Dit is een gastcolumn van Els
Ik ben een vrouw van 55 jaar, de jongste uit een gezin met drie dochters. Ik heb nooit begrepen waarom ik niet los kon komen van mijn ouders. Ik had het gevoel dat ik een zeur was die het altijd maar had over de moeizame relatie met haar ouders. Vriendinnen hoorde ik ook wel mopperen over hun ouders dus waarom deed ik toch zo moeilijk over de relatie met mijn ouders? Waarom altijd maar weer aan de onuitgesproken verwachtingen voldoen? Waarom me altijd verplicht voelen? Waarom altijd die schuldgevoelens? Waarom nooit goed genoeg zijn? Hoe hard ik ook voor ze in de weer was, het was nooit goed genoeg.
Mijn beide ouders leven nog. Mijn vader is een narcist. Dit durf ik sinds maart van dit jaar hardop te zeggen. Mijn vader heeft mij geïntimideerd, gekleineerd, vernederd, gemanipuleerd, mishandeld en misbruikt voor zijn eigen doeleinden. Het is voor mij nog steeds vreemd om deze woorden te gebruiken voor mijn situatie. Overdrijf ik niet? Was het nou echt zo erg? Ik heb alles wat gebeurd is opgeschreven en met mijn hulpverlenersbril ondergebracht in categorieën en ik kan niet anders concluderen dan dat deze woorden echt van toepassing zijn op mijn situatie. Mijn moeder heeft niets gedaan. Sterker nog: soms haalde ze mijn vader zelfs op als ze vond dat wij als kinderen lastig waren. Ze wist dan dat mijn vader zijn blinde woede op ons zou botvieren.
Naar mijn moeder toe heb ik mij altijd voornamelijk schuldig gevoeld. Ik moest voor haar zorgen. Mijn gevoelens en emoties werden genegeerd, gebagatelliseerd of ze mochten er niet zijn. Bij alle voor mij belangrijke of ingrijpende gebeurtenissen die niet pasten in hoe zij vonden dat ik moest zijn, waren mijn ouders letterlijk of figuurlijk afwezig, hebben ze me tegengewerkt of me als kind laten vallen. Ik heb gedurende mijn leven verlatingsangst ontwikkeld. Juist omdat ik zo bang was om verlaten te worden, heb ik mij zoveel mogelijk aangepast en ben ik loyaal gebleven aan mijn ouders. Echter wat ik ook deed, hoeveel ik me ook opofferde: het was nooit genoeg. Het had geen enkel effect, sloeg op mij terug of ik kreeg alleen te horen dat ik tekortgeschoten was. Tot maart van dit jaar. Mijn vader eiste van mij dat ik mijn excuses aanbood voor iets wat ik niet had gedaan. Toen ik dit weigerde, werd hij woedend en stuurde mij weg. Sindsdien ben ik terechtgekomen op website ‘Het verdwenen zelf’. Ik heb het 1e boek ‘Herstellen van narcistische mishandeling’ verslonden. De schellen vielen me van de ogen. En dan te bedenken dat ik al dertig jaar in de hulpverlening werk en ik bekend ben met narcisme. Uit het tweede boek “Je leven in eigen hand’ heb ik alleen de gedeeltes gelezen die op mij van toepassing zijn. Ik wist wat mij te doen stond.
Ik heb een paar intieme vriendinnen verteld wat ik had ontdekt en gevraagd of ze met mij wilden meedenken hoe ik uit het web van mijn ouders kon komen. Ik heb mijn ouders een brief geschreven waarin ik zonder beschuldigingen heb aangegeven dat ik niet kan omgaan met de wijze waarop zij met mij omgaan en dat ik me er beter bij voel om elkaar zo min mogelijk te zien. Tevens heb ik aangegeven dat mijn intenties naar hen beiden toe steeds goed zijn geweest en dat ik het jammer vind dat dit blijkbaar niet zo overgekomen was. Wij als kinderen hebben inmiddels een heel goede band met elkaar en mijn vader probeert ons uit alle macht uit elkaar te krijgen en hoe meer hij merkt dat dit niet gaat lukken, hoe heftiger zijn methoden om het toch voor elkaar te krijgen. Ik ben zo ontzettend blij en dankbaar dat ik de volledige steun van mijn zussen heb, en mijn partner. We hebben allemaal op onze eigen manier de gevolgen ondervonden van de kwalijke methoden van zowel mijn vader als mijn moeder en we zijn er allemaal uiteindelijk goed uitgekomen zijn. Sinds ik het heft in eigen handen heb genomen gaat het , ondanks dat ik soms nog moeten laveren en met de situatie moeten dealen, goed met me. Ik ben vrij!
