerde ook altijd zo onredelijk. Daar viel ook niets mee te bespreken. Wat ik altijd deed is proberen om de situatie uit te leggen op allerlei manieren in de hoop dat het dan wel begrepen werd, om de ander inzicht te geven. Ik wist best wel dat ik gelijk had. Dat werd dan weer uitgelegd als dat ik altijd mijn gelijk wide halen. En zo word je steeds van het kastje naar de muur gestuurd. Bij mij kon het er niet in dat iemand het niet kon begrijpen. Ik bleef mijn stem laten horen, steeds rekening houdende met de juiste tijd, juiste plaats, juist moment. Maar die tijd, plaats en/of dat moment was er nooit. Ja, héél soms en dat moment pakte ik dan weer aan om een volgende keer als voorbeeld te nemen.
Een onmogelijke opgaaf, want intussen had ik geen leven, was ik alleen maar aan het overleven en uitleggen met al mijn liefde die ik in me had. Dat moest ik wel op die manier, om nog enige aandacht te krijgen van hem. En deze narcist leefde zijn leven met alle geneugten die het leven biedt, over mijn rug en die van de kinderen. Hij zat met iedereen de hele zomer op terrasjes en was de gulle gever buitenshuis. Hij bracht eens bloemen voor me mee. Ik was verbaasd, maar die bloemen bleken te zijn voor een vrouw die ik niet kende en zij was niet thuis… Dus had ik ff geluk, zei hij. En hij was ongelooflijk boos dat ik verbaasd reageerde, want ik had blij moeten zijn.
Liefs, M.
Dit verhaal ik ook weer zo herkenbaar. Dat kinderachtige reageren, die jaloezie, het naar buiten toe zich beter voordoen dan thuis. Ik noem het een man met twee gezichten. Ik heb ook geconstateerd dat hij meer dan eens mijn opvattingen en opmerkingen naar buiten toe bracht alsof het de zijne waren. Dat kwam dan heel intelligent over maar ik wist wel beter. Nu, na de zoveelste sneer die ik kreeg, is het echt genoeg. Wat die sneer was? O, het klinkt heel aardig, namelijk “jij was de belangrijkste voor me, anders had het nooit zo lang geduurd”. Raad eens wat? Die opmerking heb ik al eerder gemaakt. Het ergste is, hij gelooft het zelf ook nog. Enfin, ik ben gelukkig nu van hem af, heb hem totaal geblokkeerd op mijn telefoon, dat is ook wel nodig als je steeds weer die domme vragen krijgt over zaken die je al tig keer verteld en uitgelegd hebben. Hij zoekt het maar uit, dat bepaalde dingen, zoals bijvoorbeeld bankoverschrijving, nu niet kunnen is zijn probleem
Hoi Mieke,
O ja, zo reageren ze! Altijd jouw woorden gebruiken. Ze wisten ook precies wanneer ze ze moesten gebruiken en bij wie. Dan leken ze nog heel wat.
Mijn narcistische partner van destijds zei op een gegeven moment dat hij wilde dat we weggingen, dat we elders gingen wonen. Hij was zó ongelukkig zei hij. Ik viel warempel van mijn stoel, maar liet dat niet merken en zei daar niets van. Ik wist dat dat niet kon. Ja, leg het maar eens uit aan vreemden… De omgekeerde wereld.
Groet, M
Ja, herkenbaar en wat goed dat je achter je kinderen bent blijven staan! En goed dat je dit verhaal deelt, hopelijk geeft dat anderen een signaal zodat ze het wellicht herkennen van iemand in hun buurt en kunnen helpen.
Ik zat als kind met mijn zussen in zo’n zelfde situatie, maar dan met een stiefmoeder(zonder kinderen goddank) nadat onze moeder was overleden, en mijn vader deed niets…
Hoi Babette,
Het is lang geleden, zeker 20 jaar, maar als ik eraan terugdenk word ik nog altijd verdrietig vanwege mijn lieve kinderen. Hoe klein ze nog waren en hoe er met ze werd omgegaan.
