Dit is een gedicht van Esmee.
Als je echt zo lief was,
waarom controleer ik dan elke avond
of mijn huis wel op slot zit
en vertrouw ik niemand meer?
Als je echt zo aardig was,
waarom bewaarde je die sluwe glimlach dan alleen voor mij?
Anderen dachten dat je glimlach echt was.
Als je echt zo charmant was,
waarom kon je dan zo omslaan in een tiran
en moest ik de blauwe plekken verbergen als ik naar mijn werk ging,
omdat we voor de buitenwereld het perfecte koppel waren?
Als je echt lief en aardig geweest was,
dan was ik nu niet zo kapot van binnen.
Maar ik weet nu wie je bent,
wie je echt bent.
En het maakt niet uit,
dat de meesten me niet geloven.
Ik geloof weer in mezelf.
En ik weet: onbewust heb ik nooit in ons geloofd.
Ik negeerde mijn twijfel,
verdrong mijn gevoel.
Als ik toen wist wat ik nu weet,
dan had ik dat masker direct van je gezicht geveegd.
Maar ik weet het nu.
En ik ben ver weg gegaan,
zo ver mogelijk,
van jou.
11 reacties op “Zo ver mogelijk weg van jou”
Geweldig. Prachtig gedicht …and exactly my thoughts too 😉
Wauw! Prachtig omschreven…
Prachtig.. had mijn tekst kunnen zijn ..
We voelen het zo en is zo herkenbaar voor velen. Maar jij verwoord het perfect
We worden sterker en leren nog elke dag
X
Recht uit het 💛 geschreven krachtig en vanuit jouw ware ZELF.
Heel mooi Esmee. Het vertegenwoordigt hetgeen wij allemaal voelen.
Heel goed. Zo ver mogelijk bij de N vandaan als je de mogelijkheid hebt. Neem een ander telefoonnummer zodat hij je niet kan bereiken. Alles moet per mail of post als er gecommuniceerd moet worden. Dan staat het zwart op wit. Dan is er geen ontkennen meer mogelijk!
Goed zo gevlucht zo ver mogelijk bij hem vandaan!! Je komt er wel.
Heel erg mooi. De waarheid
En nu gaat hij dood. En mijn hart is nog steeds te groot. Tot vandaag. Het verdriet van mijn kind dat hem in een hospice heeft gekregen, er dag en nacht is en over een paar dagen haar 23 ste verjaardag wil vieren. Haar verdriet breekt me.
Beter kun je het ook niet verwoorden
Leven met een narcist is een ware helI
Wat ontzettend mooi. Ik kan helemaal niet zo mooi dichten maar door jouw gedicht geïnspireerd heb ik gewoon wat vragen opgeschreven die ik me stel.. Dankjewel voor dit inspirerende gedicht!
Als je toch zo aardig bent, waarom voel ik me dan onveilig en bang in mijn eigen huis?
Als je toch zo geïnteresseerd in mij bent, waarom gaap je dan elke keer als ik je een verhaal vertel?
Waarom blijf je doorrazen in een ruzie terwijl je toch moet zien dat ik me onveilig voel en dat ik al een half uur niets meer heb gezegd? Dat ik op het punt sta om te huilen?
En als je van mij houdt, waarom lukt het dan niet om mij vanuit liefde te helpen met iets waar ik moeite mee heb? Waarom wordt je boos als ik iets gewoon niet snap?
Als je zo empathisch bent, waarom heb je dan niet gezien dat ik me steeds meer uitputte in het huishouden? Waarom heb je mijn ‘diensten’ verder aangenomen?
Als je mij alle ruimte wil geven, waarom moet ik over elk object dat ik in huis wil hebben vechten?
Waarom werd je boos toen ik een boek dat ik cadeau had gekregen stiekem in de kast had gezet in de hoop de discussie met jou te kunnen omzeilen?
Als je wil dat ik het ook fijn heb, waarom schuif je dan telkens alle kutklusjes op mij af waar je zelf geen zin in hebt?
Als je zo begrijpvol bent, waarom snap je dan niet dat ik niet altijd alle 300 regels in huis die jij hebt opgesteld kan opvolgen?
Als je zo open bent voor suggesties, waarom wordt je dan boos als ik je confronteer met een incongruentie in jouw verhaal?
Waarom reageer je beledigd, als ik een drukke dag heb en even geen tijd voor je heb?
Als je prima krasjes op jezelf kan tolereren , waarom wordt je dan boos als ik je een vraag stel waar je ‘nee’ op moet zeggen?
En als ik even goed stilsta bij wat er echt gebeurt……………
Wat doe jij eigenlijk voor mij?! Of probeer je alleen de indruk te wekken dat je dingen voor mij doet?
Ben ik gek of ben jij het? En als je zegt dat ik het ben, doe je dan aan gaslighting? Of heb je simpelweg gelijk en is het mijn verleden dat onze relatie tot een scheve relatie heeft gemaakt waarbij ik langzamerhand van binnen dood ben gegaan?
Ik zou willen dat al die pijn die ik heb gevoeld en nog steeds voel kwam door mezelf en door mijn narcistische moeder die mij kapot heeft gemaakt.
Ik zou wel wensen dat ik gek ben.