In mijn werk als hulpverlener heb ik inmiddels een scherp oog gekregen voor de gevolgen van omgaan met een narcist en mijn ervaring en kennis neem ik mee in de behandeling van slachtoffers.
Els
10 reacties op “Ik ben vrij!”
Ik ben blij voor je en chapeau is niet makkelijk! Je verdient respect,heel knap gedaan.
heel herkenbaar voor mij, werk zelf ook in de hulpverlening en ook pas laat ontdekt wat er allemaal meespeelde, het kon ook mijn verhaal zijn !
WoW, wat n verhaal. En ook zo herkenbaar. Voel je gezegend met zussen die t begrijpen. Ik heb 1 broer, en hij begrijpt dit niet als gouden prinsje. Ik ben nu uit de stam gestoten, omdat ik na de ontdekking afstand nam …
Ontzettend blij voor je! Ja, zussen zijn goud! Alle goeds gewenst!
Dit is qua ouders mijn verhaal… ik heb nog een oudere zus met meervoudige lichamelijke beperkingen. Gestoord in de normale kind ontwikkeling zijn we allebei, ieder op de eigen manier. Ik heb sinds 2 jaar een grote stap terug gedaan in deze zus relatie. Wil ik niet meer en kan ik niet meer.
Ik ben o.a. geparentificeerd en dus op meerdere manieren psychisch misbruikt.
Met deze ouders en deze omstandigheden ben ik een KOPP kind.
Als psychosociaal hulpverlener heb ik veel te bieden.
Hoi Els,
Een aanzienlijk deel van de mensen die zijn geparentificeerd gaan werken in de hulpverlening. Het grootste deel daarvan heeft een verhoogde kans op een burnout. Dit komt o.a. doordat meestal niet is geleerd om grenzen aan te geven en men anderen helpt ten koste van zichzelf. In feite weet men niet beter. Tevens kan richten op de problemen van anderen een manier zijn om afgeleid te worden van de eigen problemen, niet te hoeven voelen.
Het klopt wat je schrijft je bent een KOPP kind doch i.t.t. de meeste KOPP kinderen zijn slachtoffers van narcistische mishandeling onzichtbare KOPP kinderen. Daar komt ook bij dat dit vaak pas bekend is als men volwassen is. Dan nog nemen velen niet aan dat een (of beide) ouder(s) een psychiatrische stoornis heeft(hebben). Per slot van rekening lijkt het gezin/familie naar de buitenkant jarenlang zo normaal/gezond. Soms werden de ouders zelfs geïdealiseerd! Laat ik maar niet beginnen over een covered narcistische ouder. Dat heeft vaak maar een enkeling door. Naast het feit dat men een KOPP kind is komt het ook vaak voor dat men tevens een KVO kind is. Een aanzienlijk deel van narcisten is verslaafd aan drank of drugs.
Er kunnen niet genoeg hulpverleners werkelijk weet hebben van narcistische mishandeling. Daarmee bedoel ik niet dat ze allemaal ervaringsdeskundigen moeten zijn.
Het kan een goede stap zijn om meer afstand te nemen van je zus. Om niet automatisch in die hulpverlenersrol te schieten en anderen te pleasen. Ik wens je veel sterkte toe! Ik ben blij voor andere Els dat ze zussen en vrienden heeft die haar steunen. Velen zitten in hetzelfde schuitje doch zijn daarbij geïsoleerd geraakt. Dat maakt het proces nog zwaarder. Partners/vrienden/collega’s/broers/zussen/andere familieleden kunnen vaak niet veel met deze materie. Soms krijgt men ze allemaal tegen. Het kan als een bedreiging worden ervaren als men e.a. wil openbreken. Als het evenwicht wordt verstoord.
Misschien vul ik het teveel voor je in Els. Mogelijk stel je je niet automatisch behulpzaam op naar je zus en ben je niet zo’n pleaser. Zijn er andere redenen dat je een stap terug hebt gedaan.