Toen we met z’n allen verhuisd waren heb ik ervoor gekozen en met ze afgesproken dat ik nooit meer samen zou gaan wonen zolang zij thuis wonen. We hebben er samen heel hard aan gewerkt om dit te verwerken, ook weer met al mijn liefde die ik in me had. En ik moet zeggen dat we al die jaren daarna, ondanks dat we ook financieel uitgekleed waren, hele warme en liefdevolle jaren hebben gehad samen. De kinderen vinden dat ook en dat is me alles waard.
Het was een pittige les en ontzettend erg dat er zoveel narcisten rondlopen.
Groetjes,
M.
Goed dat je bent vertrokken, chapeau
Jij beste M, maakt Narcisme zichtbaar voor mij dankzij jouw prachtige voorbeelden. Dank je wel!
Mijn N heeft in de tijd toen de videotheken volop draaiden, filmpjes gehaald met onze zoon van 12, die allen voor 16 jaar en ouder waren gekeurd.
Foutje, zou je kunnen denken. Nee dus! Vooraf hebben we samen aan tafel gezeten en afgesproken met elkaar dat we dit niet meer zouden doen. Geen filmpjes huren van boven de 12 voor onze zoon. Met een goede onderbouwing en overtuigd van de ernst van de afspraak hebben we het gesprek afgesloten.
Een half uur later komen ze thuis met een stapel filmpjes, allen boven de 16 jaar! Met een smalende blik keek hij mij aan, mijn N! Mijn zoon durfde mij niet in de ogen te kijken. Hij voelde dat het niet goed was.
Van wat ík voelde werd ik naar en misselijk.
Dit was een manier om mijn gezag te ondermijnen, mij er onderuit te halen.
Hopende dat ik er iets over zou zeggen. Maar ik zweeg want wat er zou volgen, zou uitmonden in een knallende ruzie waar ik weer uitgemaakt zou worden voor spelbreker en verpester van de “gezellige” sfeer in huis.
Mijn N deed er alles aan om onze zoon voor zich te winnen en hem tegen mij op te zetten. Alle regels die wij zogenaamd samen maakten werden door hem met de voeten betreden. Je ziet je eigen kind wegglijden in een moeras. Je steekt je handen naar hem uit om hem uit het moeras te houden. Het lukt je nooit!
De enige redding was weggaan!
Mijn zoon is een liefhebbende man geworden die veel van mij houdt en alles over heeft voor zijn gezin.
Omdat ik de kracht vond om weg te gaan.
Hoi Elise,
Ja, zo gaat het precies. Ze willen gewoon iedereen in hun macht hebben en de controle hebben over alles en iedereen. Ik zei ze helemaal voor me, die N met jouw zoon, samen in de videotheek. N zal zijn best hebben gedaan om zijn vertrouwen te winnen van je zoon en om hem aan zijn kant te krijgen. Dat deed mijn N ook. Het vrat aan hem dat hij dat niet voor elkaar kreeg vermoed ik, want de band tussen mij en de kinderen was sterk en dat wist hij. Dat kon natuurlijk niet. Daar was hij stinkend jaloers op. Dat probeerde hij af te nemen.
Ik heb daarna nog jarenlang samengewoond met mijn kinderen, zonder man in huis. En die jaren zijn goud waard. We hadden het heel fijn samen. Ik heb een fijne warme band met mijn kinderen en ben daar heel blij mee. Ik zie het op veel plaatsen heel anders. Mijn kinderen weten dat ook. Dat zeggen ze ook vaak: ‘zoals het bij ons gaat, gaat het bijna nergens’. Daarmee bedoelen ze de openheid en de vrijheid, zonder vertrouwen en respect uit het oog te verliezen.
Daar geniet ik van..
Dankjewel voor je reactie Elise.
Gr. M.
Wat een herkenning, ik ben vorig jaar weg gegaan en heb door burn out, enz best moeite om de draad weer op te pakken, ik heb t 1 ste boek vorig jaar besteld en ook hier als ik de website lees dan voel ik me zeer benouwd door alles en jullie verhalen omdat t zo herkenbaar is.
Communicatie met mn ex en vader van 3 kinderen is matig en lastig.