Ik herken me zelf er ook in. Maar mijn moeder is een narciste en me vader was autoritair. Er waren spanningen van beide kanten. Ik kreeg overal de schuld als er ruzie was onderling en ging ik maar op me kamer zitten. Bij familiefeestjes zat ik ook boven bij me neven en nichten en me broer om niks te horen of te zien van de ruzies. Zodra ik alleen thuis was werd ik paniekerig en kreeg ik ook verlatingsangst. Op mijn jonge leeftijd heeft mijn moeder nooit om me bekommerd. Mijn vader vertrok naar Spanje. Echtscheiding was mijn schuld volgens hun. Goed, ik was ook niet altijd braaf geweest. Maar de verlatingsangst heeft ook impact in mijn relaties die steeds stuk ging om die reden. Nu heb ik dat probleem niet zo. Mijn partner houd van mij zoals ik ben
Beste Els,
Wat Knap van jou en fijn dat je steun hebt kunnen vinden bij je geliefden. Erg moeilijk uit te leggen aan mensen die het niet zelf hebben meegemaakt. Gelukkig konden je zussen je steunen.
Hier nog zoeen 😔..
De narcist (m’n moeder) die lief doet tegen buitenstaanders en daarmee zich compleet indekt. Zij is grappig en vrijgevig naar anderen zolang het haar dient, ze koopt mensen. Is de deur dicht, krijgt het gezin te horen wat ze werkelijk van diezelfde omgekochte mensen dacht.. kan je vertellen wat dat allemaal met mij gedaan heeft maar misschien kun je het raden. Totale verwarring als kind, wist er geen raad mee.. Niemand verdacht de goedlachse vrijgevige vrouw van wat ze achter mensen hun rug om vertelde. Ook al vertelde ik het ze omdat ze vroegen wat mijn moeder van ze dacht. Ik was de pineut en had het gedaan.. daar ben ik overheen en het kwetst me niet meer wat m’n moeder denk van degenen die ik liefheb. Nu weet ze ondertussen dat ze me daar niet meer mee heeft dus is ze ermee gestopt. Maar daar houden mijn problemen niet op. Naar dezelfde vrijheid smacht ik en het heeft me diep in zijn greep. Waarschijnlijk nog dieper dan ik mij besef.
Je verhaal lijkt op dat van mij behalve dan; het niet bestaande contact met mijn zus; steun van geliefden; en het gaat om mijn moeder die narcistisch is; M’n vader die niets deed behalve ooit m’n moeder gelijk geven.
Loslaten van wat het met mij heeft gedaan lijkt bijna te zwaar en zie mijn ouders al zo weinig mogelijk.. ook een bewuste keuze, ook een brief. En nog kreeg ik verwijten. Heb goedkeuring al lang en breed afgeworpen, die hoef ik niet van ze.. Dat zal ik zelf moeten doen. Mezelf goedkeuren. Het zet zich door in mijn gebrek aan zelfvertrouwen, mijn relaties en mijn werk.. mijn moeder was prima in staat om mij en mijn zus (die 8 jaar scheelt met mij) uit elkaar te drijven en zij lijkt hetzelfde te zijn geworden als haar grote voorbeeld, onze moeder. ik heb door de trauma’s ptss ontwikkeld en angststoornis waaronder straatvrees en faalangst. Het is voor mij erg uitputtend ver van huis te gaan..
Succes met je verdere ontwikkelingen naar je eigen ik.
Wat knap dat het is gelukt om vrij te zijn en inzicht te verwerven. Bij sommigen is het nooit goed wat je ook doet. Het valt dan niet mee om je eigen identiteit te behouden en te vinden. Mijn vader vergeleek ons met een buurmeisje van de tante van mijn moeder en zo moesten wij ook zijn. Het leek wel alsof we altijd als die ander moesten zijn maar behalve ons zelf. De kinderen zijn toch goed zoals ze zijn? Mogen zijn wie zij zijn maar dan waren ze weer apart en vreemd en werd je uit de stam verstoten. Maar als dit nog nooit goed genoeg is en dan nog meer en dan moest je zoals die zijn en dan zoals die ander en er kwam geen eind aan. Je voelt je op den duur een cloon van iemand anders zonder dat je echt je zelf bent. Mijn vaders wens was wereldvreemde huissloofjes van ons maken die gedwee alles deden wat werd opgedragen. Geen stem en niets van je zelf en nu weet je het soms nog niet. Alleen maar verdeeldheid zaaien en veroordelen van de kinderen met bepaalde eigenschappen die negatief waren en dit schepte geen band met de ouders. dan kreeg je te horen dat het buurmeisje van de tante van mijn moeder 15 kilometer heen en terug naar school moest fietsen en dat wij het dan maar getroffen hadden. Ze gaven weinig verantwoordelijkheid uit handen en zo bouw je geen zelfvertrouwen op en er is geen band met samenwerking dan rivaliteit kweken onderling. .