Hij had gelijk al een ander toen ik net een huurhuis had want ik hield t niet meer uit al zaten we al in scheidings proces, hij hield alles vast en ik heb veel moeite moeten doen om mezelf te verdedigen.
Mijn ex communiceert nauwelijks en soms ook weer wel, maar vooral via de kinderen.
Hij plant afspraken met ze in “mijn” weekenden enz.
En ik mag me natuurlijk niet met zijn leven bemoeien van de gezinscoach en moet maar water bij de wijn doen”
Ik heb geen kinderen, hij ook niet maar herken je verhaal, het was niet alleen tegen de kinderen, jij hebt ook een deuk opgelopen.
Hoi,
Ja ik heb zeker ook flink wat deuken opgelopen. Het is niet makkelijk om met deze beschadigingen te leven, maar ik weet wel hoe meer ik over narcisme te weten kom, hoe sterker ik in mijn schoenen sta en hoe meer ik besef dat ik gewoon mag genieten van het leven op mijn manier, zonder steeds afgeremd te worden door narcisten. Ik heb afgeleerd om steeds maar weer uitleg te geven waarom ik dingen doe zoals ik ze doe of zoals ik ze voel. Ik sta achter mezelf en ben niet iedereen verantwoording verschuldigd. Dat was voor mij een heel moeilijk proces. Ik wilde altijd maar aan iedereen verantwoording afleggen.
Gr. M.
Helaas is je verhaal zeer herkenbaar, m.n. de vanzelfsprekendheid waarin hij vond dat alles moest gebeuren. Een tegenwoord dulde hij niet, je werd of uitgehoond of uitgelachen. De kinderen werden ook gehersenspoeld en werden een soort speelbal, wisten niet eens meer wat ze er zelf van vonden… Er is maar 1 mogelijkheid ver uit de buurt blijven bij dit soort gewetenloze mensen! Dat de omgeving niet door heeft wat er speelt raakt mij nog steeds enorm.
Hoi Mootje,
Je slaat de spijker op z’n kop.
Gewetenloos over de rug van mijn kinderen proberen om ze alles af te pakken, zodat hij de totale macht zou hebben. Dat is wat ze willen. Als de situatie langer zou hebben geduurd was ik denk ik zwaar depressief geworden. Ik was steeds bezig met de lieve vrede bewaren en probeerde mijn kinderen te behoeden van alle onrecht. Zijn kinderen ook, maar die wisten niet beter, dus dat leerde ik al snel af, want zij verraadden mij tegen hun vader of speelden mij uit tegen mijn kinderen. De kinderen werden inderdaad een speelbal. Dagelijks! Er was altijd wel iets. Onder het eten was het een drama, na school, voor school, sinterklaas, kerst.. altijd ergenissen van zijn kant die onredelijk waren.
Zijn kinderen noemen hem nu nog altijd de liefste vader van de wereld.
Ik had gehoopt dat zij hem ook door zouden hebben, maar helaas.
Als zij het al niet willen zien of niet kunnen zien, hoe kunnen anderen mij dan geloven?
Ja, het raakt mij ook nog altijd enorm dat de omgeving het niet doorheeft.
Dank!
Ze begrijpen je niet. Als je het niet kent. Ik wist het ook niet.
Zo fijn maar ook verdrietig om te lezen. Was bijna alle twee mijn jongens kwijt. Waar voorheen niemand maar dan ook niemand tussen kon komen. 4 jaar volgehouden. Helemaal kapot weggegaan. Niet begrijpend Hoe iemand zoiets voor elkaar krijgt. Begrijp dat nog steeds niet. Hoe lief en geduldig moet je zijn bij zo iemand. Ben nu een jaar alleen met de jongste van 22 jaar. En de oudste komt gelukkig ook weer. ‘Mam wat is er met je gebeurt zo kennen wij jouw niet. Je stelt ons achter voor die vent’. Nog steeds voel ik me vreselijk schuldig. Mijn jongens zijn mijn alles. Ik had geen keus. ‘Tuurlijk wel’, zeggen mensen. Nee echt niet. Als een van mijn jongens voor de deur stond en wij waren in de tuin. Zei hij laat maar staan hoor geen zin in. Ik heb dat gedaan. Is maar een voorbeeld, zo zijn er heel veel. Je bent jezelf niet meer . Kent jezelf niet meer. Moe. Op. Laat maar. En je blijft nog van zo’n man houden,heel veel. Ongelooflijk. Sterkte allemaal
Lieve Ellie,
Wat oprecht en supereerlijk van je. Dat vind ik echt heel mooi om te lezen. En ik herken het natuurlijk. Ik deed ook dingen die ik niet had moeten doen. Hij wilde vaak gaan wandelen en dan bleven de kinderen alleen thuis. Dat vond ik niks en in mijn hart wilde ik dat ook niet, maar om dat uit te spreken of zelfs te doen was totaal geen optie. Dan zou ik net zo goed meteen hebben kunnen gaan, dat wist ik. Ik wilde de man behagen en ik wilde dat hij mij lief vond. Als hij het naar zijn zin had was het een droom. Ik wilde geen zeur zijn en geen saaie huismoeder. Dat mocht ook niet trouwens, want hoe ik eruit zag was enorm belangrijk. En dat viel niet mee met vijf kinderen. En ja je blijft nog heel lang van zo’n man houden. Dat is nu achteraf ongelooflijk, maar wat heb ik er lang over gedaan om hem los te laten. En hij? Ik hoorde dat hij een week later alweer rondliep met een blonde schone hand in hand. Ik was er kapot van.
Hey Ellie,
Houden van zo’n man, ik weet het niet hoor. Ik denk eerder dat wijzelf heel langzaam gebrainwashed en van hem afhankelijk zijn gemaakt (denken dat het houden van heet). Door mij nog meer te schikken en door hem nog meer te pleasen hoopte ik dat hij van mij ging houden. En misschien hoopte ik uiteindelijk ook dat hij mij minder ging straffen en rekening ging houden met mijn gevoelens. NOT! W.b. de kinderen dit is ons dierbaarste bezit, dus zijn troef. Wanneer hij voelt dat hij daar zelfs boven staat voelt hij zich ubermachtig. Zieke geesten zijn het, die onze liefde (en die van de kinderen) niet eens verdienen!
Inderdaad. Je hebt helemaal gelijk. Maar moeilijk is het wel. Dank je wel.
Moeilijk, zeer moeilijk. In mijn omgeving is er ook iemand die met een man met sterkte trekken van narcisme een relatie heeft gekregen. Iedereen om haar heen is in rep en roer en vol ongeloof, zij eigenlijk ook maar ze kan niet loslaten. Stapt iedere keer weer over haar eigen grenzen en is ongelukkig. En tóch doorgaan met die relatie. Ik houd mijn hart vast!
Het is ook moeilijk om er vanaf te komen. Doordat op het moment je zegt ‘het gaat zo niet laten we er mee stoppen’, ze meteen weer omslaan in die lieve man waar je verliefd op werd. Dat is mijn ervaring . Heb er ook lang over gedaan. En na een jaar denk ik nog aan hem. Maar wat een rust krijg je ervoor terug
Praten helpt niet ze gaat het zelf inzien.
Sterkte
Hoi Ellie,
Ja, dat klopt. Ze weten je wel aan zich te binden! En elke keer de belofte die ik aan hem gaf dat ik niet meer zo moeilijk zou doen bijvoorbeeld. Hij verdraaide het zo dat ik dacht dat ik moeilijk was en mezelf iedere keer wel voor de kop kon slaan dat ik zó dom deed. Maar eigenlijk gebeurde er dan diezelfde dag of week wel weer iets wat niet kon. En zo werd het voor mij steeds moeilijker. Hem maakte het niets uit. Deed hem helemaal niets.
Echt ongelooflijk herkenbaar.. bij mij ook. Had gelukkig geen kinderen waar ik ook nog rekening mee diende te houden.
Nooit goed genoeg en vernederingen. alleen echte vriendinnen die voelden dat hij super fout was.. anderen kiezen partij voor hem omdat ze alleen die geweldige buitenkant zien.. gelukkig kende ik exen van die narcist van mij die me bij wilde springen. Die bevestiging heeft me erg geholpen ook met mijn cirkel.
Kwam er toen achter dat ik de mannelijke versie van m’n moeder gedate had.. dat ik opgevoed ben door een narcist. Dat ik niks anders gewend was dan te overleven en mezelf weg te cijferen.
Nu op weg naar een onbekende weg voor mij. Naar zelfrespect, zelfvertrouwen en eigenwaarde.
Succes met het bijkomen van jouw reis terug naar het vertrouwen in jezelf. De realisatie dat inderdaad iedereen erin getrapt zou zijn omdat het onzichtbaar is. De mooie woorden in het begin en de vernederingen op het eind. Mooier nog te zien dat je er ook een eind aan gemaakt hebt omdat het meer dan genoeg was. Chapeau!
Hoi Nikie,
Wat zijn er toch veel mensen die dit meemaken. Dat het nog zo onbekend is is dan eigenlijk onbegrijpelijk. Wel fijn dat je vriendinnen het wel zagen hoe fout deze man was. Dan heb je tenminste die steun. Hij heeft je dus niet weg kunnen houden bij je vriendinnen, want dat lukt ze meestal ook nog.
Dankjewel!
Hoi
Mijn narcist was tegendraads , heel de tijd.
As de sfeer leuk was moest hij weer komen aandraven met een lelijke gemene misplaatste vernedering waarvan ik in tranen uitbarstte.
Als er een ruziesfeertje hing wilde meneer plots vrijen…nu onmiddellijk !
Als het ’s avonds eens gezellig was tussen ons tweetjes met een glaasje wijn erbij en ik rode wangetjes kreeg omdat ik vlindertjes voelde voor een vrijpartijtje….dan vertelde hij mij fijntjes hoe lelijk hij mijn buikvetrolletjes vond en ging hij in de logeerkamer slapen.
Gek werk ik van die man…mijn zelfvertrouwen wankelde steeds.
Tot ik eindelijk doorhad dat niet ik de gekke was….maar hij !
Hoi Bea,
Altijd tegen de draad in inderdaad, waardoor je in verwarring wordt gebracht. Zij delen zoiets mee alsof het de normaalste zaak van de wereld is, zonder blikken of blozen. En zeg je er wat van dan hebben zij het vermogen om het toch bij jou neer te leggen in quasi onschuld, waardoor je vanzelf gaat twijfelen aan je beoordelingsvermogen of dat je je in elk geval slecht voelt.
Mijn ‘lieve narcist’ vertelde me tijdens het vrijen dat hij dit of dat wilde, want dat deed ‘Karin’ ook. Ik heb eens uitgelegd hoe dat voor mij voelde. Dat vond hij vermakelijk. Dat is denk ik de beste omschrijving. Ik vulde dat zelf in als dat hij het toch wel rot vond voor mij en daarom zo onhandig of boos reageerde.
En ja, je subtiel vernederen: ‘In de winter zie je er goed uit, maar in de zomer… hahahaha’. (omdat dan alles onder kleding verhuld was: te dik in zijn ogen en mijn witte huid).
Mijn twee zoons hebben hun eigen vergist in mijn narcistische ex verloofde. Hij deed zich vroom voor. Hij las de bijbel en bad mee met ons. Mijn oudste zoon wist dat mijn ex een alcoholprobleem heeft en probeerde hem een goeie raad te geven, maar dat sloeg hij in de wind. Hij zei dat mijn zoons slecht zijn opgevoed, en brutaal zijn. Hun kwamen alleen maar om te eten, gratis en gingen weg zonder helpen met de tafel afruimen en de afwas. Dat was een grote leugen, want mijn zoons hadden mij altijd geholpen met huiskarweitjes.Mijn ex heeft zogenaamd verdriet omdat hij geen vader kon worden. Mijn twee zoons zijn volwassen en hebben een vader. Mijn ex kan geen kinderen opvoeden want hij zelf heeft ook geen goeie opvoeding gehad.Je ken het gezegde, goed voorbeeld doet volgen.